Kamen rider Build & Symphogear Re:Boot

ตอนที่ 60 : Christ Love Story 3

ณ อาพร์ทเม็นของคริส

ภายในห้องนอนคริสที่ตอนนี้กำลังนอนคาบปรอทวัดไข้ในสภาพหน้าที่ซีดพร้อมแก้มที่แดงจากอุณภูมิในร่างที่สูงเพราะอาการไข้เธอที่ตอนนี้มองตามัวไปหมดก่อนที่เซ็นโตะได้เดินเข้ามาพร้อมเอาปรอกวัดไข้ที่ปากของเธอออกมาเพื่อมาเช็คไข้

" 39.5องศาเลยเหรอเนี่ย.....ดูท่าจะไข้หนักน่าดูเลยนะคริส " เซ็นโตะได้บอกผลวัดไข้ให้คริสที่นอนอยู่บนเตียงฟัง " เดียวจะไปเตรียมข้าวต้มให้รอแปปนะ "

" ก็....บอกแล้วไง.....แค่ไข้หวัดฉันอยู่เองได้นะ "

" เน่ๆๆ...สภาพแบบนั้นอย่างฝืนน่า...นอนไปสะ " เซ็นโตะได้หันหลังมาพูดก่อนจะเดินออกจากห้องไป

หลังจากที่เซ็นโตะได้ออกมาจากก็ตรงไปทีครัวเพื่อที่จะเตรียมทำข้าวต้มให้คริสกินทันที

----FLASH BACK----

ไม่กี่ชั่วโมงก่อนที่Nascita

" จะให้ฉันไปหาคริสทีอพาร์ทเม็นเหรอ.....มีปัญหาอะไรรึเปล่า? " เซ็นโตะที่ได้นั่งจิบกาแฟไปพร้อมอีกมือที่ถือบิลด์โฟนแนบหูอยู่ซึ่งทางปลายสายคือฮิบิกิกับมิคุที่ติดต่อเข้ามา

" พอดีว่าได้ยินมาจากเพื่อร่วมห้องของคริสนะคะ....ว่าวันนี้คาดเรียนพอลองติดต่อแล้วดูแล้วเสียงดูเหนื่อยๆมากเลยนะคะ "

" จริงๆพวกเราก็อยากจะไปหาคริสจังหรอกนะค่ะ.....แต่ว่าคงจะว่างอีกที่ก็ช่วงเย็นระหว่างนี่ก็ขอให้คุณเซ็นโตะเข้าไปดูคริสจังด้วยนะคะเดียวพอเสร็จธุระแล้วชั้นกับมิคุจะเข้าไปเอง "

" งั้นเหรอ....เข้าใจแล้วละเดียวฉันจะลองเข้าไปดูให้แล้วกัน " เซ็นโตะได้กดวางสายก่อนทีมิโซระจะขึ้นมาจากฐานทัพ

" เซ็นโตะมีอะไรเหรอ? "

" เห็นว่าคริสไม่ได้ไปเรียน....ก็ว่าจะเข้าไปดูสักหน่อยเธอไปเป็นเพื่อนหน่อยสิ "

" โทษทีน่าพอดีว่าฉันไม่ว่างแล้วละ.....พอดีว่าจะออกไปซื้อของกับคุณซาวะสักหน่อยนะ "

" เอ้ะ...ไงงั้นละถ้างั้นบันโจ "

" ถ้าจะเอาฉันไปก็หมดสิทธิ์แล้วละ...ฉันโดนยัยมิโซะลากไปด้วยนะ " บันโจที่วิดพื้นอยู่ก็ได้ตอบออกมาโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นมาตอบเซ็นโตะ

" เอ้!!! ไงงั้นละเนี่ย "

" โอ้ะ.....ใกล้ถึงเวลานัดกับคุณซาวะแล้ว....นี่ๆๆๆบันโจไปกันได้แล้ววว "

" ถามจริงๆเลยนะ.....ฉันไม่ไปไม่ได้เหรอ " บันโจได้ลุกขึ้นไปถามกับมิโซระด้วยสีหน้าที่ค่อยอยากไปเท่าไร

" ถ้านายไม่ไปละก็ " มิโซระได้หยุดพูดก่อนจะควักเอากรรไกรขึ้นมาขู่ที่จะตัดน้องชายของบันโจ " เดียวแม่ก็เฉือนสะหรอก "

