ตอนที่ 104 : AXZ ตอนที่ 5 จิ้กซอแห่งความทรงจำ
มิโซระ : นักฟิสิกส์อัจฉริยะ คิริว เซ็นโตะหรือมาสไรเดอร์บิลด์และเหล่าซิมโฟเกียร์ได้เดินทางไปสถาบันคาซานาริที่ตั้งอยู่ที่โฮคุโตะเพื่อทำการถอดรหัสข้อมูลที่เก็บกู้มาจากวาเวลและเวลาเดียวกันเซ็นโตะได้เดินทางไปยังบ้านเก่าเพื่อหาข้อมูลลอสบอทเทิลแต่ในขณะนั้นเองบาวาเรีย อิลูมินาติก็เข้าโจมตีสถาบันคาซานาริไหนจะยังหญิงสาวปริศนาที่ดูเหมือนจะมีอดีตกับคุณมาเรีย เซเรน่าอีกมีแต่เรื่องเข้าไม่หยุดเลยนี่แค่4ตอนเองนะ!! จะวุ่นวายไปใหญ่แล้วไหนจะเรื่องต้องมาดูแฟชั่นแปลกวิตถารของเก็นโทคุอีก!!
ซาวะ : ดะ....เดียวก่อนสิมิโซระจังใจเย็นๆก่อนพูดรั่วเกินไปแล้ว
มิโซระ : พูดไม่ทันขาดคำก็มาเลยนะ เก็นโทคุนายใส่ชุดอะไรของนายเนี่ย!!!!
เก็นโทคุ : ชุดนี้คือชุดที่จะพิชิตใจของเธอยังไงละ
มิโซระ : พิชิตบ้าบออะไรกัน....เฉยเเบบนี้ไม่ควรออกอากาศเปลี่ยนใหม่สะ!!!
เก็นโทคุ : อะไรกันนนี้ฉันเปลี่ยนลุคขนาดนี้ยังไม่รับไม่ได้อีกหรอ!!!
มิโซระ : ใครมันจะไปรับได้กันละอีตาวิตาถาร
เก็นโทคุ : ว่าใครวิตถารไม่ทราบ!!!
ซาวะ : เอาๆๆ สตอป!!! เพื่อไม่เป็นการเสียเวลาไปดูกับว่าพวกเซ็นโตะคุงจะรอดมั้ยในตอนที่5กัน
---------------------------------------------------
" อะ.....อึก " คริสทีรู้สึกตัวก่อนจะตั้งสติแล้วยันตัวลุกขึ้นแล้วกวาดสายตามองไปรอบก็ต้องตกใจกับภาพตรงหน้าของเธอคือหลุมขนาดใหญ่ที่แต่เดิมคือสถาบันคาซานาริ
" นี้มัน...เกิดอะไรขึ้นกันนะ "
" สถาบันคาซานาริ ถูกทำลายอย่างสิ้นซากเลย " ซึบาสะได้เอ๋ยถามออกมาหลังจากที่ได้เห็นความเสียหายขนาดใหญ่ตรงหน้าก่อนที่คานาเดะได้ลุกออกมาจากกองซากเศษหินพร้อมๆกับครอสที่เอาตัวบังเศษหินไม่ให้โดนเซเรน่า
" ทุกคนปลอดภัยกันนะ " คานาเดะได้ตะโกนถามเพื่อความแน่ใจก่อนจะกวาดสายตาไปมองเห็นพวกฮิบิกิที่ยืนอยู่ปากหลุมและครอสกับเซเรน่าที่พึ่งลุกขึ้นใกล้ๆนั้นก็พบกับพวกยูมิที่พึ่งลุกออกมา
" แล้วพวกพี่มาเรียกับคุณเซ็นโตะละ " เซเรน่าได้ทักขึ้นมาก่อนที่ก้อนอิฐใกล้ขยับไปมาและถูกผลักออกจนปรากฎร่างของคิริกะได้ออกมาจากซาก
" คิริกะจัง "
" ทำใจดีๆเอาไว้นะมาเรีย " คิริกะได้หันไปมองมาเรียที่พึ่งได้สติโดยมีชิราเบะค่อยประครองเอาไว้อยู่
" มาเรีย "
" อัก....อ่าาา....พวกเรายังมีชีวิตอยู่งั้นหรอ? " มาเรียที่เหมือนจะได้สติก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้ " เซ็นโตะละ? " มาเรียที่เห็นว่าไม่เห็นว่าเซ็นโตะไม่อยู่ก่อนจะรีบลุกขึ้นเเล้วพยายามมองหาก่อนที่เศษหินจะขยับสั่นไปมาไม่ไกลมาเรียจึงวิ่งเข้าไปหาและดันเอาพวกเศษหินที่ทับถมอยู่ปัดออกทั้งหมดจนพบร่างของเซ็นโตะที่นอนหมดสติอยู่
" ทำใจดีๆเอาไว้...เซ็นโตะ เห้! "
" คุณเซ็นโตะ? " ฮิบิกิได้วิ่งตามพร้อมกับคนอื่นๆเห็นมาเรียที่กำลังเรียกสติเซ็นโตะกัน
" อะ....อึก....คงไม่ใช่ว่าฉันตื่นมาในสวรรค์หรือนรกหรอกนะ " เซ็นโตะที่ได้สติจึงรู้สึกสับสนไปมาก่อนจะทำให้คนอื่นโล่งใจโดยเฉพาะมาเรีย
" ตาบ้าทำให้เป็นห่วงนะรู้มั้ย " มาเรียตะคอกใส่เซ็นโตะไปก่อนจะดึงมากอดทั้งน้ำตาเซ็นโตะที่ตอนนี้กำลังมึนๆอยู่จนไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรก่อนจะนึกถึงเหตุการณ์ก่อนที่จะโดนพลังของอดัมซัดไปพร้อมกับสถาบันคาซานาริขึ้นมาได้
---- FLASH BACK ----
บิลด์ได้ร่วมพลังทั้งหมดเอาไว้ที่ฟูลบอทเทิลบลาสเตอร์และยิงกระสุนสีรุ้งเข้าปะทะกับลูกพลังนิวเคลียร์ของอดัมเพื่อต้านเอาไว้ไม่ให้ไปถึงสถาบันคาซานาริ
" เป็นคนที่ดื้อดึงจริงๆน่า.....ถ้างั้นละก็!! " อดัมที่เอ๋ยเมื่อเห็นความพยายามของบิลด์ก่อนจะยิ้มออกมาเเล้วยัดยิงพลังใส่ไปอีกจนทวีความรุนเเรงมากขึ้นหลายเท่าตัวจนดันการโจมตีของบิลด์จนสลายหายไปก่อนที่จะพุ้งเข้ามาหาบิลด์จู่ๆก็ได้มีแสงสีขาวนึ่งได้ปรากฎขึ้นมาตรงหน้าของบิลด์ได้ต้านพลังของอดัมเอาไว้จนเกิดแรงกระแทกซัดร่างของบิลด์กระเด็นลงไปนอนกับพื้นพร้อมกับคืนร่าง
" อัก.....อะไรกันอีกละเนี่ย " เซ็นโตะได้ยันตัวลุกขึ้นมามองไปที่แสงสีขาวตรงหน้าก่อนที่แสงนั้นจะค่อยๆจางลงปรากฎเป็นร่างบิลด์สีขาวที่ยืนใช้มือดันพลังของอดัมเอาไว้
