คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ไปเที่ยวทะเล
“ อินฮุน พรุ่งนี้เราไปเที่ยวกันดีไหม “
“ หืม เที่ยวหรอ เอาซิ “
อินฮุนตอบจุนฮุกขณะนั่งกินอุเด้งที่ร้าน
“ แล้วนายอยากไปไหนละ “
“ ไม่รู้ดิ เอาที่ที่มันไม่ค่อยมีคนนะ ฉันไม่ชอบคนเยอะ “
“ อ่อ งั้นเราไปทะเลกันไหม ฉันไม่ได้ไปนานละ“
“ เอาซิ ไปทางใต้ละกัน ฉันมีบ้านพักต่างอากาศอยู่ที่นั้น พักซักคืนแล้วค่อยกลับ ตอนเย็นก็ไปเที่ยวงานวัด ช่วงนี้ที่นั้นกำลังมีงานวัดซะด้วย “
“ ถ้าอย่างนั้นเราก็ลงใต้ละกัน “
“ งั้นเดียวพรุ่งนี้ฉันไปรับนายที่หน้าคอนโดนนะ”
“ อืม ซัก 9 โมงละกัน จะได้ไปถึงที่นั้นไม่เย็นมาก “
“ อืม งั้นเดียวฉันไปส่งนายที่คอนโดนนะ “
“ ฉันว่าฉันจะได้เป็นฝ่านส่งนายมากกว่านะจุนฮุก”
เมื่อกินเสร็จอินฮุนก็เดินไปส่งจุนฮุกที่หน้าคอนโด พอจุนฮุกขึ้นรถ อินฮุนถึงค่อยเดินกลับห้องตัวเอง
“ ฉันกำลังจะออกจากบ้านนะ นายเสร็จยังอินฮุน “
“ อืม เสร็จแล้วฉันรอนายที่ป้ายรถเมล์นะ “
“ งั้นแค่นี้นะ “
“ อืม เอ่อ จุนฮุก “
“ อะไร นายมีอะไร “
“ ป่าวแค่จะบอกว่า ขับรถดีๆ นะ “
“ ฮึฮึ ขอบใจ แล้วจะขับดีๆๆเลยคับ “
และเมื่อวานโทรศัพน์จากอินฮุนจุนฮุกก็เดินมาหน้าบ้านที่มีรถบีเอ็มคันงามสีแดงเงาวาววับที่ผ่านการล้างและขัดมาอย่างดีจอดรออยู่หน้าประตูบ้าน
“ เอ่อคุณหนูคับ ผมยกกระเป๋าและของกินของใช้ที่จำเป็นของท่านไว้ท้ายรถแล้วนะคับ “
“ อืม ขอบคุณคั่บ“
แล้วจุนฮุกก็เปิดประตูด้านคนขับที่สตาสรถรอไว้ทำให้อากาศข้างในเย็นฉ่ำสวนกลับออกมาข้างนอก จุนฮุกขับรถออกไปหน้าบ้านพร้อมกลับประตูรั่วที่เปิดอตโนมัติ และแล่นตรงไปยังคอนโดของอินฮุนไม่ถึง 10 นาที รถบีเอ็มสีแดงก็แล่นมาจอดหน้าป้ายรถเมล์ คนที่นั่งรออยู่ไม่นานยิ้มแก้มปริเมื่อเห็นรถแสนจะคุ้นตามวิ่งมาจอดหน้าตัวเอง พร้อมกับหิ้วกระเป๋าเป้เดินมาเปิดประตูหนังเพื่อว่างกระเป๋าไว้ตรงนั้นและเดินออมมาเปิดประตูข้างคนขับ และเข้าไปนั่ง สักพักรถรถบีเอ็มสีแดงก็แล่นลงใต้ไป
“นายกินข้าวยังอินฮุน “
“ ก็กินอะไรมานิดหน่อยแล้วละ แล้วนายละกินหรือยัง”
“ ยังเลย ก็กะว่าจะมารอกินพร้อมนายนี่ละ “
อินฮุนไม่พูดไม่จาเอาแต่นั่งหันหน้าเข้ากระจกและแอบยิ้มน้อยๆ ที่ได้รับคำตอบอย่างนั้นจากจุนฮุก
“ งั้นเดียวฉันพานายไปกินราเมงร้านข้างหน้าละกัน คุณพ่อชอบพาฉันมากินนะ อร่อยมากเลยนะ “
“ อืมก็ตามใจนายซิ”
