คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 1 ..............สวนสนุก.................
ตอนที่ 1.
ณ. สวนสนุก (หน้าบ้านผีสิง)
“นายจะเข้าไม่เข้า” คังอินขู่คนข้างๆ
“ไม่...ฉันไม่ชอบหนิ...ถึงมันจะเปงของปลอมก้อเหอะ...” อึนฮยอกพึมพำ
“ไปเหอะหน่า นานๆที...ไปดิ” ฮีซอลพูดสมทบ
“ไม่ชอบ...รึกลัวกันแน่ว่ะ” คังอินเริ่มท้าทายคนตรงหน้า
“ชิ...คนอย่างอึนฮยอกมีรึจะกลัว” แต่ปฏิกิริยาของเค้ากลับตรงกันข้าม
“ไม่กลัวก้อเข้าไปดิ...ไปดิ๊” ฮีซอลพูดพลางดันฮยอกเข้าไปในบ้านผีสิง
“เออๆ...ไปก้อได้ว่ะ” ฮยอกแล้วค่อยๆเดินเข้าไป แต่แล้วก้อมีอีกมือดึงเค้าไว้
“ฮยอก...ถ้าไม่อยากเข้า...ไม่ต้องเข้าก้อได้นะ” ดงเฮเอ่ยขึ้น
“ไม่เปงไร...คะ...คะ....แค่นี้เอ็ง” ฮยอกเริ่มสั่นเล็กน้อย “สบายมาก...”
ในขณะที่หมู่คณะกำลังเข้าประตูไปในบ้านผีสิง “แอ๊ก.....กกก.....ปึ้ง...” เสียงประตูปิดอย่างดังทำเอาทุกคนพากันตกใจ
“มืดจัง...ใครเอาไฟฉายมาบ้างวะ” อึนฮยอกเอ่ยขึ้น
“บ้านผีสิงบ้านแกอะดิ....เอาไฟฉายเข้ามาด้วย” ซองมินตะโกนบอก
“ก้อมันมืดนี้หว่า” อึนฮยอกเอามือเอื้อมไปจับแขนของดงเฮ
“เออๆ จิงด้วยหว่ะ มืดจิงๆ....มืด....ดดดด.....มาก...กกก......” คยูฮยอนครางออกมา
“แกจะพูดช้าๆ ยานๆ ทำไมวะ” อีทึกพูดสวนขึ้นมาทันที
“ว่าไปมันก้อดูเฮี้ยนเหมือนกันนะพี่ทึก....พี่ทึกว่าป่ะ” คังอินเอื้อมไปจับมืออีทึก
“กลัวเปงเหมือนกันหรอ....หมีคัง” อีทึกแซว
“ป่าวนะ...แค่จะบอกว่า” คังอินหันซ้ายแลขวา “พี่ทึกไม่ต้องกลัวนะ...มีผมอยู่ข้าง สบายใจได้...ไม่ต้องกลัว”
อีทึกหัวเราะในลำคอ เพราะตอนนี้คนที่บอกว่าไม่กลัว ดันเอามืออันใหญ่โตมาเกาะแขนของเค้าซะแน่นไม่มีปล่อยเลย
“พี่บอมๆ...พี่บอมไม่กล้วหรอ…..!!!!” คยูฮยอนถามคนข้างๆ
“ถามไมอ่ะ......!!!”
