ภารกิจวุ่นพิชิตใจนายเย็นชา

ลำดับตอนที่ #2 : ผู้ดูแล!!!??? ::[100%]::

   "หา!!!!!!!!!!!!!! แม่ว่าไงนะคะ จะให้หนูไปดูแลโซระ เหรอ" ฉันพูดอย่างตกใจ เมื่อฉัน อ่านหนังสือ อยุ่ดีๆ แม่ก็เข้ามาแล้วบอกว่า ฉันจะต้องไปอยุ่บ้านโซระ แล้วคอยทำหน้าที่เป็น แม่ ของโซระ
   "จ้ะ ใช่แล้ว แล้วอีกอย่าง บ้านของตระกูลเรากับบ้านของตระกูลทาคาฮาชิ ก็แน่นแฟ้นเป็นปึกแผ่นเดียวกันมาหลายชั่วอายุคนแล้ว ดั้งนั้นเรื่องนี้ก็ไม่น่าจะเป็นปัญหา แล้วที่สำคัญ ลูกน่ะ ก็เป็นทั้งเพื่อน ทั้งแม่ ทั้งพี่สาวให้กับโซระมาตั้งแต่ 5 ขวบไม่ใช่รึไง เพราะงั้นเรื่องที่ว่าลูกจะเข้าใจโซระดีหรือไม่ อันนี้ แม่ก็ไม่ห่วงจ้ะ ^^"
 โห่ แม่นะแม่ สรุปเอง เออ เอง ยังงี้เลย - - แต่จะว่าไป มันก็ถูกอย่างที่แม่เราพูด ก็เราน่ะ สนิท กับ โซระมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว (จะว่าไปก็ตั้งแต่5ขวบ) ทั้งเล่นด้วยกัน ทั้งเรียนด้วยกัน (แต่ไม่เคยอาบน้ำด้วยกันน้า อย่าคิดลึก) โซระเป็นคนร่าเริง แล้วก็อ่อนโยน แต่ว่า ตั้งแต่ที่พี่ซากุระ จากไป โซระ ก็ไม่เคยยิ้มอีกเลย ผ่านมา 11 ปีแล้วสินะ ที่พี่ซากุระจากไป เฮ้อ คิดถึงจังเลย รอยยิ้มนั่นน่ะ...
   "แต่ว่า แม่คะ...หนูก็ต้องอ่านหนังสือสอบ เข้าชิงทุน แล้วก็เข้ารับรางวัลนักเรียนดีเด่นแห่งปีด้วยนะคะแม่ คงไม่มีเวลามานั่ง เอาใจใส่ โซระ หรอก แล้วอีกอย่าง ถึงบ้านเรากับบ้านของโซระ จะอยุ่ติดกัน แต่ถ้าเดินไปหากัน ก้อไม่ใช่ง่ายๆ นะคะ"
  ก็แหงล่ะสิ บ้านของฉันกับโซระน่ะใหญ่จะตาย ถึงรั้วจะติดกันก็เหอะ แต่ระยะทางที่เดินออกจากหน้าบ้านฉัน ไปถึงหน้าประตูบ้านของโซระน่ะ ก็ปาเข้าไปเป็น กิโล กว่าแล้วนี่หน่า เฮ้อ เซ็งจัดจริงๆ
   "เถอะน่า ก็คุณชิชิโกะ เค้าขอมาอย่างนี้นี่จ๊ะ คุณชิชิโกะน่ะ ต้องเดินทางไกลไปต่างประเทศ เพราะฉะนั้น ก็ดลยไม่มีใครดูลแ โซระ นะ เค้าก็เลย วางใจ ให้หนูไปดูแล โซระ ยังงัยล่ะจ๊ะ ^^"
   "งั้นก็ได้ค่ะ" ฉันพูดพลางอ่านหนังสือต่อ 
  พรึ่บบบบ!!! จู่ๆ แม่ก็เอามือมาคว้าหนังสือจากมือฉันไปทันที
   "มะ...แม่คะ ทะ...ทำไมเหรอ-0-" ฉันพูดพลางเอามือเกาหัว งง นะเนี่ย งง ก็ตอบตกลงไปแล้วไม่ใช่เรอะงัยฟะ ยังจะมาอะไรอีกเนี่ย
   "ลูกต้องไปค้างที่บ้านของตระกูลทาคาฮาชิด้วยจ้ะ ^0^" 
 ท่าทางสีหน้าแม่ระรื่นมากเลยนะ - - เอ่อ...ไอ้ที่บอกว่าตระกูลทาคาฮาชิเนี่ย ก็คือ บ้านของโซระนั่นแหละ เฮ้ย!!!!! ว่าไงนะ ค้างที่นั่น น่ะเรอะ!!!!!!
   "เอ่อ...แม่คะ แล้วคุณน้าชิชิโกะ จะกลับมาเมื่อไหร่คะ?"
   "ก็จนกว่าลูกจะจบไฮสคูลนั่นแหละจ้ะ ก็ 1 ปี พอดีเป๊ะ!"
 หา!!!!!!!!!!!!!!!!!1 ปีเรอะ แค่ 1 วันฉันก็ไม่รุ้ว่าจะรอดนึเปล่า โอ๊ย จะบ้า ตาย
   "แม่คะ...นะ...หนู ไม่เอาได้มั้ยคะ หนูไม่อยากอยูที่นั่นน่ะ"
   "มันก็ได้จ้ะ"
  เย้ๆๆๆ ฉันไม่ต้องไป แล้ววว>0< มีความสุขที่สุดเล้ย
   "แต่ลูกเคยบอกกับแม่ แล้วก็ คุณชิชิโกะไว้ไม่ใช่เหรอจ๊ะว่า ต่อให้ลำบากแค่ไหนก็จะทำให้ โซระยิ้ม อีกครั้งน่ะ ^^"
  จริงด้วยสินะ...วันนั้น...วันที่พี่ซากุระตาย ฉันเป็นคนบอกกับโซระ เองนี่ ว่าฉัน จะไม่ทอดทิ้งเขา เพราะเขาคือคนสำคัญของฉัน แล้วตอนนี้  โซระ กำลังอยุ่คนเดียว กำลังว้าเหว่ แล้วเราจะทอดทิ้งเขาไปได้ยังไง!!!
   "เข้าใจแล้วค่ะแม่...หนูจะดูแลเค้าเอง" ฉันพูดอย่างจริงจัง
   "ดีเลยจ้ะ ตอนนี้แม่เตรียมเสื้อผ้าไว้ให้หนูแล้ว ไปได้เลยจ้ะ^^"
  อะ...ไอ้ไป มันก็ ไปหรอกนะ แต่ว่า... จะให้ไปตอนนี้เนี่ยนะ ประสาทกลับแล้ว!!!!แม่ฉานนน!!!!โฮฮฮฮฮฮฮฮ!!! เอาล่ะ ไหนๆก็มาถึงขนาดนี้แล้ว ต้องสู้อย่างเดียว!!!!
...แต่ว่า...แล้วฉันจะเอาเวลาไหนมาอ่าหนังสือชิงทุนกับชิงรางวัลนักเรียนดีเด่นแห่งปีเล่า!!!!! โอ้ยยยย จะบ้าตายยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

   อัพ 1 ตอน พอดีเป๊ะ กับเวลา เพียง 1 ชั่วโมง (เรื่องนี้แต่งสดทั้งเรื่องนะค้า)
ยังงัยก้อติดตามด้วยนะคะ ขอบคุนมากค่า เม้นวันละนิดจิตแจ่มใส ค่า