ตอนที่ 92 : GX ตอนที่ 30 จงเชื่อมั่นและจับมือไปด้วยกัน
" Genetetor….X-Drive!!!! " ฮิบิกิได้รับพลังมาก่อนจะงัดขึ้นไปบนฟ้าเเปรเปลี่ยนพายุพลังงานสีรุ้งเมฆที่เคยมืดครึ่มได้หายไปปรากฎเเสงสว้างทั้ง9ดวงได้ลงมา
เวลาเดียวกันที่ห้องบัญชาการพ่อของฮิบิกิที่มองดูร่างเอลฟไนท์ที่กำลังหอบอย่างหนัก
" นี้เธอ...เป็นอะไรรึเปล่า " เขาได้ถามด้วยความเป็นห่วงก่อนจะเห็นน้ำตาที่ไหลออกมาจากตาของเอลฟไนท์ " น้ำตา? "
ทางด้านนอกบิลด์ที่ยืนหอบพร้อมมองดูบอทเทิลสีรุ้งในมือก่อนจะเงยไปมองพวกฮิบิกิที่อยู่ในร่างX-drive
" สุดยอด....ยิ่งกว่าในอะนิเมะอีกนะเนี่ย "
" เหมือนกับตอนนั้นไม่มีผิดเลย "
" ว่าแล้วเชียวพวกบิกกี้เนี่ย สุดยอดจริงๆ "
พวกยูมิที่มองดูพวกฮิบิกิที่ยินอยู่บนท้องฟ้าทำให้นึกถึงการต่อสู้เมื่อไม่กี่ปีก่อนขึ้นมาก่อนที่อัลเทอร์ฮิบิกิที่เหมือนจะค่อยๆได้สติลืมตาขึ้นมา
" สวยจัง "
" เเกจงใจดูดโฟนิคเก็นของฉันเพื่อให้กลายเป็นX-Driveงั้นหรอ....แกเป็นใครกันเเน่? " แครอลได้หันไปพูดกับบิลด์ที่ยืนอยู่
" ฉันก็เเค่นักฟิสิกส์อัจฉริยะก็เท่านั้นเอง "
" 10ต่อ1 "
" ถึงแม้เธอเป็นนักเล่นเเร่แปรธาตุเเต่ว่าจำนวนคนมันทำอะไรเธอไม่ได้หรอก " ซึบาสะที่ยังคงความปลอดภัยถึงเเม้จะอยู่ในร่างX-Driveก็ตาม
" เเต่ว่าพวกเรามีX-Driveอยู่จัดการได้เเน่ " คริสที่ดูมั่นใจได้พูดออกมา
" คิดว่าพึ่งปฏิหาริย์แบบนั้นจะเอาชนะฉันได้งั้นหรอ "
" ทุกคนช่วยกันสร้างพลังนี้ขึ้นมา "
" เธออธิบายความหมายของปฏิหาริย์ได้งั้นหรอเดส!!! "
" ได้อยู่เเล้วสิ " ทุกคนต่างตกใจเมื่อน้ำเสียงเเครอลที่ดูโกรธสุดเมื่อได้ยินคำว่าปฏิหาริย์
" ปฏิหาริย์นะ เคยทำให้คนๆนึ่งที่ช่วยเหลือคนทั้งหมู่บ้านจากโรคระบาดเเต่พวกนั้นหาว่าเขาใช่เวทมนต์แล้วสุดท้ายเเล้ว พวกมันก็ทำลายปฏิหาริย์นั้นเเล้วก็เผาเขาทั้งเป็นไงละ!!!"
" คุณพ่องั้นหรอ? " ฮิบิกิที่เหมือนจะเดาออกว่าคนที่เเครอลกำลังพูดคือใคร
" เชื่ออย่างอื่นมากกว่าความจริง ทั้งๆที่ไม่มีหลักฐานฉันเลยChateu de Tiffauges เพื่อทำตามความปราถนาของฉันหรือก็คือทำให้ทุกอย่างจบสิ้นซะ.....ถึงอย่างนั้น "
" กำลังร้องไห้งั้นหรอ? " มิคุที่เห็นน้ำตาของเเครอลได้ไหลออกมา
" ปฏิหาริย์ไม่ต่างจากโรคระบาดเป็นเหตุผลที่ฉันจะต้องทำลายมันซะ.....เพราะงั้นฉันถึงไม่ยอมรับปฏิหาริย์อะไรเลยไงละ!!! " แครอลได้หยิบเอาผลึกอรูคานอยท์โยนกระจายออกไปทั่วปรากฎร่างจำนวนมากไม่ว่าจะบนฟ้าหรือบนดินก็เต็มไปด้วยอรูคานอยท์
" อรูคานอยท์หรอ " เก็นโทคุที่หันมองรอบๆทีเต็มไปด้วยอรูคานอยท์เเละตอนนี้ก็ล้อมพวกเขาเอาไว้เเล้ว
" ยัยนั้น.....ทั้งๆทีปราสาทนั้นพังเเล้วยังจะทำลายโลกอยู่อีกหรอเนี่ย "
" มีเเต้องลุยเท่านั้นเเหละ " บันโจได้หยิบเอาเเม็กม่านัคเคิลขึ้นมาพร้อมคาซึมิหยิบโรบอทเจลลร่เเละเก็นโทคุหยิบค็อกโดคไดบอทเทิลออกมา
[ BOTTLE BURN CROSS MAGMA / ROBOT JELLY / DANGER CROCODILE! ]
" แปลงร่าง "
[ CROSS MAGMA / ROBOT IN GREACE / CROCODILE IN ROUGE ]
" ฮิบิกิ...ฮิบิกิ " เสียงของพ่อฮิบิกได้ดังออกมาจากหูฟังของเธอ
" คุณพ่อ "
" เด็กคนนี้กำลังร้องไห้อยู่นะ "
ฮิบิกิที่ได้ยินเเบบนั้นก็ได้หันไปมองเเครอลที่มีน้ำตาไหลออกมาเช่นเดียวกันกับเอลฟไนท์
" งั้นหรอ....เด็กที่กำลังร้องไห้ก็ต้องเข้าไปปลอบสินะ "
" ไม่ว่าอะไร....ก็จะทำลายให้หมด....ทุกสิ่งทุกอย่าง!!! "
อรูคานอยท์ทั้งหมดได้เข้าทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่ขว้างหน้าทันที
" คุณซึบาสะ " ฮิบิกิได้หันไปพูดกับซึบาสะที่อยู่ข้างซึ่งเธอได้ชักคาตานะออกมาจากฝัก
" เข้าใจเเล้วละทาจิบานะ"
" ครั้งเเรกเลยน่าที่ใช้ Screwball เเบบนี้นะ" คริสพูดจบก่อนจะเปลี่ยนเกียร์ของเธอกลายเป็นป้อมปราการลอยได้เคลื่อนที่
" เเยกออกไปเเล้วกำจัดอรูคานอยท์ให้หมด " มาเรียได้ดึงดาบออกมาจากกลางอกเเล้วหันดาบใส่อรูคานอยท์
[ Takusu tamashī yo tsunagu tamashī yo Ten wo habataku hikari Yumi ni tsugaeyou ]
