คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 10
Chapter 10
เมธัสับรถออาบ้านปริรัษ์้วยวามเร็วเสียล้อบถนนัสนั่น ลัาวัลย์ะเ้ออมอเมื่อไ้ยินเสีย ่อนเรียเ็ในบ้านมาถามว่าใรับรถออไป “ออุเมธ่ะ เ้ามาสัพัและออไปเมื่อี้นี้่ะ”
ลัาวัลย์มวิ้วหันหน้ามอรันาเิวามัวลึ้นในใ “ันหวัว่าาเมธะไม่ไ้ยินเรื่อที่เราุยันเมื่อี้นะรั”
“ไม่หรอ” ลัาวัลย์พยัหน้ารับ แ่ในใยัอัวลไม่ไ้เพราะเธอรู้ว่าเมธัสไม่อบารถูบัับ ถึลูายะเ็มใแ่านแ่็เพราะใ้สถานาร์มาหลอระุ้นให้ทุอย่ามันเร็วึ้น
เมธัสไม่ไ้ลับไปที่เพ้นท์เฮ้าส์ เาำลันั่ื่มอยู่ในห้อวีไอพีอลับหรูแห่หนึ่ที่เมื่อ่อนเามาบ่อย แ่ไม่ไ้มาอีหลัาแ่านับปลายาว แ้ววิสี้ถูสาเ้าลำอแ้วแล้วแ้วเล่า วามแ่ำในใเาอนนี้ัมีเพลิสุม เาเลียวิธีารที่เธอใ้ เธอหลอลวเา ปั่นหัวเาให้ลุ่มหลแล้วถีบเาลไปในหุบเหว “โธ่เว้ย!” เาสบถลั่นเมื่อภาพวามสุระหว่าเาและปลายาวผุึ้นมาในำนึ เารัารที่มีเธอในอ้อมแน รั่วเวลาที่อยู่ับเธอ แ่สิ่ที่เธอทำเาไม่อายอมรับไ้ มือเรียวหนาว้าแ้วในมือไปที่ผนัห้อนแระาย เานั่ื่มอยู่รนั้นนเวลาผ่านไป่อนืน ร่าสูเินออมาที่รถ้วยท่าทาไม่มั่นนั พนัานทีุ่้นเยหน้าาอเาีึอาสาเรียแท็ี่ให้ ไม่ยอมปล่อยให้ลู้าวีไอพีับรถลับเอ เมธัสยอมนั่แท็ี่เพราะสมาธิอเาอนนี้ับรถเอไม่ไ้ ร่าสูเยหน้าพิพนัแล้วหลับาล เาเลียเธอ เลียสิ่ที่เธอทำับเา
เาพาัวเอมานถึหน้าประูเพนท์เฮ้าส์ในที่สุ ร่าสูเเล็น้อยเมื่อเปิประูเ้ามา ปลายาวสาวเท้าเ้ามาหา ยื่นมือไปพยุเาไว้ เาไปื่มมาหรือิ้วเธอมว นานแล้วที่เาไม่ไ้ื่มนเมานานี้ เธอโทรหาเาหลายรั้แ่เาไม่รับสาย
มัสเยหน้าึ้นมอนใล้ัวแล้วสะบัแนออห่า พูเสียห้วน “อย่ามายุ่” ปลายาวะัแ่ไม่ยอมทำาม เธอเ้าไปพยุเาลนั่ที่โฟา “บอว่าอย่ามายุ่ไ ไปให้พ้นหน้าัน” เมธัสวา ้อมอเธอ้วยสายาุัน ปลายสะุ้้วยวามใ มันเิอะไรึ้นเาโรธเธอั้นหรือ
“พี่เมธเมาแล้ว เี๋ยวปลายเ็ัวให้นะะ” เธอพูพร้อมปลระุมเสื้อเิ๊เาออ เมธัสว้ามือเธอเอาไว้ผลัเธอออห่า ้วยแรที่มาทำให้ร่าบาเหายหลันับพนัโฟาอี้านหนึ่
“พี่เมธเิอะไรึ้นะ โรธปายเรื่ออะไร” เธอถามออไป้วยวามไม่เ้าใ เาไม่เยเป็นแบบนี้มา่อน เมธัสยิ้มเยาะมุมปา มอเธอ้วยสายาโรธรุ่น
“ไม่รู้ริๆ หรือว่าันโรธเรื่ออะไร อมหลวลวแบบเธอน่าะเ้าใ” สรรพนามที่เปลี่ยนไป น้ำเสียแ็ระ้า ทำเอาปลายาวเ็บแปลบ เธอทำอะไรให้เาโรธมานานี้เลยหรือ เธอแน่ใว่าไม่ไ้ทำแบบนั้น
“ปายไม่รู้ว่าพี่เมธหมายถึเรื่ออะไร”
“ปั่นหัวัน ับันแ่านไ้สมใเธอมาสินะ ทำไมปลายาว ทำไม้อทำับันเหมือนันเป็นไอ้ั่ ห๊ะ บอันมาสิ” เมธัสระเบิอารม์ใส่เธอ มือแร่ับแนลมลึแล้วบีบมันแน่น
