คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ความบังเอิญ (2)
พลอยรุ้้ามถนนไปอีฝั่ “ิ๊ ิ๊ ิ๊” หูไ้ยินเสียโทรศัพท์เรียเ้า
“ป้ามีอะไรับพลอยรึเปล่า” เธอรับสายาินเียวที่โทรมา
“ทำไมเียบหายไปล่ะพลอย พโทรมาหาป้าบอว่าิ่อพลอยไม่ไ้ พวเราสอนมีอะไรันรึเปล่า” ป้ามีถามอย่าร้อนใ
“ละ...แล้วพโทรหาพลอยทำไมะ” เธออึอัอยารู้แ่ไม่่อยล้าถาม
“ป้า็ไม่รู้ เห็นฝามาบอพลอยว่าให้โทรลับหาเา่วน”
หลานสาวไ้ยินแปลใว่าเรื่ออะไร “ป้า่วยถามเาให้หน่อยว่าเรื่ออะไร ถ้าไม่รู้พลอยไม่โทรลับ”
“ป้าไปหมแล้วนะ ทำานที่เียวันไม่ไุ้ยันรึไ หรือว่าพลอยหายไปอยู่ที่อื่น” นเป็นป้าเริ่มสสัย
“ะอยู่ไหนละป้า พลอย็ทำานอยู่รุเทพฯ เนี่ยแหละ เหนื่อยะายอยู่แล้ว แ่นี้่อนนะ” เธอโหเไ
“ิน้าว้วยนะแล้ว็อย่าลืม...”
พลอยรุ้ัสายไม่ใส่ใฟัป้าัวเอ นไม่ไ้ิถึอรรพมาหลายวันพอไ้ยิน่าว็สะิใให้หวนลับไปิให้เ็บ้ำอี ไม่รู้ว่านรัเ่า้อารุยับเธอเรื่ออะไร แ่ในเมื่อเธอเลือ้าวเินออมาถึเียใหม่แล้วะไม่มีวันถอยหลัลับไปอี่าย ๆ
ฝ่ายแน่อสายหาพลอยรุ้แ่สายลับไม่ว่า และผู้หิที่เพิ่้ามถนนแม้ะหุ่นผอมเพรียวเหมือนัน แ่ไม่ใ่เธอ เาส่ายหน้าับัวเอไม่เ้าใว่าทำไม้อรู้สึื่นเ้น สัาไฟเียวรหน้า เท้าเหยียบันเร่ับรถหรูลับที่พัไป
พยาร์อาาศรายานผิพลาเป็นปิ อาาศที่ว่าะร้อนมาลับลายเป็นฝน พลอยรุ้ิฝนอยู่หน้าร้านาแฟริมถนนเพราะไม่ไ้เอาร่มมา ยืนัวเปียอระเป๋าสะพายรอรถสอแถวอยู่นาน เพราะเ้าวันนี้พายุเ้านไม่มีใรออมาาบ้าน นไม่มีรถไปทำาน่วฝนนั้นีวิแสนยาลำบา
“อาาศที่นี่แปรปรวนอันับหนึ่ริ ๆ” เธอยืนอัวเอหนาวสั่น ะลับอนโฯ ็ไม่ไ้ะไปทำาน่อ็ไม่มีรถผ่านมา
ะรถิท่ามลาสายฝนเ้าอรถ BMW X1 สีเินผ่านมาทำธุระย่านริมแม่น้ำปิแ่เ้า เาเหลือบมอสภาพพายุระหน่ำนอหน้า่า ฟ้ามืรึ้มและลมพัแรร้านรวพาันปิหม ่อนะนึึ้นไ้ว่า้อโทรลับหาหมอหมานนั้นเรื่อนาฬิา
เาฟัเสียสัาัยัไม่ถึสอรั้ เธอ็รับสาย
“ะ...ุเอเหรอ ันยัไม่สะ...สะวุยอนนี้นะ ไว้ันโทรลับ” น้ำเสียปลายสายเหมือนนหนาวสั่น ายหนุ่มแปลใแ่เสียฝนในโทรศัพท์็ัมาเหมือนัน สัาไฟเียวรถ้าหน้าเริ่มเลื่อนัวท่ามลาพายุ
ายในรถันให่หันมอออไป้านออีที สะุเ้าับพลอยรุ้ที่เพิ่วาสายาเายืนัวสั่นอยู่ริมถนน เาร้อนใเหยียบันเร่ับรถวนลับมาหาเธออีรอบ ภายในในึลัวว่าเธอะหายไปเสีย่อน
“ปี๊น ๆ !!”
