ตอนที่ 2 : ไล่ล่ามนุษย์ล่องหน part 1
" เอาล่ะ...จงนับความผิดของตัวเองไว้สะ "
โชทาโร่ได้เเปลงร่างเป็นมาสไรเดอร์เข้าต่อสู้กับโดพันท์ทั้งสองทันทีอย่างไม่กลัวเเม้เเต่น้อย
แม็กม่าโดพันท์ที่เปิดฉากโจมตีก่อนได้ยิงลูกไฟเข้าใส่เเต่โจ๊กเกอร์ที่กลิ้งไปหลบไปมาจนเข้าประชิดสำเร็จได้ต่อยอัดเข้าไปทีท้องจนกระเด็นลงไปนอน
" เสร็จฉันละ!!! " บีสโดพันท์ที่เข้ามาโจมตีจากด้านหลังด้วยกรงเล็บเเต่โจ๊กเกอร์ได้เอียงตัวหลบกรงเล็บคู่นั้นอย่างง่ายดายก่อนจะเตะเข้าทีลำตัวไปมาก่อนจะเตะสกัดขาจนล้มลงไม่เป็นท่า
" โอ้ะ...โอ้ววเล่นข้างหลังไม่สมเป็นลูกผู้ชายเลยน่า "
" หน่อยเเก...ฉันจะเผาให้เป็นถุลี้เลย!!! " แม็กม่าโดพันท์ได้ได้ลุกขึ้นก่อนจะวิ่งพุ้งเข้าไปหาพร้อมหมัดความร้อนของเขาเเจ่โจ๊กเกอรืได้เดินถอยหลังหลบหมัดไปมาอย่างสบายก่อนจะเข้าไปด้านหลังของมันเเล้วจับล็อคเเขน " อะ...โอ้ยเจ็บๆๆ "
" โจมตีสุ่มสีสุ่มห้าเเบบนั้นเด็กประถมยังหลบได้เลยน่า "
" ย้ากกกก " บีสโดพันท์ได้วิ่งพุ้งเข้ามาจากด้านหลังเเต่โต๊กเกอร์ได้ปล่อยมือของเเม็กม่าโดพันท์เเล้วหลบออกจนทำให้บีสโดพันท์เผลอไปโจมตีใส่เเม็กม่าโดพันท์เเทน
" โอ้ย....เจ็บทำบ้าอะไรของเเก "
" ขอโทษทีๆๆ "
" เอาล่ะ......มาจบเรื่องกันเลยดีกว่า " โจ๊กเกอร์ได้เอาเมมโมรี่ออกมาก่อนจะเสียบลงไปทีแม็กซิมั่มสล็อตข้างเอวด้านขวา
JOKER! MAXIMUN DRIVE!
" ไรเดอร์พันซ์ "
สิ้นเสียงที่มือขวาของโจ๊กเกอร์ได้มีออร่าพลังสีม่วงออกมาก่อนจะวิ่งพุ้งเข้าไปหาเเม็กม่าโดพันท์เเล้วไรเดอร์พันซ์เข้าที่กลางอกของมันจนเกิดระเบิดพร้อมร่างโจรที่ใช่เปลวไฟได้กระเด็นลงไปนอนกับพื้นพร้อมไกอาเมมโมรี่ได้ออกมาจากร่างเเล้วแตกพังลง
" เเก....กะ...แกเป็นใครกันเเน่ "
" ฉันน่ะหรอ......คือมาสไรเดอร์โจ๊กเกอร์ไงล่ะ " โจ๊กเกอร์ได้กดที่เเม็กซิมั่มสล็อตอีกครั้งก่อนที่ปลายเท้าขวาของเขาจะมีออร่าเพลิงสีม่วงจุดขึ้น
JOKER! MAXIMUN DRIVE!
" ไรเดอร์คิก " โจ๊กเกอร์วิ่งพุ้งเข้าไปก่อนจะกระโดดเเล้วไรเดอร์คิกพุ้งเข้าใส่บีสโดพันท์เต็มๆจนกลิ้งไปกับพื้น
" หน่อย....แก "
" หนีไปได้งั้นหรอ.... " โจ๊กเกอร์ได้เดินเข้าไปหาโจรตรงหน้ากระชากขึ้นมา " บอกมาสะ...ไปเอาเมมโมรี่พวกนี้่มาจากไหน "
" อะ...เอิ่มคือว่า...พอดีชายสวมผ้าคลุมเข้ามาหาพวกเราเเล้วถามว่าอยากได้พลังมั้ยพร้อมเปิดกระเป๋าก็มีเจ้านั้นเเล้ว "
" เเล้วเจ้าหมอนั้นชื่ออะไร "
" มะ...ไม่รู้...ไม่รู้เลย "
" ให้ตายสิ " โจ๊กเกอร์ได้ถอนหายใจก่อนจะหันไปหาคุโรโกะที่ยังยืนงงอยู่กับการต่อสู้เมื่อครู่ " เน่...ยัยหนูจัสเมนต์รับ " โจ๊กเกอร์ได้โยนร่างโจรเข้าไปหาคุโรโกะก่อนทีเธอจะเทเลพอตต์หลบ ก่อนที่เขาจะเดินไปที่มอเตอร์ไซค์เเม็ชชีน ฮาร์ด บลอเดอร์
" เน่เดียวก่อนสิ " มิซากะได้วิ่งเข้ามาหาก่อนมาดักเอาไว้ก่อน " นายนะ...เป็นใครกันเเน่แล้วไอตัวประหลาดเมื่อกี้คืออะไรกัน "
" เด็กอย่างเธอไม่ต้องรู้หรอกบาย " โจ๊กเกอร์ได้ขับออกไปก่อนซึ่งไม่กี่วิต่อมาเหล่าเจ้าหน้าที่เเอนติสกิลพึ่งมาถึงไม่นานเเละก็ได้คุ้มตัวโจรสามคนนั้นไป
