คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 : จุดเริ่มต้นของการเป็นเมีย
บทที่ 1 : ุเริ่ม้นอารเป็นเมีย
วามรัมัทำให้นาบอ...ประโยนี้ยัใ้ไ้เสมอ ไม่ว่าะอยู่ในยุสมัยไหน ทุนล้วนแล้วแ่าบอเพราะวามรั
ารเริ่ม้นพบเอันออนและปั้นแป้เิึ้น เมื่อ 5 ปี่อน ในผับหรูใลารุ ปั้นแป้ถูอีผู้ัารส่วนัว ล่อลวให้มาทาน้าวับนให่นโ ในอนนั้นเธอยัโนวายาปลุเ็์ ้วยวัยเพีย 20 ปี เพราะเป็นเ็ำพร้าที่ไม่มีพ่อและแม่ ปั้นแป้ึ้อิ้นรนทำทุวิถีทาเพื่อหาเิน
เรือนร่าบาระห อรน ผิวาวเนียน สวมุเรสสายเี่ยวสีแแหวอให่ ระโปรแสนสั้นรัรูป โว์แผ่นหลัเนียนวนให้ผู้ายหลใหล ผมยาวสยายสีน้ำาลมัรวบึ้นสู วาลมโมอเห็นภาพผู้นไม่ันั
เสียเพลภายในผับยััระหึ่มหวั่นไหว วนให้ใเ้นแร ร่าายอเธอร้อนรุ่ม เหื่อไหลเ็มใบหน้านไปถึลำอ
ว่าเธอะหนีออมาารนั้นไ้ เล่นเอาาเรียวๆ อเธอสั่น เือบะ้าวไป่อไม่ไหว
ายหนุ่มร่าสูโปร่ เ้าอใบหน้าหล่อ แ่ัวูีั้แ่หัวรเท้า ึ่เป็นบรราผู้ายที่มาเที่ยวผับ เานนั้นหยุยืนมอหิสาวที่ำลัเอาหลัพิอยู่รหน้าประูห้อน้ำ สภาพอเธอเหมือนะล้มทั้ยืน
“น้อไหวรึเปล่า?” ายหนุ่มนัล่าวเอ่ยึ้น
เาเินรเ้าไปับแนอปั้นแป้ เพราะฤทธิ์ยาทำให้เธอรู้สึร้อนรุ่ม ไม่มีแม้แ่แระปิเสธอีฝ่าย
ผู้ายแปลหน้าเมื่อไ้เห็นผู้หิสวยๆ ที่ไม่สามารถปิเสธและูแลัวเอไ้ มีหรือเาะยอมปล่อยเธอไป่ายๆ
“ั้นเี๋ยวพี่ไปส่นะ” เาพูบ็โผล่เ้าไปโอบรั้ร่าเล็บานั้น พยุพาหิสาวเินออไปารบริเวนั้น ปั้นแป้ที่สิาลอย เธอยอมเินไปับเาอย่าเียบ ๆ
เาพาปั้นแป้มายัลานอรถ แ่ระหว่าที่เินอยู่ ร่าสูโปร่อเา็ไ้นเ้าับายหนุ่มอีน ึ่เานนั้น็ือ หมออน สายาอหมออนมอไปยัหิสาวที่ยืนอยู่้าายอนที่นเา
“ไม่มีารึไ?” อีฝ่ายสบถใส่อน้วยวามหุหิ
หมออนในวัย 25 ปี เาับ้อมอไปที่ปั้นแป้อยู่ลอ นอีฝ่ายรู้สึท่าไม่ี ึรีบพาปั้นแป้เินไป
ในอนนั้น...ไม่รู้ว่าเพราะอะไร นที่ไม่เยสนใเรื่ออนอื่น ไม่เยสนใว่านอื่นะเป็นายร้ายียัไ เาลับเินามายหนุ่มแปลหน้าไป
