บ่วงรัก ซาตาน

ลำดับตอนที่ #8 : ฮันนีมูนหวาน(สงบศึกชั่วคราว)100%

...............................

                “คุณหนึ่งจะให้รินทร์จัดกระเป๋าให้มั้ยคะ” วาริณถามอย่างหวังดีหลังจากทางคู่กลับมาถึงบ้านแล้ว

                “ยุ่งไม่เข้าเรื่องการจัดกระเป๋าน่ะมันหน้าที่ของเมีย ซึ่งไม่ใช่เธอแน่นอนหรือว่าลืมไปแล้วว่าตัวเองมีหน้าที่อะไร” ชายหนุ่มตอบอย่างเหยียดๆ
 

                เจ็บซะยิ่งกว่าเจ็บกับวาจาอันเผ็ดร้อนของคนตรงหน้าแต่หญิงสาวก็ถอนหายใจพลางเดินเข้าไปจัดกระเป๋าของตัวเองและเตรียมตัวเข้านอนอย่างไม่คิดที่จะใส่ใจกับคนพาลอีกต่อไป หลังจากได้อยู่กับดลภัทรมาสักพักเธอก็เริ่มที่จะมีภูมิคุ้มกันกับความปากร้ายเอาแต่ใจและคุ้มดีคุ้มร้ายของชายหนุ่มบ้างแล้ว

 

                หลังจากเข้ามาทำงานในวันศุกร์วาริณก็เข้าไปทำเรื่องขอลาพักร้อนกับรัชชานนท์ผู้เป็นหัวหน้าแผนก

                “ลาพักร้อนหนึ่งอาทิตย์ นี่ผมฝันไปรึเปล่าเนี่ยพนักงานดีเด่นของบริษัทผู้ไม่เคยขาดลามาสายจะขอลาตั้งห้าวันเต็ม” ชายหนุ่มทำหน้าประหลาดใจมาก

                “แหมคุณนนท์ก็ทำไมต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นด้วย แล้วตกลงคุณนนท์จะอนุมัติมั้ยคะ จริงๆแล้วรินทร์ต้องขอโทษด้วยที่มาบอกกระทันหันแต่เผอิญรินทร์มีธุระด่วนในครอบครัวจริงๆค่ะ”
 

หญิงสาวกล่าวพลางทำหน้าลำบากใจแต่ทำไงได้เธอก็เพิ่งจะรู้ตัวเมื่อวานเหมือนกัน ก็ได้แต่หวังว่าหัวหน้าจะเข้าใจ

                “อันที่จริงตามกฎแล้วรินทร์ก็ต้องลาล่วงหน้าอย่างน้อยสามวันนะ แต่ก็อย่างที่บอกเนื่องจากรินทร์ไม่เคยขาดลามาสายเลยแล้วช่วงนี้ก็ไม่ค่อยยุ่งสักเท่าไหร่ ผมอนุมัติครับอ้อแล้วก็อย่าลืมใช้โอกาสนี้หาเวลาพักผ่อนบ้างนะ คุณน่ะผอมจนแทบจะปลิวได้อยู่แล้ว” รัชชานนท์เอ่ยอย่างยิ้มๆ

                “ขอบคุณค่ะแล้วรินทร์จะทำตามคำแนะนำนะคะ” หญิงสาวยิ้มกว้างอย่างดีใจส่งผลให้ชายหนุ่มถึงกับเคลิ้มกับรอยยิ้มหวานๆของสาวน้อยในดวงใจ

                หลังเดินทางด้วยเครื่องบินไม่ถึงสองชั่วโมงทั้งสองก็ถึงสนามบินภูเก็ตและต่อเรือไปยังโรงแรมของชายหนุ่มที่ตั้งอยู่บนเกาะในจังหวัดพังงา โดยพักวิลล่าส่วนตัวที่สวยหรูเป็นส่วนตัว  
 

