Xyro Neomyst

ลำดับตอนที่ #3 : การเผชิญหน้า

บ่ายวันหนึ่งที่เงียบสงบ ในห้องหนังสือที่ถูกสร้างขึ้นด้วยไม้สีสวยล้วนๆ ตู้หนังสือรายล้อมรอบห้องเป็นวงกลม หนังสือมากมายถูกเก็บไว้ที่ห้องแห่งนี้
“นี่ไซโร ไปเล่นข้างนอกกันไหม” เฟรีส เด็กสาวมัดผมเปียเอ่ยปากชวนไซโร ที่กำลังนั่งอ่านสืออยู่ภายในบ้าน
“วันนี้ฉันไม่ไปได้ไหม เล่นกับเธอแล้วเหนื่อยทุกที”
“เป็นเด็กผู้ชายประสาอะไรกัน วิ่งเล่นแค่แปบเดียวก็เหนื่อยแล้ว ไม่เหมาะสมกับการเป็นลูกผู้ชายเลยนะเนี่ย”
“เธอก็ไม่ได้เหมาะกับการเป็นผู้หญิงซะเท่าไหร่ ไม่ต่างอะไรกับฉันหรอก หัดดูตัวเองซะบ้างสิ”
“เอ๊ะ! นายนี่มันยังไงกันนะ ว่าฉันได้ซะทุกเรื่อง นายมาอาศัยอยู่บ้านฉันนะ”
“จะให้ฉันไปก็ได้ ฉันไม่แคร์หรอกน่า”
“นายนี่มัน....”
“งั้นฉันไปเล่นคนเดียวก็ได้ เชอะ”
เฟรีสวิ่งออกไปเล่นที่ลานกว้างหน้าบ้านแล้ว
“เล่นอะไรของเขากันนะ เล่นคนเดียว ยัยนี่ท่าทางจะไม่เคยมีเพื่อนจริงๆ สินะ หรือไม่ก็คงไม่มีมานานแล้ว”

ไซโรยังคงนั่งอ่านหนังสืออย่างสงบอยู่คนเดียวริมหน้าต่างภายในบ้าน ดวงตาสีแดงฝาดจับจ้องไปที่เด็กสาวเป็นระยะๆ

“กรี๊ดดดดดดด” เสียงกรี๊ดของเด็กสาวดังลั่นมาจากที่ลานกว้างนั่น เด็กชายรีบเงยหน้าขึ้นมองสิ่งที่เกิดขึ้นทางหน้าต่าง ทั้งๆ ที่เขากำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่อย่างสงบแท้ๆ แต่กลับเกิดเรื่องขึ้นจนได้
“เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ ด้วยสินะ ยังไงเราก็ยังอยู่เมืองเดิม เจ้าพวกนั้นก็ยังไม่ไปไหน”
“ยิ่งเราไม่ได้อยู่กับยัยนั่นด้วย ก็เข้าทางพวกมันที่จะแก้แค้น เราคงต้องออกไปจัดการเอง”

เด็กชายรีบวิ่งไปที่ประตูหน้าบ้านแล้วเปิดมันออกไป แล้ววิ่งออกไปอย่างเร่งรีบ หวังว่าเขาคงจะไปทัน

“กรี๊ดดดดดด” เด็กสาวยังคงร้องเสียงดังไม่หยุด
ไซโรยังคงวิ่งตรงไปที่ลานนั้น เขาใกล้จะถึงเต็มทีแล้ว แต่ยิ่งวิ่งเข้าไป เสียงกรี๊ดนั่นกลับยิ่งเบาลงไปเรื่อยๆ
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่ พวกนั้นทำอะไรเฟรีส เราต้องเร่งฝีเท้ามากกว่านี้”