ฮิบิกิได้เปลี่ยนเกียร์ที่เเขนกลายเป็นหอกกังกุงเนียร์พร้อมกับคานาเดะใช้หอกกังกุงเนียร์ในมือเข้าพุ้งทะลวงใส่ร่างของอรูคานอยท์ที่อยู่ตรงหน้าทั้งหมด
" พวกเราจะจัดการบนพื้นเอง......ลุยกันเลยบันโจ "
" อ่า......ลุยเลย "
[ FULL FULL MATCH DESU ]
[ SPECIAL TURE HIT PARADE! HIT PARADE! HIT PARADE! ]
[ BOTTLE BURN ]
" ฮ้ากกกก!!! "
[ FULL FULL MTACH BREAK! / MEGA SLASH / VOCALNIC KNUCKLE ACHA ACHA ACHA ]
บิลด์ได้เวียงดาบฟันใส่คลื่นดาบสีรุ้งพุ้งออกไปพร้อมกับครอสได้ฟันเปลวเพลิงออกไปพร้อมเอานัคเคิลต่อยออกไปเป็นกำปั้นเปลวเพลิงทำลายร่างอรูคานอยท์ทั้งตัวเล็กๆเเละตัวขนาดใหญ่
" แครอลเป็นเพียงเเค่เด็กคนนึ่งที่เข้าใจผิดมาตลอด " บิลด์ได้วิ่งเข้าไปหาฝูงอรูคานอยท์พร้อมกับครอส
Nan oku no ai wo kasane Warera wa toki wo kasanete Gensho no kodō no uta e to Warerai wa ima kaeru
" เธอเองก็เหมือนกับพวกเรา " คิริกะที่บินพุ้งเข้าไปพร้อมใช้เคียวฟันใส่ร่างของอรูคานอยท์บนฟากฟ้าพร้อมกับชิราเบะที่ใช่โยโย่ได้สร้างใบเลื้อยพลังงานเวียงเข้าฟันรอบๆ
" เธอเองก็ต้องทรมาณสินะ....แต่เธอก็พยายามที่จะเปลี่ยนเเปลงทุกอย่างด้วยตัวเอง "
" ฮ้ากกกก " มาเรียได้บินพุ้งเข้าไปหาอรูคานอยท์ยักษ์ตรงหน้าพร้อมกับเซเรน่าและใช้ดาบในมือของพวกเธอเข้าฟันเฉือนร่าง " ต่างกันที่ว่า เธอนั้นพยายามทำทุกอย่างด้วยตัวคนเดียว "
" อยู่คนเดียว....โดยไม่พึ่งพาใคร"
[ Tsumugu tamashī yo ude ni tsutsumarete Taiyō no yō ni tsuyoku Tsuki no yō ni yasashiku Wakitatsu mirai Monogatari wa owari e Soxe mata saku no darou Kiseki wa yagate rekishi e to Hokori kirameku darou ]
" จะต้องช่วยยัยนั้นให้ได้เพราะว่าฉันเองก็เคยถูกช่วยเอาไว้เหมือนกัน " คริสได้ยิงเลเซอร์กวาดใส่อรูคานอยท์ขนาดใหญ่ที่บินอยู่4-5ตัวก่อนจะยิงเลเซอร์รอบทิศทางกวาดอรูคานอยท์รอบๆตัว
" เพื่อนำทางให้แครอลไปบนเส้นทางที่ถูกต้อง..... " มิคุได้กางอาณืเมอร์เกียร์ในมือออกจนเป็นกระจุกขนาดใหญ่พร้อมยิงลำแสงสีม่วงเป่าร่างของอรูคานอยท์ที่บินแห่พุ้งเข้ามาหาเธอเป็นฝูงรวดเดียว
กรีสที่วิ่งพุ้งเข้าใส่กระโดดพุ้งไปในทวินเบรคเกอร์เสียบแทงร่างอรูคานอยท์บินผ่านมาก่อนจะกระโดดเสียบตัวอื่นด้วยพร้อมกับโร๊คที่ใช่สตรีมเบลดเเละเนบิวล่าสตรีมกันยิงเข้าทีหัวเเต่ละตัวเเละกระโดพุ้งเข้าเสียบตัดหัวตรงหน้า
" ฉันจะเเสดงให้เห็นถึงปาฏิหาริย์ทั้งหลายนั้นให้ดูเอง " ซึบาสะได้เปลี่ยนฝักดาบในมือเป็นคาตานะอีกันเเล้วสร้างดาบขนาดใหญ่ที่ปลายเท้าของเธอมั้งสองข้างได้บินพุ้งเข้าฝช่ฟันตัดฝ่าร่างอรูคานอยท์ตรงหน้าเเล้วบินพุ้งเข้าไปฟันตัดเฉือนร่างตัวอื่นๆ
[ Nan oku no ai wo kasane Warera wa toki wo kasanete Kiseki wa yagate rekishi e to
Hokori kirameku darou ]
พวกบิลด์และพวกฮิบิกิได้เข้าถล่มโจมตีจัดการอรูคานอยท์รอบตัวด้วยพลังที่มีทำให้จำนวนค่อยลดลงเรื่อยๆจนไม่เหลือในเรดาร์เเม้เเต่ตัวเดียว
" ถ้าหากเป็นพลังของX-Driveกับมาสไรเดอร์ละก็ " โอกาว่าที่เห็นเเล้วมีโอกาส
" แต่ว่าโฟนิคเก็นของเเครอลก็ยังเเข็งแกร่งอยู่ดี "
ศัตรูที่เหลืออยู่มีเพียงเเค่เเครอลที่ลอยยอยู่บนฟ้าพร้อมวงเเหวนด้านหลังพร้อมพลังทั้ง4ธาตุด้านหลัง
" เมื่อกี้นี้ใช่อรูคานอยท์ เพื่อซื้อเวลางั้นหรอ "
" เธอคิดจะเผาผลาญความทรงจำทั้งหมดเลยรึไง "
" ถ้าฉันทำลายทุกสิ่งทุกอย่างจนหมดสิ้น....ทั้งโลกเเละปาฏิหาริย์...และความทรงจำของฉันก็ตาม " เเครอลได้เงยหน้าขึ้นดวงตาของเธอที่ได้มีเลือดไหลออกมาก่อนจะระเบิดพลังออกมาจนเกิดกระเเสลมขนาดใหญ่
" พวกเราจะช่วยเธอให้ได้ "
" ใช่เเล้วไปกันเถอะ....มาเรีย "
ซึบาสะและมาเรียได้บินพุ้งเข้าไปพร้อมกับดาบของทั้งสองได้มารวมกันเเล้วใช้พุ้งเข้าไปหมุนด้วยความเร็วจนกลายเป็นสว่านเข้าไปปะทะ
" ฮ้ากกกก " เเครอลได้สร้างบาเรียขึ้นมา3-4ชั้นป้องกันการโจมตีของทั้งสองเอาไว้ก่อนจะปล่อยคลื่นพลังซัดร่างทั้งคู่กระเด็นออกไป
" รุ่นพี่!! " คริสได้หันไปมองทั้งสองที่ถูกซัดกระเด็นไป
" พี่มาเรีย!!! "
