คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : 2/3
2/3
เมื่อเปลี่ยนผ้าปูที่นอนเสร็ หมอนอิ็ำลัอุ้มหมอพาไหล่แล้วบ้นน้อยๆอลูาย พยายามล่อมให้ลูหลับ ผมนั่อยู่บนเียมอเธอที่ทำหน้าที่แม่อย่าสมบูร์แบบ ็อที่ะปลื้มใไม่ไ้ ในที่สุเธอ็ไ้สิแล้วสินะ ไ้สิแล้วว่าัวเอวระเป็นแม่ที่ี
“ไม่สสัยเหรอ ? ว่าูพูอะไรับพี่มึ”
“ไม่” เธอปิเสธอย่าเย็นา
“ทำไมล่ะ ?” ผมเอียอถามเธอ
“มันไม่ใ่เรื่อีสัเท่าไหร่”
“อ้าว ! ทำไมไม่ใ่เรื่อีล่ะ? หรือว่ารู้…รู้ว่าูพูอะไรับไอ้ห่านั่น แอบามูไปเหรอ ?”
“เปล่าะหน่อย” เธอปิเสธหน้าาเย
“่อไปนี้...” หมอนอิหันมามอหน้าอผม
ผมเลิิ้วพร้อมับมอเธอ และรออยที่ะฟัเธอพู้วยวามั้ใ
“่อไปนี้...เรามาสบศึันเถอะ” เธอพูโยที่ยับ้นน้อยๆอหมอเหมือนเิม
“สบศึ ?” เอียอถาม
“ไม่ทะเลาะัน้วยเรื่อไร้สาระอี แล้วโเป็นผู้ให่ันเถอะ”
ผมวรเป็นฝ่ายพูแบบนั้นสิ เพราะลอเวลาเธอนั่นแหละที่เอาแ่หาเรื่อผม
“ทำทุอย่า...เพื่อลูันเถอะ มาเลี้ยเ้าให้ีัน”
มันเป็นรั้แรเลยมั้ที่ผมรู้สึว่า เธอพูับผม้วยวามริใ แถมภายในวาู่นั้นอเธอยัูอ่อนโยน แ่าาทุรั้
“แ่เพื่อลูเหรอ ?”
เธอำลัมอหน้าอผม ภายในวาู่นั้นมีแววลัเล
“อืม” แ่สุท้ายำอบอเธอมัน็ยัไม่โนใอผม
“ยัทำให้หุหิเหมือนเิมเลยนะ” หมอธามพูึ้นอย่าไม่สบอารม์นั
แ่ใ่ว่าหมอนอิะสนใ เธอเินเอาเ้าัวเล็ไปนอนลลาเีย ระหว่าึ่ลาเาและเธอ หิสาวลูบหัวอลูายัวน้อย้วยวามอ่อนโยน และมอลูายที่ำลัหลับ ในส่วนพ่ออลูอย่าหมอธาม ลับเอาแ่มอหมอนอิ
เธอเอ็รู้ว่าัวเอำลัเป็นเป้าสายาอเา แ่เธอ็ยัแล้ทำเป็นไม่เห็นแววาที่เามอเธอ
“มึไม่รู้เหรอ ?” ผมเอ่ยึ้น
ำลัิอยู่ว่าะันทุลัอยู่แบบนี้ หรือว่าะถามไปี
“อะไร ?” หมอนอิละสายาาลูายแล้วมอหน้าอหมอธาม
หมอธาม้อเ้าไปลึสุในวาู่นั้นอหมอนอิ ยิ่ไ้สบาับเธอ เายิ่รู้สึหุหิเ้าไปให่
“ไม่มีอะไร” ผมเลือที่ะเ็บมันไว้ลึสุในหัวใ สู้ไม่พูไม่ถามมันออไปะีที่สุ
“ั้นนอนับลูไปเถอะ ูไปนอนห้อนั่เล่นีว่า” เพราะวามน้อยใ เาเลยไม่อยาเห็นหน้าอเธอสัพั
ร่าสูโปร่อหมอธามลาเีย เาำลัะเินออาห้อ
“ทำไม...ไม่นอน้วยัน...”
“เรื่ออู !” ผมันเผลอประเสียเ้มใส่เธอไปเสียแล้ว แบบนี้มันเป็นอะไรที่โรเหมือนเ็เลย แ่่าเถอะ ! อนนี้แม้แ่หน้าผม็ไม่อยาะมอเธอ
หมอธามเินออไปาห้อนอนทันที โยเาปล่อยให้หมอนอินอนอยู่ับหมอสอน
****************************
รุ่เ้า...
หมอนอิสะพายเป้อุ้มหมอไว้้านหน้า ั้แ่วันนี้เป็น้นไป เธอ้อูแลลูายนเียว โยไม่มีพี่เลี้ยอย่วย ้อทำอะไรนเียวหม ้อัารทุอย่าเอ ทัู้แลลูแล้ว็ูแลพ่ออลู ที่อาารน่าะหนัว่าลู้วย้ำ
เาเินออมาาห้อนอนและแ่ัวเสร็เรียบร้อย เรียมัวะออไปทำาน เาหยุยืนมอหมอนอิที่ำลััโ๊ะทานอาหารในห้อนั่เล่น
“ไม่ิน้าวเหรอ ?” ันะโนถาม้วยวามสสัย
“...” แ่ลับไม่มีสัาอบรับาธาม เาทำแ่เพียมอหน้าอัน แล้วเินออไปาอนโทันที
‘ปึ !’ แถมยัปิประูประันเสียัอี
“ป้อ...ป้อ ป้อ” หมอพยายามะเรียหมอธาม แล้ว็ิ้นะไปหาพ่อ
หมอนอิัสินใเินามหมอธามออไป
ันเินมอเห็นแผ่นหลัอเาาไล ๆ
“ธาม !” ันะโนเรียเา
เาหันลับมามอหน้าอัน แ่ลับยืนอยู่ที่เิม ถ้าเป็นเมื่อ่อนะ้อรีบวิ่แ้นมาหาันแล้ว ไม่้อรอให้ันเินเ้าไปหา่อน แล้วแววาู่นั้นอีมันหมายวามว่ายัไ ?
“ลูอยาหา” ันพูพร้อมับเป็นฝ่ายเินเ้าไปหาเา่อน
ในที่สุัน็เินมาหยุอยู่รหน้าอเาสำเร็
“ป้อ...ป้อป้อ ป้อ” เ็ายัวน้อยเรียเา
“พ่อไปทำาน่อนนะ” เาพูับลูาย แล้วลูบหัวอเา เส้นผมสีำอลูายลื่นและนุ่มอย่าสุ ๆ
ายหนุ่มำลัมอหน้าอหมอธาม ในระหว่านั้นริมฝีปาสวยไ้รูปอเา็พลันเม้มิัน เมื่อมอหน้าอหมอนอิ
“พ่อไป่อนนะรับ” พูับลูแ่มอหน้าอแม่
ันยิ้มให้เา แล้ทำเป็นไม่รู้ว่าเาำลัโรธเรื่ออะไร อันที่ริ็รู้อยู่หรอว่าเาโรธเรื่ออะไร
ความคิดเห็น