คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 9
Chapter 9
เมธัสลับมาถึเพนท์เฮ้าส์ในอนสามทุ่ม ร่าสู้าวเ้ามา้านในึ่ปิไฟมื มีเพียาวน์ไลท์้าสระว่ายน้ำที่พอส่อสว่าให้เห็นรำไร ิ้วเ้มมวเ้าหาัน ใบหน้ามายเรียบึ เาีนิ้วสวิย์ไฟให้ทำาน วาระเป๋าและเสื้อสูทัวนอบนโฟา ้าวรไปที่บาร์เรื่อื่มระหว่ารัวและห้อนั่เล่น หยิบไวน์าู้แ่รินใส่แ้ว ภายในห้อที่ไม่มีภรรยาูเียบเหา ู่ๆ เา้รู้สึวูบโหวในใปนหุหินิๆ ที่เธอลับบ้าน้า มือเรียวหนาว้าสมาร์ทโฟนมาโทรออ รอสายเพียไม่นานนปลายสาย็รับ
“ะลับหรือยัรับ นี่ึแล้วนะ” เสียเรียบรึมัมาามสาย ปลายาวยนาฬิา้อมือึ้นเ็เวลา็ทำาโ
“ายริ ปายะลับเี๋ยวนี้ล่ะ่ะ”
เธอุยับเือนาราเสียเพลินนเวลาล่วไปสามทุ่มแล้ว เธอไม่เยลับบ้าน้าแบบนี้มา่อน เมธัส เาลับถึบ้านแล้วแน่ๆ เธอหันไปบอลาเือนาราและนัแนะเอันใหม่วันหลั เือนาราเห็นท่าทาร้อนรนอน้อสาว็อแวไม่ไ้
“แหม สามีโทราม ้อรีบลับเลยนะ๊ะ”
“ปายุยับพี่เือนเพลินนลืมเวลาเลย่ะ ปาย้อลับแล้วริๆ ไม่รู้พี่เมธทานินมื้อเย็นหรือยั” ท้ายประโยเธอเสียอ่อยเพราะรู้สึไม่ีที่หนีเที่ยวใฝห้สามีโทราม
“โอเรีบลับเถอะ ไว้เอันใหม่”
“ปายไป่อนนะะ วันนี้ปายมีวามสุมาเลย่ะ ถ้ามีเวลาปายแวะไปหาที่บริษัทนะะ
“โอเ๊ะไว้เอัน บาย” ปลายาวอเือนาราไว้หลวมๆ ผละออแล้วว้าระเป๋าสะพายแบรน์หรูล้อไหล่
โบมือลาันหน้าร้านเินออไปาร้าน
เพียยี่สิบนาทีปลายาว็ลับมาถึเพ้นท์เฮ้าส์ เพราะใ้บริารรถไฟฟ้าที่สะวรวเร็ว ร่าบาถอรอเท้าวาเ็บในู้ สอสายามอหาสามีไปทั่ว เธอเินเ้าไปในห้อนอนไ้ยินเสียเรนาวเวอร์ เมธัสำลัอาบน้ำ เธอหยิบุนอนอเามาวาเรียมไว้ปลายเีย วหน้าหวานมีแววรุ่นิอะไรบาอย่าทีุ่น ร่าบาลมลึถอเสื้อผ้าออว้าุลุมมาสวม่อนเินเ้าไปในห้ออาบน้ำ ภาพายแร่ ำยำ มีลอนล้ามเนื้อแ็แรอยู่บนรูปร่าสมบูร์แบบราวรูปปั้นที่อยู่ภายใ้สายน้ำ มีแรึูและเสน่ห์ร้อนแรทำเธออแห้ผา าเรียวาม้าวเ้าไปทา้านหลัร่าแร่เื่อ้า หัวใสั่นรัว นี่เป็นรั้แรที่เธออยายั่วยวนเา ลำแนลมลึยึ้นโอบเรือนร่าำยำา้านหลั บเบียออวบหยุ่นเ้าับแผ่นหลัึแน่น “ ปายออาบ้วยนนะะ” เสียหวานระเส่าน้อยๆ และสัมผัสนุ่มนิ่มที่แผ่นหลัทำเอาเมธัสระุ ร่าบึบึนสมส่วนเร็เล็น้อยเมื่อปลายาวูบลบนแผ่นหลั ไล้ปลายลิ้นเรียวเล็มเลียแผ่วเบา มือเรียวนุ่มลูบไปามแผอและเลื่อน่ำลไปเนิบนาบ เมธัสบรามนเป็นสันเมื่อมือเล็อบอุ่นอบุมัวนอเาและรูรึมันึ้นล้าๆ นที่ิว่าะทำเยลับทนไม่ไหว หันหลัลับมาว้าร่าลมลึเ้าหา มือ้าหนึ่รั้ลำอระหับใบหน้าหวานให้แหนเยรับูบ ริมฝีปาร้อนผ่าวบเบียลมาอย่าเร่าร้อน รุนแรราวับ้อารลโทษ รวบลิ้นเรียวูึนานหลายนาที ปลายาวโอบแนรอบลำอเาไว้ เมื่อเายสะโพเธอึ้นาเรียวโอบรัรอบเอวสอบอัโนมัิ แผ่นหลับอบบาแนบไปับระเบื้อเย็นเียบ เาผละริมฝีปาออ ้มลุไร้ บัลำอาวผ่อนเป็นรอย วันนี้เธอยั่วยวนเาอย่าเหลือร้าย เาื่นเ้นและื่นัวสุี ปลายลิ้นร้อนผ่าวแะลบนุสีหวาน บเม้มหนัๆ ูึอย่าเร่าร้อน เมธัสผลัันลำรัร้อนเ้าหา่อรัร้อนผ่าวและุ่ม่ำในราวเียวสุ ปลายาวผวาเฮือเ็บุปนเสียว่าน รา้วยวามสุสมับัวนแ็ึ “อ๊ะ” ร่าำยำยับโย ออัเ้าหาอย่าุัน “พี่เมธเร็วึ้น่ะ” ปลายาวัวสั่นระริ วามเสียเสียวพุ่ทะยาน รึแน่นรุประสาน ร้ออารถูปลปล่อย เมธัสเร่ัหวะรัวเร็วามำอ้อนวอนส่เธอให้แะอบสวรร์ ที่มีเาามไปิๆ เาบใบหน้าลบนออนุ่มบัมันอีรั้ระบายวามเสียว ร่าหนาระุเร็ำรามเสีย่ำเมื่อถึุระเบิร้อนแรแบบถึใ “อ๊าห์”
“ปายเ็มา พี่เือบหัวใวายแล้วรู้มั้ย” เมธัสเอ่ยิเรียวปานุ่มเสียพร่า่อนบูบแรๆ ร่าหนายัหอบสะท้าน หัวใเาเ้นแรว่าทุรั้ ปลายาวูบแ้มสามีอย่าเอาใ อ้อนเสียหวาน ใบหน้าหวานแระเรื่อ เปล่ปลั่้วยเลือฝาสูบี
“ปายอโทษนะะที่ลับ้า พี่เมธไม่โรธนะะ”
“ยัไม่หายโรธ ปาย้อถูทำโทษมาว่านี้” เมธัสเอ่ยเสียพร่า วามนั้นเทาหม่น ุ่นมัวไป้วยแรเสน่หาที่ยัไม่มอับ เาอบวิธีาร้ออเมียเป็นบ้า เาปล่อยร่าบาลที่พื้น อาบน้ำลูบไล้เนื้อัวนุ่มเนียน้วยสบู่ให้เธอรู่หนึ่ล้านสะอาและหอมรุ่น ห่อัวเธอ้วยผ้านหนูผืนโแล้วรวบร่านุ่มนิ่มึ้นเ็มวแนพาออาห้อน้ำเพื่อลโทษเธอ้วยวามเร่าร้อนรั้แล้วรั้เล่า และเป็นารลโทษที่ปลายาวเ็มใเหลือเิน
หลัืนแห่ารอน้อสามีอันเร่าร้อนผ่านไปสามสัปาห์ ปลายาว็มีอาารผิปิ เธอเหนื่อย่าย เวียนหัวในอนเ้า บารั้็พะอืพะอมอยาอาเียน อยานอนลอเวลา หิส่าวไม่ไ้ใส่ใมันมานัเพราะิว่าเป็นเพราะเธอนอนไม่พอาารที่ใ้เวลาวาภาพในอนลาืนหนัหน่วเินไปใน่วนี้ หลัาที่เมธัสยืนยันไม่ยอมให้เธอไปทำานนอบ้าน เธอึรับานวาภาพเป็นานอิเรแ้เบื่อ ้วยฝีมือารวาภาพที่โเ่นทำให้มีลู้าแบบปา่อปา ลุ่มลู้าอเธอเป็นลู้าระเป๋าหนั ลุ่มสัมั้นสูที่อบเสพานศิลปะ และบัเอิที่ลู้านหนึ่เป็นเ้าอแลลอรี่เาสนในำานอเธอไปวาในแลลอรี่อเา ปลายาวีใมาที่ไ้รับโอาสนี้ ึเป็นสาเหุให้เธอทุ่มเทับานนี้มาเป็นพิเศษ เมธัสอแในอนแรเพราะเธอใ้เวลาที่ะมีให้เาไปวารูป