หวงรักวิศวะตัวร้าย I To the man that I Love

ลำดับตอนที่ #9 : CHAPTER 09

แค่คิดถึงเหตุการณ์ตอนเจอหน้ากัน เด็กสาวก็รู้สึกอายจนไม่กล้าสู้หน้าอีกฝ่าย

"ออกไปคุยโทรศัพท์นิดหน่อยน่ะ ดึกแล้วอุ้มลงมาทำอะไรข้างล่าง"

"อุ้มลงมาหาอะไรกินค่ะ หิว" มือเล็กลูบหน้าท้องตัวเองสำทับ เค้กเมื่อตอนเย็นคงย่อยหมดแล้ว

"ต้มบะหมี่กินกันไหม พี่ต้มให้" ชายหนุ่มอาสา เขาอยากจะใช้โอกาสนี้เพื่อพูดคุยกับน้อง อยากให้เธอรู้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจริงที่จะเข้าไปในนั้น และไม่อยากให้เธอรู้สึกกระอักกระอ่วนใจเวลาเจอหน้าเขาอีก

เอาตรง ๆ เขาก็เห็นเรือนร่างผู้หญิงมาไม่น้อย เปลือยล่อนจ้อนก็เห็นมานักต่อนัก แต่ชายหนุ่มก็ไม่เคยรู้สึกผิดเหมือนกับที่บังเอิญเข้าไปเห็นในสิ่งที่ไม่ควรกับคนตรงหน้า

"อุ้มเปลี่ยนใจแล้ว ไม่กินดีกว่า เดี๋ยวตื่นมาหน้าบวม"

"งั้นอยู่เป็นเพื่อนกันหน่อยสิ อยู่ข้างล่างคนเดียวรู้สึกวังเวงยังไงไม่รู้" ชายหนุ่มแสร้งทำสำออยกลัวผี

"ก็ได้ค่ะ"



ร่างสูงเดินไปยังห้องครัว เปิดกาต้มน้ำเติมน้ำเปล่าลงไปแล้วทำการกดเปิดไฟทำงาน หยิบบะหมี่สำเร็จรูปแบบถ้วยมาวางบนโต๊ะ เปิดฝาแล้วเทเครื่องปรุงลงไป ระหว่างรอน้ำในกาต้มน้ำร้อน เขาก็คิดว่าจะคุยกับเธอเรื่องตอนหัวค่ำ

"อุ้ม โกรธพี่หรือเปล่า เรื่องเมื่อตอนค่ำ"

"อุ้มไม่ได้โกรธ" เด็กสาวรีบตอบเพราะกลัวเขาเข้าใจผิดในอารมณ์ของเธอจึงอยากอธิบายให้เข้าใจ "อุ้มแค่อายก็เลยทำตัวไม่ถูกเวลาอยู่ต่อหน้าพี่ศิ"

"พี่ขอโทษนะ ไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ ก็คิดว่าเป็นห้องไอ้อ้นมันเลยโผล่พรวดเข้าไปแบบนั้น" ชายหนุ่มบอกอย่างรู้สึกผิดกับน้องจากใจจริง

"อันที่จริงอุ้มก็เคยทำแบบนั้นกับพี่" หากนึกตรองดูแล้วเธอก็เคยพรวดพราดเปิดประตูเข้าไปในห้องแล้วเจอเขาอยู่ในสภาพไม่ต่างจากเธอ แต่เขายังทำตัวเหมือนปกติ ยิ้มให้เธอเหมือนเดิม แม้ว่าเธอจะไม่เคยพูดขอโทษเขาเลยสักคำ

"ตอนไหน" ชายหนุ่มทำหน้างงพยายามนึกย้อนเหตุการณ์ต่าง ๆ ในช่วงที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้

"ก็วันแรกที่พี่มาอยู่ที่นี่ อุ้มยังไม่ได้ขอโทษพี่เลย"

"อ้อ " เขาจำเหตุการณ์วันนั้นได้แล้ว เพื่อนบอกว่าน้องสาวอยากมาถามเรื่องแฟนของพี่ชายแต่ดันเข้ามาผิดจังหวะตอนที่เขาแต่งตัวไม่เรียบร้อยพอดี "ถ้าอย่างนั้นเราหายกันได้ไหม"

"ก็ได้ค่ะ แต่อุ้มก็ยังอายอยู่ดี"

"เหรอ เอายังไงดี แต่พี่ไม่ได้มองเลยจริง ๆ นะ พอเข้าไปก็ตกใจรีบหันไปมองหลอดไฟในห้องแทนแล้วก็ออกมาเลย" เขาโกหกก็เพื่อให้เธอสบายใจ

"หลอดไฟสีอะไรคะ"

"ขาว" ชายหนุ่มตอบอย่างมั่นใจ

"วอร์มไลท์ต่างหาก" คนตัวเล็กทำปากยู่อย่างน่ารัก แต่พอสบสายตากับเขาก็ถอนหายใจออกมาคล้ายกับคนปลงตก "ช่างเถอะค่ะ มันเป็นอุบัติเหตุ"

"ยังไงพี่ก็ต้องขอโทษเรานะ"

"ค่ะ"