" หมอนั้น...เป็นใครกัน " มิซากะได้หันไปมองเห็นการ์ดเเนะนำตัวบางอย่างตกอยู่จึงเดินเข้าไปหยิบขึ้นมา " สำนักงานนารูมิหรอ? "
ณ สำนักงานนารูมิ
โชทาโร่ที่ได้เดินทางกลับอย่างเหน็ดเหนื่อยได้เดินเข้ามาที่สำนักงานพร้อมวางหมวกกันน็อคที่โต๊ะเเล้วเดินนั่งหมดสภาพที่โต๊ะของเขา
" เห้อ.....พลังจิตงั้นหรอเนี่ย.....ดูเหมือนจะมีจริงเเหะ "
" ก็บอกเเล้วไงว่า....มันมีอยู่จริงได้ข่าวว่านายเจอผู้ที่มีพลังจิตที่เเข็งแกร่งที่สุดสินะ "
" ใครหรอ? "
" มิซากะ มิโคโตะ อายุ 14 เป็นนักเรียนปี2ของโรงเรียกม.ต้นโทคิวาไดเเถมเป็นเลเวล5ที่แข็งแกร่ง "
" เลเวล5หรอ พลังจิตมีเลเวลด้วยงั้ยนหรอ? " โชทาโร่ได้หันไปมองฟิลิปด้วยสีหน้าสงสัย
" เป็นเกณฑ์วัดระดับพลังจิตของนักเรียนทุกคนในเมืองเเห่งการศึกษานะ......มีตั้ง0-5ซึ่งเลเวลที่แข็งแกร่งที่สุดคือเลเวล5....เเละต่ำสุดคือเลเวล0หรือก็คือผู้ที่ไม่มีพลังจิตยังไงละ "
" อย่างกับว่าแบ่งชนชั้นไงงั้นเลย.....เเล้วคนที่เป็เลเวล5มีกี่คนหรอ "
" น้อยคนที่จะมีขึ้นไปถึงเลเวล5....ชิราอิ คุโรโกะที่ใช่เทเลพอร์ตก็เเค่เลเวล4เท่านั้นเอง "
" ถ้าหากคนที่เป็นโดพันท์เเล้วเป็นคนที่มีพลังจิตอีกคงจะลำบากกว่าที่มนุษย์ธรรมดากลายเป็นโดพันท์ " โชทาโร่ได้เดินไปมารอบๆสำนักงงานก่อนจะเดินไปบรรจบที่โซฟา
" แต่ว่าก็ไม่อยากจะถอนตัวใช่มั้ยละ "
" ของมันแน่อยู่เเล้ว.....ใครจะไปยอมให้เด็กพวกนั้นเป็นเหยื่อละ...... " โชทาโร่หันมาพูดก่อนจะนั่งจิบกาเเฟที่โต๊ะ
เวลาเดียวกัน ซอกมุมตึกของ เมืองเเห่งการศึกษายามค่ำคืน
" แฮ่ก....แฮ่ก " โจรอ้วนที่หนีมาได้เดินเซไปมาจนมาถึงตรอกซอยก่อนจะเดินเข้าไปในสลัมจนเข้าไปที่สุ่มหัวของใครบางคน
" เป็นอะไรไป....แล้วเงินที่ไปขโมยละ "
" ขอโทษด้วยครับพอดีว่า...มีจัสเมนต์มาขว้างทางนะครับ "
" ห๊าาาา....จัสเมนต์หรอ...เห้อ ช่างเถอะเเกหนีกับมาได้คนเดียวงั้นหรอ "
" แต่ว่านะบอส......ไม่ได้มีเเค่จัดเมนต์ที่มาหรอกนะครับ...มีอีกคนที่ใช่ไกอาเมมโมรี่เข้าขัดขว้างพวกเราด้วยครับ "
" เห้.....คนที่นอกเหนือจากจัดเมนต์งั้นหรอ....หรือว่าเป็นที่เจ้านั้นบอกให้ระวังตัวนะ " ชายที่นั่งไขว้ขาไปมาพร้อมในมือเถือไกอาเมมโมรี่ในมือไปมาพร้อมรอยยิ้มที่เเฝงไปด้วยความน่ากลัวแสงหลอดไฟที่สาดส่องลงมาเป็นชายผมสีเเดงยุ่งๆกระเสอพร้อมสวมเสื้อหนังกางเกงเเบบทหารรองเท้าบูธ " มาสไรเดอร์ "
" บอสทำไงดี "
" เอาเถอะๆ.....ฉันส่งคนไปเเล้งคนนึ่ง "
เวลาเดียวกันณ ที่สวนเเห่งการศึกษาในเมืองเเห่งการศึกษานึ่งได้มันักเรียนโทคิวาไดคนนึ่งที่เดินอยู่ในซอยโดยที่มีเพียงเเค่เธอเท่านั้นทีเดินเพียงลำพังเเต่เหมือนเธอจะรู้สึกว่ามีคนตามมาข้างหลังเเต่พอหันไปก็ไม่พบใครเลยก่อนจะเดินต่อไปเเต่ก็รู้สึกอีกครั้งคราวนี้จึงหันไปถาม
" ใครกันค่ะ? " เธอได้หันไปมองพร้อมกับกางพัดญี่ปุ่นในมือหันไปด้วย " รู้ว่าดิฉันคือ คงโก มิทสึโกะแห่งโรงเรียนโทคิวะไดแล้วยังกล้าคิดจะมาทำร้ายดิฉันงั้นหรอ "
