[FIC] light&dark {lubaek , kaido ,etc.}

ลำดับตอนที่ #2 : -ONE

………

�

“แม่ครับ!!!!!!!!!!แม่!!!!!ป้าอินนา!!!!ช่วยด้วยฮานะ!!! ฮึก…ฮื้ออออ”

ร่างเล็กที่ค่อยๆอุ่มเจ้าสนุขตัวน้อยของเค้าขึ้นมาแล้วกอดไว้แน่นทำให้เลือดเปรอะเปื้อนเต็มเสื้อนักเรียนสีขาวของเขาน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุดเสื้อสะอื้นเหมือนจะขาดใจนั้นดังลั่นห้อง

เสียงตึงๆที่ดึงเหมือนมีคนวิ่งขึ้นมาชั้นบนแล้วก็เปิดประตูเข้ามาเห็นร่างเล็กแค่มองจากข้างหลังที่สั่นไปทั้งตัวก็พอรู้ว่าเจ้าของร่างเล็กนั่นร้องไห้หนักขนาดไหน

“แบคฮยอน�เกิดอะไรขึ้นลูก!”

ร่างเล็กค่อยๆหันมาคลายแขนออกทำให้ผู้เป็นแม่ดู หญิงสาวตกใจอ้าปากค้างไม่มีแม้เสียงที่หลุดออกมาจากปากนั่น เธอเห็นเจ้าฮานะหมาน้อยน่ารักทีเธอให้เป็นของขวัญวันเกิดลูกชายตัวเล็กเมื่อสองเดือนที่ก่อน แต่ตอนนี้มันไม่ได้ดูน่ารักเหมือนตอนปกติ ตัวขาวๆของมันชุ่มไปด้วยเลือดที่น่าจะมากจากหัวของมันที่บุบเข้าไปเหมือนมีอะไรมาทุบ..อย่างแรง…ลิ้นที่ห้อยออกมาจากปากช่างดูเวทนา..หรือไม่ก็สยอง…

“มะ…แม่ครับ..ฮึก..ฮานะ..ฮือออคะ ใครทำฮานะครับแม่..ฮื้อออ”

หญิงสาวได้สติรีบเดินเข้าไปกอดลูกชายตัวเล็กไว้แล้วลูบหัวปลอบอย่างอ่อนโยน แต่สายตาดูสับสน เธอจะตอบลูกชายคนนี้ว่าอย่างไร

“ไม่เป็นไรนะลูก..ไม่ร้องนะมันอาจจะวิ่งซนแล้วอะไรตกใส่ก็ได้อย่าร้องนะคนเก่ง”

“ว๊าย!!!!อะไรกันคะเนี้ย คุณหญิง คูณหนู! ฮะ…ฮานะ….นะนี่มัน….”

หญิงชราที่พึ่งจะขึ้นมาถึงห้องแม้จะได้ยินเสียงของคุณหนูตัวน้อยที่ร้องเสียงดังพร้อมกับคุณหญิงของบ้านแต่ด้วยวัยที่ชราแล้วก็ทำให้การวิ่งจากชั้นล่างขึ้นมาเหนื่อยไม่ใช่เล่นเลย แต่ภาพตรงหน้าที่เธอเห็นกลับลืมความเหนื่อยนั่นไป






คุณหนู…อีกแล้วหรือ…

“มาพอดีเลย อินนาไปบอก�จงอิน�ให้เอาฮานะไปฝังนะแล้วเธอก็เช็ดห้องนี้ให้เรียบร้อยด้วย”

“ตะ…แต่คุณหญิงคะ..”

“เดี๋ยวนี้.. �แบคลูกเอาฮานะไว้ที่นี่ก่อนนะแล้วเราก็ไปอาบน้ำอาบท่า ไม่ร้องแล้วนะแม่จะให้จงอินเอาฮานะไปฝัง อย่าคิดมาก โอเคไหมลูก?”

