คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : เพลงแทนใจ
“พมาเียใหม่ทำไม” พลอยรุ้มาส่อรรพที่โรแรมใล้ับโรพยาบาลสัว์แสนรั ายเพิ่รู้หัวใัวเอสืบถามาป้ามี พอรู้สถานที่ทำานนรัเ่าึรีบลาานบินมาหา
“เรามีเรื่อ้อุยัน พมาเพื่ออร้อพลอย”
“พลอยิว่าเรื่ออเรามันบลไปนานแล้วนะ พลอยไม่มีอะไระให้” หิสาวำลัเินออาโรแรม แ่อรรพว้าแนรั้เธอไว้หน้าล็อบบี้
“พลอยรู้ว่าป้าเรียอยาให้พลอยลับไปทำานรุเทพฯ ไม่ใ่แ่ป้าที่เป็นห่ว พ็ห่วพลอยเหมือนัน” เาสบาบอวามในใ
ทว่านฟัยัไม่ไว้วาใ หลบสายาเมินหนี “พลอยไม่ไ้อยู่ในสถานะที่พะ้อมาห่วแล้ว เ้าใเสียใหม่นะ”
“พิว่า...พัสินใผิพลาที่ทำให้พลอยเสียใ”
เธอเยหน้าึ้นสบาเาราวับ้อาร้นใ
“พอโอาสอีรั้” ทันใที่เาับมือและเอ่ยอร้อ น้ำานยัมีรัฝัใเริ่มเอ่อออมาในวา “พเพิ่รู้ว่าวามริแล้วใรันแน่ที่สำั ใรที่อยู่ในใพมาลอ”
เธอึมือัวเอออมา ้มหน้าิสับสนในัวนรัเ่า เยบอเลิและห่าันไม่ถึสามเือน ลับเินมาหาันในเวลาที่หัวใเธอเริ่มเ้มแ็แล้ว่าใร้าย ่อนหน้านี้เธอร้อไห้แทบอยู่ไม่ไ้ลับไม่มีใรเหลียวแล เ้าอหัวใเ็บ้ำไม่อยาอยู่ับเานานว่านี้เพราะลัวใัวเอ ้าวหนีาเาโยไม่ร่ำลา
“พะอยู่นว่าพลอยะให้ำอบ พรุ่นี้เย็นพะไปอยที่ทำาน” เาะโนบอเธอรั้ท้าย
าวเหนือเินวนไปวนมาในห้อนอน หัวสมอิถึแ่เรื่อพลอยรุ้ับแฟนเ่า ายหนุ่มในุนอนิไม่ห่วว่าเธอะลับไปเศร้าเสียใเพราะผู้ายนนั้นหรือว่าะมีารืนีัน ใหนึ่สั่ให้โทรศัพท์หาเธอแ่อีใปิเสธิว่าไม่ใ่ธุระารอะไรอเา ืนนี้แสนเบื่อหน่ายัวเอทำไ้เพียนั่ถอนใบนเียและลรูปมือเธอับอุหลาบาวเมื่อวัน่อนในอินสาแรม
“Unconditional love” รัโยไม่มีเื่อนไเป็นำบรรยายใ้ภาพ ำนี้ทำให้เานึถึวามหมายออุหลาบาว วามรัที่ไม่หวัสิ่ใอบแทน ไม่ว่าเธอะเป็นอย่าไร เายัอยารู้และเป็นห่วเสมอ ไม่นาน้อวามแ้เือนอพลอยรุ้ส่มาในไลน์ เาีใหน้าบานรีบเปิอ่านทันที
แ่สีหน้าลับเหี่ยวลเมื่อเห็น้อวาม “พรุ่นี้พลอยมีนั พลอยะไปทำานเอแล้วไปับเพื่อน่อ พี่เหนือไม่้อห่วนะ” เธอรู้ีว่าาวเหนือ้อเป็นห่วและิมาแทนเธอ ผู้หิมั่นใในัวเอไม่อยาให้ใรมีส่วนร่วมในารัสินใระหว่าเธอับอรรพ
