คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 1 : พระรองในนิยาย
1 : พระรอในนิยาย
ผมเป็นเพียพระรอในนิยาย…สูรสำเร็อนิยายรัหวานึ้ พระรอือัวรอรับอารม์อพระเอและนาเอ แ่พระรออย่าผมลับ้อมารอรับอารม์อนัเียน
“อบในะ” น้ำเสียอันแสนหวานหยอหิสาวร่าบา ในุยูนิฟอร์มอโรเรียนเอนื่อั เธอนนี้มีื่อว่า ‘ะวันาย’ เป็นนาเอนิยายเรื่อนี้ นาเอที่เป็นเป้าหมายอหนุ่มๆในนิยาย นที่แทบไม่มีอะไรเลย แ่ลับไ้รับวามรัาพระเอและพระรออย่าท่วมท้น
มันไม่ยุิธรรมเลย ที่ผม้อมาทำทุอย่าเพื่อผู้หินนี้ นที่วันๆเอาแ่เินไปเินมา สะุล้ม่ายๆ ราวับไม่มีระู แน่นอนว่าอนนี้เอ็เ่นัน
ร่าบาอหิสาวใบหน้าสวยหวาน เ้าอวาแสนสใส ริมฝีปาสีมพูระเรื่อ ผิวาวี ุยูนิฟอร์มระโปรทรระบอเหนือหัวเ่า เสื้อเิ้สีาวแนสั้นิ้วยโบว์เส้นสีลมท่า เพียเพราะเปลือล้วยที่ถูทิ้รระเบียทาเิน ะวันายผู้โร้ายเลยลื่นล้ม หัวเ่าถลอเลือไหลิปเล็น้อย
แ่เพราะไ้พระรออย่าผม…ิภพ หรือ ิ์ เธอึไม่้ออับอายมา สูรสำเร็นิยายรั ที่พระรอะยื่นมือเ้าไป่วยนาเอในทุสถานาร์ ใ่ทุสถานาร์ แ่นที่ไ้หัวในาเอไปรอลับเป็นพระเอ นที่ทำให้นาเอร้อไห้อยู่บ่อยๆ
แ่พวุไม่รู้หรอ ผมทำไปทั้หมเพราะมีุประส์แอบแฝ พระรออย่าผมไม่มีวันะยอมาย่ายๆหรอ ผม้อารมีีวิอยู่ หนทาเียวที่ผมะรอีวิ ือ าร่านาเอหรือพระเอยัไล่ะ
ริมฝีปาสวยไ้รูปอผม่อยๆียิ้มว้าอย่าสใส มือหนาอผมเลื่อนเ้าไปเาะุมมือเล็บาอะวันายไว้
“ไม่เป็นอะไรนะ ? ลุไหวรึเปล่า ?” แน่นอนว่าผมำลัเสแสร้อยู่
ะวันายือ ผู้หิใสื่อที่สุในโล นาเอแสนื่อ เ้าน้ำา ัวูโรอเรื่อ ที่โนัวร้ายรัแ แ่ไม่เยอบโ้
เธอ่อยๆพยุัวเอ พยายามะลุยืน แ่หัวเ่าอเธอลับถลอเลือไหลออมา มันเ็บเินว่าที่ะลุึ้นไหว
ผมำลัะโอบเอวอะวันาย เพื่อพาเธอไปยัห้อพยาบาล อันที่ริผมำลัวาแผนะพาเธอไปที่นั่น เพื่อะ่าเธอ่ายๆ
“ที่รัอยู่นี่เอ” เสียอใรบานลับัึ้น เธอนที่้อารัวาผมทุวิถีทา
ผมหันลับไปมอ้นเสียนั้นโยทันที หิสาวร่าบาในุนัเรียนอีน ำลัยืนออ้อมอผมและะวันายอยู่ เธอนนั้นำลัับาูผมอย่าหนั ภายใ้รอยยิ้มที่เลือบไป้วยยาพิษ รอยยิ้มที่เสแสร้แล้ว่าไร้เียสา
