Kamen rider Build & Symphogear Re:Boot

ตอนที่ 8 : ตอนที่ 7 คำให้การที่กลายเป็นศูนย์

เซ็นโตะ : เพื่อล้างมลทินให้กับบันโจ นักฟิสิกซ์อัจฉริยะ คิริว เซ็นโตะ  จึงออกตามหารวบร่วมข้อมูลของนาเบะชิม่าของจริงมาได้สำเร็จ

บันโจ : เพื่อช่วยครอบครัวของนาเบะชิม่าผมกับคุณซาวะเลยขึ้นเรือเถื่อนไปที่รัฐเซย์โตะ

เซ็นโตะ : เเละพอคิริว เซ็นโตะได้เข้าต่อสู้กับแสมชจนทำให้นาเบะชิม่าที่เป็นแสมชกลับร่างเดิมได้แต่ว่าก็ถูกศัตรูปริศนาเข้าโจมตีจนตกอยู่สถานะเลวร้ายสุดๆ

บันโจ : สภาพแบบนั้นยังจะพูดอีกนะ....ถ้างั้นฉันจะพูดแทนเอง

ฮิบิกิ/คานาเดะ : ตอนที่8 จะเกิดอะไรขึ้นไปติดตามดูเลยค่า!!

บันโจ : อึย!! โดนแย่งพูดไปสะเเล้ว!

เซ็นโตะ : สมน้ำหน้า!!

------------------------------------------------

ภายในความฝันของเซ็นโตะปรากฎเป็นภาพเหตุการณ์ต่างทีเขาได้ถูกทำการทดลองในที่ๆแห่งๆนึ่งและได้เหลือบมองไปเห็นบางอย่างเเต่จู่ๆความฝันนั้นได้หายไปมาพร้อมกับเสียงๆนึ่งทีเหมือนกำลังพูดกับเขา

"  เจ็บนิดนึ่งน่า....อดทนหน่อยละ "โซอิจิได้ดึงแก้มของเซ็นโต๊ะทั้งสองข้างเต็มแรงจนเซ็นโตะได้ตื่นจากความฝันและมีเเต่ความเจ็บปวดทีแก้มของเขา

" โอ้ย!! เจ็บ!!! " เซ็นโตะที่ได้ตั้งสติก่อนจะหันมองดูรอบว่าตอนนี้เขาได้อยู่ห้องใต้ดินซึ่งเป็นฐานทัพของเขา

" ค่อยยังชั่วฟื้นสักที.....ไม่เป็นไรแล้วน่า "

" มาสเตอร์....ทำอะไรน่ะครับ "

" ก็เธอนะสลบอยู่แถวๆท่าเรือ ไปโดนอะไรบางอย่างเล่นงานมาละสิ " โซอิจิได้พูดทำให้เซ็นโตะพึ่งจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบาง

" แสดงว่ามาสเตอร์เป็นคนไปเจอผมมางั้นหรอ? "

" ผิดแล้วๆ ต้องขอบคุณ สองคนนั้นมากกว่า " โซอิจิได้ยกนิ้วชี้ไปที่ด้านหลังทำให้เซ็นโตหันไปหาพบฮิบิกิกับคานาเดะ

" คุณเซ็นโตะในที่สุดก็ฟื้นแล้วสิน่ะค่ะ " เธอที่เห็นว่าเซ็นโตะไม่เป็นไรก็รีบเดินเข้ามาหาทันที

" ฮิบิกิ....คานาเดะด้วย? "

" มทีเมลล์แปลกให้พวกเราไปที่ท่าเรือ....แล้วก็พบนายที่บาดเจ็บอยู่ก็เลยแบกกลับมาที่นี่เอานิของนายนะ " คานาเดะได้เดินเข้าไปหาพร้อมยื่นบิลด์ไดรฟเวอร์คืน 

" จริงหรอเนี่ย....ฉันติดหนี้พวกเธอสะแล้วสิ....ขอบใจน่า  "

" แหะๆ.....ว่าแต่คุณเซ็นโตะโดนใครเล่นงานมางั้นหรอ? "

" โดนเด็กผู้หญิงสวมเกราะสีเงินแปลกๆ....แล้วก็คอบบร้าเล่นงานนะถึงจะไม่เห็นหน้าก็เถอะ.....เจ้านั้นคล้ายไนท์โร๊คแต่ว่าที่กลางอกเป็นคอบบร้า "

" คอบบร้าหรอ? " 

" เด็กผู้หญิงสวมเกราะสีเงินงั้นเหรอ? " คานาเดะที่ได้พอได้ยินที่บอกก่อนที่บิลด์โฟนที่อยู่ข้างๆหมอนดังขึ้นเซ็นโตะได้ยื่นมือไปหยิบมารับสายเเล้วทาบกับหู

" บันโจหรอ? ไปถึงเซย์โตะเเล้วหรอ? "

" อ่า....พึ่งถึงเมื่อกี้เอง....พอดีว่ามีผู้หญิงคนนึ่งที่ถูกบิลด์ช่วยไว้ได้เช็คหาตำแหน่งของครอบครัวนาเบะชิม่าเเละเตรียมรถกับเงินเอาไว้ด้วย "

" งี้เองหรอ.....ทางนี้เจอปัญหาเต็มเยอะแยะพอกันเลยละ.....แสมชตัวนั้นคือนาเบะชิม่าเเต่โดนเอาตัวไปแล้ว "

" จริงหรอเนี่ย "

" ที่นาเบะชิม่าบอกที่อยู่กับครอบครัวบางทีอาจจะเป็นกับดักของเฟาส์.....ระวังตัวดีๆล่ะ "

" เข้าใจแล้ว "

เซ็นโตะพูดจบก็ได้ตัดสายก่อนจะวางลงพร้อมถอนหายใจออกมาพร้อมทำท่าทีกลุ้มใจ

" แล้วหลังจากนี้จะทำยังไงต่อละ " คานาเดะได้เอ๋ยถามกับ

" เสี้ยวนึ่งของความทรงจำของฉันเหมือนจะเชื่อมโยงอะไรบางอย่างได้แล้วละ "

" จริงงั้นหรอ? "

" ภายในฐานทัพของเฟาส์มีแผ่นลายประหลาดเหมือนกับแพนโดร่าบ็อกซ์.....และหญิงสาวสวมชุดสีดำ "

" ผู้หญิง? "

" เทคโนโลยีไม่มีทางทีจะสร้างยอดมนุษย์แสมชได้เเม้แต่ในวิทยาศาตร์ของยุคนี้ยังไม่สามารถทำได้ " เซ็นโตะได้ลุกจากเตียงเเล้วเดินไปเทกาแฟลงเเก้วก่อนจะหยิบขึ้นมาจิบ

" ถ้าวิทยาศาสตร์ตอนนี้ไม่สามารถทำได้......หรือว่า? " ฮิบิกิที่พอฟังแล้วดูเหมือนจะนึกอะไรออกก่อนจะหันไปมองเซ็นโตะ

" ถ้าเป็นแพนโดร่าบ็อกซ์ละก็.....หากว่าเป็นพลังจากดาวอังคารก็พอเป็นไปได้ "

" การแก้ไขปริศนาแพนโดร่าบ็อกซ์จะสามารถส้าวไปถึงตัวตนของเฟาส์ได้สิน่ะ "

ตึ้ง!!!

