[FIC] light&dark {lubaek , kaido ,etc.}

ลำดับตอนที่ #4 : -THREE

 

...............................




กลิ่นอับเหม็นชื้นที่ซอกตึกเก่าร้างห่างจากสายตาของผู้คน มีชายร่างท้วมตัวสั่นเหงื่อของเค้าออกมาจนเปียกไปหมด มือที่สั่นเหมือนจะมีไม่แรง แต่เขากลับกำเหล็กยาวไว้แน่น เหมือนพร้อมที่จะเอามันมาทุบทุกคนที่เข้ามาใกล้

“อย่าเข้ามานะโว๊ย!!!!” ชายแก่ตะโกนใส่เด็กหนุ่มผมสีขาวข้างหน้าที่นั่งยองๆมือล้วงเอาไฟแช็คจากศพที่นอนแน่นิ่งจุดบุหรี่สูบต่อหน้าเขาหน้าตาเฉย ทั้งที่เมื่อกี้พึ่งจะยิงใส่ศพนั้นกับมือ ยิงนัดเดียว…อย่างแม่นยำ.. กระสุนแสกกลางหน้าผากตายทันที กลิ่นเลือด มันสมองขาวๆไหลปนกับเลือดสีแดงข้นกลิ่นคละคลุ้งตีกับกลิ่นอับชื่นของตัวตึกไปหมด เขาอยากจะอ้วกออกมาแต่กลัวว่าถ้าละสายตาจากคนตรงหน้าไป

เขาก็อาจจะเป็นเหมือนศพนั้น…

“แกต้องการอะไร!!! คนที่จ้างแกให้เงินมาเท่าไหร่ฉันจะจ่ายให้แกอีกสองเท่า ไม่สิ สามเท่าเลย!!!” ชายแก่ที่ถอยหลังจนไปติดกำแพง มือที่กำเหล็กอยู่ก็กำแน่นยิ่งขึ้นไปอีกตะโกนถามเด็กหนุ่มตรงหน้าที่ไม่ได้มีท่าทีสนใจเขาซักนิด เอาแต่มองมือที่ของเขากำเหล็กไว้นิ่งๆ สูบบุหรี่พ่นควันออกมา มืออีกข้างก็เขี่ยปืนที่วางกับพื้นเล่นไปมา

“รู้ไหม? ตอนไหนที่ฉันสนุกที่สุดเวลาฆ่าคน”

“ห๊ะ…” ประโยคแรก ไม่สิ เสียงแรกที่หลุดออกมาจากปากเด็กหนุ่มนั่นไม่ใช่คำตอบที่เขาต้องการ และยังเป็นคำถามที่แปลก

แปลกจนไม่รู้จะพูดอะไรออกไป…

“ถามฉันสิว่า… ตอนไหนหรอครับ….” อีกประโยคเด็กหนุ่มที่ละสายตาจากมือของเขามาเงยหน้ามาจ้องเขานิ่งๆ

“กะ..แกต้องการอะไรกันแน่..”   เขาควบคุมตัวที่สั่นแล้วให้สั่นไปอีกไม่ได้ มือที่กำเหล็ก
ยกขึ้นตั้งท่าเหมือนพร้อมที่จะฟาด เมื่อเห็นเด็กหนุ่มตรงหน้าเอาบุหรี่ที่สูบจิ้มไปตรงแขนของศพเพื่อดับไฟ จับปืนที่เขี่ยเล่นกับพื้นขึ้นมาลุกยืนเต็มความสูง และยังคงจ้องหน้าเขา

“กูบอกให้มึงถาม!!!!”  เด็กหนุ่มที่เปลี่ยนเป็นสายตาแข็งกร้าวยกปืนขึ้นเล็งมาตรงหน้าเขาทันที

“อ๊ากกกกกก!!!” ชายแก่ที่สติแตกก็พุ่งเข้ามาหาคนที่ถือกระบอกปืนอยู่อย่างบ้าคลั่ง หวังจะเอาเหล็กนั่นมาฟาด

แต่แล้วก็…..

ปัง!!!!!!!!