“อยู่ที่นี่เอนะะ” เธอนนั้นพูพร้อมับเินรเ้ามาหาผม เธอแะมืออผมที่ำลัับแนอะวันายออ
ะวันายเเือบะล้ม แ่ร่าสูโปร่อใรบาน ลับเินเ้ามาพยุร่าบาๆอะวันายไว้ไ้ทัน
ายหนุ่มร่าสูโปร่ในุนัเรียนอีน ำลัยืนโอบเอวอะวันายรั้ไม่ให้เธอล้ม
เานนั้นือ…วายุ พระเอนิยายเรื่อนี้ ายหนุ่มลูายผู้อำนวยารอโรเรียน ายผู้หล่อเหลา ร่ำรวย เิมาเพียบพร้อมสมบูร์แบบ นที่สาวๆในโรเรียน่าพาันหมายปอ
“ทำไม้อผลััน้วย ?” วายุหันมาพูับผม ทั้ๆที่ผมไม่ไ้ผลัเธอ นที่ทำให้เธอเือบล้มือ ู่หมั้นอผม่าหา ‘ปรายฝัน’ ู่หมั้นสาวที่แสนร้ายา ไม่ใ่สิ…เธอเป็นนัเียนนิยายอโลใบนี้่าหา นที่้อาระ่าผมทุเมื่อที่มีโอาส
แ่ถึอย่านั้น เธอ็ถูเสมอ เพราะเธอเป็นเ้าอโลใบนี้ยัไล่ะ ่อให้เธอะผิอีสัี่ร้อยรั้ เธอ็สามารถทำเรื่อที่ผิ ลายเป็นเรื่อที่ถูไ้เสมอ
“ันเปล่า…”
“อย่าว่าอะไริ์เลยนะ เ้าไม่ไ้ั้ใ” ผมยัไม่ทันไ้ปิเสธที่วายุล่าวหา้วย้ำ แ่ะวันายลับพูแทรึ้นะั้น ทำราวับว่าผมเป็นนผลัเธอริๆ ยิ่พูแบบนั้นวายุ็ยิ่เ้าใผมผิสิ
“ทำไม…มึถึไ้มีิใที่ับแบนันะ มึผลัะวันทำไม ?” วายุยัพูเอเออเอ
ในะที่ะวันาย็เริ่มที่ะ้มหน้าร้อไห้ ผมหันไปมอหน้าอปรายฝัน ึ่เป็นนวบุมทุสิ่ทุอย่าบนโลใบนี้ ผมไ้พบับใบหน้าที่มีแ่รอยยิ้มอเธอ รอยยิ้มสะใ ที่ผมไม่้อสสัยเลยว่า เรื่อทุอย่าที่เิึ้นอนนี้ มันเป็นฝีมืออใร ะใระอีล่ะ ็เธอนนี้ยัไล่ะ
“ไปันเถอะ” วายุพูบเา็หันไปอุ้มะวันายึ้น ท่ามลาสายาอนัเรียนายหิหลายน ที่ำลั้อมออยู่ลอทาเิน
ผมหันลับไปมอหน้าอปรายฝัน เธอึ่ำลัมอร่าสูโปร่อวายุับะวันายไปนสุทาเิน หลัานั้นเธอ็่อยๆหันลับมามอหน้าอผม
“เราเอ็ไปันเถอะ่ะ” เธอพูับผม้วยน้ำเสียอันแสนใสื่อ
“ไปไหนรับ ?” ผมัฟันถามเธอไป
“ไปลโทษยัไล่ะ ? โทษานที่วาแผนั่วๆอยู่ในหัว” เธอยัพูับผม้วยรอยยิ้ม ผมไม่อยาะิเลยว่า…่อานี้ะเิอะไรึ้นับผม
********************************
ร่าสูโปร่อผมำลัแหวว่ายอยู่ในสระว่ายน้ำแสนเย็นเี๊ยบ สวมใส่เพียาเว่ายน้ำัวเียว นี่มัน็ผ่านมาไ้ 30 นาทีแล้ว เธอยัไม่ยอมใอ่อนพาผมึ้นาน้ำเสียที