ทันทีเด็กชายวิ่งมาถึง ภาพที่เห็นตรงหน้าคือภาพของเด็กกลุ่มนั้น ที่ล้มลงไปกองกับพื้น สภาพดูไม่ได้เอาเสียเลย ในละแวกนั้นก็ไม่มีใครอื่นนอกจากเด็กชายที่พึ่งจะวิ่งมาถึง ไม่น่าจะมีใครมาช่วยเฟรีสไว้ได้
เด็กชายรีบวิ่งเข้าไปหาเฟรีส ที่กำลังยืนนิ่งอยู่
“นี่เธอหนะ บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
ทันทีที่ไซโรสะกิดถูกตัวของเด็กสาว จู่ๆ ท่าทางของเด็กชายก็เปลี่ยนไป
“อะไรกัน ความรู้สึกแบบนี้มัน ไอ้บ้านั่นมันจะออกมากอีกแล้วหรือไง อย่าพึ่งนะ อย่าพึ่งออกมาตอนนี้”
“อ๊ากกกกกกก”

ไซโรทรุดลงไปนั่งคุกเข่ากับพื้น ตาของเขาพร่ามัวจนมองไม่เห็นอะไรอีกแล้ว สติค่อยๆ จะเลือนหายไปทีละน้อย
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ เดโมนิโอ เนกร้า” มันเป็นเสียงที่ดังมาจากปากของเฟรีส แต่เสียงนั่นกลับไม่ใช่เสียงของเด็กสาว
“เช่นกัน อัลบอราดา นาคิเมียนโต้” ไซโรโต้ตอบบทสนทนานั่น แต่เสียงนั่นก็ไม่ใช่ของไซโรเช่นกัน
“เดี๋ยวนี้เธอชอบทำร้ายคนที่ไม่มีพลังตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” ไซโรตั้งคำถามกับเฟรีส
“ฉันก็แค่ตื่นขึ้นมาเพื่อปกป้องร่างที่อาศัยอยู่เท่านั้น ถ้ายัยเด็กนี่ตายไป ฉันก็คงไม่เหลือเหมือนกัน”
“นั่นมันใช่ข้ออ้างของผู้มีพลังที่คิดจะทำร้ายคนธรรมดาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”
“ฉันก็ไม่ต่างจากนายเท่าไหร่หรอก นายมันก็อาศัยร่างของชาวบ้านอยู่เหมือนกันไม่ใช่หรือไง”
“ถ้าฉันไม่เรียกนายขึ้นมา คงอีกนานกว่านายจะคุมตัวเจ้าเด็กคนนี้ได้อีกครั้งนึง”
“แล้วใช่ว่าเธอจะคุมร่างเด็กนั่นได้ตามใจชอบที่ไหนกัน”
“ฉันก็แค่ไม่อยากจะใช้ร่างกายที่ยังอ่อนแอของเจ้าเด็กนี่เท่านั้นเอง มันทำให้ฉันรู้สึกอ่อนแอไปด้วย”
“นั่นก็ไม่ใช่ข้ออ้างของผู้มีพลังที่ด้อยพลังเหมือนกัน”
“หึ เธอก็ยังไม่เปลี่ยนเหมือนเดิมเลยสินะ หนี้แค้นของเรามันคงยังไม่จบตั้งแต่วันนั้น”
“ฉันไม่มีทางลืม สิ่งที่นายทำกับผู้ถูกเลือกคนอื่นๆ สิ่งที่ฉันไม่อาจให้อภัยได้ ต่อให้นายจะบังคับฉันด้วยวิธีใดก็ตาม”
“งั้นนี่คงเป็นลิขิตฟ้า ให้เราได้ตัดสินกันในวันนี้สินะ มาทำให้มันจบไปเลยแล้วกัน”
“คงต้องทำสิ่งที่ไม่ได้ทำมานานแล้วสินะ ฉันจะได้ทดสอบพลังของฉันเสียที”