อินฮุนตอบโดยที่ยังหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างเหมือนเดิม จนสักพักรถก็แล่นมาจอดหน้าร้านเล็กๆที่ตกเเต่งหน้าร้านด้วยไม้เลื้อยเป็นประตูทางเข้าออกที่มีดอกสีแดงเหลืองและส่งกลิ่นหอมให้คนที่เดินเข้าไปข้างในร้านรู้สึกชดซื้น
“สวัดดีค่ะ อ่อคุณจุนฮุกนั้นเอง เชิญดานในเลยค่ะ “
“คับ 2 ทีนะคับ “
“ ค่ะ แล้วคุณท่านละค่ะ ไม่มาด้วยหรอค่ะ “
“ คับคุณพ่อท่านติดงานนะคับเลยไม่ว่างมา “
“ หรอค่ะ ช่วงนี้ข่าวของท่านก็ดังนะค่ะ ท่านคงจะยุงมากน่าดู “
“ อ่อ คับ “
“ ถึงแล้วค่ะสำหรับ 2 ที่ เชิญนั่งเลยค่ะ จะสั่งอะไรดีค่ะ “
“ของผมเอาเหมือนเดิมคับ อินฮุน นายจะกินอะไรละ “
“ ของคุณจุนฮุกเอาราเมง ธรรมดาใช่ไหมค่ะ “
“ คับ “
“ งั้นผมเอาเหมือนเค้าละกันคับ “
“ ค่ะ ได้ค่ะ ราเมงธรรมดา 2 แล้วรับอะไรเพิ่มไหมค่ะ “
“ เอาเกี้ยวซ่าเพิ่มละกันคับ อินฮุนนายเอาอะไรอีกไหม “
“ ไม่ละ “
“ แล้วนายกินน้ำอะไร ของผมเอาแอปเปิ้ลปั่นนะคับ “
“ ผมเอา น้ำแดงคับ “
“ ค่ะ เอาเกี้ยวซ่า แอปเปิ้ลปั่นกับน้ำแดงนะค่ะ รอสักคู่นะค่ะ “
แล้วคุณป้าเจ้าของร้านก็เดินหายไปไม่นานก็ยกอาหารมาเสริฟที่โต๊ะครบทุกอย่าง แล้วราเมงกับเกี้ยวซ่าก็ดูเป็นอะไรที่น่ากินมาก จุนฮุกเห็นอินฮุนจ้องอาหารในจานใหญ่เลยพูดทำรายสมาธิว่า
“ น่ากินใช่ไหมละ ลองกินดูซิ อร่อยมากเลยละ “
“ อืม “
อินฮุนตอบเพียงเสียงสั้นๆแล้วนั่งกินเกี้ยวซ่าคนเดียวเกือบหมด แล้วตามด้วยราเมงของตัวเอง จนทั้งคู่กินเสร็จ จ่ายตังส์แล้วเดินออกจากร้านมาที่รถและขับต่อเพื่อให้ถึงที่พักเร็วเพราะนี่ก็บาเข้าไปบ่าย 2 แล้ว
“ ร้านนั้นอร่อยมาเลยนะจุนฮุก คาวหน้านายพาฉันมากินอีกนะ “
“ ฮึฮึ ฉันเห็นนายกินก็รู้แล้วละว่านายคงชอบน่าดูเลย แย่งฉันกินหมดเลย ทั้งๆที่ฉันบอกให้นายสั่งเพิ่งอีกจานก็ได้ “
“ แหม ก็ฉันไม่รู้นิว่ามันจะอร่อยขนาดนี้ และที่สำคัญฉันกลัวกินไม่หมดด้วย เสียดายของออก”
“ แต่มันก็หมดนิ “
“ เอ่อน๊า นายนิรู้จักร้านอาหารอร่อยเยอะนะ “
“ ก็ที่บ้านฉัน เค้าไม่ค่อยเข้าร้านอาหารใหญ่ๆสักเท่าไรนายก็รู้นิ คุณพ่อท่านชอบที่จะขับรถหาร้านอาหารเล็กๆทาน ดูเป็นธรรมชาติอร่อยๆราคาถูกๆ กินนะ “
“ บ้านนายก็รวยนะ ไม่นึกว่าจะชอบเข้าร้านอย่างนี้นะ ฉันคิดว่างั้น “
“ ไม่รู้ซิ มันอาจเพราะท่านชอบความเป็นกันเองด้วยมั้ง ฉันก็เลยชินซะแล้ว “
“ บ้านนายไม่เหมือนบ้านฉันเลยเนอะ “
