บ่วงรัก ซาตาน

ลำดับตอนที่ #5 : เรือนหอรอร้าง 100%

 
......................................................

               ในงานฉลองมงคลสมรสห้องแกรนด์บอลลูม ของโรงแรมหกดาวในเครือพิทักษ์บดินทร์ในวันนี้ดูสวยงามราวกับสรวงสวรรค์ด้วยอำนาจของเม็ดเงินเจ้าของโรงแรม ทั้งห้องเต็มไปด้วยแขกเหรื่อที่มาร่วมเป็นเกียรติในงานมงคลสมรสทายาทคนโตของตระกูลที่ถือได้ว่าร่ำรวยติดอันดับต้นๆของเมืองไทย

                วาริณอยู่ในชุดเจ้าสาวแสนสวยสีขาวบริสุทธ์ใบหน้าที่งดงามที่ถูกตกแต่งจากช่างฝีมือดีส่งให้หญิงสาวหน้าหวานกลายเป็นเจ้าหญิงได้ภายในชั่วพริบตาที่เจ้าสาวปรากฎตัวออกมาภายในบริเวณงานเลี้ยงแต่เจ้าบ่าวของเธอที่อยู่เคียงข้างมีสีหน้าที่บ่งบอกถึงความเฉยเมย ไม่สบอารมณ์ตลอดจนแทบเสร็จสิ้นพิธีมงคล

                หญิงสาวได้แต่เก็บงำความรู้สึกอับอายกับบรรดาแขกเหรื่อที่มาร่วมเป็นสักขีพยานภายในงานอย่างเต็มที่และพยายามทำหน้าที่ของตนเองอย่างดีที่สุดด้วยเข้าใจถึงความรู้สึกของชายหนุ่มในการจะต้องมาฝืนใจเข้าพิธีแต่งงานกับเจ้าสาวที่เค้าไม่เคยต้องการ และเมื่อพิธีการต่างๆได้สิ้นสุดลงจนถึงเวลาส่งตัวเข้าห้องหอภายในโรงแรมที่ใช้เป็นสถานที่จัดงานนั่นเอง

                ทันทีที่ได้อยู่กันสองต่อสองภายในห้องสวีทสุดหรูเจ้าบ่าวสุดหล่อก็ทิ้งตัวลงกับเตียงนอนคิงไซส์ภายในห้องอย่างแรงพลางงัดเอาโทรศัพท์เครื่องจิ๋วแต่ราคาคงไม่จิ๋วตามออกมากดโทรออกทันที “พลอยเหรอครับ นี่ผมเองนะผมเสร็จธุระแล้วคุณง่วงรึยังครับ โอเคผมขอเวลาอาบน้ำแต่งตัวสักสิบนาทีผมจะรีบไปหาจ้ะที่รัก อย่าเพิ่งรีบหลับนะเดี๋ยวผมจะไปกล่อมคุณเอง  บายจ้ะ” ว่าแล้วชายหนุ่มก็รีบเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวทำเสมือนว่าอีกคนที่อยู่ร่วมห้องด้วยนั้นเป็นอากาศธาตุ

                ทันทีที่ลับร่างของดลภัทร  หญิงสาวหลับตาลงเพื่อข่มความรู้สึกเสียใจที่มันกำลังท่วมท้นขึ้นมาอย่างกลั้นไม่อยู่กับสิ่งที่เพิ่งได้ยินจากปากของผู้เป็นเจ้าบ่าว แต่จะให้ทำอย่างไรได้รู้ทั้งรู้ว่าเค้ารังเกียจตนเองเพียงใดนอกเหนือไปจากความกตัญญูที่หญิงสาวมีต่อคุณพารณแล้วสิ่งหนึ่งที่อยู่ลึกสุดของหัวใจดวงน้อยๆนั่นก็คือความรักที่เริ่มจากความหลงใหลได้ปลื้มประสาเด็กๆ แปรเปลี่ยนเป็นความรักแบบหญิงชายแม้เธอจะบอกกับตนเองตลอดเวลาว่าชายหนุ่มอยู่สูงเกินเอื้อม ถึงแม้จะมีโอกาสได้แต่งงานกับชายในฝันแล้วก็ตามเธอก็ไม่หวังจะให้เค้ามารักตอบเพียงแต่ได้ใกล้ชิดเพียงแค่นี้เธอก็พอใจแล้ว แต่สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่คงเป็นการยืนยันได้อย่างดีว่าสิ่งที่หวังมันห่างไกลจากความเป็นจริงสักเพียงใด

