Kamen rider W & To aru kagaku no Railgun

ตอนที่ 13 : คอร์สเรียนพิเศษ

ณ สำนักงานนารูมิ

" เห้อ.....กาแฟกับสายลมของเมืองแห่งนี้ช่างBest Matchอะไรแบบนี้ " โชทาโร่ที่นั่งจิบกาแฟพร้อมมองออกไปนอกหน้าต่างมองดูเมืองฟูโตะและรับลมของเมืองแห่งนี้อย่างเพลินๆ ก่อนจะมีรองเท้าแตะสีเขียวฟาดเข้าไปที่หัวของเขาเต็มๆ " โอ้ย!!  "

" มันใช่เวลามายืนชิลถ่ายMVซักที่ไหนกันฮะ!! "

" หนวกหูน่ายัยอากิโกะ!! "

" ห๊าาา!! นี่กล้าเถียงงั้นเหรอหรืออย่างโดนหักเงินเดือนกันนะหะ!! "

" อึ๋ย..... " โชโทโร่ที่พอโดนอากิโกะขู่ใส่เรื่องเงินเดือนก็ทำเอาทำอะไรไม่ถูกจนอากิโกะยิ้มได้ใจ

" ถ้าไม่อยากโดนหักเงินเดือนไปมากกว่านี้ละก็.....รีบพาฮารุจังไปคืนได้แล้ว " อากิโกะพูดเสร็จก็ได้ชี้ไปที่หมาชิวาว่าที่นั่งอยู่ข้างๆโชโทโร่ก่อนที่มันจะขาฉี่ใส่รองเท้าของโชทาโร่ไปทีนึ่ง

" เห้ย!! โธ่เอ๋ยฮารุจังเลิกฉี่ใส่สักทีสิ " โชทาโร่รีบยกขาก่อนจะรีบคว้าทิชชู่มาเช็ดรองเท้าของตัวเองทันที

" หุหุ...เก่งมากเลยฮารุจัง "

" ให้ตายสิ...จริงๆเลย "

ขณะที่ภายในสำนักงานกำลังวุ่นวายอยู่นั้นฟิลิปก็ได้ออกมาจากห้องโรงเก็บของรีโวลแครี่พร้อมในมือที่ถือแสต็กโฟนอยู่ด้วย

" เน่โชทาโร่....คุณโยมิคาว่าเชิญนายไปที่สำนักงานแอนตี้สกิลนะ "

" ห๊าา? "

ณ ร้านคาเฟ่ Joseph's 

"  เน่...ท่านพี่ค่ะวันนี้พวกเราไปดูหนังกันเถอะค่ะ"

" หนังเหรอ... " มิซากะได้ตอบคุโรโกะขณะที่สายตายังจ้องนิตยาสารที่เธอกำลังเปิดไปมาอยู่

" นี่ไงค่ะ...เรื่องนี่ความสับสนแห่งและหนุ่มสาว " คุโรโกะได้หันนิตยาสารที่ตัวเองอ่านอยู่พร้อมหันรูปหนังให้ดู

" หื้ม....ฉันเองก็ไม่ได้ไม่ชอบแนวความรักหรอกน่า "

" โธ่ววว....ไม่มีกะจิตกะใจเลยสักนิดนะคะ "

"ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ...อ้ะ " มิซากะที่เปิดไปมาก่อนจะจะตกใจบางอย่าง

" วันหยุดทั้งทีแท้ๆ ท่านพี่กลับเป็นเสียอย่างนี้ "

" เน่ๆๆ คุโรโกะมีงานเทศกาลฤดูร้อนบนดาดฟ้าที่Seven Miss ด้วยล่ะ! "

" เอ้...คงเป็นงานกรอยๆสำหรับเด็กเท่านั้นแหลคะ "

" อะไรกันเหล่า....ไม่ลองไปก็ไม่รู้หรอก "

" หื้ม... " คุโรโกะที่พอเห็นน้ไเสียงของมิซากะที่ดูสนใจน่าดูก่อนจะจ้องมองด้วยสายตาที่น่าสงสัย จนมิซากะแทบกลับตัวไม่ทัน

" อะ...อ่า คือนานๆทีก็ไม่เห็นเป็นไรนี่ "

" อ่อ...หรือว่าที่ท่านพี่อยากไปดูคือสิ่งนี้เหรอค่ะ? " คุโรโกะได้ใช้พลังเทเลพอร์ตมาอยู่ด้านหลังของมิซากะเพื่อมองดูนิตยาสารของมิซากะพร้อมชี้ไปที่บอกอีเวนท์ยั่ยมีเกโคตะด้วย

"  มะ...ไม่ใช่สักหน่อย ฉันไม่สนใจของแบบนั้นสักหน่อย "

" ไม่ต้องปิดบังกันหรอกนะคะ ท่านพี่ หากท่านพี่ของเกโดคะมากละก็...กรุณาบอกมาตรงดีกว่าน่า " 

"ก็บอกแล้วไงว่าไม่ใช่ไง! "

" ขอโทษนะคะ พอดีฉันขึ้นรถบัสไม่ทันนะค่ะ ก็เลยมาช้าไปหน่อย " อุยฮารุที่เดินมาในชุดไปรเวทเข้ามาหามิซากะกับคุโรโกะทำให้ทั้งสองหยุดเถียงกัน

" อ่อ...ไม่เป็นไรๆๆ พวกเราก็เพิ่งมาถึงเหมือนเกัน "

" อ้าว...ว่าแต่คุณซาเต็นไม่มาด้วยเหรอคะ? " คุโรโกะที่สังเกตุเห็นว่าอุยฮารุนั้นมาคนเดียวโดยที่ไม่เห็นซาเต็นอยู่ด้วยจึงถามขึ้นมา

" อ่อ...เรื่องนั้นนะ " อุยฮารุได้เล่าให้มิซากะและคุโรโกะให้ฟังสาเหตุที่ซาเต็นไม่ได้มาด้วย

" เห้...โรงเรียนนี่ก็ใจร้ายเนอะ ให้เรียนพิเศษในวันหยุดอย่างนี้ "

" ไม่ใช่โรงเรียนหรอกค่ะ....เห็นว่าเป็นคอร์สเรียนพิเศษที่โรงเรียนจากหลายๆทีมานะคะ ไม่ใช่แค่โณงเรียนของฉัน ที่เดียว "