ทั้งคู่กระโจนเข้าใส่กัน และทันทีที่ชนกัน พื้นดินบริเวณนั้นสั่นสะเทือนไปหมด ฝุ่นแดงๆ ฟุ้งกระจายไปทั่วบริเวณ
มือของทั้งคู่ที่ประสานกัน กลับกำลังขับสู้กันอย่างดุดัน ต่างฝ่ายต่างทุ่มพลังที่มีเพื่อดันให้อีกฝ่ายกระเด็นไป

พละกำลังของทั้งไซโรและเฟรีส ในตอนนี้มันยังไม่มีทีท่าว่าจะลดหลั่นลงไปแม้แต่น้อย ทั้งสองยังคงต่อสู้กันอย่างดุเดือด รุกกันไปรับกันมาอยู่อย่างนั้น ผลแพ้ชนะคงตัดสินกันแค่ที่ใครจะพลาดก่อนเท่านั้น

“พลังยังรุนแรงเหมือนเดิมเลยนะ เดโมนิโอ พลังที่นายไปขโมยมายังไงหละ”
“หึ เธอก็เหมือนกัน ยังคงความแข็งแกร่งไว้ได้เหมือนเดิม ถึงจะอยู่ในร่างที่อ่อนแอก็ตามทีเถอะ”
“แต่ฉันจะไม่อ่อนข้อให้เธออีกแล้ว อัลบอราดา”

ไซโรกระโดดถอยหลังออกมาแล้ว เขาแบมือแล้วยกมันขึ้นมาเล็งตรงไปที่เฟรีส
“ออสกูโร เรโย”
สิ้นเสียงการท่องคาถานั่น ลำแสงสีดำค่อยๆ ปรากฏขึ้นที่มือของเด็กชาย มันค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้นทีละน้อย
“ในที่แบบนี้ นายยังคิดจะใช้พลังแบบนั้นอีกหรือไง ถึงมันจะใช้เต็มประสิทธิภาพไม่ได้ก็ตาม”
“คงช่วยไม่ได้สินะ”
“ไลเกโร เอ็กซ์เทอเรียร์”

เด็กสาวเป็นฝ่ายร่ายคาถาบ้าง ปีกสีขาวเรืองแสง กำลังทอแสงอยู่ที่ด้านหลังเด็กสาวหลังจากการร่ายคาถาสิ้นสุด
ปีกนั่นกำลังเรืองแสงสว่างมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่ต่างกับแสงสีดำที่มือของไซโรที่กำลังขยายใหญ่ขึ้น

“เอาหละนะ... ย๊ากกกกก”
แสงจากปีกของเฟรีสถูกปล่อยออกไปเป็นพลังพุ่งตรงไปที่เด็กชาย ที่ทางด้านเด็กชายก็ปล่อยลำแสงสีดำนั่นออกมาแล้วเช่นกัน พลังของทั้งคู่กำลังจะปะทะกัน

“โซโพริเฟโร่ ดิออส”

ลำแสงเล็กๆ ผ่าลงมาที่กลางวงการต่อสู้ ฝุ่นสีแดงฟุ้งกระจายราวกับควันไฟ ลำแสงสีน้ำเงินเส้นเรียวเล็กพุ่งลงมาปะทะกับพลังของไซโรและเฟรีสด้วยความเร็วสูง สายตาของมนุษย์ทั่วไปคงมองมันไม่ทันแน่ๆ

แต่การระเบิดกลับไม่ปะทุขึ้น ทุกอย่างกลับหยุดนิ่งไปตามๆ กัน พลังทั้งหมดในบริเวณนั้นถูกสลายไปเพียงชั่วพริบตาที่ลำแสงสีน้ำเงินนั้นพุ่งลงมาจากด้านบน

และทันทีที่แสงสีน้ำเงินนั้นปะทะเข้ากับพื้นดิน แสงวูบวาบสีขาวแสบตาก็ปะทุขึ้นราวกับระเบิด แสงนั่นขยายวงกว้างไปทั่วบริเวณนั้น ดวงตาที่ได้สัมผัสแสงนี้ทุกดวงต้องพร่ามัวไปตามๆ กัน

