คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : 4 : พ่อสามีกับลูกสะใภ้
4 : พ่อสามีับลูสะใภ้
‘ใรบอว่าันโีไ้แ่านับเ้าบ่าวผู้สมบูร์แบบล่ะ ? ถ้าไอ้เ้าบ่าวอันมันสมบูร์แบบริ มัน็ไม่ทิ้ให้ัน้อมาเินอยู่บนฟุบาทแบบนี้หรอ’
เวนิาำลัเินอยู่บนฟุบาทอรุเทพมหานร ในเวลาลาึ เพราะเธอันลืมเินับโทรศัพท์มือถือไว้อยู่บนรถอสายฟ้า เธอึ้อมาเินอยู่ริมถนนแบบนี้ มอไปทาไหน็มีแ่วามมื แถมเธอยัใส่รอเท้าส้นสูที่มันรันเธอปวเท้าไปหม หิสาว่อยๆทรุนั่ันเ่า้วยวามเหนื่อยอ่อน หมแร ระหว่านั้นรถันหรูอใรบาน็ับมาอลรหน้าอเธอ
ใ่แล้วนที่ับรถมาอรหน้าอเธอ ือ สายฟ้า นที่ทิ้เธอไป่อนหน้านี้ เาเลื่อนระรถล
“รีบึ้นมา !” เาะโนึ้นเพื่อให้หิสาว ลับึ้นไปบนรถอีรั้
เวนิายัวามา เธอะทำให้เา้อเธอให้ถึที่สุ่อน เธอถึะยอมึ้นรถ “อย่ามาวามา มึไม่ไ้สวย !” สายฟ้าะโนลับมา้วยวามหุหิ
เวนิาถึับพูไม่ออ เาหล่อ็ริ แ่ปาอเา่าร้ายาเหลือเิน
หิสาวไ้ยินที่ายหนุ่มะโนใส่เธอ่อนหน้า มันยิ่ทำให้เวนิาโมโหมาว่าเิม เธอึเินบนฟุบาท่อไป
“นิา !!” สายฟ้าร้อะโนึ้นเสียั
หิสาวหยุ้าวเท้า และ หันลับไปมอหน้าอายหนุ่มที่ับรถามอยู่ริมถนน
“อะไร !!” เธอะโนถามลับไปบ้า
“มึะไปไหน ?” สายฟ้าเอ่ยถาม้วยวามสสัย
“ลับอนโไ เรือนหออเรา !!” เวนิาร้อะโนลับไป ่อให้เธอะโรธเามานาไหน เธอ็้อลับไปที่เรือนหออยู่ี เพราะบ้านพ่อแม่อเธออยู่ไลาที่นี่มา
“มึ้อเินลับหลันะ…เรือนหออเรา้อเินลับมา ไม่ใ่เินไป้าหน้า” สายฟ้าอบลับไป้วยใบหน้าอันแสนเรียบเย
เมื่อเวนิาไ้ยินที่สายฟ้าพูแบบนั้น เธอึรีบเินลับมา แ่ใ่ว่าะเินไป หิสาวเินมาเปิประูรถ พร้อมับนั่ลบนเบาะ้าๆอสายฟ้า
“ลับันเถอะ ูเหนื่อยแล้ว !” เวนิาพูออมา้วยใบหน้าอันแสนเรียบเย สายาอเธอยั่ออยู่ับท้อถนนรหน้า เธอไม่หันลับไปมอหน้าอายหนุ่มแม้แ่น้อย
“เมินเ่เนอะ” สายฟ้าพูพร้อมับมอหิสาว
แ่เวนิาลับไม่หันไปมอหน้าอเาแม้แ่น้อย ายหนุ่มส่ายหน้าไปมา้วยวามเอือมระอา านั้นเา็ับรถไปเพื่อะยูเทิร์นลับไปยัอนโที่เป็นเรือนหออเาและเธอ
