ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : แผนการรัก25%
"ยัยตัวแสบ " ชายหนุ่มรีบพยุงตัวเองลุกขึ้น เดินตามเธอกลับเข้าบ้านไป
ก่อนจะรีบคว้าเอวบาง ที่กำลังก้าวขึ้นบันไดขั้นที่สอง จากทางด้านหลัง ทำเอาคนตัวเล็กถึงร้องเสียงหลง ด้วยความตกใจ ไม่เว้นแต่เด็กในบ้าน หรือคนขับรถด้านนอกยังต้องเข้ามาดู ตามเสียงร้องของเธอ
"แสบนักใช่ไหม...มานี่เลย "ซันคว้าเอวบางได้ ก็ไม่รอช้าก็จัดการพลิกตัวเธอขึ้นพาดบ่าแล้วพาเดินขึ้นห้องไปทันที
"ปล่อยฉันนะ.. นายทำแบบนี้กับฉันอีกแล้วนะ ฉันไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ ปล่อย"
"ก็เพราะไม่เด็กไง ถึงทำ"
"หมายความว่าไง?? ถ้านายทำอะไรฉันแม้แต่นิดเดียว ฉันจะฟ้องพี่วิน"
"ฟ้องเลย จะให้ช่วยฟ้องก็ได้นะ เอาไหมล่ะ"
"โรคจิต พี่ชายฉันไม่น่าหลงผิดรักคนอย่างนายเลย"
"ไอ้วินนะมันไม่ได้คิดผิดหรอกนะสาวน้อย จะมีก็แต่เรานั่นแหละที่คิดผิด แล้วก็ยังคิดเองเออเองอีกด้วย!! "
"ฉันไม่ได้คิดผิด ไม่ผิดไม่ผิดไม่ผิด"ลูกหมีไม่ยอมทั้งทุบ ทั้งตี ประทะฝีปากกับคนตัวโต
"หยุดดิ้นเดี๋ยวนี้ลูกหมี" ซันแบกร่างบางที่กำลังแผลงฤทธิ์ก้าวขึ้นบันได ต่อไปยังห้องนอน
"ไม่!!!!! ไม่หยุด!!!! "ร่างบางยังคงท้าทายคนชอบออกคำสั่งต่อไป ทำให้เขาต้องเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น ก่อนจะหยุดยืนที่หน้าห้องนอน เขาไม่รอช้าที่จะเปิดมัน แล้วพาร่างบางตรงดิ่งไปยังเตียงนุ่ม
"พี่บอกให้หยุดดิ้นไงลูกหมี"
"ไม่หยุด!!!!! แล้วก็เลิกเเทนตัวว่าพี่ด้วย เพราะฉันไม่ใช่น้องนาย" คราวนี้คนพยศยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น ก่อนตั้งใจกัดเข้าที่ไหล่ขวาของซันเข้าอย่างจัง ก่อนที่เสียงร้องโอ๊ยของเขาจะดังขึ้น แล้วตามมาด้วยการ จับร่างบางโยนทิ้งลงเตียงทันที
"ว้ายยย"แต่คราวนี้คนแกล้ง กลับเป็นฝ่ายต้องร้องลั่นออกมา ด้วยความตกใจซ่ะเอง
"ลู... กหมี!!! "น้ำเสียงขุ่น เสียงต่ำ สีหน้าขึงขังทำให้รู้ว่า เธอได้สร้างความไม่พอใจให้กับซันไม่น้อยเลยทีเดียว แต่ลูกหมีซ่ะอย่าง แค่นี้มันยังน้อยไป แบบนี้มันต้องขยี้
"สม... น้ำ... หน้า... "แล้วปากก็ไวเท่าความคิด ยังคงไม่หยุดสร้างความขุ่นเคืองใจให้กับชายหนุ่ม
"ลูกหมี!!!! "
"ว๊าย...... ยยยย"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น