คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 11
Chapter 11
ปลายาวลับมาถึเพนท์เฮ้าส์ในอนบ่าย หลัาออมาาโรพยาบาลเธอ็แวะุปเปอร์มาเ็เพื่อื้ออาหารสและผลไม้หลายอย่าที่ล้วนแล้วแ่มีประโยน์่อลูในท้อ ะที่ำลันำอเ็บในู้เย็นนั้น เสียเรียเ้าาสมาร์ทโฟน็ัึ้น เธอึรับ
“่ะุแม่”
“ทำอะไรอยู่ลู” ลัาวัลย์ถามลูสะใภ้นโปร
“ำลััอใสู่้เย็น่ะ ปายเพิ่ลับมาา้านอ”
“ออ ๊ะ ปายไ้รวหรือยัลู แม่เห็นหนูหายเียบไปหลายวันเลยโทรมาถามู” ลัาวัลย์ทวถามถึารรวารั้รรภ์ ปลายาวรู้สึลำบาใไม่อยาโห แ่็บอวามริอนนี้ไม่ไ้เ่นัน
“่ะ ปายไม่ไ้ท้อ่ะ เป็นเพราะปายพัผ่อนน้อยริๆ แ่ปายไปหาหมอมาแล้วนะะไ้ยาบำรุมา้วย”
“ถ้าอย่านั้นแม่็เบาใ แ่็เสียายริๆ ไม่เป็นไรเี๋ยวหลายแม่็มา แม่เื่อฝีมือาเมธ” ลัาวัลย์พูอย่าอารม์ี แม้ะรู้สึเสียายที่ลูสะใภ้ไม่ไ้ั้ท้ออย่าที่ิ แ่็ไม่หมหวั
“่ะุแม่” ปลายาวรู้สึไม่ีเลยที่้อโหผู้ให่
“ั้นแม่ไม่วนแล้ว ไว้ให้พี่เ้าพามา้าที่บ้านนะลู”
“่ะ ปายะวนพี่เมธไปนะะ สวัสี่ะ” ปลายาววาสาย วาเรียวสวยหม่นลเมธัสไม่เปิโอาสให้เธอไ้อธิบายอะไรเลย เอาแ่ทำัวเย็นาห่าเหิน เธอไม่รู้ว่าวรทำเ่นไรให้เายอมรับฟั แ่มันไม่แปลที่เาทำแบบนั้นในเมื่อเาไม่ไ้รัเธอ ะอยาฟัำอิบายไปทำไม วันันทร์หน้าเธอ้อลับไปทำานับเาแล้ว ไม่รู้ว่าะ้อเออะไรบ้า แ่เธอเรียมใรับหาเาะระบายวามโรธใส่เธอ
เมธัสปิแฟ้มานสุท้ายลเมื่อเ็นื่อำับลไปเรียบร้อย มือเรียวหนายึ้นลึระหว่าิ้วผ่นลายวามึเรีย วันนี้านเายุ่มานแทบไม่มีเวลาทานมื้อลาวัน ว่าะเลียร์านเสร็ฟ้า็มืแล้ว เา้มมอสมาร์ทโฟนบนโ๊ะเมื่อมีเสีย้อวามเ้า ปลายาวส่้อวามมา เามอโทรศัพท์้วยสายาเรียบเยไม่เปิอ่าน ร่าสูลุึ้นยืนหย่อนสมาร์ทโฟนลระเป๋า ว้าเสื้อสูทัวนอึ้นสวมแล้วเินออาห้อไป ปลายาวเม้มปาเมื่อเห็นว่าสามีไม่ยอมอ่าน้อวาม เธอเพีย้อารถามเาว่าะลับมาทานมื้อเย็นหรือเปล่า แ่เธอ็ลืมไปว่าเาบอเธอแล้วว่าไม่้อารินอาหารอเธออี เธอวาสมาร์ทโฟนลบนโ๊ะ แล้วเินไปนั่สูอาาศรสวนนาเล็ริมสระว่ายน้ำ ปล่อยวามิให้ล่อลอยไปไล
้านเมธัสเาอยู่ที่นิทรรศารภาพอปิัสโับาภา เมื่อ่อนอนที่ยับันทั้สอมัะพาันไปมนิทรรศารศิลปะอยู่เสมอ ้วยมีวามอบศิลปะที่เหมือนัน าภายิ้มอย่ามีวามสุ เธอี้วนให้เาร่วมประมูลภาพในวันนี้ แ่เมธัสปิเสธเพราะเายัไม่เอภาพที่ถูใ ทั้สอเินูภาพไปเรื่อยๆ ใ้เวลาเือบสอั่วโม เมธัสอิถึปลายาวไม่ไ้เธออบมาถ้ามาานนี้ ั้แ่แ่านันเาไม่่อยไ้พาเธอไปเทที่ไหนมานั เพราะานเายุ่มานหาเวลาปลีัวไม่ไ้ เมธัสรู้สึหุหิึ้นมาทันทีเมื่อรู้ัวว่าเผลอิถึภรรยา ผู้หิเห็นแ่ัวมาแผนารแบบนั้นเาไม่วรใส่ใเธอ