ภาพที่เาไ้เห็นมันเป็นภาพอายหนุ่มนนั้น ำลัยืนอยู่หน้ารถันหรูสีำ ับลูบาอหิสาวในุเรสสายเี่ยว เาพยายามะล้วมือเ้าไปใ้ระโปรอเธอ ะมืออเธอลับปัป้อเพื่อปิเสธเา ส่วนปาอนนนั้นลับำลัประบูบปาอปั้นแป้อย่าูื่ม
อน้าวเ้าไปหาายหนุ่มนนั้น เาึระาแนออีฝ่าย แล้วผลัให้ถอยห่าออาหิสาว
“อโทษนะรับ” หมออนล่าวับอีฝ่ายอย่าสุภาพ
ผู้ายนัล่าวเือบะล้มเ เาลับมายืนปิ พร้อมับ้อหน้าออน้วยวามหุหิ
“ุำลัยืนทำเรื่อบัสีรรถอผมอยู่”
อนหันไปมอรถอนเอ อีฝ่ายถึับยิ้มแห้้อมอไปยัรถันหรูสีำ ราาหลาย 10 ล้าน ึ่บ่บอถึานะอเ้าอ
“อโทษรับ” เาแสร้ยิ้มอโทษ แล้วเินไปูแนอปั้นแป้มา หมออนเอื้อมมือเ้าไปับแนอายแปลหน้าไว้
“ปล่อยมือาเธอ้วยรับ” มันเป็นารเอ่ยปาเือน้วยวามหวัี
เาหันไป้อหมออนเม็้วยอาารอนไม่พอใ แ่หมออนลับียิ้มว้า
“ผมะเือนเป็นรั้สุท้ายนะรับ รุาปล่อยมือาเธอ้วย”
“มึเป็นใร?”
ริมฝีปาสวยไ้รูปออน็พลันียิ้มว้า สัพัายแปลหน้า็ยอมปล่อยแนอปั้นแป้ พร้อมับแสสีหน้าทีู่เ็บปว แน้าที่โนหมออนับ มันเหมือนับะหัเลย
‘อร้า’ เาร้อะโนึ้น้วยวามเ็บปว
“ปล่อยนะโว้ย!” ้วยวามเ็บปวเาถึไ้รีร้อโหยหวน
“ไม่ปล่อยรับ” แม้ะพูออมา้วยรอยยิ้ม แ่แววาที่มออีฝ่ายมันลับว่าเปล่า
“อร้า ยอมแล้ว ๆ ยอมแล้ว ๆ” ายแปลหน้า้มหน้าร้ออ้อนวอนแ่โยี
อนึยอมปล่อยแนออีฝ่าย
รั้นเมื่อโนปล่อย เา็ไม่วายเ็บวามอาารแ้นไว้ ี้หน้าอหมออน
“ฝาไว้่อนเถอะ”
“รีบลับมาเอาืนเร็วๆ นะรับ ผมรอใหุ้ลับมาเอาืนอยู่” ุหมอหนุ่มอบลับอีฝ่าย้วยรอยยิ้ม
ร่าสูโปร่ับแน้าที่เือบะโนอีฝ่ายหั เินหนีไป้วยวามเ็บใ
ทุอย่าลับมาเป็นปิ หมอหนุ่มหันลับมาูหิสาวที่ำลัยืนพิอยู่รรถันหรูอเา แววาแสนเย็นาปราศาวามรู้สึับ้อมอเธอ อาารอเธอเหมือนับนที่เพิ่ถูวายาไม่มีผิ
ร่าเล็บาโผเ้าไปหาายหนุ่ม ริมฝีปาอเธอประบริมฝีปาอเา หมออนพลันรู้สึไ้ถึวามนุ่ม ลิ่นแอลอฮอลล์ในปาอเธอละลุ้ไปทั่ว ลิ้นลื่นๆ อหิสาวถูสอนำเ้ามาในปา วามนุ่มลื่นบวับวามหวาน ทำใหุ้หมอหนุ่มูบเธออบ
เาัทึ้ริมฝีปาเล็ๆ อหิสาวแปลหน้า เพียเพราะารูบอย่าูื่มนั้น นำพาให้ทั้สอนมาที่โรแรม
ความคิดเห็น