แ่เมื่อเธอเอาใ้วยารแบ่เวลาให้ลัวนัวโึยอมแ่โยี ส่วนัวเมธัสเอ็ยุ่ับโปรเให่อย่าิีไ์ อนโมิเนียมหรูระับหาวที่พัทยา ลับบ้าน่ำเือบทุวัน และวันนี้เป็นวันแถล่าวเ็นสัาเปิัวโรารอย่าเป็นทาาร เมธัสอยาให้เธอไปร่วมาน้วย แ่เมื่อเ้าเธอรู้สึเพลียนลุไม่ไหวเาึให้เธอนอนพัและะรีบลับมา เือนาราโทรมาหาเธอเพราะิว่าะไ้เอันที่านแถล่าว เือนาราเป็นนรัอุเวิประธานหนุ่มให่เ้าอโราริีไ์ ที่บหาหันมาสามปีแล้วทั้สอรู้ัันอนที่เือนาราไปทำานที่ยุโรปานั้น็สานสัมพันธุ์ันเรื่อยมา
ที่านแถล่าวโปรเิีไ์ที่ัึ้นที่โรแรมหรูย่านราประส์ มีนั่าวมาร่วมทำ่าวหนาแน่น แที่มาร่วมานล้วนอยู่ในแววธุริทีุ่้นเยันี บรรยาาศอานเป็นไป้วยี ธันและรินลนีไ้มาร่วมานวันนี้้วยในานะพรีเนเอร์
ู่ัน ธันเ้าไปพูุยทัทายเือนารา้วยวามสนิทสนม ่าภาพเรียอถ่ายภาพเาทุ๊อทุมุม สร้าวามพอใให้ับเ้าอโรารที่พรีเนเอร์ไ้รับวามสนใาสื่อมาว่าที่าไว้ รินลนีเินเ้ามาทัทายเมธัสเมื่อปลีัวานั่าวไ้ “ยินี้วยนะะ รินเพิ่รู้ว่าุร่วมานับุเวิในโรารนี้” อนที่รับานนี้เธอไม่รู้มา่อนว่ามันเป็นารร่วมานันระหว่าสอบริษัท โ่าเ้า้าหล่อน เมธัสหันมามอ้วยสายาว่าเปล่า
“อบุรับ ทุน็รู้พร้อมุนั่นแหละรับ” หาไม่อยู่ในแววเียวันยาที่ใระรู้ว่าใระร่วมธุริับใรถ้าไม่ไ้ป่าวประาศออมา เพราะมันเป็นวามลับทาธุริ
“ุเมธสบายีนะะ ไม่ไ้เอันนานุยัูีเหมือนเิม” หล่อน้าวเ้ามาใล้ มือเรียวยึ้นรีไปบนปเสื้อสูท้าๆ เมธัสมอหล่อน้วยสายาเรียบเยทีุ่่อนวามไม่พอใเอาไว้ ถอยหลัออห่าเล็น้อยอย่าแนบเนียน ยแ้วแมเปึ้นื่ม รินลนีะัและยอมถอยห่า หล่อนรับรู้ไ้ว่าเาห้ามหล่อนเ้าใล้ เธอรู้ัเาเมธัสไม่อบให้ใรลอี หล่อนะยอมถอย ถ้าหาทำให้เาไม่พอใึ้นมาสัาพรีเนเอร์อเธอถูี
“ภรรยาุเป็นยัไบ้าะ ือรินรู้สึเห็นใเธอน่ะ่ะ เอ่าวหนัๆ ไปิใย่ำแย่” หล่อนรู้สึริษยาที่ภรรยาอเาไ้เป็นระแสโ่ัในสื่อลับาลปัรา่าวาวโ่ในทีแรลายเป็นีแบบผิา ำพูที่เสแสร้ทำให้เมธัสยยิ้มมุมปา ีแล้วที่ปลายาวไม่มาานวันนี้ เพราะไม่รู้ว่ารินลนีะทำให้เธอไม่สบายใยัไบ้า รั้แรที่เารู้ว่าเวิเลือเธอมาเป็นพรีเนเอร์็รู้สึัวลเล็น้อย แ่ราบใที่หล่อนไม่สร้าวามยุ่ยาให้เา เา็ถือผลประโยน์อบริษัทเป็นเรื่อสำัว่า
“อบุที่เป็นห่วเมียผม มีนรัเธอมามายเธอไม่ใส่ใเรื่อ่าวแย่ๆ แบบนั้นหรอรับ เธอโฟัสที่ปัุบันอนนี้เธอมีวามสุี” น้ำเสียและสายาทีู่ล้ายบันำพูอเธอนั้นทำเอารินลนีหน้าึ หล่อนเิหน้าึ้นเล็น้อย ่อนเินออไปเมื่อผู้ัารส่วนัวเรียให้ไปสัมภาษ์ับนั่าว
