คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ความบังเอิญ (1)
หน้าอนโฯ สูริมแม่น้ำปิอีอาทิย์่อมา รถนอมาารุเทพฯ มาอ้านหน้า พนัาน่วยันนล่อำนวนมาลมาารถ ารหาอนโฯ ในเียใหม่ไม่ยาเท่าหาห้อพัที่สามารถเลี้ยแมวไ้ พลอยรุ้รีบลมารับรใส่แมวและพาพนัานนอึ้นไปยัั้นสิบแป เธอัแรวรา้าวอทั้หม ่อนะถแนเสื้อึ้นเริ่มัห้อใหม่ เรียหนัสือบนั้น เ็บเสื้อผ้าเ้าู้ ปูที่นอนสีาวเ่นเียวับห้อใหม่ อาารเหนื่อยล้าาารัห้อวันแรทำให้เธอเผลอหลับบนโฟานุ่มในอน่ำ แมวเพศผู้ระโมานั่บนหน้าอเ้าอ ใ้อุ้มือเี่ยใบหน้าเธอให้ื่น เพราะอยารวูให้แน่ใว่ามนุษย์ยัหายใอยู่ไหม
“เมี้ยว...”
“เย็นแล้วเหรอ ลืมเทอาหารไว้ให้เลย อโทษนะโรเมโอ” เธอยี้าัวเอเห็นแมวร้อเรีย็หอมหน้านปุย่อนสัหนึ่ที แมวสีาวลายเทาพันธุ์ส็อิสโฟล์ุเ่นรหูพับแนบับหัวลม ๆ เบือนหน้าหนี เ้าอห้อนใหม่ลุึ้นมาเทอาหารเม็ใส่าม้าว เิมน้ำใส่เรื่อทำน้ำพุื่มสำหรับแมว โรเมโอัวลมให่เอาหน้าุ่มาม้าวรีบินอย่าะละะลาม ว่าะเสร็สิ้นภาริเลี้ยแมว เบอร์อแนโทรมา็ไม่ไ้รับสายเสียแล้ว
เธอรีบ่อสายโทรลับ
“อะไรัน โทรลับไป็ไม่มีนรับสายอีแล้ว ุไม่ห่วนาฬิาัวเอรึไะสออาทิย์แล้วนะ...แปลนริ” หิสาวบ่นนเียว พลามอออไปที่ระเบียเห็นแสไฟสีส้ม้านอ เธอเลื่อนประูระออมายืนรับสายลมเย็น ๆ มอแม่น้ำปิทอยาวับนานับไฟถนน้าล่า เียใหม่ในยาม่ำยัมีรถวิ่ผ่านไปมา บรรยาาศึัไม่เียบเหาผิับภาพ่าัหวัที่เธอิไว้
ึแถวสูสี่ั้นเ่าแ่บนถนนห้วยแ้ว โรพยาบาลสัว์ที่ทำานใหม่อพลอยรุ้ไม่ให่โเท่าที่เิมนั สาวผมสั้นในุสูทำสุภาพเพื่อรายานัวับเ้าอโรพยาบาลสัว์แสนรั ระหว่าำลัสอบถามเ้าหน้าที่หน้าเาน์เอร์ ายหนุ่มในุาวน์วัยรุ่นราวราวเียวับเธอ็ทัึ้น
“ำลัะไปหาผอ. บุัย่อ เฮาำลัเวึ้นไปพอี ั้นไปวยันเน้อ” เาไม่รู้ว่าพลอยรุ้มาารุเทพฯ ึพูำเมือเป็นันเอ ผู้มาใหม่ไ้แ่อมยิ้มและพยัหน้ารับ
“เฮาหมอเบิ้ล ั๋วมาสมัรเป็นเลาฯ ผอ.บุัย่อ” เาสัเหน้าาผิวพรรเธอ “นี้ไหน”