เวนิานั่นิ่ไม่ยอมพูับสายฟ้ามานานร่วม 30 นาทีไ้แล้ว ายหนุ่มยัับรถ่อไปเรื่อยๆ แ่เป็นารับรถที่้ามา เา่อยๆเปิประทุนรถเพื่อื่ม่ำับบรรยาาศยามึอเมือให่
สายลมเย็นๆพัมาระทบร่าและใบหน้าอหิสาว เวนิาเยหน้าึ้นมอท้อฟ้า เพราะมันเป็นเมือให่ึไม่มีาวแม้แ่วเียว ผมสีน้ำาลยาวสลวยอเวนิาปลิวไปามแรลม เวนิาิว่ามันะสวยและโรแมนิเหมือนในนิยาย แ่เปล่าเลย มันลายเป็นเรื่อสยอไปเสียไ้ เมื่อผมยาวสยายอเธอที่ปลิวไปามแรลม มันันปิใบหน้าและวาอเธอนมอไม่เห็น
สายฟ้าหยุรถเพราะิไฟแ เาียิ้มว้าและ่อยๆหันไปมอหิสาว้าาย
“เหี้***” สายฟ้าร้ออุทานึ้น้วยวามใ
ในอนนี้ผมยาวๆอเวนิาำลัปใบหน้าอเธอ เามอเห็นเพียผีสาวผมยาวที่น่าลัว สัพัเวนิา็่อยๆใ้มือึผมที่มันปใบหน้าออ และ ่อยๆหันไปมอหน้าอสายฟ้า
“มึิว่าัวเอเป็นพระเอหล่อ รวย ในนิยายเหรอ ?” เวนิาเอ่ยถามเสียเ้ม
สายฟ้าพยัหน้าเร็ๆ มันน่าอายนั เาแ่อยาะสร้าบรรยาาศอันโรแมนิ็เท่านั้น แ่ลับลายเป็นว่า เาันไปทำให้เธอโมโหมาว่าเิม้วย้ำ
‘เห้อ!’ เวนิาถอนหายใออมา้วยวามเหนื่อยหน่าย เธอเลือที่ะไม่พู เลือที่ะเียบ แล้วมอูถนนรหน้า
*******************************
เวลา 02 : 37
บ้านวิมุวไพบูลย์
ร่าบาอเนรนภาเินเ้ามาภายในบ้านให่ ้วยสภาพโัโเ “ใรอยู่บ้าโว้ย !! มารับันหน่อยสิ!! สะใภ้ให่แห่บ้านวิมุวไพบูลย์ลับมาแล้ว !!” เนรนภาร้อแหปาัลั่น
ะนั้นเอร่าท้วมอหิวัย 58 ปี ็เินรเ้ามาหาเนรนภา เธอนนั้นรีบเ้าไปประอหิสาว
“เบาๆหน่อย” หิสูวัยที่มีใบหน้าละม้ายล้ายับเนรนภาเอ็อีฝ่ายึ้นเบาๆ
เนรนภาที่มีลิ่นแอลอฮอลล์หึ่ไปทั่วร่าาย “แม่” เธอเรียอีฝ่ายเสียั
‘บุมี’ แม่อเนรนภา ึ่เป็นแม่บ้านอบ้านวิมุวไพบูลย์ แม่เลี้ยเี่ยวทีู่แลเนรนภามาั้แ่เ็ หิใี อ่อนโยน ทำทุอย่าเพื่อลู แ่าับเนรนภาที่อยแ่หาเรื่อมาให้ผู้เป็นแม่ไม่เว้นแ่ละวัน รวมทั้ยัเอาแ่ใไม่เห็นหัวนอื่น
“เราลับบ้านเราันเถอะ” บุมีพูพร้อมับพยายามะลาเนรนภาออไปาบ้านหลัให่ เพราะบ้านที่เธอหมายถึ มันเป็นเรือนหลัเล็ใล้เรือนนใ้่าหา