“ ช่างมันเถอะอย่างเอามาเปรีบเทียบกันเลยถ้ามันทำให้นายไม่สบายใจ เอาเป็นว่าเดียวฉันจะพานายมากินบ่อยๆละกันถ้านายชอบ “
“ อืมเอาซิ “
บ้านของอินฮุนก็รวยพอๆกับจุนฮุกนะแหละ แต่ส่วนใหญ่บ้านอินฮุนจะเข้าร้านใหญ่ๆดังๆจะไม่เข้าร้านที่ธรรมดาๆเพราะ แม่ของอินฮุนบอกว่ามันสกปก เลยห้ามคนในบ้านเข้าร้านแบบนั้น
ประมาณ 4 โมงเย็นจุนฮุกอับอินฮุนก็ขับรถเข้ามาถึงบ้านพักริมชายหาดส่วนตัวที่มีหาดทรายขาวสะอาดและต้นมะพร้าวเองต้นไปหาทะเลอยู่ข้างหน้า จุนฮุกกับอินฮุนต่างถือกระเป๋าข้าวของเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ซึ่งส่วนมากแล้วจะมีแต่กระจกที่ทำให้มองออกไปเห็นชายหาดและน้ำทะเลได้ชัด และเสียงโทรศัพน์ก็ดังขึ้นทำลายบรรยายกาศ
“ สวัดดีคับ คุณพ่อหรอคับ คับถึงละคับ ไม่เป็นไรคับผมดูแล้วเองก็ได้คับแค่คืนเดียวเองสบายมาก อ่อ คับ ได้คับ “
แล้วจุนฮุกก็วางโทรศัพน์ลงภายในไม่กี่นาที
“ มีอะไรหรอ จุนฮุก “
“ ป่าวหรอก คุณพ่อท่านเป็นห่วงนะท่านเลยบอกว่าจะให้ แม่บ้านเข้ามาอยู่ด้วย แต่ฉันบอกว่าไม่ต้อง ท่านเลยบอกว่าแค่มาทำความสะอาดเฉยๆ ก็แล้วกันนะ “
“ อืม หรอ”
และไม่นานก็มีคุณป้าอายุประมาณ40กว่าๆ เดินเข้ามา
“ สวัดดีค่ะคุณหนูจุนฮุก “
“ คับป้า “
“คุณหนูสบายดีหรือค่ะ ไม่ได้เจอตั้งนาน แล้วนี่จะมาอยู่แค่คืนเดียวเองหรือค่ะ “
“ คับ ผม มีเรียนวันจันทร์นะคับ เลยอยู่นานไม่ได้ “
“ อ่อ ค่ะ งั้นเดียวป้ายกของไปเก็บให้นะค่ะ “
“ เอ่อ คุณป้าคับไม่ต้องหรอกคับแค่คุณป้าช่วยทำความสะอาดนิดๆหน่อยๆก็พอคับแล้วคุณป้าก็กลับไปก็ได้นะคับ เรื่องของเดียวผมจัดการเองได้คับ “
“ ค่ะ ถ้ามีปัญหาหรือขาดเหลืออะไรโทรเรียกป้าได้นะค่ะ แล้วป้าจะรีบมา”
“ คับคงไม่ขาดอะไรแล้วคับ เพราะทางบ้านเค้าจัดมาให้เรียบร้อยแล้วคับ”
“ งั้นเดียวพรุ่งนี้ป้าจะมาหาใหม่ตอนเช้านะค่ะ เชิญตามสบายค่ะ ขอให้เที่ยวสนุกนะค่ะ “
“ คับ ขอบคุณค่ะ “
แล้วจุนฮุกกับอินฮุนก็เริ่มเก็บของเข้าที่รวมทั้งของที่ที่แม่บ้านของจุนฮุกเตรียมไว้ให้ด้วย และยกกระเป๋าเสื้อผ้าขึ้นข้างบนเพื่อจะได้เก็บเสื้อผ้าแล้วเปลี่ยนชุด
“ เอ่ออินฮุนนายนอนห้องนี้ละกันนะ ห้องฉันอยู่ริมสุดโน้นนะ ถ้ามีปัญหาอะไรก็เรียกได้ตลอดเวลานะ“
“ จุนฮุก เอ่อ คืออ……”
อินฮุนเรียกจุนฮุกไว้ก่อนที่จะเดินพ้นห้อง
“ มีอะไรหรอ อินฮุน “
“ ป่าว แค่จะบอกว่า...............”