" บิลด์งั้นเหรอ? " เซ็นโตะที่ตกใจอย่างมากก่อนจะนึกกลับไปก่อนจะนึกออกว่าเคยเห็นมาก่อน " บิลด์สีขาวในตอนนั้นนิ "
บิลด์สีขาวได้ยื่นอีกมือและใช้พลังผลักร่างของเซ็นโตะปลิวกระเด็นออกไปก่อนที่บิลด์สีขาวนั้นจะลดมือลงทำให้พลังของอดัมได้กระทบลงพื้นจนเกิดเป็นระเบิดขนาดใหญ่ทำลายสถาบันคาซานาริหายไปจนไม่เหลือซาก
---- FLASH BACK END ----
" ไม่ใช่ฝันแน่ๆ....บิลด์สีขาวนั้นเป็นใครกันแน่ " เซ็นโตะที่พึมพำกับตัวในใจแต่ก่อนจะคิดอะไรมากกว่านี้ก็ได้มีบันโจเดินเข้ามาสะกิดให้ได้สติ
" ก็ไม่รู้หรอกน่าว่านายรอดมาได้ยังไง.....แต่ฉันคิดว่าไม่กี่วิต่อไปนายคงไม่น่ารอดแล้วละ " บันโจได้กระซิบข้างหูเซ็นโตะนั้นทำให้เจ้าตัวหันไปมองรอบๆก็ถึงกับขนลุกขึ้นมาทันทีเมื่อบรรยากาศที่จู่กวนอึดอัดพร้อมสายตาที่เพ้งมองมาที่เขาเต็มไปหมด
" อะ.....อ่าา ขอโทษนะครับช่วยเลิกมองแบบนั้นสีกทีเถอะ "
หลังจากพ่ายแพ้ที่โฮคุโตะได้สูญเสียสถาบันคาซานาริไปพร้อมกับข้อมูลจากวาเวลS.O.N.Gก็ได้ทำการเคลื่อนพลกลับที่โทโตะโดยทันทีซึ่งมาเรีย ชิราเบะและคิริกะได้เดินทางกลับไปที่ศูนย์บัญชาการใหญ่พร้อมกับพวกยูมิและเซเรน่าโดยที่พวกมาเรียต้องไปทำการตรวจร่างกายหลังจากฝืนใช้เกียร์โดยที่ไม่มีลิ้งเกอร์ไป
ขณะเดียวกันภายในห้องบัญชาการย่อยบนรถบรรทุกที่กำลังเดินทางกลับพวกฮิบิกิก็กำลังนั่งฟังสรุปภารกิจจากปากของเก็นจูโร่โดยที่มีบันโจนั่งฟังอยู่ด้วย
" ถึงจะไม่อยากจะพูดก็เถอะแต่ว่า....พวกเราแพ้หมดรูปเลยละ "
" แต่อย่างน้อยถึงแม้พวกเราจะแพ้หมดรูป....พวกเราก็ได้พบกับหัวหน้าใหญ่ขององค์กรบาวาเรียอิลูมินาติเป็นที่เรียบร้อยแล้วละครับ " โอกสว่ากล่าวจบก่อนจะเปิดภาพของอดัมจากเมื่อขื้นขึ้นมาให้ทุกคนได้เห็นพร้อมกับพวกเซนต์เจอร์แมนที่อยู่ในชุด Faust Robes " อดัม ไวส์เฮิบส์และ.... "
" นักเล่นแร่แปรธาตุ..... Faust Robes "
" ตอนที่พวกซึบาสะเข้าปะทะกับเจ้าพวกนั้น จู่ๆพลังของอิกไนท์ถูกลบล้างออกไป ทำไมถึงเป็นแบบนั้นไปได้ละ? " คานาเดะได้ถามเข้าประเด็นใหญ่ทันทีเกี่ยวกับอิกไนท์ก่อนจะหันไปหาเอลฟไนท์เพื่อขอคำตอบ
" Lapis philosophorum หรือเรียกอีกอย่างก็คือศิลานักปราชญ์ เป็นผลงานสุดท้ายที่นักเล่นแร่แรธาตุทุกคนล้วนทำขึ้นมาอย่างสมบรูณ์แบบ พลังของมันคือการลบล้างเปลวไฟทั้งหมดที่มาจากนรกและคำสาป และที่อิกไนท์ถูกชำระล้างไปนั้นก็เพราะว่า Dainsleif นั้นคือดาบต้องสาป "
" สรุปให้เข้าใจง่ายๆก็......ศิลานักปราชญ์ของอีกฝ่ายนั้นเป็นศัตรูโดยธรรมชาติกับอิกไนท์ใช่รึเปล่า "
" จะว่าแบบนั้นมันก็ได้ฮะ "
" ความเจ็บปวดในตอนนั้นมันเหมือนกับร่างกายจะถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆเลย " ซึบาสะได้เล่าความรู้สึกในตอนนั้นออกมาให้ทุกคนฟัง
" พลังนั่นมันควรจะเป็นของทางนี้ไม่ใช่รึไง? " คริสที่รู้มันสลับกันไปมาระหว่างพลังของศิลานักปราชญ์กับอิกไนท์ที่พวกเธอมี
" พวกคุณมาเรียกับพวกยูมิและคุณเซ็นโตะที่กลับไปโทโตะก่อนหน้านี้จะปลอดภัยรึเปล่าค่ะ " ฮิบิกิได้ถามกับโทโมซาโต้ด้วยความเป็นห่วง
" ถ้าพวกคุณอิตาบะบาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้นแต่ก็ต้องนอนรักษาตัว....คุณเซ็นโตะก็เหมือนเดินส่วนทางพวกคุณมาเรียถึงตอนนี้จะยังไม่ได้รับรายงานแต่ก็ไม่มีผลกระทบอะไรมาก อีกอย่างเซเรน่าจังเองก็ตามดูแลอยู่ไม่ห่างคงไม่เป็นไรหรอก "
" ไม่ต้องเป็นห่วงพวกนั้นหรอก.....สามคนนั้นนะสุดยอดอยู่แล้วเนอะ " บันโจที่พูดออกมาเพื่อให้ฮิบิกิหายห่วงพร้อมกับส่งสายตาเพื่อให้คนอื่นในห้องเห็นด้วย
" ถึงจะเป็นคำพูดง่ายๆจากปากของเจ้าบ้ากล้ามไร้สมองก็เถอะ.....แต่ก็อย่างที่หมอนั้นว่าแหละน่า " คริสที่เหมือนจะเห็นด้วยกับสิ่งที่บันโจพูดจึงได้พูดออกมา
" ว่าใครบ้าฟะอย่างหน่อยก็เติมคำว่ากล้ามเนื้อลงไปด้วยสิ!! "
" อะไรของนายก็ฉันเติมไปให้แล้วไงยะ!! "
ทุกคนในห้องที่เห็นการกระทำของทั้งสองก็ทำให้บรรยากาศในห้องหายตรึงเครียดลงไปบางเล็กน้อยในระหว่างนั้นเองเครื่องสื่อสารของโอกาว่าได้ดังขึ้นมาก่อนที่เข้าจะหยิบขึ้นมาพร้อมเป็ฯตราสัญลักษณ์บนหน้าจอทำให้เขานั้นรู้ตัวทันที่ก่อนจะเดินเข้าไปกระซิบข้างหูของเก็นจูโร่
" ผบ.ครับ คามาคุระเรียกตัวนะครับ "