ใพี่ายนนี้อยาส่้อวามหาเธอถามหลายสิ่ เป็นร้อยเป็นพันประโยแ่ทำไ้เพียส่้อวามฝันีแ่สั้น ๆ
“Goodnight”
ห้อทำานบนึสูระฟ้าโรแรมโอเรียนท์ แรีล่าสาาฮ่อ นัธุริให่ำลัร่ำเร่ับอเอสารบนโ๊ะทำาน ถึแม้ผมะาวหมหัว ใบหน้าะเ็มไป้วยริ้วรอยแห่วัย วามส่าามอายวัยหสิบแปปียั
ไม่าหาย สายเรียเ้าาเลาฯ ผู้่วยนสนิทัึ้น เารับสายทาไลาเมือไทยเพื่อรายานเรื่อสำัโยเพาะ
“ุผู้ายรับ ผมทราบ่าวมาว่าุายเล็ลับาสวิสเอร์แลน์นานแล้ว อนนี้ทำานอยู่ที่เียใหม่ให้ับโรแรมหนึ่ที่ไม่ใ่เรืออเรารับ” ปลายสายมีน้ำเสียริัและร้อนใมา
“ลูายันทำานให้ใรเหรอุา” สีเฟน านวาปาาทันที
“โรแรมู่แ่รับุผู้าย”
นเป็นพ่อยิ้มมุมปาเมื่อไ้ยิน านั้นลุึ้นยืนถือไม้เท้าู่บารมีมอออไปนอหน้า่าห้อทำาน “หึ...ิะเอานะัน้วยวิธีโ่ ๆ ยัไม่รู้ัโสินะแเนียล ฝาุาส่่าวเิุายเล็ลับบ้าน เือนเรื่อานวันเิันสิ้นเือนนี้ และบอเาให้ลับมารับำแหน่ที่ฮ่อให้ไวที่สุ”
“รับุผู้าย แล้วผมะรายานลับไปรับ”
ท่านประธานรัษาาร์แเนียล านมาทำานเ้าว่าปิ เวลานี้ยัไม่มีเลานุารนไหนมาทำานเาึาแฟื่มเอแ่เ้า ในหัวมีหลายอย่าีันวุ่นวายทั้เรื่อานและเรื่อพลอยรุ้ อีทั้ยัเป็นวันแรที่เาไ้เป็นประธานบริหารโรแรมโยมีอำนาัสินใ มีสิทธิ์ออเสียไ้เ็มที่โยไม่้อผ่านวามเห็นอบาุเอล่า าแ่่อนเามีหน้าที่วาแผน แ้ไปัหา และเสนอให้ท่านประธานัสินใโยัวเอเป็นผู้่วยอยู่เบื้อหลั เ้านี้นไม่อบเ้าสัม้อประุมร่วมับรรมารออหน้าเป็นรั้แร หลายอย่าทำให้เาเรียและัวล
“ุแเนียล สวัสี่ะ” หนูนาเห็นใรอยู่ในรัวึเินมาู
เาแสร้ทำัวปิ “วันนี้มาทำานเอเหรอรับ” สายาสัเเห็นสาวหน้าลมไม่แ่หน้าและใส่าเมาทำาน
“ใ่แล้ว่ะ รถหนูนา่อมเสร็แล้ว หนูนามีอะไระใหุ้แเนียล้วยนะะ” เธอเินออมาที่โ๊ะทำานัวเอและเอารูปวาเ้านายับแมวหูพับใส่รอบมาให้ “พอีหนูนาไปเินถนนนเินมา่ะ เลยอยาให้รูปนี้แทนำอบุที่ให้พวเราไปพัผ่อนโรแรมอย่าี ที่สำัหนูนาอแสวามยินีับท่านประธานนใหม่้วยนะะ” เธอ้อมัวลทำวามเารพ เ่นเียวับันทร์หอมมาถึพอีรีบเอานมเปี๊ยะลาวาเ้าอร่อยมาให้เ้านายอีล่อ
“ันทร์หอม็อบุ้วยนะะ ยินีับุแเนียล้วย่ะ”