ไร้เสียงตอบรับเเต่เธอเริ่มรู้สึกหวาดกลัวจึงค่อยๆเดินถอยหลังช้าๆเเต่เหมือนจะชนอะไรเข้าจึงรีบหันไปมองเเต่ไม่เห็นใครเธอที่กำลังสับสนก่อนจะรู้สึกอะไรบางอย่างก่อนทีสติจะเลื่อนลางเเล้วล้มลงไปนอนกับพื้น
จู่ๆได้มีร่างนึ่งยืนอยู่พร้อมรอยยิ้มมองดูร่างที่ไม่มีสติ
วันต่อมา ณ บนรถเมย์ของเมืองเเห่งกาศึกษา
ภายในรถที่ไม่มีคนเลยนอกจากนักเรียนหญิงซาคุงาวะก็คือ อุยฮารุ คาซาริ เเละซาเต็น รูอิโกะที่กำลังมุ่งหน้าที่ไหนสักแห่งเเละด้านนอกที่ตอนนี้กำลังฝนตักหนักอย่างมาก
" ตื่นเต้นจังเลยค่ะ...สวนแห่งการศึกษานะ " อุยฮารุที่รู้ตื่นตาตื่นใจมากว่าที่ทีำงกเธอกำลังมุ่งไปนั้นก็คือสวนเเห่งการศึกษาที่เหล่าโณงเรียนคุณหนูจะเข้าไปท่องเที่ยวกัน
" ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะก็เเค่เมืองที่รวบรวมโรงเรียนหญิงล้วนเข้าไว้ด้วยกันไม่ใช่หรอ? "
" ก็เพราะโรงเรียนทีมารวมกันที่นี้เนี่ยแหละค่ะที่ไม่ธรรมดาทั้งโรงเรียนโทคิวะได ทั้งโรงเรียนอื่นๆทั้งหมดเป็นโรงเรียนคุณหนูชื่อดังเชียวนะค่ะ "
" ก็ใช่อยู่หรอก "
" วันนี้เพราะพวกคุณชิราอิเชิญเราเลยเข้าไปได้....ถ้าไม่ใช่เพราะเเบบนั้นสามัญชนอย่างเราไม่มีวันได้เข้าไปทั้งชีวิตอย่างแน่นอนเลยค่ะ "
" ดูพูดเข้าสิ.....ที่สำคัญอุยฮารุนะ "
"แม้คุณซาเต้นพูดเเบบนั้น เเต่ก็ไปสำรวจร้านเค้กที่กำลังไปมาซะดิบซะดีเลยไม่ใช่หรอค่ะ " อุยฮารุที่จิกนั่งสื่อท่องเที่ยวสวนแห่งการศึกษาในกระเป๋านักเรียน
" กะ...ก็ร้านเค้กอิตาลีเชียวนะ ใช่วัตถุดิบชั้นเลิศ อบเค้กกับชีสเด้กด้วยสูตรเดยวกับที่ทำใมนอิตาลีเลยนะ เป็นงานศิลปะชั้นยอดเลย อยากจะลองกินมานานเเล้วด้วยแต่ว่าในญี่ปุ่นกลับมีเปิดเเค่ในสวนแห่งการศึกษานี่น่า!!! "
" ว่าเเต่คนอื่นเขาเเต่คุณซาเต็นหลงเชื่อโฆษณาง่ายกว่าที่คิดอีกนะค่ะเนี่ย "
" ป้ายต่อทางเข้าสวนเเห่งการศึกษา ทางเข้าสวนเเห่งการศึกษา " เสียงประกาศรถเมย์ได้ดังขึ้นก่อนไม่กี่นาทีรถได้จอดป้ายหน้าทั้งสองจึงเดินลงมาจากรถๆทั้งที่ฝนยังตกหนักอยู่
" มาถึงเร็วกว่าที่นัดไว้เเหะ "
" ไม่หรอกค่ะ 3 2 1 " หลังจากที่อุยฮารุได้นับเลขเสร็จฝนก็หยุดตกเหมือนสามารถสั่งได้
" อ่า...หยุดเเล้วการพยากรณ์อากาศที่เมืองนี้สมบรูณ์เเบบเหมือนเคยเลยน่า "
" เรียกว่าการอ่านปรากฎการณ์ที่จะเกิดขึ้นในอานาคตโดยผ่านการคำนวณ น่จะดีกว่าการพยากรณ์อากาศดีกว่านะคะ "
ทั้งสองได้เดินไปทีทางเข้าซึ่งนักเรียนหญิงมากมายที่สามารถผ่านเข้าไปได้เลยด้วยการนำบัตรนักเรียกเเตะผ่านประตูเข้าไปยกเว้นเเต่อุยฮารุกับซาเต็นที่เดินไปทีช่องพนักงาน
" ได้รับคำเชิญมาจากชิราอิ คุโรโกะ ปี1 โณงเรียนโทคิวะไดมาค่ะ อุยฮารุ คาซาริ ซาเต็น รุยโกะค่ะ" อุยฮารุได้ยื่นบัตรเชิญให้กับพนักงานก่อนจะถูกรับไป
" ค่ะเชิญเลยค่ะ "
ประตูกั้นได้เปิดออกพอทั้งสองได้ก้าวเข้าเหมือนเป็นคนละโลกสิ่งปลูกสร้างต่างๆที่ออกเเนวยุโรปมีร้านช็อปปิ้งมากมายเเละเหล่านักเรียนหญิงที่เดินไปมา
" ว้าวววทั้งทางม้าลาย ทั้งสัญญาณไฟ ออกเเบบต่างจากข้างนอกหมดเลย...เยี่ยมไปเลยเนอะ "