คุณหญิงหันมาสั่งแม่บ้านแล้วทำสายตาปรามๆเพราะเธอรู้ว่าอินนาคิดอะไรอยู่ แต่เธอก็ไม่อยากให้หล่อนพูดออกมา หันกลับไปลูบหัวพูดปลอบลูกชายที่พยักหน้ารับคำของเธอแล้วค่อยๆวางเจ้าฮานะลงอย่างเบามือจึงเดินออกจากห้องไปอาบน้ำเงียบๆ

�

มองคุณหนูน้อยเดินออกจากห้องไปจนลับสายตาหญิงชราก็หันมามอง พยอนแทยอน คุณหญิงของบ้านที่ตอนนี้ทรุดตัวนั่งลงดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตาที่พร้อมจะไหลได้ตลอดเวลา

“คุณหญิงคะ…”

“ฉันจะทำยังไงดีอินนา..ฉันสงสารลูก..อินนาฉันควรทำยังไงดีฉันไม่ได้อยากส่งลูกไปที่แบบนั้น..”

“คุณหญิงใจเย็นๆก่อนนะคะ เราค่อยๆคิดกันตอนนี้คุณหนูกำลังเสียใจและตกใจคุณหญิงต้องเข้มแข็งนะคะ”

พยอนแทยอนพยักหน้าน้อยๆแล้วปาดน้ำตาที่มันมันเอ่อจนไหลลงมาลุกขึ้นฝืนยิ้มน้อยๆให้กับหญิงชรา

“มันต้องมันซักทางสิเนอะ..ฝากด้วยนะอินนาให้จงอินขึ้นมาเก็บฮานะไวๆหน่อยนะ ฉัน..ไม่อยากให้ลูกมาเห็น..”

“คะคุณหญิง คุณหญิงไปล้างหน้าล้างตาก่อนเถอะคะ เดี๋ยวป้าจัดการเอง”

“จ๊ะ”

อินนามองแผ่นหลังของเจ้านายที่ค่อยๆเดินออกไปแล้วหันกลับมามองสภาพห้อง ถอนหายใจออกมาเบาๆ ทำไมคนดีๆของอินนาทั้งสองคนต้องมาเจออะไรแบบนี้นะ…

………………………………………

�

“จงอิน..จงอิน”

อินนาแตะแขนเขย่าหลานที่ยังหลับอยู่บนเตียง

“หื้อออออ”

ร่างสูงพลิกตัวมาค่อยๆเปิดตาอย่างยากลำบากกระพริบตาปริบๆเพราะเมื่อคืนกว่าเค้าจะได้นอนนั่งทำรายงานจนแทบจะสว่าง พอเห็นว่าใครมารบกวนการนอนของเขาก็สงสับปนหงุดหงิดหน่อยๆ

“ครับป้า ปลุกไรผมแต่เช้าเนี้ยย วันนี้ผมเรียนบ่ายนะ”

“ขึ้นไปเอาเจ้าฮานะลงมาหน่อยสิจงอิน”

“โหยย ป้าฮานะเดี๋ยวมันก็วิ่งลงมาเองแหละถ้าหิวอ่ะเดี๋ยวผมเอาข้าวไปใส่ให้มันเอง ไม่ต้องห่วงป้าไปทำงานเถอะผมจะนอนต่อแล้วสวัสดีครับ”

“จงอิน ฮานะ…ฮานะตายแล้ว”

ร่างสูงที่หันกลับกำลังจะเอาผ้าห่มมาคลุมหัวนอนต่อก็ชะงักแทบจะทันที รีบเด้งตัวลุกนั่งมาหันมองป้าตัวเองที่เหมือนจะสั่นน้อยๆ

“อะไรนะป้า คุณหนูแบคอีกแล้วหรอ”

อินนาฟาดแขนหลานตัวดีของเธอแล้วหันซ้ายหันขวามองประตูแล้วพอรู้ว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้ก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

“อย่าพูดแบบนี้อีกนะจงอิน!”

“ทำไมหละป้าคุณหนูเป็นขนาดนี้แล้วนะ นี่เจ้าฮานะมันตัวที่เท่าไหร่แล้วหละที่โดนฆ่าแบบนี้ ระวังเถอะฆ่าหมาฆ่าแมวได้เดี๋ยวถ้าลุกมาฆ่าคนมีหวังได้ตายกันหมดบ้าน”

“ตายแล้ว! พูดอะไรออกมาหนะจงอินถ้าคุณหญิงได้ยินขึ้นมาจะทำยังไง!”