ร่างของชายแก่ร่วงลงไปกับพื้นทันทีเลือดไหลนองออกมาจากหัว ตรงกลางหน้าผากเห็นรอยรูกระสุนชัดเจนไม่ต่างกับศพที่ถูกยิงไปก่อนหน้านี้…

“อะไรกัน…คนเค้าชวนคุยด้วยดีๆก็จะมาตีกัน…ใจร้ายจังครับ…เดี๋ยวจะเฉลยให้ฟังดีกว่านะ..ตั้งใจฟังหน่อยนะครับ…” ชายหนุ่มผมสีขาวค่อยๆสาวเท้าเข้าไปนั่งข้างๆศพที่เค้าพึ่งจะลั่นไกลปลิดชีวิตด้วยมือตัวเองก้มหน้าลงไปกระซิบเบาข้างหูของร่างไร้วิญญาณนั้น

บอกคำตอบของคำถามที่เค้าตั้งไว้

แต่ทำไมคนๆนี้ไม่อยากรู้คำตอบของมันนะ

ออกจะน่าสนใจไม่ใช่หรอ?....

“ตอนไหนที่สนุกที่สุดเวลาฉันฆ่าคน…คำตอบก็คือ..ตอนที่เหยื่อของฉัน…มันคิดว่ามันจะรอด..” ชายหนุ่มยิ้มบางๆลุกยืนแล้วหมุนตัวเดินออกมาปล่อยทิ้งให้ศพพวกนั้นไว้ข้างหลัง

“หงิง…หงิง..” เสียงที่ดังขึ้นมาข้างๆตัวตึกทำให้เขาต้องหันไปมอง แล้วก็ไปเจอกับหมาตัวสีขาวที่ขาหลังของมันเปื้อนเลือดสีแดงเหมือนได้รับบาดเจ็บ ตากลมใสของหมาน้อยนั่นจ้องมาทางเขาเหมือนกับจะขอร้องให้ช่วย เขามองนิ่งๆแล้วหันหน้าหนีก้าวเท้าเดินต่อ

“หงิงงง…หงิง..” เจ้าหมาน้อยนั่นดูจะไม่ลดความพยายามทำให้เขาต้องหันกลับมามอง ค่อยๆเดินกลับมายืนมองหมาน้อยด้วยสายตาเรียบเฉยแบบที่เป็นอยู่ประจำ

“อะไรไอ่หมา”

“หงิง…”

“ไม่ได้ดูน่าสงสารหรอกนะ”

“หงิง..” หมาน้อยค่อยๆกะเผลกเดินเข้ามาเลียที่รองเท้าของเขา

“เออ”  เขาก้มลงหิ้วขาของหมาน้อยเหมือนหิ้วของอะไรบางอย่างมากกว่าจะเรียกว่าอุ้มหมาแล้วพาหมาน้อยตัวนี้กลับไปด้วยกัน.. แต่หมาน้อยกลับหลับตาลงเหมือนกับมันปลอดภัยแล้วในมือของคนๆนี้

“ไอ่หมา”  เค้าก้มมองหมาน้อยในมือที่ตอนนี้หลับพริ้มอย่างมีความสุขทั้งที่มันโดนหิ้วขาโทงเทง เขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องช่วยมันกลับมา ทั้งที่เป็นนักฆ่าฆ่าคนได้แบบไม่รู้สึก แต่กลับแพ้สายตาใสๆไร้พิษภัยของไอ่หมาในมือ

อย่าบอกนะว่านักฆ่า…

จะแพ้ทางสัตว์สี่ขา…

รู้ถึงไหนอายถึงนั่น ไอ่ลู่หานเอ้ย…..