" อย่างกับอยู่ต่างประเทศจริงๆเลยละค่ะ "
ทั้งสองที่เดินชมบรรยากาศไปมารอบๆจนมาถึงลานน้ำพุก่อนที่อุยฮารุจะสังเกตุว่าพวกเธอถูกมองอยู่
" เอิ่ม....พวกเรากลายเป็นเป้าสายตารึเปล่าค่ะ "
" อ่อก็ไม่เเปลกหรอกเพราะชุดนี้ละมั้ง....ที่นี้ไม่ค่อยมีนักเรียนจากข้างนอกเข้ามานัก "
" งี้นี้เอง "
" เอาละตอนนี้ก็สายเเล้วรีบไปกันเถอะ " ซาเต็นได้วิ่งออกไปก่อนที่เธอจะสะดุดลื่นกับเเอ่งน้ำตรงหน้าจนล้ม " อ้ายยย "
อีกด้านนึ่งทางฝั่งมิซากะกับคุโรโกะที่ยืนรออยู่ที่หน้าโรงเรียนของตัวเอง
" สองคนนั้นมาช้าจัง...นั้นให้มาเจอที่นี้ใช่มั้ย "
" ค่ะ "
" อุตส่าห์นัดให้มาเจอที่หน้าโรงเรียนเพราะว่าอยากเห็นเเท้ๆ "
" แย่จริงๆน่าที่ทำให้ท่านพี่ต้องรอขนาดนี้ "
" อ่ะ....มาเเล้วนี้ " มิซากะที่กวาดสายตาหันไปมองก่อนจะหันไปเห็นซาเต็นกับอุยฮารุที่พึ่งพูดถึงเดินมากันพอดีแต่พอเห็นสภาพของซาเต็นเปียกโฉกไปหมด " เอิ่ม "
" เกิดอะไรขึ้นงั้นหรอค่ะ? " คุโรโกะที่หันมองก็ได้ถามขึ้นมา
" อะ...เอ่อ "
" แหะๆๆ...พอดีว่าเจอแอ่งน้ำชังนิดหน่อยนะ "
เวลาต่อมาในห้องอาบน้ำของโรงเรียนโทคิวะไดซาเซ็นที่กำลังถอดชุดตัวเองออกพร้อมสวมเครื่องเเบบของโทคิวะไดจากมิซากะทดเเทนไปก่อนเเละไม่นานก็เดินออกมาพร้อมในเครื่องเเบบโทคิวะไดเเต่เธอก็พยายามเอามือดึงกระโปรงลงมาปิดอยู่ดีเนื่องจากไม่ชินกับกระโปรงสั้น
" เป็นไงบางพอดีหรือป่าว " มิซากะได้หันไปถาม
" คะ...ค่ะเเต่ว่ากระโปรงมันสั้นไปจนรู้สึกเย็นว่าบที่ด้านล่างนะค่ะแหะๆๆ "
" คุณซาเต็นได้ใส่คนเดียว...ขี้โกงนิ " อุยฮารุที่ดูอิจฉาไปในทันที
" หา.... "
" จริงสิ...งั้นเเลกชุดกันเถอะค่ะ "
" จะบ้าหรอ...เธอตัวเล็กเกินไปน่าาา!!! "
เวลาต่อมาทั้ง4ได้เดินทางไปยังสวนเเห่งการศึกษาเเล้วได้เข้าไปในร้านเค็กร้านนึ่งที่ชื่อว่าCrostata
ซึ่งมีเค้กมากมายที่น่ากินจนน่าลิ้มลองเต็มไปหมดเป็นสรวงค์สวรรค์ของเหล่าผู้หญิงที่ชื่นชอบของหวาน
" อืมมม....ครอสตาตาสตอเบอร์รี่หรอ...ไม่สิๆ มองบลังก์นี้ก็น่าอร่อย อ่ะ...ช็อกโกลาตานี้ก็ตัดใจไม่ลงอีก " อุยฮารุที่ยังตีดสินใจไม่ได้ว่าจะเอาชิ้นไหนจนคนอื่นเรื่องได้กันหมดเเล้ว
" เรื่องยากขนาดนั้นเลยหรอค่ะ " คุโรโกะได้หันไปถามเพื่อนของเธอที่ยังคงครุ่นคิด
" งั้นของฉันเอาชีสเค้กเเล้วกัน " ซาเต็นที่เลือกได้เเล้วได้พูดออกมา
" ฮ่าห์ๆๆ....ถ้าไม่รีบเลือกเดียวพระอาทิตย์จะตกดินก่อนน่า "
" อ่า...รอเดียวก่อนนะค่ะ " ระหว่างที่อึชุยฮารุกำลังเลือกอยู่นั้นจู่ๆเสียงโทรศัพท์เธอก็ดังขึ้นจึงหยิบขึ้นมารับ " ค่ะ...ค่ะะ? เข้าใจเเล้วค่ะ "
" เรียกตัวงั้นหรอ? " คุโรโกะที่พอเดาออกจึงลองถามออกไป
" ค่ะ "
" อ่าาา....เรียกได้ถูกเวลาจริงๆน่า " คุโรโกะได้คอตกเมื่อตัวเองเดาถูก
" เอาน่าๆๆเดียวส่วนของอุยฮารุเดียวเอากลับบ้านให้น่า "
" ขอบคุณมากค่ะ "
ไม่นานอุยฮารุเเละคุโณโกะได้วิ่งออกจึงเหลือเเค่มิซากะกับซาเต็นกัน2คน
" งานยุ่งน่าดูเลยน่า...งั้นพวกเราก็ "