“ก้อผม...เริ่มกลัวแล้วอ่ะดิ” เค้าเอามือมาจับที่แขนคิบอม
“นิดหน่อยหน่ะ...เพิ่งเข้ามายังไม่มีอะไรหรอก”
สิ้นคำของคิบอมหุ่นผีก้อตกลงมากลางวงล้อมของพวกเค้า ทุกคนต่างแตกตื่นร้องกันเสียงระงม
“ท้าแต่คนอื่น....ฮือๆ.....ตัวเองก้อกลัวเหมือนกันแหละ” ซองมินบอกกับฮีซอลอันเปนที่รักที่เดินควงกันมา
“ก้อมันตกใจหนิ.....แต่นายห้ามทิ้งฉันไว้นี้นะ....” เค้าจับมือซองมินแน่นกว่าเดิม “ถ้านายทิ้งฉัน....กลับไปนายตายแน่”
“คร๊าบ.....บบบบบ”
ระหว่างนั้น ทุกคนไม่รู้เลยว่าอีทึกกับคังอินวิ่งหน้าตั้งนำโด่งไปรออยู่อีกฝั่งของทางเดินแล้ว ในสภาพกอดกันแบบไม่มองสิ่งใด (ไม่ใช่ว่าจะสวีทกันนะ แต่กลัวจนพูดไม่ออกแย้ว ก้อไม่กล้ามองอะไรตะหาก) สวนอึนฮยอกก้อไม่กล้าพูดอะไร (ร้องไม่ออก ก้อมันกลัวเหมือนกันหนิ) แต่อยู่ในอ้อมกอดของดงเฮ ซึ่งเค้ารู้ดีว่าจะมีอะไรบ้างในบ้านผีสิงหลังนี้(ก้อแต่ก่อนพี่แกมาบ่อยหนิ :>แย้วรู้ได้ไง :>ฉันเปงคนเขียนอะ ไม่รู้ได้ไง..ฮิฮิ)
“พี่ว่านะ ไปต่อเหอะ จะได้ออกไวๆ” อีทึกพูดขึ้น (พี่เพิ่งคิดได้เหรอ)
หลังจากที่กลัวกันอยู่นาน ทุกคนก้อไปกันต่อในสภาพแบบคู่ใครคู่มัน
เสียงกริ๊ดกร๊าดหลายสิบครั้งหยุดลง เมื่อเวลาผ่านไปได้ประมาณสิบห้านาที ซองมินก้อหันไปเห็นประตูทางออก
“เจอประตูแล้วๆ....” หันไปบอกฮีซอล ตามด้วยพวกพร้อง
“ก้อไปดิ...รออะไรอ่ะ......แค่นี้เอ็ง”
ทุกคนรีบจ้ำอ้าวไปยังประตูทางออก ยกเว้นดงเฮซึ่งเอื้อมไปจับมือฮยอกไว้ไม่ให้เดินตามพวกนั้นไ
“มีอะไรหรอดง.......ไปเหอะอยากออกแล้ว......!!!” ฮยอกพูดแบบงง
“แป๊บนึง.......” ดงเฮยืนนิ่งๆ มองเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น
หลังจากนั้นไม่นานผีอันหน้าเกลียด หน้ากลัวก้อตกลงมาตรงหน้าพวกที่วิ่งไปหาประตู
“อ๊าก....../ฮือ....”เสียงร้องดังขึ้นพร้อมกันแบบมิต้องนัดหมาย
“ไอ้ผีบ้า....จะออกอยู่แล้ว ตกมาทำไมวะ” ฮีซอลพูดพลางเอามือปิดตา
จากนั้นทุกคนก้อเดินออกมาด้วยความเหนื่อยหอบเล็กน้อยจากการวิ่ง(และร้องแหกปาก)มาตลอดทาง มาหยุดอยู่ตรงหน้าบ้านผีสิง
“ทำไมตอนผีตัวสุดท้ายตกลงมา ฉันไม่เห็นแกสองคนเลยวะ อึนฮยอก ดงเฮ”
คังอินถามทั้งที่ยังหอบอยู่เล็กน้อย
“ฮ่าๆๆๆ...........” ฮยอกหัวเราะอย่างสะใจ
“หัวเราะอะไรของแกวะ” อีทึกหันไปถามทันที
“นั้นดิ......หัวเราะทำไม” คยูฮยอนถามบาง
“ดงเฮ ทำไมแกไม่เห็นตื่นเต้น ตกใจอะไรเลยวะ แกเนี่ย...สุดยอด...ๆจิงๆ” คิบอมเอ่ยขึ้นหลังจากเงียบอยู่นาน
“ฮ่าๆๆๆ...” ฮยอกยังไม่ยอมหยุดหัวเราะ “ดงเฮเพิ่งบอกฉันว่า....ฮ่าๆๆ....ที่บ้านผีสิงที่เนี่ยอะนะมาจนจำได้เกือบหมดแล้ว ว่าผีอยู่ตรงไหน”