“ ว่า อะไร..................”
“ ฉันไปนอนห้องนายด้วยคนได้ไหมอะ”
“ ฮึ ห้องฉันนะหรอ “
“ อืม ได้ไหมละ “
“ ฮึฮึ ฮึฮึ “
“ นายหัวเราะอะไรนะ “
“ ป่าว มาซิ มานอนห้องฉันก็ได้ “
“ คิคิ “
อินฮุนหัวเราะอย่างมีความสุขแล้วเดินตามหลังจุนฮุกไปที่ห้องที่อยู่ริ้มสุดและตั้งอยู่อย่างเด่นชัด และเมื่อเปิดเข้าไป อินฮุนถึงกับตะลึงเร็กน้อย
“ห้องนายจัดสวยนิ “
“ ก็ นิดหน่อยนะ ฉันชอบที่นี่มากนะ แล้วก็จัดตามที่ชอบด้วยละ ไม่มีอะไรมากมายหรอก นายก็เห็นนิ”
“ นายจัดเองหมดเลยหรอ 0_0”
“ อืมใช่ ฉันจัดเอง ซื้อของ ออกแบบห้องเองด้วย “
“ แล้วห้องนายที่บ้านนายด้วยละซิ “
“ อืม ทำไมหรอ “
“ ป่าวมิน่าละ ถึงได้สวยดี “
ห้องของจุนฮุกหันเข้าทะเลและมีกระจกบานใหญ่ใหญ่มากที่อยู่ทางที่มองเห็นทะเลอย่างเด่นชัดและมีเตียงตั้งติดหน้าต่างทำให้ถ้าตื่นขึ้นมาแล้วจะมองเห็นบรรยายกาศของด้านนอกได้เต็มที่และข้างๆหน้าต่างบานใหญ่ก็เป็นประตูที่ออกไปสู่ระเบียงข้างนอกด้วยเช่นกันและยังสามารถเดินทอดลงไปสู่ทะเลได้เลยด้วยลัวทางที่เดินไปทะเลก็จะผ่านสระว่ายน้ำที่มีขนาดไม่ใหญ่มาก แต่มีศาลาตั้งอยู่ข้างๆ แต่ตอนนี้ก็ 6 โมงกว่าๆแล้วท้องฟ้าเลยเริ่มมึดลง ทำให้โครมไฟที่อยู่ตามพื้นที่ในนั้นและด้านนอกส่องแสงสว่างเจิดจรัดแข่งขันกัน
“ ที่นี้สวยมากเลยนะ “
“ อืม ก็คุณพ่อท่านเป็นคนออกแบบตัวบ้านเองนะ แล้วให้ช่างมากสร้างนะ “
“ อ่อ หรอ ท่านเก่งจังนะ “
“ ก็ท่านชอบทำอะไรด้วยตัวเองนะ ท่านถึงได้มีความสุขอยูตลอดเวลาไง “
“ อืมดีจังนะ แต่เอ่อจุนฮุก นายไม่หิวหรอ ฉันสักจะหิวแล้วละแล้วไหนนายบอกจะพาไปงานวัดด้วยไง นี่ก็มือแล้วเรากันตอนนี้ดีไหม “
“ อ่อ ลืมไปเลยนะนิ งั้นเราไปหาไรกินที่งานวัดเลยละกัน “
“ อืมตามใจนายซิ “
แล้วทั้งคู่ก็เปลี่ยนชุดแบบสบายแล้วขับรถบีเอ็มสีแดงตรงไปงานวันที่อยู่ห่างออกไป 20 กิโล และนี่ก็ทุ่มพอดีคนจึงเริ่มถยอยมางานกันเพิ่มขึ้นเพราะผู้คนเดินกันพรุกพร้านเชียว สุดท้ายจุนฮุกและอินฮุนก็กินอาหารที่อยู่ในงานไปเลื่อยๆ จนอิ่มแปร่และก็พากันเดินเที่ยวเล่นกันในงานเมื่อดูเวลาอีกทีก็ปาเข้า 4 ทุ่มจะ 5 ทุ่มในอีกไม่กี่นาที