" อ่า...คุณมิซากะไปนั่งรอที่โต๊ะก่อนเถอะค่ะ...เดียวฉันขอไปที่ห้องน้ำก่อนเเปปนึ่ง "
ณ สำนักงานจัดเมนท์หน่วยที่ 177
" อ่าา.....ทั้งๆที่ได้หยุดวันเสาร์เเล้วเเท้ๆ " คุโรโกะทีบ่นมาเเต่ไกลได้เปิดประตูเข้ามาก่อนที่จะอะไรเคาะที่หัวของเธอเเละอุยฮารุ
" มาถึงก็บ่นเลยลนะ " ต้นต่อก็คือนักเรียนม.ปลายสวมเเว่นผมสั้นซึ่งเป็นหัวหน้าหน่วย177 โคโนริ มี
" ขอโทษค่ะ รุ่นพี่โคโนริ"
" แล้ววันนี้เรียกมาทำไมหรอค่ะ " คุโรโกะได้เริ่มถามขึ้นทันที่ก่อนที่โคโนริจะเดินไปที่โน๊คบุ๊คที่โต๊ะของเธอ
" ตั้งเเต่หลังเลิกเรียนจนถึงกลางคืน...เกิดคดีไล่โจมตีเฉพาะนักเรียนโทคิวะไดหกคนอย่างต่อเนื่อง " โคโนริได้เปิดรูปผู้เคราะห์ร้ายซึ่งทุกคนต่างเป็นนักเรียนโทคิวะไดเเทบทุกคน " เเละทุกคดีเกิดขึ้นในสวนเเห่งการศึกษาด้วย "
" ทำไมถึงต้องเป็นโทคิวะได...ด้วยละค่ะ "
" โรงเรียนโทคิวะไดส่วนใหญ่ทุกคนเป็นเลเวล3ขึ้นไป....เหตุผลที่คนร้ายเล่งโจมตีเเต่นักเรียนเหล่านั้นเเล้วยังเอาชนะอย่างง่ายดาย "
" แสดงว่าว่าคนร้ายเป็นผู้มีพลังจิตสูงพอควรสินะค่ะ "
" มีความเป็นไปได้สูง...เเต่ว่าเรายังไม่รู้ว่าพลังจิตของตัวการ เพราะเหยื่อทุกคนถูกทำให้หมดสติด้วยเครื่องช็อตไฟฟ้า "
" แล้วเหยื่อทุกคนเป็นไงบางหรอค่ะ "
" ก็พอมีรูปอยู่.....เเต่ว่ามันโหดร้ายน่าดูเลยละ ถ้าพวกเธอยังยืนยันจะดูละก็จงเตรียมใจเอาไว้สะ "
" ตั้งเเต่ที่พวกเราเข้ามาในจัดเมนท์ดิฉันก็เตรียมใจเอาไว้เเล้วละค่ะ "
" ฉันด้วยค่ะ "
" งั้นหรอ...ถ้างั้น " โคโนริได้เปิดูปพร้อมหันโน๊ตบุ๊คไปหาทั้งสองพอทั้งคู่เห็นรูปก็เเทบตกใจจนพูดอะไรไม่ออก
เวลาเดียวกันที่ห้องน้ำCrostataซาเต็นที่พึ่งทำธุระเสร็จกำลังล้างมือเเต่ว่าจู่ๆประตูได้เปิดเองโดยทีเธอหันไปกับไม่มีใครอยู่เเละประตูได้ปิดลงซาเต็นที่เริ่มรู้สึกระเเวงจึงกวาดสายตามองไปมองมาก่อนเธอจะรู้สึกตัวอีกทีก็ถูกบางอย่างเข้าจนสติเริ่มเลือนลางเธอที่พยายามเกาะขอบอ่างเอาไว้เเต่ก็หมดสติไป
" นานจังเลยน่า...คุณซาเต็นเนี่ย " มิซากะที่นั่งรอมาสักพักจนพนักงานได้เอาเค้กมาเสิร์ฟพร้อมชานานเเล้วจึงลุกไปเช็คทีห้องน้ำ " คุณซาเต็น "
มิซากะได้เปิดประตูห้องน้ำได้ยินเสียงก็อกน้ำที่ยังเปิดเอาไว้พร้อมร่างของซาเต็นที่ตอนนี้หมดสติไปเเล้วเธอจึงรีบวิ่งเข้าไปหา
" คุณซาเต็นทำใจดีๆเอาไว้ "
เวลาต่อมามิซากะเเละซาเต็นที่ตอนนี้หมดสติได้มาอยู่ที่สำนักงานจัดเมนท์เป็นที่เรียบร้อยและพวกคุโรโกะได้เล่าเรื่องคดีทีเธอพึ่งรู้มาให้ฟัง
" งั้นเองหรอ...เพราะคุณซาเต็นสวมเครื่องเเบบโรงเรียนเรา "
" แล้วคุณซาเต็นเป็นไงบางหรอค่ะ "
" เห็นว่าร่างกายไม่มีปัญหาอะไรเพียงเเค่ให้นอนสักพักเดียวก็ต่นแล้วละ.....แต่ว่า " มิซากะได้ตอบอุยฮารุไปแต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะยังเป็นห่วงอย่างมาก " เเล้วตอนนี้รู้ตัวคนร้ายมั้ย " มิซากะได้หันไปถามกับคุโรโกะ
" ยังเลยค่ะ...ดูเหมือนว่าเป็นผู้มีพลังจิตที่ยุ่งยากน่าดูเลยค่ะ "
" ยุ่งยากงั้นหรอ? "
