Ice & Snow [bumhyuk] fic.suju

ลำดับตอนที่ #2 : I & S 1 ...........

คือไรเตอร์ดีใจร้องลั้นบ้านเรยอะ

มีคนติดตามด้วยอะ
....
ขอบคุณมากๆ   มากมายจิงๆนะ
ที่อยากอ่านกันด้วยอะ
ไรเตอร์จะเก็บทุกเม้น
ไว้เป็นกำลังใจในการแต่งต่อไปนะ
ขอบคุณจิงๆนะ
...

..
.
พร่ำนานไปเดี๋ยวไม่มีใครอยากอ่านอีก
ไปอ่านกันเรย
.
 
I&S 1

 

 

 

พรึบ......พรึบ..........แกร็ก......จุบ

 

 

“ อ๊า......นี้แกกินอันนี้อันที่5แล้วนะ ตั้งแต่มาโรงเรียนอะ”   ชายหนุ่มที่น่าตาราวกับผู้หญิงเอ่ยขึ้น

 

“....จ๊วบๆ....”

 

“จะไปบ่นทำไมหล่ะ....ก้อเห็นมันกินทุกทีบ่นทุกทีไมเบื่อมั่งหรอฮีซอล” หนุ่มน้อยร่างอวบอีกคนพูดบ้าง

 

“ก้อตั้งแต่มาจนตอนเนี๊ยยังไม่8โมงเรยนะ มันกิน5อันแล้วนะซองมิน.....” ฮีซอลกลับมาวีนแตกอีกครั้ง

 

“เอาหน่า....เออว่าแต่ได้ข่าวว่าปีนี้อะ เขาจาประชุมนักเรียนม.ปลายปี1ทุกคนหนิ” ซองมินบอกกันเพื่อนทำให้ร่างบางที่นั่งดูดๆอมยิ้มรสโปรดถึงกับขมวดคิ้ว

 

“เออใช่ปีแรกที่จะประชุมนักเรียนตอนเทอม2หนิ...ถ้าไม่ผิดจากที่ได้ยินมาน่าจะเข้าค่าย3วัน2คืนนะ” ฮีซอลพูดแล้วทำท่าคิดไปด้วย

 

“แกรู้หรอฮยอก....ไม่เห็นตกใจเลยอะ” ซองมินถามฮยอกแจที่ยังคงดูดอมยิ้มนิ่งๆ

 

 

“ถามมันทำไม รู้ไม่รู้มันก้อเป็นขอมันอย่างงี้อยู่แล้วอะ...ไม่ต้องถามมันหรอก”   ฮีซอลว่าอีกครั้ง

 

“ว่าแต่วันนี้เรามาเช้ากันหรอ....จะ8โมงแล้วนะยังไม่มีใครมาเลยอะ” ซองมินว่าพลางมองไปรอบๆที่ไม่มีใครนอกจากพวกเค้า

 

 

 있잖아조금아주조금나수줍지만넌몰라속은태양보다뜨거워내맘좀알아줘

อิซจันนาโจคึม มาจูโจคึม นาซูจุบชีมันนอนโมลราโซกกึน แทยางโบดาตือกอวอแนมัมโจมอัลอาจวอ

TV쇼에나오는 Girl들은무대에서빛이난데도넌언제나눈부셔 (내가미쳐미쳐 Baby)

ทีวีชโยเอนาโอนึนเกิร์ล ดึลรึนมูแดเอชอบิชชีนัลเดโด นอนนอนเชนานุนบูชยอ (แนกา มีชยอ มีชยอ Baby)

 

เสียงโทรศัพท์ของร่างบางดังขึ้นขัดการกินของโปรดอย่างขัดใจมือบางล้วงเอาเครื่องมือสื่อสารเครื่องเพรียวที่เหมือนกันเจ้าของขึ้นมาดูก่อนจะกดรับสาย

 

“........ฮึ....อืม....” ร่างบางกล่าวแค่นั้นและกดตัดสายแล้วลุกออกไปทันที

 

“จะไปไหนอะฮยอก.........” ฮีซอลและซองมินพูดขึ้นพร้อมกัน

 

“.................” ไม่มีเสียงตอบรับเพียงแค่หันมามองแล้วเดินต่อไป ทำให้อีกสองคนต้องรับตามออกไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี้ๆคยู   แกว่าเค้าจะประชุมอะไรกันวะ” ชายร่างสูงสง่างามราวคุณชายกล่าวกับเพื่อน