ในระหว่าที่ผมำลัว่ายน้ำอยู่ เธอ็ำลันั่อยู่บนม้านั่้าๆสระ ในมืออเธอำลัถือสมุบันทึเล่มหนาสีำ พร้อมับรปาาเียนบาสิ่บาอย่าลไป ปา็บ่นพึมพำ
“ว่ายน้ำสัสี่สิบนาที…แล้วทำอะไร่อีนะ ?” เธอพูึ้นอย่าไร้เียสา
ผมยั้อว่ายน้ำไปเรื่อยๆ ในะที่เหนื่อยนใแทบา แ่ไม่สามารถึ้นไปไ้
“พอเถอะ…ผมอโทษรับ วันหลัผมะไม่ทำอะไรแบบนี้อีแล้ว ผมะเื่อฟัุนัเียน ะไม่วาแผนั่ว ทำร้ายนาเออีแล้ว” ผมร้อโวยวายในะที่ยัว่ายน้ำไปเรื่อยๆ
ปรายฝันหยุเียน เธอ่อยๆหันหน้ามามอหน้าอผม ึ่ำลัแหวว่ายอยู่ภายในสระอโรเรียน
“นายรู้รึเปล่า ?” เธอร้อะโนึ้น
“ห้ะ ?” ผมะโนถามลับไป
ปรายฝันวาสมุและปาาลบนม้านั่้าสระ เธอ่อยๆเินรเ้าไปนั่ันเ่าลรอบสระ ไม่นานร่าสูโปร่อผม็่อยๆว่ายเ้าไปหาเธอ ทั้ๆที่ผมไม่ไ้้อาระเ้าไปหาผู้หิโริที่น่าลัวนนี้เลยสันิ
“รู้รึเปล่า ?” เธอยัถามผม้วยรอยยิ้ม
แน่นอนว่าผมไม่รู้ เพราะถ้าเธอไม่บอ ผม็ไม่มีทารู้
“ทำไม…ถึไ้โ่ันะ” ู่ๆเธอ็่าผมทั้ที่ผมยัไม่ทันไ้พูอะไรเลย
“โ่ัาน…้อรอให้ันบอทุรั้เลยรึไ ?” เธอพูับผม้วยสีหน้าทีู่ไม่พอใ
“็บอมาสิวะ !!” ผมะโนใส่เธอ้วยวามหุหิ
“็ำลัะบออยู่นี่ไ!! รู้เพาะพระรออันเลยนะ” เธอะโนใส่ผมบ้า
ในะที่ผมำลัรออยที่ะไ้ยินำพูเหล่านั้น ออมาาปาอเธอ ู่ๆผม็มอเห็นเาอใรบาน ึ่ำลัยืนอยู่้าหลัอเธอ ร่าสูโปร่ในุสีำลุมโทน
“ันเป็นนัเียนอโลใบนี้ ันเลยรู้น่ะสิว่า ัวละรอันำลัิอะไรอยู่” เธอพูพร้อมับ้อหน้าอผม
แ่ผมลับไม่ไ้สนใเธอเลยแม้แ่น้อย เพราะผมำลัมอนที่แอบอยู่้าหลัอเธอ เาำมืที่ไม่นาน็่อยๆหายไป
“รวมทั้…ันยัเป็นพระเ้าอโลใบนี้้วย ันสามารถเียนให้ัวเอเป็นนายรัมนรีอประเทศ็ไ้ แ่ที่ันไม่เียน เพราะันแ่อยาเป็นนัเรียนอายุสิบแปปีเท่านั้น นายไม่รู้เหรอ ? ารที่อายุน้อยน่ะ มันมีวามสุนาไหน ?” เธอพูับผม้วยรอยยิ้มอันสใส
ภายใ้รอยยิ้มนั้น ในอนนี้ผมรับรู้ไ้ว่า เธอพูมันออมาาใอเธอริๆ เธอไม่ไ้โหหรือเสแสร้ ผมัอยารู้แล้วสิ…ว่าริๆแล้ว…เธออายุเท่าไหร่ ?