" พอดีว่าเรามองไม่เห็นน่ะค่ะ " อุยฮารุได้หันมาตอบก่อนจะที่มิซากะจะสงสัยก่อนทีจะเปิดกล้องวงจรของเมื่อวานให้ดู
" เหยื่อมองไม่เห็นคนร้ายงั้นหรอ "
" ตอนนี้พวกเราพุ้งเป้าไปที่ผู้มีพลังจิตควบคุมเเสงนะค่ะ "
" เเต่ว่าผู้มีพลังจิตที่สามารถหายตัวได้อย่างไร้ร่องรอยมีทั้งหมด47คนในเมืองค่ะเเต่ทุกคนมีพยานยกันหมด "
" เยอะเกินไปสิน่า...อีกอย่างตัวการต้องโผล่ในกล้องวงจรปิดสิคิดว่าคงไม่ใช่พลังควบคุมเเสงหรอก " มิซากะที่นั่งวิเคราะห์คดีดูเเล้วก็ไม่มีทีถ้าจะเป็นคนที่มีพลังควบคุมเเสงได้
" ถ้านอกจากนั้นพวกเราก็ไม่รู้เเล้วละค่ะ "
" เป็นไปได้ว่าอาจจะเหมือนกับเจ้าพวกนั้นเมื่อวานนะ "
" เจ้าพวกนั้น...สัตว์ประหลาดพวกนั้นงั้นหรอค่ะ? "
" ก็อาจจะมีความเป็นไปได้อยู่เหมือนกัน...ถ้างั้น " มิซากะได้หยิบนามบัตรทีเมื่อวานเธอเก็บได้ขึ้นมา " เราคงต้องเรียนผู้เชี่ยวชาญมาเเล้วละ "
ณ สำนักงานนารูมิ
โชทาโร่ได้เดินกลับเข้ามาในสำนักงานหลังจากส่งเเมวที่หลงทางให้กับผู้ว่าจ้างได้เดินไปที่มุมชงกาเเฟได้เทรินใส่เเก้วเเล้วกำลังจะไปทีโต๊ะทำงานเเต่โทรศัพท์ของสำนักงานได้ดังขึ้นมาก่อนจะหยิบขึ้นมารับ
" ครับสำนักงานนารูมิคราบ "
" นายยังจำฉันได้รึเปล่า "
" เอะ...ขอโทษนะคราบพวกเราเคยเจอก่อนหรอ? "
" นักเรียนปี2 โทคิวะได มิซากะ มิโคโตะ เมื่อวันก่อนที่ยิงอยู่ในคดีปล้นธนาคาร จำได้มั้ย"
โชทาโร่ได้นั่งนึกย้อนไปเมือ่วานก็นึกถึงมิซากะได้พอดี
" อ่อ......เธอคือเด็กเมื่อตอนนั้นหรอ? "
" เเล้วมีเรื่องอะไรหรอ? "
" มีเรื่องให้จ้างวานหน่อยนะ....เกี่ยวกับมนุษย์ล่องหนที่ทำลายนักเรียนโทคิวะไดอยู่ตอนนี้ "
" ว่าไงนะ... "
" ฉันจะส่งคำเชิญไปให้นายจะได้สามารถมาหาพวกเราได้......มาที่สำนักงานจัดเมนท์หน่วยที่177 " สิ้นเสียงมิซากะก็ได้ตัดสายไป
" ดูเหมือนว่าเอสของโทคิวะไดติดต่อมาด้วยตัวเองเลยสินะ " ฟิลิปได้เดินออกมาพร้อมหนังสือในมือ
" อ่า.....รู้สึกว่าคราวนี้ไกอาเมมโมรี่ก็คืออินวิซิเบอร์ "
" ถ้างั้นก็เอาเดนเดนเซ็นเซอร์ไปด้วยเเล้วกันนะ " ฟิลิปได้โยนเเก็ทเจ็ทที่เป็นทรงกล้องส่องทางไกลให้กับโชทาโร่ก่อนทีเจ้าตัวจะอออกไปพร้อมหยิบหมวกที่ห้อยอยู่ที่ประตูพร้อมหมวกกันน็อค
โชทาโร่ได้เดินทางมาถึงสำนักงานของจัดเมนท์หน่วยที177เป็นที่เรียบร้อยพร้อมมีมิซากะมายืนรอรับอยู่กับคุโรโกะ
" ไม่คิดเลยนะ.....ว่าจะมีเด็กม.ต้นมาจ้างวานเเบบนี้ " โชทาโร่ได้ถอดหมวกกันน็อคออกเเล้วลงมาจากมอเตอร์ไซค์ " เเถมเป็นเอสของโทคิวะไดมิซากะ มิโคโตะ เลเวล5 ที่แข็งแกร่งที่สมยานามว่าเรลกัน....สวนผู้เด็กผู้หญิงข้างที่เป็นเทเลพอร์ตเตอร์เลเวล4 ชิราอิ คุโรโกะ "
" สมเเล้วที่เป็นนักสืบทำการบ้านมาดีเหมือนกันนิ....เอาล่ะมาเริ่มงานของนายดีกว่านะ "
" หืมม.....คดีที่ผู้เคราะห์ร้ายไม่สามารถเห็นตัวการได้เเบบนี้......แน่ใจเเล้วใช่มั้ยว่าคนที่พลังสามารถล่องหนได้ไม่ได้เป็นคนทำนะ " โชทาโร่ที่หลังจากดูกล้องวงจรปิดเเล้วก็ได้หันมาถาม
" อ่า.....คนที่สามารถล่องหนหายตัวได้ทั้ง47คนล้วนต่างมีพยานว่าไม่ได้อยู่ที่นั้น "
