Xyro Neomyst

ลำดับตอนที่ #5 : เรื่องราวและจุดเริ่มต้น

/> /> />

ปลายปากกาขีดเป็นเครื่องหมายบนกระดาษที่มีเส้นบรรทัดและฟอร์มทั้งหมดไว้แล้ว จุดสนใจของนัยน์ตาสองดวงของผู้จับปากกาไม่ได้อยู่ที่กระดาษที่ตนเขียนลงไปแม้แต่น้อย หากแต่ไปสนใจกับสิ่งที่อยู่ภายหน้าเสียมากกว่า

ผู้หญิงในชุดคลุมสีเขียวกำลังทำงานของเธอที่ได้รับมาอย่างขะมักเขม้น สายตาจับจ้องไปที่ร่างของเด็กชายคนที่ยูเนโร่พามา ตั้งแต่ตอนนั้นเด็กชายก็ยังคงไม่ได้สติ งานที่เธอได้รับมอบหมายมาคือตรวจสอบเกี่ยวกับที่มาของพลังที่เด็กชายใช้ก่อนที่จะมาที่นี่

เสียงเปิดประตูเข้าห้องดังขึ้นขณะที่เธอกำลังจดจ่ออยู่กับงานของเธอ ไมเอร่าเดินเข้ามาภายในและตรงไปที่เตียงของเด็กชายเพื่อทำตามหน้าที่ที่ได้รับมาจากหัวหน้าของเธอ

“สวัสดี ริริน” ไมเอร่าหันไปพูดกับผู้หญิงชุดเขียวที่ยืนอยู่ข้างๆ
“สวัสดีค่ะ คุณไมเอร่า” ผู้หญิงในชุดสีเขียวหรือริรินโต้ตอบบทสนทนาของไมเอร่า แต่ก็ยังคงจดจ่ออยู่กับงานของเธอ
“อีกนานไหม กว่าที่เด็กคนนี้จะฟื้น”
“คิดว่าไม่นานก็น่าจะฟื้นแล้ว ที่เขาสลบไปก็เพราะว่าพลังในตัวถูกรีดออกมามากไป”
“อืมม... แล้วความคืบหน้าเกี่ยวกับเด็กคนนี้หละ”
“เริ่มได้อะไรเพิ่มเติมบ้างแล้ว และจากที่ฟังรองหัวหน้ายูเนโร่เล่ามา ถ้าหากว่าฉันคาดไม่ผิดเด็กคนนี้น่าจะเป็นเหมือนกับเด็กผู้หญิงในโปรเจ็คแรก”
“อืมม... งั้นฉันคงต้องขอตัวไปทำงานของฉันต่อ ถ้ามีอะไรคืบหน้าช่วยแจ้งให้ฉันทราบด้วยนะ”
“ได้ค่ะ คุณไมเอร่า”

หลังบทสนทนาจบลง ไมเอร่าก็เดินออกไปจากห้องทันที

ไมเอร่าเดินไปตามทางบนอาคาร จนมาถึงห้องที่ป้ายบนประตูเขียนว่า “ห้องพยาบาล”
เธอเปิดประตูเข้าไป ภายในห้องมีเพียงแต่ผู้ป่วยนอนอยู่บนเตียงกว่าสิบคนเรียงรายกันเป็นแถว ยูเนโร่กำลังนั่งทำแผลอยู่ที่โต๊ะปฐมพยาบาลที่อีกด้านหนึ่งของห้อง