โรงแรมของชายหนุ่มเป็นโรงแรมหกดาวระดับไฮโซที่เน้นการผักผ่อนเชิงอนุรักษ์ภายใต้การออกแบบที่หรูหราทันสมัยภายใต้การตกแต่งด้วยวัสดุธรรมชาติเหมือนพักอยู่ในบ้านเล็กๆ กลางป่าแต่มีความสะดวกและเป็นส่วนตัวสูงเพื่อตอบโจทย์ของลูกค้าในระดับวีไอพี


              โดยแต่ละวิลล่าจะมีห้องนอน  ห้องนอนแขก ห้องนั่งเล่น ห้องครัว ห้องอาบน้ำแบบธรรมดาและแบบเปิดอย่างครับครัน  รวมไปถึงสระว่ายน้ำส่วนตัวบริเวณหน้าที่พักโดยเห็นวิวท้องทะเลตัดกับฟ้าครามสวยงามและลงตัวอย่างที่สุด

                ทันทีที่หญิงสาวได้เห็นที่พักก็ถึงกับตะลึงในความหรูหราและสวยงามเหมือนกับที่เคยเห็นในทีวีหรือแมกกาซีนท่องเที่ยวที่ได้แต่เคยฝันว่าสักวันจะเก็บเงินมาเที่ยวสักครั้งในชีวิต
 

ปกติชีวิตเธอนอกจากเรียนและทำงานแล้วก็แทบจะไม่เคยได้มาเที่ยวในสถานที่แห่งนี้สักเท่าใดนักเนื่องจากต้องเก็บเงินไว้สำหรับให้ยายและน้องสาวไหนจะเรียนอีกเรื่องจะได้มาเที่ยวในสถานที่หรูหราฟุ่มเฟือยแบบนี้เป็นอันเลิกหวังได้เลย

 

                “เป็นไงล่ะ ถึงกับตะลึงไปเลยเหรอก็ไม่แปลกหรอกค่าที่พักที่นี่แค่คืนเดียวเงินเดือนเธอทั้งเดือนยังไม่พอจ่ายเลยมั้ง” 

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธอเริ่มชินกับปากร้ายๆของดลภัทรหรือเพราะบรรยากาศอันแสนจะสวยงามทั้งที่พักและท้องทะเลกว้างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อนทำให้วาริณตอบพร้อมกับส่งยิ้มกว้างมาให้ทั้งใบหน้าทำให้ดลภัทรถึงกับใจเต้นกับรอยยิ้มน่ารักราวกับเด็กๆ ได้ของเล่นถูกใจ

 

                “ใช่ค่ะ ที่นี่สวยมากๆๆเลย สวยจนรินทร์แทบจะลืมหายใจเลยทีเดียว ที่พักสวยขนาดนี้เงินเดือนรินทร์ทั้งปีก็คงไม่พอจ่ายหรอกค่ะ ปกติเคยเห็นแต่ในนิตยสารหรือไม่ก็รายการท่องเที่ยวในทีวีไม่นึกเลยว่าของจริงจะสวยได้ขนาดนี้”  หญิงสาวเอ่ยพร้อมรอยยิ้มเคลิ้มฝัน
 

                จากที่ตั้งใจจะเยาะเย้ยถากถางให้เจ้าหล่อนเจ็บใจเล่นซะหน่อยแต่เจอเข้าไปแบบนี้ชายหนุ่มก็ไปไม่เป็นเหมือนกันดูท่าแล้วแม่คุณคงจะหลุดเข้าไปอยู่ในโลกส่วนตัวอีกนานชายหนุ่มส่ายหน้าอย่างอดจะขำไม่ได้กับท่าทีแปลกๆของคนตรงหน้า  พลางเข้าไปอาบน้ำชำระล้างร่างกายพร้อมกับเปลี่ยนเป็นชุดสบายๆ เตรียมพร้อมไปเดินชายหาด

                “เอ้า จะนั่งฝันหวานอีกนานมั้ยเนี่ยผมหิวแล้ว จะไปด้วยกันรึเปล่าถ้าจะไปก็รีบๆเลยผมให้เวลาไม่เกินยี่สิบนาทีนะ ไม่งั้นจะทิ้งไว้บนห้องนี่แหละ”