" สงสัยคงจะไม่ได้เรียกไปเพื่อแค่ตำหนิสะแล้วสิ " เก็นจูโร่ที่เหมือนจะรู้ชะตากรรมดีแต่ก็ได้ยิ้มสู้นั้นทำให้ซึบาสะนั้นเห็นปฏิกิริยาของเก็นจูโร่และโอกาว่าเข้าจนเริ่มสงสัยขึ้นมา
ณ โรงเเรมตากอากาศ ในเซย์โตะ
" ดูเหมือนว่าคุณไม่ได้ตั้งใจจะลบพวกซิมโฟเกียร์กับไรเดอร์ไปสินะ " เจนนี่ได้ยืนพิงกำเเพงกอดอกได้หันไปถามกับอดัมที่นั่งอ่านหนังสือบนเตียงโดยมีทิกกี้ที่เอาหน้ามาคอเคลียเหมือนกับเเมว
" แสงของลาพีสสามารถปัดเป่าความมืดของอิกไนท์ออกไปได้.....ชัยชนะเป็นของพวกเรา " เซนเจอร์แมนได้หันมาพูดกับอดัม " ถึงอย่างนั้น "
" เล่นซะเอาพวกเราเกือบแหลกไปด้วยซะเเล้ว "
" แทนที่จะจัดการพวกมันไปให้หมดแต่กลับปล่อยให้รอดไปแบบนี้เนี่ยนะ คิดบ้าอะไรอยู่ "
" ทุกคน อดัมอุตส่าห์มาเเล้วทั้งทีนะ....อย่าเอาเเต่คิดมากเเล้วมีความสุขกันเถอะ " ทิกกี้ที่ลุกขึ้นมาพูดขณะที่คนอื่นยังเคืองกับการกระทำของอดัม " ทุกคน!!! "
" ช่างเถอะทิกกี้....ไม่ต้องไปคิดมากหรอฉันคิดว่าการมาของฉันจะทำให้ทุกอย่างน่าประทับใจซะอีกแต่ก็นะ " อดัมได้ยื่นมือไปหยิบหมวกขึ้นมาสวมก่อนจะลุกจากเตียงพร้อมทิกกี้ที่กอดเเขนของเขาตามไปด้วย " ฉันน่าจะปล่อยให้พวกเธอจัดการกับพวกเสี้ยนหนามกันเองคงไม่เป็นไร "
" ท่านลอร์ด ท่านคิดจะไปไหนนะ "
" ทิกกี้บอกว่าอยากจะดูเหล่าดวงดาวน่ะ...อีกอย่างการทดลองเองก็สำเร็จเเล้วใช่ไมล่ะ...งั้นก็ถึงเวลาลงมือเเล้วเเละใช้พลังของพระเจ้านะ " อดัมพูดจบก่อนจะเดินออกจากห้องเจนนี่ที่พอเห็นแบบนั้นก็ได้แยกตัวออกไปอยู่ที่ระเบียงและได้รายงานความคืบหน้าให้กับทางอุสึมิฟัง
" อย่างที่บอก...ดูเหมือนว่าแผนการณ์ของอดัมไวส์เฮิบส์จะสำเร็จไปอีกขั้นและกำลังเดินเนินขั้นต่อไป "
" งั้นเหรอ.....พวกมันจะทำอะไรก็ปล่อยมันไปขอแค่อย่างน้อยอย่ามาขัดขว้างพวกเราก็พอแล้ว.... "
" เข้าใจแล้วทางนี้ก็จะทำการจับตาดูต่อไป " เจนนี่ได้ตอบกลับก่อนจะได้ยินเสียงของอีโวลต์ได้หัวเราะออกมาจนดังลั่นมาถึงสายของเธอ " เกิดบ้าอะไรขึ้นถึงได้หัวเราะอย่างกับคนบ้าแบบนั้นละ "
" เรื่องนั้นผมอเองก็ไม่รู้เหมือนกัน " อุสึมได้พูดพร้อมหันไปมองอีโวลต์ที่เปลี่ยนร่างกายเป็นโซอิจิกำลังนั่งหัวเราะอย่างสนุกพร้อมมองดูมือของตัวเอง
" ความสุข ความเศร้า ความโกรธ ความตกใจ....ความรู้สึกของมนุษย์สำหรับฉันทั้งหมดเพียงเเค่แสดงไปตามจินตนาการของฉัน " อีโวลต์ที่พูดไปพร้อมลูบลอสบอทเทิลที่อยู่ในแนพโดร่าพาเนลสีดำไปมาด้วยสีหน้าที่กำลังตื่นเต้น " แต่ว่า......ในตอนนั้นฉันก็ได้มีความรู้สึกของมนุษย์ขึ้นมา " อีโวลต์ได้เดินเข้าไปหานักวิทยาศาสตร์คนนึ่งที่สวมชุดกันเเก็สที่นั่งอยู่ที่หน้าคอมเเละเเตะไหล่เบาๆ
" ช่างวิเศษอะไรอย่างนี้...ฮ่าห์ๆๆๆ "
ณ เทรนนิ่งรูม01
ภายในห้องได้ทำการจำลองเมืองขึ้นมาพร้อมสร้างอรูคานอยท์ออกมาจำนวนมากโดยที่พวกมันได้ได้ยินล้อมชิราเบะและคิริกะเอาไว้ทุกทิศทางซึ่งพวกเธอก็ได้หันมามองหน้ากันและกันก่อนจะหยิบเอาเกียร์ออกมาจากใต้เสื้อ
[ Zeios Igalima raizen tron ]
คิริกะได้สวมใส่เกียร์ก่อนจะถุ้งเข้าไปใช่เคียวของเธอสะบั้นร่างของอรูคานอยท์ตรงหน้าขณะที่เกียร์ของเธอเริ่มปฏิกิริยาต่อต้านทำให้เกียร์ของเธอช็อตเป็นช่วงทางชิราเบะเองก็เช่นกันเเต่ทั้งสองคนก็ยังคงกัดฟันฝืนต่อสู้ไปเรื่อยๆ
เเต่พอเวลาผ่านไปเกียร์ก็เริ่มมีปฎิกิริยาขัดขืนร่างกายของพวกเธอทั้งสองไม่คิริกะที่กัดฟันฝืนพุ้งเข้าไปหวังจะจัดการกับอรูคานอยท์ตรงหน้าแต่ก็ไม่สามารถทนเอาไว้ได้จนเคียวของเธอเกิดแตกกระจายเป็นชิ้นพร้อมกับร่างที่กำลังล่วงลงไปนอนกับพื้น
" คิริจัง! " ชิราเบะที่เห็นก่อนจะพยายามเข้าไปรับเเต่คาซึมิที่โผล่เข้ามาเมื่อไรไม่รู้ก็เข้ารับร่างคิริกะเอาไว้ได้ทันก่อนที่ชิราเบะจะถึงตัวพร้อมเกียร์สลายหายไป
" ยัยบ้า.....คิดจะตายกันรึไง "
" พี่..คาซึมิน"
" ชิราเบะจัง คิริกะจัง " ฮิบิกิที่ได้วิ่งเข้ามาในห้องพร้อมกับคริส เอลฟไนท์ร่วมถึงมาเรียที่ฝืนลุกออกมาจากเตียงก็เดินตรงเข้าไปหาทั้งสองอย่างรวดเร็ว
" ไม่มีลิ้งเกอร์แท้ๆ ทำไมต้องฝืนตัวเองขนาดนี้ด้วย " มาเรียได้ถามกับทั้งสองทันทีซึ่งชิราเบะและคิริกะก็ต่างมองตากันและกัน