" คอร์สพิเศษ? "

" ฉันเองก็ไม่รู้รายละเอียดเท่าไร "

" แต่ก็ถือว่าโชคร้ายจริงๆนั้นแหละคะ อากาศออกจะดีขนาดนี้แท้ๆ " คุโรโกะพูดออกมาก่อนจะมองออกไปท้องฟ้ารวมถึงมิซากะและอุยฮารุ

ทางด้านของซาเต็นที่พึ่งออกจากห้องและล็อคประตูเครื่องรางของเธอได้ตกลงพื้นก่อนจะก้มลงไปเก็บขึ้นพอมองมันก็ทำให้เธอคิดอะไรบางอย่างก่อนจะเก็บมันใส่กระเป๋าเหมือนเดิมและออกมาจากหอพักมาที่ป้ายรถเมล์เพื่อรอรถก่อนจะจะหยิบเอกสารที่เธอได้รับมา

" ถึงจะบอกว่าเป็นคอร์สเรียนพิเศษก็เถอะน่า....เห้อ อยากไปเที่ยวกับพวกอุยฮารุจัง " ซาเต็นได้บ่นออกมาก่อนที่จะเห็นโชทาโร่ที่ขับแมชชีนฮาร์บอร์ดเดอร์มาจอดตรงหน้าของเธอพอดีแล้วหันมาพรอ้มเปิดกระจกหมวกกันน็อคขึ้น

" อ่าวซาเต็นจัง....วันนี้มีเรียนเหรอ "

" ค่ะ....พอดีว่าเป็นคอร์สพิเศษนะคะ " ซาเต็นได้โชว์เอกสารให้โชทาโร่ดูแล้วเดินเข้าไปให้ดู

" เห้....ฉันกำลังจะไปที่นี่พอดีเลย "

" เอ้....จริงเหรอค่ะ ว่าแต่คุณโชทาโร่มีธุระอะไรกับที่นั่นเหรอคะ? "

" พอดีว่ามีคนเรียกให้ไปนะ...ไหนๆก็ไปที่เดียวกันแล้วให้ไปส่งมั้ยละ " โชทาโณ่พูดเสร็จก่อนจะยื่นหมวกกันน็อคอีกใบให้

" อ้ะ...ขอบคุณมากเลยนะคะ รบกวนด้วย " ซาเต็ยได้รับหมวกกันน็อคมาสวมและขึ้นไปซ้อนท้ายก่อนที่โชทาโร่จะขับออกไป

ไม่นานทั้งสองก็มาถึงที่หมายซาเต็นได้ถอดหมวกกันน็อคออกแล้วคืนให้กับโชทาโร่ก่อนจะก้มหัวขอบคุณ

" ขอบคุณที่มาส่งนะคะ "

" ไม่เป็นไร....ตั้งใจเรียนพิเศษดีๆละ "

" ค่ะ...งั้นฉันไปก่อนนะคะ "ซาเต็นได้กล่าวลาก่อนจะเดินไปแต่โชทาโร่ที่สงสัยว่าทำไใซาเต็นถึงมาที่สำนักงานของแอนตี้สกิลแต่ก็ไม่ได้ถามอะไร

ทางซาเต็นที่เดินขึ้นบันไดสุดชันจนมาถึงข้างหน้าแต่ว่าทางเข้าส่วนใหญ่นั่นกลับปิดหมดก่อนจะเห็นป้ายลูกศรบอกทาง

" อื้ม....ที่นี่งั้นเหรอ? "

" เน่..รุยโกะ!! " ขณะที่เธอกำลังมองดูเอกสารในมือก่อนจะมีคนตะโกนเรียกเธอจากข้างหลังจึงหันไปหาพบว่าเป็นเพื่อนร่วมห้องของเธอเอง

" อาเคมิ มูจัง มาโกะจิน? "

" ต้องมาเจอบันไดแบบนี้แต่เช้าเนี่ย... "

" เหนื่อยจัง "

" อะไรกัน....ทั้งสองคนเพิ่งมาถึงแท้ๆ "

" ก็มัน... "

" ให้ทำไงได้ล่ะ... "

หลังจากที่ซาเต็นได้เจอกับเพื่อพวกเธอก็ได้เดินตามป้ายลูกศณบอกทางพร้อมบ่นตามทาง

" ให้ตายเถอะ เลวร้ายสุดๆเลยเนอะ ต้องดั้นก้นมาโรงเรียนอื่นตอนวันหยุดแบบนี้เนี่ย"

" ถ้าเข้าเรียนพิเศษแล้วเพิ่มเลเวลได้ก็คงสบายไปแล้วละ "

" เฮ้อ....ที่จริงพวกเราน่าจะได้ไปสระว่ายน้ำแท้ๆ "

" รุยโกะเองก็ตั้งใจจะไปเที่ยวเล่นกับอุยฮารุใช่มะ "

" ก็นะ...ช่วยไม่ได้นิน่า "

เวลาเดียวกันทางด้านโชทาโร่ได้เดินไปตามทางเดินเพื่อไปหาโยมิคาว่าระหว่างที่กำลังเดินไปหาที่ห้องทำงานก็ได้มีเจ้าหน้าที่แอนตี้สกิลชายคนนั้นได้เดินเข้ามาขว้างทางของโชทาโร่พอดี

" เห้!! นายเป็นใครกันที่นี่คนนอกห้ามเข้ากันนะ "

" ห๊า...ก็ชั้นมาหาหัวหน้าแอนตี้สกิลโยมิคาว่า "

" หัวหน้าโยมิคาว่าเหรอ....นี้นายนะเป็นอะไรกับหัวหน้ากันแน่นะฮะ!? "

"  อะไรของนายกันนะ...อย่ามาหาเรื่องกันสิ....อีกอย่างฉันไม่ได้มีธุระกับนายสักหน่อย "

" นี่แก... " เจ้าหน้าที่แอนตี้สกิลคนนั้นได้กระชากคอเสื้อโชทาโร่เข้ามา

" พอได้แล้วน่า " โยมิคาว่าได้เดินเข้ามาห้ามลูกน้องของเธอเอาไว้ก่อนที่จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นทำให้ทั้งสองหันไปหา