                “ค่ะๆๆ จะไปอาบน้ำแต่งตัวเดี๋ยวนี้แหละ ขอเวลาสักสิบห้านาทีก็พอค่ะ” ว่าแล้วก็รีบหยิบเสื้อผ้าวิ่งเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว 

 

หลังสิบห้านาทีไม่ขาดไม่เกินดลภัทรก็เห็นร่างเล็กก้าวออกมาจากห้องน้ำในชุดเดรสสีฟ้าอ่อนสดใสลายน่ารักสมตัว แม้จะไม่ได้สั้นมากแต่ก็เผยให้เห็นเรียวขาเนียน ผมยาวเกือบหลังถูกรวบไว้ด้านหลังอวดลำคอระหง แม้จะเป็นชุดธรรมดาๆแต่เมื่อมาอยู่บนร่างหญิงสาวแล้วกลับดูน่ารักอย่างเป็นธรรมชาติ จนทำให้คนรอที่ว่าจะไม่สนใจแต่ก็อดแอบมองความน่ารักสดใสของสาวน้อยตรงหน้ามิได้

                ดลภัทรพาวาริณไปทานอาหารที่ห้องอาหารนานาชาติสุดหรูแบบเทอเรซเห็นวิวทะเลอันแสนจะโรแมนติก ชายหนุ่มเลือกสั่งซุปคอนซุเม่มาทานรองท้องพร้อมกับสั่งสเต็กสันในแบบมีเดียม

                จนแล้วจนรอดก็ยังไม่เห็นหญิงสาวสั่งอะไรสักอย่างคนขี้รำคาญจึงแย่งเมนูไปพร้อมกับสั่งพิซซ่ามาร์เบิลถาดเล็กขนาดพอดีสองคนให้ก่อนสั่งสปาเกตตี้คาร์โบนาร่ากับสโมคแซลมอนเป็นอาหารหลักให้แก่หญิงสาว  ก่อนหันไปสั่งให้บริกรเสริฟ์ซุปกับพิซซ่าจิ๋วก่อนเป็นการเรียกน้ำย่อย
 

                หลังอาหารมาเมื่อเห็นหญิงสาวทำท่าแปลกๆกับอาหารตรงหน้าจึงถามว่า

                “ทานได้รึเปล่า ถ้วยซุปนี่เป็นซุปใสคล้ายซุปไก่นั่นแหละแต่หอมมาก ส่วนอันนี้เป็นพิซซ่าจิ๋วแป้งบางกรอบแบบอิตาเลี่ยนจะออกเค็มๆ หอมๆ ใส่เบค่อนกับเห็ดแชมปิญอง ผมคิดว่ารสชาติแบบนี้คุณน่าจะพอทานได้”
 

                จากตอนแรกที่แปลกใจกับเมนูอาหารตอนนี้หญิงสาวกลับแปลกใจกับชายหนุ่มในภาคเทพบุตรตรงหน้าแทน  ที่วันนี้ดูจะใจดีจนผิดหูผิดตาแต่ก็ไม่อยากจะคิดอะไรให้วุ่นวายตามประสาคนว่าง่าย

 

                ฟังคำอธิบายอาหารตรงหน้าแล้ววาริณจึงกล้าที่จะทดลองตักเจ้าซุปใสๆจนแทบจะเหมือนน้ำเปล่าใส่ปากดูพบว่ารสชาติกลมกล่อมค่อนข้างดีเลยทีเดียวแต่ที่ติดใจก็คือความหอมติดจมูกของเครื่องเทศแบบแปลกๆ  ส่วนพิซซ่าแบ่งสี่ชิ้นน้อยแป้งบางกรอบรสชาติออกเค็มๆ มันๆ อร่อยจนต้องขอเบิ้ลชิ้นที่สองและก็หมดภายในพริบตา
 

                หลังอาหารสองจานแรกหมดไปเงยหน้าไปพบกับสายตาของชายหนุ่มที่มองอยู่ก่อนแล้วก็อดที่จะเขินไม่ได้

