คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : CHAPTER 18
เสียงเคาะประตูรัวเป็นจังหวะกลองสามช่าปลุกคนกำลังนอนหลับสบายให้ตื่นขึ้นมาด้วยอารมณ์หงุดหงิด
ชายหนุ่มดีดตัวลุกขึ้นนั่งบนฟูกนอน ตวัดปลายเท้าลงจากเตียง ร่างกายท่อนบนเปลือยเปล่า ส่วนท่อนล่างใส่เพียงกางเกงนอนตัวเดียวเดินออกไปเปิดประตู คนที่กล้ามาเคาะประตูห้องเขาอย่างไม่มีมารยาทก็มีแค่ไม่กี่คน
บานประตูเปิดแง้มออก ชายหนุ่มอ้าปากด่าคนหลังประตูทันที
“ไอ้เชี้ยอ้น มึงเคาะเหี้ยไร กูจะนอน”
“อย่าเพิ่งนอนมึงตื่นมาช่วยกูก่อน” อธิกิตเอาตัวสอดเข้าไปในช่องว่างของประตูกันเพื่อนปิดประตูหนี หากบานประตูปิดลง มันก็คงไม่มีวันเปิดประตูให้เขาอีกเป็นครั้งที่สอง
” อะไร พูดมา” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างหัวเสีย ยกมือขึ้นเสยผม ลูบหน้าตัวเองลวกๆ เพื่อระบายความหงุดหงิด เมื่อคืนเขาไปงานปารตี้วันเกิดของเพื่อนสนิทกุลธิดา กลับมาตอนตีห้าเพิ่งได้นอนหลับไปไม่กี่ชั่วโมง
“มึงช่วยไปขนของที่บ้านกู แล้วรับน้องมาที่บ้านนี้หน่อย กูลืมไปเลยว่าวันนี้ต้องไปส่งแพรวหาหมอฟัน” อธิกิตบอกเล่าปัญหาของตัวเอง เขาลืมไปเสียสนิทว่านัดกับแฟนสาวเอาไว้ว่าจะขับรถไปส่งเธอคลินิกทำฟัน แต่เมื่อวานดันไปรับปากน้องสาวว่าวันนี้เขาจะเข้าไปขนของให้กับเธอ
คนหนึ่งก็แฟน อีกคนก็น้องสาว เขาก็เลยไม่รู้จะทำอย่างไรก็เลยต้องมาขอความช่วยเหลือจากเพื่อนสนิท
“กูไม่ว่าง” ศตานนท์ปฏิเสธอย่างไม่เสียเวลาต้องคิด บ้านของอธิกิตต้องใช้เวลาขับรถถึงสองชั่วโมง วันนี้เขาขี้เกียจขับรถและไม่อยากไปใช้แรงงานที่ไหนด้วย “มึงไปขอไอ้เจ็มช่วยดิ”
รายนั้นว่างอยู่แล้วแต่ชอบบอกว่าตัวเองไม่ว่าง
“แต่อุ้มไม่รู้จักไอ้เจ็ม น้องไม่กล้ามาด้วยหรอก อีกอย่างไอ้เจ็มมันไม่เคยไปบ้านกูสักหน่อย มึงก็รู้ว่ามันอ่านจีพีเอสได้แย่มาก”
จีพีเอสบอกให้ไปทางซ้าย มันยังเสือกจะไปทางขวา รถเกือบหวิดตกคลองมาแล้ว เขาไม่กล้าเอาน้องสาวไปเสี่ยงชีวิตเด็ดขาด
“ไอ้ศิ ช่วยกูหน่อย นะๆ กูไหว้ละ” อธิกิตยกฝ่ามือถูกันเหมือนกำลังไหว้ขอพรเทพเจ้า “ชีวิตกูก็มีแค่มึงที่พึ่งพาได้ กูขอล่ะนะ”
“เออ ๆ ไปก็ได้วะ แล้วจะให้ไปกี่โมง”
“กูนัดน้องไว้ตอนบ่ายสอง”
“เค บ่ายสอง กูไปนอนก่อน” แม้ว่าตอนนี้เขาจะไม่รู้ว่าเป็นเวลากี่โมงแต่เดาตามสัญชาตญาณว่ามันยังเป็นเวลาช่วงเช้าอยู่
“ขอบใจมากเพื่อน บุญคุณครั้งนี้กูจะไม่มีวันลืม” อธิกิตหมายจะเข้าไปสวมกอดเพื่อน แต่โดนอีกฝ่ายใช้เท้าดันออกแล้วปิดประตูใส่หน้าจนเกิดเสียงดังปัง