“ันมาารุเทพฯ อาะไ้เป็นเพื่อนร่วมานุในอนา็ไ้่ะ”
“หา!! ุะมาเป็นหมอ...หมออะหยัามแ้ามว่า” หมอหนุ่มมเยสาวารุเทพฯ ออมาอย่าันเธออหัวเราะำไม่ไ้ สัวแพทย์เ้าถิ่นนำเธอึ้นไปพบผู้อำนวยารและปล่อยให้นมาใหม่ไ้เ้าไปุยธุระ่อน สัพัผู้อำนวยาร็เรียเาเ้าไป้าใน้วย
“หมอิินันท์ะอย่วยแนะนำหมอพลอยรุ้ระหว่าทำานที่นี่
มีอะไร็ถามไ้นะ ริ ๆ แล้วหมอถามทุนไ้หมรับ เพราะนที่นี่เราอยู่ันเหมือนพี่น้อ”
พลอยรุ้ยิ้มเื่อนรู้สึนลุับำว่า อยู่ันเหมือนพี่น้อ เพราะาประสบาร์มันมัไม่เป็นอย่าพี่น้อ
“ื่อ็เพราะ หมอพลอยรุ้ะเป็นอไม้ามให้โรพยาบาลแสนรัอหมู่เฮา” หมอเบิ้ลวาเล็อยู่แล้วยิ่หลับาพริ้มื่นมเธอ
“อไม้ในโรบาลมีนันา ยัะมอผู้ใอี” ผู้อำนวยารพูแวันเอ้วยภาษาถิ่น เพราะโรพยาบาลสัว์แห่นี้มีแ่สัวแพทย์หิ ผู้ายหน้าาธรรมาอย่าหมอเบิ้ลึเป็นที่หมายาอสาวเล็สาวให่
“ทำไมหมอพลอยรุ้ถึย้ายมาไลัเลยล่ะรับ” ผู้อำนวยารบุัยปาผมเหลือน้อยบนหัวถามึ้นมา
“พอีอยาเปลี่ยนบรรยาาศ่ะ ถ้าเียใหม่เหมาะับพลอย็อยู่ยาว่ะ”
หมอหนุ่ม้า ๆ ันอออาารเนื้อเ้น “รับรอว่าหมอพลอยะ้ออบเียใหม่แน่ ๆ เพราะผมะทำให้หมออยาอยู่ยาวปู้นเลย” เาลาเสียยาวสร้าเสียหัวเราะให้ับทุน เมื่อเสร็ธุระแล้วเพื่อนร่วมานนใหม่ใี อาสาะับมอเอร์ไ์ไปส่เธอลับบ้าน
“หมอพลอยมายัไ แล้วพัอยู่ที่ไหนให้ผมไปส่นะ” หมอเบิ้ลเินออเป็นเพื่อนหน้าโรพยาบาลสัว์
“ไม่เป็นไร...อบุนะ หมอเ้าเวรเถอะ ันนั่รถแลับไ้ อีไม่นานะหามอเอร์ไ์สััน แ่ิที่ว่าันยัี่ไม่เป็นน่ะ”
ายผอมสูี้มาที่ัวเอ “เฮาสอนไ้ เอ๊ย ผมสอนหมอไ้นะ”
หิสาว้มหน้าอมยิ้มในวามเป็นมิรนออหน้าออาอเพื่อนร่วมาน เาพยายามะพูลาับเพื่อนใหม่ พอเธอหันหลัลับไป็เห็นสาว ๆ พนัานในโรพยาบาลสัว์แสนรัะเ้อมอพวเธอุยันให่
“ันว่าหมอเ้าเวร่อเถอะ พรุ่นี้่อยเอัน” พลอยรุ้โบมือลาและระโึ้นรถสอแถวลับที่พั เหลือเพียหมอเบิ้ลยิ้มให้รถสอแถวรู้สึมีพลัใในารทำานวันพรุ่นี้
