ไอ้หมอน

ข้อมูลเบื้องต้น

 

เรื่องสั้น

ไอ้หมอน

ผมรู้จักกับไอ้หมอนเมื่อประมาณห้าปีที่แล้วครับ มันเป็นเพื่อนที่ซื่อสัตย์ของเพื่อนผมที่ชื่อเดี่ยว ไอ้นี่ไม่ธรรมดาครับ มันเห่าและหอนเก่งมาก ใช่ครับมันเป็นพฤติกรรมของหมา ไอ้หมอนมันเป็นหมาตัวสีแดง ไม่ทราบสายพันธ์แน่ชัด ว่า

พ่อกับแม่ของไอ้หมอนเป็นหมามาจากไหน ต้นตระกูลอพยพมาจากที่ใด (กะจะไปค้นดูในทะเบียนราษฎร์ก็ไม่ได้) แต่ที่แน่ๆ มันเป็นหมากรุงเทพฯครับ ไม่ใช่หมาบ้านนอก เพราะเพื่อนผมเก็บมันได้แถวๆ ใต้ทางด่วนรามอินทรา ตั้งแต่ยังมันแบเบาะ

ที่ผมนำเรื่องไอ้หมอนมาเล่าให้ฟัง เพราะผมชอบความเป็นผู้นำของมัน ในซอยนั้นทั้งคนทั้งหมาต่างทราบกันดีครับว่าไอ้หมอนมันเจ๋งแค่ไหน มันอยู่ในซอยนี้มานาน จนกลายเป็นหมาคุมซอย ตั้งแต่ต้นซอย กลางซอยมันเก็บเรียบ จะมีหืออยู่บ้างก็ไอ้แดงคู่กัด คู่ปรับของมันที่คุมอยู่ท้ายซอยนี่แหละครับ ไอ้แดงเป็นหมาพื้นบ้านธรรมดาครับ ครอบครัวมาจากหมายากจน และเคยผ่านประสบการณ์การเป็นหมาจรจัดมาก่อน ตอนที่มันยังเป็นหมาละอ่อน มีคนใจดีไปเจอมันเข้าเลยเก็บมันมาเลี้ยงจนเป็นหมาที่หน้าตาดูดีมีชาติตระกูลขึ้น แต่ไอ้แดงยังไม่ทิ้งนิสัยหมากุ๊ยข้างถนนครับ มันยังหาเรื่องไปทั่วจนเจอเข้ากับไอ้หมอนหมานักเลงตัวจริงที่อยู่ในซอยนี้มาอย่างยาวนาน

เพื่อนผมเล่าให้ฟังและจากที่ผมเคยก็เห็นเองบ้างสองสามครั้งว่า ไอ้สองตัวนี้เจอกันไม่ได้ครับ ฟัดกันทันที กัดกันจนเจ็บปางตายไปทั้งคู่ แต่ก็ไม่มีใครยอมใคร พอแผลหายมันก็ไปกัดกันใหม่ ช่วงที่เว้นว่างจากทำศึกกับไอ้แดง ไอ้หมอนจะมานอนเฝ้าที่หน้าบ้าน เพื่อมาทำหน้าที่เป็นหมาจราจรที่ดี โดยมีลูกน้องคอยปรนนิบัติพัดวีอยู่ข้างๆ ไม่ห่างกาย ประมาณสามสี่ตัวทั้งตัวผู้ตัวเมีย โดยแต่ละตัวมีสายพันธ์ที่ต่างกันออกไป

ไอ้หมอนมันจะคอยตรวจจับรถที่วิ่งมาด้วยความเร็ว ถ้าคันไหนวิ่งมาด้วยความเร็ว มันกับสมุนทั้งหลายจะพากันวิ่งไล่กวดทันที ส่วนคันไหนที่วิ่งช้าๆ แบบมีมารยาทมันก็จะนอนสงบนิ่ง