"งั้นเรานั่งกินบะหมี่ด้วยกันได้แล้วใช่ปะ พี่ต้มน้ำเผื่อแล้ว"

"อื้อ"

"เอาบะหมี่รสอะไร เดี๋ยวพี่หยิบให้"

"หมูสับค่ะ"

ระหว่างรอคนตัวสูงลุกไปหยิบบะหมี่สำเร็จรูปให้เธอ โทรศัพท์บนโต๊ะสั่นครืดไร้เสียง อลีนาหลุบตามองจึงเห็นว่าคนที่โทรมาคือ พี่หมิว คนคุยของเขา

"พี่ศิมีคนโทรมา"

เจ้าของโทรศัพท์เดินกลับมาหยิบมันขึ้นพร้อมกับส่งบะหมี่คัพให้เธอ เขากดรับสายแล้วยกมันแนบหู จากนั้นเขาก็เอาบะหมี่คัพของตัวเองไปใส่น้ำร้อน เธอจึงได้รับฟังบทสนทนาของเขากับอีกฝ่ายอย่างช่วยไม่ได้

"เมาก็ไปนอน อย่าโทรมางี่เง่ากับเรา"

"แค่คนคุยอย่าเยอะได้ไหม"

"เอาของเรามา เดี๋ยวพี่ใส่น้ำร้อนให้" คนคุยโทรศัพท์แวะมาพูดคุยกับเธอแล้วยื่นมือมารับบะหมี่คัพไปใส่น้ำร้อน

"หมิว เราจะอยู่กับใครก็เรื่องของเราปะ อย่ายุ่งได้ไหม"

"เราอยู่กับคนใหม่แล้วมันจะยังไง เราจบกันแล้ว อย่าโทรมาอีก แค่นี้นะ"



คนที่ถูกดึงเข้าไปในบทสนทนาถึงกับทำตาโตตกใจ จู่ ๆ ก็กลายเป็นชนวนให้เขาทะเลาะหนักกว่าเดิมเสียอย่างนั้น รู้สึกตัวเองอยู่ผิดที่ผิดทางยังไงก็ไม่รู้ กระทั่งเขาหันกลับมาแล้ววางบะหมี่คัพใส่น้ำร้อนเรียบร้อยแล้ววางบนโต๊ะตรงหน้าเธอ

"โทษนะ" ชายหนุ่มเอ่ยอย่างรู้สึกผิดกับคนที่ต้องถูกดึงมาอยู่ในบทสนทนาอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว มาลิน ได้ยินเขาคุยกับคนตรงหน้าก็เลยโวยวายหาเขาอยู่กับผู้หญิงคนใหม่ เธอก็เลยหาเรื่องด่าไม่หยุดจนเขาฟีลขาดเผลอพูดออกไปแบบนั้น

"เรื่องที่พี่บอกคนคุยว่าอยู่กับเมียใหม่น่ะเหรอ"

"อื้ม"

"เธอเข้าใจผิดคิดว่าอุ้มเป็นเมียใหม่พี่ศิเหรอ"

"อื้ม เขาก็หึงไปทั่วแหละ ไม่เคยมีเหตุผล ขอโทษนะที่ไม่ได้อธิบายกับฝั่งนู้น พี่เหนื่อยจะคุยกับเขาแล้ว กินบะหมี่กันเถอะ เดี๋ยวเส้นอืดหมดแล้วไม่อร่อย"

อลีนานั่งมองร่างสูงถอนหายใจออกมาขณะมือจับส้อมตักเส้นบะหมี่เข้าปาก เธอจึงเริ่มกินของตัวเองบ้างพลางคิดเรื่องของอีกฝ่าย เพิ่งรู้ว่าคนหล่อก็มีเรื่องเครียดเพราะสาวเหมือนกัน

เด็กสาวกินบะหมี่ได้เพียงครึ่งถ้วยก็ขอยอมแพ้เพราะรู้สึกอิ่มจนกินต่อไม่ไหว ส่วนของอีกคนนั้นหมดเกลี้ยง เขาคงหิวมากจริง ๆ

"อุ้มขึ้นไปนอนเถอะ เดี๋ยวพี่เคลียร์โต๊ะตรงนี้เอง"

"ไม่เป็นไร ช่วยกันเก็บเร็วกว่า จะได้แยกย้ายกันไปพักผ่อน"

"โอเค"

ทั้งสองช่วยกันเก็บกวาดโต๊ะอาหาร ทิ้งถ้วยบะหมี่ลงถังขยะเรียบร้อยก็เดินตามหลังกันขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง คนพี่เดินไปส่งน้องถึงหน้าห้องราวกับกลัวว่าเธอจะหลงทั้งที่บ้านหลังนี้เด็กสาวอาศัยอยู่ตั้งแต่เกิด

"เข้าห้องได้แล้ว ฝันดี"

"อื้อ ฝันดีค่ะ"

บานประตูปิดหลง ร่างเล็กยืนพิงกับประตูห้อง ยกมือทาบหัวใจตัวเอง เป็นครั้งแรกที่เธอได้บอกฝันดีกับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่คนในครอบครัวเป็นครั้งแรก มันทำให้หัวใจรู้สึกจั๊กจี้แปลก ๆ คล้ายกับว่าเธอกำลังมีความรัก