“ุอายุเท่าไหร่เหรอ ?” ผมถามในสิ่ที่ไม่วรถามไปเสียไ้
‘เพียะ !’ ทันในั้นฝ่ามือเล็บาอเธอ็ฟาเ้าที่แ้มวาอผม นผมรู้สึอึ้พูไม่ออ เพราะมันรู้สึาริๆ
“ใรเ้าให้ถามอายุผู้หิันล่ะ” เธอพูึ้นอย่าไม่พอใ
“ผมไม่รู้หนิว่า ุไม่อยาให้ถามอายุอุ” ผมอบลับไปแบบใสื่อ
“แน่นอน…ผู้หิในโลวามริ ไม่มีใรอยาให้ถามเรื่ออายุ และ น้ำหนั” หลัาที่เธอพูบ เธอ็ลุึ้นแล้วเินไปที่ม้านั่ พร้อมับหยิบสมุและปาาึ้นมาโว์ให้ผมู
“ันะเียนให้นายว่ายน้ำอีสัยี่สิบนาที” เธอพูออมา้วยน้ำเสียอันเย็นยะเยือ
หลัาที่ผมไ้ยินแบบนั้น ผม็แทบ็อ…อยาะอร้ออ้อนวอนเธอ แ่ผมลับไม่สามารถพูไ้
“ห้ามพูห้าม่อรอ…นว่าะรบยี่สิบนาที ไม่้อห่ว นายไม่ายหรอ เพราะันำหนไว้แล้ว ว่าะให้นายายอนบ” ผมไม่เ้าใเลยว่า เธอพูาโหร้ายแบบนั้นออมาไ้ยัไ แถมยัยิ้มไ้หน้าาเย
********************************
‘เห้อ’
ผมถอนหายใออมา้วยวามเบื่อหน่าย ผมไม่มีแม้แ่แรที่ะเิน แ่ถ้าืนผมยัอยู่ับเธอ มีหวัผมะ้อายอย่าแน่นอน
เมื่อผมไ้รับอิสระ เวลาที่ผมรออย็มาถึ เวลาที่ผมะไ้วาแผน่าพระเอับนาเออเรื่อยัไล่ะ ถ้าพวุสสัยว่า ทำไมผมไม่หาทา่านัเียนนิยายเรื่อนี้แทน แน่นอนว่า…ผมพยายามมาแล้ว แ่ไม่สามารถทำไ้ ิแล้วผม็เพลียิ
********************************
ย้อนลับไปเมื่อ 1 สัปาห์่อน
หลัาที่พ่ออผมแนะนำปรายฝันให้ผมรู้ั เธอ็เ้ามาูแลผมลอเวลาที่อยู่โรพยาบาล แทบไม่มีวันไหนที่เธออยู่ห่าาผม เพราะผมิว่า โลใบนี้มันเป็นโลในนิยาย ผมเลย้อารำันัเียนที่ออแบบให้ผม ลายเป็นพระรอที่้อายในอนบ เพื่อะหยุยั้ารายอัวเอ ผมึ้อัาร่านัเียนทิ้ไปะ
ในอนลาึ ที่ปรายฝันำลันอนหลับอยู่บนโฟา้าเีย ผมื่นึ้นมาลาึ เพื่อะ่าเธอทิ้ไปะ ในมือที่ำลัถือหมอนใบให่ ในอนนั้นผมิว่า แ่เอาหมอนอุมูเธอะ เธอ็ะายไปเอ หรือว่าบีบออเธอะ เพราะเธอเป็นนัเียน ไม่มีใรรู้หรอว่า…เธอาย อันที่ริเธอไม่มีัวนอยู่ในโลใบนี้้วย้ำ
“อโทษนะ” ผมล่าวเพียสั้นๆ
ผม่อยๆเอาหมอนใบให่อุมูอเธอ ึ่ำลันอนหลับไม่รู้เรื่อ เธอเริ่มรู้สึัวและิ้นไปมา เมื่อผมเห็นว่าเธอูทุ์ทรมาน ผมยิ่ไ้ใเพิ่มแรมายิ่ึ้น เพื่อให้เธอไม่สามารถัื่นไ้ สิ่ที่ผม้อารือ…ารทำให้เธอายไปะ