" คราบบบบ!!! ผมอยากไปมากเลยละครับ....เอาล่ะมิโซระไปเร็วๆๆๆ " บันโจที่พอโดนไปแบบนั้นก็รีบคว้าเอาเสื้อกันหนาวตัวเองวิ่งออกจากร้านไปทันที

" โอ้วววว.....ต้องแบบนี้สิ...ถ้างั้นเซ็นโตะก่อนออกจากร้านอย่าลืมล็อคด้วยละ " มิโซระได้หันมาบอกกับเซ็นโตะตอนนี้นั่งสตั้นไปก่อนจะออกจากร้านไปปล่อยให้เว็นโตะนั่งเคว้งอยู่คนเดียว

" โกหกน่าา!!! " 

หลังจากที่เซ็นโตะถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวก็ได้ล็อคร้านและขับแมชชีนบิลด์เดอร์มาถึงหน้าอพาร์ทเม็นที่คริสอยู่

" ที่นี่เหรออพาร์ทของคริสนะ " เซ็นโตะได้เก็บแมมชีนกลับมาเป็นบิลด์โฟนเหมือนเดิมก่อนจะเดินเข้าไปในอพาร์ทเม็นซึ่งก็ได้รับคีย์การ์ดเข้าอพาร์ทเม็นมาจากเก็นจูโร่เซ็นโตะได้เดินมาหยุดอยู่หน้าห้องๆนึ่ง 

" ห้องนี่สินะ.... " เซ็นโตะได้หยิบคีย์การ์ดขึ้นมาก่อนจะสแกนประตูแล้วเปิดออก " ขออนุญาตินะคราบ " พอเซ็นโตะเปิดประตูเข้าไปก็ต้องตกใจเมื่อพบร่างคริสที่นอนหมดสติอยู่กลางห้อง

" เห้!....คริสเป็นอะไรรึเปล่า " เซ็นโตะได้รีบวิ่งเข้าไปหาคริสทที่นอนคว้ำหน้าอยู่ที่พื้นก่อนจะจับให้นอนหงายก็พบคริสที่ที่นอนหอบไม่เป็นจังหวะพร้อมตามเนื้อตามตัวที่ร้อนไปหมด " เป็นไข้เหรอเนี่ย...ให้ตายเถอะน่า " 

----FLASH BACK END----

" เป็นคนที่ไม่ตรงกับใจจริงๆเลยน่า " เซ็นโตะที่บ่นพึมพำอยู่คนเดียวก็ก้มหน้าก้มตาทำข้าวต้มไป

ไม่กี่นาที่ต่อมาเซ็นโตะได้เดินกลับเข้ามาพร้อมถาดใส่ข้าวต้มและยาแก้ไข้

"  เอาล่ะ....เรียบร้อยแล้วละ " เซ็นโตะได้เอาถาดข้าวต้มวางไว้ที่โต๊ะหัวเตียงก่อนจะเข้าไปจับขยับให้คริสลุกขึ้นมานั่งโดยที่มีหมอนให้พิง " มาเดียวฉันป้อนให้ " เซ็นโตะได้เอาเก้าอี้มานั่งข้างพร้อมถือถ้วยข้าวต้มมาพร้อมช้อน

" ดะ....เดียวสิ...นี่นายคิดจะทำอะไรนะ " คริสที่พอเห็นเซ็นโตะที่กำลังจะทำอะไรเธอจึงพยายามพูดห้ามเอาไว้ก่อน

" ทำอะไรนะเหรอ...ก็จะป้อนจ้าวต้มให้กินไง....คนป๋วยอย่างเธอต้องกินนะจะได้กินยา "

" มะ....ไม่ต้องหรอกน่าเดียวฉันกินเองก็ได้ "

" เน่...เวลาแบบนี้คนป๋วยต้องอยู่เฉยๆเข้าใจมั้ย....ถ้ายอมอยู่เฉยๆฟังดีๆพอหายแล้วเดียวฉันจะพาเธอไปกินของอร่อยๆเข้าใจมั้ย "

" กะ.....ก็ได้ " คริสได้แต่ยอมโดยดีก่อนที่เซ็นโตะจะตักข้าวต้มขึ้นมาพร้อมเป่าเบาๆให้หายร้อนและป้อนให้เธอกินแรกเธอก็เลิกลั่กไม่กล้าใช้เวลาอยู่เกือบนาทีหลัตาปี้ยอมให้เซ็นโตะป้อนกินในสภาพที่หน้าแดงกว่าขึ้นไม่ใช่เพราะไข้แต่เป็นเพราะเธอเขินจนหน้าแดงเป็นลูกตำลึง