                “แหะๆ เห็นในเมนูมันชื่อแปลกๆ ก็เลยไม่รู้ว่าหน้าตากับรสชาติมันเป็นยังไงน่ะค่ะ แต่ปกติรินทร์ก็ไม่ค่อยได้มีโอกาศทานอาหารนอกบ้านสักเท่าไหร่อยู่แล้วค่ะ ทำกินเองประหยัดกว่าเยอะ”    
     
                “อ๋อ สรุปที่ทำอาหารบ่อยๆ นี่คืองกใช่มั้ย ไอ้เราก็นึกว่าชอบซะอีกเห็นทำอยู่ทุกวัน” ดลภัทรว่าอย่างขำๆ

                “ทั้งสองอย่างค่ะ” หญิงสาวยอมรับอย่างไม่อาย

 

ดลภัทรมองหน้าคนยอมรับว่าตนเองขี้งกอย่างขำๆ ปกติเค้าเคยเจอแต่สาวสวยเจ้าเสน่ห์ที่วางมาดราวกับนางพญาสิ่งเดียวก็เพื่อตำแหน่งเคียงข้างชายหนุ่มแห่งตระกูลพิทักษ์บดินทร์ ผิดกับหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้าราวฟ้ากับเหวนอกจากจะไม่รักษาภาพพจน์สาวสวยแล้วยังยอมรับอย่างหน้าชื่นตาบานอีกด้วยว่าตนเองนั้นสุดแสนจะธรรมดาแถมยังงกอีกต่างหาก

 

                ส่วนเมนูจานหลักที่เสริฟ์ทีหลังก็ไม่ค่อยมีปัญหาเท่าใดนักเพราะเป็นสปาเกตตี้ที่หญิงสาวเคยทานมาบ้างแล้วแต่ติดที่ว่ารสชาติค่อนข้างเข้มข้นรสดีกว่าที่เคยทานอยู่มาก       

 

                บรรยากาศอันแสนจะโรแมนติกไร้วี่แววของการกระทบกระทั่งดังเช่นที่ผ่านมาต้องมาสะดุดเมื่อโทรศัพท์ของดลภัทรดังขึ้น
 

                “ฮัลโหลว่าไงครับพลอย” ชายหนุ่มรับสายพลางเดินออกไปหามุมสงบคุยกับแฟนสาวกว่าจะกลับมานั่งที่โต๊ะได้ก็กินเวลาเกือบครึ่งชั่วโมงผ่านไปแล้ว

                “คุณอิ่มแล้วกลับที่พักไปก่อนเลยนะไม่ต้องรอ” ชายหนุ่มบอกกับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาอย่างรีบร้อนหลังเช็คบิลล์แล้วก็เดินหายไปเลยปล่อยให้หญิงสาวนั่งหงอยอยู่บนโต๊ะคนเดียว

 

ปลายสายที่เรียกเข้ามาเมื่อกี้นี้ฉุดรั้งหญิงสาวลงมาสู่ความเป็นจริงตรงหน้าว่าชายหนุ่มมีคนที่รักอย่างแท้จริงอยู่แล้ว บรรยากาศอันแสนจะอบอุ่นที่เกิดขึ้นตลอดทั้งวันนี้เป็นเพียงภาพลวงตาเท่านั้น

               ยังไงๆ ก็คงไม่มีทางที่ชายหนุ่มจะเปลี่ยนใจหันมาแลตนเองเป็นแน่ แต่แค่เท่านี้หญิงสาวก็พอใจมากแล้วที่ชายหนุ่มไม่ได้แสดงอาการโกรธและเกลียดดังเช่นทุกวัน

 

เมื่ออิ่มแล้ววาริณจึงตัดสินใจเดินเล่นริมชายหาดอันสวยงามไม่ไกลจากที่พักอย่างผ่อนคลาย พลางนึกถึงยายและน้องสาวหากมีโอกาศสักวันเธอจะต้องพาทั้งสองคนมาที่นี่อีกครั้งให้ได้ หญิงสาวคิดอย่างมีความสุข
 

