คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : รหัสลับ A0
ชายร่างยักษ์เดินทางมาถึงจุดหมายแล้ว ด้านหน้าเขาเป็นประตูเหล็กบานยักษ์บานหนึ่งชนิดที่ว่าช้างชนก็ไม่เป็นไร เขาเดินเข้าไปที่หน้าประตูนั่น มีเสียงคนดังออกมาจากลำโพงด้านบนของประตู
“กลับมาแล้วหรอครับ รองหัวหน้า”
“ใช่ รีบเปิดให้ฉันเข้าไปทีสิ มีคนบาดเจ็บติดมาด้วย อย่าลืมเรียกหน่วยพยาบาลมาด้วยหละ”
“เรื่องนั้นผมรู้แล้วหละครับ”
ประตูเหล็กบานยักษ์ค่อยๆ เปิดออก เสียงแรงเสียดทานของประตูดังกว่าประตูทั่วไปหลายร้อยเท่า ตอนนี้ประตูนั่นเปิดออกจนสุดแล้ว มีกลุ่มคนใส่ชุดสีขาวกรูกันเข้ามา ที่หัวใส่หมวกมีเครื่องหมายพยาบาลอยู่ บ่งบอกให้รู้ว่าเป็นหน่วยพยาบาลที่จะมารับตัวผู้บาดเจ็บ
“ช่วยดูแลพวกเขาดีๆ ด้วยหละ” ชายร่างยักษ์พูดกับคนชุดขาวพวกนั้น ก่อนที่คนพวกนั้นจะพาไซโรและหญิงสาวที่เขาแบกมาด้วยใส่เปลแล้วยกไป
“กลับมาแล้วสินะ ยูเนโร่” ผู้ชายร่างกายผอมบาง กำลังลากร่างบอบบางนั่นเข้ามาหาชายร่างยักษ์ ผมสีดำสนิทตั้งชี้ไปมาไม่เป็นทรง ราวกับว่าไม่เคยรู้จักกับหวีมาก่อน เขาเรียกชายร่างยักษ์ว่า “ยูเนโร่”
“ครับหัวหน้า” ชายร่างยักษ์ตอบรับการทักทายของชายผมดำนั่น และเรียกเขาว่าหัวหน้า
“ทำไมมากันแค่สามคนหละ แล้วเด็กอีกคนไปไหนกัน” ชายผมดำยังคงเดินเข้ามา ใบหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์นั่นหันไปหันมา ดวงตาสีเดียวกับสีผมจ้องมองไปรอบๆ ทั้งๆ ที่กำลังพูดอยู่กับชายร่างยักษ์
“คือว่าผม... ผมขอโทษจริงๆ ครับ เด็กอีกคนถูกพวกนั้นจับตัวไปแล้ว”
“ไม่คิดเลยว่าพวกมันจะส่งคนระดับแนวหน้ามาชิงตัว แค่พลังระดับผมคงต้านมันไว้ไม่อยู่”
“เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ฉันก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่ามันจะส่งคนระดับนั้นมา ว่าแต่ตัวนายเองเป็นอะไรหรือเปล่า”
“ไม่เท่าไหร่ครับ”
“ไหนดูหน่อยซิ” ชายผมดำจับแขนของชายร่างยักษ์ขึ้นมา เลือดของยูเนโร่ไหลออกมาจากปากแผลที่แขนทีละน้อย ซึ่งจริงๆ แล้วมันเสียไปมากก่อนที่จะมาถึงที่นี่
“นายนี่ชอบเป็นอย่างนี้อยู่เรื่อยเลยนะ รีบไปทำแผลซะ ถึงจะเป็นแค่แผลเล็กๆ แต่ถ้าถึงเวลาเร่งด่วนจริงๆ เดี๋ยวมันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่”
“ครับหัวหน้า”
“หัวหน้าครับ หัวหน้า เกิดเรื่องแล้วค่ะ” ผู้หญิงในชุดสีดำวิ่งเข้ามาหาชายผมดำ ที่แขนผูกผ้าสีขาวเอาไว้
“มีอะไร” ชายผมดำพูดกับผู้หญิงที่พึ่งเข้ามาใหม่ แต่สายตายังคงมองอยู่ที่แขนของยูเนโร่
“ในเมืองมีพวกอันธพาลออกอาละวาดอีกแล้วค่ะ จากรายงานบอกว่าหน่วยพิทักษ์ที่ส่งไปถูกพวกมันจัดการหมดแล้ว”
“ฉันคงต้องไปจัดการเองสินะ พักนี้มีพวกแปลกๆ ออกมาก่อกวนอยู่เรื่อย”
“หัวหน้าครับ... คือผมขอไปแทนได้ไหมครับ งานนี้ผมขอจัดการเอง”
“นายหนะ พึ่งจะกลับมา ปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันเถอะ รีบไปทำแผลซะ”
“แต่...”
