คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : CHAPTER 19
เขาโดนเธอโกรธหรือเปล่า
ก็อาจจะโกรธที่เขาไม่ได้ไปรับเธอตามที่รับปากกับพี่ชายเอาไว้
แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็มาถึงที่นี่แล้ว ก็ไม่น่าจะโกรธเคืองอะไรกัน
ความสงสัยทำให้เขาตัดสินใจเดินตามหลังเธอเข้าไปหาคนตัวเล็กในห้องครัว
อีกฝ่ายกำลังก้ม ๆ เงย ๆ มองหาไฟฉายในลิ้นชัก กระโปรงตัวสั้นเปิด ๆ ปิด ๆ ต้นขาอ่อนขาวเนียนผลุบ ๆ โผล่ ๆ หลอกล่อสายตาชายหนุ่มให้มองอยู่ร่ำไป
ยามเธอก้มมันก็พองหนอ ยามเธอลุกมันก็ยังพองหนอ ชายหนุ่มสะบัดความคิดฟุ้งซ่าน พยายามตั้งสติให้อยู่กับตัวเองอย่าให้มันลอยไปอยู่บนต้นขาของเธอ ก็ไม่คิดว่าตัวเองหื่นกามกระทั่งมายืนแอบมองน้องสาวเพื่อนแล้วท่องเรื่องไร้สาระอยู่แบบนี้
“หาไม่เจอเหรอ” ชายหนุ่มตัดสินใจเป็นฝ่ายพูดคุยกับเธอก่อน แต่อลีนาทำเหมือนกับว่าไม่ได้ยินเสียงของเขา
ร่างสูงจึงเดินเข้าไปประชิดตัวเธอ โน้มใบหน้ามองคนตัวเล็กในระยะใกล้ น้องถึงได้เงยหน้ามาสบตากัน วินาทีนั้นเขาถึงกับนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ สูญเสียจิตวิญญาณของหนุ่มเพลย์บอยไปชั่วคราว
เมื่อก่อนดวงตากลมคู่นี้เคยเปล่งประกายแวววาวชวนคนให้ตกหลุมรักแบบนี้ได้ด้วยหรือ
เมื่อก่อนริมฝีปากสีชมพูสวยอวบอิ่มน่าจูบแบบนี้ด้วยหรือไม่
อลีนาเวอร์ชั่นโตแล้วโคตรน่ารัก
“พี่ถอยไปหน่อยไหนได้ไหม” เสียงเล็กเอ่ยเบาๆ เสตาหลุกหลิกทำตัวไม่ถูก
ชายหนุ่มจึงผละตัวออกเพื่อเว้นระยะให้เธอ จะเหลือเพียงแค่สายตาเท่านั้นที่ยังจดจ้องอยู่บนใบหน้าของคนตัวเล็ก
“นึกว่าไม่เห็นกัน” ชายหนุ่มแอบเคืองเธอหน่อย ๆ ที่ทำเหมือนเขาไม่มีตัวตนในสายตาเธอ “พี่ยิ้มให้ก็ทำเมินกันเฉยเลย เดี๋ยวนี้หยิ่งเหรอเรา”
“เปล่าหยิ่งนะ อุ้มแค่ไม่ว่างทักทาย กำลังหาไฟฉายให้พี่อ้น” หญิงสาวไม่อยากยอมรับว่าตัวเองจงใจเมินเฉยคนตรงหน้าจริง ๆ ก็เขาทำตัวไม่น่ารักเอาเสียเลย ทั้ง ๆ ที่เขารับปากกับพี่ชายว่าจะไปช่วยเธอขนของและรับเธอมาที่บ้าน แต่เขากลับไม่ยอมมาตามที่รับปากเอาไว้แถมยังติดต่อไม่ได้อีกต่างหาก เธอต้องนั่งรอเขาอยู่ที่บ้านหลายชั่วโมง พี่ชายก็เลยต้องขับรถมารับเธอตอนหนึ่งทุ่มแทน