“ไม่!!” เนรนภาร้อะโนึ้นเสียั
“ไอ้เนร!” ผู้เป็นแม่ยัเอ็ลูสาวเสียเบา
เนรนภาผลัผู้เป็นแม่ออห่าาเธอ “ันเป็นสะใภ้ให่อที่นี่ ันะอยู่ที่นี่!! ไม่ไปไหนทั้นั้น !!” เธอร้อโวยวายึ้น
บุมีมอลูสาว้วยวามเอือมระอา “ลูายอันยัอยู่บ้านให่ไ้เลย ทำไมันะอยู่บ้านหลันี้ับลูายอันไม่ไ้ !!” เธอยัร้อโวยวายเสียั
บุมีเินเ้ามารั้แนอลูสาวไว้ เธอพยายามะปรามให้เนรนภาใเย็นล “ไม่ไ้ !!” น้ำเสียอันุันอุสุรวิทย์อบลับึ้น
ายสูวัยเ้าอบ้านำลัยืนมอูสอแม่ลูอยู่บนบันไบ้านั้นสอ เนรนภายิ้มน้อยๆ เธอรีบเินรเ้าไปหาุสุรวิทย์
“ทำไมล่ะะ ? ในเมื่อันเป็นแม่อารินทร์ !” เนรนภาทวในสิ่ที่เธอะ้อไ้
“เป็นแ่แม่ แ่ไม่เยเลี้ยู ะเป็นไปทำไม ? เท่าที่ันำไ้ ั้แ่ที่ลูายอันาย เธอลอนรินทร์ออมา เธอ็หนีไปอยู่ที่อเมริาั้แปปีหนิ รวมทั้ยัผลาเินอันเป็นว่าเล่น เป็นแ่สะใภ้แ่ลับทำัวเหมือนุนาย ไม่อายแม่อเธอบ้าเหรอ ? แม่อเธอเป็นแ่แม่บ้าน ้อทำานหนัไม่เยไ้หยุพั แ่ลูสาวลับไม่เยลับมาูำูี”
เนรนภาุมมือแน่น้วยวามโมโห ‘อร้ายยยยยยย!!’ เธอรีร้อเสียัลั่นบ้าน พร้อมับิ้นระทืบเท้าไปมา เหมือนับเ็
“เนร” บุมีรีบเินเ้ามาูลูสาว รวมทั้พยายามปรามให้เนรนภาใเย็น “ใเย็นสิ”
“ไม่!! ันเป็นสะใภ้อบ้านนี้ ุะพูับันแบบนี้ไม่ไ้ !!” เนรนภาร้อโวยวายเสียั
“หยุแหปาะ !! ถ้าไม่อยาเือร้อน ! เิุแม่อันื่นึ้นมา เธอะไม่มีโอาสไ้มายืนอยู่ในบ้านหลันี้อี เพราะเธอะไ้ไปนอนในุแทน !!” ุสุรวิทย์ี้หน้าเนรนภา
เาไม่เยเลียใรไ้มานานี้มา่อน แ่ลับลูสะใภ้ที่เาไม่้อารนนี้ เาะไม่ยอมอี่อไปแล้ว เพราะเนรนภานั้น ่าหน้า้านหน้าทนะเหลือเิน
“เนร” บุมีพยายามพูและลาลูสาวออไปาบ้านให่
“อยูเถอะ ันะ้อมาอยู่ที่บ้านให่หลันี้ให้ไ้ !! ันะประาศให้โลไ้รู้ ว่าันเป็นสะใภ้อบ้านหลันี้ แล้วุ็เป็นพ่อสามีที่ใร้ายที่สุ” เนรนภาพูบน้ำาาภายในวาอเธอ็ไหลออมา ้วยวามโรธแ้น ไม่พอใ
“ถ้าะทำอย่านั้น เธอ้อมีเินมาๆ” ุสุรวิทย์พูออมา้วยรอยยิ้ม
“บุมี…พาลูสาวอเธอออไปะ !!” ุสุรวิทย์หันไปพูับบุมีแม่อเนรนภา