" พวกเรานะไม่อยากจะพึ่งลิ้งเกอร์ในการต่อสู้อีกแล้ว " ชิราเบะได้ตอบขึ้นมาทำให้ทุกคนีท่ได้ยินตกใจขึ้นมา " เพราะงั้นพวกเรา...ถึงต้องฝึกยังไงละ "
" ถ้าหากว่าอัตราการซิงค์โครเพิ่มขึ้น ลิ้งเกอร์ก็ไม่จำเป็นอีกเดส " คิริกะได้ลุกออกจากอ้อมแขน
" แต่ว่าจะฝืนมากเกินไปไม่ได้นะ.....แบบนี้ก็เหมือนกับฆ่าตัวตายเลยนะ "
" คนที่มีอัตราการซิงโครที่เสถียร์อย่างคุณฮิบิกิไม่มีทางเข้าใจหรอก!!! " ชิราเบะที่จู่ๆหันมาตะคอกใส่ฮิบิกิทำเอาเจ้าตัวถึงกับตกใจและเถียงอะไรไม่ได้อีกจนได้แต่เงียบเพียงอย่างเดียว
" จนถึงตอนนี้ก็ไม่ได้ทำตัวเป็นประโยชน์อะไรได้เลย.... "
" ต่อหัวใจจะตื่นเต้น....แต่มันกับข่มขืนอยู่ดี.... "
" ทำตามสบายเถอะ " มาเรียที่จู่ๆด้พูดออกมาทำเอาทุกคนต่างตกใจ
" คุณมาเรีย "
" จนกว่าทั้งคู่จะพอใจ....ฉันจะค่อยอยู่เพื่อไม่ให้เกิดอันตรายเอง "
" ไม่ใช่ว่าตัวเองก็จะเพิ่มอัตตราการซิงโครเพิ่มด้วยอีกหรอกนะ....ถ้าเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไงละแล้วคนที่ค่อยอยู่ข้างหลังจะรู้สึกยังไงละ!! " คริสที่ไม่เห็นด้วยได้พูดค้านขึ้นมา
" ถึงจะเป็นแบบนั้น....พวกเราจะค่อยเอาแต่รอให้ลิ้งเกอร์เสร็จสมบรูณ์ก็ไม่ได้.....ต่อให้พวกเราต้องฝืนร่างกายแค่ไหนก็ตาม "
" พี่มาเรีย ชิราเบะจัง คิริกะจัง " เซเรน่าที่ได้ยืนมองทั้งสามด้วยความเป็นห่วงในขณะเดียวกันนั้นเอลฟไนท์เองก็รู้สึกผิดขึ้นมาเกี่วกับที่ตัวเธอคือผู้รับผิดชอบทำลิ้งเกอร์
" ที่พวกเธอคิดนะผิดแล้วละ " เซ็นโตะได้เดินเข้ามาในห้องพร้อมตามตัวที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผลทำให้ทุกคนในห้องต่างตกใจเมื่อได้เห็น " คิดว่าจะตายไปโดยที่ไม่สนใจความรู้สึกของคนอื่นเลยงั้นหรอ....จะยอมแพ้แบบบนี้จะดีแล้วเหรอ "
" เเต่ว่าพวกเรานะ.... "
" พวกเรายังมีหนทางอยู่.....ทีจะสามารถสร้างลิ้งเกอร์ขึ้นมาได้ " เซ็นโตะได้พูดขึ้นทำให้ทุกคนตกใจยกเว้นเอลฟไนท์ที่เมหือนจะรู้ว่าเซ็นโตะตั้งใจจะบอกอะไร " การหาจิ้กซอส่วนสุดท้ายของปริศนาที่ถูกทิ้งไว้สิ่งที่ดร.เวลได้ทิ้งเอาไว้ที่พวกเรายังเเก้ไม่ได้....และกุญเเจที่จะทำให้ได้ขิ้กซอมาก็คือ อากาโทลัมยังไงละ "
" อากาโทลัมนะหรอ? "
" จริงๆเรากับคุณเซ็นโตะก็ปรึกษากันมาสักพักเเล้ว....ความสามารถของอากาโทลัมก็คือ การควบคุมเวกเตอร์ได้ ซึ่งบางครั้งมันก็ส่องแสงระหว่างต่อสู้ นจะต้องเป็นการมองเห็นภาพที่ส่งสัญญาณไฟฟ้าไปยังสมอง "
" พวกเราเลยคิดว่ามันอาจจะช่วยในลดภาระของร่างกายได้เพื่อการนั้นต้องใช้เจ้านี้ " เซ็นโตะได้หยิบจีเนียสบอทเทิลขึ้นมา
" จีเนียสบอทเทิลงั้นหรอค่ะ? " ฮิบิกิได้หันมองดูจีเนียสบอทเทิลในมือของเซ็นโตะ
" ถ้าหากใช้ส่วนประกอบของจีเนียสเพื่อกระตุ้นร่างกายและผนวกกับลิ้งเกอร์.....ตามทฤษฎีแล้วก็จะสามารถสร้างสูตรลิ้งเกอร์ที่ไม่ใช่เพื่อกระตุ้นอัตตราการซิงโคร.....แต่จะเป็นการเพิ่มและพัฒนาค่าซิงโครรวมไปถึงฮาซาร์ดเลเวลไปพร้อมๆกัน "
" งั้นก็หมายความว่าไม่จำเป็นต้องพึ่งลิ้งเกอร์งั้นหรอ? "
" ถ้าทำการวิเคราะห์คลื่นไฟฟ้าในตัวของคุณมาเรียเเละผนวกกับพลังของจีเนียสของคุณเซ็นโตะได้ละก็ "
" แต่ถึงแม้จะมีหนทางแล้ว....ไม่มีเวลเเล้วทำได้ยังไงกันล่ะ? " คริสได้หันไปถาม
" ทุกคนช่วยตามมาที "
เซ็นโตะและเอลฟไนท์ได้พามาที่แล็บของพวกเข้าก่อนจะพบเครื่องอุปกรณ์ที่เหมือนเอาไว้ที่หัว
" สิ่งนี่มัน " เซเรน่าที่พอเห็นอุปกรณ์ตรงหน้าก็นึกออกทันที
" ใช่แล้วฮะ.....Direct Feedback System ของที่ดร.เวลได้ทิ้งเอาไว้ให้ก่อนหน้าที่เราแะลเซ็นโตะได้ทำการทดสอบเพื่อรักษาให้กับคุณเซเรน่าเรียบร้อยแล้วแต่ตอนนั้นมีความเสี่ยงสูงเกินไป ตอนนี้เราได้ดัดเเปลงด้วยการเล่นแร่แปรธาตุลงไปด้วยการแปลงจิตใต้สำนึกให้เป็นสัญญาณไฟฟ้าส่งไปยังสมองของอีกฝ่ายโดยตรง "
" พูดง่ายๆก็คือ สามารถเข้าไปในสมองของคนอื่นได้ละน่าในทางทฤษฎีละน่าเพราะว่าสมองก็เหมือนกับเขาวงกต....ถึงแม้ว่าเจ้าเครื่องนี้จะถูกดัดแปลงใหม่แล้วแต่มันก็ยังอันตรายอยู่ดี.....ถ้าเกิดผิดพลาดขึ้นมาจิตใตสำนึกของคนที่เข้าไปก็จะหายไปตลอดกาล " เซ็นโตะอธิบายไปพร้อมกับหันไปมองมาเรีย " รู้ว่าอันตรายขนาดนี้แล้ว....ยังจะทำอยู่อีกรึเปล่า "