าภาเินเ้ามาเมื่อนาแบบสาวเินห่าออไปแล้ว เธอยืนมอทัู้่พูุยันอยู่ั่วรู่ รับรู้ถึวามสัมพันธุ์เินว่านรู้ัันธรรมา นาแบบสาวหล่อนเป็นู่วเ่าอเมธัสอย่าไม่้อสสัย
“เธอสวยีนะะ” เมธัสหันมามอหิสาวที่มาใหม่แล้วอบ
“เธอำลัเป็นที่นิยมในระับแถวหน้า ุเวิเลยอยาร่วมานับเธอ”
“ูเมธสนิทสนมับเธอเป็นพิเศษ” เมธัสเพียยยิ้มที่มุมปาอบเสียเรียบ “ไม่มีอะไรพิเศษสำหรับผม านวันนี้ประสบวามสำเร็้วยี ้ออบุุที่ัารทุอย่าไ้เรียบร้อย” เมธัสับทเ้าเรื่อาน าภาึไม่อยาัใบให้เรือเสีย “แพททำอะไรทำเ็มที่เสมอ่ะ อย่าทีุ่รู้ไม่มีอะไรที่แพททำไม่ไ้ถ้า้อาร” ำพูและน้ำเสียที่สื่อออมา เมธัสรู้ว่าหล่อนหมายถึเรื่อใ เารู้ัเธอีมาพอๆ ับัวเอ แปลที่อนนี้เาไม่เหลือวามรู้สึหวั่นไหว หรือเ็บปวเมื่อไ้เอาภาอีแล้ว เธอเป็นเพียนที่เาเยรู้ั เป็นเพียอีสำหรับเา เาให้เธอไ้เพียมิรภาพแบบเพื่อนเท่านั้น
“านเลี้ยหลัแถล่าว่ำนี้ท่านทูะมาร่วมาน้วยนะะ เลาอท่านเพิ่อนเฟริมมาเมื่อสัรู่นี้เอ ท่านสนิทสนมับุเวิเป็นารส่วนัว้วยเลย้อารมาร่วมาน”
“ีสิรับ เป็นโอาสที่ีที่ะไ้เปิลุ่มลู้าายุโรปเพิ่มึ้น ผมอัวลับไปเลียร์าน่อน แล้วะลับมา่ว่ำ”
“แล้วเอัน่ะ” รินลนีมอามร่าสูผึ่ผายอเาไปนลับา เมื่อเธอหันลับมา็สบเ้าับสายาอเือนารา เือนารา้อมอเธอ้วยสายาพินิพิเราะห์ สัาาบอเธอว่าผู้หินนี้อันรายอย่ายิ่่อปลายาวน้อสาวอเธอ เธอะับามอหล่อนไม่ให้ลาสายาเลยเียว ร่าามเินเ้าไปหาแล้วทัทาย้วยรอยยิ้ม
“ุแพทัานไ้ยอเยี่ยมมา่ะ ุเวิอบมา แในานทุน็มไม่าปา”
“อบุมา่ะ แพทอาศัยาอบออานน่ะ่ะ เลยเห็นุบพร่ออาน่าๆ ไ้ี ็เอามาปรับใ้”
“เือนีใแทนุเวินะะที่ไ้ร่วมานับเลาเ่ๆ อย่าุแพท”
“ุเือน้อให้บอสึ้นเินเือนให้แพทแล้วล่ะ่ะ” าภาหลิ่วาอย่าี้เล่น ่อนยิ้มและหัวเราะน้อยๆ
“แล้วเือนะบอให้นะะ” สอสาวุยันอย่าออรสภายใ้หน้าาสัมที่ัเนทั้สอน
ปลายาวทรุลนั่บนโฟาอย่าอ่อนแร หลัาที่ินปลาสามรสที่ลัาวัลย์หอบหิ้วมาฝาเมื่ออนลาวัน เธอ็พะอืพะอมและอาเียนออมานหม ใบหน้าหวานีเียวเธอว้าวะเอมึ้นสู ่วหลันี้เธอ้อพมันิัวไว้ลอ วาู่สวยมอระร้าผลไม้ที่วาอยู่บนเ้าท์เอร์บาร์ในห้อนั่เล่น มีมะปราและมะม่วผลโอยู่ในนั้น พลันน้ำลายเธอ็สอึ้นเ็มปา ร่าบาลุึ้นยืนว้าเอาระร้าไปในรัวัารปอมันใส่านใบโ ยมานั่ทานหน้าทีวีที่อนนี้เปิีรีส์เาหลีแนวรัโรแมนิทิ้ไว้ มือเรียวสวยหยิบมะปราเ้าปาหลับาลื่ม่ำับรสา ิ้นแล้วิ้นเล่านหมเลี้ยาน วามรู้สึพะอืพะอม่อนหน้าหายเป็นปลิทิ้ านั้นไม่นานวาเรียวสวย่อยๆ หรี่ปรือลและหลับไปบนโฟานั่นเอ