“ได้ยินก็ดีสิป้า คุณหญิงก็ไม่รู้จะใจเย็นไปถึงไหน ถ้าคุณหนูแบคเป็นลูกผมนะป่านี้ส่งเข้าโรงบาลบ้าไปแล้ว คนอะไรโรคจิตชัดๆ”

“จงอิน!!! หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะไอ่หลานคนนี้ ถ้าคุณหนูเป็นแบบนี้ตลอดเวลาคุณหญิงก็คงทำใจให้ไปรักษาในที่แบบนั้นแล้วหละ แต่หลานก็เห็นไม่ใช่หรอว่าตอนเช้าคุณหนูเป็นยังไง”

ร่างสูงที่กำลังจะเถียงก็ชะงักนั่งนิ่งเหมือนหาลิ้นตัวเองไม่เจอ


นั่นสิคุณหนูแบคตอนเช้าหนะหรอ…น่ารัก..สดใสเหมือนกับแสงอาทิตย์ในฤดูหนาว ดูอบอุ่นไร้เดียงสา รอยยิ้มแบบเด็กๆที่ยิ้มโดยไม่ใด้มีความแสแสร้ง เสียงหัวเราะหวานๆที่ฟังแล้วไม่รู้จักเบื่อ จิตใจดี…แต่ถ้าเป็นแบบนั้นได้ตลอดเวลาก็คงจะดีกว่า

เพราะตอนกลางคืนที่แสงอาทิตย์หายไป หน้าหนาวที่โหดร้ายความอบอุ่นถูกแทนที่ด้วยอากาศที่หนาวเหน็บ เย็นยะเยือกสงบ


สงบจนดูอันตรายคุณหนูแบคที่เขาเคยเห็นเมื่อตอนกลางวันเปลี่ยนไปเหมือนมีอีกอีกอารมณ์…


ไม่สิ..เหมือนมีอีกคน คุณหนูแบคคนนี้แววตาเย็นชาว่างเปล่ารอยยิ้มที่ดูยังไงก็ไม่ได้น่ายินดีถ้าได้รับมัน


เค้าเคยได้เห็นรอยยิ้มนั่นตอนที่ไปซ่อมม้านั่งในสวนตอนดึกๆเพราะไม่มีเวลาทำในตอนเช้า


บังเอิญเงยหน้ามองชั้นบนก็เห็นคุณหนูมองลงมาจากหน้าต่างแล้วส่งยิ้มให้เค้า…


รอยยิ้มที่ดูเลือดเย็นน่าหวาดกลัว จนเค้ารีบวิ่งเข้าบ้าน จะว่าป๊อดก็ว่าเถอะลองได้เห็นแล้วคงไม่ว่าเค้าที่กลัวขนาดนี้…


พฤติกรรมแปลกๆ ร้องเพลงประหลาดๆ เอามีดในห้องครัวไปกรีดเตียงจนเละไปหมด


ไม่ก็วาดรูปแปลกๆที่ผนังห้องด้วยเลือดของตัวเอง ใช่! เลือดที่ปลายนิ้วแทบทุกนิ้วของคุณหนู


ที่มาของบาดแผลที่ดูไม่เหมือนมีดบาด แต่เป็นรอยกัดที่เค้าคิดว่าคุณหนูคงจะกัดนิ้วตัวเองจนได้เลือด


ฆ่าสัตว์เลี้ยงของตัวเอง ตั้งแต่มาอยู่ที่นี้กับป้าอินนาเค้าก็ต้องเก็บสัตว์เลี้ยงของคุณหนูไม่ต่ำกว่าแปดตัว และทุกตัว ตายอย่างสยดสยอง


แต่พอตอนเช้าคุณหนูก็เหมือนจะจำอะไรไม่ได้เลยเหมือนเรื่องมันไม่เคยเกิดขึ้น ร้องไห้แทบจะขาดใจเมื่อเห็นสัตว์เลี้ยงตัวน้อยของตัวเองตาย







คุณหนูเป็นอะไรกันแน่นะ…

“นิ่งแบบนี้ เข้าใจแล้วสินะ ถ้าคุณหนูถูกส่งเข้าไปอยู่ในโรงบาลแบบนั้นในตอนกลางวัน คุณหนูไม่น่าสงสารแย่หรอจงอิน”

“ครับๆป้า คุณหนูของป้าน่ารักและแสนดีที่สุดแล้วว ขอเวลาผมแปรงฟันแปบนะครับแล้วจะรีบขึ้นไปจัดการให้”