“อินฮุนเรากลับ กันดีกว่าไหม นี่อากาสก็ชักเย็นแล้ว”
“ อืมก็ดี นี่กี่โมงแล้วนิ โหจะ 5 ทุ่ม แล้วหรอ “
อินฮุนร้องอุทานขณะมองดูนาฬิกา แล้วทั้งคู่ก็เดินออกจากงานวัด ตรงมาที่รถเพื่อที่จะกลับบ้าน และเมื่อมาถึงบ้านทั้งคู่ก็ต่างแยกย้ายกันอาบน้ำ แล้วมานั่งดูทีวีที่ห้องรับแขก
“นายจะดูอะไรหรือป่าว จุนฮุก “
“ไม่หรอกแล้วแต่นายละกันนายอยากดูอะไรก็ดูไปเลยละกัน ฉันขออ่านหนังสือละดีกว่า “
“ นายจะขยันไปถึงไหน “
“ ป่าวนิ ก็อ่านไปเรื่อยๆ นะ มันติดเป็นนิสัยแล้วถ้าว่างเป็นต้องอ่านหนังสือนะ “
“ จุนฮุกแต่เรามาเที่ยวกันนะ ไม่ใช่มานั่งอ่านหนังสือ “
จุนฮุกเลยละสายตาจากหนังสือมามองหน้าอินฮุน จึงทำให้อินฮุนรู้ตัวแล้วว่าตัวเองได้พูดแรงเกินไป เลยก้มหน้ารับความผิด จุนฮุกขยับแว่น แล้วเอียงคอมาถาม อินฮุนอย่างขี้เล่นว่า
“ อ้าว แล้วนายจะให้ฉันทำอะไรละ “
“ ก็ ...............”
“ หืม ....ก็อะไร “
“ ก็อะไรก็ได้นอกจากอ่านหนังสือ วันๆฉันเห็นแต่นายเอาแต่อ่านหนังสืออย่างเดียวไม่เบื่อบ้างหรอ ฉันรู้หรอกน๊าว่านายเรียนเก่ง ถึงนายจะไม่อ่านนายก็เก่งได้ “
“ นายพูดอะไรของนาย ฉันไม่ใช่นายนะที่จะเรียนเก่งได้โดยไม่ได้อ่านหนังสือเลย วันๆก็เอาแต่นอนหลับ “
“ นี่นายว่าฉันหรอ จุนฮุก “
“ ฉันป่าวฉันแค่พูดตามความจริง “
จุนฮุกเห็นอินฮุนเริ่มทำหน้าไม่พอใจเลยเปลี่ยนเรื่องคุยทันที
“ อืมโทดทีละกัน แล้วนายอย่ากทำอะไรละ อินฮุน “
“ ไม่เป็นไรถ้านายอยากอ่านหนังสือฉันก็จะไม่กวนนายแล้ว “
“ ก็ฉันถามนายอยู่นี่ไงว่านายอยากทำอะไร นายไม่ได้กวนฉัน ฉันเป็นฝ่ายชวนนายอยู่นะ “
“ เราออกไปเดินเล่นกันไหม กินลมซะหน่อย “
“ แต่มันมืดแล้วนะ อินฮุน แล้วมันก็ดึกมากด้วย เดียวตัวก็เปื้อนกันหมดพอดี หาอย่างอื่นทำกันดีกว่าเอ่อนึกออกแล้วเรามาดูหนังกันดีไหม นายอยากดูเรื่องอะ ไรละ “
อินฮุนทำจมูกย่นพ้นลมออกมาแล้วก็เดินไปหาจุนฮุนที่กำลังเลือกหนังอยู่หน้าทีวี
“ เอาเรื่องนี้ละกัน ฉันอยากดู “
