Parkinson | Harry Potter

อลิเซียสาวน้อยนักกีฬาแบตมินตันตื่นเช้ามาด้วยความเหน็ดเหนื่อย เธอเดินเข้าไปในห้องน้ำ หลังจากอาบน้ำเสร็จ อลิเซียเปิดทีวีก่อนจะลุกไปทำมื้อเช้า ด้านในครัวหญิงสาววัย25ปีกำลังทำไข่ดาวและไส้กรอกพร้อมกาแฟ หญิงสาวเดินไปนั่งหน้าทีวี ก่อนที่ทีวีนั่นจะฉายเรื่อง Harry Potter เธอนั่งดูไปก่อนที่จะลุกไปล้างจานและออกไปทำงาน ชีวิตของเธอก็วนอยู่แค่นี้แหละถ้าไม่มีแข่งเธอก็ทำงานตั้งแต่เช้าจนเย็น

อลิเซียเป็นหญิงสาวร่างเล็ก ใบหน้าสวยคมตาเฉียดเเหลม นิสัยของเธอดูนิ่ง พูดน้อย เพราะตั้งแต่เธอเสียพ่อแม่ไปทางญาติก็ไม่สนใจเธอ เธอเลยต้องดิ้นรนด้วยชีวิตของเธอเอง อลิเซียเป็นคนที่ถ้าพูดแล้วจะพูดตรงจนบางทีคนรอบข้างก็ไม่ชอบนิสัยแบบนี้ของเธอ จนเธอต้องปรับนิสัยตัวเองไม่งั้นเธอจะเข้ากับคนอื่นไม่ได้ เธอเลยพูดให้มากขึ้นเมื่อมีคนมาสนทนาด้วยตอนทำงานเพื่อไม่ให้คนรอบข้างคิดว่าเธอหยิ่งจนเกินไป 

เธอเดินทางมาทำงานด้วยการขึ้นรถประจำทางเพราะว่าเธอขับรถไม่เป็น หญิงสาวขึ้นรถก่อนที่จะพบว่าออกรถมาได้ไม่นานก็พุ่งชนเข้ากับรถใหญ่ที่สวนเข้ามา หญิงสาวใช้ลมหายใจสุดท้ายในการดันตัวเองออกมาจากในรถก่อนสติเธอจะหลับไหลไปตลอด อลิเซียตื่นมาด้วยความมึนเพราะเธอพึ่งเกิดอุบัติเหตุแต่ตอนนี้เธอตื่นมาก็พบว่าเธอนั้นอยู่ที่ไหนสักที่ เธอเดินตรงไปก่อนจะพบกับเด็กสาวคนนึงที่นั่งร้องไห้

“หนูจ้ะ เป็นอะไรรึป่าว”อลิเซียเอ่ยถามคนตรงหน้าก่อนที่จะพบว่าเด็กสาวตรงหน้ามีหน้าตาสวยจิ้มลิ้มเหมือนตุ๊กตามีผมยาวถึงประบ่า เด็กสาวหันมาทางอลิเซียก่อนจะยื่นกระดาษจดหมาย เธออ่านจกหมายก็ต้องอึ้งเพราะในจดหมายเขียนว่า

ถึงแพนซี่ พาร์กินสัน

ฉันมีเรื่องที่อยากจะบอกเธอ ฉันรู้ว่าฉันบอกเธอต้องเสียใจแน่ๆ แต่ถ้าฉันไม่บอกเธอก็คงตามตื้อฉันไม่เลิก แพน...คือฉัน ฉันไม่ได้ชอบเธอ และจะไม่มีวันนั้น เธอก็เห็นว่าฉันทำตัวและบ่งบอกทุกอย่างว่าฉันไม่ชอบเธอ ส่วนเรื่องหมั้นเราจะหมั้นกันโดยที่ไม่รักกันไม่ได้ ฉันขอโทษ ฉันหวังว่าเธอจะเข้าใจไว้เธอพร้อม พร้อมเมื่อไหร่ให้ส่งจดหมายกลับมาและเราจะได้ถอนหมั้นกันทันที