พลอยรุ้ใเสียแรรถใร
“ุึ้นมาเร็ว” แนลระลมาะโนเรีย ในที่สุเา็วนรถลับมารับหิสาวัวเปียเหมือนลูหมาน้ำไว้ไ้ทัน พลอยรุ้เห็นหน้าเาใยิ่ว่าเอพายุเ้า ลมอะไรหอบเอาเาและเธอมาเอันใน่วเวลาอย่านี้
เธอระโึ้นรถไป้วยวามหนาวสั่น
“ฮัิ้ว!!” อาาศเปลี่ยนนัวเปียามัลั่น พอรถิอีรั้เาเอื้อมหยิบเสื้อสูทแวนไว้หลัรถมายื่นให้
“ใส่สูทนี้ะ เสื้อุบามาะไ้ไม่หนาว”
หิหน้าีาวลัเลที่ะหยิบเสื้อมาลุมาย “ันพยายามิ่อุเรื่อนาฬิานะ แ่ว่า...”
เาเห็นเธอมัวแ่ินานึยับัวเ้ามาใล้ ัารใส่เสื้อลุมที่ไหล่ให้้วยัวเอ “่ามันเถอะ ฝาไว้ับุ่อน็ไ้”
เธอมอายในเสื้อเิ้สีาวผูเนไทสีำ วันนี้ผมยาวรุ่มร่ามอเาถูมัรวบ่ำนสุภาพ ่า่าับแนที่เยเอันเมื่อเือนที่แล้ว
“ทำไมุไม่รับสายันเลย”
“ผมไปเที่ยวบนอย แล้วุะให้ผมไปส่ที่ไหน”
เ้าอรถหรูับามทาที่บอไปยัโรพยาบาลสัว์แสนรั และไ้ฟัเธอเล่าว่าย้ายมาทำานที่เียใหม่แล้ว พอมาถึหน้าโรพยาบาลสัว์แสนรัฝนยัหนั ายหนุ่มห้ามไม่ให้เธอลารถ ยมือึ้นมาบััวเอเปียฝนวิ่ลไปหยิบร่มหลัรถ เาาร่มมาเปิประูรับนัวเปียในเสื้อสูทอัวเอ พลอยรุ้ึเาะแนนาร่มให้นถึหน้าประูที่ทำาน
“อบุนะ แล้วเรื่อนาฬิา...” หิสาวพูยัไม่ทันบ
“ผมไป่อนนะ” เาาร่มวิ่ลับไปที่รถ ทิ้ให้เธอยืนอึ้ับเสื้อสูทอเาอยู่ หิสาวไ้แ่มอามภายใ้วามสสัยหลายอย่า ทั้นาฬิาเ็หลั ทั้รถยน์ันหรู มัน่าสวนทาับระเป๋าย่าม และาเาวิ่นเมื่อเอันรั้แร
เ้าอสัว์ป่วยพาสัว์เลี้ยอัวเอมารวสุภาพและีวัีน เสวันนี้อสัวแพทย์พลอยรุ้ไม่หนัมา หลัาผ่านพายุฝนัวเปียปอนแ่เ้า ิินันท์่วยหาผ้าเ็ัวมาให้และูแลเพื่อนร่วมานอย่าีเินหน้าเินา ารมาถึโรพยาบาลสัว์เมื่อเ้าอหมอสาวนใหม่ แน่นอนว่าไม่รอพ้นสายานในโรพยาบาลสัว์ หมอิ๊ยับแว่นหนาอัวเอ วัมือเรียหมอเบิ้ลรุ่นน้อให้เ้าไปหาหยอย ๆ ทั้สอุบิบำเมือันเบา ๆ
“มานี่เลย ไม่เห็นเหรอว่าแม่หินรุเามีผู้ายับบีเอ็มมาส่”
เบิ้ลพยัหน้าอ แม้ะเห็นหน้าผู้ายที่มาส่ไม่ั
“แล้วเราเป็นใร เป็นแ่หมอหมาี่มอเอร์ไ์ห้าันเ่าะไปสู้เาไ้ยัไ อย่าไปยุ่ับหมอพลอยเลยเี๋ยวะเสียใ” สาวให่รุ่นพี่ัเือน
“แ่เรา็ไม่รู้นี่ว่าเาเป็นอะไรันนี่นา”
“ถ้าอยารู้็ลอถามูสิ แ่ทำใไว้เลยนะ ฮะ ๆ” ิ๊พาร่าผอมแห้เินหัวเราะาไป เหลือเพียหมอหนุ่มรุ่นน้อยืนมอพลอยรุ้ในห้อรวาละห้อย ‘พลอยเพิ่มาอยู่เียใหม่เอะมีแฟนแล้วเหรอ ไม่ริ...’
