คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ช่วยชีวิต
‘้าพเ้านาสาวพลอยรุ้ สุวันะเป็นสัวแพทย์อยู่ที่รุเทพฯ เพิ่โนผู้ายเทมา่ะ อให้ลูมีแฟน เอผู้ายีว่านเ่าสัน ถ้าไม่ีว่าเิมลู็ไม่เอานะะ หาสมหวัลูะเอาพวมาลัยมาถวายสั...999 พวเลย่ะ’
หิสาวหลับาอธิษานแน่วแน่่อหน้าหน้าพระพุทธรูปหลวพ่อทันใ วามศัิ์สิทธิ์อหลวพ่อสัเไ้าพวมาลัยอมะลิอพะเนินท่วมเป็นภูเาที่ผู้นนำมาแ้บน ื่อเสียอวัพระธาุอยำทำให้หลายนเินทาไลมาถึเียใหม่้วยแรศรัทธา...และเธอเอ็เป็นหนึ่ในนั้น พลอยรุ้นอนิำอธิษานเรียมไว้ั้แ่เมื่อืนหลายสิบ้อ วาแผนะอหลวพ่อเรื่อารานเริ้าวหน้า อารเินไหลมาเทมา อสุภาพแ็แรห่าไลโรภัย
แ่สุท้าย...พอมาอยู่่อหน้าหลวพ่อ็ไม่พ้นเรื่อผู้าย
ไม่แปลสำหรับสาวเพิ่โสมาหมา ๆ อาถรรพ์รัเ็ปีโนเทระาโยไม่ทันั้ัว นอหั้ำรันาน้ำใบบัวบยัเอาไม่อยู่็้อเน้นหนัเรื่อวามรัเป็นธรรมา
เ้าอผมม้าสั้นประบ่าลืมาึ้นรู้สึสบายใึ้นมาบ้า ่อนะ้าวายาว ๆ เินฝ่าผู้นออไปยัุมวิว้านหลัวิหาร เียใหม่ามุมสูเห็นึรามบ้าน่อโอบล้อม้วยภูเาเียว เธอสูลมหายใรับอาาศบริสุทธิ์เ้าเ็มปอ
“มาที่นี่็ีเหมือนันนะ ไ้อพรแถมไู้วิวสวย ๆ ้วย”
ในะเียวันเธอไม่ทันสัเนัท่อเที่ยวหนุ่มผมยาวำลัถ่ายทิวทัศน์ไม่ไลาเธอ เลนส์ล้ออเาสะุับใบหน้าาวสใส ยืนทำมูบานสูอาาศ่าาผู้หิอื่น มันทำให้ใรบานแอบลั่นัเอร์เ็บภาพไว้
อาาศบนวัพระธาุอยำยามเ้ามีลมหนาวโยมาเย็น ๆ พลอยรุ้ในแ็เยีนเอาผ้าเ็หน้าสีเหลือม้วนเป็นโบผูอให้อบอุ่น ำลั้มลผูเือรอเท้าผ้าใบริมทาเท้า เสียรถสอแถวแที่เหมาึ้นมา้วยันบีบแรเรีย
“ปี๊น ๆ !!” าลับหิสาวประหลาใ เมื่อเห็นผู้ายผมยาวเอาหมวแ๊ปึลมาปิบัใบหน้านอนรออยู่ในรถ
“อ้าว ไหนลุให้หนูเหมานเียวไ หนูไม่อยาเที่ยวรวมับนอื่นนะ” เธอเริ่มโวยวาย แู่ท่าทาลุับรถแะอบทำามใ
“หนู๋า...ถือว่า่วยลุเถอะนะ ่วนี้ลุหาลู้ายา นัท่อเที่ยวนนี้็ไม่ใ่นไทย้วย หนูไปที่ไหนเา็ไปที่นั่นแหละถือว่า่วย ๆ ันนะ”