เหตุการณ์ทุกอย่างเกิดขึ้นภายในเวลาไม่กี่วินาที และจากไปภายในเวลาไม่กี่วินาทีเช่นกัน หลังจากที่แสงนั่นวูบวาบอยู่ได้พักหนึ่ง มันก็ค่อยๆ จางหายไปกับอากาศอย่างไร้ร่องรอยใดๆ ไม่อาจรู้ได้เลยว่าใครเป็นคนทำกันแน่

ภาพของเหล่าเด็กๆ ที่ถูกเฟรีสจัดการนอนคลุกฝุ่นอยู่ที่พื้น กระจัดกระจายกันไปไม่เป็นที่เป็นทาง คงเป็นเพราะแรงลมที่เกิดขึ้นหลังจากที่แสงนั่นปะทะเข้ากับพื้นดิน

การต่อสู้ของเด็กทั้งสองเป็นเสียงเรียกชาวบ้านเข้ามาชุมนุมกันได้เป็นอย่างดี ชาวบ้านแทบทั้งหมดต่างตรงมาที่บริเวณการต่อสู้เพื่อมาดูต้นเหตุและสาเหตุของสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ และหลังจากที่มาถึง ทั้งพ่อและแม่ของเด็กๆ ที่นอนระเกะระกะอยู่ตามพื้นดินสีแดงก็วิ่งตรงเข้าไปหาลูกๆ ของตนด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

“ใครเป็นคนทำกันนะ” เสียงซุบซิบดังมาจากการสนทนากลุ่มใหญ่ของเหล่าชาวบ้าน
“ต้องเป็นไอ้เด็กปีศาจนั่นแน่ๆ”
“ใช่ๆ ต้องเป็นไอ้เด็กนั่นแน่ มีมันคนเดียวที่ทำได้ขนาดนี้”
“คราวนี้คงให้อภัยไม่ได้แล้ว พวกเราแยกย้ายกันออกไปตามหามันดีไหม”
“เอาตามนั้นเลย แยกกันไปเป็นกลุ่มๆ ถ้ากลุ่มไหนเจอ ให้ส่งสัญญาณให้รู้ด้วย”

พวกชาวบ้านต่างหยิบจับอาวุธที่หาได้แถวๆ นั้นแล้วแบ่งกันเป็นกลุ่มๆ ออกไปตามหาไซโรตามแผนที่ได้วางกันไว้ โดยหารู้ไม่ว่าตอนนี้ทั้งไซโรและเฟรีสไม่ได้อยู่ที่เมืองนี้แล้ว เด็กทั้งคู่หายไปอย่างไร้ร่องรอยหลังจากที่แสงสีขาวนั่นหายไป

“ฉันคิดไว้แล้วว่าซักวันเหตุการณ์แบบนี้มันจะต้องเกิดขึ้น”
“แล้วทีนี้เราจะทำยังไงกันดี”
“ฉันว่า เรารีบพาเด็กสองคนนี้ไปหาหัวหน้ากันก่อน แล้วค่อยว่ากันอีกที”
“มันไม่น่าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาเลยจริงๆ ทั้งๆ ที่เธอพึ่งจะมีความสุขได้ไม่นานแท้ๆ”
“เรารีบไปกันเถอะ ฉันว่าป่านนี้พวกชาวบ้านคงรู้ตัว และออกตามหาเจ้าเด็กคนนี้กันให้วุ่นแล้ว”

หลังบทสนทนาจบลง เงาวูบวาบก็เคลื่อนไหวไปตามกิ่งไม้ใหญ่ ต้นแล้วต้นเล่า เสียงกระเพื่อมของไม้เป็นพุ่มๆ ดังต่อเนื่องกันเป็นจังหวะ แต่ก็เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น สัตว์ต่างๆ บนต้นไม้อยู่กันอย่างสงบเช่นปกติของมัน

