กาลครั้งหนึ่งของความรัก(Once love)

ลำดับตอนที่ #8 : แผนการรัก50%

"แกว่าถ้ายัยลูกหมีรู้ว่าเราสองคนร่วมมือกับพี่วิน พี่ซัน  ไปหลอกมันเนี่ย มันจะโกรธมากป่ะ"น้ำแกงในชุดเดรสยาวลายพื้น ผ่าข้างโชว์เรียวขาขาว ผมลอนยาวสยาย เงยหน้าขึ้นจากชามโจ๊กตรงหน้าถามพริกขิง เพื่อนสนิทอีกคน ที่กำลังงุ่นง่านอยู่กับการตอบแชทในมือถือ จนแทบจะไม่ได้แตะโจ๊กเลยสักนิด

"พริกขิง... ยัยพริกขิง!!! "น้ำแกงเรียกชื่อเพื่อนรัก ขึ้นอีกครั้ง

"โอ้ยหูจะแตกนำ้แกง แกจะตะโกน ทำไมเนี่ย ก็นั่งกันอยู่แค่เนี่ย"พริกขิงละสายตาจากหน้าจอมือถือ ขึ้นมองหน้าเพื่อนรัก

"นี่ถ้าแกจะชวนฉัน ออกมาดูแกนั่งแชท แบบนี้ ฉันกลับล่ะน่ะ"

"โอ่เอ้ ๆ แหมพอดีมันติดพันนิส.. สสนึง เคๆเก็บล่ะเก็บล่ะจ้า"

"ว่าแต่เมื่อกี้แกว่าไรน่ะ อ่อเรื่องยัยลูกหมีใช่ไหม"

น้ำแกงไม่ตอบได้แต่พยักหน้า หงึกๆ

"ฉันว่ามันโกรธ โกรธแน่ๆ แต่ที่ไม่แน่ใจคือ มันจะโกรธมากขนาดไหนนะสิแก"

"เห้อ... ออ"ทั้งสองคนมองหน้ากันไปมา แล้วก็ลอบถอนหายใจ

"นั่นมัน.. รถพี่วินนี่ ขับเร็วขนาดนั้น จะรีบไปไหนของเขาเนี่ย"น้ำแกงที่นั่งหันหน้าออกข้างนอกร้าน เอ่ยขึ้นหลังจากรถยนต์คันคุ้นตา แล่นออกจากซอยอย่างเร็ว ผ่านหน้าร้านไป

"นั่นดิ สงสัยนัดสาวชัวร์" พริกขิงสมบทขึ้นหลังจากหันไปเห็นตอนรถแล่นฉิวออกไปด้วยความเร็ว

"พี่วินไม่มีแฟนย่ะ จะไปหาผู้หญิงได้ไงล่ะ"น้ำแกงเอ่ยดักคอเพื่อนรัก อย่างคนรู้ดี ก่อนจะค่อยๆบรรจงตักโจ๊กเข้าปาก อีกครั้ง

"จ้า..  รู้ลึก รู้ดี.. เป็นแฟนพี่วินหรือไงย่ะ" พริกขิงเย้าเพื่อนรักเล่น โดยไม่ได้ตั้งใจ แต่ทว่าประโยคๆนั้น กลับทำให้น้ำแกงหน้าแดง หูแดง ไอจนแทบจะสำลักโจ๊ก

"เอา เอาเข้าไป แหย่แค่เนี่ยถึงกับสำลัก ท่าทางมีพิรุธนะเราอ่ะ" พริกขิงมองหน้าเพื่อนรักด้วยความสงสัย

"หรือว่ายังมีอะไร ที่ฉันกับลูกหมียังไม่รู้หรือเปล่า... น้ำแกง!!! "สาวผมสั้น ในตากลมโต จ้องมองเพื่อนรักอย่างกับจะคาดคั้น

"มันจะไปมีอะไร ได้ยังไงล่ะ แกก็พูดเข้า แล้วถึงมีนี่คิดหรอว่าฉันจะปิดแกกับลูกหมีได้ พวกแกสองคน ยิ่งกว่ากูเกิ้ลซ่ะอีก"แต่คนโดนจับผิดยังคงรักษาอาการ ไม่ให้เผลอแสดงอะไรออกมาอีก

"กินไปเลย โจ๊กนั่นอ่ะ อืดจนจะเต็มชามแล้วนั่นอ่ะ"น้ำแกงยังคงเฉไฉ เพื่อหาทางออกนอกเรื่อง

"จริงดิ.. โจ๊กฉั... นนน"

"รีบกินไปเลย" น้ำแกงลอบถอนหายใจ อย่างโล่งอก เมื่อเพื่อนรักเปลี่ยนจากสนใจเรื่องของเธอไปสนใจกับโจ๊กชามโตตรงหน้าแทน 

"ขอโทษนะพริกขิง ลูกหมี แต่ฉันยังบอกพวกแกตอนนี้ไม่ได้จริงๆ" คนสำนึกผิดได้แต่เอ่ยขอโทษกับเพื่อนรักทั้งสองคนในใจ 

บ้านสตยากุล

"ว้าย.. ยยย "ร่างบางในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวใหญ่ ถึงกับร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆซันก็โถมตัว ลงคร่อมร่างของเธอ ก่อนจะรวบข้อมือน้อยๆสองข้าง ไว้เหนือศรีษะ คราวนี้ต่อให้เธอจะพยศ จะดิ้นยังไง ก็คงจะทำไม่ได้อีกแล้ว