“อ้าว... ไมเอร่า นี่เธอมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” ยูเนโร่ตะโกนมาจากอีกฟากหนึ่งของห้องหลังจากที่หันไปเห็นไมเอร่าเปิดประตูเข้ามาภายในห้อง
ไมเอร่าเดินตรงไปที่โต๊ะปฐมพยาบาลแล้วนั่งลงข้างๆ ยูเนโร่
“ก็ตั้งแต่ที่เธอเห็นนั่นแหละ”
“แล้วเธอนึกยังไงถึงมาหาฉันที่นี่”
“พอดีว่าหัวหน้าสั่งให้ฉันมาดูว่านายมาทำแผลที่นี่จริงๆ หรือเปล่า”
“ไม่ใช่เธออยากจะมาหาฉันหรอกหรือ ฮ่าๆๆ” ยูเนโร่หัวเราะกร๊ากหลังจากที่พูดประโยคนั้นจบ
“ใครจะอยากมาหาคนอย่างนายกัน… ว่าแต่คู่หูของนายเป็นยังไงบ้าง ไม่เห็นอยู่ในห้องนี้เลย”
“อ๋อ... ยัยเอรีสหนะเหรอ ตอนนี้ยังอยู่ห้องรักษาตัวอยู่เลย ไม่รู้ว่าจะเป็นอะไรมากหรือเปล่า”
“แต่อย่างยัยนั่นคงไม่เป็นอะไรอยู่แล้ว ฉันเชื่ออย่างนั้น”
“ฉันก็หวังให้มันเป็นอย่างนั้น”
“แล้วหัวหน้าหละ กลับมาหรือยัง”
“กลับมาแล้วหละ ตอนนี้คงไปนอนอยู่ในห้องแล้ว”
“หัวหน้าเรานี่ ใจจริงจะนอนอย่างเดียวหรือยังไงกัน - -“
“นั่นมันก็เรื่องของหัวหน้าเขา... แล้วเด็กที่เธอพามา ไปเจอมาจากที่ไหนหละ”
“เด็กคนนี้ฉันได้รับคำสั่งจากหัวหน้าโดยตรง”
“หัวหน้าเป็นคนสั่ง?”
“ใช่ จู่ๆ ก็บอกว่าให้แฝงตัวเข้าไปในเมือง แล้วก็ให้พาเด็กในโปรเจ็คไปด้วย”
“แล้วก็บอกให้หาทางพาเด็กนั่นมาที่นี่ให้ได้ ฉันว่าจะรอซักพักก่อนค่อยพาเจ้าหนูนั่นมา แต่ดันเกิดเรื่องขึ้นก่อน”
“หัวหน้าเขาคิดอะไรอยู่กันแน่นะ”

ขณะที่บทสนทนากำลังสนุก ก็ต้องถูกขัดด้วยเสียงเปิดประตูดังปัง มีชายคนหนึ่งวิ่งเข้ามาในห้องอย่างรีบร้อน

“รองหัวหน้าไมเอร่าครับ! เด็กที่รองหัวหน้ายูเนโร่พามา รู้สึกตัวแล้วครับ” ผู้ชายที่พึ่งวิ่งเข้ามา ตะโกนบอกกับไมเอร่าจากอีกฝากของห้อง
“อืมม... ขอบใจที่มารายงาน แต่ทำไมนายถึงต้องรีบร้อนขนาดนั้นด้วยหละ ฉันก็อยู่แค่ตรงนี้ นี่มันห้องพยาบาลนะ”
“ต้องขออภัยด้วยครับ แต่ว่าคุณริรินบอกว่าเป็นเรื่องด่วนมาก”
“ยัยริรินนี่ พูดกับใครไม่เคยได้ใจความเลยแฮะ ชอบทำให้เข้าใจผิดอยู่เรื่อย” ไมเอร่าหันไปมองที่ยูเนโร่
“ฉันขอตัวไปแจ้งหัวหน้าก่อนนะ ถ้ายังไงนายทำแผลเสร็จจะตามไปด้วยก็ได้”
“ยังไงหัวหน้าก็คงต้องเรียกให้ฉันไปอยู่แล้ว เธอไม่ต้องชวนหรอก”
“นายนี่กวนประสาททั้งต้นทั้งปลายจริงๆ เลยนะ”

จบประโยคสุดท้าย ไมเอร่าก็สะบัดหน้าหนียูเนโร่แล้วเดินออกจากห้องพยาบาลไป
ขณะที่เดินผ่านห้องรักษาตัวที่เด็กชายอยู่ ไมเอร่าชะโงกหน้ามองเข้าไปภายในห้อง แล้วกวาดสายตาไปรอบๆ ห้องเพื่อดูว่าเด็กชายกับริรินยังอยู่ในห้องนี้หรือไม่
“แทนที่เธอจะรีบไปบอกฉัน ดันมามัวโอ้เอ้อยู่ตรงนี้อยู่ได้” ชายผมดำพูดกรอกหูไมเอร่า ขนาดที่ว่าสัมผัสได้ถึงลมที่ออกมาจากปากได้เลย
“หะ หัวหน้า! มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะเนี่ย” ไมเอร่าร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ
“ก็นานพอที่เธอจะรู้ว่ามีใครอยู่ในห้องบ้างนั่นแหละ”
“คะ ค่ะ คือฉันกำลังจะไปตามหัวหน้าอยู่พอดี” ไมเอร่าพยายามแก้ตัวในเรื่องที่เกิดขึ้น
“ทำไมต้องทำหน้าอย่างนั้นด้วยหละ ฉันก็แค่ล้อเล่นเท่านั้นเอง ฮ่าๆๆ”
ชายผมดำหัวเราะใบหน้าที่รู้สึกผิดมากๆ ของไมเอร่า
“รีบเข้าไปกันเถอะ” หัวหน้าของไมเอร่าเอ่ยชวนให้เข้าไปภายในห้องหลังจากที่เขาหัวเราะอยู่นานสองนาน