ทั้ง4ได้ครุ่นคิดอยู่นั้นก็ได้มีเสียงที่ทำให้เซ็นโตะกับโซอิจิยิ้มออกมา

" อะ.....อะไรนะค่ะ? "

"โอ้วววว......บอทเทิลได้แล้ว " โซอิจิได้รีบวิ่งออกไปทันทีด้วยสีหน้าที่ตื่นเต้น

" ดะ....เดียวสิๆ " เซ็นโตะได้รีบวิ่งเข้าไปจับโซอิจิเอาไว้เเต่ก็ถูกผลักจนหลุดออกก่อนจะรีบวิ่งขึ้นไปเปิดออกเเล้วหยิบบอทเทิลสีม่วงออกมาทั้งสองต่างมองด้วยสีหน้าตื่นเต้นก่อนที่จะโดยคานาเดะหยิบไปจากมือ

" หื้ม.....นินจาหรอ? "

ประตูห้องสกัดบอทเทิลได้เปิดออกพร้อมมิโซระได้เดินออกมาทำให้ฮิบิกิยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่

" อะ.....เอ้ะ!! มีผู้หญิงออกมาจากเครื่องนั้นด้วยยยย "

" เห้อ....เหนื่อยจัง...ง่วงก็ง่วง  "

" ดะ.....เดียวๆก่อน "  เซ็นโตะได้รีบวิ่งมาดึงเเขนรั้งเธอเอาไว้ก่อน " ฉันมีอะไรให้ช่วยหน่อยนะมี่ตัน "

" ห๊า!!  "

" ช่วยรวบร่วมข้อมูลโศกนาฏกรรมของสกายวอร์เมื่อ10ปีก่อนทีสิ "

" ห้ะ!! "

" ขอร้องละ "

" ไม่ "

" ขอร้องล่ะ "

" ฉันง่วง...ไม่เอาๆๆๆๆๆ "

" ทำน่า "

" ไม่เอา "

"  มาสเตอร์  " เซ็นโตะได้หันไปมองโซอิจิก่อนทีเขาจะรีบวิ่งไปเตรียมตัวพร้อมตั้งม่านเปลี่ยนชุดโดยที่มิโซระไม่เต็มใจ

" ไม่เอา!!!! "

สิ้นเสียงเธอได้สวมชุดมี่ตันเตรียมพร้อมเรียบร้อยเเละทำการออกอกาศทันทีโดยที่ฮิบิกิยังยื่นอึ่งพูดอะไรไม่ออก

" อะ....เอ้ะ คนๆนี้คือมี่ตันงั้นหรอ? "

" ตกใจละสิท่า "

" วันนี้มี่ตันก็มีเรื่องขอร้องผู้คนอีกแล้ววว " มิโซระได้กล่าวทักทายแฟนของก่อนที่ตรงประโยคท้ายเธอได้ลี่เสียงลงก่อนจะเล่ห์ตาไปมองทั้งสองเเต่ต่างคนต่างหลบสายตาไปทางอื่น

" นี้มันเรื่องอะไรกันเนี่ย....มึนไปหมดแล้ว "

" เอางี้ละกันน่า.....ฮิบิกิเดียวฉันจะเล่ารายละเอียดให้ฟังทั้งหมดละกัน " คานาเดะได้หันไปอาสาสจะเล่าให้ฮิบิกิฟัง

" อะ...อ่าค่ะ "

ณ ฐานทัพเฟาส์

นาเบะชิม่าได้อาละหวาดเข้าทำร้ายนักวิทยาศาสตร์ไปหลายคนก่อนที่จะกลายร่างเป็ฯแสมชอีกครั้งแต่ไม่เหมือนกับตัวแรก

" ฮ้ากกกก!! " แสมชได้คำรามออกมาออกมาเเผ่ออกไปทั่วจนทำให้ตัวทดลองคนอื่นที่ถูกหมัดกับเตียงเกิดกลัวขึ้นมา

" ดูเหมือนว่าการทดลองครั้งที่สองจะทำให้พลังทำลายมันต่างกับครั้งแรกคนละชั้นจริงๆ " ไนท์โร๊คได้เดินมาพร้อมปรบมือให้กับผลงานชิ้นโบว์แดง

แสมชที่เห็นไนท์โร๊คก็ได้รีบวิ่งเข้าไปโจมตีใส่ทันทีแต่ก็ถูกรับไว้อย่างง่ายดายก่อนที่ไนท์โร๊คจะกระโดดไปยืนบนเพดานแล้วใช่สตรีมกันในมือกระหน้ำยิงใส่เป็นชุดพร้อมพุ้งลงมาต่อยอัดร่างแสมชจนล้มลงนอนกับพื้น

" เป้าหมายของเราคือการสร้างสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งที่สุด.....แล้วมันจะเป็นยังไงเมื่อถ้ามนุษย์ที่รับการทดลองแสมชไปแล้วหนนึ่งจะเป็นยังไง " ไนท์โร๊คได้เอาปากกระบอกจ่อหัวแสมชเอาไว้ " ก็ต้องทดสอบก่อนถึงจะรู้ได้ "

ณ โรงเรียนลิเดียน

ภายในห้องเรียนหลังจากหมดไปแล้วครึ่งวันในช่วงพักเที่ยง

" เห้อ...... " ฮิบิกิได้ถอนหายใจยาวออกมาจนทำให้มิคุต้องหันไปมอง

" เป็นอะไรหรอฮิบิกิ "

" ไม่มีอะไรหรอก....แค่มีอะไรที่ต้องคิดนิดหน่อยนะ "

" นี่...ฮิบิกิไปก่อเรื่องอะไรจนทำให้คุณคานาเดะลำบากใจรึเปล่านะ "

" เอ้ะ....อ่าเปล่าๆๆๆสักหน่อยจริงสิ....พอดีว่าฉันว่าจะทำงานพิเศษสักหน่อยนะ "

" เอ้.....งานพิเศษ? ฮิบิกิเนี่ยน่า " มิคุที่ได้ยินจากปากฮิบิกิสีหน้าก็ตกใจมากและประหลาดใจในเวลาเดียวกันพร้อมมองหน้าฮิบิกิไม่กระพริบ

" แหะๆ....ก็น่า " ทั้งสองได้พูดคุยกันพร้อมเดินไปที่โรงอาหารเเละสั่งอาหารมานั่งที่โต๊ะ

" แล้ว...ทำงานพิเศษอะไรหรอ "

" อื้ม....พอดีว่าไปเป็นเด็กเสิร์ฟร้านกาแฟนชื่อร้านNascita "

" เอ้.....ไม่เคยได้ยินเเหะ "

" พอดีว่าพึ่งเปิดใหม่นะ "

" ถ้างั้น.....ไว้วันไหนจะลองไปชิมกาแฟฝีมือของฮิบิกิน่ะ "

" อื้ม!! "

ณ สถาบันวิจัยโทโตะ

เซ็นโตะได้ยื่นแท็ปเล็ตพร้อมเปิดวิดีโอของเหตุการณ์เมื่อ10ปีก่อนทีเกิดสกายวอลขึ้นมาให้เก็นโทคุดู

" นี่คือวิดีโอเหตุการณ์สกายวอลครับ"

" เดียวก่อนสิ....ภาพเหตุการณ์ในวันนั้นทางรัฐบาลเรียกเก็บคืนหมดแล้วน.....นายไปเอามาจากไหนกัน " อุสึมิได้เห็นก็รีบไปคว้าเอาแท็ปเล็ตจากมือเซ็นโตะทันที

" เอาน่า ทุกคนออกไปก่อน " เก็นโทคุได้สั่งห้ามอุสึมิเจ้าตัวก็เงียบไม่พูดอะไรก่อนที่เก็นโทคุเจ้าหน้าที่ทุกคนอยู่ภายในห้องได้ออกไปจนเหลือเพียงแค่3คนที่อยู่เท่านั้น " พูดต่อสิ "