“นี่เป็นคำสั่ง!” ยูเนโร่ยังไม่ทันพูดจบ ชายผมดำก็พูดตัดบทสนทนานั้นทันที
“ครับหัวหน้า”
“ไปกันเลยเถอะ” คราวนี้ชายผมดำหันไปพูดกับผู้หญิงคนนั้น
“ค่ะ หัวหน้า”
กลางตลาดของเมืองเลโจส
“อะไรกัน พวกนี้มันมีผีมือแค่นี้หรือไง” ผู้ชายหัวตั้งผูกผ้าสีแดงที่หัวเขียนว่า “For Justice” ไว้ที่หน้าผากพูดกับคนในกลุ่มที่มาด้วยกันประมาณสิบถึงสิบเอ็ดคน
“หึ เดี๋ยวมันก็คงส่งคนกระจอกๆ แบบนี้มาอีก”
“ฟรึบ!” เสียงลมต้านปะทะวัตถุที่เคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงดังขึ้นขณะที่กลุ่มคนพวกนั้นกำลังพูดคุยกันอยู่
ชายผมดำ หัวหน้าของยูเนโร่ปรากฏตัวขึ้นในชุดคลุมตัวใหญ่สีขาวที่ด้านหลังเขียนเป็นตัวอักษรขนาดใหญ่ว่า “A0”
“พวกนายสินะ ที่ก่อกวนเมือง” ชายผมดำยืนล้วงกระเป๋าแล้วพูดกับพวกนั้น แต่สายตากลับไม่ได้มองไปที่คนพวกนั้น
“หึ.. นายคงเป็นคนที่พวกนั้นส่งมาอีกสินะ” ชายโพกผ้าแดงเผื่อครู่พูดกับชายผมดำ
“แต่จะส่งมากี่คน มันก็ไม่สำคัญ คงจะกระจอกเหมือนกันหมด”
“ฮ่าๆ ใช่ พวกนั้นมันประสาทหรือเปล่า คราวที่แล้วส่งมาตั้งเยอะ ยังเสร็จเรียบ คราวนี้กลับส่งมาแค่คนเดียว” คนกลุ่มนั้นหัวเราะเฮฮากันอย่างสนุกสนาน
“ไม่ไหวเลยจริงๆ พวกอันธพาลก็ยังเหมือนเดิม พวกนายช่วยเลิกพูดจาไร้สาระซักทีจะได้ไหม”
“แกว่ายังไงนะ!”
“ฉันไม่ชอบพูดอะไรซ้ำซาก ขอโทษด้วย”
“แกอยากลองดีใช่ไหม ได้... ในเมื่อแกอยากจะลองของ ฉันก็จะสงเคราะห์ให้”
ชายโพกผ้าคาดหัวยกมือขึ้น แล้วเอ่ย
“อีลิมีนา โบลา”
สิ้นเสียงร่ายคาถานั่น ลูกไฟสีเขียวก็พุ่งออกมาจากฝ่ามือของชายโพกหัว มันถูกตั้งเป้าไปที่ชายผมดำ
“เดี๋ยวนี้พวกผู้ใช้พลัง มาเป็นอันธพาลก็มีด้วยแฮะ”
ชายผมดำไม่ได้มีทีท่าตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นแม้แต่เล็กน้อย ภาพบนกระจกตาของเขาสะท้อนออกมาแต่สีครามของท้องฟ้าในวันที่อากาศสดใส
“น่าเสียดาย วันนี้อากาศดีซะด้วยสิ”
เพียงแค่ชายผมดำยกมือขึ้นปัดลูกไฟนั่นเบาๆ ลูกไฟสีเขียวของชายโพกผ้าก็แหลกเป็นผงในทันที
“นี่แก... เป็นใครกันแน่”
“ก็คนกระจอกๆ ที่ถูกส่งมาไงหละ” น้ำเสียงยียวนกวนประสาทของชายผมดำช่วยยั่วโทสะของคนกลุ่มนั้นได้ดีทีเดียว
“แกคิดว่าแกกำลังเล่นกับใครอยู่ ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่”
“พวกเรา จัดการมันเลย! อย่าให้เหลือแม้แต่ซาก”
“อีลิมีนา โบลา” สิ้นเสียงคำสั่งนั่น เสียงร่ายคาถาก็ดังติดกันเป็นขบวน ลูกไฟสีเขียวนับสิบลูกพุ่งตรงไปที่ชายผมดำ
ชายผมดำยังคงยื่นเหม่อมองท้องฟ้าสีคราม ไม่ได้มีทีท่าที่จะสนใจอันตรายที่เข้ามาแม้แต่น้อย และเพียงเสี้ยววินาทีที่ลูกไฟสีเขียวนับสิบลูกนั่นพุ่งเข้ามาใกล้กับร่างของชายชุดดำนั่นเอง
“ขัดจังหวะฉันอยู่เรื่อยเลยนะ พวกนายเนี่ย”
ลูกไฟสีเขียวพวกนั้นถูกเบี่ยงเบนวิถีพุ่งพลาดเป้าออกไปหมด ลูกไฟที่ถูกปล่อยออกมานั้นไม่สามารถแม้แต่จะสร้างรอยขีดข่วนบนตัวชายผมดำด้วยซ้ำ
“แก... แกมันไม่ใช่มนุษย์แล้ว แกเป็นใครกันแน่”