พลอยรุ้หน้าบูบึ้ระทืบเท้าึ้นไปนั่บนรถแ สายาเธอมอเหยียไม่พอใเพื่อนร่วมทา า็ยาวเ้้าใส่าเยีนา ๆ เหมือนนัเล นั่เ้ามุมเอนหลัหลับอย่าเียวไม่สนใใร ไม่ว่าสอ้าทาึ้นอยอินทนนท์
วิวสีเียวะสวยแ่ไหน เา็เอาแ่หมวสีำปิหน้าปิาไม่สนใสันิ
“มาเที่ยวทั้ทียัมัวแ่หลับ เิมาไม่เยนอนรึไ”
รถสอแถวมุ่หน้าสู่อำเภออมทอึ้นอยอินทนนท์ ระหว่าทาึ้นอยสอ้าทาเียวอุ่ม้วยป่าิบเา หิสาวนั่ใล้ทาลื่นาื่นใับหมอเย็นสีาวลอย่ำ ูมือึ้นมาสัมผัสไอหมอนอหน้า่า “เย็นัเลย” เสียนแ้มมพูร้ออุทาน ลอยเ้าหูายนอนหลับแอบลืมาึ้นมามอ พอเห็นท่าทาื่นเ้นอเธอแล้วเผลออมยิ้มออมานเียว
เธอยิ้มให้ับธรรมาิสวยาม้านอ
เายิ้มให้ับวามสวยามรหน้า
วามามระหว่าทายัไม่มีใรทันไ้เ็บภาพ สอนหลัรถเือบล้มหน้าว่ำเพราะเสียเบร “โรม!!” ลุนับนับอะไรเ้าบาอย่าลาทา
ผู้หินเียวรีบวิ่ลารถสอแถว ใเมื่อเห็นหมาหลทานอนหายใรวยรินอยู่บนถนน
“สุมาเ๊อะหนู อโทษเน้อ หมามันวิ่ัหน้ารถ เี๋ยวลุนมันไปทิ้้าทาให้แล้วเราไปัน่อ” เ้าอรถสอแถว้มละลาหมานอนเ็บทิ้้าทา แนอลุ็โนห้ามไว้่อน
“ไม่ไ้นะลุ เรา้อ่วยมัน่อน หมายัไม่าย” เธอลุลี้ลุลนรวอาาร้วยัวเอ
ายนัท่อเที่ยวยี้หัวลมาูบ้า สัเเพื่อนร่วมทาสีหน้าร่ำเรีย ำลัุเ่าล สอมือเธอแหวูวา เลื่อนลมาับหาีพรรวูอาารหมาัวนั้นอย่าับะรัษามันไ้ อาารหมาหลทาท่าทาะไม่รอาม
ที่เาิ ระูาหลัหัมันึลุเินไม่ไหว หนำ้ำเลือยัออปาอย่าไร็อยู่ไม่เินั่วโมนี้
พลอยรุ้รับบทสัวแพทย์นอสถานที่ึผ้าพันอัวเอออมาเ็เนื้อเ็ัว “ามันยับไม่ไ้ ยูมา่วยไอยหมาหน่อย”
เาาโี้มาที่ัวเอ
“ยูนั่นแหละ เร็วเ้าสิ เรา้อพามันไปโรพยาบาล้าล่า”
“อ้าว หนูไม่ไปอินทนนท์แล้วเหรอ” ลุับรถแยัถามเพื่อวามแน่ใ
“ไม่ปไม่ไปแล้ว รีบพาพวเราไปโรพยาบาลสัว์ที่ใล้ที่สุเียวนี้เลยลุับรถนหมาะให้ทิ้มันไว้ไ้ยัไ” เธอเท้าเอวสั่อ ๆ แล้วึายแปลหน้าให้มา่วยแบร่าหมาโนรถน ลทุนสละเสื้อแ็เัวเอมาทำเป็นเปล
สอน่วยันนร่าหมาโนรถนึ้นรถสอแถว หนุ่มาว่าาิไม่เยมีประสบาร์อย่านี้มา่อนทำหน้ายะแยเหม็นลิ่นาวเลือ และเสื้อผ้าอนนี้เปรอะเปื้อนไปหม ระหว่าทาย้อนลับลอย สัวแพทย์สาว็อยเปิูม่านาหมาเสมอ