" เป็นไงบาง...พอจะโอเคมั้ย "

" อะ....อื้อ...ก็...อร่อยดีเหมือนกับตอนนั้นเลย....ตอนที่นายช่วยฉันเอาไว้ "

" อ่อ....งั้นเหรอจะว่าไปตอนนั้นเธอไม่ค่อยยอมเปิดใจเลยนิน่า....แต่ก็ดีแล้วละที่ฉันช่วยเธอเอาไว้จนทำให้พวกเรามาอยู่กันตอนนี้ถึงแม้ตอนเจอครั้งแรกเธอจะอัดฉันจนตกน้ำไปก็เถอะ " เซ็นโตะที่พูดไปก็แอบขำตัวเองก่อนจะป้อนข้าวต้มให้คริสต่อเมื่อเธอนึกถึงตอนที่เจอครั้งแรกแล้วเธอทำร้ายเซ็นโตะจนบาดเจ็บหนักจนเธอแอบโทษตัวเองอยู่

จนเวลาผ่านไปคริสก็ได้กินข้าวต้นจนหมดพร้อมกับกินยาเรียบร้อยเซ็นโตะได้เอาผ้าขนหนูชุบน้ำหมาดๆวางบนหน้าผากของคริวก่อนจะหันไปยกถาดข้าวต้มลุกออกไปกำลังจะออกจากห้องคริส

" นอนพักสะนะถ้ามีอะไรก็เรียกฉันได้เลยไม่ต้องเกรงใจ " เซ็นโตะได้หันมาพูดก่อนจะออกจากห้องไป

" ทำไมหมอนั้น....ถึงต้อทำดีกับเราขนาดนี้....ทั้งๆที่เราทำกับหมอนั้นขนาดนั้นแท้ๆ " คริสได้พึมพำกับตัวเองก่อนจะนึกย้อนอีดตกลับไป

----FLASH BACK----

" อะไรกัน....นี่นะเหรอมาสไรเดอร์อ่อนปวกเปียกจริงๆ " คริสที่สวมเกราะNehushtunพูดดูถูกใส่บิลด์ที่นอนอยู่ที่พื้น

" เด็กผู้หญิงงั้นเหรอ? " 

" เด็กแล้วมันทำไมละย่ะ!! " คริสที่พอโดนบิลด์ออกมาเป็นเด็กก็หัวร้อนขึ้นมาก่อนจะควบคุมแส้คริสตัลพุ้งเข้าโจมตีใส่บิลด์ทันที

บิลด์ได้ลุกขึ้นก่อนจะเอาฮอว์คแกทลิ้งยิงเข้าใส่แส้เพื่อเบนวิถีของมันออกแต่ถึงอย่างงั้นมันหักเลี้ยวเข้าโจมตีใส่จากด้านข้างจนร่างของบิลด์กระเด็นออกมานอกโกดัง

" อึก....บ้านะแส้มันหักเหได้เอง....อย่างกับมีชีวิตเลย " บิลด์ที่กำลังจะลุกขึ้นแต่ก็รู้สึกถึงบางอย่างที่มาปรากฎอยู่ที่ข้างหลังพอหันไปก็ถูกชกเข้าที่หน้าและเตะตัดเข้าทีท้องจนกระเด็นกลิ้งไปอีกครั้งแต่ก็ถูกเข้าโจมตีซ้ำไปซ้ำมาจนกลิ้งไปมาเหมือนลูกบอลก่อนจะโดนเตะอัดขึ้นฟ้าจนลอยไปข้างบนก่อนจะกางปีกออกต้านเอาไว้ " เร็ว...จนมองไม่ทันเลย! "

" ยังเร็วที่จะตกใจนะ " คริสพูดขึ้นพร้อมอยู่ข้างหลังของบิลด์พอหันไปก็ถูกโจมตีอีกครั้งจนร่างปลิวกระเด็นอัดลงกับพื้น

" อ่อนเกินไปจริงๆ....นี่ยังใช้พลังไม่ถึง20%เลยด้วยซ้ำนะ " คริสได้ร่วมพลังทั้งหมดเอาไว้ที่ปลายแส้คริสตัลข้างขวาเอาไว้จนพลังงานก่อตัวเป็นลูกพลังสีขาวแล้งเหวี้ยงขว้างไปทางของบิลด์