“ูภาพเสร็แล้วเราไปทาน้าวัน่อนะะ มีร้านนึเส๊อร่อยมา” าภาเอ่ยวนเพราะอยาึเวลาเาไว้นานๆ
“ผม้ออัว ไว้โอาสหน้าีว่า” เมธัสปิเสธ แ่ไม่ไ้ัรอนเสียทีเียว าภาึยิ้มหวานไม่เ้าี้อี
“ไ้่ะ เอาไว้มีเวลาว่านี้่อยไป็ไ้”
หลัาแยับาภาแล้วเา็รลับเพนท์เฮ้าส์ทันที เาวาสายามอหาภรรยา้วยวามเยิน ภายในห้อนั้นเียบสบนูเหมือนไม่มีใรอยู่ าแร่้าวรไปที่ห้ออเนประส์้าห้อทำานที่ปลายาวใ้เป็นห้อวารูป ร่าสูะั้าเมื่อเห็นปลายาวนอนหลับอยู่บนเบาะสีาวอันให่ร่าบาู้ัวน้อยๆ เพราะอาาศเย็นาเรื่อปรับอาาศ แววาเมธัสอ่อนลอย่าไม่รู้ัวเมื่อมอเธอแ่็เพียรู่เียว่อนที่มันะแปรเปลี่ยนเป็นรุรุ่นและแ็ระ้าเมื่อเธอลืมาื่นึ้นมา ปลายาวันัวลุึ้น ยิ้มให้เาแล้วถามเสียนุ่มนวล
“ลับมาแล้วหรอะ พี่เมธทานอะไรมาหรือยั”
เาไม่อบอะไรเพีย้อมอเธอ้วยวาวาววับราวับเสือ้อมอเหยื่ออันโอะ ร่าสู้าวมาหาย่อายลร่อมเธอเอาไว้ใ้ร่า ปลายาวสบาเาอย่าหวาหวั่นเมื่อเห็นวามหิวระหายในนั้น
“ันไม่หิว แ่ันอยา” พูบเา็ริมฝีปาลมาบเบีย ไล้ลิ้นูึูบเธออย่าระหาย ปลายาวเบี่ยหน้าออเมื่อหายใไม่ทัน
“อี้อ พี่เมธปายหายใไม่ออ” แ่นเอาแ่ใ็บัับเอานเธอ้อยอมแพ้ “ทำหน้าที่เธอะ อยาเป็นเมียันมาไม่ใ่หรือไ” เารัแเธออย่านเอาแ่ใไม่รู้ัเหน็เนื่อยนปลายาวหมเรี่ยวแร เาผละห่าออไปทันที่ที่สุสมใแล้วไม่อเธอเหมือนเย ปล่อยให้เธออยู่รนั้นในสภาพเปลือยเปล่า ปลายาวเ็น้ำาที่ไหลออมา้วยวามน้อยใและหหู่เมื่อเาทำเหมือนเธอเป็นแ่ที่ระบายอารม์ ปลายาวลูบหน้าท้อนเอ้าๆเธอเป็นห่วลูหาเารัแเธอบ่อยรั้แบบนี้ อาระทบระเทือนับลูน้อยในท้อ แ่เธอบอเาไม่ไ้เธอะหลบเลี่ยมันยัไ ใบหน้าหวานเ็มไป
้วยวามัน
เมธัสมวิ้วเมื่อไม่เห็นปลายาวอยู่ในห้อนอน หลัาร่วมรัับเธออย่าสาใในห้อวารูปแล้วเา็อาบน้ำ มานั่เ็หุ้นและื่มอะไรนิหน่อยที่บาร์ริมสระนเริ่ม่วนอนึลับเ้าห้อ แ่เาไม่เห็นเธอ ถ้าำไม่ผิเาไม่เห็นเธอเินไปมาเลย้วย้ำั้แ่ที่เาออมาาห้อนั้น หรือว่า.. เร็วเท่าวามิร่าสู้าวยาวๆ ไปที่ห้อวารูป และเาเห็นปลายาวยัอยู่รนั้น เาย่อัวลับพื้น แะมือที่้นแนเปลือยสัมผัสนั้นทำเาสะุ้เพราะัวเธอร้อนราวับไฟ
“บ้าิบ! ” เาสบถออมา เธอไ้ึ้นเพราะเาเป็น้นเหุ เา้อนร่าบาึ้นอุ้มพาเธอไปที่ห้อนอนัารถอเสื้อผ้าที่แทบาลุ่ยอเธอออแลวเ็ัวให้อย่าเบามือ ร่อรอยามผิวาวนวลเนียน ใบหน้าีเียวทำให้เาอไหววูบในใไม่ไ้ แ่วามโรธและทิิในใมันมาเินว่าที่ะให้วามอ่อนไหวแทรึมเ้าไป เาึเพียมอร่อรอยนั้น้วยสายาว่าเปล่า เาสวมุนอนัวใหม่ให้เธอลุมผ้าห่มให้ลวๆ แล้วเินหนีออมาาห้อ ไม่อยามอเห็นสภาพอเธอให้บาา