“ อืมตามใจนาย แต่ฉันจำได้ว่าฉันดูเรื่องนี้มาซักประมาณ 5-6 ปีที่แล้วนะ “
“ ก็มันสนุกนิ ฉันชอบ “
“ คับ คับ ไปรอที่โซฟาละกัน เดียวฉันจัดการเอง “
แล้วอินอุนก็เดินไปนั่งรอที่โซฟา แล้วจุนฮุกก็ยัดแผ่นซีดีเข้าไปในเครื่องเล่น แล้วเดินมานั่งข้างๆอินฮุน อินฮุนเลยได้โอกาสเอนหัวพิงเข้าที่ไหล่ของจุนฮุกอย่างสบายใจ จนผ่านไปไม่ถึง 10 นาที เมื่อจุนฮุกหันกลับมามองอินฮุนก็เห็นอินฮุนหลับไปซะแล้ว
“ นี่นะหรอที่บอกว่าอยากดู หลับซะไม่เป็นท่าเลย “
จุนฮุกบ่นพรึมพรำกับตัวเอง แล้วก็หยิบรีโมทขึ้นมาปิดทีวีแล้วอุ้มอินฮุนขึ้นข้างบน จุนฮุกวางอินฮุนลงที่เตียงอย่างถนุถนอม และนั่งมองหน้าอินฮุนซึ่งตอนนี้ที่กำลังหลับอยู่บนเตียงอย่างมีความสุข
“ นี่เราหลงรักอินฮุนเข้าเองหรือนิ ไม่มั้ง ฮึฮึ หลับท่าทางสบายเชียวนะ อินฮุน “
จุนฮุกบ่นพรึมพรำกับตัวเองและหัวเราะอินฮุนนิดหน่อยที่นอนทำท่าเหมือนเด็ก จุนฮุกก็เลยเดินลงมาข้างล่างเพื่อปิดไฟปิดประตู แล้วจึงเดินกลับขึ้นไปยังห้องของตัวเอง เขาหลี่ไฟที่หัวเตียงให้สหรัวๆ เพื่อไม่ให้สว่างมาก เขานั่งทิ้งตัวเองอยู่ค้างๆอินฮุนและมองออกไปนอกหน้าต่างบานใหญ่ของเค้าที่มองเห็นพระจันทร์อยู่เหนือผืนทะเล และแสงพระจัทร์ที่ตกกระทบทะเลทำให้ใต้พระจัทร์ที่เป็นผืนน้ำนั้นมีแสงสีเหลืองสหรัวๆ
“ ชอบเวลาตอนนี้จังอยากจะหยุดมันไว้ไม่ให้มันเดินไปข้างหน้า ถ้ามันเป็นไปได้“
จุนฮุกนั่งพูดกับตัวเองพลานหันไปมองหน้าเพื่อนรักที่ตอนนี้กลายมาเป็นคนรักซะแล้ว นอนนิ่งทำหน้าเหมือนกับว่าตอนนี้เค้ากำลังฝันดี จุนฮุกหมั้นใส้ใบหน้าที่กำลังนอนหลับพร้อมทั้งอมยิ้มไปด้วยอยู่ข้างๆตัวเองเขาเลยใช้มือขวาเอื้อมไปบีบจมูกอินฮุน อินฮุนส่ายหัวไปมานิดหน่อยเพราะหายใจไม่ออก จุนฮุกเลยปล่อยมือมานั่งหัวเราะแทนอย่างหมั้นใส้ จุนฮุกก้มลงไปจูบที่หน้าผากของอินฮุนแล้วหระซิบที่ข้างหู “ ฝันดีนะ อินฮุน “ แล้วเอื้อมือไปปิดไฟหัวเตียงให้ดับสนิท ทิ้งไว้แต่แสงของพระจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาข้างในห้อง
“ อินฮุนตื่นได้แล้ว ไปกินข้าวกัน “