“ตูมมมมมมมม” เสียงระเบิดปะทุขึ้นกลางป่า ไฟโหมลุกท่วมไปทั่วทั้งป่า เงาวูบวาบเมื่อครู่หยุดเคลื่อนที่แล้ว เผยให้เห็นถึงร่างที่แท้จริงของเจ้าของเงา

ภาพชายร่างยักษ์และหญิงสาวผู้ช่วยเหลือเด็กชายผมสีเงินยืนอยู่ท่ามกลางกองไฟลุกโชน ต้นไม้น้อยใหญ่ค่อยๆ ล้มกันไปตามเวลา ไฟกำลังแผดเผาทุกสรรพสิ่งในป่าแห่งนี้ไปอย่างช้าๆ

 “หึ... ตามกลิ่นกันเร็วจริงๆ นะ” ชายร่างยักษ์พูดกับเงาลางๆ ของมนุษย์ที่อยู่ด้านตรงข้าม
ไม่มีการตอบโต้บทสนทนาใดๆ คนลึกลับนั่นกำลังเดินเข้ามาใกล้คนทั้งสี่ ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
“คงไม่คิดจะพูดอะไรจริงๆ สินะ” หญิงสาวเป็นฝ่ายพูดบ้าง

เศษใบไม้ติดไฟถูกลมพัดลอยฟุ้งไปทั่วบริเวณ รอบๆ ตัวของคนทั้งสี่มีแต่ไฟที่ลุกโชดช่วง และพร้อมจะแผดเผาคนทั้งสี่ได้ทุกเมื่อเพียงแค่ประมาทไม่กี่วินาทีเท่านั้น สะเก็ดไฟลอยผ่านหน้าของชายร่างยักษ์ไปได้ชั่วครู่หนึ่ง

“แย่แล้ว!”
“ตูมมมมมมมม” เสียงระเบิดดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง โชคดีที่ชายร่างยักษ์ไหวตัวทัน เขาแบกไซโรเด็กชายผมเงินเอาไว้ที่บ่า ตอนนี้เขาพอที่จะคุมสถานการณ์ได้บ้างเล็กน้อยแล้ว แต่ร่างของหญิงสาวและเฟรีสกลับนอนหมดสติอยู่บนพื้นที่ร้อนผ่าวนั่น ร่างของคนลึกลับค่อยๆ ปรากฏให้เห็น

มนุษย์ท่าทางล่ำสันในชุดสีเงินกำลังเดินเข้าไปใกล้ร่างที่หมดสติ ดูเหมือนว่ามันจะไม่สนใจที่จะตามหาชายร่างยักษ์แม้แต่น้อย มันยืนจ้องร่างของหญิงสาวและเฟรีส ชั่วครู่หนึ่งมือที่ห่อด้วยผ้าสีมันสีเงินก็ค่อยๆ ยกร่างของเด็กสาวขึ้นมา

ชายร่างยักษ์ทำได้เพียงแค่จ้องมองอย่างเดียวเท่านั้น มีอะไรบางอย่างมาหยุดความคิดที่จะช่วยของเขาเอาไว้
มันค่อยๆ มองไปรอบๆ แต่คงไม่ได้คิดที่จะตามหาเด็กชาย และพริบตาเดียวมันก็หายไปพร้อมกับร่างของเฟรีส

ชายร่างยักษ์รีบออกจากที่ซ่อนไปดูอาการของหญิงสาวที่นอนหมดสติอยู่ เธอยังคงมีลมหายใจอ่อนๆ อยู่ ชายร่างยักษ์จับเธอใส่บ่าอีกข้างหนึ่ง แล้วรีบหาทางออกจากป่าแห่งนี้ให้เร็วที่สุด ก่อนที่ความร้อนจะทำให้คนทั้งสามถูกเผาไปตามๆ กัน