เนื่องจากนี่เป็นหาดปิดนอกจากแขกที่มาพักซึ่งมีจำนวนน้อยเพราะค่าที่พักอันแสนแพงและเน้นความเป็นส่วนตัวสูงแทบทั้งหาดจึงมีคนอยู่บางตามาก

                ระหว่างที่กำลังเดินอยู่หญิงสาวเกิดสะดุดจนเกือบจะล้มลงกับหาดทรายก็มีมือแข็งแรงมาฉุดรั้งร่างน้อยก่อนที่จะล้มคว่ำลงไปกับพื้นทรายขาวละเอียดตรงหน้า ทำให้วาริณตกอยู่ในอ้อมกอดอันแข็งแกร่งของดลภัทรโดยมิทันได้รู้เนื้อรู้ตัวใบหน้าเล็กร้อนผ่าวด้วยความขัดเขิน ก่อนจะยืดร่างระหงขึ้นเต็มความสูงด้วยตนเอง

 

                “ขอบคุณค่ะ” บอกขอบคุณชายหนุ่มพร้อมกับก้มหน้าข่มความอายกับความซุ่มซ่ามของตนเอง

                “ระวังหน่อยสิ เธอนี่ซุ่มซ่ามจริงๆเลย หรือตั้งใจจะอ่อยใคร” อดไม่ได้จะกัดเล็กๆ ตามประสาคนปากเสียแม้จะติดใจกับความนุ่มละมุนของร่างน้อยในอ้อมกอดจนเผลอสูดกลิ่นหอมของแป้งเด็กเข้าเต็มปอดโดยที่เจ้าตัวไม่ทันรู้ว่าโดนเอาเปรียบก็ตาม
 

                “คุณนี่ถ้าวันไหนไม่ได้แขวะชั้นสักวันคงนอนไม่หลับนะชั้นว่า” หญิงสาวบอกพลางถอนหายใจ ป่วยการจะไปโกรธอะไรกับคนพาลว่าแล้วก็เดินหนีเข้าที่พักอย่างไม่คิดจะถือสา

                “ก็คงจะใช่” คนพาลยอมรับอย่างอารมณ์ดีพลางเดินตามเข้าไปในบ้านอย่างสบายอารมณ์





              หวานกันพอประมาณเนอะเพราะรู้สึกว่ารีดเดอร์หมั่นไส้พระเอกจนอยากจะเปลี่ยนตัวพระเอกตะหงิดๆ อย่างอีตาคุณหนึ่่งเนี่ยเต็มที่คงหวาน

ได้แค่นี้แหละก็คนมันปากเสียอ้ะ ออกแนวหวานนิดๆปากหมานหน่อยๆ อิอิ จะมาต่ออีกทีพรุ่งนี้บ่ายๆนะคร้า ขอตัวพาลูกในท้องไปว่ายน้ำก่อนนะคะ

เดี๋ยวมา รู้สึกว่าตั้งแต่ไปว่ายน้ำบ่อยๆ อาการแพ้ท้องจะดีขึ้นเยอะเลย

ป.ล คอนซูเม่ซุปนั้นปกติถ้าเราไปทานตามร้านอาหารเคยเห็นเค้าเสิรฟ์มาสองแบบคือแบบใสๆ กับแบบเดียวกันแต่ใส่ขนมปังฝรั่งเศสอบเนยนะคะ

       แต่ถ้าจะไฮโซกว่านั้นไรเตอร์ไม่เคยกินแล้วค่ะ เพราะเคยกินที่ร้านแค่สองครั้งเองแต่เคยเรียนมาเท่านั้นจร้า ถ้าผิดพลาดยังไงต้องอภัยไว้ก่อนนะ

       คะ

ป.ล 2 แต่อร่อยจริงๆนะเค้าชอบมากเลยอ้ะ มันหอมมว๊ากกกกก  เวลาทำใช้เครื่องเยอะม๊ากแต่ทิ้งหมดเอาแต่น้ำอย่างเดียว คิดแล้วก็อยากกิน อิอิ