จงอินถีบผ้าห่มออกจากตัวส่งๆแล้วเดินเข้าไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำอินนามองหลานชายตัวเองยิ้มๆทำไมเค้าจะไม่รู้ว่าจงอินเอ็นดูคุณหนูตอนกลางวันแค่ไหน

อินนาเดินออกจากห้องหลานชายที่อยู่ชั้นล่างของตัวบ้านแล้วคิดอะไรเรื่อยเปื่อยระหว่างเดินเข้าครัวไปจัดอาหารเช้าให้เจ้านายทั้งสองคน


บ้านหลังนี้ไม่ใหญ่และไม่เล็กเกินไปอดีตคุณหญิงเคยมาบ้านหลังใหญ่ เคยมีคนใช้มากมาย รถหลายคัน


แต่หลังจากเกิดเหตุการณ์ครั้งนั้น ทำให้คุณหญิงแทบจะไม่เหลืออะไรจนทำให้ต้องมาซื้อบ้านหลังกลางๆ และเธอที่อยู่กับคุณหญิงมาตั้งแต่คุณหญิงยังเด็กๆก็ขอตามมาด้วย


โชคดีที่คุณหญิงพอจะมีเงินเก็บอยู่บ้างและเป็นผู้หญิงที่สู้ชีวิตคนหนึ่งแม้จากมหาเศรษฐี จะกลายเป็นเพียงคนธรรมดาแต่คุณหญิงแทยอนก็ไม่เคยอายที่จะเผชิญกับเหตุการณ์โหดร้าย


เธอเอาเงินเก็บที่มีอยู่ไปเปิดร้านเบเกอรี่เล็กๆที่ตอนนี้ก็พอจะเป็นที่รู้จักและเริ่มมีหลายสาขามากขึ้น


แม้จะเริ่มตั้งตัวได้แล้วแต่เหตุการณ์เมื่อหกปีที่แล้วก็ทำให้แก้วตาดวงใจของคุณหญิงของอินนาเป็นแบบนี้




คนใจร้ายคนนั้น..

คิดไปคิดมาอินนาก็โมโหเล็กๆแม้จะผ่านมานานแล้วแต่ก็อดที่จะโมโห ผู้ชายคนนั้น ไม่ได้

เธอถอนหายใจตั้งสติเล็กน้อยก็ก่อนจะก้มหน้าก้มตาเตรียมอาหารเช้าเงียบๆ

………………………………………


�

จงอินมองร่างของเจ้าฮานะที่เค้าให้อาหารมันในตอนเช้าแม้จะไม่ทุกวัน


เพราะบางวันคุณหนูของเค้าก็จะให้เอง แต่ก็อดผูกพันไม่ได้ มันน่ารักสดใสเหมือนกับคุณหนูไม่มีผิด แม้บางวันมันจะซึมไปบ้างแต่ก็คงเป็นเพราะตอนกลางคืนหวาดกลัวกับคุณหนูแบคอีกโหมด



แต่เค้าไม่คิดว่าฮานะจะตาย…




ไวขนาดนี้...

“เห้อ น่าสงสารแกจังเลยนะฮานะ แต่อย่าไปโกรธเค้าเลยนะ เค้าไม่ได้ตั้งใจทำแกหรอก”

จงอินพูดเบาๆหยิบเอาเจ้าฮานะใส่ในถุงดำลุกเดินออกจากห้องพอก้าวพ้นประตูก็ได้ยินเสียงเปิด
ประตูจากห้องข้างๆ หันไปมองก็เห็นคุณหนูเดินออกมาจากห้อง เปลี่ยนเป็นชุดธรรมดากางเกงกับเสื้อสีเหลือลายเป็ดน่ารัก เงยหน้าขึ้นมายิ้มให้เค้าน้อยๆ

�

คุณหนูของที่แสนน่ารักเค้าตอนเช้า…

“อะ อ้าวพี่จงอินมะ..มาเอาฮานะไปฝังหรอครับ..”