" หะ....หัวหน้า " 

" อย่าทำเสียมารยาท....กับแขกของฉันจะได้มั้ย ฮิวงะคุง " โยมิคาว่าที่อยู่ในชุดของครูพละได้เดินเข้ามาก่อนจะต่อว่าเจ้าหน้าที่ของเธอก่อนอีกฝ่ายจะปล่อยมือจากเสื้อของโชทาโร่

" หัวหน้าทำไมถึงเอาคนนอกเข้ามาที่สำนักงานด้วยละครับ!? "

"ฉันก็บอกแล้วนะว่าเป็นแขกของฉัน...และอีกอย่างเขาคือคนสำคัญเพราะงั้นอย่าไปหาเรื่องเขาน่ากลับไปทำหน้าที่ตัวเองได้แล้ว "

" ขะ...เข้าใจแล้วครับ " เจ้าหน้าที่แอนตี้สกิลคนนั้นได้ก้มหน้าเดินไปโดยที่หลังจากหันหลังให้ก็ทำสีหน้าอย่างไม่พอใจอย่างมาก

หลังจากที่โชทาโร่ได้แยกกับเจ้าหน้าแอนตี้สกิลคนนั้นก่อนที่โยคาว่าจะกล่าวขอโทษทันที

" ต้องขอโทษให้กับการกระทำของลูกน้่องฉันด้วยค่ะ "

" เรื่องนั้นนะ.....ช่างมันเถอะแล้วว่าแต่มีธุระอะไรถึงเรียกให้มาหาเหรอ " โชทาโร่ได้หันไปถามกับโยคาว่าซึ่งเธอได้บอกเหตุผลก็ทำเอาโชทาโร่ตกใจ " เอ้...จะให้ผมเป็นคนประเมินเด็กนักเรียนงั้นเหรอ? "

" ใช่แล้ว....วันนี้ได้มีนักเรียนจากต่างโรงเรียนมากมายได้มารวมกันเพื่อเรียนคอร์สพิเศษจริงๆแล้วมันไม่ใช่เลย...ความจริงแล้วนั่นคืออบรบให้กับผู้ใช้เลเวลอัปเปอร์นะ "

" แต่ว่าให้ผลเป็นคนประเมินมันจะดีเหรอครับ "

" ในฐานะที่คุณโชทาโร่ ที่เป็นความเกี่ยวข้องกับคดีเลเวลอัปเปอร์ถือว่าเหมาะสมมากแล้วละคะ "

" อ่า...ถ้าพูดถึงขนาดนั้นก็คงมีแต่ต้องทำสินะ "

ด้านของซาเต็นได้มาถึงเป็นทีเรียบร้อยเธอก็มองไปรอบๆภายในห้องนั้นมีนักเรียนจากต่างโรงเรียนมากมายแต่จำนวนที่มาก็ไม่ได้เยอะจนถึงครึ่งสามารถนับได้เลยและแต่ละคนนั้นก็ล้วนเคยใช้เลเวลอัปเปอร์กันมาแล้วทั้งนั้น

" มีคนมาจากหลายโรงเรียนมาน่าดูเลยนะเนี่ย "

" นั้นสิน่า "

" ถึงงั้นก็เถอะ....แต่ไม่น้อยไปหน่อยเหรอ "

" แบบนี้ถึงเริ่มเรียนแล้วก็ฟุบหลับไม่ได้แน่ "

" ไม่ว่าหน้าไหนๆ ก็ทำหน้าบอกบุญไม่รับเลยแหะ " นักเรียนสาวคนนึ่งที่ดูห้าวๆนั่นได้เปิดประตูออกมาซึ่งเป็นคนเดียวกับที่มิซากะได้เล่นงานไไปในช่วงสืบหาเลเวลอัปเปอร์พร้อมกับลูกกระจอกสามคน

" กลับเถอะครับ ลูกพี่ ขี้เกียจตายชัก"

" ห๊าาา มาถึงนี่แล้วอย่ามาพูดว่าน่ารำคาญน่า"

" ขอโทษครับ "

" น่ากลัวอะ... "

" นั่นม.ปลายใช่ไหมนะ "

" อย่าไปมองจะดีกว่าน่า "

" น่าๆใจเย็นก่อนเถอะครับลูกพี่ สงบสติอารมณ์ก่อน "

" ค่าๆๆ ทุกคนคะ รีบเข้าไปช้างในได้แล้วค่ะ " จู่ๆได้มีเสียงเล็กนึ่งได้บอกกับพวกเธอจนหันไปหาก็ต้องตกใจ

" อะไรกันเด็กนี่ "

" ไม่ใช่เด็กค่ะ....เป็นอาจารย์ต่างหาก "

" อาจารย์? "

" สึคุโยมิ โคโมเอะคะ จะมาสอนช่วงเช้าคะ ถ้าไม่ตั้งใจเรียนละก็ อาจารย์จะยืดเวลาสอนให้นานขึ้นนะคะ " คำขู่ของโคโมเอะนั้นถึงแม้จะดูใสๆแต่สำหรับพวกเธอแล้วนั้นเจ็บปวดจนรีบเข้าไปนั่งทันทีก่อนที่โคโมเอะจะเดินมาหน้าชั้นเรียน " ก่อนที่จะเริ่มเรียนกัน....ทางเราก็ได้มีคนจะค่อยประเมินความประพฤติกับทุกๆคนด้วยนะคะ เชิญเลยคะ " โคโมเอะได้พูดเปิดก่อนจะเชิญให้โชทาโร่เดินเข้ามาทำเอาซาเต็นตกใจ

" เอ้? ล้อเล่นกันน่า "

" คราบๆๆ ฮิดาริ โชทาโร่ หลังจากนี้เป็นต้นไปฉันจะเป็นคนประเมินความประพฤติของพวกเธอทุกคนเพราะงั้นตั้งใจเรียนกันด้วยละ "

" เห้ย....นี่นายไอ้คนเมื่อตอนนั้นนิว่า "

" หื้ม...อ่อนายคือนายคือเด็กในตอนนั้นนี้เอง....ถ้าจะมาหาเรื่องกันตอนนี้ละก็ทางนี้ก็จะให้คะแนนความประพฤติติดลบไปเลยแล้วกันจะได้ให้นายมาเรียนที่นี่อีกวัน "