" ลุยกันเลย....เดิมทีพวกเราก็เป็นคนที่เข้ากับลิ้งเกอร์ได้ดีที่สุด.....จะยอมปล่อยโอกาสแบบนี้หายไปได้ยังไงกัน "
" แต่ว่ามันอันตรายเกินไปนะ " ชิราเบะที่ไม่เห็นด้วยที่จะเสี่ยง
" มาเรียอาจจะตายก็ได้นะเดส "
" ทีพวกเธอเองก็เหมือนกันนั้นเเหละ " มาเรียได้หันไปดุใส่ทำเอาทั้คู่ต่างรู้สึกสำนึกเเต่ตัวเธอเองก็ไม่ได้โกรธอะไรทั้งนั้น " การสังเกตุการณ์หรือก็คือเธอเองก็จะเสี่ยงด้วยใช่มั้ย "
" นั้นคือการต่อสู้ของเรา......ขอให้เราสู้ด้วยเถอะ คุณมาเรีย "
ณ บ้านหลักตระกูล คาซานาริ
ซึบาสะและคานาเดะที่นั่งรออยู่ด้านนอกโดยที่ด้านในมีเก็นจูโร่เเละยัทซึฮิโระอยู่ข้างในเเละเบื้องหน้าของทั้งสองคือหัวหน้าตระกูลคาซานาริ คาซานาริ ฟุโดอยู่
" ยอมให้ศัตรูบุกเข้ามา...ทำให้สถาบันคาซานาริที่มัตสึชิโระถูกทำลาย...และทำให้พวกเราสูญเสียสถานที่ทีมีตั้งแต่สมัยสงครามไป "
" พวกเราโดนไล่ตามมาจากต่างประเทศเเละไม่สามารถขับไล่ไปได้มันเป็นความผิดของทางนี้เอง...ครั้งหน้าพวกเราจะไม่ "
" พอเเค่นั้นเเหละ " คาซานาริ ฟุโดที่ไม่สนใจฟังคำเเก้ตัวของลูกตนเองแม้เเต่น้อยก่อนจะเดินออกไปเเต่ประตูก็ได้ถูกเปิดออกโดยซึบาสะก่อนที่ตัวเขาจะเดินออกมาซึบาสะกับคานาเดะก็ก้มหัวลงโดยไม่เงยหน้าแม้แต่น้อย " เธอไม่ควรที่จะมาเฝ้าเเบบนี้หรอกนะ...มันน่าเจ็บใจที่เห็นสายเลือดของคาซานาริมาทำอะไรเเบบนี้ "
" มันอยู่ในจิตวิญญาณของพวกเรา....ไม่ใช่อยู่ในสายเลือดค่ะ " ซึบาสะกล่าวจบก่อนที่ฟูโดจะเดินจากไปเธอและคานาเดะถึงจะเงยหน้าขึ้นมาปกติได้
" ให้ตายสิ....ยังเป็นคนแก่ยึดมั่นในสายเลือดเหมือนเดิมเลยจริงๆ " คานาเดะที่บิดคอไปมาพลางนินทาฟุโดไปเนียนๆ
" ถึงจะเป็นแบบนั้น....แต่ท่านก็เป็นหัวหน้าตระกูลคาซานาริละนะ "
ณ ท่าเรือแห่งนึ่งในโทโตะ
เซ็นโตะได้เดินทางมาพร้อมกับซาวะเพื่อมาหาเรย์กะคนที่เคยช่วยให้บันโจเเละซาวะขึ้นเรือลักลอบเข้าไปในเซย์โตะพร้อมแสดงตัวว่าเป็นคนรู้จักของคัตสึรากิ ชิโนบุเเละเล่าเรื่องของคัตสึรากิ ทาคุมิให้ฟัง
" อ่าา...ไม่คิดเลยว่าลูกชายของคุณคัตสรากิจะเป็นบิลด์นะเนี่ย "
" รู้จักกับคัตสรากิ ชิโนบุหรอครับ? "
" อ่า....วันก่อนก็ยังนั่งเรือของเราอยู่เลย " เรย์กะที่พูดเเบบนั้นทำให้เซ็นโตะกับซาวะที่ได้ยินเเบบนั้นถึงกับยืนนิ่งพูดอะไรไม่ออกเลย " อ่อ...จริงสิเขาบอกว่าถ้าหากมีเพื่อนของลูกชายมาให้มอบเจ้านี้ให้ " เรย์กะได้หยิบเเฟรชไดร์อันนึ่งยื่นให้กับเซ็นโตะ
" นี้มัน " เซ็นโตะได้รับมามองดูมันด้วยความแปลกใจ
ณ บูธเทศกาลแห่งนึ่ง
พวกฮิบิกิที่มานั่งทานขนมหวานเล่นโดยที่มีบันโจเเละคาซึมิมาด้วยทั้งสองนั่งกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อยต่างจากคิริกะที่นั่งจ้องเครปในมือมองกินสักทีโดยที่เธอยังกังวลเรื่องของมาเรียอยู่
" คิริจังก็เข้าใจนะว่าเป็นห่วงอยู่...... "
" เข้าใจอยู่เเล้วละเดส ว่าเป็นการตัดสินที่เสี่ยง..... " คิริกะที่พูดไปก่อนจะกัดเครปในมือคำโตๆจนติดคอเกือบสำลัก
" แล้วมันเกี่ยวอะไรกับการสั่งช็อคโกแลตกับปลาด้วยละ " คาซึมิที่หันมาติน้องสาวตัวเองก่อนจะยื่นน้ำเปล่าให้
" คนที่จ่ายตังน่ะ มันคือฉันนะ " คริสที่นั่งคิ้วขมวดก่อนจะทานเครปของเธอเข้าปากก่อนจะหันไปมองทีวีขนาดใหญ่ด้านหลังที่กำลังเปิดข่าวอยู่ " อืม...ไม่เลวเเหะ "
" นี้นะเกี่ยวเลยล่ะ ถ้าฉันทำทุกอย่างได้ละก็การทดลองของมาเรียเเละเอลฟไนท์ก็ต้องเป็นไปด้วยดีเเน่ละเดส "
มิคุที่นั่งโต๊ะข้างๆได้หันไปยิ้มที่คิริกะยังร่างเริงอยู่ผิดกับฮิบิกิที่นั่งเหมื่อลอยจนไอศครีมของตัวเองละลายไหลลงมือเเล้วยังไม่รู้สึกตัว
" นี้ฮิบิกิ ฮิบิกิ "
" อะ....เอะ อะไรหรอ? " ฮิบิกิที่รู้สึกตัวก่อนจะหันไปมองมิคุซึ่งคำตอบที่ได้คือชี้มาที่มือของเธอ " วะ...ว้าย " เธอที่เห็นเเบบนั้นจึงรีบก้มลงไปกินทันที
" ถ้ามีเรื่องอะไรอยากจะเล่าก็เล่ามาสิ " มิคุได้หันไปหยิบผ้าเช็ดหน้าของเธอมาเช็ดปากของฮิบิกิ
" อ่าา...ก็ไม่หรอกนะเเต่ก็ขอบคุณนะเพราะมิคุเป็นที่พึ่งของฉันได้จริงๆ "
" สเตฟาน วิเรน่า ที่ได้สูญเสียขาไปไหนสงครามบ้านเกิดของตัวเอง....แต่ถึงอย่างงั้นเขาก็ไม่คิดที่จะล้มเลิกในการเล่นฟุตบอลและตอนนี้ได้เดินทางจากวาเวลมาถึงญี่ปุ่นเพื่อทำการรับขาเทียมของเขา "