                คืนนั้นทั้งคืนดลภัทรไม่ได้กลับมาอีกเลยส่วนวาริณก็ได้แต่นอนร้องไห้จนหลับไปโดยไม่รู้ตัวจนกระทั่งรุ่งเช้าหลังได้รับแจ้งจากชายหนุ่มที่ชื่อว่ากริชซึ่งเป็นคนสนิทของดลภัทรที่จะมารับหญิงสาวไปยังเรือนหอที่ชายหนุ่มสั่งให้เธอย้ายเข้ามาอยู่ภายหลังแต่งงานแล้ว

                กริชพาหญิงสาวมายังคอนโดหรูใจกลางเมืองไม่ใกล้ไม่ไกลจากตึกที่ทำงานของดลภัทรที่ชายหนุ่มเป็นเจ้าของหลังจากรับกระเป๋าจากร่างเล็กมาแล้วชายหนุ่มเดินนำขึ้นลิฟท์ไปยังชั้นที่24 เป็นชั้นบนสุดและหรูหราที่สุดของคอนโดแห่งนี้ ซึ่งเป็นห้องชุดที่มีขนาดใหญ่พอสมควรสำหรับใจกลางเมืองย่านธุรกิจ แต่ที่สะดุดตาที่สุดเห็นจะเป็นความเรียบหรู มีสไตล์บ่งบอกถึงราคาของมันได้เป็นอย่างดี  

               “ห้องนอนมีทั้งหมดสองห้องใหญ่นะครับ คุณดลภัทรให้คุณเลือกใช้ได้ตามสบาย ส่วนห้องเล็กๆทางขวามือนั่นคือห้องทำงาน ห้องนอนทั้งสองห้องมีห้องน้ำในตัว ส่วนห้องน้ำของแขกอยู่ถัดจากห้องครัวนะครับ กุญแจห้องและคีย์การ์ดวางอยู่บนโต๊ะทานข้าว ถ้าคุณรินทร์มีอะไรให้ผมช่วยสามารถติดต่อได้ที่เบอร์นี้นะครับ” ชายหนุ่มยื่นนามบัตรใบเล็กๆ ให้วาริณอย่างสุภาพ  “ขอบคุณคุณกริชมากนะคะที่ช่วยเป็นธุระให้”หญิงสาวเอ่ยอย่างมีไมตรี  ลับร่างชายหนุ่มวาริณจึงขนกระเป๋าเข้าไปในห้องนอนทางด้านขวามือซึ่งมีขนาดเล็กกว่าอีกห้องเล็กน้อยพลางจัดการรื้อเสื้อผ้าออกมาจัดเข้าตู้ให้เรียบร้อย หญิงสาวก็เดินสำรวจห้องต่างๆ จึงห้อง พบว่าสิ่งที่ถูกใจเธอที่สุดก็คือครัวขนาดเล็กแต่น่ารักที่มีสารพัดอุปกรณ์ครบครันสมราคาที่น่าจะแพงเอาการอยู่กับห้องชุดขนาดนี้ 


                                               

                                             ....................................................................