“ับเร็ว ๆ หน่อยสิลุ”
ายหนุ่มนัท่อเที่ยวมอเธออย่าสสัย ‘ผู้หิอะไรเ้าี้เ้าาระมัับแ่หมาัวเียว’
พลอยรุ้ใเ้นลัวหมาะไม่รอ ว่าะถึโรพยาบาลสัว์แถวนั้น ผ่านไปเือบรึ่ั่วโมถึ ายหนุ่มหน้าบึ้ึเพราะหมาัวเียวทำแผนารท่อเที่ยวบเห่ ห่วปัเนื้อปััวเอาราบสปรออ ไม่สนใเธอที่ยืนเาะประูระะเ้อูสัวแพทย์รัษาหมา เ่นเียวับลุับรถแ็ามเ้ามาฟัผลหมาหลทาทนพิษบาแผลไม่ไหว
นระทั่สัวแพทย์เินออมาแ้ “เสียใ้วยนะรับ ุพามาไม่ทัน น้อไ้าใายแล้ว” หลัไ้ฟัผลารรัษา มือเปื้อนเลืออพลอยรุ้ยมาุมหน้าัวเอร้อไห้สะอื้น
“อีนิเียวเอ อีนิเียวเรา็ะ่วยีวิน้อหมาไ้แล้ว...ฮือ”
หิสาวผู้อ่อนไหวับสัว์ร้อไห้สสารมัน ทั้ลุับรถและนัท่อเที่ยวเพื่อนร่วมทามอเห็นเธอร้อไห้่าทำัวไม่ถู ไ้แ่มอเธอเินามหมอเ้าไปรับร่าสัว์ไร้ลมหายให่อ้วยผ้าาว “ลุรู้ัวัแถวนี้ไหม พาหนูเอาศพหมาไปเผาที”
ลุับรถแเห็นผู้โยสารอุ้มหมาร้อไห้ออมา็สสาร ยินีทำามหน้าที่รีบับรถพาไปหาวั ส่วนายที่มา้วยันไ้แ่ส่ายหน้าำใิสอยห้อยามไป้วย
หน้าเาเผาศพหิสาวยิ่สะอึสะอื้นร้อไห้เศร้าเสียใหนั เามอเธอ้วยวามสสัย ไม่เ้าใวามอ่อนไหวพานเราให้เศร้าเสียใมานานี้ นไม่อบเห็นน้ำาผู้หิเท่าไรนัึเินเ้ามาับไหล่เธอปลอบใ หารู้ไม่ว่าพลอยรุ้นั้นเศร้าิ่อันมาหลายวัน่อนหน้า อ่อนแอทั้เรื่ออหัอัวเอและเรื่อ่วยีวิหมาไว้ไม่ไ้ เสียายีวิหมาัวหนึ่้อมาายเพราะอุบัิเหุ่อหน้า่อา
เธอโผเ้าอายแปลหน้าที่มา้วยันโยไม่รู้ัว “ฮือ ฮึ ฮือ ันมันนห่วย ูแลรัษาอะไรไว้ไม่เยไ้เลย” นร้อไห้เสียน้ำาลาทุเรื่อโยมาโทษัวเอ ร้อห่มร้อไห้เสียัทำเอานถูออึ้ะััวแ็ ว่าะรู้ัว็มีหยน้ำาเปียทะลุเสื้อยืเาแล้ว
“Calm down, It’s ok.” าว่าาิลูบศีรษะเธอเบา ๆ ปลอบในร้อไห้อย่าเ้ ๆ ั ๆ แ่เธอยัปล่อยโฮไม่หยุ
มันไม่ใ่แ่น้ำาแล้วรู้สึว่าะมีน้ำยื ๆ ามูเธอเปียทะลุหน้าอเ้ามา้วย “Don’t cry. It’s not your fault.” ถึะยะแยแ่ปา้ออธิบายว่าไม่ใ่วามผิเธอและอยาให้หยุร้อไห้ไ้แล้ว มืออเา่วยปาน้ำาเปื้อนแ้มใสออ ้อมอนัยน์าำลับเอ่อ้วยน้ำา เาไม่ิว่าผู้หิทีู่เ้มแ็เมื่อไม่ี่นาที่อนหน้าะลายเป็นเ็น้อยน่าสสาร ยืนทำาใส่อหน้าเาะนี้