แเนียลรู้สึอบุาในมีรอยยิ้มน้อยออมา ราวับว่าเพื่อนร่วมานรู้ว่าเาำลัเรีย ำลัใีนานี้เา้อวาเรื่อัวลใและผ่านพ้นมันไปให้ไ้ “อบุทุนมานะรับ ผมะไม่ลืม”
“ุแเนียลอบรูปไหมะ” น้ำเสียสใสถามึ้น
“รับ ผมอบแมวัวนี้เหมือนโรเมโอ”
หนูนายิ้มีใที่ไ้ยินื่อแมวอเ้านาย เพราะเธอแอบเอารูปัวอย่ามาาไลน์อเา พอทุนแยย้ายันทำาน ันทร์หอมแอบเห็นเลาฯ รุ่นน้อเอาแ่้อมอภาพหน้าออมพิวเอร์ัวเอาหวานเยิ้ม
“ทำาน ทำาน!! อย่ามัวแ่มอรูปุแเนียล”
อรรพมารอพลอยรุ้ที่โรพยาบาลสัว์แสนรั่วเย็น ่อนเธอเลิาน เาสอส่อแอบูารทำานอนที่นี่ โรพยาบาลเล็ว่า บุลารน้อยว่าแ่นมาใ้บริารเยอะไม่แพ้ที่รุเทพฯ ในที่สุารมาถึออรรพ็ไม่รอสายาอหมอรุ่นพี่อยับ้อว่าเาเป็นใร เ่นเียวับหมอเบิ้ลแอบะเ้อมอไม่มีใรสันล้าเ้าไปถาม
หมอพลอยถอนหายใเมื่อเห็นหน้านรัเ่า สะพายระเป๋าออมาหลัเลิาน ไม่ยอมับเานมีารยื้อยุุระาันหน้าโรพยาบาลสัว์ “พลอยรู้แล้วว่าพมีเรื่อะเลียร์ ามมาละันไปหาร้านาแฟใล้ ๆ แถวนี้ รีบุยะไ้รีบลับ” เธอสะบัแนออ
“ไม่ พะพาพลอยไปร้านอาหารที่อไว้”
เธอหรี่ามอเา นเพิ่มาเียใหม่แ่ันรู้ัร้านอาหารีว่าเธอ พอทั้สอนึ้นรถสอแถวออไป้วยันลับา นในโรพยาบาลสัว์แสนรัทั้หมออี๊ หมอิ๊่าวิ่มาเาะประูระ สนุับเรื่อาวบ้านเป็นที่สุ
“ผู้ายนนั้นใร มีึแนัน มีราม่าัน่อนไป้วย” หมอิ๊ยับแว่น
“ผมว่าผู้ายนนี้ลิ่นไม่น่าะี พรุ่นี้้อถามพลอยให้รู้เรื่อ” หมอเบิ้ลามมาูอีนถแนเสื้อึ้นรู้สึอยามีเรื่อ ไม่อบหน้าผู้ายนนี้ยิ่ว่านันรีอินี้เสียอี
่ว่ำร้านอาหารบนถนนห้วยแ้วบรรยาาศีมีนรีส แ่หน้าร้านเป็นโรเบียร์เ่าย้อนยุ รถเ่าโบราหายาอหน้าร้านนพลอยรุ้้อถ่ายรูปลอินสาแรมเ็บไว้ “ัน้อเ็อินร้าน Old Area สัหน่อย”
หมอหนุ่มหน้าี๋ารุเทพฯ ีใที่เห็นเธอมีวามสุับร้านที่เาเลืออีรั้ ไม่มีอะไรเอาใผู้หิไ้ีว่าารพามาร้านอาหารสวย ๆ บรรยาาศี ๆสอนพาันมานั่ิเวทีนัร้อ ฟัเพลและพูุยัน อรรพรู้ว่าเบียร์เย็น ๆ ่วยให้เธออารม์ี ารลับมาุยันรั้นี้ผลน่าะออมาเป็นที่พึพอใอเา
“ว้าว...ราฟ์เบียร์ร้านนี้ีว่าร้านอื่นที่เยื่มมาเลย” หิสาวิบเบียร์ไม่เรใฟอเปื้อนริมฝีปา “อ่า...รสาินุ่มริ ๆ”