่วเย็นฝนยัหนัไม่หยุในเียใหม่ ท้อฟ้าเวลาห้าโมเย็นมืรึ้มเหมือนเวลา่ำ หมอิินันท์ยัไม่ออเวรแอบมอพลอยรุ้ำลัยืนรอฝนหยุเพื่อลับบ้าน เธอสะพายระเป๋าและพาเสื้อสูทไว้บนแนเยหน้ามอสายฝน เท้าหมอหนุ่มล้า ๆ ลัว ๆ ้าวออไปหาเธอ ใอยาะถามถึนที่มาส่เมื่อเ้า
“เอ่อ...หมอพลอยรอใรอยู่เหรอ”
“รอฝนหยุน่ะ เมื่อเ้าอบุเบิ้ล้วยนะ” เธอหันมายิ้มให้
“บะ...เบิ้ลเหรอ” เาีใที่ไ้ยินเธอเรียเป็นันเอมาึ้น ้มหน้าหลบอาารเินแทบไม่ทัน
“เป็นอะไรรึเปล่า วันนี้ลับ้วยันไหม” หิสาวับไหล่เาสสัยอาาร
หนุ่มผมหยัศฟูั้เยหน้าึ้นมา เอามือลูบทรผมัวเอแ้ประหม่า
“เบิ้ล็อยาลับับพลอยนะ แ่ว่าเบิ้ลยัไม่ออเวรเลย” หัวใเาระโโลเ้นแทบทะลุิเพาน นมอเห็นไ้แ่ยิ้มเื่อนสสัยในวามแปล
แนยัอยู่ในห้อประุม วาเหลือบมอนาฬิาบนำแพเป็นระยะ ๆ ห้าโมรึ่แล้วและฝนยัหนัเหมือนเมื่อเ้า ใรบานร้อนใเริ่มนั่ไม่ิและอให้เลิประุม่อนเวลา รอเท้าหนััมันอย่าีออาห้อประุม ้าวเ้าไปในลิฟ์ลั้นล่า ไม่ไ้พูาร่ำลาใรเป็นปิอเา
หน้าโรพยาบาลสัว์แสนรัมีรถยน์สีเินมาอ้านหน้า หิสาวยืนรอฝนหยุอยู่แปลใ ไม่ิว่าแนะลับมาหาเธอหน้าโรพยาบาลสัว์อี
“ุมีอะไรรึเปล่า” หมอสาวถามหน้าาื่น
“ลับบ้านัน เี๋ยวผมไปส่”
ทั้สอ้อหน้าันแน่นิ่ใ้ร่มันฝน
แนถือร่มพยัหน้าวนเธอึ้นรถ พอเห็นวาลมะพริบาปริบ ๆ ท่าทาะเ้าใอะไรยาึลาแนให้ึ้นรถไป้วยัน ายหนุ่มอยาร่มส่เธอึ้นรถแล้วปิประูให้ รถยน์ันหรูับออไปไม่ทันไรหมอิินันท์็วิ่มาูหน้าาื่น
“พลอยไปับใรันวะเนี่ย” เบิ้ลยี้หัวัวเออย่าแร หัวในเพิ่ะพอโลับยุบลเหมือนลูโป่โนใริ้มแ วามหวัะไ้ไปส่เพื่อนร่วมานสลายในพริบา
ความคิดเห็น