" งั้นเองหรอ....บางทีอาจจะเป็นผู้ใช่ไกอาเมมโมรี่อินวิซิเบอร์ก็ได้ "
" อินวิซิเบอร์งั้นหรอ.... "
" ประเด็นคือใครเป็นคนร้ายเเละถ้าหากคนร้ายไม่ใช่47คนนั้นก็ต้องมีเบาะเเสอื่น " ระหว่างที่โชทาโร่กำลังวิเคราะห์เเสต็กโฟนก็ได้ดังขึ้นมาก่อนที่เจ้าตัวได้หยิบขึ้นมารับ " ว่าไงฟิลิปได้ความอะไรบาง "
" ฟิลิปหรอ? " มิซากะ คุโรโกะเเละอุยฮารูพูดออกมาพร้อมกันก่อนจะมองตากันเเละกัน
" อ่า.....ผมได้สืบค้นข้อมูลพลังจิตทุกคนในเมืองแห่งการศึกษาดูเเล้ว....คนร้ายนะไม่ใช่คนที่พลังควบคุมเเสงหรือหายตัวทั้งนั้นเเต่เป็นพลังที่สามารถปิดกั้นการรับรู้ต่างหากละ "
โชทาโร่ได้หันไปบอกกับอุยฮารุคนที่ความสามารถต่างทีฟิลิปบอกมาให้ฟังเเละเธอก็ค้นเจอคนๆนึ่ง
" เจอแล้วละค่ะ....ชื่อของพลังจิตก็คือ ดัมมี เช็ค เป็นพลังที่ปิดกั้นการรับรู้ของคนรอบข้าง...ผู้ที่มีพลังจิตนี้มีเพียงคนเดียวนั้นก็คือนักเรียนปี2 โรงเรียนมัธยมต้นเซคิโชะ จูฟุฟุ มิโฮะค่ะ " อุยฮารุได้ค้นข้อมูลพบเด็กสาวอายุ 13ผมหางม้าสีน้ำตาลปิดตาข้างซ้าย
" นี้เเหละค่ะ "
" เเต่ว่าเธอคนนี้เเค่เลเวล 2 เองนะค่ะแถมข้อมูลบอกว่าเธอไม่มีพลังพอที่จะลบตัวตนตัวเองได้อย่างไร้ร่องลอยอีกด้วยนะค่ะ "
ระหว่างที่พวกเขากำลังประชุมกันอยู่ซาเต็นได้สติขึ้นมาก่อนจะพยายามลุกจากโซฟา
" อะ...อืมม....นี้ฉัน "
" คุณซาเต็น " อุยฮารูที่หันไปมองได้พูดขึ้นจนทำให้อีก3คนหันตามไป
" อย่าฝืนตัวเอง.... " มิซากะที่กำลังพูดก็ต้องชะงักไปพร้อมกับทุกคนไม่เเม้เเต่โชทาโร่ที่หันมาเห็นก่อนที่ทุกคนจะพยายามกลั้นขำทางโชทาโร่ได้เอาหมวกลงมาปิดใบหน้า
" หืมม....หน้าฉันมีอะไรติดหรอ " ซาเต็นที่หันไปเห็นกระจกวางอยู่จึงหยิบขึ้นมาส่องเธอก็ต้องทำหน้าตกใจอย่างมาก " อ๊าาาาาา "
คิ้วของเธอที่เหมือนถูกขีดเขียนเหมือนคิวของคนเเก่ที่ดูหนาๆเเละเเทบจะเชื่อมกันจนตอนนี้ซาเต็นก็ยังคงช็อคอยู่
" คุณซาเต็น.....จะ...ใจเย็นก่อน...อุก " อุยฮารุทมี่พยายามจะปลอบใจเเต่ก็ต้องกลั้นเมื่อเห็นคิ้วทีดูตลกจนเเทบไม่ไหว
" ช็อคเเย่หน้าดูเลยนะ "
" อ่า....ฉันขอไม่พูดอะไรทั้งนั้นเเล้วกัน " โชทาโร่ที่กอดอกหันหน้าหนีแต่ก็พยายามกลั้นขำไปด้วย
" อย่างน้อยถ้ามีหน้าม้ายาวประมาณเท่านี้ก็คงปิดได้เเท้ๆเลยน่า " คุโรโกะที่พูดออกมาพร้อมพร้อมมองรูปคนร้่ยสลับไปมากับซาเต็น
" หน้าม้าหรอ? " ซาเต็นที่ได้เห็นหน้ารูปเด็กตรงหน้าก็นึกออก " เด็กคนนี้แหละ "
" คุณซาเต็นเคยเห็นหน้าคนร้ายงั้นหรอค่ะ "
" อ่า.....พอดีเห็นผ่านกระจกนะ "
" หืมม....เพราะตอนอยู่ในห้องน้ำเลยทำให้เห็นตัวได้ชัดสินะ "
" บางทีตอนอยู่ในห้องน้ำอาจจะยังไม่ใช่พลังอินวิซิเบอร์คงจะเก็บไว้ใช่ตอนที่หนีมากกว่าสินะ "
" หึหึ.....ฉันจะเเก้เเค้นที่ทำคิ้วฉันให้เป็นเเบบนี้ให้ดู.....ลุยกันเลยอุยฮารุ "
" ค่ะ? "
ไม่กี่นาทีต่อมาจู่ๆคอมพิวเตอร์เต็มโต๊ะเเล้วกลายเป็นห้องเวิร์ฟเวอร์ไปในที่สุดพร้อมหน้าจอเเต่ละเครื่องได้เชื่อมต่อกับโน๊ตบุ๊คของอุยฮารุที่มือของเธอไม่หยุดพิมพ์