…………………………………………

“เอ๋…ลูกโป่งของใคร” แบคฮยอนที่กินข้าวเสร็จก็ออกมาเดินเล่นที่สวนก็เจอกับลูกโป่งยางสีสดใสตกอยู่ตรงรั้วข้างบ้านของตัวเอง

“แบคยอง แบคยอง ทิงก้าของคยองซูนะ!” เสียงที่ดังข้างๆทำให้แบคฮยอนต้องหันไปมองก็เจอกับคยองซูเพื่อนบ้าตัวน้อยที่โดดเหยงๆเพื่อคุยกับเค้า เพราะรั้วบ้านมันสูงเกินไป 

“หื้อ ของคยองซูหรอ” แบคฮยอนก้มเก็บลูกโป่งขึ้นมาแล้วเดินไปข้างรั้วเพื่อคุยกับคยองซูตัวน้อยที่ยังโดดไม่หยุด

“อื้อๆๆ ของคยองซูเองนะ แบคยอง ขอคืนนะ”

“อื้อเอาไปสิ อ่ะ หยุดโดดได้แล้วคยองซูแบคมายืนตรงนี้เราก็เห็นกันแล้วนะ” แบคฮยอนยื่นลูกโป่งในมือให้คยองซูพร้อมกับยิ้มขำน้อยๆเพราะตอนนี้เค้าก็มายืนซะติดรั้ว แถมยืนบนเก้าอี้ข้างรั้วทำให้เค้าสูงพ้นรั้วอย่างสบายๆ

“อ๊ะ นั่นสิๆ แบคยองอินอยู่ไหน” คยองซูที่รับลูกโป่งจากมือของแบคฮยอนเสร็จก็ถามหาจงอินทันที

“หื้ม พี่จงอินอยู่ในบ้านคยองซูถามหาทำไมหรอ ว่าแต่คุยกับแบคแล้วถามหาคนอื่น น่าน้อยใจจัง”

“แบคยองไม่น้อยใจนะคยองซูคิดถึงแบคยองนะโอ๋ๆ” คยองซูรีบทำท่าน่ารักเพื่อง้อแบคฮยอนเพราะเข้าใจว่าอีกคนงอนเขาจริงๆ

“ฮ่าๆๆๆ  คยองซูแบคไม่ได้งอนจริงๆซะหน่อย แค่ล้อเล่นเอง เดี๋ยวแบคจะบอกพี่จงอินให้นะว่าคยองซูคิดถึง”

“อ๊ะ แบคยองบ้า คยองซูป่าวคิดถึง คยองซูแค่ถามหาเองนะ” คยองซูหน้าขึ้นสียู่ปากงอนๆ

“อ้าวหรอๆๆ งั้นแบคจะบอกพี่จงอินให้ก็ได้ว่าคยองซูไม่คิดถึงซักนิ๊ดดด ไม่ต้องมาเล่นกับคยองซูแล้วดีไหม” แบคฮยอนอมยิ้มทำหน้าล้อเลียนอีกคน

“แบคยอง!!! นิสัยไม่ดี!!! คยองซูคิกถึงอินทุกวันนะ!!!” คยองซูหน้าแดงจัดตะโกนใส่แบคฮยอน

“เห้ๆ คยองซูใจเย็นๆสิแบคขอโทษ ก็เมื่อกี้บอกเองว่าไม่คิดถึงนี่นา”

“คยองซูพูดเล่น จริงๆแล้วคิดถึงมากกๆๆๆ เท่านี้เลย” คยองซูกางแขนอกจนสุดแขน

“ฮ่าๆๆๆ รู้แล้วๆมากๆเลยเนอะ” เขาขำท่าทางเด็กๆของคยองซู

“แต่แบคยองห้ามบอกอินนะ เดี๋ยวอินรู้”

“ทำไมอ่ะคยองซู ก็คิดถึงก็บอกเค้าไปสิ”

“ไม่เอา….คยองซูเขินอิน…ห้ามบอกอินนะแบคยอง..คยองซูไปละนะแบคยอง บาย!”  พูดจบก็วิ่งเข้าบ้านไปพร้อมหน้าแดงจัดทำให้แบคฮยอนที่มองตามก็ยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู

แบคฮยอนรู้จักกับคยองซูมาตั้งแต่แม่ซื้อบ้านมาอยู่ที่นี่ แม้จะอายุเท่ากันแต่คยองซูได้รับอุบัติเหตุ สมองได้รับความกระทบกระเทือนทำให้เค้ามีความคิดเป็นเด็กเจ็ดขวบ นอกจากนี้ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ คยองซุเป็นคนร่าเริงยิ้มเก่ง ทำให้เค้าเป็นเพื่อนกันคุยกันบ่อยๆ มีอะไรไม่สบายใจแบคฮยอนก็จะมาเล่าให้คยองซูฟัง