อรรพหัวเราะออมา ถ่ายรูปนรัเ่ามีหนวเป็นฟอเบียร์สีาว เธอยัไม่สนใเาห่วึมับบรรยาาศในร้าน มอวไฟสีส้ม ลมเย็น ๆ ทำให้ลายเรีย ายนั่ร้ามันแอบส่ภาพลปาเปื้อนเบียร์ให้ เาีใที่นรัเ่าหัวเราะสใสเหมือนไม่เยโรธทะเลาะันมา่อน
“รูปนี้ลี ลไอีีว่า แปันผู้หิอะไรมีหนวสีาว ฮ่า ๆ” พลอยรุ้ลรูปพร้อมสถานที่ หารู้ไม่ว่ามีนแอบส่ออินสาแรมเธออยู่ในบ้านำลัระวนระวายใ
“ผู้ายนนั้นะมอมเหล้าพลอย” าวเหนือิหนัแล้วนึวาแผนให้ใรบานให้มา่วย เารีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อัวหลวมับาเยีนาเอร์เหมือนนันรีอินี้ และโบรถสอแถวออาบ้าน
้วยใร้อนรนระวนระวาย าวเหนืออยาะหายัวไปอยู่ที่ร้านอาหารนั้นับเธอั้แ่อนนี้ ทว่าารึเธอออมาาผู้ายนนั้นเพียลำพัอาูไม่แนบเนียน หาเาไม่ไ้ผู้ายอีนมา่วย “หมอเบิ้ล หมอเบิ้ลอยู่ไหน” เสียเรียหาโหวเหวนหมอหนุ่มเินออมาหน้าาื่น
“นายมีอะไรับัน” เบิ้ลำ้าวาอเมื่อวันสราน์ไ้ี
“หมอเห็นผู้ายที่มารับหมอพลอยใ่ไหม”
หมอาเล็พยัหน้า “ใ่ ัน็สสัยนะว่าเาเป็นใร นายรู้ัเหรอ”
“ผมรู้แ่ว่าเาเป็นแฟนเ่า หมอพลอยมาทำานเียใหม่็เพราะเา ถ้านที่หมอเบิ้ลอบโนแฟนเ่าพาไปื่มันึ ๆ หมอะทำยัไ”
เบิ้ลาโใ ร้อนรนถอเสื้อาวน์อออีน ในที่สุเา็หัวร้อนามแผนอาวเหนือ “ไหนมันอยู่ไหน ออเวรแล้วโว้ย ไม่ทไม่ทำแล้วาน” พอไร้นพาสัว์ป่วยมารัษา่ว่ำ หมอหนุ่มล้าเทานสะพายระเป๋ารีบร้อนออมา โยมีาวเหนือระโ้อนท้ายมอเอร์ไ์ันเ่าบอทาไปร้านอาหาร
หนุ่มสาวในร้านอาหารยันั่ฟัเพลันามปิ อรรพสัเพลอยรุ้เริ่มาลอย สิไม่่อยอยู่ับเนื้อับัวเริ่มพูุยในสิ่ที่้อาร “พลอยยัำเรื่อที่เราเยุยันไ้ไหม านแ่านเล็ ๆ ในสวน เราสอนไ้ทำานโรพยาบาลเียวัน มีลูายับลูสาวน่ารั ๆ สัสอน เลี้ยโรเมโอเป็นเพื่อนในบ้านหลัเล็แสนอบอุ่น” ำหวานเยายฝันับเธอไว้่อนเลิรา
เธอสบาเาแน่นิ่ ไม่เ้าใว่ารื้อฟื้นึ้นมาเพื่ออะไร “ำไ้ ยัไม่ลืม”
เาเอื้อมมือมาับให้เธอไว้วาใ “เราลับมาทำฝันอเราให้เป็นริันนะ พอโทษที่ผ่านมา ถ้าพลอยลับไปทำานรุเทพฯ ้วยันรั้นี้ พสัาว่าะอพลอยแ่าน”
นฟัรู้สึใหาย ำที่เธออยาไ้ยินเมื่อสอเือนที่แล้ว พอมาไ้ฟัวันนี้วามรู้สึมัน่า่าัน “แ่ว่า...”