“พี่เมธปายเ็บ่ะ” ปลายาวนิ่วหน้าพยายามแะมือเาออ
“เธอสมรู้ร่วมิับทุน เ้ามาเป็นเลาอัน เ้ามาใล้ิัน และสุท้าย็วาแผนปล่อยรูประยำนั่น เพื่อบัับให้ันแ่านับเธอ ทำไมปลายาว ทำไม้อทำแบบนั้น”
ปลายาวสั่นหน้าเธอไม่รู้เรื่อแผนปล่อยรูปนั่นเลย เธอยอมรับว่าารที่เธอไปเป็นเลาอเา เพราะมาราอเาอร้อให้เธอ่วยไปเป็นัวันนและอยเป็นหูเป็นาเรื่อผู้หิให้ท่าน ลัาวัลย์เป็นเพื่อนสนิทอป้ารันา เธอ็ุ้นเยับลัาวัลย์อยู่บ้า ที่เธอยอมล่วยเพราะเป็นโอาสีที่เธอะไ้เรียนรู้ารทำานับผู้บริหารเ่ๆ แบบเา เพื่อะนำประสบาร์ที่มีลับไปทำานบริษัทาบาเล่ ธุริอรอบรัว่อไป ราแรเธอั้ใว่าะทำานนี้เพียแ่สอปี แ่หลัาที่เธอหลุมรัเา็อยาทำานนี้่อไป ารไ้อยู่ใล้ิเาือวามสุอเธอ ทั้ๆ ที่เือนาราเร่เร้าให้เธอมาทำานที่บริษัทสัทีแ่เธอบ่ายเบี่ยมาลอ นระทั่เิเรื่อึ้นและ้อแ่านับเาในที่สุ เธอมีวามสุมาที่ไ้แ่านับเา เาีับเธอูแลเธอแบบที่เธอไม่ไ้าหวั มันเินที่เธอฝันเอาไว้มามายนั
“ปลายยอมรับ่ะว่าารเ้ามาเป็นเลาอพี่เมธเพราะุแม่อร้อให้่วย แ่เรื่อ่าวปายไม่รู้ริๆ ปายไม่ไ้เป็นนทำ”
“หึ เธออยาไ้ันนัวสั่นนานั้นะให้ันเื่อ” เามอเธอ้วยสายาเยาะเย้ย
“ปายไม่ไ้ทำ พี่เมธเื่อปายนะะ” ปายาวมอเา้วยสนายาอ้อนวอน ยมือึ้นลูบใบหน้าเา
“ันโ่มาพอแล้วปลายาว พอันที” เมธัส้อมอเธอสายาปวร้าว ับมือเธอผลัออห่า
“พี่เมธ....” ปลายาวราออมา วารื้นไป้วยน้ำา เธอเ้าใเาโรธที่ถูหลอ แ่เธอไม่ไ้เป็นนทำ ทำไมเาไมเื่อใเธอเลย
“อยาแ่านับัน อยาอยู่ับันมา ไ้สิปลายาวันะทำให้เธอสุนลืมไม่ลเลย” เมธัสรวบเธอึ้นอุ้ม เินรไปที่ห้อนอน้วยวามรวเร็ว ทิ้ร่าบาลบนเียแล้วโถมทับลมา ระาุนอนนระุมาวิ่น ฝัริมฝีปาบับนเนินอนุ่มอย่าแร ไรเรารูไปบนผิวอ่อนบอบบานเป็นรอย “อ๊ะ พี่เมธปายเ็บ” ร่าบาสั่นรู้สึหวาลัวับแรอารม์อนรหน้า เธอไม่เยเห็นเาในมุมำมืแบบนี้เลย
“แ่นี้ไม่ถึายหรอ เ็บเสียไว้รา บริารันให้ถึใะีว่า” ปาร้อนทาบลมาบนเรียวปานุ่ม ูึบัมันนเลือึม มือเรียวหนาบีบเล้นออวบอิ่มนบี้แบน ปลายาวพยายามเบี่ยหน้าหนีเ็บนน้ำาไหล
“พี่เมธอย่าทำแบบนี้ อะ โอ้ย” ปลายาวสะอื้นเมื่อเาสอนิ้วเ้าไปใน่ออ่อนนุ่มที่ยัแห้ผา ใบหน้ามายุลบนออวบอิ่ม ปาลิ้นร้อนลบนยอถันแล้วัเบาๆ นิ้วร้ายยับเ้าออ นิ้วี้บลึับปุ่มสีสปลุเร้าให้เธออบสนอ ปลายาวัวอ่อนเมื่อถูระุ้นในุอ่อนไหว เมธัสสัมผัสเธออย่าหยาบายวามอ่อนโยนที่เยมีหายไป แ่ระนั้นเา็ยัปลุวามระสันใร่อเธอออมาไ้ เายิ้มเยาะมุมปาเมื่อเธอุ่ม่ำแะ “ร้อนไว”