“ครับคุณหนูเดี๋ยวผมจะรีบลงไปแล้วครับ”

“ดะ เดี๋ยว! แบคไปด้วยได้ไหม”

จงอินพยักหน้าให้น้อยๆแล้วเดินลงไปชั้นล่างโดยที่มีคุณหนูตัวเล็กของเขาเดินตามลงมา
เงียบๆ

เสียงขุดหลุมที่สวนหลังบ้านดังสม่ำเสมอ แบคฮยอนมองจงอินที่กำลังขุดหลุมเงียบๆคนตัวเล็กที่นั่งกอดเข่าอยู่ข้างๆถุงดำที่ใส่ฮานะไว้ มองไปรอบๆสวนหลังบ้านนี้มีสัตว์ที่เค้าเลี้ยงฝังอยู่เต็มไปหมด


ทำไมนะ..ทำไมเจ้าพวกนี้ถึงโชคร้ายแบบนี้

จงอินที่ขุดหลุมเสร็จก็หันมาจะขอให้คุณหนูของเค้าส่งเจ้าฮานะให้ก็ชะงักลงเมื่อเห็นแววตาเศร้าๆที่มองไปรอบของคุณหนู ทำไมคุณหนูของเค้าโชคร้ายแบบนี้นะ คิดได้แล้วก็อยากตบปากตัวเองที่พูดไม่ดีแบบนั้นออกไปในตอนเช้า แม้คุณหนูจะไม่ได้ยินแต่เค้าก็รู้สึกละอายใจอย่างบอกไม่ถูกเมื่ออยู่ต่อหน้าคุณหนูตอนเช้าของเขา…

“คุณหนูครับ..อยากฝังเจ้าฮานะเองไหม”

“ได้หรอครับพี่จงอิน”

“ได้แน่นอนสิครับ”

จงอินพูดเสร็จก็ยิ้มให้คุณหนูตัวน้อยบางๆที่ตอนนี้หยิบถุงใส่ร่างของเจ้าฮานะมายืนข้างๆ
เค้าแล้ววางใส่ในหลุมอย่างเบามือ

“ไปสู่สุขตินะฮานะ..ฮึก”

ร่างเล็กที่พยายามจะกลั้นน้ำตาตัวสั่นอย่างน่าสงสาร

จงอินรีบเขี่ยดินฝังกลบหลุมแล้วเอาของเล่นของฮานะที่คุณหนูเขาหยิบออกมาด้วยวางบนหลุม พอเสร็จก็หันตัว มาจะชวนคุณหนูเข้าไปทานอาหารเช้าก็เหมือนจะเป็นใบ้เพราะคุณหนูตัวเล็กของเข้าพุ่งเข้ามากอดแน่น แทบจุก


แต่ความรู้สึกที่ตามมากลับรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก กลิ่นยาสระผมอ่อนๆของคุณหนูแขนนุ่มนิ่มที่กอดเอวของเขาไว้แน่น ตัวสั่นเทิ้มเสียงสะอื้นเบาๆทำให้เขาค่อยๆยกมือขึ้นมาลูบผมของคุณหนูเบาๆ เงอะๆงะๆเพราะไม่รู้ว่ามันควรไหมที่ทำแบบนี้ กอดคุณหนูแบบนี้ แต่คุณหนูน่าสงสารอยู่นะจงอินแค่กอดปลอบไม่เป็นไรหรอก คิดได้แบบนั้นก็ยอกแขนอีกข้างขึ้นมากอดเอวคุณหนูตัวน้อยไว้หลวมๆ

คุณหนูครับจงอินคนนี้ใจสั่นไปหมดแล้วครับ….

�

เวลาผ่านไปซักพักคุณหนูตัวน้อยก็ค่อยๆคลายกอดออกจากร่างสูงที่ก็กอดปลอบเค้าเงียบๆ สูดน้ำมูกฟื้ดๆ จมูกแดงตาที่บวมช้ำ จงอินอยากจะยกมือไปบีบจมูกแดงรั้นที่น่ารักนั่น

แต่ก็ได้แค่คิดหละนะ…

“ฮึก..แบค..จะไม่เลี้ยงอะไรแล้วหละครับพี่จงอิน”

“ทำไมหละครับ คุณหนู”

“แบคมันตัวซวย ทำไมพวกเขาต้องมาตายด้วย..”

“อย่าพูดแบบนั้นสิครับ คือ..คุณหนูก็ไม่ได้อยากให้มันเกิดขึ้นนี่ครับ ใช่ไหม”


จงอินอึกอักไปเล็กน้อยเพราะคุณหนูไม่เคยรู้ตัวว่าตัวเองเป็นต้นเหตุสินะ คุณหนูของจงอินน่าสงสารจริงๆเลยครับ...