แสแที่สาส่อเ้ามาภายในห้อ ทำให้ปลายาวลืมาื่นึ้นมา รู้สึเพลียเล็น้อยเมื่อืนเธอเผลอหลับไปในห้อวารูปแล้วทำไมมาอยู่บนเียไ้ เธอสลัวามสสัยออไป้าวลาเียัารัวเอเรียบร้อยึออมาาห้อเพื่อทำอาหารเ้า เมธัสไม่อยู่เาออไปทำานแล้ว บรรยาาศอึมรึมและันระหว่าเธอับเาทำให้ปลายาวรู้สึย่ำแย่ เาไม่ไ้อาละวาสาอารม์ใส่เธอ แ่เาทำับเธอเหมือนเป็นวัถุิ้นหนึ่ที่ไม่มีัวน ไร้วามหมาย เป็นเพียที่ปลปล่อยอารม์ อนนี้รบหนึ่ปีามที่เาเยบอเธอเอาไว้ เมื่อทุอย่าลับมาสู่ปิเราะหย่าาาัน เธอลืมเรื่อนี้ไปเสียสนิทเพราะวามสัมพันธุ์อเธอับเามัน้าวไปไลและพันาเสียนลืมว่าุเริ่ม้นนั้นมาาอะไร เาีับเธอูแลเอาใใส่ แม้ะไม่รู้ว่าเารัเธอหรือไม่แ่ารระทำอเามันบอัว่าเธอพิเศษับเาแ่ไหน แ่อนนีู้เหมือนว่าเาะไม่้อารเธอแล้ว เธอยัไม่รู้ว่าวรัารเรื่อนี้ยัไ ยิ่มีเรื่อลูเ้ามาเี่ยว้อารัสินใอะไร็ยาึ้นไปอีเท่าัว ไม่ว่าะทำอะไร็ย่อมมีผลระทบทั้นั้น
ปลายาวนั่มออาหารเย็นืที่อยู่บนโ๊ะ เธอวามันลถัยะ้วยน้ำารื้นเอ่อ วันนี้เาลับบ้านเร็วว่าปิ เธอึทำอาหารเย็นให้ แ่เาไม่แะมันเลยสัำ เมื่อัารในรัวเสร็เธอ็เ้าห้ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเรียมัวไปามนั เธอะัปลายเท้าเมื่อเห็นเานั่อยู่ที่โฟา เมธัสวาสายามอภรรยาิ้วเ้มย่นเ้าหาัน ร่าบาทีู่อวบอิ่มึ้นอยู่ในุเรสอลมรัรูปเลยเ่าสีำ เผยสัส่วนน่ามอ เธอแ่หน้าสวยเี่ยวสะุาว่าทุรั้ ริมฝีปาสีแเบอร์ันี ยิ่ทำให้เธอูเย้ายวน ปลายาวยับัวอย่าประหม่าเมื่อเห็นสายาที่้อมอมานิ่ๆ
“ปายมีนัเอับเพื่อน่ะ ปายไปนะะ” เธอบอเา เมธัสไม่พูอะไรเพียละสายาาเธอมอแทปแลในมือ ปลายาวเห็นแบบนั้นึหันหลัให้เาแล้วเินไปใส่รอเท้า เมธัสเยหน้ามอร่าบาอีรั้ ่อนวามเ้มะวาวโรน์ึ้นมาเมื่อเห็นุทา้านหลั อนที่เธอ้มใส่รอเท้า มันแหวลึนถึบั้นเอว เผยให้เห็นแผ่นหลันวลเนียนน่าลูบไล้ เาไม่เยเห็นปลายาวใสุ่วาบหวิวเ็ี่แบบนี้มา่อน และเาไม่อบใเอามาๆ เธอไม่มีสิทธิ์เปเผยเนื้อหนัให้ใรแลนอาเานเียว เาลุึ้น้าวามเธอไปรัวเร็ว่อนสบถออมาอย่าหัวเสียเมื่อประูลิฟท์ปิไปแล้ว “แม่เอ๊ย! ” นหวเมียอออาารุ่น่าน เมื่อไม่รู้ว่าเธอไปไหน ไปับใร และเา็ิึ้นไ้ว่าเาะหาเธอเอไ้ยัไ ใบหน้าหล่อเหลายิ้มร้าย เาเปิแอพหาำแหน่อเธอ่อนะผิวปาเินเ้าไปห้อแ่ัว
“แน ปาย ทานี้” เสียอรีร้อเรียเมื่อเห็นสอสาวเพื่อนี้ำลัเินเ้ามาในร้าน
“ไม่เอันนาน ิถึๆ” ปายาวสวมออรีแน่น
“็ั้แ่ปายแ่าน็หายเียบไปเลย” อรีว่า ปลายาวยิ้ม
“ยัยปายน่ะสามีหว ไม่ยอมให้ห่าัวเลย” เนิราไ้ทีผสมโร
“อย่าไปฟัแนมา ไม่ริสัหน่อย” สามสาวหัวเราะ่อนวนันไปโ๊ะที่อไว้ ร้านประำอพวเธอเป็นบาร์ที่มีนรีป๊อบแ๊บรรเลส บรรยาาศผ่อนลายสำหรับนั่ื่ม พูุย ห้ามสูบบุหรี่้านใน มีอาหารอิาลีนานแท้แบบ ala-carte เสิร์ฟามออเอร์อลู้า สามสาวุยันไปื่มันไปพลาๆ ปลายาวเพียื่มน้ำผลไม้และพิ่าถาเล็โยอ้าว่าเ็บอไม่อยาื่มแอลอฮอล์ นันรีเริ่มึ้นไปเ็ทวบนเวทีเพื่อเรียมารแส