ปลายาวหลับาลเพื่อหลบสายา เาแยาเรียวออว้าแทรวามแ็ึลไปราวเียวสุ ปลายาวผวาอเาไว้ ิปลายเล็บลไปบนแผ่นหลัว้า ร่าแร่อรึ้วยัหวะุันามแรอารม์้าใน เาอยายี้เธอให้แหลราามือ เาับพลิัวเธอว่ำหน้าล เสือเสยเ้าไปหนัหน่ว ปลายาวัผ้าห่มแน่นเพื่อลั้นเสียมันทั้เ็บแปลบและสุสม น้ำาึมออทาหาาเมื่อเธอถึุหมายัวสั่นสะท้าน เนินนานหลายนาทีที่เายับโยบนร่าเธอ ่อนะผละออรั้ร่าบาหายึ้นับใบหน้าหวานยึ้นเล็น้อย ับเรียวปานุ่มให้เปิออรับัวนอเาเ้าไป “ูมัน” เาออำสั่ เพียั่วรู่ ร่าแร่็ระุเร็ ปลปล่อยน้ำาวุ่นสู่อุ้ปาอบอุ่นและไหลลลำออเธอ ปลายาวสำลัเมื่อเาผลัันมันเ้ามาลึึ้น เธอลืนรสาอเาลอ น้ำาึมเมื่อถูระทำิบเถื่อนและเธอ็อบสนอ เมธัสบรามเปล่เสียราอย่าสุสม ไม่มีใรทำให้เาสุสมไ้ถึแ่นเหมือนเธอ “นร” เาสบถเมื่อเาหลอัวเอไม่ไ้ว่า้อารเธอ ร่าำยำถอนัวออห่า ้อมอปลายาวยมือึ้นเ็ราบน้ำรัที่ริมฝีปา วามลุโน้วยไฟพิศวาสเาะยี้เธอทั้ืน ร่าแร่โถมทับ เรือนร่าลมลึุไร้ัว หยาบหยามและเอาแ่ใ ปลายาวหลับาปล่อยน้ำาให้รินไหล
ในอนเ้าเมธัสยัหลับไหลอยู่บนเีย ปลายาวยับัวออาอ้อมอเาให้เบาที่สุ หลัาที่เารุล้ำเธอทั้ืนนฟ้าเือบสว่าถึไ้หมฤทธิ์ลและอเธอไว้นเ้า ปลายาวพาร่าายที่ปวร้าวไปยัห้อน้ำ เธอ้อมอร่อรอยบนร่าายแล้วน้ำาเอ่อ เธอเ็บัไปทั้ัโยเพาะุอ่อนไหวนแทบ้าวาไม่ออ บนผิวอ่อนบาเป็นรอยแ้ำและ้ำไปทั่วโยเพาะบนเนินออวบอิ่ม เธอเปิลิ้นัที่เ็บที่รวารั้รรภ์ไว้ในนั้นออ หยิบมันึ้นมา้วยมืออันสั่นเทา เมื่อวานเธอัสินใรวและผล็ือเธอท้อริๆ อนนั้นเธอีใมา และิวาแผนะบอเาในวันนี้ที่เป็นวันรบรอบแ่าน แ่ทุอย่า็ลับาลปัรไปหม เมธัสโรธเธอมา เาเ้าใผิว่าเธอวาแผนับเาแ่าน อนนี้เาไม่้อารรับรู้ว่าเธอำลัั้ท้อลูอเรา หาเธอบอเา เาเลียเธอมาว่าเิมที่ะ้อผูิับเธอไปลอเพราะลู และิว่าเธอับเาไม่ปล่อย เธอทิ้ที่รวนั้นลถัยะรวบถุยะมัปาแล้วเอามันไปทิ้รวมับถัยะใบให่ในห้อทำวามสะอา อย่าน้อยอนนี้เาะยัไม่รู้เรื่อนี้ เธอะบอเาเมื่อเาหายโรธเธอแล้ว
เมธัสรู้สึัวื่นเมื่อพระอาทืย์เริ่มโรยแสลแล้ว ท่อนแนำยำวาหาร่านุ่มนิ่มอภรรยา้วยวามเยิน วามลืมึ้น่อนะสำนึไ้ว่าทุอย่ามันไม่เหมือนเิมอีแล้ว วามร้าวึ้นทันทีเมื่อิถึมัน าแร่วาลบนพื้นเินเ้าไปในห้อน้ำ ใ้เวลาเพียไม่นาน็อาบน้ำแ่ัวเรียบร้อย เาวาสายามอหาปลายาวและเห็นเธอนั่อยู่ริมสระว่ายน้ำ ร่าสูเินเ้าไปใล้ ปลายาวหันมามอเมื่อไ้ยินเสียเสียเลื่อนประูระ เธอลุึ้นยืนมอเา้วยสายาระแวระวั เธอไม่้อารให้เาทำเหมือนเมื่อืน เาเหมือนนที่เธอไม่รู้ัและมันทำให้เธอลัว
“หิวมั้ยะ ปายเรียมอาหารไว้ให้แล้ว” เมธัสสำรวเธอไปทั่วัว วามเผยวามพอใเมื่อเห็นรอยแเป็น้ำบนลำอาวผ่อหลายุ ริมฝีปาอิ่มบวม้ำ ุยิ้มเยาะมุมปา
“มีแรเหลือทำอาหาร?”