ต่ออีกหน่อยนะค่ะ มีคอมเม้นต์บอกมาว่าแต่ละตอนสั้นเกินไป  เห็นด้วยค่ะจะพยายามปรับปรุงนะคะ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำจร้าาาา

             หลังจากออกไปสำรวจบริเวณรอบๆ คอนโดที่ดลภัทรจัดหาไว้ให้หญิงสาวถือโอกาสซื้อหาข้าวของส่วนตัวตลอดจนของสดมาเตรียมไว้ในตู้เย็นสำหรับทำอาหารไว้ทานเองเนื่องจากเป็นคนไม่ชอบทานอาหารนอกบ้านสักเท่าไหร่เย็นวันนั้นขณะที่กำลังรับประทานอาหารเย็นง่ายๆที่ทำเองอยู่วาริณได้ยินเสียงที่ประตูยังไม่ทันได้ออกไปดูก็เจอเข้ากับชายหนุ่มที่เดินเข้ามาภายในห้องชุดเสียก่อน  

                          ดลภัทรมองสำรวจความเปลี่ยนแปลงภายในห้องอย่างทึ่งๆ กับความเป็นระเบียบแต่ยังแฝงได้ด้วยความอบอุ่นซึ่งเกิดจากการจัดเปลี่ยนมุมต่างๆเพียงเล็กน้อยของคนตรงหน้า ประกอบกับบรรดาต้นไม้น้อยๆที่หญิงสาวจัดหามาเพิ่มเติมทำให้ห้องที่เคยเรียบหรูแบบชายโสดเปลี่ยนเป็นบ้านน้อยๆอันแสนจะอบอุ่นอย่างอัศจรรย์ใจ   จากที่ว่าจะมาดูผลงานของตนเองที่ทำไว้เมื่อคืนซะหน่อยว่าเธอจะเสียใจกับการโดนทิ้งไว้ในห้องหอทั้งคืนหรือไม่แต่พอได้กลิ่นหอมๆของอาหารตรงหน้าพลางทำให้นึกถึงรสมือของคนตรงหน้าที่จัดได้ว่าอร่อยไม่แพ้ร้านอาหารดังๆเลยทีเดียวก็อดที่จะหิวขึ้นมาไม่ได้แต่ด้วยความที่กลัวเสียหน้าจึงต้องปั้นหน้าขรึมเอ่ยอย่าเสียไม่ได้ว่า
 

                     “เธอจัดบ้านใหม่เหรอ แล้วนี่ทำอะไรทานข้างล่างก็มีร้านอาหารทำไมไม่สั่งมา”  

                    “พอดีรินทร์เพิ่งจัดห้องเสร็จก็เลยทำอะไรทานง่ายๆค่ะ ไม่ทราบว่าคุณหนึ่งจะมาแล้วทานอะไรมารึยังคะ”

                    “ยังเลยพอดีวันนี้ที่บริษัทยุ่งๆแล้วนี่มีอะไรบ้างล่ะ หน้าตาพอดูได้นี่”

                    “มีแต่อาหารพื้นๆค่ะเป็นผัดผักกุ้งกับไก่ผัดกระเทียมพริกไทคุณหนึ่งจะทานอะไรมั้ยค่ะเดี๋ยวรินทร์ไปเพิ่มให้ค่ะ”

                    “ไม่ต้องหรอกชั้นมันพวกลิ้นไอ้เข้ทานอะไรได้ไม่เรื่องมากเหมือนคุณพ่อนั่นแหละ ที่มีอยู่นี่ก็พอจะกินลงอยู่หรอกจัดเพิ่มให้ชั้นสักที่แล้วกัน” คนท่ามากว่าอย่างเหมือนเสียไม่ได้ แต่มิได้มีผลอะไรต่อวาริณเลยแม้แต่น้อยแค่ชายหนุ่มยอมทานอาหารที่ตนเองทำเธอเต็มใจบริการอย่างไม่เกี่ยงงอน

 