" หน่อย...จะมากไปแล้วนะเฟ้ย "

" เห้ยไอ้จุนตะ...อยู่เงียบๆแล้วเรียนไปเถอะน่า "

" แต่ว่าลูกพี่ "

" ในตอนนั้นพวกนายเป็นคนผิดเองไม่ใช่รึไงเหล่า "

" ขะ...เข้าใจแล้วครับลูกพี่ " ลูกกระจอกของนักเรียนม.ปลายคนนั้นได้ยอมนั่งลงกับที่ก่อนที่โชทาโร่จะเดินไปด้านหลังห้องที่มีโต๊ะจัดเตรียมเอาไว้ก่อนจะเปิดเอกสารที่ได้รับมาซึ่งเป็นรายชื่อของนักเรียนทุกคนในห้องนี้

" เอาล่ะ...งั้นเริ่มเรียนกกันเลยนะค่า " โคโมเอะได้เอาเก้าอี้มาต่อตัวเพื่อเจียนกระดานได้สะดวกไม่กี่นาทีต่อมาเธอได้เขียนเนื้อหาที่จะสอนเสร็จได้หันไปที่ชั้นเรียน " สิ่งสำคัญที่สุดในการพัฒนาพลังจิตก็คือ Personal Reality งั้นเรามาลองย้อนความคิดเกี่ยวกับมั้นตั้งแต่พื้นฐานกันเลยแล้วกันนะคะ "

" ในการทำความเข้าใจ  Personal Realityก็คือความเป็นจริงของตัวเองเพียงผู้เดียวนั้น จะขาดความเข้าใจในทฤษฎีควอนตัม ซึ่งมีพื้รฐานมาจากหลักความไม่แน่นอนที่ไฮเซนเบิร์กเป็นผู้เสนอไม่ได้คะ "

" อึ่ย....นี่นะเหรอพื้นฐานของนักเรียนของเมืองแห่งการศึกษาต้องเรียนนะ " โชทาโร่ที่พอฟังก็ไปเรื่อยๆนั้นก็เริ่มรู้สึกเบื่อก่อนจะหันไปมองดูซาเต็นที่นั่งอยู่ก็เหมือนจะแอบเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยสีหน้าที่เหมือนจะพยายามคิดอะไรอยู่

เวลาผ่านไปเร็วเหมือนโกหกไม่นานคาบเรียนในช่วงเช้าก็ได้จบลงพร้อมเสียงสัญญาณดังขึ้นทำให้โชทาโร่ที่เผลอหลับได้สะดุ้งตื่น

" ค่าาา...คาบเรียนตอนเช้าจบลงเท่านี้คะ จากนี้ไปจะเป็นพักเที่ยง กรุณาอย่าเข้าเรียนคาบบ่ายสายนะคะ " โคโมเอะพูดจบก็เดินออกจากห้องไปอาเคมิที่นั่งอยู่ข้างๆโต๊ะซาเต็นก็ได้ฟุบลงโต๊ะทันที

" ไหนที่สุด...ก็ฟังเที่ยงสักที...นี่ช่วยนวดให้ทีสิ "

" เห้อ...ช่วยไม่ได้ละน่า " มูที่ได้แต่ถอนหายใจก่อนจะเดินตรงเข้าไปนวดอาเคมิให้

" อ่า...รู้สึกดีเป็นบ้าเลย "

" ทำตัวเป็นคุณยายไปได้น่า "

" ช่างฉันเถอะน่า "

" จะมาบ่นตอนนี้นะไม่ได้หรอกน่า " โชทาโร่ได้เดินเข้าไปหาพวกซาเต็นที่กำลังคุยเล่นอยู่นั้นทั้ง4จึงหันตามกันไป " นี่พึ่งจะครึ่งเดียวเองน่า "

" อ่ะ...คุณโชทาโร่ "

" อ่าวรุยโกะรู้จักด้วยเหรอ "

" อะ....แหะๆๆก็นิดหน่อยนะ "

" ยังมีสิ่งที่พวกเธอต้องเจออีก...คิดว่าน่าจะหาอะไรกินเอาแรงดีกว่านะเพราะช่วงบ่ายพวกเธอฝึกร่างกายนะ "

" อ่า...จะว่าไปอาจารย์ที่จะมาฝึกร่างกายช่วงบ่าย เป็นอาจารย์ที่ทำงานให้แอนตี้สกิลด้วยล่ะ "

" เอ้.... "

" เลวร้ายสุดๆ ต้องโหดมากแน่ๆเลย "

" อยากกลับแล้วอ่า....เห้ออ "

"  เอาน่าๆ....หดหู่ไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก"

" นัน้สินะคะ....ทานข้าวกล่องกันเถอะ "

" อะ......ฉันลืมเอาข้างกล่องมาอะ " ซาเต็นที่พอได้ยินเกี่ยวกับข้างกล่องก็นึกได้ว่าเธอลืมเอามา

" งั้นไปโรงอาหารกับฉันมั้ยละ....พอดีทางนี้เองก็ไม่ได้เตรียมข้าวกล่องมาด้วย "

" โอเคค่ะ "

ทั้งสองได้มาที่โรงอาหารปรากฎว่าไม่ได้เปิดก็เลยมาที่ตู้กดอาหารอัตโนมัติเองก็ไม่ทำงาน

" เอ้ะ....ไม่มเปิดแหะ "

" ก็วันนี้วันหยุดนี้คะ.....คงต้องออกไปซื้อข้างนอกเท่านั้นสิน่า "

" เอิ่ม....คุณซาเต็น คุณโชทาโร่ " จู่ได้มีเสียงนึ่งได้เรียกทั้งสองให้หันไปหาทั้งคู่ที่เห็นก็ถึงกับตกใจเมื่อคนที่อยู่ตรงหน้าก็คือจุฟุกุ มิโฮะ " มะ....ไม่เจอกันนานเลยนะคะจุฟุกิเองคะ "

" เอ้ะ.....คุณจุฟุกิเองก็มาเข้าเรียนพิเศษด้วยงั้นเหรอ "

" ค่ะ "

" อ่าา...โทษทีน่าที่ไม่ทันได้สังเกต "