" ฮ้ากกกก " เเครอลได้ทำการรวมสายพินทั้งหมดรวมกันจนก่อตัวเป็นรูปร่างกลายเป็นอสูรสิงโตที่ห้อหุ้มไปด้วยพลังเล่นเเร่แปรธาตุ
ดวงตาของมันได้ส่องเเสงพร้อมเสียงคำรามที่ดังก้องออกมา
" อะไรนะ "
" ทุกอย่างจงจมลงสู่ความว่างเปล่า......ของเเบบนั้นนะฉันไม่สนใจหรอก....ไม่มีใครหน้าไหนจะหยุดฉันได้อีกเเล้ว " เเครอลที่อยู่ภายในได้พูดออกมาก่อนที่ปากของมันจะพ่นคำรามออกมาเป็นลูกไฟได้พุ้งเข้าใส่
" หลบเร็วเข้า " บิลด์ได้หันไปบอกคนอื่นก่อนที่ตัวเองจะสร้างโล่ห์เพชรออกมาป้องกันการโจมตีเอาเเต่ก็ไม่สามารถทนได้จนโล่ห์เเตกเเละการโจมตีที่รุนเเรงจนสะเทือนไปทั่วทั้งสามเขต
" เจ้านั้นมันเเข็งแกร่งอะไรเเบบนี้ " คริสที่มองดูพลังการโจมตีของมันที่มันเกินขอบเขตเกินไปเเล้ว
" ถึงอย่างนั้นก็ตาม "
" ก็ต้องโจมตีก่อนที่มันจะยิงมาอีกครั้ง " ชิราเบะเเละคิริกะได้บินพุ้งเข้าไปทันที
" ดะ...เดียวสิ "
ทั้งสองได้พยายามโจมตีเข้าใส่รอบๆข้างแต่ก็ถูกมันใช้เขานั้นโจมตีใส่ทั้งสองจนกระเด็นออกไป
" จะเป็นตัวอะไรก็ช่าง......จะจัดการทั้งหมดเลย " กรีสได้กระโดดพุ้งขึ้นไปก่อนที่โร๊คจะตามไปอีกคน
[ SCRAP FINISH CRACK UP FINISH! ]
กรีสเเละโร๊คได้ไรเดอร์คิกพุ้งเข้าใส่เเต่ก่อนที่จะถึงเเครอลได้ระเบิดพลังอีกครั้งจนร่างทั้งสองกระเด็นไปคนละทาง
" คาสึมิน เก็นโทคุ " ครอสได้ตะโกนเรียกชื่อทั้งสองก่อนจะหันไปมองเเครอล
" ทั้งพลังโจมตีเเละพลังป้องกันมหาศาลเหลือเกิน.....เเบบนี้ไม่มีทางโจมตีเข้าเเน่ " บิลด์ที่ค่อยลุกขึ้นได้เงยหน้ามอง
" ถ้างั้น....ก็ต้องรวมพลังทั้งหมดของพวกเราเข้ากับอาร์มเมอร์เกียร์เเล้วใช่พลังของX-Driveโต้กลับเท่านั้น " ซึบาสะได้ออกความเห็นก่อนที่คนอื่นจะบินลงมาอยู่จุดที่เธออยู่
" ถึงเเม้จะเสี่ยงก็เถอะ......เเต่คงมีเเค่วิธีเดียวเท่านั้นเเล้วสินะ " ชิราเบะที่ดูลังเลเล็กน้อย
" ไว้คุยที่หลังกำลังจะโจมตีเข้ามาเเล้ว " คริสที่เตือนก่อนที่จะมีลำเเสงรอบทิศทางยิงเข้ามาหาพวกเธอเเต่มิคุและเซเรน่าได้พุ้งเข้ามาและใช้อาร์เมอมรืเกียร์ของพวกเธอต้านพลังเอาไว้พร้อมกับบิลด์ ฮิบิกิและคานาเดะก็เข้าต้านพลังป้องกันไม่ให้ไปถึงพวกซึบาสะเอาไว้
" พวกเราจะยื้อเอาไว้เอง...ตอนนี้แหละ
" ลุยกันเลย.... "
" ฮ้าาาาา " สิ้นเสียงมาเรียชิ้นส่วนเกียร์ทั้งหมดได้ปลดออกเเล้วพุ้งขึ้นไปบนฟ้าพร้อมอาวุธของพวกเธอ
" ฮ้ากกกก " ทั้ง5ได้ยิงพลังออกไปพุ้งเข้าใส่สิงโตตรงหน้าจนเกิดระเบิดขึ้นเเต่ก็เเค่สร้างความเสียหายที่หัวได้เล็กน้อยเเละเห็นร่างของเเครอลที่อยู่ด้านใน
" ถึงเเม้อาร์มเมอร์เกียร์จะรวมเป็นนึ่งก็ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก...อะ " เเครอลที่หันไปมองฮิบิกิที่ตอนนี้พลังทั้งหมดได้มารวมที่ฝามือขนาดใหญ่ของเธอ " ฉันทำลายให้หมดทั้งทุกคนเเละปาฏิหาริย์ ทุกสิ่งทุกอย่างทิ้งให้หมด "
เเครอลที่ได้ทำการโจมตีอีกครั้งพุ้งเข้าใส่ฮิบิกิที่ไร้การป้องกันเต็มๆ
" ทาจิบานะ " ซึบาสะที่ตะโกนเรียกออกมาก่อนจะเห็นร่างบิลด์ที่ลอยอยู่บนฟ้าพร้อมออร่าสีรุ้งพร้อมมือกังกุงเนียร์ที่รับลำเเสงเอาไว้
" ด้วยมือคู่นี้ของฉันที่มีสายสัมพันธ์ของทุกคนนี้ก้คืออาร์มเมอร์เกียร์ของฉัน " ฮิบิกิที่บีบทำลายพลังของเเครอลอย่างง่ายดาย
" หมัดของฉันอาจจะทำให้คนอื่นต้องเจ็บปวด....เเต่มิคุได้บอกฉันเอาไว้....ต่อให้มีคนที่เจ็บปวดมากเเค่ไหนก็ต้องช่วยพวกเขาให้ได้ "
" ฮิบิกิ..... "
" อึก....ฉันจัดการพวกเเกทั้งหมดสะ...อ้ากกก " จู่ๆร่างกายของเเครอลผิดปกติเกิดอาการปวดหัวมากกว่าทุกครั้ง " อะไรกัน....ผลกระทบทำไมต้องตอนนี้ไม่สิ....ความทรงจำที่มีต่อปะป๊ากำลังต่อต้านฉันงั้นหรอ "
" พ่อของเธอกำลังจะหยุดเธอเอาไว้ยังไงละ.......พอเเค่นี้เเหละเเครอล " บิลด์ได้ตะโกนออกมา
" ไม่มีทางยอมรับได้หรอก.....ไม่มีทางฉันไม่ต้องการอีกเเล้วความทรงจำพวกนี้นะ.......ฉันจะเผาผลาญทุกอย่างด้วยพลังนี้!!! "
" ไม่ยอมให้ทำเเบบนั้นหรอก!!! " บิลด์ได้กระโดดพุ้งขึ้นไปบนฟ้าก่อนที่บอทเทิลสีรุ้งทีข้างจะส่องเเสงทำให้อาณืมเมอร์เกียร์ของฮิบิกิได้เปลี่ยนเเปลงเป็นกำปั้นทีเต็มไปด้วยโฟนิคเก็น
" ลุยกันเลย.....ฮิบิกิ "