" ครับ " เซ็นโตะได้หยิบเเย่งแท็ปเล็ตคืนมาก่อนจะเริ่มอธิบายต่อ " ก่อนอื่นช่วยดูตรงนี้หน่อยครับ  " เซ็นโตะได้กรอวิดีโอไปในช่วงวินาทีที่มือของนักบินอวกาศเเตะไปที่เเพนโดร่าบ็อกซ์

" ผมได้ทำการโปรเส็ตแบบพิเศษเพื่อลบแสงจากแพนโดร่าบ็อกซ์ออกไป "

ภาพในวเเท็ปเล็ตสีของเเพนโร่าบ็อกซืได้เปลี่ยนเป็นสีเเดง น้ำเงิน เขียว

" ในตอนที่นักบินอวกาศแตะกล่องทำให้ตัวกล่องปรากฎสีขึ้นมา  "เซ็นโตะได้เลื่อนภาพไปเพียงเเค่เสี้ยววินาที่ปรากฎเป็นส่วนสีเขียวของเเพนโร่าบ็อกซ์ทั้งสองข้างได้หลุดออกไป

" อย่างที่เห็นได้ชิ้นส่วนแพนโดร่าบ็อกซ์ได้หลุดออกไป.....แต่ว่ารูปทรงของมันยังเหมือนเดิมแสดงว่ามันมีโครงสร้าง2ชั้น "

" นี้นายกำลังจะบอกว่าแพนโดร่าบ็อกซ์เคยมีชิ้นส่วนสีเขียวงั้นหรอ....โทษทีน่าแต่ว่ามันไม่มีหรอกน่า โอเคน่าจบแล้วละก็กลับไปทำงานต่อได้แล้วละ " เก็นโทคุได้เอามือเเตะไหล่เซ็นโตะเบาๆก่อนจะเดินออกไปเเต่ด้วยความพยายามของเซ็นโตะก็ได้วิ่งมาดักเก็นโทคุเอาไว้เพื่อไม่ให้ได้เดินหนี

" ผมไม่ได้ดัดแปลงภาพนะ.....มันมีชิ้นส่วนสีเขียวจริงๆ "

" ตื้อจริงๆเลย....เราคุยกันจบเเล้วนะ "อุสึมิได้เข้ามาผลักเซ้นโตะให้ออกไปพ้นๆทางก่อนที่ทั้งสองจะเดินกันต่อ

" คุณจะต้องรู้อยู่แล้วแน่ๆผบ. กรุณาช่วยตอบมาด้วยครับเเผ่นสีเขียวอยู่ที่ไหนกันแน่ครับ " เซ็นโตะที่ยังตะโกนถามกับเก็นโทคุได้หยุดเดินเเล้วหันมามอง

" ก็บอกไปแล้วไง มันไม่มีของแบบนั้นสักหน่อย....พอได้แล้วละ "

" หรือว่าถูกขโมยไปละครับ....โดยฝีมือของเฟาส์นะครับ "

" นี้เเก!!! "  อุสึมิที่หมดความอดทนได้เดินเข้าไปกระชากเสื้อของเซ็นโตะ

" อุสึมิ!!! " เก็นโทคุได้ตะโกนห้ามก่อนทีจะเอามือของอุสึมิออกจากเสื้อของเซ็นโตะอย่างใจเย็น " นายไปรู้มาจากไหนนะ "

เขาได้เดินวนรอบเซ็นโตะเหมือนว่าตัวเองรู้เยอะมากกว่าในสิ่งที่เซ็นโตะรู้

" ถูกอย่างที่นายว่ามา....แพนโดร่าบ็อกซ์มีโครงสร้าง2ชั้น  แต่ว่าเมื่อ3ปีก่อนชิ้นส่วนของเเพนโดร่า2ชิ้นนั้นได้หายไป "

" ทำไมถึงต้องปิดบังเรื่องนี้เอาไว้ด้วยครับ "

" ขืนเรื่องนี้เปิดเผยออกไปก็ได้เกิดเรื่องวุ่นวายนะสิ...เพราะต่างโฮคุโตะเเละเซย์โตะต่างต้องการพลังงานของแพนโดร่าบ็อกซ์ " 

" ว่าเเต่เฟาส์ผ่านระบบความปลอดภัยมาได้ไงกัน "

" นั้นสิ.....เเต่ว่าเห็นมีข่าวลือว่าได้มีคนทรยศ "เก็นโทคุได้หยิบเอาเเท็ปเล็ตเเล้วหยุดภาพๆนึ่งให้ดูซึ่งก็คือนักบินอวกาศที่เป็นคนเปิดแพนโดร่าบ็อกซ์ให้เซ็นโตะดู " หมอนี้ไงล่ะ "

" นักบินอวกาศงั้นหรอ? "

ณ รัฐเซย์โตะ เขตเมืองที่6

บันโจกับซาวะได้นั่งรถมาจนถึงย่านที่อยู่อาศัยรอบข้างที่บางส่วนสภาพดูทรุดโทรมเนื่องจากเซย์โตะนั้นได้มุ่งเน้นฟื้นฟูเศรษฐกิจจนดูเเลไม่ทั่วถึงทั้งสองได้จอดรถใกล้ๆกับคอนโดที่ครอวนาเบะชิม่าได้อาศัยอยู่พร้อมสอดส่องดูความผิดปกติหรืออะไรรึป่าว

" ถึงกับให้ยืมเงินของเซย์โตะ  มาด้วยแบบนี้ช่วยได้มากมายเลย "

" เอาล่ะไปตามหาคอรบครัวนาเบะชิม่ากันเถอะ "  บันโจได้จัดการกินขนมปังในมือเสร็จก่อนจะเริ่มตามหาครอบครัวนาเบะชิม่าทันทีขณะที่กำลังเปิดประตูกำลังจะลงจากรถเเต่ถูกซาวะดึงตัวเอาไว้ก่อน

" นี้เดียวก่อนสิ ที่นี้เต็มไปด้วยกล้องวงจรปิดเเบบนี้ ซุ่มสีซุ่มหาไปแบบนี้ก็โดนจับได้พอดี "

" แล้วทีนี้จะให้ทำยังไงล่ะ "

ทั้งสองทีทำหน้าคุ้นคิดอยากนักก่อนจะหันไปเห็นหน้าบ้านใกล้ๆได้มีรถส่งของทำให้ทั้งสองหันไปมองเเละนึกแผนออกมาได้

ไม่กี่นาทีต่อมาทั้งสองสวมชุดพนักงานส่งของพร้อมเลื่อนกล้องขนาดเท่าคนเข้ามาด้านในคอนโดพร้อมพยายามเอาหมวกปิดหน้าเพื่อไม่ให้มีใครจับได้

" ขอโทษนะค่า เอาพัสดุมาส่งให้คุณนาเบะชิม่าห้อง306ค่ะ "

" อ่อเชิญเลยครับ " เจ้าของคอนโดได้มองเเต่ก็ไม่ได้สงสัยอะไรจึงให้ปล่อยผ่านไป

" ขอบคุณมากครับ/ค่ะ "

ทั้งสองได้รีบเดินไปที่ลิฟท์จนสามารถขึ้นลิฟท์ได้สำเร็จก่อนจะขยับหมวกออกพร้อมถอนหายใจอย่างโล่งอก

" เห้อ....ด่านที1เคลียร์เรียบร้อย " ทั้งสองได้ตีมือกันก่อนจะถึงชั้นที่เขาต้องการเเล้วมาถึงห้อง306

บันโจได้กดกริ้งเเล้วรอจนได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมาทีประตู

" ค่า " ประตูได้เปิดออกปรากฎเป็นผู้หญิงอายุราว40-50ได้เปิดมาเห็นบันโจที่ไม่รอช้ารีบเปิดประตูให้เห็นเต็มๆ

" ครอบครัวนาเบะชิม่าใช่มั้ย "

พอเธอได้ยินบันโจพูดเเบบนั้นก็เกิดกลัวพยายามจะรีบปิดประตูหนีทันที

" นี้เดียว.....ทำหน้าดุไปเเล้ว " ซาวะได้เข้ามาตำหนิบันโจก่อนจะถอดหมวกออกเปิดเผยตัวตน

เพื่อให้ไว้วางใจ " เอิ่มขอโทษนะค่ะ....ภรรยาของคุณนาเบะชิม่าใช่มั้ยค่ะ "

" คะ...ค่ะ "

" พวกเรามาเพื่อคุ้มครองพวกคุณนะค่ะ "

พอเธอได้ยินเเบบนั้นก็รีบเชิญทั้งสองเข้ามาทันทีเเละรีบทำการเก็บข้าวของที่จำเป็นทันที

" คุณรู้จักองค์กรที่ชื่อเฟาส์รึป่าวค่ะ "

" ไม่เลยค่ะ....เดิมทีเขาไม่เคยเล่าเรื่องงานให้ฟังเลย เเต่จู่ๆไม่กี่วันที่ผ่านมาก็บอกให้มาเซย์โตะ " เธอได้นิ่งเงียบไปก่อนจะเอาพาสสปอร์ตเก็บใส่กระเป๋าไป " เป็นคนที่เอาแต่ใจจริงๆ ทำไมถึงได้ส่งพวกเราแค่สองคนมาที่อันตรายแบบนี้กัน เเถมไม่ว่าจะถามยังไงก็ตอบมาเเค่ว่า ฉันจะปกป้องครอบครัว "

บันโจที่นั่งอยู่ห้องนั่งเล่นได้ฟังเเบบนั้นก็เกิดรู้สึกเปลี่ยนความคิดของนาเบะชิม่าไปโดยไม่รู้ตัว

" นี้พี่ชาย " เด็กได้เรียกบันโจหันมาหาเธอขณะที่กำลังเล่นพักเชือกเป็นรูปต่างๆ " หอคอย คุณเต่า ยางยืด เฮลิคอปเตอร์ เก่งมั้ยค่ะ"

" ไม่รู้สิพอดีพี่ไม่เคยเล่นนะ..... "

ซาวะกับภรรยานาเบะชิม่าได้มองดูบันโจกับลูกของเธอเเล้วยิ้มออกมา

" บางทีสามีคุณอาจจะยอมเผชิญกับอันตรายเพื่อปกป้องครอบครัวอยู่ก็ได้นะค่ะ..เพราะงั้นรีบไปหาสามีของคุณเถอะ "

" ค่ะ  "

"  จะได้เจอปะป๋าแล้วหรอ....ไชโย!! "

" นี้รัก ปะป๋ามากเลยงั้นหรอ? " บันโจได้หันมองเด็กที่ดีใจจะได้เจอนาเบะชิม่าจึงได้ถามออกไป

" อื้ม! รักที่สุดเลยล่ะพอเล่นพันด้ายที่ไร ปะป๋าก็จะชมฮารุจังเก่งมากตลอดเลย ชมบ่อยมากๆเลยล่ะ "

บันโจที่ได้ยินแบบนั้นก็แอบทำหน้าเศร้าเเต่ก็กลับมายิ้มให้

" งั้นหรอ....รีบไปหาปะป๋ากันเถอะน่า "

บันโจได้ให้สองแม่ลูกเข้าไปหลบภายในกล่องเเละเข็นออกมาด้านหลังของคอนโดเพื่อหลบกล้องวงจรปิดจนใกล้ถึงรถที่ซาวะไปเตรียมเอาไว้

" อีกเดียวก็ถึงเเล้ว....อดทนหน่อยนะ "

ในระหว่างทีกำลังราบรื่นอยู่นั้นจู่ๆการ์เดี้ยนได้โผล่เข้ามาจับร่างบันโจจนกลิ้งลงไปนอนพร้อมกับเเม่ลูกทั้งสองได้ล้มออกมาจากกล่องกับพื้นก่อนขึ้นคร่อมบันโจพอเขามองดูดีไม่ใช่การ์เดี้ยนของเซย์โตะหรือโทโตะเเม้เเต่น้อย

" ไม่ใช่หุ่นของรัฐบาล....เฟาส์งั้นหรอ " บันโจได้ควักเอาดราก้อนบอทเทิลออกมาแล้วเข้าต่อสู้ทันทีทุกครั้งที่บันโจต่อยออกไปก็จะเป็นเปลวไฟสีฟ้าปกคลุมมือเอาไว้เเต่ว่าก็ยังเเพ้จำนวนจนล้มลงไปกับพื้นเเต่ก็ยังพยายามปกป้องสองเเม่ลูกเอาไว้

ก่อนที่จะมีรถตู้ขับมาชนกวาดการ์เดี้ยนปลิวกระจัดกระจายเเล้วมาจอดต่อหน้าทั้งสามนั้นก็คือซาวะ

" รีบขึ้นมาเร็ว! "

ทั้งสามได้ขึ้นรถเเล้วรีบขับออกไปทันทีจนใช่เวลาไม่นานก็ใกล้ถึงท่าเรือเเละกำลังขับไปยังเรือที่พวกเขามา

" อื้ม...อีกเดียวก็คงจะถึงเรือเเล้วละ "

ทุกคนต่างกำลังดีใจเเต่ก็มีมารผจญที่เกาะตามรถมาด้วยนั้นก็คือการ์เดี้ยนของเฟาส์ได้เกาะหน้ารถซาวะได้พยายามขับเบี้ยงไปมาเพื่อสลัดให้หลุดเเต่ดูเหมือนไม่มีผลก่อนทีที่หัวมันขึ้นเวลานับถอยหลัง

" นาฬิกาจับเวลาหรอ? หรือว่าจะเป็นระเบิดเวลา "

อีกด้านนึ่งทางด้านเรือที่พวกบันโจโดยสารมาได้รอเตรียมพร้อมโดยเฉพาะทางด้านผู้หญิงเจ้าของเรือที่ยืนรออยู่พักนึ่งเเล้ว

" รีบออกเรือเร็วเข้า!!! " เธอได้ยินเสียงตะโกนจึงหันไปตามเสียงพบบันโจกำลังตะโกนพูดอะไรบางอย่าง " เร็ว! "

เธอที่สงสัยจึงพยายามเพ่งมองไปทีหน้ารถพร้อมบันโจที่โบกไม้โบกมือให้ออกเรือพอรถเข้ามาใกล้ก็ได้ยินเสียงบันโจชัดเจน

" ออกเรือเร็วเข้า.....ออกเรือ!!! "

" อะ...อ้าา...ออกเรือเร็วเข้า!!! " เธอได้หันไปสั่งคนขับเรือก่อนทีเธอจะขึ้นพร้อมพร้อมคนขับได้เเล่นเรือออกจากท่า

"  เตรียมตัวโดดนะ "

" โดดหรอ? "

" อิอิ เอาเลย "

ซาวะได้เร่งเครื่องจนความเร็วสูงสุดเเล้วเหยียบคันเร่งจนมิดจนรถพุ้งกระโดดออกจากท่าเเละพวกเขาได้กระโดดออกจากรถทันทีเเละบันโจได้อุ้มเด็กออกมาทั้งสามได้ตกลงบนเรืออย่างเหลือเชื่อขณะที่รถได้เเล่นลงน้ำพร้อมระเบิด