หิสาวเยหน้ามอายหน้ามรหน้ารู้สึแปลใในสายา แ่พอ้มมอัวเอันเผลออเาอยู่็ใ ผะถอยหลัออมาเอ “ลุพาหนูลับที่พัเถอะ” เธอหันไปสั่ลุับรถสอแถว
ทว่ามันไม่่ายายอย่านั้น เพื่อนร่วมทาที่มา้วยันไม่ยอม “Wait!! How about me?” เาเรียทุนให้หยุฟัแล้วถามหาสิทธิ์ในารเินทาอเา
“ันะลับที่พั ุอยาะไปไหน็ไป่อเถอะ”
“It’s not fair!! You have to take me somewhere. I helped you”
เาเรียร้อหาวามยุิธรรม เพราะไ้่วยเหลือพาหมาถูรถนมาส่โรพยาบาล้วยัน อย่าไรเาะไม่ยอมถูปล่อยลอยแพเ็า เธอ้อพาเาเที่ยว่อเพื่อใหุ้้ม่าเหมารถ
แ่หิสาวับสัเอะไรไ้บาอย่า
“ุฟัรู้เรื่อนี่นา ลเป็นนไทยแ่ทำัวเนียนเป็นฝรั่ใ่ไหม”
เธอเท้าเอวเ้ามา้อาใล้ ๆ ายรหน้าอออาารเลิ่ลั่ทำัว
ไม่ถู รีบึหมวแ๊ปลมาปิไม่ให้เห็นวา โีอเาที่ลุับรถแมาััหวะไว้ทัน
“ยูไปพรุ่นี้ไ้ไหม วันนี้ทุนเหนื่อยับเรื่อหมาหมแล้ว ลุไม่ิ่ารถวันนี้็แล้วันเพราะลุเอ็ผิ”
“ยัมีพรุ่นี้อีเหรอ?” เธอถามเสียสู
ำอบที่ไ้ือผู้ายสอนพยัหน้าพร้อมัน สอเสีย่อหนึ่เสียทำให้สาวารุเทพฯ ำใ้อไหลามน้ำเพื่อัวามรำา ระหว่าทาลับเ้าเมือเายัเหมือนเิม นอนเอาหมวปิหน้า เอนหลัไม่พูไม่าับเธอนถึโรแรม
เธอลารถสอแถวำลัะแยย้ายันเ้าที่พั ้านหลัหนุ่มนัท่อเที่ยวรีบร้อนามมาว้าแนเธอไว้
“อะไร?” เธอเลิิ้วถาม
“Your number” เายื่นโทรศัพท์มือถือออมาให้เธอบันทึเบอร์
“ไม่ให้”
ายหนุ่มหรี่ามอประหลาใ อยู่ี ๆ เา็โน้อเ้ามาในวา
“ุยัไม่ริใับันเลย ฟัภาษาไทยไ้แท้ ๆ แ่ไม่ยอมพู หน้าา ผิวพรร็เหมือนนไทย แ่หลอทุนว่าเป็นนัท่อเที่ยว่าาิ” เธออเป็นุนเาเสียหน้า
“ั้นโผม ให่เบอร์โผมไว็แล่วัน” เาพูไทยไม่ันพลอยรุ้ิ้วมวพยายามทำวามเ้าใ านั้นึมือเธอึ้นมาหายฝ่ามือ เอาปาามาเียนเบอร์ัวเอแทนระาษ
“ื่อแนเหรอ” เธออ่านื่อบนฝ่ามือัวเอเพื่อวามแน่ใ
“ใ่ โผมเป็นโนฮ่อ พรุ่นี่เอัน” แนล่าวะุะั
ความคิดเห็น