เมธัสวาสมาร์ทโฟนในมือลเมื่อพยายามโทรหาภรรยาแ่เธอไม่รับสาย ใเาระวนระวาย อิมาไม่ไ้ว่าอาะเิเรื่อเหมือนวันนั้น เาัสินใเปิแอพเ็วามเลื่อนไหวาสัานโทรศัพท์อเธอ หลัเหุาร์วันนั้นทำให้เา้อแอบิั้แอพลิเั่นิามสัาาสมาร์ทโฟนอปลายาวเอาไว้ในเรื่ออเธอ เื่อม่อับอเา เพราะเาลัวหาเธอะหายไปโยที่เาไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน และภาพที่เาเห็นอนนี้็ือเธออยู่ที่เพ้นท์เฮ้าส์ อาำลัวารูป หรือไม่็อานอนหลับ นห่วเมียถอนหายใออมา้วยวามโล่อ เาส่้อวามไปหาเธอว่าเาะลับหลัานเลี้ยในอน่ำ ไม่้อรอทาน้าว ำับให้เธอรีบเ้านอนหยุวาภาพหนึ่วัน ปลายาวื่นึ้นมาอีทีฟ้า้านนอ็มืลแล้ว
เธอหยิบสมาร์ทโฟนึ้นูเวลา็พบว่าทุ่มเศษ เธอเห็นมิสอลและ้อวามาสามีึเปิอ่าน เธอย่นมูับโทรศัพท์เมื่ออ่านประโยสุท้ายแล้วบ่นออมาเบาๆ “นอบสั่” ร่าบาลุึ้นไปล้าหน้าให้พอสื่นแล้วลับไปเรียมอาหารในรัว เธอหยิบสรอวเบอรี่ลูโและผลไม้รสเปรี้ยวอื่นๆ มาหั่นเป็นลูเ๋า ปรุรส้วยเลือและน้ำปลานิหน่อย เิมพริี้หนูบท้าย้วยอัลมอลและถั่วเม็โลุเล้าให้เ้าัน ัใส่านเรียบร้อยึถือออมานั่ทานที่โ๊ะริมสระว่ายน้ำ ไม่ลืมหยิบน้ำส้มั้นสๆ ิมือมาวให่ มันเป็นเมนูอะไรเธอ็ไม่แน่ในั รู้แ่เธออยาินมันเหลือเิน เธอนั่ทานไป้วยวามเพลิเพลิน ว้าสมาร์โฟนึ้นมาไถูไอีไปพลาๆ เือนาราลภาพออานเียู่ับเวิแฟนหนุ่มูื่นมื่นน่าอิาและมีภาพู่ธันอีหลายภาพ เธอเลื่อนไปูไอีอบริษัทรีลเอสเท็มีภาพานแถล่าวอวันนี้ เธอสะุาที่ภาพอนาแบบสาว รินลนี เธอเพิ่รู้ว่าหล่อนเป็นนพรีเ็นเอร์ อาะเป็นเพราะไม่มีวามสำัอะไรเาเลยไม่ไ้บอเธอ เมื่อเลื่อนูภาพอื่นๆ เธอ็เห็นาภานรัเ่าอเมธัส ในภาพหล่อนยืนพูุยับเมธัส้วยท่าทาสนิทสนม วูบหนึ่ที่เธอรู้สึว่าเาสอนเหมาะสมันมาและอเ็บแปลบในใอย่า่วยไม่ไ้ เธอำลัะออาาไอีหน้าอ็แ้เือนว่ามีารไลฟ์ เธอึเ้าไปู บรรยาาศในานเลี้ยูไม่เป็นทาารมานเินไปนั เหมือนเป็นารนัพบปะสัสรร์อเพื่อนสนิท ผู้นในานเธอุ้นหน้าุ้นาอยู่พอสมวร เพราะ้อพบปะันบ่อยๆ ในอนที่ทำานเป็นเลาอเมธัส เธอยิ้มออมาเมื่อเห็นเมธัสยืนโเ่นอยู่ท่ามลาผู้น เาสมาร์ทบุลิี เนี๊ยบั้แ่หัวรเท้าเสมอ เธอมอเาารปรอยอย่าื่นม ปลายาวใทีู่่ๆ ็มีผู้หินหนึ่ล้มลไป เมธัสหันไปมอเธอนนั้นแล้วอุ้มเธอึ้นาพื้นเินผ่านล้อไป ในเสี้ยววินาทีนั้นเธอเห็นใบหน้าผู้หิในอ้อมแนอเาัเน าภา เธอปิหน้าอวามันล้วยมือที่สั่นเล็น้อย หัวใ็ว่าโหว วูบหนึ่ที่เธอรู้สึไม่อบใที่หล่อนยัวนเวียนอยู่รอบัวอเมธัสไม่ห่า มันะเป็นวามบัเอิหรือวามั้ใอหล่อน เธอไม่อารู้เลย ถึแม้ะไม่อบใแ่ไหน แ่เธอ็ไม่มีสิทธิ้าว่ายในเรื่อาน
เมธัสพาาภามาส่ที่โรพยาบาลใล้ๆ ับโรแรม เธออ่อนเพลียเพราะพัผ่อนน้อย ุหมอึให้เธอนอนโรพยาบาลูอาารสัืน
“อบุเมะมานะะ แพทรบวนุอีแล้ว”
“ไม่เป็นไรรับ ผม้อลับ่อน พัผ่อนเยอะๆ นะรับ เรื่อานไม่้อเป็นห่วมีนูแลแทนไ้”
“่ะ”
“ั้นผมอัว” าภาว้ามือเาไว้เมื่อเาำลัะหันหลัเินออไป เมธัสะัมอมือเธอทีุ่มมือเาเอาไว้่อนึอออย่าสุภาพ
“แพทไม่อยาอยู่นเียว เมธอยู่เป็นเพื่อนแพทนะะ เมธ็รู้ว่าแพทไม่อบโรพยาบาล”
“ ผมะให้พยาบาลมาอยู่เป็นเพื่อน ผม้อลับไปที่านและภรรยาผมรออยู่ที่บ้าน” เมธัสมอเธอและอบ้วยน้ำเสียเรียบ ย้ำให้เธอรู้ว่าอนนี้อะไรือวามเหมาะสม ร่าสูเินออไปแล้ว าภาำมือเ้าหาันทุบลบนเียอย่าัเือ เมธัสเปลี่ยนไปมาเาไม่เยเป็นแบบนี้ เป็นเพราะผู้หินนั้น เธอะไม่ยอมแพ้เา้อเป็นอเธอ
เมธัสลับไปที่านเพื่อูแลแวีไอพี และพูุยทัทายับเือนาราอีรู่ให่ึลับเพนท์เฮ้าส์ ปล่อยให้ผู้่วยอเาูแลาน่อนบ ร่าสูปิประูห้อนอนอย่าเบามือ าเพรียวยาว้าวไปที่เีย หย่อนัวลนั่แล้ว้มลไปประทับูบที่แ้มเนียนใส มือเรียวหนาลูบไล้แผ่วเบา ปลายาวยับเปลือาและลืมึ้น้าๆ เธอยิ้มออมาเมื่อเห็นหน้าเา
“ลับมาแล้วหรอะ านเป็นยัไบ้า”
“ทุอย่าโอเรับ ทุนแฮปปี้” เมธัสอบพร้อมโน้มัวลมาใล้ ูบลบนเรียวปานุ่มและทำท่าะเรียร้อมาไปว่านั้น ปลายาวยมือึ้นันใบหน้าเาไว้แล้วลูบมันเบาๆ ส่แววาร้ออ
“วันนี้ปายเพลียมาเลย่ะ” เมธัสมอใบหน้าหวานอย่าสำรว ปลายาวูเหนื่อยอย่าที่เธอบอริๆ ่วนี้เธอูไม่สใสเหมือนนเพลียลอเวลา เาวรพาเธอไปรวที่โรพยาบาล เาูบที่หน้าผามนหนัๆ เหมือนัใแล้วผละออห่า
“ ั้นพี่ไปอาบน้ำ่อน พัผ่อนนะรับนี” ปลายาวพยัหน้ารับแล้วหลับาล เมธัสลุึ้นยืนเ็มวามสูแล้ว้าวหายไปในห้อน้ำ