ข่าวที่กำลังรายงานเกี่ยวกับเรื่องของสเตฟานเเละข้างๆก็มีโซเนียพี่สาวของเขาอยู่ด้วยพร้อมการต้อนรับที่อบอุ่น
" ค่อยยังชั่ว ที่ยังสามารถเล่นฟุตบอลต่อไปได้นะ " บันโจที่พูดไปพร้อมดื่มเครื่องดื่มโปรตีนอึกใหญ่
" เเบบนี้ดีเเล้วละ.....เเค่เพราะไม่สามารถตัดสินใจได้จึงทำให้ต้องทรมาณที่จะเลือกทางที่ดีที่สุดบางทีอาจจะไม่มีทางที่ดีตั้งเเต่เเรกเเล้วก็ได้ " คริสที่พูดไปถึงเเม้ใบหน้าจะเรียบนิ่งแต่ว่าภายในดวงตาที่เเอบซ่อนคงามเศร้าเอาไว้
ทางด้านมาเรียกับเอลฟไนท์ที่จะเริ่มทำการให้เข้าไปในสมองโดยมีและโทโมซาโต้ค่อยมองดูอยู่ก่อนที่เซ็นโตะจะเข้ามาในห้องหลังจากมาถึงได้ไม่นาน
" งั้นมาเริ่มกันเลยแล้วกันนะ " เซ็นโตะได้หยิบจีเนียสบอทเทิลขึ้นมาก่อนจะเอาไปติดตั้งกับเครื่องเชื่อมต่อกับอุปกรณ์ที่หัวของมาเรียเเละเอลฟไนท์ที่อยู่ระหว่างทั้งสองโดยที่มีโทโมซาโต้เป็นผู้ช่วย
" อ่า...เธอจะเข้ามาในหัวของฉันสินะ "
" จะดีกว่านี้เมื่อเราเชื่อมต่อเเล้วเข้าไปในความทรงจำของคุณมาเรียเพื่อนำไปสู่จิตใต้สำนึกเดียวกันฮะ "
" เข้าใจเเล้ว " มาเรียขานตอบก่อนจะหันไปมองเซเรน่าที่ยืนเป็นกำลังให้อยู่ข้างซึ่งเธอก็ได้ส่งยิ้มให้เพื่อให้หายห่วงก่อนจะหันไปมองเซ็นโตะที่กำลังเตรียมการอยู่ซึ่งเจ้าตัวก็ได้มองสบตากับมาเรียก่อนจะพยักหน้าให้เธอก็พยักหน้าตอบก่อนจะหลับตาลง
" ทำการเชื่อมต่อสมองใน 3 2 1 " สิ้นเสียงของเซ็นโตะโทโมซาโต้ได้เริ่มเดินเครื่องทันที
เอลฟไนท์ที่เหมือนถอดจิตออกแล้วเข้าไปในความทรงจำของมาเรียทันทีพอเธอมาถึงได้ค่อยๆลืมตาสถานที่เเรกก็คือทุ่งดอกไม้ที่กว้างขว้างไปจนถึงสุดลูกหูลูกตา
" นี้คือ......ความทรงจำของคุณมาเรียงั้นหรอ? " เอลฟไนท์ที่กวาดสายตามองไปรอบๆก่อนจะหันไปเห็นเด็กสองคนที่กำลังนั่งเด็ดดอกไม้เล่นมาทำเป็นมงกุฎอย่างสนุกสนานก็คือมาเรียกับเซเรน่าในตอนเด็ก " นั้นคือคุณมาเรียกับคุณเซเรน่าสินะ "
จู่ๆด้านหลังของเอลฟไนท์ได้มีร่างนึ่งเดินผ่านตัวเธอไปพร้อมจากทุ้งดอกไม้กลายเป็นห้องแล็บที่เต็มไปด้วยเหล่าเด็กซึ่งผู้หญิงคนนึ่งได้ดึงมือมาเรียขึ้นมาก็คือดอกเตอร์นาตาชาได้เอาเเส้ขนาดเล็กฟาดลงไปทีเเขนของมาเรียเต็มๆ
" เจ็บ!! " เอลฟไนท์ที่รู้สึกเจ็บไปด้วยก่อนจะถกเเขนเสื้อขึ้ปรากฎเป็นรอยเเผลที่ถูกตี " ทำไมถึง? "
" ตั้งเเต่วันนี้ไป พวกเธอจะต้องฝึกต่อสู้ทุกวัน...ไม่งั้นพวกเธอก็จะไม่สามารถเป็นภาชนะของฟีเน่ตอนนี้ไม่มีเวลาแม้เเต่จะร้องไห้เสียใจอีกเเล้ว "
" เป็นเพราะเเชร์ความทรงจำรวมกันทำให้ได้รับความเจ็บปวดไปด้วย "
เวลาผ่านไปในฐานทัพFISช่วงกลางคืนเหล่าReceptor Childrenซึ่งหลายคนต่างขบตานอนอย่างหวาดกลัวโดยที่เอลฟไนท์ได้นั่งมองดูมาเรียกับเซเรน่าที่นอนอยู่
" อยู่ที่ไหนกัน...ส่วนที่เชื่อมต่ออยู่กับเกียร์ "
นานๆเข้าเอลฟไนท์ที่ได้มองเห็นFISที่ค่อยฝึกเหล่าเด็กต่างๆมากมายรวมถึงการให้เด็กเหล่านั้นดื่มลิ้งเกอร์เข้าไปเเละต่อมาก็คือคัตสึรากิ ทาคูมิที่ทำการให้พวกมาเรียต่างร่วมเนบิวล่าแก็สเข้าไปโดยที่เสียงกรีดร้องของเหล่าเด็กๆได้ร้องออกมาไม่หยุด
จู่ๆสภาพเเวดล้อมก็เปลี่ยนไปทำให้เอลฟไนท์ได้มายืนอยู่กลางเมืองนึ่งที่ไม่มีผู้คนมีเพียงเเค่นอยท์เท่านั้นที่ล้อมรอบตัวเธอเอาไว้
" นี้มันความทรงจำเกี่ยวกับนอยท์นิน่า "
นอยท์ที่ค่อยเดินเข้ามาหาเอลฟไนท์เหลือทำให้เธอตัดสินใจวิ่งหนีทันทีเพราะถ้าหากเธอตายที่นี้ก็จะไม่มีวันตื่นขึ้นมาอีกเลยแต่ขณะที่เธอปีนข้ามสิ่งกีดขว้างเธอที่ลงผิดท่าจนเธอลงลงไปนอนกับพื้นทำให้นอยท์นั้นยืนล้อมเอลฟไนท์
จู่ๆได้มีร่างนึ่งที่พุ้งลงมาจากฟ้าเข้าจัดการนอยท์ทั้งหมดเพียงพริบตาเดียวเอลฟไนท์ที่ลุกหันไปมองก่อนจะพบเงาร่างนึ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้าก็คือมาเรียที่สวมใส่เกียร์อากาโทลัมอยู่
" คุณมาเรีย "
" เลวร้ายสุดๆ.....ดันต้องให้เธอมาเห็นความทรงจำน่าอัอายแบบนี้ "
" ทั้งๆทีอยู่ในความทรงจำเเล้วทำไมคุณมาเรียถึง "
" ก็สัญญาว่าจะสู้ไปด้วยกันไม่ใช่หรอ? " มาเรียได้หันมาพร้อมในมือที่มีอากาโทลัมบอทเทิลอยู่
" บอทเทิลนั้นมัน? "
