คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทส่งท้ายตอนที่ 1
บทส่ท้ายอนที่ 1
‘เราสอนเริ่ม้นาำว่า…เพื่อน…’
.ท้อทะเลอันห่าไลาภูเา ร่าอันสูโปร่อายหนุ่มวัย 19 ปี ที่มาเที่ยวับเพื่อนร่วมแ็์ 4 น ในยามเ้าที่พระอาทิย์ำลัะึ้น เาแอบปลีัวหลบมายืนิอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่เพียลำพั
ายหนุ่มหยุเินและมอูท้อทะเลรหน้า สายา่ออยู่ับท้อฟ้าที่อยู่ห่าไล สายลมเย็นๆพัมาระทบร่าอเา ในะที่ลื่นาทะเล็ัเ้ามาระทบเท้าอันเปลือยเปล่าปราศารอเท้าอายหนุ่ม เา่อยๆ้มหน้าลและมอูเท้าอนเอที่เริ่มเปียน้ำ
เา้มมอูเท้าอนเออยู่นาน ในระหว่าที่ำลั้มหน้ามอูเท้า เหมือนเาะนึบาสิ่บาอย่าออ
ายหนุ่ม่อยๆเยหน้าึ้นมอท้อฟ้าที่อยู่บนหัวอนเอ ริมฝีปาสวยไ้รูปอเา่อยๆียิ้มว้า เา้มลแล้วเินรไปยัทะเลรหน้า ายหนุ่มไม่ลัเลที่ะเิน่อไปนน้ำลึถึออเา
“ายไปไ้ะ็ี” เาพูออมาอย่าไร้วามรู้สึ
ในอนนั้น…นภัทรอายุเพียแ่ 19 ปี แ่เาลับรู้สึท้อแท้นไม่อยาที่ะมีีวิอยู่่อ ปัหาหลายๆอย่าถาโถมเ้ามาระทบเาไม่หยุหย่อน ทั้เรื่อรอบรัว เรื่อแม่ รวมทั้เรื่อแฟน ทุอย่ามันพัลพร้อมัน
เายัเินลทะเล่อไป นน้ำลึท่วมออเา นภัทรยัใลอยเินลน้ำไปเรื่อยๆ ในะที่เาใลอยมืออใรบาน็ำลัว้าแนอเาอยู่ นภัทรหันลับไปมอู้าหลัอน้วยวามสสัย
แ่เาลับมอไม่เห็นใรเลย แ่รู้สึไ้ว่า…มีนับแนอเาอยู่ ายหนุ่มูแนอนเอึ้น เามอเห็นมือเล็บาอใรบานที่ับแนอเาไว้แน่น
นภัทรไ้สิและใมา เาวานหาเ้าอมือที่ับแนอน ายหนุ่มเอื้อมมือพยายามหาเ้าอร่า มืออเาเผลอไปแะโนร่าบาๆที่ยืนอยู่้าหลั
“อะไรวะเนี่ย ?” เาอุทานออมา้วยวามหุหิ
นภัทรรีบโผล่เ้าไปโอบอร่าบานั้นพ้นเหนือน้ำโยทันที วินาทีแรที่เาไ้พบับใบหน้านั้น หัวใอเามันระุอย่าแร…เธอสวยมา แ่…
“ไอ้นเฮวย ! ันเือบายเพราะแ ! รู้ัวรึเปล่า ? ไอ้นเฮวย! ะายทั้ที…ทำไม้อมาาย่อหน้านอื่น้วย ถ้าะายริๆทำไมไม่ินยานอนหลับายที่ไปบ้านล่ะ ? ะไ้ไม่้อเป็นภาระนอื่น ถ้าแะเป็นภาระนอื่น แ็ไปเป็นภาระพ่อแม่แโน้น !” ทันทีที่ำพูเหล่านั้นพ่นออมาาปาอหิสาว
นภัทรถึับพูไม่ออ เธอเป็นนสวยมานะ แ่พูาหมาไม่แเลย เารู้สึอึ้น้อปล่อยเอวบาๆอเธอล แ่เธอลับเป็นฝ่ายโผล่เ้ามาออเาในทันที
“พาันึ้นไปบนบ่อนสิ…อย่าเพิ่ทิ้ัน !” เธอร้อโวยวายลั่น ในะที่ยัอออนภัทรแน่น
ายหนุ่มพยายามะแะมือที่โอบอออเาออ แ่ยิ่แะ…เธอ็ยิ่โอบอออเาแน่น เพราะแบบนั้นนภัทรึยอมให้เธอโอบอเา เพื่อให้เธอิ้นน้อยที่สุ
“ันว่ายน้ำไม่เป็น! ันยัไม่อยาาย !” เธอร้อแหปาลั่น
“ใรบอใหุ้มา่วยผมล่ะ ? ผมอร้อเหรอ ?” นภัทรอบลับหิสาวไป้วยน้ำเสียอันหุหิ
หิสาวยัออายหนุ่มแน่น ‘ฮือ…ฮือ…ฮือ ฮือ ฮือ’ เธอยัร้อโวยวายพร้อมับร้อไห้
“ันยัไม่อยาาย !” เธอแหปาร้อัลั่น
“ถ้าไม่อยาาย็ปล่อย่อน” นภัทรพูเพราะเาเริ่มหายใไม่ออ เมื่อเธอำลัโอบออเาแน่น
“ถ้าปล่อย็ายสิ !” หิสาวยัร้อเสียั
“ถ้าไม่ปล่อย็ายู่เหมือนัน !” ายหนุ่มเป็นฝ่ายร้อแหปาึ้นบ้า
หิสาวเริ่มมีสิมาึ้น เธอ่อยๆผละออาายหนุ่มเล็น้อย ทันในั้นนภัทร็แะมืออเธอออในทันที
หิสาวึ่อยๆมน้ำล่อหน้า่อาอเา ายหนุ่มยืนนิ่มอูเธอมหายไป แ่ลับไม่ยอมเ้าไป่วย
“สมน้ำหน้า” เาพูออมา้วยน้ำเสียแสนเรียบเย
เา่อยๆหันหลัลับไปเินริ่ลไปในท้อทะเล้าหน้าอีรั้ แ่พอเินไปไ้สัพั ใบหน้าอเธอที่เาไ้เห็นในวินาทีแร็โผล่เ้ามาวนใอเา…สุท้ายนภัทรึรีบว่ายน้ำลไป่วยหิสาวน่อนหน้าที่เ้ามายุ่เรื่ออเา
ความคิดเห็น