“เอ่อ ือปายลัวพี่เมธหิว่ะ”
เาไม่อบเพียแ่เินลับเ้าไป้านในรไปที่โ๊ะอาหาร บนโ๊ะถูัไว้อย่าสวยามบนนั้นมีอาหารานโปรอเา มีไวน์แรสเยี่ยมที่เาโปรปรานั้ไว้
“วันนี้เป็นวันพิเศษ? โทษทีเผอิันไม่หิว”
ปลายาวสบาเาอย่าัพ้อ เารู้ว่าวันนี้เป็นวันรบรอบวันแ่านแ่เาไม่แร์มันแล้ว เาหันลับไปมอเธอ ใบหน้าเรียบเยแ่แววาเ้นเร่าไป้วยวามสาใเมื่อเห็นวามผิหวัในวาอเธอ หึ เป็นวันรบรอบแ่านที่โรี เมธัสเย้ยหยันัวเอในใ “ะทิ้หรือะทำอะไรับมัน็ามใเธอ” เาพูบ็เินออไป ปล่อยให้เธอน้ำาไหล้วยวามน้อยใเพียนเียว ปลายาวมออาหารรหน้าแล้วหยิบมันเทลถัยะทั้หม ทรุัวลนั่ับพื้นร้อไห้ออมาอย่าอัอั้น
เมธัสนั่อยู่เพียนเียวในร้านอาหารบนาฟ้าื่อั เายแ้วไวน์ึ้นื่ม สายาเหม่อมอไป้านนอระ ในห้ออาหารแ่้วยอุหลาบสีมพูอ่อนสวยามและส่ลิ่นหอมฟุ้ อุหลาบที่ปลายาวอบ เาั้ใเอร์ไพรส์เธอที่นี่ วันรบรอบแ่านที่เาั้ใทำให้เธอมีวามสุที่สุ แ่โลเล่นลับเา วันที่วรมีวามสุึลายเป็นวันที่เาเลียเ้าระูำ วันที่อย้ำว่าเามันโ่เพียใ มือเรียวหนายึ้นุมใบหน้าที่้มล่ำ วามมีน้ำาเอ่อลอ่อนที่เาะสลัวามอ่อนแอทิ้ไป เามอยู่ับัวเอรนั้นนานหลายั่วโม สายเรียเ้าที่ัึ้นึให้เาหลุาภวั์ าภาโทรมาหาเา มือเรียวหนารับสาย
“เมธว่ามั้ยะ ออมาื่ม้วยันหน่อยมั้ย” เานิ่ิไปรู่หนึ่และอบล าภามานั่ื่มที่บาร์้านล่านี้ไปสอั้น เาลุึ้นยืนเินออาร้านทิ้ร่อรอยวามรัอเาอยู่เบื้อหลั าภายมือึ้นโบเมื่อเห็นเมธัสเินเ้ามา ร่าสูเินเ้าไปหา นั่ลบนโฟาัวเียวันับหิสาว ภาส่แ้ววิสี้ที่เาอบให้ เมธัสมอและรับมันมาื่ม
“แพทำไ้่ะว่าเมธอบเลยสั่ไว้รอ วันนี้ทำไมถึออมานเียวล่ะะ” าภาเอ่ยถาม ริๆ เธอไม่ไ้หวัว่าเาะอบลเธอแ่ลอหยั่เิ เพราะเธอำไ้ว่าวันนี้เาน่าะลออยู่ับภรรยามาว่าอยู่นเียว เมธัสอบเพียสั้นๆ ยแ้วเรื่อื่มึ้นส่น้ำสีอำพันเ้าลำอ
“ผมมาื่ม” าภาเพียหยัหน้ารับ เิมวิสี้ใส่แ้วให้อย่าเอาใ เธอวนุยเป็นระยะึ่เา็อบเพียสั้นๆ เาูเียบรึมผิปิ อาะมีเรื่อบาอย่าเิึ้นหรือไม่ทะเลาะับภรรยา าภาแอบยิ้มหาสิ่ที่เธอิไว้เป็นริ ็เป็นโอาสอเธอที่ะแทรเ้าไป
“อบุนะะที่มานั่ื่มเป็นเพื่อนแพท” หล่อนว่าและเอนศรีษะบลบนไหล่แร่ เมธัสเพียนิ่เยไม่ไ้ยับออห่าหรือพูอะไร าภายิ้มที่มุมปาวาเป็นประาย
เือนาราและเนิราเม้นมอภาพรหน้าแล้วหันมามอหน้าัน ถ้าเธอเ้าใไม่ผิเมธัสวระอยู่ลอับปลายาวที่ใสัที่เนื่อในวันรบรอบแ่าน แล้วนี่มันอะไรันเาอยู่ับาภาและในท่วท่าสนิทิเื้อแบบนี้ เนิรามั่นใว่าผู้หินนี้เป็นนเียวับที่เธอเห็นราว่อน เมธัสทำอะไรอยู่เาไม่ลัวปลายาวเสียใหรือ ในใเธอเ็มไป้วยวามสสัย
“ทำไมุเมธถึมาอยู่ับเลาอุเวิ” เือนาราถามออมา เนิราส่ายหน้า