" ค่ะ!!! "
" ฮ้าาาาาา!!!!! " ทั้งสองได้พุ้งออกไปพร้อมกำปั้นขนาดใหญ่ของทั้งสองเเครอลที่ยิงพลังต้านออกมาจนทำให้ทั้งสองชะงัก " ฮ้ากกกกก "
" ฮ้ากกกกก "
" ส่งพลังของพวกเราไปให้เซ็นโตะกับทาจิบานะเถอะ....อาเมะโนะฮาบาคิริ!! "
" อิจิว่า!! "
" ชูชาร์กาน่า!! "
" อิกาลิม่า!! "
" อาร์กาโทลัม!! "
" กังกุงเนียร์!! "
" เชนโชจิน!!! "
พวกซึบาสะที่ได้ส่งพลังของพวกเธอไปหาบิลด์เเละฮิบิกิก่อนที่พวกครอสจะลุกขึ้นมา
" พวกเราก็ด้วย "
" อ่า.....รับไปซะเซ็นโตะพลังของพวกเรานะ " ทั้งสามได้ส่งพลังไปอีกเเรงทำให้พลังทั้งหมดได้มารวมกันที่กำปั้นเเล้วค่อยๆดันกลับไปอีกครั้ง
" กังกุงเนียร์!!! "
" บ้าน่า......พวกเเกไปเอาพลังมากมายนี้มาจากไหนกัน "
" นี้ละคือ......พลังเเห่งปาฏิหาริย์ยังไงละ!!!! "
ทั้งสองได้ต้านพลังพุ้งเข้าไปโจมตีอัดใส่เข้าเต็มๆด้วยพลังทั้งหมดทำเอาเเครอลหมดสิ้นหนทางท่ามกลางสายตาของทุกคนที่อยู่ที่นี้
กำปั้นค่อยสลายหายไปก่อนที่ร่างสิงโตนั้นจะค่อยลอยขึ้นฟ้าพร้อมพลังข้างในของมันเริ่มปะทุออกมาเเต่ละส่วนเหมือนพลังจากข้างในตัวมันกำลังระเบิด
" พลังงานเกินควบคุมเเล้วค่ะ "
" กำลังประเมินความเสียหายครับ "
" อีก60วินาทีจะเข้าสู่จุดวิกฤติค่ะ "
" ขืนปล่อยไว้ในรัศมี12กิโลเมตรจะถูกทำลาย.....และสิ่งปลูกสร้างในระยะ3เมตรจะได้รับความเสียหายอย่างรุนเเรงครับ " โทโมซาโต้เเละฟูจิกาตะที่ได้หันไปมาบอกผลประเมินต่างๆให้ฟัง
" อย่างกับดวงอาทิตย์ขนาดเล็ก "
" หึหึ...ฉันจะเเสดงให้พวกเเกได้เห็นเองความจริงอันโหดร้ายที่ไม่สามารถปกป้องอะไรได้ "
" ไม่มีทางยอมเเพ้หรอก...จะสร้างปาฎิหาริย์ " ฮิบิกิที่พยายามจะบินเข้าไปเเต่ด้วยสายฮาฟมากมายได้หมัดรัดของเธอเอาไว้ไม่ให้เข้าไปถึงตัวแครอลได้
" ปาฏิหาริย์ก็คือคำสาป....มันจะฆ่าทุกสิ่งทุกอย่าง " ด้วยเเรงระเบิดได้ซัดร่างของเเครอลที่กลายเป็นเด็กกระเด็นออกมา
" เเครอลจัง " ฮิบิกิได้รีบบินพุ้งลงไปหาทันที
" อีก20วินาที "
" ถ้าหากว่าหยุดการระเบิดไม่ได้ละก็ " บิลด์ที่มองดูอสูรสิงโตที่กำลังจะระเบิดออกมาก็"ด้ติดต่อไปที่ศูนนย์บัญชาการทันที " คุณเก็นจูโร่....ช่วยส่งสิ่งนั้นมาที่ครับ "
" สิ่งนั้นนะเหรอ.....หรือว่าเธอจะทนไว้งั้นเหรอ "
" มีแค่วิธีนี่วิธีเดียวเท่านั้นครับ "
" อึก....เข้าใจแล้วจะส่งไปเดียวนี่แหละ " เก็นจูโร่ที่ไม่ค่อยเห็นด้วยก่อนจะตัดการสื่อสารกับบิลด์และหันไปหาฟูจิทากะกับโทโมซาโต้ทันที " ทำการส่งAbyss-01ออกไปเร็วเข้า "
" เข้าใจแล้วค่ะ.....ทำการบรรจุAbyss-01ลงกระสวยเรียบร้อย "
" จะทำการยิงในอีก 3....2.....1 ปล่อยได้ "
เรือดำน้ำหน่วยS.O.N.Gที่เหลือแค่ส่วนบังคับการได้ยิงจรวดลูกนึ่งจากท่าเรือออกไปซึ่งมันได้ยิงพุ้งมาตำแหน่งที่พวกบิลด์อยู่ทำให้ทุกคนต่างหันไปมองจรวดที่ยิงผ่านหัวพวกเธอไป
" นั้นมันอะไรนะ? " มาเรียได้เงยหน้าพร้อมถามออกมาก่อนที่จรวดนั้นจะกระจายตัวออกมาพร้อมมีดาบเล่มสีทองที่ถูกบรรจุอยู่ข้างในออกมา
" นั้นมัน!? "
" ไม่จริงนะ "
" ดูแรนดัล!!! "
ซึบาสะ คริสและคานาเดะที่พอเห็นดาบก็รู้ทันทีก่อนจะหันตามดูแรนดัลที่พุ้งซึ่งมันได้พุ้งเข้ามาหาบิลด์ที่ได้เข้ามาคว้าดาบเอาไว้ได้แต่พอหลังจากบิลด์สัมผัสกับดูแรนดัลพลังของมันก็ค่อยซึมสับเข้ามาในร่างกายไม่หยุดจนบิลด์ถึงกับเข่าทรุดลงกับพื้น
" อะ...อึก.....อ้ากกกกก!!!! "
" เห้ยหมายความว่าไงนะ " คาสึมิได้ถามขึ้นหลังจากเห็นอาการของบิลด์ที่ดูผิดปกติ
" หรือว่า....จะกำลังคลุ้มคลั่ง " เก็นโทคุได้พูดขึ้นทำให้ทุกคนต่างตกใจ
ทางด้านฮิบิกิที่พยายามบินเข้าไปรับเเครอลที่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวไม่ต้องการความช่วยเหลือ
" ยื่นมือมาสิ "
" หึหึหึ....อย่างเเกไม่มีทางช่วยได้หรอก.....ไม่มีทางช่วยใครได้เลย "
" ถึงเเบบนั้นฉันก็จะช่วยให้ได้......ทำงาน " ฮิบิกิได้เปิดใช่งานอิกไนท์จนปีกกลายเป็นสีดำเเล้วพยายามบินพุ้งเข้าไปหาพร้อมเห็นร่างเอลฟไนท์ได้พยายามยื่นมือไปหา
" เเครอล " มือของเเครอลที่พยายามคว้าก็ได้มีมือนึ่งยื่นมาอีกซึ่งเป็นคนที่ทำให้เธอต้องตกใจมากนั้นก็คือพ่อของเธอนั้นเอง