“จะบอกให้รู้ไว้นะ ฉันคือ หัวหน้าหน่วย A0 แห่งมันโดเอล่า หัวหน้าของเจ้าพวกที่นายเรียกว่าพวกกระจอกยังไงหละ”
“และอีกอย่างนึง ถึงฉันจะไม่เหมือนมนุษย์ทั่วไป แต่อย่างน้อยฉันก็ไม่ทำให้มนุษย์ด้วยกันเดือดร้อนเหมือนพวกนาย”
“หะ หะ หัวหน้าหน่วย” สีหน้าของคนกลุ่มนั้นซีดลงไปอย่างเห็นได้ชัดเมื่อได้รู้ความจริงเกี่ยวกับชายผมดำ
“ไม่ต้องตกใจไปหรอก เดี๋ยวทุกอย่างมันจะจบเร็วๆ นี้แหละ”
“ฟรึบ” เสียงลมต้านปะทะวัตถุที่เคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงดังขึ้นต่อเนื่องกัน ทุกครั้งที่เสียงนั่นดังคนหนึ่งคนภายในกลุ่มนั้นจะล้มลงไปกับพื้นโดยไม่มีสาเหตุ และเสียงนั่นก็เงียบไป
ชายผมดำยืนอยู่ล้วงกระเป๋าอยู่หน้าชายโพกผ้าคาดหัว ดวงตาสีดำของเขาจ้องไปที่ดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวของชายโพกผ้าคาดหัวนั่น
“ถ้านายถอยไปดีๆ ตั้งแต่แรกฉันก็คงไม่ต้องทำแบบนี้ ฉันก็ไม่อยากจะใช้พลังงานสิ้นเปลืองแบบนี้หรอกนะ” สิ้นสุดคำพูดของชายผมดำ เสียงลมต้านปะทะก็ดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง ชายผมดำหายไปกับเสียงลมนั่นพร้อมกับที่ชายโผกผ้าคาดหัวนั่นล้มลงแล้วสลบไป
ชายผมดำกลับมาที่หน่วยงานของเขา และค่อยๆ เดินไปตามทางบนชั้นสูงสุดของตึก
“นี่ ไมเอร่า ช่วยออกมาหน่อยสิ” ชายผมดำเรียกชื่อคนๆ หนึ่งขึ้นมาลอยๆ ในขณะที่กำลังเดินอยู่
“มีอะไรหรอคะ หัวหน้า” หญิงสาวคนเดิมปรากฏตัวขึ้นหลังจากเสียงลมต้านปะทะดังขึ้น
“เด็กที่ยูเนโร่พามาเป็นยังไงบ้าง”
“ตอนนี้ปลอดภัยแล้วค่ะ กำลังรักษาตัวอยู่ที่ห้องรักษาตัว ไม่ทราบว่าจะไปหาเขาเลยไหมคะ”
“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน เอาเป็นว่าถ้าเขาฟื้นเมื่อไหร่ช่วยรายงานให้ผมทราบด้วยก็แล้วกัน”
“ได้ค่ะ หัวหน้า”
“ไม่มีอะไรแล้วหละ ไปทำหน้าที่ของเธอต่อเถอะ”
“ฟรึบ” เสียงลมต้านปะทะดังขึ้นอีกครั้ง ผู้หญิงคนเมื่อครู่หายไปพร้อมกับเสียงนั่นแล้ว
ชายผมดำยังคงเดินไปตามทางเรื่อยๆ จนในที่สุดก็มาจนสุดทาง ประตูเหล็กบานใหญ่ตั้งรออยู่ที่ปลายทาง บนบานประตูเขียนเป็นอักษรตัวใหญ่ๆ ว่า “A0” แบบเดียวกับที่อยู่บนเสื้อคลุมของชายผมดำ
ประตูเหล็กค่อยๆ เปิดอ้าออกอย่างช้าๆ จนสุด ชายผมดำเดินเข้าไปในห้อง ทันทีที่ชายชุดดำเดินผ่านประตูไปประตูห้องก็ค่อยๆ ปิดลงอย่างช้าๆ
ห้องๆ นี้ถูกตกแต่งไว้อย่างดี พื้นปูด้วยไม้ลายสีสวย ผนังห้องมีน้ำไหลกระทบพื้นให้เสียงเหมือนน้ำตกตามธรรมชาติ โต๊ะทำงานวงกลมตัวใหญ่วางอยู่กลางห้องคู่กับเก้าอี้ตัวยักษ์ทำด้วยวัสดุอย่างดี
“ได้เวลาพักซะที เฮ้อ”
ชายผมดำเดินไปที่โต๊ะกลางห้องแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ตัวยักษ์ เขาจัดการเคลียร์ของที่วางอยู่บนโต๊ะให้ลงไปอยู่ที่พื้นให้หมด
เขาเอนหลังพิงเก้าอี้สุดตัว เสียงน้ำตกจำลองภายในห้องช่วยทำให้ผ่อนคลาย และในที่สุดเปลือกตาของเขาก็ค่อยๆ ปิดลง
ความคิดเห็น