บิลด์ที่พยายามจะหลบแต่ด้วยอาการบาดเจ็บจากการโดนโจมตีอย่างต่อเนื่องจึงไม่มีเรี่ยวแรงพอจะหลบจนโดนการโจมตีเข้าไปเต็มกลางร่างจนเกิดระเบิดพร้อมบิลด์ไดรฟเวอร์ที่ตกลงพื้นก่อนที่ร่างของเซ็นโตะจะกระเด็นตกน้ำไป

" ได้สติเเล้วหรอ " คริสได้ยินเสียงนึ่งก่อนจะรีบหันไปพบกับเซ็นโตะก็ได้รีบลุกขึ้น

" แก "คริสตั้งท่าป้องกันตัวเเต่เนื่องจากบาดเเผลจึงทำให้ทรุดเเต่เซ็นโตะรีบเข้าไปรับร่างเอาไว้ทันก่อนทีเธอจะล้ม

" นี้คือวิธีการขอบคุณคนที่ช่วยเหลือหรอเนี่ย " เซ็นโตะได้บ่นออกมาเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆวางร่างของคริสลงนอนเหมือนเดิมก่อนห่มผ่าให้

" ทะ...ทำไมถึงช่วยฉันกันละ " คริสที่พยายามพูดเเต่ไม่ค่อยชัดเพราะบาดแผล

 " ยูกิเนะ คริส ผู้ครอบครองเรลิท ชิ้นที่ 3 ธนูในตำนานอิจีว่า ลูกสาวของเป็นนักเล่นไวโอลีนชื่อดัง ยูกิเนะ มาสาโนริ เเละ เเม่ของเธอคือนักร้องชื่อดัง โสเนตโต เอมุ ยูกิเนะ  "

" ทำไมถึงรู้ได้ละ " คริสที่ได้ยินประวัติย่อของเธอก่อนจะรีบลุกขึ้นมานั่งบนเตียง

" เรื่องนั้นช่างมันเถอะ.....ตอนนี้เธอคงหิวเเล้ว " เซ็นโตะได้ยกชามข้าวต้มใส่ถาดเดินไปหาข้าวต้มร้อนๆกลิ่นเข้าจมูกคริสก่อนที่เซ็นโตะนั่ง

" ฉะ...ฉันไม่หิวสักหน่อย " คริสที่จ้องมองข้าวต้มเเต่ได้หันหน้านี้ไม่ยอมกินก่อนทีท้องของเธอร้องออกมากังพอสมควรจนทำให้เธอหน้าเเดงด้วยความอายเซ็นโตะที่นั่งขำก่อนจะเอามือขึ้นปิดปากกลั้นขำ

" ถ้ายังไม่อยากกินละก็.....งั้นจะวางไว้ตรงนี้ละกันเเละอีกอย่างชุดของเธอกำลังซักอยู่นะ " เซ็นโตะวางถาดข้าวต้มไว้ข้างๆเเล้วเดินไปที่คอมพิวเตอร์ของตัวเอง

คริสที่มองดูข้าวต้มตรงหน้าไม่ละสายตาก่อนจะทนไม่ไหวจึงได้หยิบมากินอย่างโหยหาเว้นโตะที่เเอบหันไปมองก็ยิ้มออกมาเธอใช่เวลาไม่นานก็ได้กินจนหมดพร้อมกระดกน้ำดื่มล้างคอ

" ทำไม....กันละทั้งทีเราเป็นศัตรูกันเเท้ๆ "

" แสดงว่าเธอรู้สินะว่าฉันเป็นใครนะ " เซ็นโตะได้ขยับเก้าอี้เข้าไปหาคริสที่อยู่บนเตียง " ฉันอยากจะถามอะไรเธอหน่อยนะ "

" ทั้งทีนายสืบเรื่องของฉันมาขนาดนั้นเเล้วยังต้องการอะไรอีกละ "คริสที่ดูเหมือนจะไม่ให้ความร่วมมือก็ทำเอาเซ็นโตะถอนหายใจออกมา

" งั้นขอถามตรงๆเลยนะ.....ผู้หญิงที่สวมNeshutanสีทองนั้นนะเป็นคนที่ดูเเลเธอมาสินะ "

" ฟีเน่งั้นหรอ....ฉันในตอนนี้นะถูกเขี่ยทิ้งเเล้วละ "