โรพยาบาลสัว์พร้อมมิรฝั่รุเทพฯ มีเสียโวยวายัลั่นมาาห้อทำานอผู้อำนวยาร พอลับมาา่าประเทศ็มีเรื่อปวหัวทันที เา่อว่าภรรยาใหม่บัอาพูา่มู่สัวแพทย์อเา อรรพเพิ่รู้่าวารลาอออนรัเ่าไ้เ้ามานั่ฟัสาเหุอเรื่อ้วย
“ุทำให้ผมเสียหมอี ๆ ไปนหนึ่ ทีนี้ะรับผิอบยัไ” สุรเียริำรำแหน่สัวแพทย์ให่และทำหน้าที่ผู้อำนวยาร้วยอารม์เสีย
“ไม่ใ่เพราะหมอพเลิับหมอพลอยทำให้เธอ้อลาออเหรอะ”
อรรพหันมามอหน้าไม่พอใที่ถูพาพิ
“เรื่อส่วนัวันไม่อยุ่ ใระบะเลิับใร็่า แ่แ่เรื่ออลาหยุ ุัารแบบนี้ไ้ยัไ”
“ผอ. สุรเียริไม่ทราบสินะะว่าโรพยาบาลเราาสัวแพทย์หลายำแหน่ ันเยบอใหุ้เปิรับนเพิ่ม็ไม่รับ ผลออมา็เป็นแบบนี้แหละ่ะ” ฝ่ายบุลสาวเิหน้าไม่เรลัว
“ถ้าุพูับหมอพลอยี ๆ เธอไม่ทำแบบนี้หรอ ออาานลาัน เรามีแ่เสียับเสีย”
“ันพูับหมอพลอยแบบนั้นถูแล้ว่ะ ุลอถามเพื่อนสัวแพทย์ในโรพยาบาลสิะว่ามีใรที่หมอพลอยพูี้วยบ้า นอาแฟนอเธอ”
อรรพถอนหายใแล้วเสนอวามิ “พลอยแ่โรธน่ะรับ ยัไผมะพยายามามเธอลับมาทำานให้ไ้”
สุรเียริับไหล่หมอหนุ่มอย่ามีวามหวั “ฝาหมอพ้วยนะ ยัไันะไม่รับนเพิ่ม ยิ่หมอพลอยมีเ้าอสัว์ไว้วาใมารัษามามาย ันยิ่ยอมไม่ไ้ถ้าเธอะไปทำานที่อื่น”
อรรพสัวแพทย์หนุ่มทะเยอทะยาน พยายามเอาใผู้อำนวยาร้วยารามนรัเ่าลับมา เาไม่ิว่าเธอะลาออาานที่รั่ายาย สมอเริ่มวาแผนโยอาะเริ่มานใล้ัว
หนึ่สัปาห์ในเียใหม่อพลอยรุ้อนนี้เ้าเือนมีนาม เพื่อนหมอและผู้่วยสัวแพทย์ยัไม่มีใรล้าุยับนรุเทพฯ เพราะไม่ถนัพูลามีแ่หมอเบิ้ลที่พยายามฝืนพูนสนิทับเธอบ้า หลัโรพยาบาลสัว์ปิมีนัประุมเวลาสามทุ่ม พลอยรุ้มา่อนเวลานันั่รอนถึเวลา็ยัไม่มีใรมา ามอนาฬิาแสนลำบาใถ้า้อลับบ้านึ ารประุมรั้แรับทุนที่เ้าเวรวันนี้ผิา หมอรุ่นพี่และผู้่วย่าถืออาหารมานั่ทานและทยอยมาันามอารม์
“หมอพลอยหาอะไริน่อน็ไ้นะ ว่าทุนะมาประุมอีนานะไ้ไม่หิว” หมอิ๊ใส่แว่นหนาพูลาับเธอหวัี
“พลอยรอให้ประุมเสร็่อนีว่า่ะ รีบประุมะไ้รีบเสร็” เธอมอบรรยาาศทุน่อย ๆ เินเ้ามาอย่าใเย็นเหมือนทำนอเพล่อนยอน ผู้อำนวยารผมน้อยามเ้ามาเป็นนสุท้าย ารประุมใ้เวลาไม่นานมาเหมือนมารวมัวันเป็นพิธี ไม่ไ้ประโยน์อะไราารนัประุมล่วเวลา