" พลัง ดัมมี เช็คของฉันปิดกั้นรับรู้เป้าหมายจากคนรอบข้างยังไงละคะ "

" อ่า...จริงด้วยสิน่า...แต่เธอทำจนหายตัวได้โดยไม่ต้องใช้ไกอาเมโมรี่ได้เนี่ยสุดยอดไปเลยนะ "

" ไม่หรอกคะ....เลเวลของฉันแค่เลเวล2 คงทำถึงขนาดนั้นไม่ได้หรอกคะ ก็แค่ตัวตนของฉันนั้นรับรู้ได้ยากก็เท่านั้นเองแหละคะ " จุฟุกุที่พูดไปพร้อมแอบหน้าแดงไปแต่ด้วยผมของเธอที่ปกปิดจึงทำให้พวกโชทาโร่นั่นไม่ได้สังเกตุเห็น

"งะ...งั้นเองเหรอ " โชทาโร่และซาเต็นที่ตอบออกมาพร้อมกัน

" อะ...คือว่า ขอบพระคุณมากเลยนะคะที่พวกคุณทั้งสองตอบจดหมายของฉันตลอด "

"  อะ...อ่า ก็ฉันสัญญาเอาไว้แล้วนี่นะ  "

" อะ...อื้ม ชะ...ช่ายถึงจะไม่ค่อยได้เขียนจดหมายเท่าไรในฐานะลูกผู้ชายแล้วพูดคำไหนก็คำนั้น "

" จริงสิคะ....ถ้าไม่รังเกียจทั้งสองคนมากินช้าวกล่องด้วยกันกับฉันมั้ยค่ะ "

" อ้อ....เอิ่มพอดีว่าพวกเราลืมเอามานะ ก็เลยคิดว่าจะออกไปซื้อข้างนอกนนะ"

" เอิ่ม...คือพอดีว่าวันนี้ฉันทำมาเยอะไปหน่อย ถ้าไม่รังเกียจละก็ " จุฟุกุที่พูดพร้อมยกข้าวกล่องของเธอให้พวกโชทาโร่ได้เห็น

" แต่ว่า..... "

" จะว่าไงดีนะ....พวกเราเองก็ " ไม่ทันโชทาโร่พูดจบท้องของซาเต็นร้องออกมาทำเอาเจ้าตัวนั้นหน้าแดงเล็กน้อย

ทั้งสามได้มานั่งทานอาหารกลางวันที่ใต้ต้นไม้ในสวนซาเต็นได้เปิดกล่องออกมาพบแซนวิชและมีทบอลกับสลัดเล็กน้อยที่ถูกรียงอยากสวยงามน่าทาน

" ว้าวว ดูน่ากินจัง "

" ให้พวกเราทานได้จริงเหรอ "

" ค่ะ...ไม่ต้องเกรงใจนะคะ "

" งั้นก็ทานะละน่าครับ/คะ " โชทาโร่และซาเต็นได้พูดขึ้นมาพร้อมกันตามมารยาทก่อนจะหยิบแซนวิชมากินละชิ้นและทานไปโดยมีจุฟุกิที่ลุ้นอยู่

" อื้ม....สุดยอดอร่อยมาเลยนะเนี่ย "

" ไม่คิดเลยนะว่าจุฟุกิจังจะทำอาหารได้นะเนี่ย "

" จริงเหรอคะ...ดีใจจัง "จุฟุกุดีใจเมื่อทั้งสองได้ทานอย่างอร่อยก่อนที่รอยยิ้มดีใจเมื่อครู่ได้หายไปจนโชทาโร่ได้หันไปเห็นพอดีก็ได้ถามไป

" เป็นอะไรไปเหรอ "

" คือว่า...ฉันรู้สึกอึดอัดมากตอนที่อยู่ในห้องเรียน รู้สึกเหมือนกำลังถูกต่อว่าอยู่เลย"

" ทำไมละ...ทุกคนเองก็เหมือนกันนิ "

" ค่ะ...เพราะทุกคนเหมือนกัน ก็เลยมีแต่คนที่เป็นเหมือนกันมารวมตัวกัน คอร์สเรียนแบบนี้ต่อไปจะมีอีกไหมนะคะ " จุฟุกุได้พูดระบายออกมาโดยที่ทั้งเธอและซาเต็นไม่รู้ว่าคอร์สพิเศษนี้ทำเพื่อผู้ที่ใช่เลเวลอัพเปอร์โชทาโร่ที่ได้ยินแบบนั้นก็ได้แต่เงียบไม่พูดอะไร

" แต่ถึงแบบนั้นก็ช่วยไม่ได้นิน่า..ช่วยไม่ได้หรอก "

หลังจากพักเที่ยงนักเรียทุกคนที่เปลี่ยนชุดเรียบร้อยได้มารวมตัวกันที่สนามโดยที่โยมิคาว่านั้นกำลังเตรียมสนามให้อยู่

" ฝึกออกกำลังกายกลางแดดจ้าแบบนี้...เซ็งชะมัด "

" อย่าบ่นเลยน่า...บ่นแล้วมันจะเย็นรึไง หา"

" ขะ...ขอโ?ษครับ "

" น่ากลัวเป็นบ้าเลย " อาเคมิที่หันไปมองกลุ่มเดิมก็ได้แต่บ่นออกมาเบาๆโดยที่มีนักเรียนคนอื่นเองก็ต่างหันไปมอง

" ก็บอกแล้วไงว่าอย่าไปมองนะ "

"  เห้อ.....ให้ตายสิ " โชทาโร่ที่มองอยู่นั้นก็ได้แต่ถอนหายใจก่อนที่โยมิคาว่าที่ตีเส้นวิ่งเรียบร้อยได้เดินเข้ามา

" เอ้าๆๆ หันมาทางนี้ ฉันโยมิคาว่าจะรับหน้าที่ในการฝึกกำลังกายของพวกเธอฝากตัวด้วยน่า "

" ฝากตัวด้วยครับ/ค่ะ "

" เอาล่ะ...งั้เริ่มจากการวิ่งมารธอนก็แล้วกัน " พอโยมิคาว่าบอกให้ทุกคนวิ่งมาราธอนทุกคนก็บ่นออกมาทันทีจนเธอยิ้มออกมา " ลองมาท้ายทายขีดจำกัดของตัวเองสักหน่อยดีกว่า "