บุมีรีบลาเนรนภาออไปาบ้านนั้น แ่หิสาวลับเอาแ่้อหน้าอายสูวัย้วยแววาเรียแ้น รวมทั้เธอยััฟันแน่น้วยวามโมโห
*******************************
เนรนภาสะบัมืออบุมีออ แล้วเป็นฝ่ายเินไปเอ โยที่แม่อเธอำ้อเินามหลั เนรนภาออมาาบ้านหลัให่ และ หยุอยู่รบริเวสนามห้าอบ้านให่ หิสาวหันลับไปมอหน้าแม่อนเอ
“แม่ะไปทนาแ่นั่นทำไม ?” เนรนภาเอ่ยถามแม่อเธอ้วยวามไม่เ้าใ
“แเรียุสุรวิทย์ว่าาแ่ไม่ไ้นะ” ผู้เป็นแม่บอลูสาว้วยน้ำเสียแผ่วเบา
“็สมวรโนเรีย แม่ำไม่ไ้เหรอ ? อนที่ันท้อลูนแร ันเือบายเลยนะ เพราะาแ่นั่น แม่ยัะไปาิีับเ้าอีทำไม ?” เนรนภาร้อโวยลั่น ภายในใอเนรนภามันเ็มไป้วยวามโรธแ้น น้อยใ เสียใ ทุๆอย่ามันเป็นเพราะุสุรวิทย์เพียนเียว
“ยัไเ้า็เป็นพ่ออผัวแนะ” บุมียัพูับลูสาวอย่าใเย็น
“เป็นพ่อผัวแ่ไม่ใ่พ่ออันหนิ ถ้าเ้าเอ็นูันสันิ ันไม่เลียเ้านานี้หรอ” เนรนภาพูออมาทั้น้ำา
“หยุเถอะ…ยัไเ้า็เลี้ยลูอแให้แ แปปีแล้วนะ ที่นรินทร์เิบโึ้นมา” บุมียิ้มว้าอย่าภาภูมิใ เมื่อเธอพูถึหลานายเพียนเียว
“ไอ้เ็นั่นมันเหมือนพ่ออมันมาสินะ” เนรนภาพูึ้น้วยน้ำเสียอันเรียบเย
บุมีส่ายหน้าปิเสธ “หน้าาเหมือนับแราวับแะ แ่นิสัยเหมือนับพ่อ” บุมีพูออมา้วยรอยยิ้ม
เนรนภาหยุนิ่ไปั่วะหนึ่ เธอพยายามะนึถึวามรู้สึที่ลอเ็นนั้นออมา เธอำวามรู้สึในอนนั้นไม่ไ้้วย้ำ เพราะมันมีแ่วามเ็บปวไม่น่าำ
“ยัไเ้า็เป็นลูแ ่อใหุ้ปู่อเ้าะเป็นใร็าม” บุมีพูับลูสาวอย่าใเย็น
เนรนภาเริ่มะสบล เมื่อแม่อเธอพูถึลูายอเธอ ั้แ่ที่ลอนรินทร์ออมา เธอไม่เยไ้เอลูายอีเลย เธอทิ้ทุอย่า ทิ้ลู แล้วไปใ้ีวิอยู่อเมริา ในอนแรเธอไม่ิะลับมา้วย้ำ แ่เพราะิถึสายฟ้า เธอึลับมา แ่พอลับมาทุอย่ามันลับไม่เป็นั่ฝัน สายฟ้าลับแ่านับยัยเ็นนั้นเมื่อ 8 ปี่อนไปเสียไ้
*******************************
เวลา 03 : 04
อนโเรือนหออสายฟ้าและเวนิา
เวนิาเพิ่ะเินออมาาห้อน้ำ เธอสวมใส่เพียุลุมอาบน้ำัวเียว หลัาที่ออมาาห้อน้ำ สายาอเธอ็เหลือบไปเห็นายหนุ่มร่าสูโปร่สามีอเธอ ำลันอนเหยียายอยู่บนเีย เาำลันอนหลับาอยู่บนเีย ยัไม่ไ้อาบน้ำ้วย้ำ