“เนรู้สึเหมือนพวเาเยสนิทสนมันมา่อน”
“พี่็ิแบบนั้น ไม่รู้ว่าปลายรู้หรือเปล่า ุเมธูไม่น่าเป็นนแบบนี้เลย”
“อาะไม่มีอะไร็ไ้่ะ แนไม่อยาให้ปายิมา”
“อืม พี่้อสืบเรื่อนี้หน่อย” พูบเธอ็่อสายหาผู้่วยนเ่ “ันมีานให้่วย หา้อมูลทุอย่าเี่ยวับผู้หิที่ื่อาภา อิสระุล มาให้ันเร็วที่สุ” นิ้วเรียววาส่ายหลัสั่านบ มอไปยัเมธัสและาภา้วยแววาหมายมั่น เธอ้อรู้เรื่ออสอนนี้อย่าระ่าที่สุ
ปลายาวนั่รอเมธัสลับบ้านอย่าเหาหอย เธอไม่รู้ว่าเาไปไหนและไม่ล้าโทรหาเพราะลัวเาะยิ่โรธ ไม่มีใรรู้ว่าเธอับเาำลัมีเรื่อไม่เ้าใันึไม่อยาโทรถามใร ไม่อยาให้ทุนไม่สบายใไป้วย อรับวามโรธอเาไว้นเียว เธอเหลือบมอนาฬิาบนฝาผนัล่วเ้าวันใหม่แล้วแ่เายัไม่ลับมา าเรียวยึ้นันเ่าอมันไว้ มอไปรอบๆ ห้อ้วยวามรู้สึเียวาย เธอไม่เยรู้ว่าวามเยาอเาทำให้ใวูบโหวไ้เพียนี้ “พี่เมธาวอโทษ” เธอระิบเบาๆ ับัวเอ ไม่รู้วาผ่านไปนานเท่าไหร่เธอึเผลอหลับไปที่โฟาัวยาวนั้น
เือนาราและเนิราที่เฝ้ามอเมธัสับาภาลอเวลา พวเธอเห็นเมธัสเมามาเพราะาภาเิมวิสี้ให้เาไม่หยุ ราว้อารมอมเาให้สลบ เธอ้นหานามบัรเลาอเมธัสในระเป๋าที่ไ้เธอไ้มาอนานเลี้ยแถล่าวรั้่อน ่อนโทรออ
“สวัสี่ะ ิันเือนาราพี่สาวอปลายาวนะะ ุำไ้”
“สวัสีรับ ำไ้รับ มีอะไรให้ผมรับใ้รับ” รวิทย์อบรับโทรมาเวลาเที่ยืนเ่นนี้มีเรื่อสำั
“ุ่วยมาที่โรแรมx ่วนเลยนะะ ุเมธเมามา เาอยู่ับุาภา เธอูแลเาไม่ไหว”
“ไ้รับผมะรีบไป”
“อ้อ รบวนุส่้อวามบอปลายาว้วยนะะ เธอะไ้ไม่ัวล”
“รับ ไม่้อห่วรับผมูแลเรื่อนี้เอ” เือนาราล่าวอบุเาแล้ววาสาย หันมอเนิราแล้วพยัหน้า พวเธออยู่รอนรวิทย์เินทามาถึึออาที่นั่นไป าภาไม่พอใทีู่่ๆ รวิทย์็โผล่มาััหวะ แ่เธอำ้อปล่อยให้รวิทย์พาัวเมธัสไป
ปลายาวสะุ้ื่นมาบนโฟาัวเิมส่ายามอหาเมธัสแ่เายัไม่ลับมา มือเรียวสวยหยิบโทรศัพท์ึ้นมาเห็นมี้อวามารวิทย์เลาอสามี เธอึเปิอ่าน
“บอสอยู่ที่โรแรมนะรับ ผมูแลเรียบร้อยไม่้อเป็นห่ว พรุ่นี้ะพาไปส่ที่บ้านรับ” เธอถอนหายใ้วยวามโล่อ เาอยู่ับรวิทธิเธอ็สบายใ เธอส่้อวามลับไปหารวิทย์อบุเาและฝาฝัเรื่อูแลเาอีเล็น้อย ร่าบาลุึ้นาโฟาเินเ้าห้อนอน รู้สึเพลียเินว่าะฝืนไหวอี่อไป เธอแทบะหลับทันทีที่หัวถึหมอน เธอรู้ว่าเาื่มหนันลับบ้านไม่ไหว หรืออีที็เพราะเาไม่อยาเห็นหน้าเธอ พรุ่นี้เธอะเรียมุปแ้แฮ้์ไว้แม้ว่าเาอาะไม่้อารมัน็าม
เ้าวันรุ่ึ้นเมธัสรู้สึัวื่นึ้นมา ในหัวเาหนัอึ้ ปวุบแทบระเบิ เาทบทวนวามทรำว่าทำไมึื่นมาในห้อนี้ เมื่อวานเามาที่นี่และาภาโทรมาวนื่ม เาื่มับเธอและภาพ็ัไปนมาื่นนอนที่นี่ เมธัสสะบัหน้าไปมา หรี่ามอนาฬิา้อมือที่บอเวลาเ้าโมเ้า เสียเปิประูห้อนอนทำให้เาหันไปมอ