หลังจากนั้นเหล่านักเรียนทุกคนก็ต่างวิ่งมาราธอนไปรอบๆโดยที่มีโยมิคาว่าค่อยเป่านกหวัดให้สัญญาณซึ่งนักเรีบยนแต่ละคนที่วิ่งครบไม่กี่รอบก็เริ่มหอบ

" วิ่งต่อไปเรื่อยๆ...อย่าหยุด ถ้าใครไม่ไหวก็ยกมือสะ "

" อีแบบนี้เนี่ย....เหมือนกับการฝึกทหารเลยไม่ใช่เหรอ...คุณโยมิคาว่าเนี่ยโหดชะมัดเลย " โชทาโร่ที่เห็นเหล่านักเรียนที่ทยอยหอบและมานั่งกองอย่างหมดแรงก็แอบสงสารแต่เขาก็ต้องไปสะดุดตากับซาเต็นที่ยังคงวิ่งโดยรักษาแรงเอาไว้

เวลายิ่งผ่านไปนักเรียนแต่ละคนก็เริ่มถอนตัวนั่งหอบกันเกลือนสนามไปหมดแต่ซาเต็นกับนักเรียกอีกคนนึ่งกลับยังวิ่งอยู่จนกระทั้งเธอไม่ไหวก็ได้ยกมือขึ้นก่อนที่โยมิคาว่าจะวิ่งตีคู่เข้ามาหา

" ยอมแพ้แล้วเหรอ? "

" ค่ะ "

" งั้น ฮึดวิ่งรอบสุดท้ายเร็ว "

" เอ้ะ?  "

" วิ่ง! " โยมิคาว่าได้ตะคอกใส่จนซาเต็ยนใช้เรี่ยวแรงอันน้อยนิดนั้นวิ่งต่ออีกรอบโยมิคาว่าที่เห็นแบบนั้นก็ยิ้มออกมาเวลาผ่านไปซาเต็นที่แทยไม่เหลือแรงวิ่งก็เริ่มช้าลงและเห็นเส้นจุดเริ่มต้นโดยมีโยมิาว่าและโชทาโณ่ยืนอยู่

" เอาล่ะ อีกนิดเดียวพยายามเข้า " โยมิคาว่าที่ให้กำลังใจก่อนที่ซาเต็นจะวิ่งมาหยุดตรงหน้าเธอและทรุดลงไปนั่งกับพื้น  " เยี่ยมๆอีกซักรอบมั้ย? " 

" ไม่ไหวแล้วคะ "

" ลุกขึ้น...พยายามวิ่งอีกรอบ "

" แบบนี้นะไม่ใช่การฝึกแล้ว " นักเรียนหญิงม.ปลายนั้นได้ลุกขึ้นมาบ่นใส่จนโยมิคาว่าหันไปหาและตอบแบบปกติ

" ก็นี่แหละเป็นการฝึก "

" ตรงไหนกันฮะ....นี่มันเป็นการลงโทษชัดๆ "   นักเรียนหญิงคนนั้นได้เข้าไปกระชากคอเสื้อของโยมิคาว่าโชทาโร่ที่เห็นกำลังจะไปห้ามแต่โยมิคาว่านั้นได้ยกมือห้ามโชทาโร่ไว้ " พูดความจริงมาซะทีเถอะ นี่นะเป็นการลงโทษใช่มั้ย ไอ้คอร์สเรียนบ้าบอเนี่ยเป็นการลงโทษพวกใช่ไหม "

" เข้าใจผิดแล้ว "

" งั้นก็อธิบายมาสิ ว่าไอ้การวิ่งมาราธอนนี่มีความหมายว่ายังไง "

" ก็บอกไปแล้วไงว่าเพื่อก้าวผ่านขีดจำกัดตัวเองยังไงละ ดูหมอนั่นสิ " โยมิคาว่าได้ชี้ไปที่สนามที่ยังมีนักเรียนชายคนนึ่งที่ลักษณะทวมๆที่หอบจะตายแต่ก็ยังฝืนวิ่งอยู่ซึ่งซาเต็นกับโชทาโร่เองก็หันตามไปมองด้วยเช่นกัน " หมอนั้นยกมือเป็นคนแรกแท้ๆ แต่กลับยังวิ่งอยู่จนถึงตอนนี้ ถ้าคิดว่าไม่ไหวแล้วก็ยอมแพ้ก็จบลงแค่นี้ ทั้งๆที่อาจจะมีพลังที่ตัวเองก็ไม่รู้มาก่อนแท้ๆ อยู่ก็ได้ "

" พลังที่ตัวเองไม่มรู้งั้นเหรอ? "

" เธอเองก็ด้วยนิ วิ่งได้นึ่งรอบหลังที่คิดว่าไม่ไหวไม่ใช่รึไง หลังที่ทำให้วิ่งได้นั้นนะมันคืออะไรเหรอ? " โยมิคาว่าที่หันไปพูดกับซาเต็นแต่คำพูดเหล่านั้นกลับยิ่งทำให้ซาเต็นและโชทาโร่นั่นไม่เข้าใจ

ระหว่างนั้นเองก็ได้มีมิสไซล์ปริศนาได้ยิงเข้าที่สนามบินจนเกิดระเบิดขึ้นหลายจุดทุกคนต่างกระโดดหลบกระเด็นไปคนละทางโชทาโร่ที่หันไปมองตนต่อของมิสไซล์ก็พบกับคอมมานเดอร์โดพันส์ยืนอยู่

 

" โดพันท์งั้นเหรอ.... " โชทาโร่ที่เห็นว่าเป็นโดพันท์ได้หันไปมองโยมิคาว่าเหมือนส่งสัญญาณให้เธอพาเด็กนักเรียนเข้าหลบในตึก

" ทุกคน....รีบเข้าหลบในตึกเร็วเข้า " โยมิคาว่าได้ตะโกนบอกเหล่านักเรียนทันทีซึ่งแต่ละคนก็นรีบลุกและวิ่งไปในตึก