แม้จะได้คำปลอบใจประมาณว่า…

  ‘แบคยองอย่าร้องนะเดี๋ยวอุนตร้าแมนไม่เล่นด้วย’

‘แบคยองอย่าเสียใจนะ แบคยองยังมีคยองซูเป็นเพื่อนนะ’

 

ไม่ได้เป็นคำปลอบใจที่สวยหรู แต่พอได้รับคำปลอบแบบนี้ที่มันมาจากใจของคยองซู มันก็ทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นมาได้ง่ายๆ

แม้จะเล่าอะไรให้กันฟังตลอด แต่วันนี้แบคฮยอนก็รู้เรื่องของคยองซูเพิ่มมาอีกเรื่องนึง

คยองซูชอบพี่จงอิน

พี่จงอินนี่โชคดีจัง มีคนชอบ….

ตั้งสองคนเลย…..

……………………………………………

คริสแอบมองอี้ชิงที่กำลังวิ่งไล่แมลงปอในสวนของโรงพยาบาลเงียบๆ  เสียงหัวเราะหวานๆที่จะหลุดออกมาทุกครั้งที่อีชิงวิ่งไปแล้วแมลงปอตกใจบินแตกฮือ แต่อีกซักพักก็บินกลับมาที่พุ่มดอกไม้พุ่มเก่า อี้ชิงมองภาพนั้นก็ตบมือหัวเราะชอบใจ แล้วก็วิ่งไล่เล่นอยู่แบบนั้นไม่มีท่าทีว่าจะเบื่อ

“อี้ชิงทำแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะ” คริสเดินออกมาจากมุมที่แอบมองอี้ชิงพร้อมรอยยิ้มที่เอ็นดูต่างจากคำพูดที่เหมือนจะต่อว่าคนตัวเล็ก

“คริสคริส!!!”  อี้ชิงที่หันมาตามเสียง พอเห็นว่าเป็นคริสก็วิ่งมาโดดกอดไว้แน่นจนทำให้คริสต้องอุ้มอีกคนไว้

“โอ๊ยย อี้ชิงโดดกอดขนาดนี้คริสหลังหักพอดี ตัวหนักมากคนหรือลูกหมูเนี้ย ฮ่าๆ”

“อี้ชิงเป็นคนนะคริส!! คริสพูดจาไม่น่ารักเลยนะ” อี้ชิงดันอกคนตัวสูงออกแรงดิ้นน้อยๆทำให้เข้าต้องปล่อยอีกคนลง อี้ชิงยืนจ้องหน้าเขาแล้วปากคว่ำบ่งบอกว่า งอนนะคริส!

“ฮ่าๆ เลียนแบบคำพูดคริสหรอเด็กดื้อ” คริสยกมือขึ้นบีบแก้มคนตรงหน้าเบาๆ

“ไม่ได้เลียนแบบ คริส คริสไม่น่ารักเลย อี้ชิงไม่ใช่ลูกหมูนะไม่ใช่”

“โอ๋ๆ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่สิครับ คริสล้อเล่น ดีกันนะๆ”  คริสยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้าคนที่กำลังกอดอกคว่ำปากหน้ามุ่ย

“ไม่หายงอน  เชอะ” ไม่พูดเปล่ามีสะบัดหันหน้าแรงๆจนคริสกลัวคออีกคนจะเคล็ดจริงๆ

แสบขึ้นทุกวันนะคนนี้…

“ซะงั้น ทำยังไงถึงจะหายหละครับอี้ชิง”  อี้ชิงทำหน้าคิดหนักกลอกตาไปมา แล้วอยู่ดีๆเขาก็หันมาเอานิ้วจิ้มแก้มยิ้มหวานให้คริสจนคุณหมอหนุ่มทำหน้าไม่ถูก

“น่ารักไหม?”