“พยัรัพลอยอยู่ พลอยยัิเหมือนันอยู่ใ่ไหม เราสอนบันนานนลายเป็นส่วนหนึ่อันและันไปแล้ว เ็ปีที่ผ่านมาะไม่เสียเปล่า พับพลอยะับมือัน่อเป็นปีที่แปเ้าสิบนั่วีวิ พลอยให้โอาสพนะ”
หิสาวน้ำาลอรู้สึอ่อนไหวเป็นพิเศษ้วยฤทธิ์เบียร์
“อ้าว หมอพลอยมาฟัเพลร้านนี้เหมือนันเหรอ” เสียหมอเบิ้ละโนเรียัลั่นร้านนเธอสะุ้ื่นาภวั์
“เบิ้ลมานั่้วยันสิ เอ๊ะ!! พี่เหนือ็มาเหรอ”
หนุ่มสอนไม่รอปิเสธ พาันมานั่ยิ้มหน้าบานร่วมโ๊ะเรียบร้อย ่าาอรรพหน้าเสียลอาลับหลัเธออย่ารำาใ ไม่เ้าใพวเพื่อนเธอะมาััหวะอะไรเวลานี้
หมอเ้าถิ่นไม่เรใ้อหน้านรัเ่าพลอยรุ้ “ผมเห็นุมารอั้แ่เ้าแล้ว ุมาารุเทพฯ ไลนานี้ท่าทาะว่าาน” เบิ้ลเหน็บแหนม ส่วนาวเหนือไม่พูอะไรแสร้เป็นัวแถมอยิบเบียร์สัเาร์
“พเป็นเพื่อนเ่าพลอยเอ เราเยทำานโรพยาบาลสัว์้วยัน”
“ะลับเมื่อไรล่ะ” ำถามเบิ้ลไม่เป็นมิรนั
“ผมยัอยู่อีนานนว่าพลอยะอบลไปทำานที่รุเทพฯ ้วยัน แล้วุเป็นใรันบ้า” อรรพีหน้ารึม
“ผมเป็นสัวแพทย์เหมือนุนั่นแหละ ผมื่อเบิ้ล ส่วนนี่เพื่อนผมื่อ...ื่ออะไรนะ...บอเาไปสิ” ้อศอถอสะิอีน
“ผมเหนือเป็นเพื่อนพลอย” เาอบห้วน ๆ
อรรพแปลใ นรัเ่ารู้ัับผู้ายมานัเลหรือนันรีอย่านี้ไ้อย่าไร วามสนใเาเบี่ยเบนมาที่ผู้ายผมยาวเอร์ “ุเหนือรู้ัพลอยไ้ยัไ ทำไมผมไม่เยรู้ัุเลย” เาถามเสียแ็
“ผม็ไม่รู้ัุ เหมือนที่พลอยไม่เยอยาเล่าเรื่ออุให้ใรรู้ั”
นถามหน้าาในารเหน็บอย่าผู้ีอาวเหนือ ถึับ้อยแ้วเบียร์มาระแ้ั
“เอาล่ะ ๆ รู้ัันพอแล้ว ่วยเียบหน่อยพลอยะฟัเพล” เธอห้ามสรามและเริ่มมึน ่อนที่นันรีะหยุเล่นเพลให้นัร้อประาศ
“อนนี้ทาร้านเปิพื้นที่ให้ลู้าึ้นมาร้อเพลบอวามในใันนะรับ มีใรอยาอเพลไหมเอ่ย”