" ฉันจะจัดการกับแก.... " โดพันท์ได้ชี้ไปที่โชทาโร่ทีกลายเป็นเป้าหมาย

JOKER

" เล่งฉันอยู่งั้นเหรอ....ฟิลิป!! " โชทาโร่ได้หยิบดับเบิ้ลได้ไดรฟเวอร์ขึ้นมาสวมพร้อมหยิบโจ๊กเกอร์เมมโมรี่ออกมาไม่นานไซโคลนเมมโมรี่ได้ปรากฎออกมาที่ฝั่งขวาของไดรฟเวอร์

CYCLONE JOKER

" แก.....มาสไรเดอร์งั้นเหรอ " โดพันท์ที่พอเห็นว่าโชทาโร่คือดับเบิ้ลก็ตกใจไปเล็กน้อยก่อนจะกระหน้ำยิงมิสไซล์เข้ามาซัดร่างของดับเบิ้ลปลิวกระเด็นกลิ้งไปกับพื้น

METAL

CYCLONE  METAL

" อึก...หน่อย " ดับเบิ้ลได้ลุกขึ้นก่อนจะใช้พลังของไซโคลนปล่อยกระแสลมรวมเข้ากับเมทัลชาฟท์ปัดการโจมตีของทางโดพันท์ที่ถ้าโถมเข้ามา

" โชทาโร่ถ้าหากใช่การต่อสู้ประชิดพวกเราจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบนะ "

" ถ้างั้น....อยู่ห่างๆมันก็พอสินะ "

LUNA TRIGGER

ดับเบิ้ลได้เปลี่ยนเป็นร่างลูน่าทริคเกอร์ได้เหนียวไกยิงทริกเกอร์แม็กนั่มในมือเข้าใส่มิสไซล์ที่โดพันท์ยิงออกมา

" เอ้ะ...นั่นมันมาสไรเดอร์งั้นเหรอทำไมถึงมาอยู่ที่โรงเรียนนี้ละ " เหล่านักเรียนที่ได้มองดูการต่อสู้ของดับเบิ้ลกับโดพันท์อยู่นั้นซาเต็นที่มองไปที่สนามเห็นนักเรียนชายคนนั้นที่ล้มอยู่ที่พื้นที่เหนื่อยหอบจากการวิ่งมาราธอน

" รุยโกะ....จะไปไหนนะ! "

ซาเต็นได้รีบวิ่งออกจากตัวตึกผ่านโยมิคาว่าไปโดยที่เธอนั้นพยายาจะเข้าไปห้าม

" นี่เธอรีบกลับมานะ...มันอันตราย "

" ไม่มเป็นอะไรนะ " ซาเต็นที่วิ่งไปหานักเรียนชายคนนั้น

" อะ...อื้มขาฉันแพรงอะ "

" มาเดียวฉันช่วย " ซาเต็นได้พยายามหิ้วปีกแบกร่างนักเรียนคนนั้นเดินไปที่ตึกโดยที่ดับเบิ้ลที่ยิงสอยมิสไซล์อยู่ได้หันไปเห็นพอดี

" โชทาโร่ดูนั่น "

" มั่วทำอะไรอยู่นะ..... " ดับเบิ้ลที่บ่นออกมาก่อนจะมีมิสไซล์นึ่งได้ลูกหลงพุ้งเข้าไปหาซาเต็น

" ถ้าหาก.....ถ้าหากฉันมีพลังละก็... "  ซาเต็นที่ได้พูดกับตัวเองในใจพร้อมหลับตาลงยอมรับความจริง " นั้นสินะ....ฉันนะอ่อนแอไม่มีแม้แต่พลังเป็นแค่เลเวล0เท่านั้น "

(  ถ้าคิดว่าไม่ไหวแล้วก็ยอมแพ้ก็จบลงแค่นี้ ทั้งๆที่อาจจะมีพลังที่ตัวเองก็ไม่รู้มาก่อนแท้ๆ อยู่ก็ได้ )

" จริงด้วย....เราจะมายอมแพ้ตรงนี้ไม่ได้ " ซาเต็นที่ได้คำพูดของโยมิคาว่าจนมีแรงฮึดพยายามแบกร่างนักเรียนคนนั้นแต่ด้วยเธอนั้นเองก็ไม่เหลือแรงก็ได้แต่ขยับไปช้าๆแต่ว่าดับเบิ้ลได้วิ่งพุ้งเข้ามาแล้วรับมิสไซล์นั้นเอาไว้แทนจนร่างทรุดลงกับพื้น

" เอ้ะ? "

" ให้ตายสิน่า.....ชอบทำอะไรบ้าบิ่นจริงๆ " ดับเบิ้ลได้หันไปว่าซาเต็นก่อนจะหัวเราะในใจและลุกขึ้นยืน " แต่ก็...ฉันเองก็ไม่มีคุณสมบัติจะไปว่าแบบนั้นนิน่า "

" คุณโชทาโร่ "

" คุณโยมิคาว่าเคยบอกใช่มั้ยละ.....ถ้าหากยอมแพ้อยู่แค่นี้ก็จะจบลงแค่นี้ ถ้าตัวเองกำหนดขีดจำกัดของตัวเองเอาไว้ก็จบแค่นี้ทุกคนที่อยู่ที่นี้เองก็เหมือนกัน...ถ้าหากว่ามีใจที่ไม่ยอมแพ้ละก็แม้แต่คนที่เป็นเลเวล0อย่างเธอเองสักวันจะพบพลังที่สามารถก้าวข้ามมันไปได้แน่ "

" พลังที่สามารถก้าวข้ามงั้นเหรอ "

" ก็จริงอยู่ที่ว่าสิ่งที่พวกเธอทำนั้นไม่สมควร.....แต่ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้จะต้องทำให้พวกเธอสามารถเปลี่ยนแปลงและผ่านไปได้แน่....เพื่อสิ่งนั้นพวกเธอจะต้องยอมรับบาปของตัวเองเอาไว้สะก่อน"

" บาปของพวกเรา "

" สมแล้วที่เป็นคำพูดที่ออกมาจากปากนายจริงๆ "

" หนวกหูน่า....มาทำให้มันจบกันเลยเถอะฟิลิป"

" อ่า เข้าใจแล้วละ.....ปิดฉากด้วยเอ็กตรีมเลยแล้วกัน "