" พวกเรากำลังเเบ่งปันความรู้สึกด้วยกันอยู่......ไม่ว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าจะเป็นจริงรึเปล่าไม่รู้หรอกเเต่ฉันก็จะสู้ต่อไป!!! " มาเรียได้พูดจบก่อนจะพุ้งเข้าไปปะทะกับฝูงนอยท์จำนวนมากซึ่งเธอเข้าโจมตีอย่างต่อเนื่อง
" ไม่ใช่ความทรงจำ....แต่เป็นคุณมาเรียจริงๆ "
" จะบุกฝ่าไปเเล้วนะ " มาเรียได้จับมือของเอลฟไนท์เเล้ววิ่งออกไปค่อยจัดการนอยท์ที่เข้ามาหาจนมาแต่ด้วยจำนวนมากเกินไปจนแม้แต่เธอเองก็ไม่ไหวและยิ่งต้องปกป้องเอลฟไนท์ไปด้วยยิ่งแล้วใหญ่ก่อนที่เธอจะโดนนอยท์โจมตีอากาโทลัมบอทเทิลได้ส่องแสงออกมาก่อนจะปรากฎร่างๆนึ่งที่ยืนอยู่ภายใต้แสงสีขาวนั้นแสงค่อยๆหายไปปรากฎเป็นร่างบิลด์ร่างจีเนียสฟอร์มยืนอยู่
" บิลด์งั้นเหรอ? " เอลฟไนท์ตกใจทันที่เมื่อเห็นบิลด์ยืนอยู่ก่อนที่ตัวบิลด์จะหันไปทางพวกนอยท์ก่อนจะวิ่งพุ้งเข้าไปหาเพื่อต่อสู้ไม่ว่าจะมีตัวไหนผ่านเข้าไปหามาเรียกับเอลฟไนท์ก็จะโดนบิลด์กระชากดึงกับมาและจัดการมาเรียที่เห็นการกรทะของบิลด์ก็รู้ได้ทันทีว่าหมายความว่าอะไร
" ไปกันต่อเถอะ " มาเรียได้จับมือเอลฟไนท์วิ่งต่อไปโดยที่เธอยิ้มอยู่ในใจและขอบคุณพลางแอบเล่ห์ไปมองบิลด์ที่ยังคงเข้าขัดขว้างอยู่ไกลๆจนทั้งเธอและเอลฟไนท์ได้มาปรากฎสถานที่เเห่งนึ่งซึ่งคราวนี้อยู่กลางกลางหิมะ
" ที่นี้มัน...ที่ไหนกัน "
" บางทีอาจจะเป็นสถานที่ทีอยู่ในจิตใต้สำนึกของคุณมาเรียก็เป็นได้ "
" จิตใต้สำนึกของฉันหรอ? "
ขณะที่ทั้งสองกำลังสงสัยที่เหนือหัวพวกเขาปรากฎเหมือนหลุมสีดำเเละเวลาเดียวกันที่พื้นที่พวกเธอยืนอยู่ก็เช่นกัน
ทางด้านนอกสีหน้าวิตกกังวลอย่างมากโดยที่อัตตราชีพจรร่างกายของทางมาเรียขึ้นว่าอันตรายหลายจุด
" คลื่นชีพจรของทั้งเลยSafe Zoneแล้วขืนปล่อยเอาไว้เเบบนี้ละก็จะเป็นอันตรายได้คะ "
" มันเกิดอะไรขึ้นกันเเน่ " เซ็นโตะที่เริ่มรู้สึกไม่ดีก่อนที่จะมีสัญญาณเตือนภัยดังขึ้น " นอยท์งั้นเหรอ? "
" ตรวจพบสัญญาณอรูคานอยท์ที่อ่าวโตเกียว.....แถมเป็นรูปแบบใหม่ด้วย " ฟูจิกาตะที่ส่งรูปมาที่ห้องของเซ็นโตะพร้อมรูปภาพลักษณะเเบบใหม่ของอรูคานอยท์ที่เป็นมังกรหลายหัว
" คุณเซ็นโตะรีบไปเถอะค่ะ....ที่เหลือทางนี้ฉันจะจัดการต่อเอง " โทโมซาโต้อาสาสจะดูแลตรงนี้เองเซ็นโตะที่เห็นแบบนั้นก็เกิดลังเลขึ้นมา
" เข้าใจเเล้ว....รบกวนด้วยนะครับ " เซ็นโตะได้ตัดสินใจปล่อยให้เป้นหน้าที่ของโทโมซาโต้และกำลังจะเดินออกไป
" หนูเองก็ "
" เซเรน่าอยู่ที่นี่แหละ " เซ็นโตะได้ห้ามเซเรน่าเอาไว้ทำให้เธอที่ยังไม่ทันได้ก้าวเดินออกไปเลยแม้แต่น้อย " เวลาแบบนี้นะ....เธอควรจะอยู่ที่นี่ค่อยดูมาเรียอย่างใกล้ชิดน่าจะดีกว่านะ "
" แต่ว่า.... " เซเรน่าเป็นห่วงทั้งมาเรียและอย่างจะออกไปปกป้องผู้คนในเมืองแต่พอเห็นหน้าเซ็นโตะให้ไว้วางใจก็ทำให้เธอตัดสินใจจะอยู่ต่อ " เข้าใจแล้วค่ะ.....พี่เซ็นโตะถ้าหากว่าลิ้งเกอร์สำเร็จเมื่อไรฉันกับพี่มาเรียจะเอาจีเนียสบอทเทิลไปให้แน่เพราะงั้น "
" ฝากด้วยละ " เซ็นโตะพูดจบก็ได้วิ่งออกไป
ทางอ่าวโตเกียวที่มีอรูคานอยท์รูปแบบใหม่ออกมาพร้อมด้านบนเหนือหัวของมันได้มีปราการลอยฟ้าที่กำลังล่องหนอยู่ซึ่งคากิลสตอรงได้ถือไม้เท้าอันนึ่งที่สลักเป็นมังกรหลายหัวและมีเซนต์เจอร์แมนกับพาราตี้ยืนอยู่ข้างๆ
" ที่โอเปร่าเฮาส์มีของเล่นเยอะเเยะไม่ได้มีเเค่ทิกกี้หรอกนะ...ถึงปกติจะใช้เอาไว้สร้างความบันเทิงก็เถอะ "
" พวกเราบาวาเรีอิลูมินาติจะใช้พลังของพระเจ้าเพื่อสร้างโลกให้ถูกต้อง " เซนเจอร์แมนที่ยืนกอดออกมองก่อนจะนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืนก่อน " เพื่อเหตุผลไม่ใช่สิเพื่อความยุติธรรมต่างหาก "
ทางพวกฮิบิกิกับบันโจและคาซึมิที่ได้เห็นข่าวก็ได้ลุกขึ้นจากม้านั่งทันที
" พวกเราเองก็รีบไปเถอะ " คริสได้วิ่งออกไปก่อนทีบันโจจะวิ่งตามไป
" พวกเธอสองคนไปกลับไปที่ศูนย์บัญชาการ.....ไปค่อยให้กำลังใจมาเรียสะ " คาซึมิได้หันไปพูดกับชิราเบะเเละคิริกะซึ่งทั้งสองได้พยักหน้าก่อน
" เข้าใจเเล้ว "
" รับทราบเดส "
ทั้งสองได้ตอบก่อนจะวิ่งออกไปฮิบิกิที่หันไปมองมิคุที่ยืนอยู่
" มิคุเองก็รีบไปที่หลบภัยที่โรงเรียนเถอะ "
" ฮิบิกิ " มิคุได้หันไปเรียกฮิบิกิเอาไว้ก่อนจะหยุดวิ่งก่อนจะหันกลับมามอง
" ทุกคนต่างมีบางสิ่งที่ยอมแพ้ไม่ได้อยู่แต่ว่าฉันเองก็มีเหตุผลที่ต้องชนะอยู่เหมือนกัน"