สาวารุเทพฯ รู้สึผิหวัในารรออย
“วันนี้มีใรมี้อเสนอแนะไหมรับ” บุัยแล้ถามเป็นพิธี
“พลอยอยาให้ทุนมารเวลา แล้ว็เรียมปัหาในารทำานมาุยันมาว่านี้่ะ” น้ำเสียเธอพูโึ้นมาาวามเียบ
หมอิ๊เริ่มระิบระาบับหมอผู้หิอีน “เ็ใหม่นรุฯ แผลฤทธิ์แล้ว”
บุัยฝืนยิ้มให้ “ไ้สิรับ ทุนฟันะ ารประุมรั้หน้าอให้มาไว ๆ หน่อย หมอพลอยบ้านไลถ้าึแล้วะลับบ้านลำบา โอเนะ” ทุนยิ้มเื่อนให้ัน แ่พลอยรุ้เห็นว่าัวเอลายเป็นัวลึมีสีหน้าบึ้ึออมา
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ปิประุมลับบ้านไ้” ผู้อำนวยาร้าวยาวหนีออมา่อนนแร เหลือเพียสัวแพทย์ในห้อ
“พี่เห็นน้อมาทำานหลายวันแล้ว ยัไม่ไ้มาทัทายสัทีพี่ื่อหมออี๊นะะ วันไหนมีประุม่ำน้อลับ้วยัน็ไ้”
พลอยรุ้แสร้ยิ้มให้หมออี๊ร่าท้วมับิ๊บอันให่บนหัว “ไม่เป็นไร่ะ แ่พวหมอมาันเร็ว ๆ ุยันเรื่อที่มีประโยน์พลอย็ลับบ้านไ้ไวึ้นแล้ว่ะ”
สัวแพทย์สาวให่หน้าาทัู้่ “ันว่าแล้วแร ๆ แบบนี้ทำานับใรไ้ไม่นานหรอ สสัยะอยู่รุเทพฯ ไม่ไ้เลย้อย้ายมานี่” ิ๊ัวผอมแห้ระิบบอับอี๊นินทานเพิ่ออาห้อประุม
ไหล่พลอยรุ้ถูหมอหนุ่มนเียวสะิให้ออมาาโรพยาบาลสัว์้วยัน หมอิินันท์ถอเสื้อสีาวออ เินนำเธอไปยัที่อรถมอเอร์ไ์ัวเอ “หมอพลอยลับับผม็ไ้นะ”
“ไม่เป็นไรหรอหมอเบิ้ล ันะไปแถว ๆ นี้สัหน่อย” เธอไม่ล้าบอว่าะไปทาน้าวเพราะลัวมีนอามไป้วย
“ผมไปส่”
“ไม่เป็นไร เอันพรุ่นี้นะ”
หมอสาวโบมือปิเสธทันทีแล้วรีบเินหนี ะเินเร็เร่มอหาอะไรทานบนถนนฝั่ร้าม มือหนึ่็ลูบท้อัวเอ้วยวามหิวโหย “เฮ้อ...สามทุ่มว่ายัไม่มีอะไรถึท้อเลย” เธอบ่นะเินอ้ามทาม้าลาย
รถยน์ BMW X1 สีเินันให่อิไฟแลาสี่แยรินำ สายาเหยี่ยวอแนมอยัท้อถนน้อประหลาใ เมื่อผู้หิำลั้ามถนนรูปร่าหน้าาุ้น ๆ เาหยิบโทรศัพท์ออมาโทรหาใรบาน สายาับ้อว่าะใ่นที่ิไว้ไหม “ื...ื” ใใ่อที่สัารอสาย
ความคิดเห็น