 

“ไม่รู้ดิ...ลองถามคิบอมดูดิ” เจ้าของชื่อตอบกลับทันทีแล้วโยนไปให้อีกคนที่ยืนดูดอมยิ้ม(!!)นิ่งอยู่จนต้องหันมามอง ทั้งสองจ้องร่างสูงเพื่อรอคำตอบ

 

“.....ไม่รู้.......”ตอบแค่นั้นแล้วหันกลับไปทางเดิม

 

 

 

“นี่....3คนนี้จะไม่เข้าหอประชุมกันใช่ไหม......ยืนรออะไรกันหล่ะ” อาจารย์ควอนผู้หน้ากลัวทักขึ้นทำให้ทั้ง3พากันจ้ำเข้าหอประชุมทันที โดยมีสายตาพิฆาตเดินตามหลังมา

 

 

 

(น่ากลัวหวะ....เดินเร็วๆดิวะ) = ชีวอนคิด

(แมร่ง.....โหดไปไหน......) = คยูคิด

(น่ากลัวตรงไหน....ก้อแค่ตาขวาง..เสียงดุ...ถือหวาย...ตัวใหญ่...กล้ามโต...แค่เนี๊ย...) = คิบอมคิด(ไม่น่ากลัวเรยยยยยยย......คิบอมเอ๊ย === ไรเตอร์คิดบ้าง)

 

 

“นักเรียนที่มาแล้วให้นั่งเป็นห้องนะ อย่างที่จัดไว้หนะ ห้องใครห้องมัน แล้วหัวหน้าห้องเช็คชื่อให้ด้วยนะเดี๋ยวอาจารย์มาตรวจอีกที่นะครับ”   อาจารย์สุดหล่อ(!!)ประจำโรงเรยีนกล่าวขื้นท้ามกลางความวุ่นวายของนักเรียนเมื่อมาโรงเรียนเป็นวันแรกหลังจากปิดเทอมภาคเรียนแรกของปีผ่านไปผ่านไมโครโฟน ก่อนจะไปนั่งคิดอะไรเพลินๆ

(มายังวะ....หลงรึป่าว...ไม่มั้งเรียนตั้งเทอมนึงแล้วหนิ...เมื่อเช้าก้อไม่เห็น...ไม่หน้ารีบมาเลยเรา...โอ๊ยยยยยย เมื่อไหร่มาวะเนี้ย...........อ๊า...มาแล้วๆ)








...............................................................................................................

ต่อจ้าต่อ

“นี้คิบอม นั่งเนี้ยแหละ...จะได้เหล่สาวห้องAด้วยไง”  ชีวอนบอกพลางมองหน้าหญิงสาวที่มองมาทางพวกเค้า

“เออๆไอ้วอนตูนั่งด้วย”  คยูฮยอนบอกพลางนั่งลงบนเก้าอี้ถัดจากชีวอน  คิบอมจึงนั่งตัวถัดไปที่เหลือเพียง4ตัว

(ไม่มาหรอ...หึหึ...กลับมารึยังนะ) คิดได้เพียงแค่นั้นเพราะมีเสียงนึงขัดขึ้น

“เอ่อ....คิบอมคะเชือกรองเท้าหลุดหนะ” หญิงสาวที่นั่งมองร่างสูงตั้งแต่เข้าหอประชุมมาเอ่ยขึ้น  เพราะกลัวเพื่อนหนุ่มจะเกิดอุบัติเหตุได้

“..อืม...”  ตอบเพียงแค่นั้นแล้วก้มลงผูกเชือกรองเท้า

   การตอบแค่นั้นอาจดูจะน้อยไปสำหรับการขอบคุณ แต่กับสาวๆหรือแม้กระทั่งหนุ่มน้อยให้โรงเรียน แค่ได้ยินเสียงหรือรอยยิ้มของร่างสูงก้อถือได้ว่าโชคดีเสียแล้ว  เพราะจากนิสัยที่เป็นคนเงียบและพูดน้อยทำให้ทุกคนยอมรับ  บวกกับหน้าตาของเจ้าตัวที่เรียกได้ว่าเข้าขั้น  Super Star  ทำให้ใครก้อละลายได้ง่ายๆ