“ อือ ฮืม นี่ นายตื่นแล้วหรอ จุนฮุก ทำไมนายตื่นเช้าจังละ “
“ ก็ฉันเป็นคนตื่นเช้านะ นายนิไม่ค่อยจะรู้อะไรเกี่ยวกับตัวฉันเท่าไรเลยนะ เราเป็นเพื่อนรักกันมา 17 ปีจริงหรอนิ “
“ แหม ฉันไม่ได้นอนกับนายทุกว่านิ ฉันถึงจะได้รู้ว่านายตื่นเช้า “
“ ฉันคงไม่เอาด้วยหรอก อย่างนั้น“
“ เอาอะไร “
“ ก็นอนกับนายทุกวันไง ฉันขี้เกลียดปลุกนายทุกเช้า “
“ แหม จุนฮุก “
อินฮุนทำเสียงกระแทกกระทั้งแล้วเดินไปหยิบเสื้อผ้าแล้วเข้าห้องน้ำ ไปอย่างหน้าบูดหน้าบึ้ง ปิดประตูเสียงดังปัง พักหลังๆ
จุนฮุกชอบทำให้อินฮุนงอนแล้วหัวเราะกับการงอนของเค้า เพราะใครจะรู้ว่าหนุ่มเพลย์บอยอย่างอินฮุนจะแอบมีนิสัยขี้งอนแบบผู้ หญิง
“ ฉันรอนายอยู่ข้างล่างละกันนะ อย่าช้าละ เดียวอาหารจะเย็นซะก่อน มันจะไม่อร่อย “
“ งั้นนายก็กินไปก่อนซิ ไม่ต้องมารอฉัน “
“ ฮึฮึ ฉันกินไปแต่เช้าแล้วละ เหลือแต่นายเท่านั้นละที่ยังไม่ได้กิน “
“ จุนฮุกไอบ้า “
“ ฉันล้อเล่นน๊า ฉันรอกินพร้อมนายอยู่แล้วละ รีบมาด้วยละ “
“-------------------------“
“ ฉันไปก่อนละกัน ฮึฮึ อย่างอนให้มากนักนะอินฮุน เดียวฉันก็หลงรักนายเข้าหรอก “
สิ้นเสียงของจุนฮุก ก็ได้ยิ้นแต่เสียงปิดประตูให้หลังกับเสียงน้ำที่ไหลออกจากฝักบัว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอุณภูมิ ของน้ำหรือป่าวที่ทำให้อินฮุนหน้าแดงซะถึงใบหู และแอบยิ้มไม่หุบ
ผ่านไป เกือบ 10 นาทีอินฮุนก็เดินลงมาในชุดที่สบายๆเหมาะกับบรรยายกาศริมทะเล จุนฮุกละสายตาจากหนังสือที่อ่านอยู่หันไปมองอินฮุนที่กำลังเดินลงมา
“ เสร็จแล้วหรอ “
“ อืม “
อินฮุนตอบเพียงสั้นๆ จุนฮุกเลยถอดแว่นตาและวางไว้บนหนังสือที่โซฟา ลุกเดินไปที่ครัว
“ เราไปกินข้างนอกกันดีไหม จะได้กินบรรยายกาศไปด้วย “
“ ตามใจนายดิ “
“ งั้นนายมาช่วยฉันยก ข้าวต้มกับน้ำนี่ออกไปที่โต๊ะในสวนข้างสระว่ายน้ำละกัน ตรงนั้นบรรยายกาศดีมากนะตอนเช้า “
แล้วจุนฮุกก็เดินนำหน้า อินฮุนเข้าไปในครัวพลานยกถาดข้าวของออกไปข้างนอก
“นายอยากไปเที่ยวไหนไม่อินฮุน “