หลัานแถล่าวผ่านไป เมธัส็พอมีเวลาให้ภรรยามาึ้น อาทิย์หน้าะเป็นวันรบรอบแ่านหนึ่ปีอเาับปลายาว เาึเรียมเอร์ไพรส์ให้เธอหลายอย่าและเาั้ใะบอรัเธอในวันนั้น อยาให้มันเป็นวันที่พิเศษที่สุที่เธอะำมันไปลอีวิ นมีแผนในใยิ้มออมาเมื่อิถึใบหน้าหวานและรอยยิ้มว้าอเธอในอนที่ไ้รับเอร์ไพรส์าเา เมธัสรีบพับอแมบุ๊ลเมื่อปลายาวเินเ้ามาหา หิสาวเอียอ้วยวามสสัยับท่าทาทีู่แปลไปอสามี ่วนี้เาูลุลี้ลุลน เหมือนแอบทำอะไรบาอย่า เมธัสว้าเอวอมาอแล้วึร่าบามานั่บนั ุใบหน้าลบนเนินออวบอิ่มที่เารู้สึว่ามันยายให่ึ้นว่าเิม มือเรียวหนาสอเ้าไปใ้ายเสื้อ บีบยำวามนุ่มหยุ่นภายใ้อุ้มือร้อนเนิบ้า ปลายาวสะุ้ห่อัวหนี ประสาทสัมผัสที่ไวผิปิทำเธอสะท้าน ่วนี้เธอิลิ่นและอ้อมออุ่นอเามา อยาออยาอยู่ใล้เาลอเวลา มูโ่เล็้มลมเส้นผมสูลิ่นเพาะัวอเาเ้าปอ พลาร้อห้าม
“พี่เมธอย่าแล้ปายสิะ”
“ปาย๋า ปายน่ารัไปทั้ัวเลยรู้มั้ย” เมธัสส่เสียหวานอออ้อน มือร้อนยันวเฟ้นออวบไม่หยุ ปลายมูโุ่ไร้ไปามลำอหอมรุ่น ปลายาวเผลอร้อราออมาเมื่อเาสะิยอถันเบาๆ “อ๊ะ”
“พี่เมธปล่อยาว่อน่ะ อนนี้ไม่ไ้นะะเี๋ยวุพ่อุแม่ะแวะเ้ามาแล้ว” เธอร้อเือน เมธัสหยุและถอนหายใเฮือออมา เาลืมไปสนิทว่าวันนี้พวท่านะมาเยี่ยม
“ทบอไว้ืนนี้็แล้วัน” วาม้อมอออวบอิ่มอย่าหมายมา ปลายาวมอเา้วยสายาวาบหวามไม่่าันเมื่อเธอเอ็้อารเา
ไม่นานปร์และลัาวัลย์็มาถึทั้สอหอบอาหารและนมมามามาย เมธัสมอมาราแล้วอมยิ้ม่อนเย้า
“ุแม่ลัวผมทำปายอหรอรับถึื้ออมาเยอะนานี้”
“น้อยไปสิ๊ะ เมะทำานยุ่ลอ น้ออยู่นเียวแม่็เป็นห่ว”
“อบุมานะะุแม่ ปายอบทุอย่าทีุ่แม่เอามาให้เลย่ะ แ่ถ้าเยอะไปปาย็ินไม่หม ทิ้แล้วเสียาย่ะ” ปลายาวอบเอาใแ่็มีเหุผลแย้อย่าไม่ให้เสียน้ำใ
“ไม่เป็นไรลูอันไหนทานไม่หม็เอาไปแพนัาน้าล่า็ไ้ เหลือีว่าา นี่วันนี้แม่ทำน้ำยำอร่อยๆ มา้วยนะ”
“ริหรอะ ปายอยาินเลย่ะ” ปลายาวาโ น้ำลายสอึ้นมาทันที เมธัสมอแล้วอมยิ้ม
“ั้นไปทำันเลยลู แป๊บเียวไ้ิน” สาวสอวัยพาันเ้าไปในรัวไม่นานเมนูยำทะเล สีสันสวยาม็พร้อมรับประทาน ปลายาวิน้วยวามเอร็อร่อย ลัาวัลย์ยิ้มแ้มปริที่ลูสะใภ้ถูใอาหารที่ทำให้ หลัทานยำหมปลายาว็ทานมะม่วเปรี้ยว่อ ลัาวัลย์เม้นมอลูสะใภ้อย่าสัเุ อาารแบบนี้มันน่าะใ่
“่วนี้อยาินแ่อเปรี้ยวหรือเปล่าปาย”
ปลายาวเยหน้าึ้นมอผู้สูวัย นิ่ิไปสัรู่่อนอบออมา “ใ่่ะ อนนี้ปายอบินอเปรี้ยวมาเลย อะไรที่เยอบอนนี้ินไม่ไ้เลย่ะ”
“อนเ้าเวียนหัวและอาเียน้วยใ่มั้ย๊ะ”
“ใ่่ะ ปายอบเวียนหัวอนเ้า แล้ว็เพลียอยานอนทั้วันเลย ทำไมุแม่ทราบล่ะะ” ปลายาวถาม้วยวามสสัย เพราะเธอยัไม่ไ้บอใร แม้แ่เมธัส เพราะอาารเพิ่เป็นมาเมื่อสอวัน่อนนี้ที่เวียนหัวและอาเียน