“ถ้าไม่อาบน้ำ ไปนอน้าล่าเลยนะ” เวนิาออำสั่ ทั้ๆที่เธอไม่ไ้เป็นภรรยาอเาริๆสัหน่อย
สายฟ้าหันไปมอหน้าอเวนิา วาอเาแทบะปิ เพราะรอเธอออมาาห้อน้ำนานเินไป เธอใ้เวลาในห้อน้ำนานเป็นาิ นเาหลับไปแล้วรั้หนึ่
“พูเหมือนเป็นเมียอูไปไ้” สายฟ้าเอ่ยึ้นเบาๆ
เวนิาับ้อมอหน้าอายหนุ่ม เธอำลัเม้มริมฝีปาทั้สอเ้าหาัน ูเหมือนเวนิาเอ็เพิ่ะรู้ัวว่า เธอันไปุิู้ี้ทำัวเหมือนเป็นเมียอเาริๆ ทั้ๆที่วามริ…เธอไม่ใ่เมียอเาะหน่อย
“ั้นเรามาเป็นผัวเมียันริๆเลยีไหม ?” สายฟ้าัวนหิสาว้วยรอยยิ้ม
“เอามาสิบล้านสิ ถ้าไ้สิบล้าน ูะยอมเป็นเมียอมึริๆ” เวนิาพูพร้อมับแบมือไปทาสายฟ้า
“่อนหน้านี้…มึ็ทำแหวนยี่สิบล้านูหายนะ ะมาทวออีสิบล้าน มันไม่มาไปหน่อยเหรอ ?” สายฟ้าพูึ้น้วยวามไม่เ้าใ
“แ่ถ้าูะ่มืนเมียัวเอึ้นมา ไม่มีใรว่าูเลวหรอเนอะ” สายฟ้าพูบายหนุ่ม็่อยๆลุาเีย เินรเ้ามาหาหิสาว
เวนิาเินรเ้าไปหาสายฟ้า เธอยิ้มให้เา้วยรอยยิ้มอันแสนเ้าเล่ห์ สายฟ้ายืนเผิหน้าับ เวนิา เาเอ็ำลัยิ้มอย่าเ้าเล่ห์ เหมือนับที่เธอยิ้มให้เาในอนนี้
“ไปใส่เสื้อผ้าะ ่อนทีู่ะอทนไม่ไหวอี่อไป” เวนิาทำหน้านสสัย เธอ่อยๆ้มหน้าลมอร่าายอนเอ ปราว่าุลุมอาบน้ำัวยาวอเธอ เพิ่ะถูสายฟ้าระุเือออ เผยให้เห็นเนื้อหน้าออันาวเนียนและให่เอิบอิ่ม
“ไอ้นบ้าาม!! นีู่ิผิหรือถูวะ? ถึไ้แ่านับมึเนี่ย !!” เวนิาร้อโวยึ้นพร้อมับรีบใสุ่ลุมให้เรียบร้อย แล้วรีบหันหลัเินหนีสายฟ้าเ้าไปภายในห้อแ่ัว ึ่เื่อมับห้อนอนอทั้สอน
“เห็นหน้ามึทุวันแล้วเบื่อ !” เวนิายับ่นึมำอยู่นเียว
ในะที่สายฟ้าลับไม่ไ้สนใที่หิสาวบ่น เาเินเ้าไปภายในห้อน้ำทันที ายหนุ่มทำอย่าที่เวนิาบอ ือ ารอาบน้ำ ่อนหน้านี้เายั่อปา่อำับเธอ แ่พอลับหลัเาลับยอมทำามที่เธอสั่ทุอย่า
*******************************
รุ่เ้า
บริษัท เอส ที ับเบิ้ล วี แร์น รุ๊ป ำั
สายฟ้าเินเ้ามาภายในบริษัทโยมีเวนิาเินามเ้ามาห่าๆ เพราะวันนีุ้ย่าอเาไ้นั เวนิาให้มาหา ายหนุ่มึ้อพาหิสาวมา้วย รวมทั้เายัื้อเสื้อผ้าระเป๋าใหม่ ให้เธอนรบเ็ เธอึลายเป็นุนายในั่ว้ามืน
