ชีวิตบ้านนอก

        ในหมู่บ้านแห่งหนึ่งชื่อบ้านห้วยนาขี๋ ซึ่งอยู่ในชนบทก็มีเด็กคนหนึ่งชื่อต้นกล้า ซึ่งเด็กคนนี้อาศัยอยู่กับตาและยาย ส่วนพ่อแม่หนี้เข้าไปทำงานในเมืองหลวงโดยไม่สนใจใครเลย

        ต้นกล้าที่มีความรับผิดชอบ อดทน มีความกตัญญู ร่าเริงสนุกสนานโดยไม่เป็นปมด้อยหรือปัญหาอะไรเลย ตากับยายก็เลี้ยงต้นกล้าเป็นอย่างดี เลี้ยงด้วยความรักและสอนให้เป็นคนดีเสมอ

         วันหนึ่งเป็นวันที่แสนจะสดใส ต้นกล้าเป็นเด็กที่ชอบตื่นแต่เช้าแล้วชอบมาตักบาตรกับตาและยายอยู่บ่อยๆต้นกล้ามีความสุขมาที่ได้มาตักบาตรกับตายาย เพราะตากับยายก็จะเล่านิทานโบราณให้ฟังเสมอ วันนี้ตาเป็นคนเล่า

         เล่าว่า "กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีชายคนหนึ่งมีรูปร่างอัปลักษณ์ แต่ก็ยังหลงตัวเองว่าตัวเองหน้าตาดีมีความมั่นใจในตัวเองมากชายคนนี้ชื่อนายหอย ทุกวัน เขาเขาเหมือนเป็นตัวตลกในหมู่บ้านเขาต้องไปเลี้ยงควายที่อีฝ้ากหนึ่งของหมู่บ้าน เขาต้องเดินผ่านหมู่บ้านทุกวัน เมื่อเขาเดินผ่านหมู่บ้านทุกคนในหมู่บ้านก็หยุดทำกิจกรรมเพื่อหยุดมองความอัปลักษณ์ของนายหอย แต่นายหอยก็เข้าใจว่าทุกคนต่างเห็นความหล่อของเขา เขาก็ยิ้มให้ทุกคนที่จองมองเขา หลังจากเขาเดินไปได้สักพักก็มีผู้ใหญ่บ้านเดินมาจะไปทำบุญที่วัด ก็เห็นนายหอยก็ทักนายหอยว่า "ไอ้ขี้เหล่เองจะไปไหน"ด้วยความที่เข้าใจว่าตัวเองหล่อจะถามนายบ้านว่า"นายบ้านคุยกับใครครับ ไม่เห็นมีใครขี้เหล่เลย"จากนั้นก็เดินไปแล้วก็ขำไปด้วย นายบ้านก็ทำสีหน้างงแล้วก็เดินจากไป ทุกวันจะเป็นเช่นนี้ไปเลื่อยๆ จนวันหนึ่งนายหอยเลี้ยงควายที่ทุ่งของตัวเอง ก็มีคนมาจากหมู่บ้านอื่น เห็นควายนายหอยซึ่งดูสง่างามผิดกับคนเลี้ยง ก็มาคุยกับนายหอยเล่นๆ"ควายนายนะทำไมสง่างามจัง สง่างามเหมือนคนเลี้ยงเลยวะ นายคงจะใจดีขายควายให้เราในราคาถูกนะ"นายหอยพูดตอบ"เอาไปเลยพูดถูกคอขนาดนี้ชอบ"ด้วยนายหอยเป็นคนที่หลงตัวเองด้วยคำพูดของคำหวานๆของคนอื่น นายหอยเลยให้ควายแก่เขาไปฟรีๆ หลังจากนั้นนายหอยก็เดินกลับบ้านตัวป่าว เพื่อนบ้านถามนายหอยว่าควายไปไหน นายหอยก็บอกว่าให้คนอื่นไปแล้ว นายหอยก็เป็นแบบนี้ไปเลื่อยๆจนในที่สุดนายหอยก็ไม่เหลืออะไร ไม่มีแม้กระทั่งข้าวกิน ทำให้นายหอยคิดได้แต่ก็สายไปเสียแล้ว" ตาของต้นกล้าถามต้นกล้าว่าได้อะไรจากนิทานเรื่องนี้"ไม่ยึดติดกับของที่มีอยู่ ให้คนอื่นไปมากๆรู้จักการให้มากกว่าการรับ" ต้นกล้าพูด"ใช่มันก็มีส่วนถูกนะหลานการที่เรารู้จักให้มันก็ดีแต่ก็ควรที่จะให้ให้พอดี ไม่ใช่จนตัวเองไม่มีอะไรจะกินเหมือนนายหอย แต่นั้นก็ไม่ใช่ประเด็น ที่สำคัญคือ อย่าหลงตัวเองถึงแม้เราจะหน้าตาดีแค่ไหนเราก็ต้องรู้จักถ่อมตัวและยอมรับความจริงในสิ่งที่เราเป็น และที่สำคัญอย่าหลงเชื่อคนที่เราไม่รู่จักง่ายๆนะ เดียวจะเป็นอย่างเขา"ตาพูด"มันก็สายแล้วเราไปกินข้าวกินปลาแล้วไปทุ่งกัน"ยายพูด