" รอดเเล้วโว้ยยยย!!! "

ณ ร้านNascita

โซอิจิได้หยิบหมวกกันน็อคบนเคาน์เตอร์เหมือนกำลังจะออกไปไหนเป็นเวลาเดียวกันที่คานาเดะและฮิบิกิได้เดินเข้ามาใในร้านพอดี

" อ่า...ทั้งสองคนมาพอดีเลย....ฝากเฝ้าร้านทีนะ "

" เอิ่มมาสเตอร์ค่ะ...จะไปไหนหรอค่ะ "

" พอดีว่ากำลังจะไปทำพาร์ทไทม์นะ "

" อะไรกันละนั้น.....เป็ฯเจ้าของร้านกาแฟแท้ๆแต่กลับทำงานพาร์ไทม์ด้วยเนี่ยนะ? "

" ก็แม้.....บางทีร้านไม่ค่อยมีคนก็ต้องหาเงินทางอื่นบ้าง....เเต่เดียวเซ็นโตะก็กลับมาลองให้หมอนั้นช่วยสอนล่ะกัน "

" คะ....ค่ะ "

" เป็นเจ้าของร้านกาแฟทีพิลึกชะมัดเลย "  คานาเดะได้บ่นออกมาก่อนจะเดินไป

ไม่กี่นาทีต่อมาเซ็นโตะได้เดินเข้ามาในร้านเเละได้มองเห็นทั้งสองอยู่ภายในร้านพอดี

" โอ้ว...พูดถึงก็มาเลยฝากช่วยฝึกฮิบิกิจังด้วยละ " โซอิจิได้กำลังจะเปิดประตูเเต่ก็ต้องหยุดเเล้วหันกลับไปหา

" เอิ่ม...ขอโทษนะครับ " เซ็นโตะได้หันไปจะถามอะไรบางอย่าง " จำได้รึป่าวครับเรื่องเมื่อ1ปีก่อนนะตั้งแต่ตอนนั้นผมก็เป็นบิลด์แล้วต่อสู้มาโดยตลอด....ให้พูดตรงๆผมไม่เคยรู้เรื่องเกี่ยวกับคุณเลยสักนิดเดียว "

"หื้ม....อะไรกันจู่ๆก็ถามมาเเบบนี้ละ ปกติฉันไม่ได้กลัวกินพาสต้าหรือทีฉีดก้นในห้องน้ำด้วย...เธอเองก็รู้ไม่ใช่หรอ "

" มาสเตอร์กลัวที่ฉีดก้นหรอค่ะ...อุ้ก" ฮิบิกิที่ได้ยินเเบบนั้นก็เกือบหลุดขำออกมาเเต่ก็เอามือขึ้นปิดเอาไว้ได้ทัน

" อะ....เอิ่มมันไม่ใช่เเบบนั้นสักหน่อย " โซอิจิได้เห็นหน้าฮิบิกิก็เกิดอาการเขินอายก่อนจะพยายามพูดแก้ตัว "  อะ...แฮ่ม นายนะถูกอดีตครอบงำมากไปเเล้วนะ ที่สำคัญที่สุดคือปัจจุบันไม่ใช่รึไง "

โซอิจิได้ทิ้งคำพูดให้เซ็นโตะเก็บไปคิดร่วมถึงคานาเดะที่ได้ยินแบบนั้นก็คิดตามไปด้วยก่อนที่โซอิจิจะรีบเดินออกจากประตูไปก่อนจะยื่นหน้ากลับมาเพื่อพูดอะไรบางอย่าง

" เอาเป็นว่าฝากดูร้านด้วยละ เชา! "

" ไปดีมาดีนะค่ะ "

" เห้อ " เซ็นโตะได้ถอนหายใจออกมาก่อนจะทำให้คานาเดะที่นั่งอยู่ได้หันไปถาม

" ดูทำหน้าเข้าสิ....เครียดอะไรมางั้นเหรอ? "

" คุณเซ็นโตะเป็นอะไรหรอค่ะ "

เซ็นโตะไม่ได้พูดอะไรนอกจากจะหยิบบิลด์โฟนขึ้นมาพร้อมเปิดรูปๆนึ่งให้ดูนั้นก็คือรูปโซอิจิอยู่ในชุดนักบินอวกาศ

" นะ....นี้มันรูปมาสเตอร์นิค่ะ? "

" ชุดแบบนั้น....นักบินอวกาศนิ "

" อื้ม....ตอนเเรกฉันเองก็แปลกใจมากเลยพอเจอรูปนิน่า "

ระหว่างที่ทั้งสามกำลังคุยกันมิโซระได้เดินออกมาจากตู้เย็นด้วยทีท่าสลึมสะลือ

" เซ็นโตะ...แสมชปรากฎตัวมาแล้วละ " เธอได้ยื่นเเท็ปเล็ตให้ดูเซ็นโตะที่สงสัยจึงหยิบมาดู

" แต่ว่ามันก็แปลกๆน่า....มีทั้งคำว่าทดลองเเละส่วนประกอบไม่เหมือนข้อมูลแบบทั่วไปเลยเนี่ยสิ "

คานาเดะและฮิบิกิได้ยื่นหน้ามาดูก่อนจะมองดูชื่อผู้ส่งทำให้ทั้งคู่ประหลาดใจอย่างมาก

" นี้มัน....บลัดสตาร์คนิน่าค่ะ " ทั้งสองได้ตะโกนพูดออกมาเป็นเสียงทำให้เซ็นโตะและมิโซระมองหน้ากันและกันแปปนึ่ง

" พวกเธอก็รู้จักเหรอ? "

" คนที่ส่งเมลล์ให้พวกเราไปที่ท่าเรือก็เจ้านี้นั้นแหละ " คานาเดะได้ตอบกับเซ็นโตะไป

" งั้นฉันไปก่อนนะ " เซ็นโตะได้คืนเเท็ปเล็ตให้มิโซระเเละกำลังวิ่งไปที่ประตู

" คุณเซ็นโตะ....ให้ฉันไปด้วยเถอะค่ะ " ฮิบิกิได้ตะโกนออกไปทำให้เซ้นโตะที่กำลฃังจะเปิดประตูได้หยุดนิ่งก่อนจะหันไปมองฮิบิกิทีใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความตั้งใจ

" ดะ.....เดียวสิเธอน่ะเป็นเเค่เด็กนักเรียนไม่ใช่หรอ? " มิโซระพยายามจะห้ามฮิบิกิเอาไว้

" เธอเอาจริงงั้นหรอ? การต่อสู้นะไม่ใช่เรื่องที่คนแบบเธอจะรับไหวนะ "

" ค่ะ.....ถึงจะเป็นแบบนั้นแต่ว่ายังไงฉันจะต้องแข็งแกร่งเพื่อให้คุณซึบาสะยอมรับในตัวฉันเหมือนกับคุณคานาเดะเพราะงั้น...ฉันถึงมาอยู่ตรงนี้ไงค่ะ " เธอได้พูดด้วยเสียงหนักแน่นพร้อมก้มขอร้อง

" พาเด็กคนนี้ไปด้วยเซ็นโตะ..... " คานาเดะที่พอเห็นความตั้งใจของฮิบิกิก็ได้บอกกับเซ็นโตะทำเอาตกใจ 

" คุณคานาเดะ "

" จะให้เอาแต่ฝึกอย่างเดียวไม่ได้ต้องลองลงสนามจริงดู.....ในฐานะที่เป็นอาจารย์เธอฉันจะตามไปดูด้วยแบบนั้นคงไม่มีปัญหานะ " คานาเดะได้ลุกขึ้นพร้อมเอามือม้าวเอวบอกกับเซ็นโตะ