เมื่อร่าบาอเธอที่ำลันอนอยู่บนโฟาหยุิ้น ริมฝีปาสวยไ้รูปอผม็่อยๆียิ้มว้าอย่าพึพอใ ผม่อยๆเอาหมอนออ โน้มใบหน้าลไปใล้ใบหน้าอเธอ ทันในั้นวาลมโอเธอ็เบิว้า พร้อมทั้แนเล็บาอเธอ็ำลัโอบอรั้ออผม เพื่อึให้ใบหน้าอผมเ้าใล้ใบหน้าอเธอมาึ้น
เธอึรั้ออผมลและสิ่ที่ผมไม่าิ็ไ้เิึ้น เมื่อริมฝีปาสวยไ้รูปอเธอไ้ประบเ้าับริมฝีปาอผม ึ่แน่นอนว่าผม็อ นแทบหยุหายใ วิาอผมแทบหลุออาร่า
สุท้ายเธอ็ผลัผมออ เมื่อไ้ทำในสิ่ที่เธอพอใแล้ว ผมยัหยุหายใ พร้อมับนั่ัวแ็ทื่ออยู่บนโฟาัวเียวับเธอ
‘ฮะ…ฮ่า…ฮ่า…ฮ่า…ฮ่า’ เธอหัวเราะึ้น้วยวามสะใ นเสียัลั่นห้อ
มีเพียผมที่รู้สึใ น้อหันลับไปมอหน้าอเธออย่าุน “ูบแรรึเปล่านะ ?” เธอเอ่ยถามผม้วยเสียใสๆ
ผมพยัหน้าอย่าุน “แน่นอนอยู่แล้ว นไร้เียสาอย่านายน่ะ ไม่มีทาูบับนอื่นมา่อนหรอ” เธอพูึ้นอย่าไร้เียสา
‘หึ…หึ…หึ…หึ…หึ’ ผมหัวเราะเบาๆอยู่ภายในลำออนเอ ไม่อยาะเื่อว่าเธอะไม่พูถึเรื่อ่อนหน้านี้เลย แ่เธอลับพูเรื่อูบแทน
********************************
วันถัไป
ผมัสินใอสารหนูับพยาบาลส่วนัว เธอแอบเอามันมาให้ผมในปริมามา และ ผม็ผสมลไปในน้ำส้มั้นให้ปรายฝันไ้ื่ม ในอนนี้ปรายฝันำลันั่อยู่บนเ้าอี้้าเียอผม ำลัื่มน้ำส้มั้นที่ผมใส่สารหนูลไป เพื่อะ่าเธอให้ายๆไปะ
ริมฝีปาสวยไ้รูปอผม ่อยๆียิ้มว้า เมื่อผมเห็นว่า เธอำลัื่มน้ำส้มั้นนหมแ้ว เธอวามันลบนู้้าเียอผม
“อร่อยรึเปล่า ?” ผมเอ่ยถาม้วยวามอยารู้
เธอพยัหน้ายอมรับ้วยรอยยิ้ม ระหว่านั้นผมยัสัเูปิิริยาอเธอ ูเหมือนว่า…เธอะยัไม่เป็นอะไร่ายๆ
“อินอีไ้รึเปล่า ?” เธอถามหาน้ำส้มั้น ึ่ผมภูมิใที่ะให้เธอินเยอะๆ เพื่อที่เธอะไ้ายเร็วๆ
เวลาผ่านไป 20 นาที
เธอื่มน้ำส้มั้นนหมเหยือ แ่เธอลับไม่มีปิิริยาอะไรเลย แ่ผม็ยัไม่ย่อท้อที่ะสัเเธออยู่อย่านั้น รออยให้เธอายๆไปอย่าที่หวั
แ่เวลา็ล่วเลยผ่านมาไ้อี 20 นาที ผมรู้สึเหนื่อยที่ะรออย ึ่อยๆเอนัวนอนลบนเีย
“นอน่อนนะ” ผมหันไปพูับเธอ้วยวามเบื่อหน่าย
เธอึ่ำลันัู่ทีวีอย่าสบายใ ่อยๆหันลับมามอหน้าอผม พร้อมับียิ้มว้าให้ผมอย่าสใส
“พัเถอะ่ะ” เธอพูับผมอย่าอ่อนโยน
ผม้อหน้าอเธออยู่นาน ในะที่เธอำลั้อหน้าอผมลับ
‘โอ้ยยยย!!’ ระหว่านั้นเธอ็ร้อะโนึ้น พร้อมับุมที่ท้ออนเอ