" เเครอลจงเรียนรู้โลก "
" ปะป๊า!!! "
" เพื่อให้มั่นใจว่าวันนึ่ง ผู้คนจะสามารถเข้าใจกันเเละได้นั้นคือภารกิจทั้งหมดที่พวกเราได้รับมา...ถ้าเป็นเเครอลต้องเข้าใจอยู่เเล้ว "
เเครอลที่สุดท้ายได้ยื่นมือออกไปทำให้ฮิบิกิได้คว้าเอาไว้ได้ก่อนที่ร่างของทั้งสองจะล่วงตกลงพื้นไป
" อีก10วิจะเกิดระเบิด!!! "
" ไม่ไหวจริงๆงั้นเหรอ "
" ถ้าเป็นเซ็นโตะจะต้องทำได้แน่ " มิโซระที่ยืนอยู่ก็ได้พูดขึ้นทำให้ทุกคนในห้องต่างหันไปมองเช่นเดียวซาวะที่เห็นด้วยกับมิโซระทำให้ทุกคนต่างภาวนา
ทางด้านนอกเองที่กำลังมองดูร่างขชองบิลด์ที่ตอนนี้เริ่มจะถูกพลังของดูแรนดัลเข้าครอบงำสติทำให้ฮิบิกิที่นอนอยู่ที่พื้นพร้อมกับร่างของแครอลที่ตอนนี้หมดสติไปแล้วจับจ้องมองบิลด์
" คุณเซ็นโตะ... "
" เห้ย!!! เซ็นโตะมั่วทำอะไรอยู่....อย่าโดนเล่นแค่ดาบเล่มเดียวสิ!!! " บันโจได้ตะโกนขึ้นมาทำให้ทุกคนต่างหันไปมองกันหมด
" นั้นสินะ....มันไม่ใช่เวลจะมายอมแพ้นะเฟ้ย "คาสึมิได้ตะโกนขึ้นมาอีกคนจนทำให้บิลด์ที่กำลังต่อต้านพลังของดูแรนดัลหันไปหา
" ช่ายแล้วถ้าหากเป็นเซ็นโตะลก็......ต้องก้าวข้ามมันไปได้แน่!! "
" อ่า....ถึงจะเป็นคนบ้าที่เสแสร้งนิดหน่อยก็เถอะ!! "
" ลุกขึ้นเสะ....เพื่อความรักและสันติสุขที่นายพูดนะ!! "
" ไม่ใช่เวลาจะมาหมดหวังหรอกนะ!! "
" ถ้าเป็นคุณเซ็นโตะละก็!! "
" จะต้องสร้างปาฎิหาริย์ได้แน่เดส!! "
" เพื่อผู้คนมากมาย "
" เพื่อวันพรุ่งนี้ของทุกคน "
" ลุกขึ้น....ลุกขึ้นมาให้ได้มาสไรเดอร์!!! "
พวกฮิบิกิที่ได้ตะโกนส่งแรงเชียร์ให้กับบิลด์ได้รับรู้จนทำให้ทางบิลด์ได้หลุดหัวเราะออกมา
" หึหึ....ให้ตายสิดันต้องให้คนอื่นๆมาเตือนสติแบบนี้....ใช้ไม่ได้เลยตัวฉันเนี่ย " บิลด์ที่พยายามจะยันตัวลุกขึ้นช้าๆก่อนจะหไยิบฮาซาร์ดทริกเกอร์ขึ้นมา " เพื่อสร้างวันพรุ่งนี้ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักและสันติสุข....เพื่อการนั้นฉันจะสู้!!! "
[ MAX HAZARD ON! ]
" บิลด์.....อัพ!!! "
[ OVERFLOW BUILD GENIUS YABEL SUGEI MONOSUGEI! ]
หลังจากที่บิลด์ได้เปลี่ยนเป้นร่างจีเนียสฮาซาร์ดก็ได้ควบคุมพลังของดูแรนดัลและลุกขึ้นมาอีกครั้งและเงยหน้าขึ้นไปมองร่างของอสูรสิงโตของแครอลที่ตอนนี้ใกล้ระเบิดขึ้นเต็มที่
" อีก5วินาที!!! "
[ ONE SIDE GYAKU SIDE ALL SIDE ]
[ READY GO? ]
[ HAZARD FINISH GENIUS FINISH! ]
" ค้นพบ....สมการ...แห่งชัยชนะแล้ว!!! " บิลด์พูดจบก่อนที่พลังทั้งหมดจะมาร่วมที่ดูแรนดัลในมือหลังจากที่พลังได้ไหลมาร่วมเต็มเปี่ยมบิลด์ก็ได้เหวี้ยงดูแรนดัลที่ออร่าสีทองปกคลุมดาบจนยืดออกแทงเข้าใส่ร่างอสูรสิงโตก่อนที่ร่างของมันจะค่อยถูกดันลอยขึ้นฟ้าไปเรื่้อยๆ
" ไปเลย!!!! " ทุกคนต่างตะโกนออกมาไม่ใช่แค่พวกซึบาสะหรือพวกบันโจร่วมถึงทุกคนที่อยู่ศูนย์บัญชาการS.O.N.Gก็ด้วย
" ฮ้ากกกกก!!! " บิลด์ได้ตะโกนกู้ร้องออกมาพร้อมเค้นพลังทั้งหมดไปที่ดูแรนดัลจนดันร่างของอสูรสิงโตพ้นออกไปจากเมืองพอก่อนที่ร่างของมันจะเกิดระเบิดขนาดใหญ่ขึ้นจนวิถีระเบิดได้สะเทือนมาทำให้สิ่งปลูกสร้างทั้งหมดค่อยๆพังทลายลง
3วันต่อมาหลังจากการต่อสู้จบลงเมืองโทโตะที่ความเสียหายอยู่ในรัศมีเพียง5กิโลเมตรเข้าไปไม่ถึงศูนย์อพยพเเละเจ้าหน้าที่หน่วยS.O.N.Gนำโดยโอกาว่าได้ทำการลงพื้นที่เพื่อออกตามหาตัวเเครอลที่หายตัวไป
" งั้นหรอ...ยังไม่เจอตัวเเครอลงั้นหรอ " เก็นจูโร่ที่ติดต่อเข้ามาหาโอกาว่าที่อยู่ในพื้นที่
" 72ชั่วโมงหลังจากต่อสู้จบลง....ก็ผ่านมานานเเล้ว "
" เข้าใจเเล้ว...ออกค้นหาต่อไป "
" เข้าใจเเล้วครับ "
โอกาว่าตัดสายไปเก็นจูโร่ที่นั่งอยู่ภายในห้องบัญชากรก่นอที่โทโมซาโต้หันมาหาเขา
" ฮิบิกิจังปกป้องเธอเอาไว้....คงไม่เป็นอะไรน่าจะยังมีชีวิตอยู่นะค่ะ "
" ที่ความเสียหายไม่ไปถึงตัวเมืองที่อยู่อาศัยก็ต้องขอบคุณเซ็นโตะคุงที่ช่วยเอาไว้ "เก็นจูโร่ได้หยิบกาเเฟขึ้นมาจิบเบา
" ทางเราไม่พบเบาะเเสของเเครอลเลย....เลยครับ " ฟูจิทากะที่มองดูภาพเอ็กซาเรย์ของเอลฟไนท์ด้วยสีหน้าเป็นห่วง
" โอ้ยเจ็บๆๆๆๆ " เซ็นโตะที่ร้องออกมาจากที่เปลี่ยนผ้าพันเเผลซึ่งตัวของเขาเต็มไปด้วยผ้าพันเเผลเต็มตัวไปหมด " เบาๆหน่อยสิมี่ตัน"
" ไม่ต้องโอดครวญเลย.....นายนะเล่นฝืนตัวเองขนาดนี้จนแผลเต็มตัวแบบนี้เองนะ " มิโซระที่นั่งบ่นใส่เซ็นโตะ
" รู้เเล้วละน่า....เเล้วพวกบันโจละ? "
" พวกบันโจก็โดนพาตัวไปรักษาตัวพร้อมอัลเทอร์ ส่วนพวกฮิบิกิจังตอนนี้ก็คงจะไปเยี่ยมเอลฟไนท์จังอยู่นะ "
" งั้นหรอ.... "
ณ ห้องพักรักษาแห่งนึ่ง
" ขอบคุณที่มาเยี่ยมนะฮะ.....รู้สึกเกรงใจจังที่ทำให้ต้องมาทุกวันเลย "
" ไม่เป็นไรหรอกเพราะเป็นวันหยุดฤดูร้อนพอดี.....อีกไม่กี่วันพวกยูมิเองก็น่าจะออกจากโรงพยาบาลได้แล้วเดียวจะไปเที่ยวเทศกาลหน้าร้อนกัน " มิคุได้พูดขึ้น
" วันหยุดฤดูร้อน...เทศกาลหน้าร้อนงั้นหรอ? "
" เห็นว่าสนุกมากๆเลยนะเดส "
" ครั้งเเรกสำหรับพวกเราด้วยละ " ชิราเบะเเละคิริกะที่เป็นครั้งเเรกของทั้งสองกับวันหยุดฤดูร้อนครั้งเเรก
" เป็นวันที่จะนอนเเค่ไหนก็ได้ไม่มีใครว่าเลยละ " ฮิบิกิได้ยื่นหน้าไปพูดถึงข้อดีให้เอลฟไนท์ฟังเเต่มิคุกับคริสที่ได้ยินก็ถึงสีหน้าดูเหนื่อยๆ
" คิดว่าน่าจะเป็นสไตล์ของเธอมากกว่านะ " คานาเดะได้แซวใส่ฮิบิกิที่คิดเอาแต่นอน
" อย่าไปสอนอะไรเเปลกๆสิ "
" อีกอย่างถ้าพูดถึงวันหยุดฤดูร้อนก็ต้องงานเทศกาลละ ทั้งยากิโซบะ สายไหม ทาโกะยากิ เเล้วก็หมึกย่าง...อ่อจริงสิอย่าไปบอกใครนะ ตอนที่บรรยากาศครื่นเคร้งจนคุณมาเรียจะเริ่มเต้นรำตามเพลงดั้งเดิมด้วยละ "
" พี่มาเรียทำแบบนั้นด้วยเหรอ? " เซเรน่าที่พอได้ยินฮิบิกิพูดแบบนั้นก็รีบหันไปมองหน้าพี่สาวของเธอทันที
" เอ้ะ....จริงหรอฮะ " เอลฟไนท์ที่หันไปถามกับมาเรียอีกคนจนเจ้าตัวตอนนี้หน้าเเดงไปหมดเเล้ว
" มะ...ไม่จริงสะหน่อย...ที่เข้ากับงานเเบบนั้นสมควรจะเป็นเกียร์ของซึบาสะมากกว่า "
ทุกคนที่พอได้ยินเเบบนั้นก็ต่างหัวเราะกันออกมายกเว้นซึบาสะที่ยืนยิ้มคิ้วกระตุกรั่วๆ
" อย่างนี้นิเอง.....นั้นคือความหมายของอาเมะโนะฮาบาคิริสำหรับพวกเธอ.....สินะ " ซึบาสะที่พูดไปพร้อมตากระตุกไปมา
" ดูเหมือนว่ายังมีหลายสิ่งทีเราต้องเรียนรู้อีกเยอะเลยสินะฮะ...ถ้าเป็นไปได้อยากจะเรียนรู้ให้มากกว่านี้...พวกเราจะเป็นเพื่อนกันได้มั้ยนะ "
" ได้อยู่เเล้วสิ " ฮิบิกิได้เอามือไปกุ้มมือของเอลฟไนท์ขึ้นมา
" เเน่นอนอยู่เเล้ว...พวกเราคือเพื่อนของเธอนะเอลฟไนท์จัง " เซเรน่าที่เห็นด้วยร่วมถึงคนอื่นๆในห้อง
" เพราะงั้นรีบหายไวๆเเล้วไปเที่ยวงานเทศกาลกันเถอะ....พร้อมกับทุกคนนะ "
เอลฟไนท์ที่ได้ยินแบบนั้นก่อนจะหันไปมองทุกคนที่ต่างยิ้มให้กำลังใจจนทำให้เธอยิ้มออกมาก่อนที่จะปล่อยให้เธอได้นอนพักผ่อน
" อ่า....ฉันขอตัวไปเขาห้องน้ำสะหน่อยดีกว่า " ฮิบิกิได้พูดขึ้นมา
" งั้นหรอ "
" เดียวมานะค่ะ " ฮิบิกิได้วิ่งออกไปโดยที่ซึบาสะเเละคริสดูออกว่าฮิบิกิจะไปทำอะไร
" ไปกันเถอะ " หลังจากที่ฮิบิกิวิ่งไปคริสได้บอกให้ทุกคนไปกันก่อนโดยไม่ต้องรอ
" เอะ....จะไม่รอก่อนหรอค่ะ? " คิริกะได้ถามออกมา
" ไม่เป็นไรหรอก " มาเรียได้ออกเดินไปคนเเรกก่อนที่คนอื่นๆจะตามไปโดยมิคุได้เดินตามฮิบิกิไปเห็นฮิบิกิกำลังร้องไห้
" โทษทีนะ...ฉันไม่อยากจะร้องไห้ต่อหน้าเอลไนท์จังก็เลย..... " ฮิบิกิได้ร้องไห้ออกมาก่อนจะปิดก็อกน้ำเเล้วน้ำตาของเธอได้หยดลงบนน้ำที่ค้างอยู่ในอ่าง " ในโลกนี้....มีปัญหาที่สามารถแก้ได้ง่ายๆเพียงเเค่ใช่หมัดของตัวเอง...ถึงเเม้สิ่งที่ทำได้จะเล็กน้อยก็ตาม....น่าสมเพชจริงๆ "
" มันก็อาจจะจริงก็ได้...แต่ว่านะ " มิคุได้เดินเข้าไปหาพร้อมดึงมือฮิบิดิมาจับเอาไว้ " ตอนที่ฮิบิกิได้ยกกำปั้นขึ้นมาเพื่อสิ่งที่เธอคิดว่ามันถูกต้องนะเป็นเอกลักษณ์พิเศษของเธอนะ "
" พิเศษ? "
" เป็นมือที่อบอุ่นที่สุดในโลก.....ฉันมั่นใจว่าสักวันมันจะเเก้ปัญหาทุกอย่างในโลกนี้ได้เเน่นอน "
" มิคุ......อึก.... " ฮิบิกิที่ได้เข้ากอดมิคุทันทีเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น " ขอบคุณนะ....ว่าเเล้วเชียวมิคุนะเป็นเเสงสว่างของฉันจริงๆ "