" ให้ตายสิ....ช่วยไม่ได้เข้าใจแล้วละ "

" จริงหรอค่ะ " เมื่อเธอได้ยินคำตอบก็ได้เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับยิ้มให้กับเซ็นโตะ

" เซ็นโตะเอาจริงงั้นหรอ? "

" ปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันเอง......ไม่ต้องห่วง " เซ็นโตะพูดจบฮิบิกิและคานาเดะก็รีบวิ่งตามออกไปทันทีและได้เดินทางไปยังตำแหน่งที่แสมชปรากฏตัว

ณ สวนสาธารณะโทโตะ

แสมชได้เดินพร้อมทรุดลงกับพื้นก่อนจะมีออร่าแปลกๆพุ้งออกมาแล้วหายไปก่อนมันจะหันไปด้านข้างพบสูตรสมการจำนวนมากลอยมาหาพร้อมกับเซ็นโตะ ฮิบิกิแลัคานาเดะได้ปรากฎตัวออกมา

" เอาล่ะ....มาเริ่มการทดลองเลยมั้ย "

[ GORILLA! DIAMOND!]

[BEST MATCH]

ARE YOU READY?

" แปลงร่าง "

[ KAGAYAKI NO DESTROYER! GORILLAMOND YEAHHH! ]

[ Bawisyall nescell Gungnir tron ]

 

" ถึงจะไม่ใช่นอยท์แต่ก็ระวังตัวให้ดีละ "

" ค่ะ "

[ Zettai ni...hanasanai kono tsunaida te wa Konna ni hora attakai nda hito no tsukuru nukumori wa ]

สิ้นเสียงบิลด์ได้วิ่งพุ้งเข้าไปต่อสู้กับแสมชทันทีพร้อมกับฮิบิกิที่ยังไม่เกร็งๆเเต่เธอก็พยายามเตะต่อยให้แสมชไปทางบิลด์ด้วยประสบการณ์ของเธอที่ไม่เคยต่อสู้มาก่อนพร้อมกับร้องเพลงไปพร้อมๆกันด้วย

[ Muzukashī kotoba nante iranai yo Ima wakaru kyōmei suru Brave minds ]

แสมชได้ถูกบิลด์ในกำปั้นขนาดใหญ่โจมตีอัดเข้าทีลำท้องหลายครั้งก่อนจะใช่ดาบที่แขนซ้ายฟันใส่แต่ก็ถูกมือข้างที่เป็นไดมอนท์ป้องกันเอาไว้ได้ก่อนที่ฮิบิกิได้ใช่จังหวะนั้นออกแรงต่อยเข้าที่ด้านข้างของแสมชจนกระเด็นไปกับพื้

[ Gutto gutto minagitteku tomedo naku afureteiku Tsumugi aitai tamashī hyakuman no kimochi...sā  Buttobe kono enajī yo ]

" ไม่เลวนิ " บิลด์ได้หันไปชมก่อนจะวิ่งเข้าไปจัดการรับช่วงต่อ

" แบบนั้นแหละ " คานาเดะได้ยืนมองดูทั้งสองต่อสู้กับแสมชอยู่โดยที่เธอไม่รู้ตัวว่าถูกแบล็คอาร์ทที่นั่งเท้าไขว้หางอยู่ที่ม้านั่งไม่ไกลมากได้จับจ้องมาที่เธอพร้อมยิ้มออกมาก่อนที่สายตาของเธอภายใต้แว่นดำได้จับจ้องมองบิลด์และฮิบิกิเป็นพิเศษ

" ...นั้นนะหรอบิลด์นะ.....ช่างงดงามอะไรแบบนี้ "

" เอาล่ะครับคุณผู้หญิง.....ช่วยอะไรนิดหน่อยสิครับ " ชายสวมชุดคล้ายไนท์โร๊คสีแดงเดินมาพร้อมปืนไรเฟิลในมือ

" ช่วยไม่ได้ละน่า " แบล็คอาร์ทได้ลุกขึ้นพร้อมหยิบคฑาที่วางอยู่ข้างๆขึ้นมาเเล้วยิงลำแสงไปตรงทีพวกบิลด์กำลังต่อสู้อยู่ปรากฎเป็นนอยท์กลุ่มนึ่ง

[ Kaihō zenkai! Icchae Heart no zenbu de Susumu koto igai kotae nante aru wake ga nai ]

" นอยท์งั้นเหรอ? " คานาเดะที่ตกใจเมื่อเห็นเหล่านอยท์ที่จู่ก็ปรากฎตัวออกมา

[ NEBURA STEAM!! ]

ไม่นานร่างที่คล้ายกับไนท์โร๊คได้เล่งสตรีมกันรูปแบบไรเฟิลเล่งไปที่แสมชก่อนจะเหนียวไกยิงกระสุนพุ้งเข้าใส่ร่างแสมชสร้างความตกใจให้กับบิลด์และฮิบิกิร่วมถึงคานาเดะที่อยู่ใกล้ๆเป็นอย่างมากก่อนที่มันจะดูดกลืนนอยท์ทั้งหมดเข้ามาในร่างพร้อมร่างกายค่อยๆใหญ่ขึ้นพร้อมกับพลังเพิ่มขึ้นมาไปด้วย

" วะ...หว่า ตัวใหญ่ขึ้นเเล้ว "

" อันตราย!!  " บิลด์ได้พุ้งไปผลักร่างของฮิบิกิหลบเท้าของเเสมชที่จะเหยียบทั้งสองอย่างฉิวเฉียดจนกลิ้งลงไปกับพื้นก่อนทีบิลด์จะลุกขึ้นมาหยิบแรบบิท แกทลิ้งบอทเทิลขึ้นมาใส่แทน

[ RABBIT GATLING! ]

บิลด์ได้กระโดดพุ้งขึ้นไปบนฟ้าใช่ดริลครัชเชอร์และฮอว์คแกทลิ้งกระหน้ำยิงใส่แสมชแต่ก็ไร้ผลก่อนจะถูกตบจนร่างกระเด็นลงไปนอนกับพื้น

" อึก....พลังอะไรกันเนี่ย "

" คุณเซ็นโตะ " ฮิบิกิที่กำลังวิ่งไปเเต่ก็ต้องกระโดดหลบฝีเท้าของแสมชพร้อมกับพยายามจะโจมตีทีเท้าเเต่ก็ไร้ผลเช่นกัน " อึย....เจ็บๆ  "

" แสมชตัวนั้นได้รับแก็สตัวใหม่เข้าไปแล้วละ " จู่ๆได้มีเสียงนึ่งได้ดังออกมาทั้งสองเองก็ได้ยินอย่างชัดเจนและพยายามมองหาต้นต่อเสียงแต่ก็ไม่พบ

" ใครน่ะ? "

" ถึงแม้จะรอดชีวิตไปได้....แต่ก็ยังมีผลข้างเคียงอยู่เช่นต่อสู้อย่างเต็มที่ละกันน่า "

สิ้นเสียงปริศนาบิลด์ได้ยกมือขึ้นมารับฝ่าเท้าที่เหยียบเข้าจนขาจมไปกับดินก่อนจะถูกดาบที่คล้ายปลายปากกาเข้าฟาดทีลำตัวจนกระเด็นลงไปนอนกับพื้นพร้อมอาวุธทั้งสองมือกระเด็นไปคนละทาง