" มะ..ไม่อยากเชื่อเเค่เด็กม.ต้นสามารถทำได้ขนาดนี้ " โชทาโร่ที่เห็นความสามารถของอุยฮารุที่เทียบเท่าโปรเเกรมเมอร์มือดีทั้งโลก
" สุดยอดไปเลยนะเนี่ย " มิซากะเองก็เอ๋ยชม
" ถ้าไม่ทำเเบบนี้ละก็ เครื่องที่นี้ก็คงจะประมวลผลไม่ทันค่ะ มราสำคัญ สวนเเห่งการศึกษา ไม่ได้อยู่ในเขตการดูเเลของเขตที่ 177ด้วยค่ะ "
" เเล้วทำเเบบนี้จะไม่เป็นอะไรหรอ " โชทาโร่ได้เอ๋ยถามออกมาก่อนที่คุโรโกะจะเดินมาหา
" ดิฉันได้รับอนุมัติจากเบื้องบนเเล้วละค่ะ "
" ดีละ....อุยฮารุลุยกันเลย!! "
" ค่ะๆๆ...ฮึบ " อุยฮารุที่ทำการกดEnterก่อนที่ทุกหน้าจอทั้งหมทดเปิดภาพจากกล้องวงจรปิดทั้งหมดภายในสวนเเห่งการศึกษา " เชื่อมต่อกล้องวงจรปิดในสวนเเห่งการศึกษาทั้งหมด 2458ตัวเเล้วละค่ะ "
" โหวววว " ทั้ง4ได้พูดออกมาพร้อมกัน
" ล้างคอรอได้เลย......ยัยหนูหน้าม้าจะหาตัวให้เจอให้ได้เลย "
" อย่าลืมเค้กที่สัญญาด้วยนะค่ะ "
" จะ3ชิ้น 4ชิ้นจะกินไปเท่าไรก็กินไปเลย "
" เย้!!! "
" ไม่เยอะไปหน่อยหรอ? " จู่ๆมิซากะได้พูดขึ้น
" งั้นหรอค่ะ? "
" เอ้....ไม่เป็นไรหรอกค่ะ "
" ไม่ใช่เรื่องเค้กสักหน่อยค่ะ....อุยฮารุปิดเขตEถึงHเเล้วก็เขต JN ไปค่ะ"
" คะ...ค่ะ " อุยฮารุได้ทำตามที่คุโรโกะบอกได้ทำการปิดกล้องตามเขตที่ได้ยิน
" เเถวนั้นอยู่ไกลจากโทคิวะไดมาก ไม่ค่อยมีนักเรียนของเราไปหรอกค่ะ "
" ยังงี้นี้เอง......บีบพื้นที่ให้เล็กลงเพื่อง่ายต่อการหาตัวสินะ......ไม่เลวนิยัยหนู " โชทาโร่ที่อึ่งกับการวิเคราะห์ของคุโรโกะ
" ใครยัยหนูมิทราบค่ะ "
" งั้นก็ช่วยปิดตรงที่มีคนผ่านไปผ่านมาด้วยนะ " มิซากะได้หันไปบอกกับอุยฮารุตามทีเธอบอกจึงสงสัย
" ทำไมหรอค่ะ? " ซาเต็นได้หันไป
" ดูจากชุดของคนร้ายเเล้วคงเป็นที่สนใจของสวนเเห่งการศึกษา....และความเป็นไปได้ที่เธอจะใช่พลังก็คือตอนอยู่ในที่ไม่มีคนเห็นเเถมเชื่อว่าเธอคนนั้นคงไม่สามารถใช่พลังได้ตลอดเวลาใช่มะ "
" จริงด้วยสิ...อินวิซิเบอร์เองก็ไม่สามารถใช่ได้ตลอดเหมือนกัน " โชทาโร่เข้าใจถึงสิ่งมิซากะพูด
" ที่นี้เหลือเเค่จะหาตัวมันยังไง.....ถ้าใช่กล่องวงจรปิดจับตาดูละ " ซาเต็นได้เสนอออกมา
" ไม่หรอกถ้าหากว่าเด็กคนนี้ที่มีพลังปิดกั้นการรับรู้เเล้วพร้อมใช่ไกอาเมมโมรี่อินวิซิเบอร์ละก็.....จะกลายเป็นพลังที่ปิดกั้นการรับรู้ได้อย่างสมบรูณ์เเบบได้ " โชทาโร่ที่ค้านขึ้นมา
" หมายความว่ายังไงหรอค่ะ...ช่วยอธิบายมาด้วย "
" ความสามารถของมันก็ตามชื่อเเละ.....สามารถทำให้ผู้ใช่ล่องหนได้อย่างเเนบเนี่ยนจนเหมือนว่าเล่นมายากลหายตัวที่ไม่มีใครจับได้ "
" ฟังดูเเล้วก็น่ากลัวจริงๆนั้นเเหละ...แล้ววิธีทำลายเจ้าไกอาอะไรนั้นละต้องรอให้เผยร่างจริงออกมาก่อนงั้นหรอ? "
" ไม่ได้หรอก...มันเป็นไกอาเมมโมรี่ไม่เหมือนกับที่พวกเธอเจอเมื่อวานหรอกนะ.....การจะทำลายมันได้ต้องทำลายมันจากด้านในร่างกายเท่านั้น "
" ถ้าเรื่องนั้นละก็.....ฉันจะเป็นคนจัดการเอง " มิซากะที่ยิ้มมุมปากพร้อมอาสาจัดการไกอาเมมโมรี่
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