                    “ได้ค่ะคุณหนึ่งรอสักครู่นะคะ” หลังกลับมาพร้อมข้าวสวยร้อนๆหอมกรุ่นอีกหนึ่งชุด ทั้งคู่ก็เริ่มลงมือทานอาหารตรงหน้าอย่างเงียบงัน ดลภัทรอดที่จะทึ่งกับอาหารตรงหน้าไม่ได้แม้ว่าจะเป็นเพียงอาหารพื้นๆ แต่ก็ถือว่ารสชาติดีกว่าทานในร้านอาหารชั้นหนึ่งด้วยซ้ำไป ต่อด้วยของหวานล้างปากเป็นกระท้อนลอยแก้วที่ทำเองง่ายๆ แต่ทั้งความสวยงามและหอมกรุ่นของน้ำเชื่อมลอยดอกมะลิก็ทำให้ชายหนุ่มถึงกับอิ่มจนแทบจะหลับเลยทีเดียว
 

     หลังมื้ออาหารดลภัทรก็เข้าไปอาบน้ำแต่งตัวในห้องนอนใหญ่อีกห้องหนึ่งที่หญิงสาวไม่ได้เข้าไปอยู่ด้วยความที่เป็นคอนโดที่ชายหนุ่มใช้เป็นที่นอนเป็นครั้งคราวอยู่แล้วทำให้มีข้าวของเครื่องใช้ของชายหนุ่มอยู่พอสมควร หายไปสักพักชายหนุ่มก็ออกมานั่งดูข่าวที่โซฟาห้องรับแขกราวกับกำลังพักผ่อนให้หญิงสาวตายใจและโดยไม่ทันได้ตั้งตัวก็ได้ยินดลภัทรหันมาเอ่ยกับตนเองว่า

 

                   “เธอจะไม่ถามหน่อยเหรอว่าเมื่อคืนชั้นหายไปไหนมาทั้งคืน”

                  “ไม่ค่ะก็คุณหนึ่งเป็นคนบอกเองไม่ใช่หรือคะว่าเราต่างฝ่ายต่างจะไม่ก้าวก่ายส่วนตัวซึ่งกันและกัน” เธอสบตากับสายตาคมตรงหน้าด้วยอาการนิ่งเฉยพยายามให้ดลภัทรเห็นว่าเธอไม่ได้รู้สึกอะไรเลยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นราวกับว่ากำลังพูดเรื่องดินฟ้าอากาศธรรมดา
 

                   “เก่งนี่ ไม่เจอกันวันเดียวรู้สึกว่าเธอจะฉลาดขึ้นมากนะ  ก็ดีแล้วที่รู้หน้าที่ของตัวเองเธออยู่ในฐานะอะไรแค่มีทะเบียนสมรสแล้วอย่าได้เผยอคิดว่าจะมีสิทธ์อะไรในตัวชั้น เธอมีหน้าที่แค่รอสนองความต้องการบนเตียงเท่านั้นแหละ” จากที่อารมณ์ดีๆหลังจากทานอาหารสถานการณ์ก็พลิกกลับอย่างรวดเร็วชายหนุ่มกล่าวอย่างอารมณ์เสียกับท่าทางอวดดีของร่างบอบบางตรงหน้าจนแทบจะเข้าไปขย้ำหญิงสาวให้แหลกคามือโดยที่ไม่ได้มองตนเองเลยว่าเป็นคนเริ่มแท้ๆ พอโดนตอบโต้กลับมาแค่เล็กน้อยก็ของขึ้นอย่างง่ายดาย
 

                 “ค่ะ ดิฉันจะจำไว้ตนเองมีหน้าที่อะไรและจะทำหน้าที่ให้จบเร็วๆจะได้ออกไปจากชีวิตคุณทันทีที่เสร็จเรื่องแล้ว” วาริณกล่าวเสียงเรียบอย่างพยายามข่มความรู้สึกเสียใจที่ตีตื้นขึ้นมาจนน้ำตาแทบจะร่วมแต่ฝืนใจเดินผ่านหน้าคนใจร้ายเพื่อจะได้เข้าไปหลบเลียบาดแผลในใจเพียงคนเดียวภายในห้องนอนแต่ก็โดนชายหนุ่มกระชากจนร่างทั้งร่างตกอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง พลางได้ยินเสียงกระซิบของซาตานที่ข้างหู              