" คุณเซ็นโตะ... " ฮิบิกิที่ได้หันไปเห็นจนเปิดช่องโหว่ให้เเสมชจับตัวได้สำเร็จก่อนทีเธอจะถูกบีบด้วยแรงมหาศาล " อัก....อ้ากกก!! "

" ฮิบิกิ " คานาเดะที่หันไปมองร่างของฮิบิกิที่กำลังถูกแสมชบีบร่างอยู่คานาเดะที่พยายามกวาดสายตาไปมาจนเห็นฮอร์คแกทลิ้งที่ตกอยู่จึงวิ่งเข้าไปเอาขึ้นมาและยิงเข้าใส่แสมชแต่ก็ทำได้แต่สะกิดมันเท่านั้น " โถ้ เอ๋ย....ไม่ได้ผลเลยงั้นเหรอ "

คานาเดะที่กัดฟันยิงต่อไปจนแสมชนั้นได้หันมาสนใจคานาเดะแทนและกำลังจะเดินตรงเข้าไปหาเธอช้าๆ

" อันตราย!! " บิลด์ที่นอนอยู่กับพื้นได้ตะโกนออกไปคานาเดะที่ได้หลับตาลงก่อนที่แสมชจะโจมตีใส่เธอพอผ่านไปหลายนาทีตัวเธอที่ยังไม่เป็นอะไรจึงค่อยๆลืมตาขึ้นช้าก็เห็นร่างของแสมชที่ชะงักไปพร้อมที่หลังของมันมีบางอย่างเเทงเข้ามาที่หลังของมันจนปล่อยมือร่างฮิบิกิตกลงมาคานาเดะจึงรีบวิ่งไปรับร่างของฮิบิกิเอาไว้ก่อน

" ไม่เป็นอะไรนะ "

" คะ...ค่ะ "

บิลด์ได้สังเกตุที่กลางหลังมันคือดริลครัชเชอร์ที่ถูกขว้างมาด้วยแรงมหาศาลปักเสียบเข้าไปในร่างแสมชค่อยๆหันไปข้างหลังช้าพบบันโจได้ยืนพร้อมท่าที่เหมือนพึ่งจะเขวี้ยงอะไรใส่พร้อมเปลวไฟสีฟ้าหายไปเหลือเพียงแค่ไอร้อนเท่านั้น

" บันโจ "

" ตอนนี้แหละรีบจัดการสะ "

" ไม่ต้องบอกก็รู้น่า " บิลด์ได้ลุกขึ้นพร้อมวิ่งออกไปเป็นจังหวะที่แสมชได้ง้างดาบพุ้งเข้ามาเเต่เขาได้กระโดดวิ่งไต่เเขนเเล้วพุ้งขึ้นไปบนฟ้าก่อนจะเอาแรบบิทบอทเทิลออกพร้อมใส่ทากะบอทเทิลลงไปแทน

[ TAKA! GATLING! ]

[ BEST MATCH! ]

ARE YOU READY?

" บิลด์อัพ! "

[ TENKUU NO ABARENBOU!  HAWKGATLING! YEAHHH! ]

" ค้นพบสมการแห่งชัยชนะแล้ว "

บิลด์ได้บินพุ้งเข้าไปพร้อมสาดกระสึนใส่ร่างของแสมชไม่ยั้งขณะที่มันได้สร้างบล็อกพุ้งขึ้นมาจากพื้นดินเพื่อป้องกันเเต่กระสุนทุกนัดได้กลายกระสุนเหยียวบินหลบหลีกเข้าปะทะร่างของมันไม่หยั่ง

[ TEN! TWENTY! THREETY! FORTY! FIFTY! SIXTY! SEVNTY! EIGHTY! ]

ร่างของแสมชได้ถูกห่อหุ้มไปด้วยโดมขนาดใหญ่กว่าตัวเเล้วร่างค่อยรอยขึ้นไปบนฟ้า

[ NINTY! ONEHUNDRED FULLBULLET! ]

" ฮ้ากกก!! "

บิลด์ได้กระหน้ำกระสุนยิงเข้าใส่ร่างแสมชไม่หยั่งจนร่างระเบิดพร้อมตกลงไปนอนกับพื้นก่อนที่ร่างของมันจะหดเหลือตัวเท่าเดิม

" เยี่ยม "

" สำเร็จเเล้ว " คานาเดะได้แบกร่างของฮิบิกิเดินเข้าไปหาบิลด์ที่ร่อนลงที่พื้นพร้อมคืนร่างก่อนจะเอามือดึงดริลครัชเชอร์ที่อยู่บนพื้นขึ้นมาพาดบ่า

" ให้ตายสิ...ไม่คิดเลยว่าจะโยนเจ้านี้มาได้นะ "

" เป็นไงล่ะกล้ามเนื้ออกของฉันคนนี้น่ะ " บันโจได้เดินมาพร้อมเอ่ยชมแรงของเขา

" หึ.....ใช่สะที่ไหนละเพราะดราก้อนบอทเทิลต่างหากล่ะ " เซ็นโตะได้ยินก่อนจะพูดแซวเล่นก่อนจะเอาบอทเทิลเปล่าขึ้นมา

" เอ้....คุณคือนักโทษแหกคุกที่ออกข่าวไม่ใช่หรอค่ะ " ฮิบิกิที่มองหน้าบันโจดีๆก็นึกออก

" ใครเป็นนักโทษแหกคุกไม่ทราบแล้วเธอเป็นใครน่ะ? "

" ฉันทาจิบานะ ฮิบิกิค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ "

" ยินดีที่รู้จัก...ใช่สะที่ไหนกันเหล่า!! "

เซ็นโตะที่ไม่ได้สนใจทั้งสองพร้อมดูดส่วนประกอบออกจากร่างแสมชปรากฎร่างนาเบะชิม่าที่นอนหมดสติอยู่บันโจได้หันไปเห็นก็ตกใจเล็กน้อย

" นาเบะชิม่า " คานาเดะได้หันมองร่างของนาเบะชิม่าที่นอนอยู่ที่พื้นก่อนที่ฮิบิกิและบันโจจะหันตามไปมอง

ทั้ง4ได้เดินทางกลับมาที่ร้านพร้อมนาเบะชิม่าที่นอนอยู่บนเตียงโดยที่ทั้ง4ต่างยืนรอเเละเวลาก็เป็นใจนาเบะชิม่าก็ได้ตื่นขึ้นพร้อมตกใจจนรีบลุกออกจากเตียง

" ในที่สุดก็ฟื้นสักทีนะ " บันโจที่เห็นนาเบะชิม่าก็เดินเข้าไปจับชายเสื้อให้เขาหันมามอง " คงจำหน้าฉันได้ใช่มั้ย "

" นายเป็นใคร? "

"  ขอบอกเลยถ้าเป็นมุขละก็ไม่ขำด้วยนะเฟ้ย....บันโจ ริวกะไง "

" ไม่เห็นรู้จัก...แล้วฉันเป็นใครกัน "

" อย่ามาล้อเล่นน่า!!  ถ้านายจำไม่ได้เเล้วใครจะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของฉันกันละ!!! เห้!! " บันโจที่ได้ยินแบบนั้นก็ได้ต่อยเข้าที่เสาจนทำให้มิโซระเเละฮิบิกิตกใจกลัวก่อนทีเขาจะเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อนาเบะชิม่าเข้ามาหา

จากเสียงที่บันโจได้ดังไปถึงข้างบนซาวะกับภรรยาของนาเบะชิม่าได้ลงมาพร้อมลูกของเธอด้วยความตกใจ