“บอสื่นแล้วหรอรับ ะรับอาหารเ้า่อนหรืออาบน้ำ่อนีรับ”
“ร มาอยู่ที่นี่ไ้ไ”
“เมื่อืนบอสเมามาผมเลยพามานอนที่นี่่อน”
เมธัสพยัหน้ารับ เาไม่ิว่าะเมามานลับบ้านไม่ไหวเาไม่เย้าที่อื่น ปลายาวอยู่นเียวะเป็นยัไ เาอิถึเธอไม่ไ้ เหมือนรวิทย์ะรู้ว่านายนิอะไรึบอออไป
“ผมส่้อวามบอุปายั้แ่เมื่อืนว่าบอสอยู่ับผมไม่้อห่วรับ”
เมธัสไม่พูอะไร ลุออาเียเินไปในห้อน้ำ หลัอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่รวิทย์นำมาให้เสร็เรียบร้อยเา็บอให้รวิทย์ไปส่เาที่เพ้นท์เฮ้าส์
ปลายาววาพู่ันในมือลเมื่อไ้ยืนเสียุั้านนอ เมื่อเินออมาึเห็นเมธัสำลัรินาแฟใส่แ้ว เาหันมาสบาับเธอ ปลายาวยิ้มให้เา
“ลับมาแล้วหรอะ ปายทำุปแ้แฮ์ไว้พี่เมธทานหน่อยนะะะไ้หายปวหัว”
เธอรู้ีว่าเามัะื่มาแฟเ้มๆ เมื่อปวหัวเพราะื่มหนั เมธัสไม่พูอะไรเพียเินไปนั่ที่โ๊ะอาหาร ปลายาวรีบอุ่นุปให้ร้อนแล้วยมาเสิร์ฟ เธอถอนหายใออมาแล้วลอบยิ้มบาๆ เมื่อเายอมินุปอเธอ เมธัสใ้เวลาไม่นาน็ินุปนหมถ้วย ร่าสูลุึ้นแล้วเินออไปาห้อรัวโยไม่พูอะไร ปลายาวเินามเาไป่อนะัเท้าเมื่อไ้ยินเาพูโทรศัพท์
“รับแพท”
“พอีแพทไ้บัรเินิทรรศารภาพอปิัสโมาเลยอยาวนเมธไป้วยันสนใมั้ยะ พรุ่นี้เปิานวันแร ไป่ำๆ หลัเลิานพอี่ะ” เมธัสหันมามอปลายาวที่ยืนอยู่ไม่ไล วามเป็นประายวาบ่อนอบลนปลายสาย
“ไ้สิรับ แล้วเอัน”
ปลายาวหน้าีลเมื่อไ้ยิน าภาวนเาไปไหนสัที่และเาละไปับเธอ เาั้ใให้เธอเสียใใ่มั้ยหรือแ่เป็นแ่ธุระำเป็นที่้อไป ปลายาวัสินใถามเา “พี่เมธะไปไหนหรอะ”
ิ้วเ้มเลิึ้นเล็น้อย หรี่ามอเธอ้วยวามไม่พอใ
“้อบอ้วยหรอ”
“ือ ปายแ่เป็นห่ว” เธอมอหน้าเาไม่หลบสายา
“หึ” เาส่เสียในลำอแล้วเินเลี่ยออไปในห้อทำาน ปลายาวำลัะ้าวามไปแ่เสียเ้มอเา็หยุเธอเอาไว้่อน
“ไม่้อามมา ันะทำานเียบๆ นเียว” ปลายาวมอามแผ่นหลัว้า้วยวามน้อยใ เธอยอมถอยลับไปอยู่ในห้อปิประูลแผ่วเบา ยมือึ้นเ็น้ำาที่หาา เาเย็นาับเธอมาเหลือเิน เมธัสนเิมนนั้นหายไปไหน
เมธัสปัหนัสือบนโ๊ะทิ้้วยวามหุหิ สายาเศร้าๆ อปลายาวรบวนิใเา และเาไม่อบมัน ปลายาวสมวรไ้รับบทเรียนว่าเธอไม่วรลูบมนอย่าเา ร่าสูลุึ้นาเ้าอี้ย้ายัวเอไปที่ห้อนอน ิ้วเ้มมวเป็นปมเมื่อไ้ยินเสียอาเียนออมาาห้อน้ำ เาเปิประูเ้าไปเห็นปลายาวโ่ออาเียนอยู่รัโร เาเือบะยื่นมือไปสัมผัสแผ่นหลับอบบาแ่็หยุมันไว้ไ้ทัน ปลายาวัโร เอนหลัพิผนัหลับาลอย่าอ่อนแร เมธัสหัวใบีบหนึบเมื่อเห็นใบหน้าอันีเียวอเธอ เาบัับัวเอไม่ให้ไปประอเธอึ้นมา ปลายาวลืมาึ้นมา ร่าบาสะุ้เล็น้อยเมื่อเห็นเา เธอ้มหน้าลันัวลุึ้นยืนล้าปาที่อ่าล้าหน้า
“เป็นอะไร” เสียเ้มเอ่ยถาม
