คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 3/3
3/3
บทส่ท้ายอนที่ 3
.่วเวลาที่สายฝนำลัโปรยปรายหน้าหอสมุอมหาวิทยาลัยในยามึ ายหินัศึษา่าะ ่ามหาวิทยาลัย ำลัยืนรอให้ฝนหยุอยู่เพียลำพั
บรรยาาศรอบๆเ็มไป้วยวามเียบ เย็นยะเยือ เพราะทุนไ้พาันลับบ้านไปนหมแล้ว แล้วทำไม...ายหินัศึษา วัย 20 ทั้สอยัไม่ลับที่พัอัวเอไปล่ะ ?
“น่าะรีบลับไป่อนที่ฝนะ” หิสาวในุนัศึษาเอ่ยึ้นพร้อมับออ เพราะอาาศรอบัวอเธอมันเริ่มเย็นึ้น
ายหนุ่มในุนัศึษาสวมเสื้อแ็เ็ยีน เา้มมอูเสื้อแ็เ็ยีนอัวเอ แล้วถอมันออมา สวมให้ับหิสาว้าาย
“อบใ” หิสาว็ไม่ปิเสธในวามปรารถนาีอายหนุ่ม
ธามในวัย 20 เป็นนัศึษาแพทย์ทหาร อมหาวิทยาลัยแห่หนึ่ ะที่หมอนอิ็เป็นเพียนัศึษาะศิลปะธรรมานหนึ่
ท่ามลาบรรยาาศฝนยาม่ำืน สอนำลัยืนอยู่เพียลำพั ธามิว่ามันอาะี...ถ้าเิเาสารภาพวามในใอัวเอให้เธอไ้รู้ะ
“มึ” เสียทุ้ม่ำอายหนุ่มเรียหิสาว
หมอนอิหันไปมอหน้าอธาม หิสาวำลัรอลุ้นให้ายหนุ่มพู่อ
“ถ้าเิว่า...สมมุินะ”
“สมมุิอะไร ?” หิสาวเอียอถามายหนุ่ม้วยวามสสัย
“สมมุิว่า...มีเพื่อนที่มึสนิทมา บออบมึ...” เาหยุพูแล้วหันไปมอหน้าอหิสาว
เธอำลัสัเสีหน้าและแววาอายหนุ่ม วาู่นั้นอายหนุ่มำลัับ้อมอหน้าอหิสาว พวแ้มและหูอเาเริ่มแ่ำ เาไม่ล้าะสบาับหิสาว ึเป็นฝ่ายหลบสายาอหมอนอิ
“อะไรเนี่ย ?” หิสาวพูึ้น้วยวามไม่เ้าใ
“มึะทำยัไ ?”
“แล้วแ่สถานาร์” หมอนอิอบำถามอธาม
เมื่อายหนุ่มไ้ยินำอบอเธอ เา็รู้แล้วว่าัวเอะมีโอาส
“ั้นถ้า...ูอบมึล่ะ ?” เสียทุ้ม่ำอายหนุ่มเปล่ออมา
แววาอหมอนอิ็พลันเปลี่ยนไป หิสาวมอายหนุ่ม้วยวามะลึ เธอไม่าิมา่อนว่า ะไ้ยินำสารภาพนี้าายหนุ่ม
เาำลัลืนน้ำลายลออย่ายาลำบา ูเหมือนเธอะใแล้ว็เียบไป ึ่นั่นมัน็น่าะเป็นำอบที่ัเนพอแล้ว
หมอนอิเป็นฝ่ายหลบสายาอธาม หิสาวถอเสื้อแ็เ็ที่ายหนุ่มให้ออ แล้วยื่นมันืนให้ายหนุ่ม
“อโทษนะ” เธอเอ่ยเพียำอโทษสั้นๆับายหนุ่ม
ธามมอเสื้อแ็เ็อัวเอที่เธอำลัหยิบยื่นืนให้ เารู้สึผิหวัับำอบที่ไ้าหิสาว ราวับสายฟ้าฟาลที่รลาหัวใอเา
“ูอโทษ” หมอนอิ้มหน้าอโทษธาม้วยวามรู้สึผิ
ผมไม่สามารถมอหน้าอเธอไ้ เราทั้สอ่ามอหน้าันไม่ิ
หมอนอิยัเสื้อแ็เ็ในมืออัวเอืนให้ธาม แ่ายหนุ่มลับไม่ยอมรับเสื้อืน เายื้อส่ืนให้หมอนอิเหมือนเิม
“เอาไปเถอะ...ูให้” เมื่อพูบ ร่าสูโปร่อายหนุ่ม็พลันเินออไปารนั้นทันที
เาปล่อยให้หิสาวยืนอยู่รนั้นเพียลำพั แล้วัวเอ็เินาฝนลับบ้าน แ่เาเินไปไ้ไม่ไล ็นึเป็นห่วหมอนอิึ้นมา ธามึเินย้อนลับไปหาหิสาว
เธอำลัยืน้มหน้า้วยวามรู้สึผิ แ่แล้วหิสาว็มอเห็นรอเท้าผ้าใบที่แสนุ้นเย ที่ำลัเปียุ่มไป้วยน้ำฝน
“่อให้ไม่อบู...็ไม่เป็นไร แ่เป็นเพื่อนับู่อไ้ไหม ?” ผมถามเธอเสียสั่น อนนี้ผมไม่สามารถหยุรัเธอไ้ แ่อแ่เป็นเพื่อนับเธอ็พอแล้ว
หมอนอิพยัหน้าอบรับ ทันทีที่หิสาวพยัหน้า ายหนุ่ม็โผล่เ้าไปอหิสาวทันที เาอเธอแน่นพร้อมับร้อไห้ แ่เป็นารร้อไห้ที่เบาที่สุ เพราะลัวว่าเธอะไ้ยิน แล้วรู้สึผิ
นั่นือ...ารสารภาพรัรั้แรอผม
ความคิดเห็น