พอรู้เหตุผลว่าเขาหลับจนลืมตื่น ยิ่งโมโหเข้าไปกันใหญ่ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากประชดเขาด้วยการทำตัวเมินเฉยไปเสียเลย เขาจะได้รู้ว่าการเป็นคนไม่สำคัญมันรู้สึกอย่างไร
เขากับเธอไม่ได้เจอกันตั้งนาน นับรวมเวลาก็สี่ปีพอดี พอรู้ว่าพี่ชายจะให้เขามารับ เธอก็ตั้งตารออย่างใจจดจ่อเพราะคิดว่าอีกฝ่ายคงอยากเจอเธอเหมือนกัน อุตส่าห์แต่งตัวน่ารักเพื่อรอพี่เขา สุดท้ายเธอก็รอเก้อแล้วจะไม่ให้เธอน้อยใจได้อย่างไร
“แล้วมาที่นี่ได้ยังไง อ้นไปรับเหรอ”
“ค่ะ” อลีนาเล่นบทถามคำตอบคำ มือยังไล่เปิดตามลิ้นชักเคาน์เตอร์ห้องครัวเพื่อหาไฟฉาย ในที่สุดเธอก็เจอมันในลิ้นชักตู้สุดท้ายพอดี แต่จังหวะที่เธอจะปิดลิ้นชักหลังล้วงไฟฉายออกมา คนบางคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ตลอดก็ทำเรื่องให้เธอต้องตกใจเมื่อเธอดันปิดลิ้นชักหนีบนิ้วก้อยของเขาซึ่งวางอยู่ตรงขอบของลิ้นชักพอดี
“พี่ศิเจ็บไหม อุ้มขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ” หญิงสาวรีบดึงมือใหญ่มาดูอย่างรู้สึกผิด ส่วนมืออีกข้างก็อุ้มลูกแมวเอาไว้ในอ้อมกอด ดวงตากลมสำรวจตรวจเช็กนิ้วของอีกฝ่ายอย่างตั้งใจ เมื่อเห็นว่าเล็บยังอยู่ดี ไม่ฉีกขาด ไม่มีบาดจนเลือดออก เธอก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
“ไม่เป็นไรแค่นี้ไกลหัวใจ”
ด้วยความที่เธอเรียนพยาบาล จิตวิญญาณการดูแลคนป่วยเริ่มทำงาน หญิงสาววางลูกแมวบนพื้น ปล่อยน้องให้เดินเล่น จากนั้นเธอก็เดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อหาเจลประคบเย็น แต่บ้านหลังนี้คงไม่มีของที่ต้องการ หญิงสาวหยิบกระป๋องเบียร์ซึ่งแช่อยู่ในช่องฟรีซออกมา จากนั้นก็คว้าผ้าเช็ดมือในห้องครัวมาห่อมันไว้อีกชั้น
มือเล็กดึงมือใหญ่แล้วนำขวดเบียร์ห่อหุ้มด้วยผ้าเช็ดมือประคบบนนิ้วก้อยของเขาอย่างเบามือ
ศตานนท์มองคนตัวเล็กทำการปฐมพยาบาลอย่างตั้งใจแล้วอดจะยิ้มอย่างเอ็นดูไม่ได้
“ที่คณะเขาสอนให้ใช้กระป๋องเบียร์ปฐมพยาบาลได้เหรอ” ชายหนุ่มเอ่ยแซวเพราะไม่อยากให้เธอเครียดเป็นกังวลมากเกินไป