“เฮ้ย...มาแล้วๆ...นางฟ้ามาแล้วเว้ย”  เสียงของนักเรียนต่างห้องดังขึ้น

“เออๆนึกว่าไม่มา...แต่ถ้าไม่มาตูว่าจะกลับบ้านแล้วนะวันนี้”  อีกเสียงดังขึ้น

“ปิดเทอมเดือนเดียวขาวกว่าเดิมอีกอะ”

“แมร่ง...ถ้าปิดเทอมใหญ่ไม่โปร่งแสงมาเรียนเลยหรอวะ” 

“ขาวไปไหนหนอ.......บลาๆๆๆๆๆๆๆ”  และหลายๆเสียงอีกมากมาย

“นั่งไหนอะ...”  ซองมินพูดขึ้นเมื่อเข้ามาถึงหอประชุมที่อัดแน่นไปด้วยเพื่อนนักเรียนชั้นปีเดียวกัน  และสายตาเกือบทั้งหมดมอง(จ้อง)มาที่พวกเค้าทั้งสาม

“นั่งเป็นห้องมั้ง...ก้อดูพวกยัยโซฮีนั่งตาเยิ้มโบกมืออยู่ดิ๊...ขนลุกหว่ะ”   ฮีซอลเสริมขึ้นเมื่อหันไปเห็นเข้ากับสายตาของเพื่อนสาวร่วมห้องที่ทำตาละห้อยมาทางเพื่อนหน้าใสของเค้า  จะมีใครซะอีกหละนอกจากหนุ่มน้อยสุดเท่ห์นาม อี ฮยอกแจ  เพื่อนของตน  ที่ทั้งสาวทั้งหนุ่มจอ้งกันตาแทบปิ้น  จากการพูดอันน้อยนิด(หรือไม่พูด)ของเจ้าตัวทำให้หลายคนมองว่าเป็นความหยิ่งของลูกท่านฑูต  แต่เมื่อหลายคนได้เห็นนิสัยของเจ้าตัวก้อจะรู้ว่า ฮยอกแจเป็นคนที่น่ารัก(อยู่แล้ว) จิงใจ ใจดี และมักช่วยทุกคนได้แทบทุกเรื่อง  คิดได้แค่นั้นก้อนั่งลงที่เก้าอี้ตัวที่ว่างอยู่พอดีสามตัวที่อยู่ตรงห้องของตน

“ฮยอกแกนั่งในนะ  พวกชั้นไม่อยากนั่งเป็นก้างขวางตาใคร”  ฮีซอลพูดพลางผลักฮยอกแจให้เข้าไปนั่งกับเพื่อนที่นั่งก้มหน้าอยู่  “เออ...แล้วก้อเลิกดูดได้แล้ว เขาจะประชุมกัแล้ว”  พูดขึ้นอีกเมื่อยังเห็นร่างบางดูดขนมที่เรียกว่า อมยิ้ม  อยู่ไม่เลิก

“..หึๆ...”  เสียงดังมาจากเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆฮยอกแจ

“....”  ไม่มีเสียงตอบรับจากร่างบาง   ได้เพียงความแปลกใจเล็กน้อย  และกลับมาเป็นปกติ




ขอโทษนะที่นานจะมาอัฟแล้วก้อ........

สุขสันต์วันเกิด ลี ทงเฮนะ

ขอให้ทงเฮฮยอกรัก ฮยอกแจไปนานๆ(แต่นี้มันบอมฮยอกนะ - ไรเตอร์)
มีความสุขเยอะๆ สุขภาพแข็งแรง

ไม่แน่ไรเตอร์อาจจะลงให้อีกตอน  (มีทงเฮเยอะมาก) อิอิ...

ไม่ว่างมากเท่าไหร่อะ

อัฟแค่นี้ก่อนไม่ว่ากันนะ


ขอสารรูป....!!!สารภาพว่า

เรื่องนี้ได้มาจากฝันอะ

คือแบบว่าไรเตอร์แอบคนในบ้านอะ

แอบมานั่งดูฮยอกอะ

ดูทุกอย่างเลยนะ

ทั้งคอนฯ เกมส์โชว์ KTR แล้วก้ออะไรอีกบลาๆๆๆๆ

ที่แอบเพราะพอมาดูก้อไม่ทำไรอีกเลรอะ  ทั้งวัน(ทั้งคืน)ด้วย



ก้อขอให้ติดตามกันต่อนะ

เม้นเป็นกำลังใจให้ด้วยนะ

เพื่อการแต่ที่ยั่งยืน

ขอคุณนะทุกท่านที่เม้นและก้อที่อ่านด้วยนะ...........