ตกค่ำเซ็นโตะที่กำลังขับมอเตอร์ไซค์ไปที่ศูนย์บัญชาการS.O.N.Gอยู่นั้นจู่ๆก็เห็นร่างนึ่งที่กำลังเดินข้ามถนนตัดหน้าพอดีทำให้เซ็นโตะจึงรีบเบรครถก่อนจะเปิดกระจกหมวกกันน็อคขึ้นมาและเพ้งมองไปมองร่างเล็กที่ยืนอยู่กลางถนนคือเเครอล
" เเครอล? "
" คุณรู้จักฉันงั้นหรอ? " เเครอลที่เหมือนจะเสียความทรงจำทั้งหมดได้หันมาเซ็นโตะ
ไม่นานเข้าได้พาเธอมาที่โรงพยาบาลก่อนจะเดินมาที่ห้องของเอลฟไนท์ที่ตอนนี้กำลังนอนหลับอยู่ซึ่งเธอได้ตื่นขึ้นมาเเล้วหันมามองเซ็นโตะ
" คุณเซ็นโตะ "
" โทษทีที่มาซะดึกนะ...พอดีพาคนนึ่งมาหา " เซ็นโตะได้เดินออกข้างมาก่อนที่เเครอลจะเดินเข้ามา
" เเครอล "
" แครอล? เป็นชื่อของฉันงั้นหรอ "
" หรือว่า "
" ใช่เเล้วละเธอในตอนนี้ไม่เหลือความทรงจำเดิมอีกแล้ว....คงเป็นเพราะเผาผลาญความทรงจำทั้งหมดมาเป็นพลัง "
" ฉันเป็นเเค่ชิ้นส่วนรูปทรงที่คลุ่มเครือ...ฉันคืออะไรกันเเน่ " เเครอลได้เดินมาข้างเตียงเอลฟไนท์เเละได้ถามคำถามกับเธอ " ที่ฉันมาที่นี้เพราะทุกครั้งที่หลับตาลง....ฉันจะเห็นตัวเธอคิดว่าน่าจะได้คำตอบอะไร "
" เธอก็คือ...ตัวเราอีกคนยังไงละ "
" ฉันอีกคน? "
" ใช่ที่ผ่านมาปะป๊าได้ทิ้งพวกเราเอาไว้ "
" นี้ฉันลืมเรื่องสำคัญเเบบนั้นงั้นหรอ? ช่วยบอกทีเถอะ.....ทุกอย่างที่เธอรู้มาทีถึงจะพูดเเบบนั้นเเต่ฉันรู้สึกได้ว่าตัวเองทำอะไรเกินเลยไป "เอลฟไนท์ที่หันไปมองเเครอลที่อยู่ตรงหน้าเหมือนเป็นคนละคนก่อนที่เธอจะไอออกมาเป็นเลือดทำให้เเครอลตกใจ
" นี้เธอ "
" เอลฟไนท์จังทำใจดีเอาไว้ " เซ็นโตะได้รีบวิ่งเข้ามาหาทันที
" เรานะ....อยากจะเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง...เเต่ว่าสภาพเราในตอนนี้คงไม่ไหวเเล้วละ "
" เธอจะหายไปเหมือนกับฉันงั้นหรอ "
" ใช่เเล้วละ...ถ้าเพื่อโลกเเล้วละก็จะใช่ชีวิตของเรามากเเค่ไหนก็ไม่เป็นไร " เอลไนท์ได้พูดออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา " เเต่ว่า...เราเองก็ยังไม่อยากจะตายตอนนี้ "
" ถ้างั้นละก็....พวกเรามารวมกันอีกครั้งเถอะ " เเครอลได้เข้าไปกุมมือของเอลฟไนท์เอาไว้ก่อนจะโน้มหน้าลงมาจูบกับเอลฟไนท์ก่อนที่ร่างของเธอจะเกิดมีเปลวไฟสีเขียวลุกไหม้ขึ้นมาจนเกิดเเสงสว่างขึ้นต่อหน้าเซ็นโตะเเละเครื่องวัดชีพจรก็ได้นิ่งลง
เป็นสัญญาณให้พวกฮิบิกิรได้รีบมาที่ห้องพอประตูเปิดออกสิ่งทีพวกเธอเห็นคือเซ็นโตะที่ยืนอยู่
" เซ็นโตะนี้นายมาทำอะไรที่นี้นะ " คานาเดะได้ถามขึ้นซึ่งเซ็นโตะไม่ได้พูโอะไรนอกจากกรอกสายตาหันไปที่เตียง
" นั้นมันเเครอลไม่ใช่หรอ? " คริสพูดขึ้นทำให้ทุกสายตาได้จับจ้องไปมองร่างเเครอลเป็นตาเดียว
" เเครอลจัง? " ฮิบิกิได้เรียกชื่อออกไปเเต่ร่างเล็กตรงหน้ากับส่ายหัวไปมาเเล้วหันมาหาทุกคน
" เราเอง " ซึ่งเสียงที่ออกมาก็คือเอลฟไนท์ในร่างของเเครอล
" หรือว่า "
" ถูกต้องเเล้วตรงหน้าของทุกคนตรงนี้...ก็คือเอลฟไนท์ยังไงละ " เซ็นโตะได้พูดออกมาทำเอาทุกคนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
ฮิบิกิได้ที่ได้ยินเเบบนั้นได้วิ่งเข้าไปกอดเอลฟไนท์ทันที่พร้อมกับทุกคนที่ต่างเเสดงความดีใจออกมาเเล้วเข้าไปหา
วันรุ่งขึ้นที่สะพานลอยเเห่งนึ่งที่โทโตะฮิบิกิมองดูวิวบรรยากาศของเมืองที่กำลังบูรณะขึ้นมาใหม่อยู่
" คิดว่าจะไม่มีความทรงจำดีๆกับเมืองนี้สะเเล้วสิ "
" ก็เพราะว่าตอนนี้ ฮิบิกินะเก่งขึ้นเยอะแล้วยังไงละ " พ่อของฮิบิกิได้เดินมาข้างหลังเเล้วพูดขึ้นมา " ดูเหมือนว่าฉันเองก็ต้องพยายามด้วย เนอะ "
" อืม....คุณพ่อ "
" ไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง " ทั้งสองพูดพร้อมก่อนจะเเท็กมือกัน
เวลาเดียวที่ห้องของคริสชิราเบะเเละคิริกะที่อยู่ท่ามกลางกองการบ้านที่วางกองเป็นภูเขา
" วันหยุดฤดูร้อนมันไม่ควรจะเป็นเเบบนี้ไม่ใช่หรอ? " ชิราเบะพูดไปพร้อมทำงานตรงหน้าไปด้วย
" เเล้วทำไมรุ่นพี่คริส ดูสบายจังละเดส " คิริกะที่หันไปมองคริสที่นอนกินไอติมอย่างสบายใจที่โซฟา
" งั้นฉันจะบอกอะไรดีๆให้ฟัง " คริสที่หันมาพร้อมหยิบใบเกรดของเธอที่สูงจนหน้าตกใจ " เห็นอย่างนี้เกรดของฉันมันก็ไม่เเย่เท่าไรหรอกนะ "