“แล้วไมไม่บอกวะ....จะได้ให้นำ” อีทึกเริ่มมีนำโห
“ก้อพี่เล่นวิ่งกันซะขนาดนั้น ใครมันจะไปบอกได้” ดงเฮตอบกลับ
“บ่นกันอยู่ได้ ไปหาอะไรกินกันดีกว่า....ฉันหิวแล้วอะ....” ฮีซอลบอกกับทุกคนแล้วหันไปหาซองมิน
“ผมก้อหิว ไปกินไอศกรีมกะน้ำปั่น.....ตรงนู๊นกันครับพี่ฮีซอล” ซองมินจูงมือฮีซอลไปโดยรอที่จะให้ใครทักหรือตอบสิ่งใด(แต่ก้อคงจะไปกันหมดนั้นแหละ)
“ฮยอก...นั่งรอฉันตรงนี้นะเดี๋ยวมา” ดงเฮวิ่งจากไปปล่อยให้อึนฮยอกนั่งงงอยู่ใต้ร่มไม้
“แล้วนายจะไปไหนอ่ะ.....” อึนฮยอกตะโกนถามแต่คงไม่ทันแล้ว(ก้อดงเค้าวิ่งไปดั้งไกลแล้วอ่ะ)
ไม่นานดงเฮก้อวิ่งกลับมาพร้อมกับน้ำผลไม้ปั่นที่ฮยอกชอบกะขนมห่อใหญ่
“รู้ว่าหิว...เลยไปซื้อมาให้” ดงเฮยื่นให้คนตรงหน้า
“ไปพร้อมกันก้อได้...ดงจะได้ไม่ต้องเหนื่อยเดินหลายรอบไง” อึนฮยอกพูดพลางเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดเหงื่อให้ดงเฮ ทำให้คนตรงหน้าถึงกับยิ้มกว้างและเอ่ยตอบ
“ไม่เปนไรหรอก” ดงเฮยิ้มหวานให้กับคนตรงหน้าอีกครั้ง
ทั้งสองนั่งรอเพื่อนๆอยู่ตรงนั้นเป็นเวลาพักใหญ่ๆ พวกพร้องทั้งหลายก้อเดินกลับมาพร้อมกับของกินมากมายเต็มไปหมด
“จะกินหนม หรือจะกินกันๆแหน่ ไอ้คู่นี้หนิ” อีทึกพึมพำใส่ฮีซอลกะซองมิน
“แหวะ.....เลี้ยนว่ะ” คังอินทำหน้าเอือมระอา
“จะเย็นแล้ว กลับกันเหอะพี่ เมื่อยไปหมดแล้ว” คิบอมหันไปบอกทุกคน
“วันนี้สนุกดีนะพี่ ไม่ได้มาตั้งนานแล้ว” คยูเอ่ยขึ้น
“อยากมาอีกป่ะ ว่างๆเดี๋ยวพี่พามา” คิบอมตอบกลับทันทีทำให้คยูฮยอนดีใจมาก จนคิบอมอยากให้มีอย่างนี้บ่อยๆ เพราะเค้าไม่ได้มาสวนสนุกกับคยูฮยอนนานแล้ว
“จิงดิ....สัญญาแล้วนะ” คยูฮยอนโผเข้ากอดเพราะความดีใจ
“อืม.....” คิบบอมยิ้มให้กับความน่ารักของคยูฮยอนที่เข้าหลงใหลมาตั้งแต่.......(ตั้งแต่เมื่อไหร่ก้อไม่รู้ รู้แต่ว่านาน............นนนแล้ว)
ณ. คอนโด
ห้องมินซอล
“พี่ฮีซอล วันนี้สนุกเนอะ พี่ว่าป่ะ”
“อือ.....วันหลังเราแอบไปกันสองคนไหม” ฮีซอลทำท่าว่าอยากไปมากกว่าคนตรงหน้าเสียอีก
“จิงๆนะ.......นี้แหละฉันถึงได้รักพี่ไง” ซองมินพูดพลางกระโดดเข้าไปกอดคนตรงหน้าอย่างดีใจ
“ถึงพี่จะขี้บ่น......แต่พี่ก้อน่ารัก..... น่ารักที่สุดสำหรับฉันเลย”
ซองมินพูดพลางเริ่มรู้ตัวว่าแอบด่าคนตรงหน้า จึงดึงมือตนที่กอดฮีซอลอยู่ออกและเตรียมที่จะหนี แต่ไม่ทันแล้ว ฮีซอลจับแขนของซองมินไว้ได้ทัน
“นี้นายว่าฉันหรอ......” ฮีซอลพูดและทำเสียงแบบตะคอก