" เกิดอะไรขึ้นนะ " ซาวะได้ถามทันที่พร้อมมองไปหาทุกคนที่อยู่ทั้งสองได้หันไปมาเพื่อหาคำตอบแต่กลับไม่มีใครยอมพูดเลยแม้แต่น้อยจนลูกของนาเบะชิม่าได้วิ่งเข้าไปกอดเจ้าตัว

" ปะป๋า " 

นาเบะชิม่าที่ตอนนี้จำอะไรไม่ได้ก็ตกใจก่อนจะจับลูกของเขาออก

" ดูเหมือนว่าเขาจะสูญเสียความทรงจำนะครับ " เซ็นโตะได้เดินไปบอกข่าวร้ายกับภรรยานาเบะชิม่าพอเธอได้ยินทำตัวไม่ถูกนอกจากวิ่งไปหาถามให้รู้เรื่อง

" จำ....อะไรไม่ได้จริงๆหรอ? "

คำตอบที่เธอได้รับคือความเงียบก่อนที่ลูกของเธอเล่นพันด้ายให้ดู

" ปะป๋าดูสิ....หอคอยคุณเต่า..ยางยืด เฮลิคอปเตอร์!! " ทุกคนที่ต่างมองดูภาพตรงหน้าก็รู้สึกเศร้าใจบันโจได้เดินเข้าไปหานาเบะชิม่าทันทีเเต่เซ็นโตะที่พยายามจะห้ามเเต่ก็ไม่ทัน

" ดูซะสิ....เธอนะฝึกซ้อมเพื่อให้นายดูนะ.....เพราะว่าเขารักนายมากอยากให้นายชม " บันโจที่พูดไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาเเต่พยายามเช็ดออกเพื่อไม่ให้เห็น " เรื่องของฉันจะเป็นยังไงก็ช่าง...แต่อย่างน้อยขอเเค่เรื่องของเด็กคนนี้เท่านั้น ช่วยนึกให้ออกทีเถอะ  นึกเรื่องครอบครัวของนายให้ได้ทีเถอะ!!! "

" บันโจ.... "

" ปะป๋าจำหนูไม่ได้งั้นหรอ.... " 

บันโจได้เดินหนีออกไปก่อนทีเซ็นโตะทนไม่ไหวได้เดินไปหยิบอะไรบางอย่างมา

" ฮารุกะจังความทรงจำของพ่อหนูนะ...ถูกเอาออกไปเเบบนี้เเล้วละ "  " เซ็นโตะได้เดินมาพร้อมหลอดไฟดวงเล็กๆทีเชื่อมกับที่ใส่ถ่านพร้อมพยายามอธิบายแบบที่ไม่ทำให้เธอเศร้าใจโดยเปรียบเทียบกับหลอดไฟที่ไม่มีถ่าน  " เพราะงั้นหนูกับมาม๋าต้องสร้างความทรงจำใหม่ให้กับเขานะ " เซ็นโตะได้อธิบายไปพร้อมเอาเเผ่นอะลูมิเนียมสองอันประกบกัน ก่อนจะหอฟอยเเล้วเอาสายไฟเส้นดำทีเชื่อมกับหลอดไฟหนีบไฟที่เหลอดก็ได้ส่องสว่างขึ้นมา

" ถ้าทำแบบนั้นทุกอย่างต้องกลับเป็นเหมือนเดิมแน่ "

" ใช่เเล้วละจ่ะฮารุนะจัง....ไม่ว่ายังไงก็อย่ายอมเเพ้จนกว่าความทรงจำของปะป๋าจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ " ฮิบิกิได้เดินมาพูดด้วยอีกเเรงทำให้เด็กมีรอยยิ้มอีกครั้ง

" เข้าใจแล้วค่ะ " เธอได้เดินไปหานาเบะชิม่าก่อนจะจับมือของเขาขึ้นมา " เดียวหนูจะสอนเล่นพันด้ายให้ดูน่าค่ะ " ภรรยาของเขาได้เดินมากุ้มมืออีกคนทำให้เขายิ้มออกมาเช่นเดียวกับเซ็นโตะและทุกคนที่เห็นภาพตรงหน้าก็ยิ้มออกมา

" ถ้างั้นเดียวฉันจะพาไปยังที่ปลอดภัยเองค่ะ " ซาวะได้อาสาพาคอรบครัวนาเบะชิม่าไปที่ปลอดภัยก่อนจะจูงมือฮารุกะไปก่อนทีนาเบะชิม่าจะลุกขึ้นเเล้วเห็นอะไรบางอย่สงทีกำเเพงจึงรีบวิ่งเข้าไปดู

" ขวดพวกนี้มัน....ที่ทีเจ้าพวกนั้นอยู่ก็มีเหมือนกัน "

อีกด้านนึ่งที่ฐานลับเเห่งนึ่ง

" ทำไมเเกไม่จัดการไปเลยละสตาร์ค " ไนท์โร๊คที่นั่งอยู่บนเก้าอี้พร้อมหันไปมองชายสวมชุดสีเเดงเดินมาหา

" ก็ฉันเป็นเกมเม็คเกอร์นิน่า..ต้องประเมินสถานการณ์เเละเเผนการณ์ที่ดีที่สุด "

" ขอให้มันจริงอย่างที่นายว่าน่า.... "  แบล็คอาร์ทที่ได้นั่งจิบไวน์เเดงอยู่พร้อมพูดขึ้นมา

" ไม่ต้องห่วง...เป็นไปตามแผนที่วางเอาไว้อยู่แล้ว "

 ก่อนที่นาเบะชิม่ากำลังจะเดินออกไปเข้าได้หันไปเห็นแผ่นที่ติดอยู่กำเเพงจึงวิ่งเข้าไปหาทันที

" เดียวก่อนสิ บอทเทิลนั้นมีเพียงแค่มิโซระสร้างได้คนเดียวไม่ใช่หรอ...ทำไมถึงไปอยู่กับพวกเฟาส์ละ "

ทุกคนต่างหันไปมองมิโซระที่ตอนนี้ได้หลบสายตาก่อนทีเซ็นโตะจะคิดได้อะไรบางอย่าง

ไม่กี่นาทีต่อมาโซอิจิที่พึ่งกลับมาก็ต้องตกใจเสียงเเละเเรงสะเทือนจนหมวกกันน็อคในมือเกือบหลุด

" เกิดอะไรขึ้นเนี่ย "

ตึง!! ตึง!!

เซ็นโตะได้เอาค้อนทุบกำเเพงโดยมีทั้งบันโจ ฮิบิกิและคานาเดะยืนมองอยู่เงียบๆไม่เข้าไปห้ามพูดอะไรจนมิโซระถึงกับเข่าอ่อนทรุดลงไปนั่งกับพื้น

" อะไรๆ ทำเสียงดังไปถึงข้างบนเลยเนี่ย " 

" มาสเตอร์ "

"คุณพ่อเซ็นโตะนะ "

" หยุดนะจะทำอะไรนะเซ็นโตะ "โซอิจิที่หันไปเห็นจึงรีบเข้าไปห้ามเซ็นโตะเอาไว้ทันทีเซ็นโตะที่ไม่สนใจก็ทุบต่อไปเรื่อยๆจนหยุดก่อนจะหยิบบางอย่างออกมาจากกำเเพง

" นั่นมัน? "

" ลวดลายเหมือนเเพนโดร่าบ็อกซ์เลย "

" นี้มันหมายความว่าไงกัน...ทำไมคุณถึงมีชิ้นส่วนแพนโดร่าบ็อกซ์กัน" เซ็นโตะได้ถามกับโซอิจิไปแต่เจ้าตัวไม่ได้ตอบอะไรมีเเต่ความเงียบ " ตอบมาสิ!! "