“เสียายธันไม่ไ้มา เนี่ยวโปรธัน้วย” ปลายาวพูึ้นและหันไปมอเนิรา เนิราไม่ไ้พูอะไรเพียยแ้วไวน์ึ้นิบ เสมอไปบนเวที ปลายาวึลอบอมยิ้ม
“ริสิ เือบลืมเลยนะว่าวนี้ธันอบ” อรีเสริม ่อนร้อออมาเมื่อหันไปเห็นใรบาน “เอ๊ะ ปายนั่นสามีปายป่าวอ่ะ” ปลายาวหันไปมอ ่อนนั่ัวรเมื่อเห็นเมธัสเินเ้ามาในร้านับาภา
เมธัสวาสายาไปรอบๆ ่อนุยิ้มที่มุมปาเมื่อเาเห็นปลายาวนั่อยู่ที่โ๊ะมุมร้าน้านใน เาบอบริรว่า้อารนั่ถัาโ๊ะอปลายาวไปสอโ๊ะ
ร่าสูหย่อนัวลบนโฟาัวยาวบุนวมหนานุ่ม าภานั่ล้าๆ เพียรู่บริร็นำไวน์มาเสิร์ฟให้เา เายมันึ้นิบพาแน้าหนึ่บนพนัโฟาึเหมือนเป็นารโอบาภาอยู่ลายๆ หล่อนเอียัวเ้าหาเาระิบบาอย่าที่้าหู ปลายาวำแ้วในมือแน่นเมื่อเห็นภาพนั้น เธอวาแวลบนโ๊ะแล้วอัวไปเ้าห้อน้ำ เมธัสยยิ้มอย่าพอใเมื่อเห็นอาารอเธอ ปลายาวมอัวเอในระ้วยแววาเศร้า เธอไม่อยาใส่ใว่าเารู้ว่าเธอมาที่นี่ไ้อย่าไร แ่ารที่เาปราัวพร้อมาภา ทำให้เธอมั่นใว่าเา้อารทำร้ายิใเธอและมัน็ไ้ผล าภามีอิทธิพลเหนือิใเธอ
นันรีเริ่มบรรเลเสียโน๊อันไพเราะ นรีนุ่มหู ฟัสบาย่วยให้รู้สึผ่อนลาย
“ร้านนี้เพลเพราะนะะ เมธอบฟัเพลแ๊สั้แ่เมื่อไหร่แพทไม่เยรู้เลย”
“็อยาลอฟัู” เาอบแบบไม่ใส่ในั เาเหลือบมอทาประู เมื่อไม่เห็นปลายาวลับมาที่โ๊ะ เมธัสำลัะลุึ้น หาไม่เห็นร่าบาเินเ้ามาเสีย่อน เามอผู้ายโ๊ะ้าๆ ที่ำลัมอเมียเาาเป็นมัน้วยสาาุ่นวา แผ่นหลัาวเนียน สะโพลมลึภายใ้เรสรัรูปนั้นูยวนา เมธัสอยาวัลูาอหมอนั่นออมาะ เายแ้วไวน์ื่มรวเียวหมแ้วอย่าัเือใ ่อนผายมือวนาภาเ้นรำ ที่ฟลอมีู่รัหลายู่ำลัเ้นรำ ื่ม่ำับนรี
“ปาย สามีแออไปเ้นรำ” แนบอเธอให้หันไปมอ ปลายาวเยหน้าึ้นเอียหน้าไปมอ ภาพที่เห็นทำใเธอเ็บแปลบ าภาบไปบนไหล่เา เมธัสไล้มืออยู่ที่แผ่นหลัเธอ้าๆ เธอัริมฝีปา้านในนเ็บเพื่อลั้นน้ำาไม่ให้ไหล เาใร้ายับเธอมาริๆ
“ันลับ่อนนะแน อิม”
“ถ้าลับ็ลับ้วยัน ป่ะันไปส่” เนิราว่า พลาลุึ้นว้าระเป๋าใบหรูึ้นล้อแน ปลายาวพยัหน้าทั้สามสาวึเรียเ็บิลและออาร้าน เมธัสรีบผละาาภาและเินามไปปลายาวไปทันที าภามอเา้วยวามุ่นเือทีู่่ๆ เา็ผละออไปื้อๆ
ปลายาวเเล็น้อยเมื่อถูมือแ็แรว้าท่อนเนเอาไว้ เธอหันไปมอนรหน้า่อนเบือนหน้าหนี เอ่ย้วยน้ำเสียเรียบ
“ปล่อย่ะ”
“มาับัน”
“ปายไม่ไป ปล่อย่ะปายะลับับแน” เนิรามอเพื่อนแล้วหันไปพูับเมธัส
“แนไปส่ปายเอ ุเมธไปสนุ่อเถอะ่ะ”
“ผมะพาเมียผมลับบ้าน” พูบเา็ึแนปลายาวให้เินามไปที่รถ เนิราและอรีมอหน้าัน้วยวามไม่เ้าใับารระทำอเมธัสเลยแม้แ่น้อย