“ผมขอโทษ..........ยกโทษให้ผมนะ..............นะพี่นะ” ซองมินอ้อนวอนคนตรง
“อย่างเนี่ยต้องลงโทษ...ฮึฮึ” ฮีซอลทำตาเจ้าเล่ห์และหัวเราะอยู่ในลำคอ จากนั้นทั้งสองก้อวิ่งกันรอบห้อง ก่อนที่ฮีซอลจะอุ้มซองมินขึ้นไปไว้บนเตียงตามด้วยตนเองที่คลืบคลานเข้าหาร่างที่นอนมองอย่างตกใจเล็กน้อยอยู่บนเตียงแล้ว(คู่นี้เอาแค่นี้นะ คนเขียนแต่งNCไม่เปงอะ) (แต่คงเดาออกนะว่าเค้าจะทำไรกันอะ)
ณ. ห้องของฮยอกเฮ
“ฮยอก....ทำไรอะ” ดงเฮถามเมื่อเห็นฮยอกนั่งเขียนอะไรบางอย่าง
“อ๋อ...ก้อเขยีนเรื่องสนุกๆว่านี้ไง เขียนใส่ไดอารี่” อึนฮยอกหันมายิ้มให้กับดงเฮ
“แล้วทำไมวันนี้เขียนเร็วกว่าทุกวันหล่ะ ทุกทีเขียนก่อนนอนไม่ใช่เหรอ” ดงเฮแปลกใจว่าทำไมร่างบางของเค้าดูกระตือรือร้นกับการเขียนไดอารี่ครั้งนี้
“ก้อมันว่างๆอะ....นึกถึงวันนี้แล้วมันทั้งขำ ทั้งสนุก ก้อเลยอยากเขียน” อึนฮยอกยังคงก้มหน้า
ก้มตาเขียนและยิ้มไปด้วย
ณ.ห้องทึกอิน
ในเวลาเย็นของทุกวัน ทุกคนจะมารวมกันแบบไม่ต้องให้ใครนัดใคร เพราะทุกคนจะฝากท้องไว้กับพี่ใหญ่อย่างอีทึก ซึ่งทำให้คังอินรู้สึกว่าตนเปนคนที่โชคดีที่สุด เพราะเค้าได้กินอาหารที่สุดที่รักของเค้าทำทุกมื้อ (ที่จิงคนที่ทำอาหารอาหย่อยอะ ไมใช่อีทึก แต่ที่แต่เปนตัวอีทึกหน่ะ จะได้มีบทสนทนากวนๆของอึนฮยอกกะคังอินไง *_* คนเขียนขอโทษนะ T-T )
“พี่ทึกครับ....วันนี้พี่ทำข้าวผัดนะ........อ้อ แล้วทำเยอะๆนะพี่ วันนี้ผมจะซัดให้พุงกางเลย” คยูฮยอนบอกอีทึก(สั่งมากกว่ามั้ง)
“ให้แฟนฉันทำให้กินทุกวัน.......ยังมีหน้ามาสั่งอีกเหรอ”คังอินเริ่มบ่น
“อย่ามาว่าคยูนะ...” คิบอมฉุน “ใครจะไปเมื่อนายหล่ะ........ได้กินทุกมื้อเลย”
“ไม่ต้องทะเลาะกันเลย...ถ้ายังไม่หยุดนะ จะไม่ให้พวกนายกินกันเลย วันนี้อะ”
อีทึกทนไม่ไหวกับการโต้ตอบกันไปมา จนต้องออกโลงบ่นเอ็ง
“ใช่ๆ...ไม่ต้องให้พวกมันกินหรอกพี่ทึก ให้พวกผมกินกันก้อพอ”
ซองมินพูดจบก้อมองมาที่ฮีซอล อึนฮยอก และดงเฮ
“อือ............”ทั้งสามคลานออกมาพร้อมกัน
... 
... น่ารักมากมาย....น่ารักโคตรๆ ... ...
...................................................................................................................................................
คู่แต่ละคู่อาจจะสลับกับความเปงจิง
บางคนก้อไม่เปงอย่างที่เขียน
แต่ก้อจินกานตามนั้นนะ
เค้าเปงมือใหม่หัดเขียน.........*_*...........
แต่ไงเค้าก้อ LOVE EUNHYUK นะ
ปล. 89/98 แอนโชวี่ + นีโม่ จงเจริญ
รักคู่นี้เหมือนกานก้อเข้ามาอ่าน เข้ามาเม้นกานบ้างน้า......
ความคิดเห็น