ไอ้หมอนแม้จะไม่ใช่หมาที่มาจากตระสูงส่ง แต่มันก็มีมารยาท ทุกเช้าถ้ามันปวดอึหรือปวดฉี่ มันจะไม่ทำเลอะเรี่ยราดในบ้านเด็ดขาด มันจะวิ่งมาที่ห้องเจ้าของมันแล้วใช้เท้าเคาะประตู แต่ถ้าเจ้าของมันนอนหลับเป็นตาย คราวนี้แหละครับมันจะวิ่งเอาหัวชนเลย พร้อมกับเห่าเสียงดัง เป็นสัญญาณบอกว่าหมอนสุดจะทนแล้วนะ

ไอ้หมอนแม้มันจะเป็นหมาหน้าตาธรรมดา ฟันหน้าหักสองซี่เพราะวิ่งชนรถแท็กซี่ แต่สาวๆ นี่ตรึมครับมีให้เลือกแทบทุกสายพันธ์ แต่ไอ้หมอนกลับหลงรักน้องพุดเดิ้ล สีขาวขนหยิกหยอยมีโบว์เล็กๆ เหน็บที่หู เป็นหมาของคนมีฐานะดีพอสมควร ซึ่งต่างจากมันและเจ้าของมันคือเพื่อนผม ที่เป็นแค่มนุษย์เงินเดือน เดือนละไม่ถึงหมื่น

น้องพุดเดิ้ลของไอ้หมอนจะออกมาพาวิ่งเล่นตอนเย็นกับเจ้านายทุกวัน ทุกครั้งที่เห็นน้องพุดเดิ้ลวิ่งผ่านมา ไอ้หมอนจะปรี่เข้าไปหาทันที เข้าไปเคลียคลอ ทั้งดมหอม ถ้ากอดได้มันคงกอดไปแล้ว น้องพุดเดิ้ลเองก็มีใจให้กับนักเลงหนุ่มอย่างไอ้หมอน เพราะทุกครั้งที่ไอ้หมอนวิ่งไปหา น้องพุดเดิ้ลจะหยุดวิ่งตามเจ้านายทันทีแล้วหันมาให้ความสนใจไอ้หมอนแทน

แม้จะรักกันมากแค่ไหน แต่เมื่อเจ้าหมอนเป็นเพียงหมาผู้ต่ำต้อย ไร้ชาติกระกูล มันจึงถูกกีดกันจากเจ้าของน้องพุดเดิ้ล ที่รังเกียจไอ้หมอนเห็นว่าขืนปล่อยให้คบกันไปก็คงอดตายทั้งคู่ ความรักของไอ้หมอนจึงเป็นแค่ความฝัน ที่คงไม่มีวันเป็นจริง

หลังจากวันนั้นไม่กี่วันน้องพุดเดิ้ลก็ย้ายที่อยู่ๆไปตามเจ้าของ และนั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่หมอนได้สบตาน้องพุดเดิ้ล

ไอ้หมอนวิ่งตามรถเก๋งยุโรปคันสีดำนั้นไปด้วยความเร็ว ทั้งๆ ที่รถเก๋งคันนั้นวิ่งไปช้าๆ ไม่ได้เร็วเหมือนคันอื่นๆ ที่มันเคยวิ่งไล่กวดเหมือนทุกครั้ง แต่มันก็ยังวิ่งไล่ตามไม่หยุด ใช่แล้วครับ เพราะว่าน้องพุดเดิ้ลของมันอยู่ในรถเก๋งคันนั้น น้องพุดเดิ้ลได้แต่เกาะกระจกใส มองพี่หมอนที่วิ่งเอาเป็นเอาตายด้วยสายตาละห้อยและอาลัยรักเป็นอย่างยิ่ง โธ่ พี่หมอ...ถ้าพี่ไม่ใช่หมาผู้ต่ำต้อย ป่านนี้เราคงได้สุขสมหวังแล้ว

ไอ้หมอน...