เบิ้ลูมือึ้นอยาร้อเพลบอวามในใ ผู้หินเียวในโ๊ะยืนึ้นปรบมือเียร์ให่ าวเหนือหันวับไม่ิว่าเาะเล่นให่นานี้ “เพลนี้ผมอมอบให้นแอบรัทุนนะรับ อให้เาไ้ยินและรับรู้วามในใอทุน เพลนี้ื่อว่า Hidden Track รับ” เสียนุ่มหวานอหมอเบิ้ลประาศบอทุนเพลอว Trinity ำลัเรียบรรยาาศ ายหนุ่มาเล็นั่บนเ้าอี้้ามือี้าร์เริ่มร้อเพล
“มัน็อาะเป็นเพราะสายา ที่มันแอบแสวามรู้สึที่ันเ็บมันไว้้าในส่วนลึ...อหัวใ”
“วู้!! เพราะมาเลยเบิ้ล” พลอยรุ้ปรบมือะโนอยู่้าล่า นัร้อบนเวทีส่ยิ้มหวานมาให้เธอ “...สิ่ที่เธอำลัะไ้ยินทุำนับานี้ มันเยเป็นวามลับ่อนอยู่ ไ้เวลาแล้วที่ะให้เธอรู้...มีนหนึ่ที่เารัเธอนหมใ พยายามะเ็บวามลับไว้มาแ่ไหน ไม่อาะฝืนเ็บรัไว้แ่ในใ...” เสียร้อเพลถ่ายทออารม์ไ้ีนาวเหนือรู้สึินใ้าใน หาไม่รู้สึเ่นเาะไม่มีอารม์ร่วมับเพลมาเท่านี้
าวเหนือแอบมอพลอยรุ้ำลัโยัวฟัเพลมีวามสุ วามรู้สึพิเศษเิึ้นับเธอโยไม่รู้เมื่อไร นไม่เยมีวามรัยัไม่แน่ใในัวเอ้วย้ำ ไม่รู้้อทำัวหรือ้อบอเธออย่าไร...เารู้เพียอย่าเียว
วามลับมันอัอั้นนแทบระเบิ
หิสาวรู้สึมีใรับ้อน้อหันมามอ เธอสบสายาเ้าับาวเหนือโยบัเอิ วามรู้สึเหมือนเาำลัสื่อสารบาอย่าทาสายา แววามีเสน่ห์ู่นั้นึูให้เธอ้นหาำอบ บทเพลรัหวานึ้นำพานทั้สออยู่ในห้วภวั์ราวับมีแ่พวเาสอนในร้าน หัวใอาวเหนืออยาะว้าัวเธอมาอและบอวามใน
“...บทเพลหนึ่ที่เ็บเอาไว้เรื่อยมา เพื่อรอวันที่มันะถึเวลา ให้เธอฟัและบอเธอให้รู้ว่า I’m secretly in love with you...และนที่เ็บวามรัในใไม่ไหว...ือนที่อยู่รหน้าเธอ”
มืออาวเหนือยับเ้ามาใล้เือบะสัมผัสมือเธอในวามมื หิสาวสบาับเาหวานึ้สิรับรู้ทุวามรู้สึีทุอย่า ปาที่เยหนัำลัะเอ่ยึ้นมาเบา ๆ เาะบออะไรเธอบาอย่า
“พี่...”
ความคิดเห็น