ร่างสูงเดินงัวเงียล้มตัวนอนบนเตียงตามเดิม เปลือกตาสองข้างพลันปิดลงอีกครั้ง ทว่าสมองยังคงทำงานอยู่ ปากก็บ่นพึมพำคนข้างนอกอย่างไม่เข้าใจ
“มึงไม่อยากให้ใกล้ กูก็ถอยมาสุดแล้วนะไอ้อ้น”
จู่ ๆ มันก็เหวี่ยงเขากลับไปเจอเธอ มันจะเอายังไงกับเขากันแน่
เสียงตึงตังจากนอกห้องปลุกให้คนที่กำลังนอนหลับอยู่สะดุ้งตื่นขึ้นมา มือหนารีบควานหาโทรศัพท์เพื่อเช็กดูเวลา ดวงตาคมพลันเบิกกว้างพร้อมกับสบถคำหยาบออกมา
“ฉิบหาย สองทุ่ม”
เขาหลับเป็นตายขนาดนี้ได้อย่างไร อาการแฮงก์เหล้าเล่นงานเขาหนักจนไม่มีแรงลุกจากเตียงนอน ยิ่งตอนเช้าโดนไอ้อ้นมาเคาะประตูก่อกวนการนอน ส่งผลให้เขาหลับจนลืมตื่นไปรับน้องสาวของเพื่อน
ชายหนุ่มรีบหยิบเสื้อยืดสีดำกับกางเกงยีนมาสวมใส่ คว้าโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกง หยิบกุญแจรถได้ก็เปิดประตูออกไปด้านนอก
ทว่ายังไม่ทันได้ก้าวขาออกพ้นขอบประตู ร่างสูงยืนหยุดนิ่งเมื่อเห็นว่าห้องตรงข้ามมีผู้หญิงตัวเล็กคนหนึ่งยืนหันหลังคุยกับใครบางคนในห้องที่พอจะเดาได้ว่าเป็นอธิกิต
คนตัวเล็กสวมใส่เสื้อสายเดี่ยวสีขาวตัวขนาดพอดีตัว ไว้ผมยาวถึงกลางหลัง ส่วนท่อนล่างเป็นกระโปรงระบายสีดำความสั้นเหนือเข่า
“เจอไหม น้องเห็นมันวิ่งเข้าไปในตู้หนังสือ”
“ไม่เจอเลย น้องแน่ใจนะว่ามันวิ่งเข้าไปในนี้น่ะ”
“แน่ใจสิ เฉาก๊วยก็เห็นใช่ไหม”
“ถามอะไรกับลูกแมว พี่ว่ามันวิ่งหนีออกไปแล้วมั้ง”
“แล้วถ้ามันยังอยู่ล่ะ น้องนอนไม่หลับหรอกนะ พี่อ้นช่วยหาให้เจอได้ไหม”
“โอเค ๆ อย่าเพิ่งงอแง ขอเวลาหน่อย อุ้มไปหยิบไฟฉายในห้องครัวให้พี่หน่อย” ได้ยินคำสั่ง หญิงสาวหมุนตัวหมายจะเดินไปยังห้องครัวเพื่อจะไปเอาไฟฉายให้พี่ชาย แต่เธอกลับต้องชะงักเมื่อเห็นว่าใครบางคนกำลังยืนพิงขอบประตูมองเธอจากอีกฟากฝั่งหนึ่ง
ชายหนุ่มซึ่งยืนรอให้เธอหันมาอยู่นานแล้ว ก็ยกยิ้มที่คิดว่าหล่อที่สุดทักทายเธอ หลังจากที่เราไม่ได้เจอกันนานถึงสี่ปี
แต่คนตัวเล็กกลับทำเหมือนไม่เห็นเขาเสียอย่างนั้น เธออุ้มลูกแมวตัวน้อยเดินไปยังห้องครัวโดยไม่คิดจะทักทายเขาสักนิดเดียว
เขาโดนเธอโกรธหรือเปล่า
E-book วางขายแล้วน้า กดซื้อผ่านหน้าบทความของเรื่องได้เลยค่า
หรือว่าใครมีแอพพลิเคชัน MEB จิ้มลิงก์นี้ได้เลย : https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMzA0NTI2NSI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjMzMTY1NiI7fQ
ความคิดเห็น