" เขี่ยทิ้งงั้นหรอ? "

" ฉันนะ.....ไม่สมควรต้องมาให้นายสงสารหรอก.....ฉันนะได้ทำร้ายผู้คนมากมายนับไม่ถ้วนจนเเทบจะไม่สามารถยกโทษให้ตัวเองได้ " คริสที่พูดไปพร้อมกับก้มมองดูที่มือของตัวเองที่กำลังสั่น

" แล้วสิ่งนั้น....เธอต้องการทีจะทำจริงๆรึเปล่าละ "

" เรื่องนั้นนะ......ใครมันจะต้องการกันละ!!! " คริสได้ตะโกนออกมาโดยที่เซ็นโตะนั้นได้มองดูเธอเเละได้รู้ว่าเขากับเธอนั้นต่างเคยทำผิดมาเหมือนกันจึงเข้าใจความรู้สึกของเธอได้ดี " ที่ฉันทำไปนะเพื่อให้ฟีเน่.....ไม่ทอดทิ้งฉันก็เท่านั้น "

" เธอน่ะ.....ไม่ต้องทำอะไรเเบบนั้นเเล้วละ " เซ็นโตะได้เดินเข้าไปเอามือเเตะลงบนหัวของคริสจนทำให้เธอได้เงยหน้าขึ้นมามอง " เธอน่ะไม่ต้องทนทุกข์อยู่คนเดียวอีกต่อไปเเล้วละ "

สิ้นคำพูดของเซ็นโตะน้ำตาของคริสได้ไหลออกมาไม่หยุดก่อนเธอจะร้องออกมาไม่หยุดโดยมีเซ็นโตะค่อยอยู่เป็นเพื่อน 

" ทำไมกันล่ะ....ทั้งๆที่ไม่ได้ขอให้ช่วยเเท้ๆแล้วทำไมทั้งที่นายไม่มีเกียร์ ทั้งๆที่ไม่เกี่ยวข้องเเท้ๆ ทำไมต้องมาช่วยฉันด้วย!!!! "

" ที่ฉันปกป้องเธอไม่ใช่เพราะว่าเธอมีเกียร์หรืออะไรหรอกคงเพราะเป็นผู้ใหญ่กว่านิดหน่อยเท่านั้นเอง " 

" ฉันน่ะเกลียดผู้ใหญ่ที่สุดทั้งป๊ะป๊าเเละหม่าม๊าที่ตายไป ก็สุดจะเกลียดที่สุดพวกขี้เกลียดเอาเเต่ฝันเฟื้องนั่นนะฉันน่ะต่างกัน ช่วยเหลือผู้อพยพในสงครามกอบกู้โลกด้วยการร้องเพลงผู้ใหญ่ดีๆเขาไม่เพ้อฝันกันเเล้ว หากอยากให้สงครามหายไปจริงๆ ละก็ไปขยี้พวกที่ถือครองพลังเเละหวังก่อสงครามซะสินั่นคือวิธีที่สมเหตุสมผลที่สุดเเล้ว!!! "

"  ผิดเเล้วล่ะคริส " บิลด์ตะโกนขึ้นจนคริสหันไปหา " คิดว่าทำเเบบนั้นเเล้วสงครามมันจะหยุดงั้นหรอถ้าหากทำเเบบนั้นละก็จะมีคนที่เจ็บปวดเเละล้มตายเป็นเเบบนั้นเธอเองก็ไม่ต่างอะไรกับพวกคนใหญ่คนโตเเบบนั้นหรอกน่า "

" ฉ....ฉันน่ะ " คริสที่ทำหน้าตะลึงไปเล็กน้อยก่อนจะถอยหลังไปทีละก้าว " ร....เรื่องนั้นนะ"

" สิ่งที่พ่อเเม่ของเธอต้องการทำจริงเเละส่งไปให้ถึงเธอก็คือ.....ความเข้าใจเเละการให้อภัยไงล่ะ "

"  ทำไมล่ะ...ไม่เห็นเข้าใจเลย "

" พ่อเเม่เธอน่าจะเเสดงให้เห็นเเล้วนี้ความฝันที่ไม่สั่นคลอนของพวกเขาถึงเธอบอกว่าเกลียดเเต่พ่อเเม่ของเธอคิดว่าเธอนั้นเเหละสำคัญที่สุด "

" ความฝันของปะป๋า...กับหม่าม๊าหรอ "