                    “อยากจะขึ้นเตียงกับชั้นเร็วๆ จนทนไม่ไหวล่ะสิแต่ต้องขอแสดงความเสียใจด้วยนะเธอคงต้องรอไปอีกสักพักเพราะชั้นยังทำใจไม่ได้ที่จะต้องไปเกลือกกลั้วกับผู้หญิงอย่างเธอ อดทนรอไปหน่อยแล้วกันทำใจได้เมื่อไหร่ชั้นจะบอกว่าพร้อมจะให้เธอ”บริการ”ชั้นวันไหน”  กล่าวเสร็จก็ปล่อยร่างอันบอบบางที่ทรุดลงกับพื้นแทบจะทันทีที่ได้รับอิสระพร้อมกับกระชากประตูเดินเข้าไปนอนในห้องนอนส่วนตัวอย่างไม่สนใจหญิงสาวอีกต่อไป

                                                           *************************************


มาแว้วค่ะ ต่ออีก40% เนอะ ถ้ายังไงไม่แน่คืนนี้อาจจะมาต่ออีกตอนให้นะคะแต่ถ้าไม่ทันก็อาจจะเป็นพรุ่งนี้ส่วนที่มีผู้อ่านเม้นท์มาว่าไม่เว้นวรรคเลยดี้

รับทราบและปรับปรุงแล้วนะคะ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะ แล้วก็ที่มีคำถามมาของคุณเมเปิ้ลนะคะว่าทำไมนางเอกยอมแต่งงานยอมเซ็นต์

สัญญาเป็นเพราะว่าจริงๆแล้วนอกจากจะขัดคุณพารณที่นางเอกทั้งรักและเคารพมากๆเหมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่งเลย อีกส่วนหนึ่งเพราะนางเอกแอบ

รักพระเอกมาตั้งแต่เด็กๆแล้วจร้า และที่ยอมจดก็เพราะรู้ว่าไม่พอใจการแต่งงานในครั้งนี้มากๆ ถ้าต่อไปต้องหย่ากันนางเอกก็ยอมเพราะสงสารพระเอก

คร่า (เหอๆ เน่ามะแต่เค้าชอบอ้ะ >_< ก็พล็อตที่วางไว้จะประมาณนี้อ่ะค่ะแต่ด้วยความมือใหม่ของคนเขียนอาจจะยังมีจุดที่พลาดไปบ้างไรบ้างจะ

พยายามปรับปรุงนะคะ ดีใจกับเม้นทุกคนนะคะเดียวคืนนี้เจอกันใหม่จร้า

                                              ..................................................................................

ก่อนอื่นต้องบอกว่าขอโทษทีอัพช้านะคะ สวัสดีผู้อ่านทุกท่านค่ะเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของวรรณกวีนะคะ ขอฝากตัวด้วยค่ะ    ถ้ามีข้อบกพร่องตรงไหน

ต้องขออภัยไว้ล่วงหน้าเลยนะคะ (เพราะคงจะมีเยอะแน่ๆ อิอิ)  ปกติเป็นคนอ่านขาประจำของเว็บเด็กดีเหมือนกันแต่วันนี้นึกเฮี้ยนอยากมาเป็นไรเตอร์

กะเค้าบ้าง ถ้ายังไงแนะนำติชมกันได้นะคะ แล้วก็ขอขอบคุณสำหรับคอมเม้นต่างๆ ยังไงจะนำไปปรับปรุงนะคะ รักรีดเดอร์ทุกคนเบรย >_<