“เิอะไรึ้น ?” ผมร้อะโนถามึ้น ้วยวามอยารู้อยาเห็น
เธอเริ่มที่ะทิ้ัวนอนลบนโฟา พร้อมับุมท้ออนเอแน่น “ปว…ท้อ” เธอพูึ้นเสียั
ผมลับียิ้มว้าไม่แสปิิริยาทีู่ใแม้แ่น้อย มันเป็นเรื่อีะอี ายๆไปะ ผมะไ้ไม่้อเป็นพระรอในนิยายอเธออี
“หายแล้ว !” ู่ๆเธอ็ลุนั่ลับมาเป็นปิ พร้อมับะโนึ้นเสียัสใส
รอยยิ้มที่ผมยิ้มว้า่อนหน้า ่อยๆหุบล ใบหน้าแสออถึวามผิหวั เธอหันมามอหน้าอผม้วยวาอันแสนใสื่อ
“ันหายแล้ว !!” เธอยัร้อะโนึ้นเสียั
ผมอึ้อีรอบ…เมื่อไ้ยินประโยนั้นออมาาปาอเธอ ูท่าราวนี้ผม็พลาอีามเย สสัยผม้อริัและเ็ามาว่านี้แล้วล่ะ
********************************
ร่าบาอหิสาวแสนสวยำลันอนหลับอยู่บนโฟา ภายในห้อพันป่วยเหมือนับืนอื่นๆ ผมำลัยืนอยู่รหน้าอเธอ ในมืออผมำลัถือมีปลายแหลม ้อมอเธออย่าเลือเย็น ผมแสยะยิ้มเหมือนับารโริ ที่ำลัะ่าเหยื่อเหมือนับในหนัที่ผมเยูหลายๆเรื่อ
ผมไม่ลัเลที่ะแทมีลอ้าย เพื่อัั้วหัวใอเธอ ผมแทย้ำๆมันอยู่หลายๆรอบ เมื่อผมมั่นใว่าเธอายอย่าแน่นอนแล้ว ผมึึมีออาออเธอ
ผม่อยๆ้มหน้าลพร้อมับ้อูมีที่อยู่ในมือ ึ่มีเลือสีแสอปรายฝันเปื้อนิมา้วย ริมฝีปาอผม่อยๆียิ้มว้า ราวนี้ผมยิ้มไ้อย่าสบายใสัที
‘ฮะ…ฮ่า…ฮ่า…ฮ่า…ฮ่า’ เสียหัวเราะอเธอลับร้อัึ้น
ผม้มหน้ามอูปรายฝันอีรั้ ไม่ใ่สิ…ผมิว่าเธอเป็นศพไปเสียแล้ว แ่เปล่าเลย เธอยันอนยิ้มอย่ามีสบายใ แม้อ้ายอเธอะเปื้อนไป้วยเลือ ที่ปายัมีเลือสีแสไหลออมา วาำลัับ้อมอผมอย่าเย็นา
“เธอเป็นัวอะไรันแน่ ?” ผมเอ่ยถามเธอ้วยวามสสัย พร้อมับ่อยๆถอยห่าาเธอ ร่าายอผมเริ่มสั่นเทาอย่าหวาลัว
ในะที่เธอลับ่อยๆยันัวลุนั่ พร้อมับใ้มือเ็เลือที่ไหลออาปาอนเอ สายาอเธอำลัับ้อมอมาที่ผม ริมฝีปาสวยไ้รูปอเธอำลัียิ้มอย่าเ้าเล่ห์
“ูถามว่ามึเป็นัวอะไรันแน่ ?” ผมถามเธอเสียั ้วยวามหวาลัว
“เป็นนัเียนนิยายเรื่อนี้ยัไล่ะ” เธออบลับ้วยน้ำเสียอันเย็นยะเยือ พร้อมับ่อยๆแสยะยิ้มอย่านโริ
ในเสี้ยววินาทีนั้น…ผมรู้สึเหมือนหัวใอผมำลัหยุเ้น วามหวาลัวำลัืบลานเ้ามาหาผม เพราะอะไรน่ะเหรอ ? เพราะเธอไม่ายยัไล่ะ แม้ะพยายาม่าให้าย้วยวิธีไหน็าม เธอเป็นอมะรึไ ? ถึไ้่าไม่าย
ความคิดเห็น