----FLASH BACK END ----

" ไม่เข้าใจเลยจริงๆ " คริสที่นึกย้อนกลับไปแต่ก็ยังคงไม่เข้าใจจนหลับตาลงหลับพักผ่อนไปในขณะที่เธอนั้นกำลังหลับก็ได้ฝันถึงบางอย่าง

ในตอนที่เธอยังเด็กๆอยู่นั้นเธอที่ตอนนี้อยู่ท่ามกลางกองไฟพร้อมสิ่งปลูกสร้างที่ถูกถล่มจากการระเบิดและภายในเปลวไฟนั้นก็พบกับร่างสองร่างที่กำลังโดนไฟครอกและร้องด้วยออกมาอย่างทรมาณ

" อ้ากกก!!! "

" ไม่นะ...ร้อนๆ...อ้าาาา!!! "

" ปะป๋า!!! หม่าม๋า!!! " คริสในตอนเด็กที่เหมือนจะพยายามตะโกนเรียกพ่อแม่ของเธอก่อนที่จะมีเงาสองร่างเดินออกมาจากกองไฟแทนจะเป็นพ่อแม่ของเธอแต่กลับซากศพพ่อแม่ของเธอที่ถูกไฟครอกได้กระโจนพุ้งเข้ามาหา " ม่ายยยยยยย!!!! "

" เกิดอะไรขึ้นนะคริส! " เซ็นโตะที่พอได้ยินเสียงคริสตะโกนก็รีบเข้ามาก็เห็นร่างคริสที่ยังคงตะโกนละเมอและสีหน้าที่ดูกำลังหวาดกลัวจึงรีบเข้าไปหา

" ไม่นะ....ไม่นะๆๆๆ ปะป๋า...หม่าม๋า.... " คริสที่ยังคงพึมพำอยู่แบบนั้นจนเซ็นโตะมาถึงตัว

" คริส...คริสนี่! คริส " เซ็นโตะที่เขย่าร่างของคริสไปมาจนเธอลืมตาตื่นด้วยสีหน้าที่หวาดกลัวถึงกับเธอลุกขึ้นมานั่งทั้งเนื้อทั้งตัวนั้นเต็มไปด้วยเหงื่อ " คริสเธอโอเคมั้ย? "

"  อึก...ฮึก....ฉะ...ฉันนะ " คริสที่ค่อยๆหันไปหาเซ็นโตะช้าก่อนที่จะรีบพุ้งเข้ากอดทันทีพร้อมกับตัวสั่นกลัว " ไม่เอาน่ะ....ห้ามทิ้งฉันไปไหนขอร้องละ "

" ไม่เป็นไรแล้ว....ฉันจะอยู่ข้างเธอเอง " เซ็นโตะได้เอามือทั้งสองโผ้เข้ากอดโดยที่ไม่สนใจว่าคริสจะยังมีไข้อยู่รึเปล่าก่อนที่คริสจะร้องไห้ออกมาไม่หยุด 

เวลาผ่านไปสักพักนึ่งจนคริสรู้สึกดีขึ้นโดยที่เธอนั่นนอนหันหน้าหนีเซ็นโตะพร้อมหน้าของเธอแดงแจ้กว่าเดิมขณะที่เซ็นโตะที่นั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียงไม่ห่าง

" เธอฝันร้ายงั้นเหรอ...."

" ระ....เรื่องนั้นนะ....แบบว่า "

" เข้าใจแล้วๆ.....ไม่บอกก็ไม่เป็นไร " เซ็นโตะที่ดูออกจึงไม่ได้เซ้าซี่อะไร

" คือว่า....ช่วยเช็ดตัวให้หน่อยจะได้รึเปล่า " คริสที่พูดออกไปก็ทำเอาเซ็นโตะนั้นถึงกับสตั้นไปพร้อมกับหน้าแดงขึ้นมาคริสที่เหมือนพึ่งจะรู้สึกก็หน้าแดงแจ้ " ละ...ลืมมันไปสะเอาเป็นว่า...มะ....ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ "

" เอิ่ม....อ่า....นั้นสินะจะให้ผู้ชายมาทำแบบนี้มันไม่เหมานะละน่า...ฮ่าๆๆ "

" กะ....ก็จริงอยู่...ตะ...แต่ว่าถ้าเป็นนายละก็...ฉันไม่ว่าหรอกนะ "