“แบค…ไม่อยากให้เป็นแบบนี้....”

“อย่าคิดมากสิครับ คุณหนูไม่ใช่คนทำอะไรผิดซะหน่อยพวกมันดีใจนะที่คุณหนูรักมันขนาดนี้ดูสิมีของเล่นให้ด้วย ไม่ร้องแล้วนะ นะครับ ตาบวมหมดแล้วดูสิ”

จงอินยกมือขึ้นมาลูบผมนุ่มของคุณหนูที่ทำท่าจะร้องไห้อีกครั้ง

“ครับ..คือพี่จงอินครับแบคขออะไรอย่างหนึ่งได้ไหมครับ”

คนตัวเล็กช้อนตามองร่างสูงที่กำลังลูบผมตัวเองอยู่

“หื้ม ได้สิครับคุณหนู อะไรหรอครับ”

“คือ….พี่จงอินอย่าเรียกแบคว่าคุณหนูเลยนะครับ เรียกแบคว่าแบค แทนตัวเองว่าพี่ ยังไงพี่จงอินก็อายุมากกว่าแบคอยู่แล้วนะครับ มันดูไม่สนิทกันเลย..”

“เอ่อ…”

“นะครับ นะๆๆๆ”

จงอินนิ่งคิดมองท่าทางน่ารักของคุณหนูของเขาที่ตอนนี้จับแขนเขาเขย่าเหมือนเด็กตัวน้อยที่อ้อนพ่อแม่เพื่ออยากได้ของเล่นยังไงอย่างนั้น

“จะดีหรอครับคุณหนู ผมว่ามันไม่เหมาะสม”


จงอินรู้ดีว่าตัวเองอยู่ในสถานะอะไร ที่ได้เรียนทุกวันนี้เพราะคุณหญิงแทยอนส่งเสียจ่ายค่าเทอมให้ที่พักอาศัย รักและช่วยเหลือป้าอินนา ที่เป็นญาติคนเดียวของเขา แม้คุณหญิงรักเค้าเหมือนลูกเหมือนหลานขนาด แต่จะให้เค้าไปตีสนิดกับคุณหนู..คุณหนูที่เหมือนกับของที่สูงเกินที่จงอินคนนี้จะเอื้อมถึง



มันดีแล้วหรือ

“เหมาะสิครับ หรือพี่จงอินไม่อยากสนิทกับแบค”

“ไม่ใช่นะครับๆ ได้ครับๆยอมแล้วๆแต่ต้องเฉพาะที่เราอยู่กันสองคนเท่านั้นนะครับ ไม่งั้นป้าอินนาดุผมตายเลย”

“เย้ๆ ก็ได้ครับ แบครักพี่จงอินที่สุดเลยยย”

ร่างเล็กโผกอดร่างสูงอีกคนแน่นเลยไม่เห็นเลยว่าตอนนี้เขาหน้าแดงขนาดไหน

แต่..ถึงมองก็ไม่น่าจะเห็นนะ �ดำแบบนี้…

บรรยากาศหวานแหววแต่อยู่ท่ามกลางหลุมศพของหมาแมว…

แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น

'แบครักพี่จงอินที่สุดเลยยยย '




คุณหนูครับพอเถอะครับ จงอินใจเต้นจนจะระเบิดออกมาแล้วครับ..

“คุณหนูครับ เอ่อ…แบครับ พะ..พี่ว่าแบคเข้าไปกินข้าวเถอะนะ ป้าอินนาคงจะเตรียมพร้อมแล้ว”

“ครับผ้มม ไปกันเถอะๆ”

ถูกคุณหนูจูงมือเข้าไปในบ้านมือนิ่มของคุณหนูรอยยิ้มที่สดใสนั่น..





จงอินไม่อยากให้ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าเลยครับคุณหนู…

















.......................

ตอนแรกแล้วจ้าา
เค้าจัดหน้ากระดาษไม่ค่อยเป็น อ่านสะดวกกันไหมอ่า
เม้นๆให้เค้าหน่อยน้าเป็นกำลังใจในการแต่ง
ถึงจะไม่มีคนอ่านแต่เค้าก็สัญญาว่าจะลงให้จบ
�
เลิฟๆ