“ที่จริงต้องใช้น้ำแข็งหรือไม่ก็เจลประคบเย็น แต่ที่นี่ไม่มีทั้งสองอย่าง อุ้มก็ต้องพลิกแพลงไปตามของที่มี ประคบสักสิบนาทีนะคะ ลดอาการบวมอักเสบ” เธออธิบายอย่างมีเหตุผล ไม่อยากให้เขามองว่าเธอปฐมพยาบาลเขาโดยไร้หลักการ
“อ้อ โชคดีที่มีเบียร์อยู่ในตู้เย็น” ชายหนุ่มมองมือเล็กที่กำลังกุมมือเขาอยู่ อยากจะชมว่ามือน้องนุ่มจังแต่กลัวโดนกระป๋องเบียร์ฟาดหัวแตก
“พี่ยกนิ้วขึ้นไว้แบบนี้ก่อนนะคะ”
ชายหนุ่มยกนิ้วก้อยขึ้นมากลางอากาศตามคำแนะนำของเธอ รอยยิ้มมุมปากกดลงลึกตามความเอ็นดูที่มีต่อคนตรงหน้า
“ต้องค้างไว้แบบนี้นานไหม”
“ก็สักพักหนึ่งค่ะ หมั่นยกบ่อย ๆ เลือดจะได้ไหลเวียนไปยังปลายนิ้วช้าลง ช่วยลดอาการบวม ลดการอักเสบค่ะ” นักศึกษาพยาบาลปีสองอธิบายอย่างใจเย็น ร่างบางย่อตัวเพื่ออุ้มลูกแมวมาไว้ในอ้อมกอด
“นิ้วก้อยเหยียดตรงไม่ได้เหรอคะ” เธอถามอย่างเป็นกังวลเมื่อสังเกตว่านิ้วก้อยของเขางออยู่ มือเล็กยื่นมือแตะเบาๆ จากนิ้วก้อยที่คิดว่างอจนยืดไม่ได้เข้ามาเกาะเกี่ยวกับนิ้วก้อยของเธอ
“พี่ศิทำอะไร” เธอพยายามดึงนิ้วก้อยตัวเองออกแต่อีกฝ่ายใช้นิ้วที่เธอคิดว่าบาดเจ็บล็อกมันไวอย่างเหนียวแน่น
“พี่ขอโทษนะที่ไม่ได้ไปรับ หายงอนได้ไหม”
“อุ้มไม่ได้โกรธ พี่ศิไม่จำเป็นต้องขอโทษ”
“แล้วทำไมไม่ยิ้มให้พี่เหมือนเมื่อก่อน”
“ก็ไม่อยากยิ้ม” เธอเบนหน้าหนีเลี่ยงสบสายตากับเขา
“อาการแบบนี้เขาเรียกว่าโกรธ ช่วยยอมรับได้ไหม พี่อยากขอโทษ”
“ใช่ค่ะ อุ้มโกรธพี่ โกรธมากด้วย ทั้งที่อุ้ม...” อลีนาหยุดคำไว้ได้ทันก่อนจะเผลอบอกความในใจกับเขา เพราะไม่อยากตกเป็นรองเขา
“ทั้งที่อุ้มอะไร...” ชายหนุ่มใช้เพียงนิ้วก้อยก็สามารถดึงคนตัวเล็กเข้ามาใกล้ในระยะประชิดได้ “ไหนลองบอกพี่มาสิ”
“อุ้มรอพี่อยู่ พอใจหรือยังคะ”
“รอนานไหม”
“ทั้งวัน”
“ทำยังไงอุ้มถึงจะหาย...”
ทำยังไงถึงจะหายโกรธน้า
อีบุ๊กวางขายแล้วน้า อยากอ่านยาว ๆ จนจบไปกดกันได้เลยค่า อย่าพลาดราคาช่วงโพรโมชันน้า 239 บาทเท่านั้น
ลิงก์ : https://shorturl.at/yG01t
ปัจจุบันเพิ่งอัปถึงบทที่ 4 ยังอ่านกันได้อีกยาว ๆ ค่า ปล.ตอนพิเศษ พิเศษมาก ไรต์ไม่ได้อัปให้อ่านในรายตอนนะคะ
สำหรับใครที่กดแล้วฝากแวะกดหัวใจ กดรีวิวให้ด้วยนะคะ ขอบคุณทุกยอดสนับสนุนค่า
ปล.เรื่องนี้ไม่มีติดเหรียญด้วยค่ะ อัปให้อ่านประมาณ 60 % ของเรื่องนะคะ
ความคิดเห็น