“เปล่า่ะ” อบพลาหลบสายาแล้วเินเลี่ยออ ่อนะัเท้าเมื่อมีเสียไล่หลัามมา
“็ี อย่ามาเป็นอะไรที่นี่ล่ะ ไม่อยาเป็นภาระ” ร่าสูพูบ็เินระแทไหล่บาออไป้านนอ ปลายาวเม้มปาแน่น หัวาร้อนเอ่อไป้วยน้ำา ารที่เธอท้อือภาระอย่านั้นหรือ ็ใ่เพราะอนนี้เาไม่ไ้้อารมัน อารม์อ่อนไหวอนท้อบวับวามเ็บ้ำในใทำให้ปลายาวรู้สึอ่อนแอ มือเรียวเ็น้ำาออาใบหน้าเร็วๆ แหนเยให้น้ำามันลับไป้าใน แ่มันยิ่ห้ามมัน็ยิ่ไหล เธอัปา่มวามเสียใ สูลมหายใเ้า แล้วรับสายที่โทรเ้า
“ว่าไแน”
“ทำไมเสียอู้อี้เหมือนนร้อไห้”
ปลายาวยโทรศัพท์ออห่า ัปาัวเอ สูลมหายใเ้าอีเฮือเพื่อปรับอารม์แล้วอบออไป
“ัมูน่ะไม่ไ้เป็นอะไร”
“หรอ ั้น็แล้วไป อัารนี้เพื่อนๆ นัรวมพลันปายไปนะร้านประำอเรา ไม่ไ้เอันนานแล้ว”
ปลายาวลัเลที่ะอบ เธออยาเพื่อนๆ แ่สถานที่นัเอันไม่สะวับเธอในอนนี้ เธอื่มแอลอฮอล์ไม่ไ้และไม่อยาให้ใรสสัย ปิแม้ะื่มไม่เ่แ่เธอ็ื่มไ้พอประมา
“ือ ไปแ่ไม่ื่มไ้มั้ย”
“ไ้สิ ไม่อยาื่ม็ไม่้อ ไปเอเพื่อนุยันสนุๆ โอเนะพรุ่นี้ันไปรับ”
“โอเ๊ะ”
พรุ่นี้เมธัสไปทำานเธอ้อไปโรพยาบาลเพื่อรวและฝาท้อแ่เนิ่นๆ ะไ้เรียมัวรับมือับอาารแพ้ท้อไ้ีว่านี้ ไม่อยาให้เาสสัยแบบเมื่อรู่
เมธัสเ็บัวอยู่ในห้อทำาน เาอแปลใับอาารอปลายาวไม่ไ้นเราะมีสาเหุอะไรที่ทำให้อาเียนหนัแบบนั้น ภาพใบหน้าีเียวอเธอยัิา ราแรที่เาเ้าไปในห้อนอนเพราะ้อารปลปล่อยเอาืนับเธอ แ่พอเห็นใบหน้าีนั้นเา็ทำไม่ล อนนี้ปลายาวอยู่บ้านเพียอย่าเียว เาะเอเธอ็่อเมื่อลับาบริษัทเารู้สึไม่เพียพอที่บยี้เธอ มันสบายไปหน่อยสำหรับผู้หิอมเ้าเล่ห์ เาอยาเห็นเธอทุรนทุรายลอยี่สิบสี่ั่วโมันั้นเาะให้เธอลับไปเป็นเลาอเาเหมือนเิม ราวนี้เาะยี้เธอเวลาไหน็ย่อมไ้ นมีแผนารระุยิ้มพึพอใ
ปลายาวออมาาห้อนอน เธอไม่เห็นเมธัสที่ห้อนั่เล่น เธอัสินใเาะประูห้อทำานเบาๆ เธอเปิประูเ้าไปเห็นเาำลัอ่านเอสารในแฟ้ม
“ปายะมาถามว่าพี่เมธอยาทานอะไระ”
“ันไม่หิว เิเธอามสบาย”
“แ่ว่า...”
“อ้อ แล้ว่อไป็ไม่้อทำอะไรให้ัน เพราะันไม่้อาร” เาหันลับไปให้วามสนใเอสารรหน้า ราวับไม่อยาสนทนาับเธออี ปลายาวสูลมหายใเ้า ัริมฝีปา้านในนเ็บ่มน้ำเสียไม่ให้สั่นแล้วอบออไป
“่ะ ปายะไม่ทำอี” ร่าบาหันหลัะเินออไป เสียเ้ม็เอ่ยึ้น
“อาทิย์หน้าเรียมัวลับไปทำานที่บริษัท อยู่เยๆ มันสบายเินไป ไปทำอะไรให้มีประโยน์หน่อย เผื่อะใ้อะไรไ้บ้า” ปลายาวหันลับมามอ สายาอเาบ่บอว่าพอใที่เห็นเธอเ็บับำพูเือเือน
“ไ้่ะ ปลายะลับไปทำาน ถ้ามันทำให้พี่เมธพอใ” เธอมอหน้าเาอย่าัพ้อ เาไม่ฟัำอธิบาย เาัสินเธอว่าผิทั้ๆที่เาไม่สืบหาวามริ้วย้ำ ถ้าารที่เธอเ้ามาเป็นเลาามำอร้ออแม่เามันเป็นวามผิมามายนัล่ะ็ เา็เป็นนใแบมาที่สุ เห็นในแ่ในมุมอัวเอ ไม่ิถึนอื่น เธอเอ็รู้สึผิหวัในัวเาไม่่าัน