“ ไม่รู้ซิ แล้วแถวนี้มีอะไรให้เที่ยวละ “
“ ไปสวนสนุกไหม ฉันว่ามันเหมาะกับนายนะ “
“ จุนฮุก นายนี่มันกวนประสาทจริงๆ เลย “
“ แหมฉันก็แค่พูดเล่นเท่านั้นเอง “
จุนฮุกแย่อินฮุนขณะกำลังนั่งกินข้าวต้มที่จุนฮุกเป็นคนลงมือทำเอง ข้างริมสระว่ายน้ำ ที่มองทอดออกไปก็เป็นทะเล ที่สามารเดินลงไปได้อีกนิดเดียว
“ ไปเดินเล่นที่ทะเลกันไหม จุนฮุก ฉันยังไม่ได้เยียบทะเลเลย เมื่อคืนฉันชวนนายมา นายบอกว่ามันมืดแล้ว “
“ เอาซิ งั้นเดียวเราค่อยมาเก็บของตรงนี้ทีหลังละกัน “
“ อืม “
แล้วอินฮุนก็ทำท่าดีอกดีใจเหมือนเด็กที่จะได้ลงทะเล
“จุนฮุกนายเดินเร็วๆหน่อยซิ ดูดิ ที่นี่บรรยายกาศดีซะมัดเลย “
อินฮุนวิ่งไปตามหาดทรายร้องเรียกให้จุนฮุกเดินตามมาเร็วๆพลานอ้าแขนออกกว้าด้วยเพื่อเป็นการรับรมทะเลที่พัดมา อย่างมีความสุข
“อินฮุนนายหันมาทางนี่หน่อยซิ “
จุนฮุกตะโกนเรียก อินฮุนให้หันมา พร้อมกับหยิบมือถือออกมาเพื่อถ่ายรูป อย่างไม่ทันอินฮุนจะตั้งตัวรูปของอินฮุนก็ถูกถ่ายเก็บไว้ในมือถือซะแล้ว อินฮุนจึงวิ่งกลับมาหาจุนฮุก ทำแก้มป่องข้างหนึ่ง
“ นายนี่มันขี้โกงจริงๆเลย “
“ ขี้โกงยังไง “
“ ก็เล่นที่เผลอไง “
“ ฮึฮึ ก็นายมัน........................
“ ไม่ต้องมาหัวเราะอย่างนี้เลยนะจุนฮุก เอามือถือมานี้เลย “
อินฮุนยังพูดไม่จบอินฮุนก็แย่งมือถือจากมือจุนฮุกมา
“ มานี่เลย มันต้องอย่างนี้ซิ “
อินฮุนหันกล้องมาทางตัวเอง พร้อมกับเอามือข้างหนึ่งไปค้องคอจุนฮุกแล้วกดถ่าย แล้วก็เปลี่ยนมาเป็นทำหน้าตลก ทะเล้นบ้าง ทั้งคู่ถ่ายรูปกันไปเลื่อยๆอย่างมีความสุข พอแดงเริ่มแรงหน่อย จุนฮุกก็ชวนอินฮุนกลับเข้าไปในบ้าน และเมื่อเดินมาถึงศาลาที่พวกเค้านั่งกินข้าวเมื่อกี่ก็ไม่มีข้าวของที่ทั้งคู่วางทิ้งไว้แล้ว
“ หายไปไหนแล้วละ “ อินฮุนถามขึ้นพลานทำท่าส่องหาของ
“ ป้าเค้าคงมาเก็บให้ละมั้ง ปะเราเข้าบ้านกันดีกว่าแดดเริ่มร้อนละ “
“จุนฮุกนายกลัวแดดหรือไง “
“ ป่าว แค่ไม่อยากโดน ก็แค่นั้นเอง ทำไมหรอ “ จุนฮุกเอียงคอเชิญถามอินฮุนกลับ
“ ก็ฉันสงสัยนิ มิน่าละนายถึงได้ขาวขนาดนี้“
ความคิดเห็น