" โกหกน่า " ชิราเบะที่พูดออกมาก่อนที่คริสที่ได้ยินก็คิ้วกระตุกรั่วจนทำให้ทั้งตกใจ
" มะ...เมื่อกี้ชิราเบะเป็นคนพูดน่า "
" คิริจังที่ปกป้องฉันหายไปไหนเเล้วละ "
" เงียบเเล้วทำการบ้านไปซะ!!! "
ณ สนามบิน ซึบาสะที่กำลังเตรียมตัวกับไปที่ลอนดอนพร้อมกับโอกาว่าเเต่พอถึงเกทเเล้วก็ตกใจเมื่อมาเรียและคานาเดะยืนรออยู่
" คานาเดะ มาเรียด้วยทำไมถึง? "
" อุตส่าห์พึ่งไปอังกฤษมาเเล้วรีบดิ่งกลับมาเลยน่า "
" มาเเล้วงั้นหรอ...หึหึ " ซึบาสะที่ทำตัวเป็นเเบบผู้หญิงทั่วไปทำเอามาเรียที่เห็นเเอบเขินเล็กน้อย
" อึก.... "
" อ้าวๆๆๆ....หน้าแดงใหญ่เลยนะจ้ะคุณราชินีแห่งเสียงเพลง " คานาเดะที่พอเห็นมาเรียหน้าแดงขึ้นก็แซวเล่นทันที
" นะ...หนวกหูน่าาา คานาเดะ!!! "
ด้านนอกสนามบินหลังจากเครื่องของซึบาสะเเละมาเรียได้ออกไปเก็นจูโร่ที่เงยมองดูอยู่พร้อมพิงรถคันนึ่ง
" ดูไม่ค่อยสมเป็นคุณพ่อที่ดีเลยนะที่ไม่แม้เเต่จะไปส่งลูกสาวเนี่ย "
" เเค่นี้ก็เกินพอเเล้วละน่า...ยังไงก็เถอะเก็น....มีความเห็นยังไงกับเวทมนต์ที่เกิดขึ้นบ้างล่ะ? "
" สิ่งที่ไม่เเน่อนในยุโรป ตั้งเเต่สหรัฐลดอำนาจลง.....เเต่นะขนาดเรายังเจอกับเอลี่ยนทีเคยทำลายดาวอังคารมาเเล้วจะมีเรื่องเหลือเชื่ออะไรอีกก็ไม่เเปลกใจเเล้วละ "
ณ ห้องบัญชาการS.O.N.G
" ขอโทษที่มาสายฮะ " เอลฟไนท์ที่รีบวิ่งเข้ามาในห้องอย่างเร่งรีบ
" มาสายเกินไปแล้วนะ " ฟูจิกาตะที่ติตเือนเอลฟไนท์ที่มาสายโดยที่สายตาไม่ได้ออกจากมอนิเตอร์เลย
" ขอโทษฮะ "
" หึหึ...งั้นก็มาเริ่มวิเคราะห์กันเลย "
ณ ห้องพักรักษาตัว
อัลเทอร์ฮิบิกิที่นอนพักรักษาตัวอยู่บนเตียงพร้อมมองออกไปนอกหน้าต่างก่อนที่ประตูจะเปิดทำให้เธอหันไปพบกับมิคุ เซเรน่าและพวกยูมิได้เข้ามาเยี่ยมพร้อมของเยี่ยม
" คุณอัลเทอร์สบายดีมั้ยค่ะ "
" นี่พวกเธอ? " อัลเทอร์ฮิบิกิที่รู้สึกประหลาดใจขึ้นมาทันทีที่ทุกคนได้มาเยี่ยมเธอ
" พวกเรามาเยี่ยมแล้วนะ " ยูมิได้โบกมือทักทายก่อนที่ชิโอริและคูริโยะจะเอาของเยี่ยมไปวางบนโต๊ะ
" วันนี่พวกเราจะอยู่กับคุณอัลเทอร์ทั้งวันเลย "
" เรามาใช้เวลานี้สานสัมพันธ์ในดีขึ้นดีกว่า "
" อะ....เอิ่มคือว่า " อัลเทอร์ฮิบิกิรู้สึกเกรงใจแต่ก็ไม่กล้าพูดออกมาก่อนที่มิคุจะเดินเข้ามาหา
" ไม่ต้องเกรงใจหรอก...ก็พวกเราเป็นเพื่อนกันนิน่า " มิคุที่เหมือนจะเดาออกก็ได้พูดพร้อมรอยยิ้มทำให้อัลเทอร์ฮิบิกิมองไปรอบๆห้องทำให้เห็นทุกคนต่างยิ้มให้กับเธอจนทำให้เธอนั้นรู้สึกบางอย่างที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อนจนยิ้มออกมา
ณ บ้านทาจิบานะ
" ผมอยากจะเริ่มต้นใหม่ กับทุกคนอีกครั้งนึ่งเพราะงั้น " พ่อของฮิบิกิได้ก้มหัวพร้อมยื่นมือไปหาเเม่ของฮิบิกิที่ยืนอยู่ตรงหน้าโดบมีเซ็นโตะเเละมิโซระกับฮิบิกิยืนให้กำลังใจอยู่ด้านหลังเเต่เหมือนว่าเธอจะลังเลจนไม่กล้สจะยื่นมือไปจับ " อะ...ฮ่าห์ๆจะให้จับมือมันก็ยังไงๆอยู่ก็คงจะ "
จู่ๆฮิบิกิได้เข้าไปจับมือทั้งสองเอาไว้ทำเอาทุกคนตกใจยกเว้นเซ็นโตะที่ยิ้มออกมา
" หนูคิดว่าการจับมือเนี่ย...มันสิ่งที่ถูกต้องเเล้วละค่ะ...เพราะงั้นไม่ยอมให้ปล่อยง่ายๆหรอก "
" ถึงจะถุลักถุเลไปหน่อย....แต่ก็ถือว่าจบได้ดีเลยละ "
ณ แพนโร่าทาวเวอร์
อีโวลต์ที่กำลังนั่งหัวเราะอยู่เพียงคนเดียวพร้อมในมือที่กำลังถือพาเนลสีดำเอาไว้
" เป็นพลังที่สุดยอดจริงๆ....เเต่ว่าเเค่นั้นยังไม่พอหรอก....ได้เวลาเริ่มเเผนการขั้นต่อไปเเล้วเนอะอุสึมิ " อีโวลต์พูดไปพร้อมกับหันไปมองอุสึมิที่ยืนยิ้มแปล่นโดยที่ด้านหลังของอุสึมินั้นมีอีโวลต์แรบบิทยืนอยู่
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
อ้าวร่างโครนของซึบาสะกับคริสหายไปไหนหรือตัดบทของพวกเธอออกหรอครับ?
บทต่อไปlove storyของพวกมาเรียสินะถึงจะเติมไปด้วยข้อสงสัยเยอะแยะก็เถอะยังไงก็ต้องรอตอนต่อไปว่าจะเป็นยังไงบทสรุปว่าเซ็นโตะจะโค่นอีโวลต์ได้หรือไม่ติดตามกันเยอะๆนะคับ!!!
นี่โคลนมาเพิ่มเหรอเนี่ย?
ถ้าดูจากช่วงอายุของ2คนนี้เหมือนจะเด็กกว่าตัวจริงหลายปี