"หยุดดิ้นซ่ะแล้วคนเก่ง นิ่งแบบนี้สงสัยว่าจะยอมแพ้"ตอนแรกเขาตั้งใจ จะเอาคืนคนใต้ร่าง ให้สาสมกับที่เธอพยศ แล้วก็ทำร้ายร่างกายเขาไว้ แต่เพราะเสียงลมหายใจที่ติดๆขัดๆ กับไอ้อาการตัวสั่นของคนตัวเล็กตอนนี้ ยิ่งทำให้เขารู้ว่าลูกหมีทั้งประหม่า ทั้งกลัวที่ต้องใกล้ชิดกับเขาแบบนี้ มากขนาดไหน ไหนจะแก้มเนียนที่ค่อยๆแดงระเรื่อขึ้นมาอีก ให้ตายเถอะ อย่าบอกนะว่าเธอไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชายแบบนี้ มาก่อนเลย นี่เขาควรจะดีใจใช่มั้ยเนี่ย ซันเผลอยิ้มออกมาไม่รู้ตัว

"ใครว่าฉันจะยอมแพ้ คนอย่างลูกหมีไม่มีวันแพ้"ลูกหมีไม่รอช้าที่จะตอบโต้กลับ แล้วสบตานิ่ง มองลึกเข้าไปในดวงตาคมเข้ม ของอีกฝ่าย เพียงไม่นาน

ความร้อนในร่างกายก็เริ่มทำหน้าที่ของมันอย่างเต็มที่ จนลูกหมีรู้สึกได้ถึงความร้อนบนผิวแก้มของตัวเอง จะภาวนาก็แต่อย่าให้มากซ่ะจน อีกฝ่ายรับรู้ได้ถึงความผิดปกติของเธอในเวลานี้เท่านั้น

"โอ้ยไม่นะ นี่เธอจะหวั่นไหวกับเกย์หรอเนี่ยลูกหมี ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด เธอต้องชอบผู้ชายลูกหมี เธอต้องชอบผู้ชาย ต้องชอบผู้ชายสิ "เสียงค้านในใจที่กำลังทำหน้าที่ทักท้วง เจ้านายสาว

"แค่พูดเนี่ย ใครๆก็พูดได้"

"งั้นก็พิสูจน์ นายจะให้ฉันทำอะไรก็ว่ามา" ร่างบางกำลังตกหลุมพราง ที่เขาตั้งใจขุดเอาไว้ซ่ะแล้ว 

"ทำได้จริงหรอ.. ออ"ซันแกล้งยียวนอย่างคนเจ้าเล่ห์

"นายก็บอกมาสักทีสิ"

"จูบ!! "

"ไม่มีทาง ยังไงฉันก็ไม่ทำ"

" ว่าแล้วเชียว ว่าอย่างเธอเนี่ยต้องไม่กล้า"ซันไม่พูดเปล่ายังทำทีเป็นหัวเราะ เยาะเย้ยเธออีกต่างหาก

"หยุดหัวเราะแบบนั้นนะนายสมิธ"คนโดนกวนถึงกับกลั้นอารมณ์ไม่พอใจ ไม่อยู่ 

"นาย!!! "ลูกหมีไม่อยากจะเชื่อว่าด้วยแรงโกรธ ไม่ชอบใจที่ถูกซันเยาะเย้ยใส่ จะสามารถทำให้เธอ พลิกตัวกลับมาคร่อมตัวเขาเอาไว้ ก่อนจะตัดสินใจทำในสิ่งที่ซัน และตัวเธอเองไม่คาดคิดลงไป

ริมฝีปากบางระเรื่อ ประกบลงบนริมฝีปากของชายหนุ่ม แบบเงอะๆงะๆ เหมือนคนเพิ่งฝึกหัด ก่อนจะค่อยๆขยับตัว ถอนริมฝีปาก แต่ทว่าด้วยความไวของคนตัวโต กลับใช้มือยาวกอดเธอไว้จากทางด้านหลัง เพื่อดึงตัวเธอเข้ามาหาเขาอีกครั้ง ก่อนจะพลิกสถานการณ์ กลับมาเป็นคนคุมเกมส์รักอีกครั้ง ด้วยการสั่งสอนรสจูบอันดูดดื่ม ให้คนอ่อนหัดอย่างเนิ่นนาน 

บทจูบครั้งนี้ทั้งเนิ่นนานและเร่าร้อน ทำเอาคนอ่อนหัดถึงกับ สำลักจนแทบจะขาดอากาศหายใจ จนเขาต้องปล่อยให้ริมฝีปากของเธอได้เป็นอิสระ แต่ก็เพียงไม่นานเท่านั้น เขาก็ถือวิสาสะครอบครองมันอีกครั้ง 

มือสากเริ่มซุกซน ทำหน้าที่ลูบไล้ผิวเนียน ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะเปลี่ยนเป้าหมายจากปากแดงระเรื่อ ลงมาที่ลำคอระหง กลิ่นกายสาวมันปลุกเร้าเลือดในกายชายของเขาเหลือเกิน แต่ถ้ามันต้องมีอะไรเกินเลยขึ้นมาจริงๆ เขาจะต้องมั่นใจว่า มันจะต้องเกิดจากความยินยอมและพร้อมใจทั้งเขา และเธอเท่านั้น เพราะเขาคงจะไม่มีหน้าไปสู้หน้าเพื่อนรักได้ ถ้าเขาทำร้ายเธอ