" เอาจริงดิ!? " เซ็นโตะที่ตกใจเมื่อได้ยินคำตอบของคริสจนตัวเองหน้าแดงไปหมดจนสุดท้ายเซ็นโตะออกไปเอาผ้าขนหนูพร้อมกับขันน้ำกลับมา 

" ฝะ.....ฝากด้วยนะ" คริสที่พูดติดๆขัดพร้อมกับหน้าแดงกล้ำก่อนที่เธอจะค่อยเสื้ออกทำให้เห็นแผ่นหลังของเธอชุ่มไปด้วยเหงื่อ

 

" ขะ.....ขออนุญาตินะครับ " เซ็นโตะที่ถึงกับไปไม่เป็นจนต้องกลืนน้ำลายก่อนจะเอาผ้าขนหนูค่อยๆเช็ดหลังของคริสช้าๆต่างฝ่ายต่างก็เขินกันไปเขินกันมา

" เน่....จนป่านนี่ฉันยังไม่เข้าใจเลยว่าทำไมนายถึงต้องพยายามที่จะช่วยฉันขนาดนั้นด้วย " คริสที่จู่ๆถามคำถามแบบนั้นขึ้นมาก็ทำให้เซ็นโตะนั้นได้แต่เงียบไม่พูดอะไร

" ยังจะถามอีกเหรอ.....ก็เคยบอกไปแล้วไงว่า " เซ็นโตะที่กำลังจะตอบก่อนที่จู่ๆคริสได้หันมาและกระชากเซ็นโตะขึ้นมาอยู่บนเตียงและคร่อมตัวเซ็นโตะเอาไว้ 

" ดะ.....เดียวสิทำอะไรของเธอนะ!? " เซ็นโตะที่ตกใจก่อนที่คริสในสภาพเปลือยท่อนบนทั้งหมดจนหลับตาปี้ก่อนจะรู้สึกถึงหยดน้ำลงบนหน้าเซ็นโตะที่ค่อยๆลืมตาขึ้นมาก็ต้องตะลึงเมื่อคริสที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้กำลังร้องไห้ออกมา " คริส.... "

" ช่วยตอบมาที่เถอะ.....ว่าเพราะอะไรกันทั้งๆที่ฉันทำร้ายนายไปขนาดนั้นตั้งใจจะเอาชีวิตของนายแท้ๆ.... " คริสที่พูดไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด " บอกมาที่สิ....ว่านายนะต้องการอะไรถึงได้ช่วยฉันเอาไว้นะ "

" ไม่ได้ต้องการอะไรทั้งนั้นแหละ " เซ็นโตะได้ตอบออกไปทำให้คริสที่ได้ยินคำตอบนั้นก็ถึงกับตาเบิกกว้างก่อนที่จะรู้สึกถึงมือของเซ็นโตะที่ยื่นมาลูบหัวเธอเอาไว้ " การที่จะต้องช่วยคนจำเป็นจะต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ.....ต่อให้คนตรงหน้าจะเป็นมิตรหรือศัตรูก็ตาม..... "

" ดีแล้วแน่เหรอ.....ทั้งที่ฉันทำกับนายไปขนาดนั้นเนี่ยนะ "

" ก็บอกไปแล้วไง " เซ็นโตะที่ค่อยยันตัวลุกขึ้นมานั่งช้าพร้อมกับจ้องไปที่คริสโดยไม่ละสายตา " ฉันนะให้อภัยเธอไปแล้ว.....เพราะงั้นเธอควรจะปล่อยวางแล้วซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเองให้มากกว่านี้นะ "

" นายบอกให้ฉันซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเองงั้นสินะ " คริสได้ทวนคำพูดของเซ็นโตะอีกครั้งก่อนจะกดร่างของเซ็นโตะลงไปนอนอีกครั้ง

" เอ้ะๆๆๆ.....เดียวทำอะไรของเธอนะจู่ๆก็ " เซ็นโตะที่ตกใจก่อนที่คริสนั้นจะจ้องมาที่เขาพร้อมกับใบหน้าทีแดงกล้ำก่อนจะค่อยๆก้มลงไปช้าๆ " ดะ....เดียวก่อนครับคุณ ยูกิเนะ คริสคราบใจเย็นๆก่อนนะครับ!? " เซ็นโตะที่พยายามห้ามแต่คริสที่ดูท่าทางจะไม่ยอมฟังใบหน้าของเธอเริ่มเข้ามาใกล้เซ็นโตะเรื่อยๆจนเซ็นโตะได้ยินเสียงลมหายใจของคริสก่อนที่ลิ้มฝีปากของคริสนั้นจะจูบกับเซ็นโตะจู่ๆหน้าก็ฟุบลงที่ซบลงบนร่างของเซ็นโตะแทน