เวนิาเินามสายฟ้าไปห่าๆ ระหว่าทาที่สายฟ้าเินเ้าไปภายในบริษัท พนัานหลายๆน่า็พาันทำวามเารพายหนุ่ม รวมทั้ยัทำวามเารพเวนิา้วย เพราะเวนิาไม่เยมีใรทำวามเารพมา่อน เธอึรู้สึประหลาใเล็น้อย
สายฟ้าในุสูทสุหรูหยุ้าวเท้าเิน เมื่อรหน้าอเาือ หิสาวร่าบาที่เินมาพร้อมับ ภูผาเลานสนิทอเา แพรวาผู้อำนวยาร้านไอที เธอรีบเินรเ้ามาหาสายฟ้าในทันที
“พี่สายฟ้ามาทำานเร็วันะะ” หิสาวทัทายสายฟ้า้วยรอยยิ้ม
สายฟ้าหันไปมอหน้าอภูผาที่เินามมาิๆ ราวับว่า้อารวาม่วยเหลือ เารู้ีว่าแพรวาิยัไับเา รวมทั้เธอพยายามะเ้าหาเาทุทา
เวนิาเินรเ้ามวแนอสายฟ้า เพื่อแสวามเป็นเ้าอ พร้อมทั้้อหน้าอแพรวา
“สวัสี่ะ…ันเวนิาภรรยาอสายฟ้า” เวนิาใแนะนำัวับแพรวา เพื่อแสสถานะอนเอ
แพรวาหน้าเื่อนไปเล็น้อย วาลมโอเธอเหมือนเริ่มะมีน้ำใสๆไหลออมา แ่แล้วภูผาลับเินรเ้ามาหาแพรวาพร้อมับลาแนอเธอไป
“ผู้อำนวยารบอว่า มีเรื่อะุยับผมไม่ใ่เหรอรับ ?” ภูผาเอ่ยถาม้วยน้ำเสียใสๆ
แพรวาหันไปมอหน้าอภูผา เธอพยัหน้าน้อยๆ เหมือนะเ้าใในสิ่ที่อีฝ่ายพูและพยายามะวนเธอออไปารบริเวนั้น
“ั้นันอัวนะะ” แพรวาพูพร้อมับมอหน้าอสายฟ้าเศร้าๆ
สายฟ้าพยัหน้าน้อยๆ้วยวามอึอั ภูผารีบลาแพรวาออไปาบริเวนั้นในทันที ส่วนเวนิา็รีบปล่อยแนอสายฟ้า และ มอหน้าออีฝ่าย
“อยาะอ้ว เสน่ห์แรันะ” หิสาวใพูแวะายหนุ่ม
สายฟ้ายัไหล่พร้อมับยิ้มอย่าเ้าเล่ห์ านั้นเา็เป็นฝ่ายเลื่อนมือไปเาะุมมืออเวนิา พร้อมับเินพาหิสาวไปหาุย่าอเา เวนิา็ยอมให้สายฟ้าลาไป เพราะเธอไม่รู้ัทา แถมบริษัทอเายัูให่เินว่าที่นัวเล็ๆอย่าเธอ ะสามารถเินไปนเียวไ้โยที่ไม่หลทา
*******************************
บทส่ท้ายอนที่ 4
ร่าแบบบาอเนรนภาวัย 22 ปี ำลันั่อยู่บนพื้นอห้อรัว รบริเวหว่าาทั้สอ้าอเธอ ำลัมีเลือสีแสไหลออมา ใบหน้าอหิสาวำลัแสออถึวามเ็บปว รวมทั้น้ำามันำลัไหลออมาาวาสู่แ้มทั้สอ้า
“โอ้ยยยยย” หิสาวร้อโอโอย้วยวามเ็บปว