เดรโก มัลฟอย

อลิเซียที่เข้าใจความรู้สึกเด็กสาวเพราะตนก็เคยผ่านเรื่องราวแบบนี้มา แต่สิ่งที่เธอตกใจคือคนที่เขียนจดหมายให้เด็กสาวชื่อเหมือนหนังเรื่องนั้นที่เธอพึ่งดูตอนกินข้าว ด้วยความที่อลิเซียทำแต่งานและก็เป็นนักกีฬาเธอเลยไม่ได้มีเวลาว่างมาดูหนังหรือซีรีย์สักเท่าไหร่ หนังเรื่องนั้นเป็นเรื่องแรกที่เธอดูเมื่อเช้าปกติเธอจะดูแต่ข่าว อลิเซียนั่งคุยกับเด็กสาวสักพักก่อนที่จะมีเสียงใครสักคนพูดขึ้นมา

“สวัสดีทั้งอลิเซียและแพนซี่ พาร์กินสัน”ทั้งสองที่โดนกล่าวทักทายก็มองหาต้นเสียงแต่ก็ไม่พบ

“อย่าได้งงและหาข้าเลยเพราะต่อให้หาเจ้าทั้งสองก็หาไม่พบ ข้าเป็นคนดูแลชะตาของเจ้าทั้ง2 บัดนี้เจ้าทั้งสองมีเส้นชะตาที่ต่างกันอีกคนหมดอายุขัย แต่อีกคนตายก่อนอายุขัย” สองสาวมองหน้ากันอย่างสงสัยว่าใครกันแน่ที่หมดอายุขัยและยังไม่หมดอายุขัย

“บัดนี้แพนซี่ พาร์กินสันได้สิ้นอายุขัยของต้นเองเเล้ว แต่เจ้าอลิเซียเจ้าสิ้นอายุขัยก่อนกำหนดเจ้าจังมีอายุขัยอีกตั้ง1ปีก่อนจะหมด แต่ดวงชะตาของเจ้าทั้ง2ดันสมพงษ์กันเสียจริง ข้าก็สงสารเจ้านะสาวน้อยแต่อาการของเจ้ามันยื้อไม่ได้จริงๆเพียงแค่คนที่รักคนเดียวก็ทำให้เจ้าตรอมใจตายได้ส่วนเจ้าอลิเซียชีวิตของเจ้าก็ชั่งน่าสงสารเสียเหลือเกิน ข้าจะให้เจ้าทั้งคู่มีชีวิตอยู่แต่ เเพนซี่เจ้าต้องเสียสละและยอมไปกับข้าและให้อลิเซียมาอยู่ในร่างของเจ้าแทน”เด็กสาวที่ได้ยินแบบนั้นก็ร้องไห้ออกมาอลิเซียปลอบใจเด็กสาวอยู่

“อย่าร้องเลยนะ คนเราล้วนเกิดมาแล้วตาย ชีวิตของเธอคงทำมาแค่นี้ แต่พี่สัญญาว่าจะดูแลร่างกายและจิตใจและคนรอบข้างของเธออย่างดีขอเเค่เธอยอมที่จะให้ฉันไปใช้ชีวิตแทนเธอก็พอ”อลิเซียพูดและกอดแพนซี่แน่นเธอไม่รู้ว่าเด็กสาวคนนี้เจออะไรมาบ้างเเต่เธอคงน่าสงสารไม่น้อย เเต่เธอสัญญาว่าจะทำให้ดีที่สุดเท่าที่เธอทำได้

“ฮืออ หนูคงฝืนมันไม่ได้จริงๆ แต่ในเมื่อพี่สัญญา ข้าแพนซี่ พาร์กินสันก็พร้อมที่จะยกร่างกายของข้าให้แก่อลิเซียเพื่อไปอยู่แทนข้า”เด็กสาวพูดทั้งน้ำตาก่อนที่ร่างของเด็กสาวจะเลือนหายไปและความทรงจำของเธอก็ไหลรินผ่านเข้าตัวของอลิเซีย และร่างของอลิเซียก็กลายเป็นเด็กสาวก่อนที่ภาพจะดับลง

ฉันอลิเซียขอสัญญาด้วยชีวิตว่า ในเมื่อข้าได้กลับมามีชีวิตข้าอลิเซียจะดูแลรักษามันอย่างดี ถ้าข้าผิดคำสัญญาร่างของข้าจะหายไปในที่สุด

แพนซี่ พาร์กินสัน