" อะ....โอ้โห้วว....นึ่งว่าจะโดนสะแล้วสิ...(  โอ้ย...หัวใจแทบวาย ) " เซ็นโตะที่พยายามจะลุกแต่ก็ถูกคริสนั้นกอดร่างเอาไว้ไม่ให้ไปไหนทำให้เซ็นโตะก็ได้แต่ปบ่อยให้เป็นแบบนั้นต่อไป " เลวร้ายสุดๆ....มีหวังได้ติดไข้แน่เลย " เซ็นโตะได้บ่นพึมพำออกมาก่อนจะหันไปมองดูใบหน้าของคริสตอนหลับในตอนนี้กำลังยิ้มอยู่เซ็นโตะที่เห็นแบบนั้นก็ยิ้มออกมา

วันรุ่งขึ้นที่หน้าทางเข้าลิเดียนฮิบิกิและมิคุที่กำลังเดินเข้าโรงเรียนหลังจากที่ได้ยินสิ่งที่มิคุพูดให้ฟัง

" อะ...เอ้คุณเซ็นโตะติดไข้จากคริสจังงั้นเหรอ "

" อื้ม....ดูเหมือนว่าจะหนักด้วยละ.....เห็นว่าวันนี้คริสลาอีกวันเพื่อไปดูแลแทนคำขอโทษที่ทำให้ติดนะ "

" น่ากลัวจริงๆไข้เนี่ย.....เอาไว้หลังเรียนกเสร็จแล้วพวกเราไปเยี่ยมกันดีกว่าเนอะ "

" อื้มม "

เวลาเดียวกันที่ฐานทัพลับใต้ดินNascitaคริสที่ได้เห็นสภาพของคนที่อยู่บนเตียงทำเอาเธอนั้นถึงตกใจอย่างมากเมื่อคนที่นอนโทรมอยู่บนเตียงเซ็นโตะที่ติดไข้มาจากคริสเมื่อวันก่อนเข้าไป

" นะ...นี่ฉันทำให้นายติดไข้หนักขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย "

" อะ.....อ่าา....ก็ตามนั้นแหละ " เซ็นโตะได้พูดออกมาในขณะที่เอาผ้าห้มแทบปิดปากพร้อมแผ่นแปะลดไข้ที่อยู่บนหน้าผาก

" ตะ...ต้องขอโทษจริงๆด้วย "

"  อ....อะ....เอาเถอะเธอหายดีก็โอเคแล้วละ " 

" เอาเป็นว่าเพื่อเป็นการขอโทษฉันจะดูแลนายเองแล้วกัน "

" เอ้....แบบนั้นจะดีเหรอแล้วเรื่องโรงเรียนละ "

" น่าๆ....เรื่องนั้นนะช่างมันเถอะ " คริสได้เอากระเป๋าไปวางไว้ที่เก้าอี้ก่อนจะค่อยๆหันหลังมา " คือว่า....เรื่องเมื่อวาน...เอิ่มคือ "

" เข้าใจแล้วละน่า.....ฉันจะไม่บอกใครหรอก...สบายใจได้อีกอย่างเธอไม่เห็นจำเป็นต้องดูแลฉันก็ได้ " เซ็นโตะพูดจบและพยายามจะลุกขึ้น 

" คนป๋วยติดเตียงอย่างน้อย....ต้องโดนแบบนี้สินะถึงจะยอมนะ " คริสได้เดินตรงเข้าไปหาเซ็นโตะช้าๆทำท่าเหมือนจะชกจนเซ็นโตะหลับตาปี้แต่เธอนั้นไม่ได้จะชกแต่กลับก้มลงไปจุ้บแก้มของเซ็นโตะข้างนึ่งเบาๆ

" อัก.... " เซ็นโตะพอโดนคริสจู่โจมอย่างไม่ทันตั้งตัวก็ถึงกับนิ่งไปจนหน้าแดงแจ้ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนหมดสภาพ "อะ...อะ...อะ"

" ทำตัวดีๆแล้วนอนพักสะนะ.....คุณนักฟิสิกส์อัจฉริยะ "