เมธัสเปิประูรถและับเธอยัเ้าไปาเ็มัให้้วยวามรวเร็ว พร้อมำับเสียเ้ม “อย่าิะเปิประูหนี” ปลายาวนั่อแ็ สะบัหน้าไปอีทา ร่าสูอ้อมไปนั่้านนับสาร์ทเรื่อยน์และับออไป ใบหน้ามายเหลือบมอภรรยาเป็นระยะ เธอนั่เียบหันไปมอนอระลอเวลา วามมีริ้ววามหุหิาๆ
“ไม่ยัรู้ว่าอบเที่ยวลาืน” เสียึ่เยาะที่ัึ้นทำให้ปลายาวหันมามอ
“็มีบ้า่ะ แปลหรอะ” เธอย้อนถาม เมธัสหันมามอเธอและยไหล่
“แ่แปลใ”
“ปายไปับเพื่อนเป็นเรื่อปิ่ะไม่ไ้ทำอะไรไม่ีลับหลัใร” ปลายาวอเหน็บเาไม่ไ้
“อ้อ..็ริ ไปับนเยๆ ันน่ะไม่เสียหาย”
ปลายาวเม้มปา พยายาม่มใไม่ให้สั่น เมธัสยิ้มร้ายสายาวาววับ พึพอใที่เห็นวามเสียใอยู่ในวาู่นั้น ปลายาวว้าสมาร์ทโฟนึ้นมาูลบเลื่อนอารม์อ่อนไหว เนิราส่ไลน์มาหาถามว่าเป็นยัไบ้า ลัวว่าเธอะทะเลาะับเาบนรถ ปลายาวพิมพ์อบ และุยันไปลอทาไม่ไ้ให้วามสนใับน้าๆ อี เมธัสหันมอ้วยวาุ่น เาว้าโทรศัพท์ออามือเธอแล้วเหวี่ยไปเบาะ้านหลั อย่าัใที่เธอไม่สนใเา ปลายาว้อมอเาาโ อ้าปา้า รู้สึุนึ้นมาิหมั เาะยั่วโมโหเธอไปถึไหน ้อารให้เธอระเบิอาม์ใส่เาหรืออย่าไร
“พี่เมธทำัวน่าเลียมารู้ัวมั้ยะ อ่อ..ไม่สิ ปายิว่าพี่รู้ว่ามันน่ารัเีย็เลยั้ใทำับปาย” ปายาวเอ่ยนิ่มๆ ้อมอเา้วยสายาผิหวั เมธัส้อลับาุ่น
“เพราะผู้หิแบบเธอไม่ำเป็น้อให้เียริไ” ปลายาวัริมฝีปาแน่น เอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ลับมา วยเปิประูอย่ารวเร็วทันทีที่เาอรถ ร่าบา้าวเร็วไปที่ลิฟท์และแะาร์ ่อนที่ลิฟท์ะปิร่าสู็้าวเ้ามาไ้ทัน
“รีบหนีทำไม ทนฟัไม่ไ้?”
“ปายไม่อยาุยับนพาล นิสัยไม่ีอย่าพี่” เมธัสว้าแนเธอเอาไว้แน่น
“ปล่อยปาย” ปลายาวพยายามสะบัแนออ แ่็ไม่สะเทือนร่าหนาสันิ
เมื่อลิฟท์เปิออเา็ลาเธอออมา ผลัประูหนาหนัเ้าไป้านในเพนท์เฮ้าส์ ร่าสูลาเธอมาที่ริมระรห้อนั่เล่นัเธอเอาไว้ในอ้อมแน
“ใ่ันมันพาล นิสัยไม่ี พอๆ ันับผู้หิเ้าเล่ห์ วยโอาสอย่าเธอนั่นแหละ”
“ปายไม่ไ้ทำอะไรอย่าที่พี่ล่าวหา ทำไมพี่เมธไม่ฟัปายเลย ในสายาพี่ปายเป็นนแบบนั้นหรือะ นที่หลอลวหาประโยน์าพี่ พี่เมธิแบบนั้นริๆ หรอะ” ปลายาวัพ้อ ระบายวามอัอั้นในใออมา้วยน้ำเสียสั่นเรือ
“ปายิมาลอว่าพี่เมธือนที่เ้าใปายมาที่สุ นอายายแล้ว พี่เมธือนเียวที่ปายแร์มาว่าใร แ่มาวันนี้ปายเพิ่รู้ว่ามันไม่ใ่ ปายิไปเอนเียว ปายไม่มีวามสำัอะไรับพ....” เมธัสไม่อยาไ้ยินำัพ้อที่บีบหัวใเาอี ปาหยัึทาบทับลมาที่เรียวปาอิ่มึ บเม้มลีบปานุ่ม้วยแรอารม์ ิเอาเรียวลิ้นเล็มาูึนหนำใ มือเรียวหนารูิบุเรสสวยรสะโพลแล้วึมันลไปอที่พื้น