มือเล็บาอเธอำลัุมเ้าที่ท้ออนเอ สายาอหิสาว่อยๆเลื่อนึ้นไปมอายร่าสู ึ่เป็นุพ่อสามีอเธอเอ เาำลั้อมอเธอ้วยรอยยิ้มอันสะใ รอยยิ้มที่ำลัมอเนรนภาอย่ามีวามสุ
“สมน้ำหน้า” เาล่าวออมา้วยรอยยิ้ม
‘ฮะ…ฮ่า…ฮ่า…ฮ่า…ฮ่า’ ุสุรวิทย์หัวเราะึ้นเสียัลั่นห้อรัว
หิสาวร่าบายัร้อไห้ “ลู” เธอร่ำร้อเรียหาลูในท้ออเธอ
สายาที่เนรนภามอุสุรวิทย์ มันเ็มไป้วยวามผิหวั “ุทำแบบนี้ทำไมะ ? เ้าเป็นหลานอุนะ ?” หิสาวเอ่ยถามอีฝ่าย้วยวามไม่เ้าใ
ุสุรวิทย์ยั้อมอเธอ้วยแววาอันไร้วามรู้สึ “เ้าเป็นลูอภาิน ลูายอุ !!” เนรนภาร่ำร้อพูทั้น้ำา
“่วยพาันไปโรพยาบาลที่ะ บาที…ุหมออาะยัพอ่วยเ้าไ้” เนรนภาพูออมา้วยใบหน้าที่มีแ่วามเ็บปว เธอเริ่มที่ะุมท้ออนเอหนัึ้น
“เ็บ” หิสาว้มหน้าบ่นพึมพำออมา
ุสุรวิทย์นั่ันเ่าลรหน้าอหิสาว เาเอื้อมมือไปแะท้ออเนรนภา พร้อมับเพิ่มแรลไป
“โอ้ยยยย!!” หิสาวร้อะโนึ้น้วยวามเ็บปว เธอเริ่มร้อไห้ัวสั่นอย่าหวาลัว
“ถ้าแไม่มีลู ัน็อยารู้เหมือนัน ว่าลูายอันยัะเอาแอยู่ไหม ?” ุสุรวิทย์พูออมา้วยรอยยิ้ม ในระหว่าที่ำลัท้ออหิสาวอย่าแร
“อร้อล่ะ่ะ” เนรนภาอร้ออีฝ่ายทั้น้ำา เธอเริ่มที่ะยมือไหวุ้สุรวิทย์
“อร้อ…่วยพาันไปที่โรพยาบาลหน่อย” เนรนภายมือไหว้อร้ออีฝ่าย เพราะอนนี้ไม่มีใรเลย มีแุ่สุรวิทย์เท่านั้นที่ะ่วยเธอไ้
แ่เาลับส่ายหน้าปิเสธ และ ลุึ้น้อมอหิสาว้วยแววาอันสมเพ ไม่มีำพูใหลุออมาาปาอเาอี มีเพียวามเียบที่ำลัปลุมทุอย่า ับ เสียอเนรนภาที่ำลัร้อไห้สะอื้น
‘ฮือ…ฮือ’ หิสาวสะอื้น้วยวามเ็บปว
เา้อมออีฝ่ายอย่าไร้วามรู้สึ สัพัเา็่อยๆหันหลัลับออไปาห้อรัว
“อร้อ่ะ…ไ้โปร” เนรนภาร้อไห้อร้ออีฝ่ายเสียั
แุ่สุรวิทย์ลับทำเป็นไม่ไ้ยินที่หิสาวอร้อ เาลับเินาไปโยไม่หันหลั ส่วนเนรนภาลับ้อ่อยๆืบลานออมาาห้อรัวทีละเล็ทีละน้อย เธอรู้สึเ็บปวเินว่าที่ะลุไ้ หิสาว้อมอแผ่นหลัว้าอพ่อสามี ที่เป็นวามหวัสุท้าย แ่มันลับไม่เป็นอย่าใหวั เาไม่หันลับมาเหลียวแลเธอเลย เาใปล่อยให้เธอและลูาย ่าเป็นนที่ใำะเหลือเิน
ความคิดเห็น