" ไม่จำเป็นต้องชนะก็ได้แต่ไม่ว่ายังไงก็ ห้ามเเพ้เด็ดขาดละ "
" อ่า.....เพราะว่าเสียงเพลงของฉัน มันอยู่ในใจอยู่แล้ว "
คาซึมิที่กำลังวิ่งอยู่นั้นก่อนจะเห็นบันโจยืนอยู่ก็ชนกับบันโจแต่ตัวเองล้มลงผิดกับทางบันโจที่ยืนนิ่งไม่ขยับ
" เห้ย ริวกะทำอะไรของนายถ้าไม่รีบ "
คาซึมิที่ยังไม่ทันพูดจบก็ถึงอ้าปากค้างซึ่งไม่ต่างจากบันโจสายตาทั้งสองที่มองไปที่สนามเด็กเล่นซึ่งมีร่างกำลังนั่งเล่นชิงช้าไปมาชายที่สวมแจ็คเก็ตสีเหลืองอร่ามกางเกงลายเสือพร้อมเเว่นตารูปดาวอยู่นั้นก็คือ เก็นโทคุนั้นเอง
" อะ.....อะ "
" ล้อกันเล่นใช่มั้ยเนี่ย "
ทางด้านมาเรียเเละเอลฟไนท์ที่กำลังล่องลอยไปมาท่ามกลางความมืดมิดไปมาก่อนทั้งคู่จะค่อยๆลืมตาขึ้น
" ที่นี้....ที่ไหนกัน "
" ในที่สุดก็ตื่นสักทีนะ "
เสียงนึ่งที่ได้ดังขึ้นมาเเต่พอมองเห็นเจ้าของเสียงมาเรียกับเอลฟไนท์ต้องตกใจทันที
" มะ...ไม่จริงนะคุณ....คือ "
" ใช่เเล้วผมคือวีรบุรุษ "
" ดร.เวล? นายตายไปแล้วนิ"
" ถึงเเม้จะตายไปเเล้วแต่ก็ยังมีชีวิตอยู่ในความทรงจำของเธอยังไงละ.....นั้นคือสิ่งที่คนตายอย่างผมทำได้ยังไงละ!!! "
ในขณะเดียวกันเซ็นโตะที่ขับแมนชชีนบิลด์ไปตามบนถนนเพื่อไปยังจุดที่มีอรูคานอย์แปลกประหลาดปรากฎตัวขึ้นมาอย่างเร่งรีบแต่จู่ๆก็ได้มีประตูมิติเปิดออกมาสายฟ้าสีม่วงที่ฝ่าลงมาดักหน้าพร้อมร่างๆนึ่งที่ยืนอยู่กลางถนนจนเซ็นโตะต้องเบรคกระทันหันก่อนที่จะมีคลื่นสายฟ้าที่พุ้งออกมาเซ็นโตะที่เห็นก็รีบกระโดดออกจากแมชชีนบิลด์เดอร์ก่อนที่มันจะถูกฝ่าออกเป็น2ซีกพร้อมกับระเบิดไม่เหลือซากก่อนที่ร่างของเซ็นโตะจะลงไปกลิ้งบนถนน
" อะ....โอ้ยเจ็บๆๆๆๆ อะไรกันละเนี่ย " เซ็นโตะได้ลุกขึ้นมานั่งก่อนจะถอดหมวกกันน็อคออกด้วยสีหน้ามึนงงก่อนจะมองไปที่ร่างที่ยืนอยู่ตรงหน้า
" ฮิบิกิ.....งั้นเหรอ? " เซ็นโตะที่รู้สึกตกใจอย่างมากเมื่อคนที่อยู่ตรงหน้าของฮิบิกิซึ่งเจ้าตัวที่พอมองเห็นใบหน้าของเซ็นโตะแววตาที่กลายบ่งบอกถึงความเกลียดชังอย่างชัดเจน
" เป็นเพระาแก......เป็นเพราะแกคนเดียวถ้าหากไม่มีแกละก็เธอคนนั้นก็จะไม่ต้องตาย!!!! " อนาเธอร์ฮิบิกิกล่าวจบก็ได้หันดาบในมือที่ปกคลุมด้วยสายฟ้าสีม่วงพุ้งเข้าโจมตีใส่เซ็นโตะทันทีแต่โชคยังดีที่เซ็นโตะได้กระโดดหลบได้ทัน
" ดะ....เดียวๆๆๆๆ นี่มันเรื่องอะไรเนี่ยฉันมึนไปหมดแล้วนะ " เซ็นโตะที่ไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เจออยู่พร้อมกับหลบการโจมตีของอนาเธอร์ฮิบิกิไปด้วยก่อนที่เธอจะพุ้งเข้ามาแต่คราวนี้เซ็นโตะได้เอี่ยวตัวพร้อมจับกดมือของอนาเธอร์ฮิบิกิเอาไว้ก่อน " เดียวก่อนสินี่เธอไม่ใช่ฮิบิกิที่ฉันรู้จัก.....เธอเป็นใครกันแน่ "
" คนที่จะตามฆ่าแกไปทุกๆโลกยังไงละ!? " อนาเธอร์ฮิบิกิได้ตอบอย่างเกรี้ยวกราดก่อนจะแทงเข่าอัดเข้าที่ท้องของเซ็นโตะเต็มๆแรงและชกเข้าที่หน้าจนกลิ้งลงไปนอนกับพื้นรอบที่2
" อึก....ไม่เห็นเข้าใจเลยสักนิดเดียว " เซ็นโตะที่กลิ้งไปมาก่อนจะนอนหงายแล้วเอาบิลด์ไดรฟเวอร์ขึ้นมาสวมและตีลังกาดีดตัวขึ้นมายืนใหม่พร้อมเอาฟูลฟูลบอทเทิลออกมา " แต่ตอนนี้ฉันไม่ว่างจะมาเล่นกับเธอหรอกนะ " ก่อนที่เซ็นโตะจะเอาฟูลฟูลบอทเทิลใส่บิลด์ไดรฟเวอร์อนาเธอร์ฮิบิกิได้โยนดาบเล่มนึ่งพุ้งออกเข้าใส่สะกิดกับฟูลฟูลบอทเทิลจนกระเด็นหลุดจากมือ
" แย่ละ "
" จบกันแค่นี่แหละ คิริว เซ็นโตะ!? " อนาเธอร์ฮิบิกิที่เห็นโอกาสก็ได้พุ้งเข้ามาหาอย่างรวดเร็วหวังจะปิดชีพก่อนที่ดาบของเธอจะแทงเข้าใส่ร่างของเซ็นโตะก็ได้มีร่างนึ่งพุ้งเข้ามาและชกเข้าที่เธอเต็มหน้าจนร่างปลิวกระเด็นลอยไปข้างหลังแต่ก็ตั้งหลักได้ทันจึงลงมายืนบนพื้นได้ปกติ
" เห้ๆๆ....ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอฮิบิกิอีกคนทั้งที่แค่มี2คนก็ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว แต่ว่านะ "
" ถ้าเป็นทาจิบานะ ฮิบิกิละก็....ไม่ควรจะสู้กันด้วยอาวุธพันธ์นั้นสิ " อัลเทอร์ฮิบิกิที่พูดพร้อมกับมองไปที่อนาเธอรืฮิบิกิที่ยืดจ้องมาหาด้วยสายตาที่โกรธเกรี้ยวอยู่ " จะต้องสู้ด้วยกำปั้นถึงจะถูก "
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ฮิบิกิคนนี้รู้จักเซ็นโตะด้วยหรอเนี่ย?