“ไอุ้บ้านี้ อย่าให้เห็นว่าใส่มันอี” เาพูเสียแ็ิเรียวปานุ่ม วามเ้มุ่นวา เาอยาีุบ้านี้ออเป็นิ้นๆ ้วย้ำ เมื่อิถึอนที่มีผู้ายมอผิวสวยๆ อปลายาว
“พี่เมธไม่มีสิทธิบารีวิปาย ปายใส่อะไร็ไ้ที่อยาใส่” ปลายาวสวนลับไม่ยอมแพ้
“หึ ันมีสิทธิแน่ ็สิทธิวามเป็นผัวไ” เาพูพร้อมับฝัรอยเี้ยวบนลาไหล่าวนวล แล้วเลื่อน่ำลไปรอบรอยออสีหวาน ูึเ้าปาแรๆ มือร้อนยี้ยำ้นามอนอย่าหนัหน่ว บร่าเธอให้แนบไปับระใส
ปลายาวร้อไห้ออมาเป็นรั้แรที่เารุนแรับเธอ เธอไม่้อารแบบนี้ ไม่อยาให้เาเลียเธอแบบนี้ ผู้ายนที่น่ารั อ่อนโยนนนั้นหายไปไหน ร่าบาสั่น สะอื้นไห้
“พี่เมธ อย่าทำับปายแบบนี้ ปายอร้อ”
เมธัสไม่ฟัำอ้อนวอนนั้นเมื่ออยู่ในวามำมือมน์ฤษา ริมฝีปาร้อนผ่าวบูบลไปบนลีบผาหอมรุ่น ไล้เลีย ูิมวามหวานอย่ายั่วเย้า ปลายาวัวอ่อน ิปลายเล็บลบนบ่าบึบึน ัปาลั้นเสียราสะอื้น “อะ”
เายืัวึ้นยืนยร่าบาเ้าหาับเรียวาาวให้โอบรอบเอวสอบเอาไว้ ปลายาวมอแววาำมือเาอย่าหวาหวั่น เธอแะมือที่แผอเาแผ่วเบา พูอ้อนวอนเสียอ่อน
“พี่เมธอย่ารุนแรไ้ไหมะ ปายลัว” แววาอเมธัสายวามปวร้าวเมื่อมอเห็นวามเ็บปวและหวาลัวอเธอ เาไม่อบอะไรเพีย้มลูบเธอ ูบที่เ็มไป้วยวามรู้สึทั้แสนหวาน เร่าร้อนและเ็บปวผสมปนเปนแยไม่ออ ปลายาวน้ำาไหล เธอรู้สึเศร้าและเ็บปวเหลือเิน ทำอย่าไรเราะผ่านเรื่อนี้ไปไ้ ร่าหนายับฝัแ่นายแร่ลไปในวามนุ่มุ่ม่ำ ยับเนิบ้าแ่ทรพลั่อนัหวะรัะทะยานสู่วามเร็วึ้น ร้อนแรึ้น นถึุหมายปลายทา
หลัาืนนั้นเา็ไม่รัแเธออี และูเหมือนเาะเลี่ยารพบหน้าัน เาะออไปทำาน่อนเธอื่นนอน ลับมาอนเธอหลับไปแล้ว ปลายาวรู้สึโเี่ยวเหลือเิน อนนี้อายุรรภ์ไ้สอเือนแล้วอาารแพ้ท้อเริ่มีึ้น เธอโล่ใอยู่บ้าที่เาไม่มีโอาสเห็นเธออาเียนอนเ้าบ่อยๆ ไม่อย่านั้นเาสสัยและรู้วามริเร็วึ้น ปลายาวเ็บานบนโ๊ะเ้าเรื่อล้า ่อนหยิบยาบำรุรรภ์มาิน
“ุปายทาน้าวเ้าแล้วหรอะ” เสียแม่บ้านที่มาทำวามสะอาเอ่ยทัทาย ปลายาวสะุ้ใ นเผลอทำแผยาบำรุลในอโ๊ะ เธอรีบเ็บอยาทั้หมลระเป๋า ส่ยาเ้าปาื่มน้ำแล้วหันมาอบ
“่ะป้านี วันนี้มาแ่เ้าเลยนะะ”
“พอี่วบ่าย้อพาลูสาวไปฝาท้อน่ะ่ะ เลยรีบมาทำอนเ้าะไ้ทันเวลา”
“อ่อ่ะ ลูสาวท้อี่เือนแล้วะ”
“ห้าเือนแล้ว่ะ ท้อเริ่มโ ้ออยูแลีๆ”
“อให้สุภาพแ็แรทั้แม่และลูนะะ ไว้ปายะฝาอไปเยี่ยม่ะ” ปลายาวพูอย่าใี เธอมีน้ำใ่อผู้อื่นเสมอ ไม่เยถือัวับนที่้อยว่า
“อบุมา่ะ ุปายน่ารัับป้าลอเลย” ปลายาวยิ้มแล้วอัวเ้าไปวารูปในห้อ ปล่อยให้แม่บ้านทำานไ้สะว