ทั้งคู่เดินเข้าไปในห้อง แล้วตรงไปที่เตียงที่เด็กชายนอนอยู่
“ว่าไงเจ้าหนู” ชายผมดำเริ่มต้นด้วยคำทักทายกับไซโร เด็กชายที่กำลังนอนหมดสภาพอยู่บนเตียง
เด็กชายยังคงนั่งเงียบ ดวงตาสีแดงฝาดจ้องมองไปรอบๆ ห้องแบบไม่มีเป้าหมาย
“นี่เจ้าหนู ไม่ได้ยินที่ฉันพูดรึไง” ชายผมดำเพิ่มเสียงให้ดังขึ้น หลังการทักทายครั้งแรกไม่ได้ผล
“เขาคงยังไม่พูดอะไรหรอกค่ะ เพราะตั้งแต่รู้สึกตัว ก็ยังไม่พูดอะไรเลยซักคำ”
“แล้วเธอได้บอกอะไรเขาเกี่ยวกับที่นี่ไปบ้างไหม ริริน” ชายผมดำหันไปคุยกับริริน
“ฉันเห็นเขาไม่ถามอะไร ก็เลยไม่ได้บอกอะไรเลยค่ะ”

ยูเนโร่เดินเข้ามาในห้อง ขณะทั้งสามคนกำลังวุ่นกับการทำให้เด็กชายพูด
“ทำอะไรกันอยู่หรอครับ เสียงดังจุกจิกเชียว” ยูเนโร่แหวกเข้าไปร่วมวงสนทนาด้วยประโยคยียวนกวนประสาท
“ฟะ ฟะ เฟรีสอยู่ไหน!” ไซโรร้องตะโกนเสียงดัง มือจับไปที่เสื้อของยูเนโร่แล้วเขย่า ทันทีที่ได้เห็นหน้าของยูเนโร่

“เฟรีสหละลุง ! ปลอดภัยใช่ไม๊” ยูเนโร่ยังคงวางหน้าเฉย ยืนสลดและได้และได้แต่เงียบ เพราะไม่รู้จะตอบคำถามของเด็กชายอย่างไรให้มันฟังดูดี

ดวงตาอีกสามคู่ที่เหลือจ้องไปที่ยูเนโร่ เป็นสัญญาณย้ำว่าไม่ควรตอบคำถามของเด็กชายในตอนนี้
“ช่วยทำให้เขาสลบไปอีกครั้งหนึ่งทีสิ ริริน” ชายผมดำกระซิบที่หูริรินเบาๆ
“แคนคิออน เดอ คูน่า” ริรินเริ่มร่ายคาถาทันทีที่ได้รับคำสั่งจากชายผมดำ และเพียงชั่วครู่เรี่ยวแรงของไซโรก็ค่อยๆ ผ่อนลงและเด็กชายก็นอนหมดสติไปในที่สุด

“ขอบคุณครับหัวหน้า แล้วก็ขอบใจนะริริน” ยูเนโร่หันไปพูดกับคนทั้งสอง
“ขอบคุณอะไรกัน ฉันก็รำคาญเหมือนกัน เด็กนี่เสียงดังจนหูแทบแตก”
“เอาเป็นว่า... ถ้าเกิดเขาฟื้นขึ้นมาอีกครั้งช่วยแจ้งฉันอีกทีก็แล้วกัน ต้องฝากเธอด้วยนะริริน”
“ค่ะ ที่เขาเป็นแบบนี้ก็คงเพราะช็อคกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ตื่นมาอีกครั้งฉันจะพยายามสงบสติให้เขาเสียก่อนก็แล้วกัน”
“งั้น... ผมขอตัวก่อนนะครับหัวหน้า นี่ผมก็หนีออกมาจากห้องพยาบาลนานแล้ว เดี๋ยวคนที่นั่นเขาจะพาลไม่ทำแผลให้”
“ตามสบาย... เถอะ”
ก่อนที่ยูเนโร่จะเดินพ้นประตูไป หางตาของเขาหันมาจ้องมองร่างของเด็กชายอีกครั้ง ก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป

“ช่วยตามฉันมาด้วยนะ ไมเอร่า”
“ค่ะ หัวหน้า”
ไมเอร่ากับชายผมดำ เดินออกจากห้องไปต่อจากที่ยูเนโร่เดินออกไปไม่นานเท่าไหร่นัก

ภายในห้องเหลือเพียงแค่ริรินที่กำลังมุ่งมั่นกับการทำงานของเธอกับเด็กชายไซโรที่นอนหมดสติอยู่บนเตียง

ไมเอร่าและชายผมดำ กำลังเดินไปตามทางเดินบนอาคาร ทางเดียวกันกับทางไปห้องทำงานของชายผมดำ ระหว่างทางที่เดินไป... ชายผมดำหันหน้ามาถามไมเอร่าที่กำลังเดินตามอยู่ด้านหลัง
“เธอคงยังไม่รู้ใช่ไหม เกี่ยวกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นหนะ”
ไมเอร่าเงยหน้าขึ้นทันทีที่ได้ยินคำถามของชายผมดำ
“เรื่องอะไรหรอคะ”
“ก็เรื่องที่เด็กคนนั้นมาอยู่ที่นี่ และก่อนหน้านั้นไงหละ เธอน่าจะรู้แค่โปรเจ็คแรกที่เป็นเด็กผู้หญิง”
“อ่อ... ใช่ค่ะ ฉันก็รู้แค่นั้น เห็นยูเนโร่บอกว่าเด็กคนนี้เป็นเหมือนกับเด็กในโปรเจ็คแรก”
“ใช่ มันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ  แต่มันไม่เหมือนกันตรงที่ เด็กในโปรเจ็คแรกฉันเป็นคนสร้างเขาขึ้นมาเอง แต่กับเด็กคนนี้
โปรเจ็คถูกสร้างขึ้นหลังจากเจอตัวเขา”
“ม่ะ มะ หมายความว่า...”
“ใช่ เด็กคนนี้ไม่ใช่ผลงานการทดลองของเรา ถึงฉันจะบอกว่าเป็นเหมือนกับเด็กในโปรเจ็คแรกก็ตามทีเถอะนะ แต่ว่าเด็กคนนี้รู้สึกว่าพลังที่เขามีมันไม่เหมือนกันกับเด็กในโปรเจ็คแรก พลังของเด็กในโปรเจ็คแรกมันเป็นพลังแบบพวกฟาเซ่ แต่ของเด็กคนนี้กลับเป็นแบบแฟนตาสม่าเสียมากกว่า... ไม่สิไม่ใช่มากกว่า แต่โดยทั้งหมดเลย”
“แฟนตาสม่า !”
“ใช่ เธอได้ยินไม่ผิดหรอก”
“นั่นมันพลังของพวกนั้นนี่คะ พลังนั่นมาอยู่กับเด็กคนนี้ได้ยังไง”
“ฉันก็ยังไม่รู้แน่ชัดเหมือนกัน แต่สันนิษฐานไว้ว่าจะเป็นการทดลองของพวกนั้นเหมือนกัน พวกนั้นน่าจะทดลองแบบเดียวกับที่เราทำในโปรเจ็คแรกก็ได้”

ไมเอร่าและชายผมดำเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูบานใหญ่ที่มีตัวอักษร A0 ตัวยักษ์ประทับอยู่แล้ว ประตูบานเหล็กนั่นค่อยๆ เปิดออกทีละน้อย ก่อนที่ชายผมดำจะเดินเข้าไป ไมเอร่าก็เอ่ยคำถามหนึ่งขึ้นมา
“แล้วหัวหน้าไปพาเด็กคนนี้มา จะไม่เป็นอะไรหรอคะ ในเมื่อเด็กคนนี้เป็นแฟนตาสม่า”
“เรื่องนั้นเธอไม่ต้องห่วง ถ้าเป็นอะไรขึ้นมา ฉันจะจัดการเอง”
“หะ หัวหน้าจะฆ่าเด็กคนนี้เลยงั้นหรอคะ”
“ถ้ามันจำเป็นจริงๆ ฉันก็ต้องทำ... ที่ฉันเรียกเธอมาก็มีแค่นี้แหละ รีบกลับไปทำงานยุ่งๆ ของเธอซะเถอะ”
“ค่ะ หัวหน้า”

ไมเอร่าหายไปจากภาพที่สะท้อนจากนัยน์ตาของชายผมดำทันทีที่สิ้นประโยคสุดท้าย... ชายผมดำเดินเข้าห้องทำงานของเขาไปแล้ว ประตูบานใหญ่ค่อยๆ ปิดลง