“ปายพัผ่อนน้อย่ะ ปายวาภาพึทุืน” ลัาวัลย์ส่ายหน้าแล้วอมยิ้ม
“แ่ไม่ว่าไม่ใ่ อาารแบบนี้เหมือนอนแม่ท้อพี่เ้าไม่มีผิ”
“ุแม่ว่าอะไรนะะ” ปลายาวถาม้ำ เมื่อี้เธอไ้ยินไม่ถนั
“แม่ิว่าหนูปายำลัท้อะ”
ปลายาวนิ่ไป ประำเือนเธอเลยำหนไปสออาทิย์แล้ว เธอมัวแ่เพลินับารวารูปเลยหลลืมมันไป เธอำลัะมีลูริๆ หรือ ลูอเธอับเมธัส ปลายาวยมือึ้นลูบหน้าท้อนเอ ส่ยิ้มให้แม่สามีแล้วบอ
“ปาย้อรวเพื่อวามมั่นใ่ะ ไม่อยาีใเ้อ”
“๊ะ ไ้ผลยัไโทรมาบอแม่้วย แม่ะรอฟั่าวี”
“ุแม่อย่าเพิ่บอพี่เมธนะะ ปายอยาเอร์ไพรส์ อาทิย์หน้าเป็นวันรบรอบแ่านปาปยอยาบอวันนั้น่ะ”
“ไ้สิลู พี่เ้า้อีใมาแน่ๆ” ปลายาวยิ้มวาุ่สวยระยิบระยับไป้วยวามสุ ถ้าเธอท้อริๆ เมธัสีใมา เพราะเาั้ใมาเหลือเินับารมีลู
ในเย็นวันศุร์เมธัสลับมาที่บ้าน เาเ็บอที่ะเอร์ไพรส์ภรรยาไว้ที่นี่เพราะไม่อยาให้เธอรู้ัว่อน ร่าสูเินลมาาั้นบนะั้า ใบหน้ามายนิ่ึ เมื่อไ้ยินเสียพูุยอมาราับรันาป้าสะใภ้อปลายาว
“ันีใมาริๆ ลัาที่ทุอย่าที่เราวาแผนเป็นไป้วยี” เสียรันาเอ่ยึ้น
“ใ่อนนี้าเมธรัหนูปายมา ันเห็นแล้ว็โล่ใ”
“อนที่รู้ว่ายายปายแอบรัาเมธมานานัน็แอบหวั่นใ ลัวปายะผิหวั เพราะาเมธไม่ไ้รัน้อแ่แร แล้วแผนารอเรา็สุ่มเสี่ยอนที่เอารูปไปให้นั่าว็แอบลัว”
“ันเอ็ลุ้นเหมือนัน อนที่เอาหนูปายไปเป็นเลาใหู้แลใล้ิ็ยัไม่เห็นผล ลัวว่าาเมธะไปว้าเอาผู้หิหิวเินมาทำเมียเสีย่อน แ่อนนี้ทุอย่าเป็นไป้วยี ทั้สอนำลัมีวามสุ แ่นี้ัน็พอใแล้ว”
เมธัสัวาเมื่อไ้ยินเรื่อราวทั้หม ร่าสูทรุัวลนั่ในหัวเามันาวโพลน ทั้หมเป็นแผนารอทุนั้แ่้น เาน่าะสสัยแ่แรว่าทำไมแม่เาถึเลือปลายาวอย่า่ายายทั้ๆ ที่เ็บใหม่อย่าเธอไม่น่าะเหมาะับารเป็นเลาอผู้บริหารั้นสู และยัสนับสนุนให้ปลายาวเ้านอออในอนโเาอย่าสะวทั้ๆ ที่มาราเาระวัเรื่อผู้หิอเาว่าใร และเรื่อ่าว็เป็นเรื่อที่ัาึ้น ทุนเห็นเาเป็นไอ้ั่ ที่ะหลออะไร็ไ้ โยเพาะปลายาวเธอรู้เห็นเป็นใับแผนารนี้มาั้แ่้น เมธัสทั้โรธ ทั้ผิหวั เารู้สึเหมือนถูหัหลัอย่าร้ายแรานที่เารั ทั้ๆ ที่เารัเธอ แ่เธอ็ยัทำเหมือนไม่มีอะไรเิึ้น ไม่มีท่าทีรู้สึผิับเา้วย้ำ เาอยาะลาัวเธอมายี้ให้แหลามือ เธอหลอลวเานานี้ไ้ยัไ เห็นเาเป็นัวอะไร เธอหยามศัิ์ศรีเามา รัเาั้นหรอ ี! เาะทำให้เธอไ้รู้ึ้ว่าารถูหยามเีรยิ หยามศัิ์ศรี มันเป็นยัไ เธอะ้อรู้สึเ็บปวและผิหวัมาว่าเาเป็นพันเท่า วามแ่ำ ุ่นมัวไป้วยไฟโทษะแรร้อน
ความคิดเห็น