และวันที่ปลายาว้อลับไปทำานเป็นเลาให้สามี็มาถึ ปลายาวและเมธัสมาถึบริษัท่อนเวลาเล็น้อย เาให้เธอใ้ลิฟท์สำหรับพนัานทั่วไป ไม่อนุาิให้เธอใ้ลิฟท์อผู้บริหาร เาอ้าว่าเพื่อวามเท่าเทียมไม่อยาให้พนัานรู้สึแบ่แย ปลายาวไม่มีปัหาับเรื่อนี้อยู่แล้ว เธอึไม่ัวลอะไร หลายนเห็นเธอลับมาทำาน็เ้ามาทัทาย แ่บาน็ุบิบวิพาษ์วิาร์เรื่อ่าวรั้่อน ปลายาวเพียยิ้มรับไม่รู้สึหวั่นไหวเธอรู้ีว่าหนีไม่พ้นับำพูอนที่ไม่รู้ัเธอี ร่าบาลมลึในุบ้อี้สูทสีเบสั้นเลยเ่าเล็น้อย สวมทับ้วยเบเอร์สีำาทับ้วยเ็มัแบรน์หรู เ้าุับระเป๋า รอเท้าส้นสูสีเบรีม วหน้าหวานแ่แ้ม้วยเมอัพเนียนริบูเบาเป็นธรรมาิ ริมฝีปาสีมพูพีูอวบอิ่ม ทั้หมนั้นูีสมับำแหน่เลาท่านรอประธานอย่าไม่มีที่ิ
รวิทย์เ้ามาทัทายเมื่อเห็นเธอ แ่อแปลใไม่ไ้ว่าเหุใเธอึไม่ไ้มาทาลิฟท์อผู้บริหาร
“สวัสีรับุปาย ยินี้อนรับลับมาทำานนะรับ”
“อบุ่ะุร นี่ะปายทำแนวิมาเผื่อ ส่วนอันนี้อพี่เมธฝาุรัารให้้วยนะะ” ปลายาวยื่นล่อแนวิหลาไส้ที่เธอทำเรียมไว้แ่เ้าให้รวิทย์และฝาฝัให้เานำไปให้เมธัส้วย
“ไ้รับ ส่วนเรื่อานบอสแ้ผมไว้แล้วว่า้อแบ่านในส่วนอในประเทศเป็ฯอุปาย ส่วนผมูแลในส่วนฝั่่าประเทศ ุปายไม่ิัอะไร”
“้วยวามยินี่ะ ถ้ามีอะไรแนะนำปายฝา้วยนะะ” ปลายาวฝาัวอย่าถ่อมน
“โอย เ่ๆ แบบุปายผมไม่มีอะไร้อแนะนำหรอรับ ผมะอีที่้ออวาม่วยเหลือ”
ปลายาวยิ้มบาๆ เมื่อรวิทย์อัวไปทำาน ึหันไปวาระเป๋าลบนโ๊ะ ว้าถุบ๊วยออมาาระเป๋าถือหยิบเ้าปาเมื่อรู้สึลื่นไส้ เธอรู้สีเวียนหัวั้แ่เ้า ยิ่อนึ้นลิฟท์มา้าบนนี้เหมือนอาาระยิ่หนัึ้น เธอพิศรีษะลบนพนัเ้าอี้หลับา ใบหน้าีเียว
เมธัสะัเมื่อเปิประูออมาเห็นปลายาวนั่หลับาอยู่ที่เ้าอี้ วหน้าหวานนั้นีาว ถ้าำไม่ผิเาเห็นเธอเป็นแบบนี้มาเือบสอเือนแล้ว เาั้ใะพาเธอไปรวที่โรพยาบาลแ่มาเิเรื่อึ้นเสีย่อน ร่าสูยืนลัเลว่าะเ้าไปถามเธอหรือปล่อยผ่านไป ะที่ยััสินใไม่ไ้รวิทย์็เรียเาให้เ้าประุมผลประอบารในเรือสาา่าประเทศ เมธัสัใปล่อยเรื่อนี้ไป่อนแล้วเินห่าออไป
หลับารประุมเมธ็เรียเธอให้เ้าไปในห้อ เาลอบสัเุเธอเียบๆ รู้สึพอใึ้นเมื่อเห็นหน้าเธอมีเลือฝาไมู่ีเียวอีแล้ว เาไม่ไ้เป็นห่วเธอแ่เาไม่อยารัแนป่วยมันไม่สนุเท่าไหร่ เห็นแล้วไม่มีอารม์ เมธัสสรุปับัวเอแบบนั้น หลัาที่เารัแเธอืนนั้นแล้ว็้อ่มใไม่ให้ทำอะไรรุนแรป่าเถื่อนแบบนั้นับเธออี แววาอเธอที่มอเามันทำให้เารู้สึหายใไม่ออ ราวับะาใ
“อรายานารประุมฝ่ายารลาับฝ่ายารเินเมื่อสอเือน่อน ให้เสร็่อน่วบ่าย”
“ไ้่ะ”
“อ้อ ่วยอโ๊ะร้านอาหารฝรั่เศสเวลาทุ่มรและอไม้ให้้วย” เาบอพร้อมหรี่ามอเธอเพื่อับอาาร
“เนื่อในโอาสอะไระ” เธอถามเสียเรียบ แม้ะรู้สึเ็บแปลบแ่็้อเ็บมันเอาไว้้าใน
“โอาสพิเศษ”
“ไ้่ะ ทุอย่าะเรียบร้อยรามเวลา มีอะไรเพิ่มเิมอีมั้ยะ” ปลายาวถามอย่าเป็นารเป็นาน ไม่มีร่อรอยอารม์อื่นใ และนั่นทำให้เาไม่พอใ ใบหน้าเรียบเย ำพูเป็นทาารนั้นำลัยั่วโมโหเา