“หะ .. ห๊ะ”

“คริส อี้ชิงน่า..น่ารักไหม?”  ไม่ถามเปล่ากลับยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนคริสต้องถอยไปหนึ่งก้าวเพราะทำตัวไม่ถูกแบบสุดๆ

คนไข้คนนี้รับมือยากมากที่สุดในชีวิตหมอของเขาเลย…

“นะ น่ารักสิ”

“แล้ว….คริสรัก…รักอี้ชิงไหม” อี้ชิงมองคุณหมอที่ตอนนี้อ้าปากผงาบๆ แต่เขากลับเอียงคอมองยิ้มน่ารักรอคำตอบ

“ทะ ..ทำไมถามแบบนี้หละอี้ชิง”

“ก็อี้ชิงบอกเพื่อนคนดีว่าอี้ชิงอยู่กับคริสแล้วมีความสุข เพื่อนคนดีก็บอกว่าอี้ชิงรักคริส แล้วคริสอยู่กับอี้ชิงมีความสุขไหม คริสรัก .. รักอี้ชิงไหม”

พยอนแทยอน…

ตอนที่เขาออกมาจากห้องพร้อมแทยอนก็เจออี้ชิงนั่งรออยู่ ตอนที่กำลังจะเข้าไปหา พยาบาล
สาวก็เขามาให้เขาดูเอกสารยา ทำให้ต้องขอให้แทยอนอยู่คุยเล่นกับอี้ชิงระหว่างที่เขาเข้าไปจัดการเอกสาร

ไม่น่าปล่อยให้คุยกันสองคนเลย…

นี่สอนอะไรอี้ชิงของเขาเนี้ย……..

“คริส..คริสไม่มีความสุขหรอ..อี้ชิงไม่น่ารักคริสเลยไม่รักอี้ชิงหรอ อี้ชิงคนไม่ดีใช่ไหม..”

“ไม่ใช่นะ! คริสมีความสุขมากเวลาอยู่กับอี้ชิงนะ” คริสใจหายวาบทันทีที่ได้ยินประโยคนั้นของอี้ชิงแถมยังทำท่าจะร้องไห้

“แล้วคริส รักอี้ชิงไหม รักไหมคริส” อี้ชิงที่หันมาทำตาแวววาว ทำเอาคุณหมอหาลิ้นไม่เจออีกครั้ง

“อะ เอิ่อ…รัก…คริสรักอี้ชิงสิ”

“เย้! อี้ชิงก็รักคริสที่สุดเลยนะ! จุ๊บ!”  อี้ชิงที่ได้ยินคำตอบก็จุ๊บปากอีกคนแรงๆแล้วโผเข้ากอดแน่น

แม้จะเป็นการแตะปากกันธรรมดา แต่ก็ทำให้หมอหนุ่มยืนแข็งทื่อ ปากนุ่มๆนั่นที่เค้าแอบมองมาตลอดหลายเดือน แอบคิดอยู่ว่ามันจะนุ่มแค่ไหนนะ จะหาว่าโรคจิตก็ว่าเถอะ ใครไม่ลองมาเป็นเขาไม่เข้าใจหรอก

อี้ชิงเด็กร้ายกาจ…

มาทำให้หมอจะเป็นบ้าได้ไง..

แบบนี้คงต้องเปลี่ยน ไม่ให้เป็นคนไข้แล้ว..

มาเป็นคนรู้ใจคริสดีกว่าฮึ้ม!

.............................................................

เป็นไงกันบ้างง ตอนนี้เหมือนเปิดตัวพระเอกของเรา
แล้วก็สปอยด์คู่อื่นๆ ถึงคู่อื่นจะหวานแหววไงก็อย่าลืมคู่เอกของเรานะ คิกคิก
รีบลงไปหน่อยเพราะสัญญาว่าจะลงวันนี้ เลยไม่ได้ตรวจคำผิด
ถ้าผิดพลาดยังไงก็ขออภัยนะคะ -/\-
จะอัพเรื่อยๆนะ ไม่บังคับให้เม้นแต่เม้นคือกำลังใจของเค้านะตัวเองง
ขอบคุณทุกคนที่เม้น ที่อ่าน ที่เข้ามาดูกัน รักทุกคนเลย

รอตอนใหม่กันนะจ๊ะ รับรองแซบ!! :) Shalunla