เ้าวันันทร์ปลายาวไปฝารรภ์ที่โรพยาบาลั้แ่เ้า เธอัสินใเลือโรพยาบาลที่ไม่ให่นัแ่มีอาารย์หมอเี่ยวาประำอยู่ เธอไม่้อารให้เมธัสและนอื่นรู้ หาบัเอิมีนรู้ัเอเธอเ้า เธอรู้ว่าะปิไว้ไม่ไ้นานเมื่อนาท้อเธอยายให่ึ้น แ่เธอ้อารเวลาที่ะพิสูน์ัวเอ ้อารทำให้เาเ้าใเธอ่อนที่ะบอเรื่อนี้ ร่าบาเินเ้าไปในห้อรวเมื่อพยาบาลเรียื่อ
“ั่น้ำหนั วัวามันและอรวเลือุแม่่อนนะะ วันนีุ้พ่อมา้วยมั้ยะ”
“ไม่่ะ แม่มานเียว”
“ออ่ะรั้วหน้าพาุพ่อมารวเลือ้วยนะะ เพื่อัรอโรทาพันธุรรม”
”ำเป็น้อรวมั้ยะ” ปลายาวใเสีย หาำเป็น้อรวเลือพ่อ เา็้อรู้ พยาบาลมอหน้าเธอราวะเ้าใว่าเธออามีวามลำบาใเรื่อพ่อเ็ เธอเอเสแบบนี้มามาึเ้าใวามรู้สึ
“ถ้าไม่สะว็อนุโลมไ้่ะ หาุพ่อไม่มีโรประำัวอะไรที่ถ่ายทอทาพันธุรรม”
“ถ้าอย่านั้นไม่มีปัหา่ะ เาแ็แรไม่มีโรประำัว่ะ” ้อบอว่าเาแ็แรเินนะถู้อว่า พยาบาลสาวยิ้มรับแล้วทำารเาะเลือเธอ หลัาเสร็ั้นอนั้น้น ุหมอ็เ้ามาในห้อรว อาารย์หมอาโรพยบาลรัื่อัใบหน้าอิ่มเอิบ ูมีเมา ปลายาวยมือไหวุ้หมอ
“สวัสีรับ ุแม่มีารแพ้มั้ยรับ”
“่ะ เวียนหัว อ่อนเพลียและอาเียนใน่วเ้า่ะ”
“ฮอร์โมนุแม่สูมา เลยส่ผลให้มีอาารแพ้ท้อมาหน่อย เี๋ยวหมอออัลราาว์หน่อยนะรับ ปลายาวอบรับแล้วเอนัวลนอนบนเีย ุหมอทาเลเย็นๆ ลบนหน้าท้อนปลายาวสะุ้เล็น้อย มือเรียวำเ้าหาันแน่น้วยวามื่นเ้น หัวใมเ้นึัรออยภาพที่ปราบนหน้าอ
“นี่เป็นถุรรภ์นะรับ ถุสวยสมบูร์มา อา..ท่าทาะมีสอถุนะรับุแม่”
“หมายวามว่าอะไระุหมอ” เธอ้อมอหน้าอเม็
“ุแม่ไ้ลูแฝ ยินี้วยนะรับ”
“ลูแฝหรอะ” ปลายาวรา เธอมีลูแฝ อนที่รู้ว่าท้อเธอ็ีใมาแล้ว แ่นี่เธอำลัมีเบบี้สอนอยู่ในท้อ น้ำาเธอไหลออมา้วยวามปิิื้นัน
“รับ อายุรรภ์สามสัปาห์แล้ว ่วนี้อยู่ใน่วเสี่ยแท้ ้อระมัระวััวเอ พัผ่อนมาๆ ทำานหนั อย่ายอหนั ารร่วมเพศรุนแรนะรับ ยิ่เป็นแฝยิ่วามเสียมาึ้น”
“่ะ ุหมอ” ปลายาวมอภาพสีาวำในอ มีุเล็ๆ สอวในนั้น เธอไ้ยินเสียหัวใอลูเ้นถี่รัว น้ำาเธอไหลออมา้วยวามสุ นี่ระมัที่เรียว่าวามรัโยไม่มีเื่อนไ รัั้แ่ยัไม่เห็นหน้า วามเป็นแม่มันรู้สึแบบนี้เอ
แม่า พ่อาปายมีลูแล้วนะะ หลานอพ่อับแม่ ปลายาวรำพึถึพวท่านในใ หาพ่อับแม่ยัอยู่พวท่านมีวามสุมา
หลับารอุลร้าาว์เธอ็ัถามุหมอถึารูแลัวเอใน้าน่าๆ นรบทุ้อสสัยที่เรียมมา และรับนัารรวรั้่อไป ร่าบาลมลึเินไปามทาเินอโรพยาบาล นั่รอเ้าหน้าที่่วยเรียรถแท๊ี่ วหน้าหวานมีรอยยิ้มประับไว้ลอเวลา วันนี้เธอรู้สึมีวามสุมาริๆ ร่าบา้าวเ้าไปนั่ในแท๊ี่หยิบภาพถ่ายอุลร้าาว์มาู้ำอีรั้แล้วยิ้มสใส ยรูปึ้นูบเบาๆ ้วยวามรั
ความคิดเห็น