“มี ไปล็อประู” ปลายาวเยหน้ามอเาวาเรียวสวยูัวลึ้นมาทันที เมธัสย้ำเสียแ็อีรั้ เธอึำ้อเินไปล็อประูอย่าเลี่ยไม่ไ้ เธอล็อและเินลับมา้าๆ เมธัสเลื่อนเ้าอี้ออห่าโ๊ะทำานเล็น้อย ยับาออว้าึ้น ว้าร่าบามานั่บนั โน้มใบหน้าลมาระิบที่ใบหูเสียพร่า
“ทำหน้าที่อเธอ”
ปลายาวสบาเา่อนส่ายหน้าเมื่อรู้วามหมายนั้น “้อไม่ใ่ที่นี่่ะ ปายทำไม่ไ้”
มือแร่ับาเธอแล้วบีบเบาๆ ้อมอเธอ้วยสายาุ่นมัว เธอเห็นโทสะเ้นเร่าอยู่ในนั้น “อย่าัใัน เธอไม่มีสิทธิปิเสธ”
“พี่เมธะไ้โปร ้อไม่ใ่ที่นี่ มันที่ทำานนะะ” ปลายาวอร้อเา มันไม่สมวรเลย เาเรียร้อเธอแ่ไหน เท่าไหร่เธอไม่เยว่าแ่้อไม่ใ่ที่นี่ เาเป็นถึผู้บริหาร หาใรมาเห็นว่าเาทำอะไร วามเื่อถือ เารพยำเระเหลืออยู่ไ้ยัไ
“หึ อย่ามาหน้าบาหน่อยเลย อนให้ันูบลูบลำในโรแรมนั่นมัน็ไม่่าันหรอ” เาพูเสียเยาะหยัน
“พี่เมธ ปล่อยปายเถอะนะะ” ปลายาวรา เ็บแปลบับำเือเือน
“ทำให้ันพอใสิ แล้วันะปล่อย” เาับมือเธอให้อบุมรแ่นายทีุ่ัวอยู่ในาเแล้วยับมืออ่อนนุ่มเลื่อนึ้นล มืออี้ารั้้นอเธอโน้มเ้าหา ทาบทับริมฝีปาลไปแนบแน่นลิ้นร้อนแทรเ้าไปในโพรปานุ่ม ื่ม่ำับวามหวาน่ำ้าใน เี่ยวปลายลิ้นร้อนเ้าับลิ้นเรียวเล็อย่ายั่วยวนูึลีบปานุ่ม้ำๆ ปลายาวไม่อาทานทนับวามหวามไหวที่เามอบให้ มือเรียวอี้ายึ้นโน้มใบหน้ามายลมาหา บเบียแลูบให้ลึึ้มาว่าเิม เมธัสปลระุม้านบนอุเธอออึมันลไปอที่เอวบา ันบราึ้นไปเหนือเนินออวบอิ่ม ที่นับวันะยิ่ยายให่ึ้น เาราอย่าพอใเมื่อไ้สัมผัสวามอวบหยุ่น้วยริมฝีปา ปลายลิ้นแะลไปแผ่วเบารอบป้านสีอ่อน แล้วูึปลายยอที่ัู้ัน ปลายาวสะท้านลั้นเสียรา้วยวามทรมาน แหนเยใบหน้าึ้นสอมือเ้าไปในเส้นผมนุ่มิึมันเบาๆ “อ๊ะ” นิ้วเรียวยาวไ่ลไปเบื้อล่า สะิทัทายเสรอไม้สีสแล้วเล้าลึนมันายน้ำหวานุ่ม่ำ ่อยๆ เลื่อนนิ้วเ้าไปหารัรัอันอบอุ่นเนิบ้า เมธัสัรามรอเมื่อลาายอเาเ้นเร่า อยาีัวออมาเป็นอิสระ เาับมือเธอให้ปลิปาเเาลแล้วปลปล่อยแ่นายร้อนผ่าวออมา ุมมือเธอให้รูรึมันึ้นล้าๆ แล้วปล่อยให้เธอบรรเล้วยนเอ ร่าามเร็สั่นสะท้าน หน้าแ่ำ ผิวายเป็นสีมพูระเรื่อเมื่อเายับมือเร่ัหวะส่ให้เธอถึฝั่ฝัน เธอบหน้าลบนบ่าเารีร้อออมาแผ่วเบาอย่าสุสม “อ๊า” เมธัสันร่าบาออห่าับเธอยลาั ยับาออว้าประอใบหน้าอเธอให้้ม่ำล และระิบสั่ “ทำให้มันสบสิ” ปลายาวเยหน้าึ้นสบาทีุ่่นมัวไป้วยอารม์ใร่พิศวาสอเา แล้ว้ม่ำล แะปลายลิ้นทัทายมันและรอบรอมันนหม เมธัสัฟันราเสีย่ำในลำอเมื่อเธอูึมันเร็วึ้น รู่ให่ร่าหนา็เร็ ระุเฮือปลปล่อยธารรัออมาสู่โพรปาอ่อนนุ่มอเธอ
ความคิดเห็น