" อย่ามาทำเป็นเมินกันซิฟะ....ไอ้เจ้ามาสไรเดอร์!! " โดพันท์ที่โมโหที่ถูกโดนเมินโดยสมบรูณ์ก่อนจะยิงมิสไซล์พุ้งเข้าใส่แต่ทางดับเบิ้ลนั่นไม่โต้ตอบหรืออะไรทำให้จุดที่ยืนอยู่นั้นเกิดเปลวไฟลุกไหม้ซึ่งเวลาเดียวกันนั้นเอ็กตรีมเมมโมรี่ได้บินเข้ามาหาดับเบิ้ลกลางกองไฟ

EXTREME

กระแสลมจากร่างของเอ็กตรีมได้ปัดเป่าเปลวไฟรอบๆตัวให้หายไปพร้อมปริซึมบิ้กเกอร์จะออกมาจากร่างของดับเบิ้ลมาอยู่ที่มือก่อนจะใช้ปริซึมบิ้กเกอร์สแกนร่างของโดพันท์

" สืบค้นเรียบร้อย.....ก่อนอื่นจัดการกับอุปกรณ์ที่ติดตั้งนั้นก่อนละ "

PRISM

CYCLON HEAT LUNA JOKER MAXIMUN DRIVER

" ปริซึม ไฟนอล อิลูชั่น " ดับเบิ้ลได้ใช้ท่าไม้ตายของบิ๊กเกอร์ชิลด์ยิงออกไปลำแสงสีรุ้งได้ยิงเข้าที่อุปกรณ์ที่ไหล่ของโดพันท์จนพังเสีบหาย

" ไม่จริงน่า!? "

" จบกันแค่นี้แหละ " ดับเบิ้ลหลังจากยิงลำแสงเข้าใส่ก็ชักปริซึมซอร์ดออกมาพร้อมรวบพลังของไกอาเมมโมรี่ทั้ง4เข้าไว้ด้วยกันวิ่งพุ้งเข้าไปหาโดพันท์

" เห้ยๆๆ....เดียวๆๆขอเวลานอกๆๆๆ "

" บิ้กเกอร์ชาร์จเบรก!!! " ดับเบิ้ลได้วิ่งเข้าถึงตัวและใช้ปริซึมซอร์ดที่ปกคุลมไปด้วยออร่าสีรุ้งฟันเข้าใส่ร่างของคอมมารเดอร์โดพันท์เพียงครั้งเดียวร่างก็ได้ระเบิดก่อนที่ร่างเจ้าหน้าแอนตี้สกิลที่หาเรื่องโชทาโร่จะนอนลงหมดสภาพพร้อมไกอาเมมโมรี่ได้ออกมาคอ

" เดียวก่อนนะ.....ไอ้เจ้านี้มันไอคนเมื่อตอนเช้านิว่า "

" รู้จักเหรอโชทาโร่ "

" ก็มีประเด็นกันนิดหน่อย "

" อะ....อึกหน่อย....คนนอกอย่างแกอย่าแม้แต่คิดจะมายุ่ง...กับหัวหน้าของฉันแม้แต่ปลายนิ้ว...อัก " เจ้าหน้าที่แอนตี้สกิลคนนั้นได้ลุกแต่ยังพูดไม่ทันจบก็สลบไปด้วยฝีมือของโยมิคาว่า

" ให้ตายเถอะ....เป็นถึงแอนตี้สกิลแต่ไม่คิดเลยว่าจะต้องมาจับคนกันเองแบบนี้ "

" อะ....อ่าา "

" สงสัยฉันคงต้องขอโทษคุณอีกครั้งสะแล้วสิ "

"  อะ...อ่าเรื่องนั้นไม่ต้องหรอกๆๆ "  ดับเบิ้ลได้ห้ามเอาไว้ก่อนทำให้โยมิคาว่าทีเห็นท่าทางก็แอบขำออกมา

" งั้นเอาเป็นว่าเรื่องสืบสวน...ฉันจะจัดการเองว่าทำไมฮิวงะถึงได้ไกอาเมมโมรี่มาจากไหน "

" งั้นก็ฝากด้วยนะครับ "

" แต่ก่อนอื่นต้องเริ่มเรียนชั่วโมงต่อไปสะแล้วละ " โยมิคาว่าที่เปลี่ยนเรื่องก่อนจะหันไปพวกนักเรียนที่อยู่ข้างในตึก

" นั่นสินะ "

ไม่กี่ชั่วโมงต่อมาหลังจากเหตุการณ์การต่อสู้จบลงก็เกิดฝนได้กระหน้ำตกลงนักเรียนทุกคนต่างเรียนปกติกับโคโมเอะโดยที่ซาเต็นได้เขียนคำว่าการลงโทษกับบาปลงในสมุดของเธอ

" ดูเหมือนว่าจะมีคนเข้าใจผิดอะไรบางอย่างอยู่นะคะ....เพราะงั้นคนที่จะมาพูดเรื่องนี้ให้ฟังคือผู้ประเมินความประพฤติ คุณฮิดาริ โชทาโร่เป็นคนพูดเองนะคะ " โคโมเอะได้พูดส่งต่อให้กับโชทาโร่ที่ได้เดินมาหน้าชั้นเรียน

" คอร์สเรียนวันนี้ ไม่ใช่การลงโทษของผู้ใช้เลเวลอัพเปอร์แต่อย่างใด  ถึงแม้การใช่เลเวลอัพเปอร์เพื่อเพิ่มเลเวลจะไม่ใช่เรื่องน่าชื่นชมก็ตาม แต่ทุกคนเองเองก็ไม่จำเป็นจะเสียใจหรือโทษตัวเองหรอก " โชทาโร่ได้พูดขึ้นทำให้ทุกคนในห้องต่างเงยหน้าขึ้นมองไปที่เขาฝ่ายเดียว "  การลงโทษนั้นทุกคนได้ผ่านประสบการณ์หมดสติอันทรามาณมาแล้ว ดังนั้นทุกคนได้ชดใช้ความผิดด้วยตัวเองเรียบร้อย ทุกคนไม่คิดหรือว่าเราควรจะใช้ประสบการณ์ครั้งนี้ให้เป็นประโยชน์  จากการที่ใช้เลเวลอัพเปอร์ ทุกคนได้มีประสบการณ์ใในการใช้พลังจิตที่เหนือกว่าพลังที่ตัวเองมีอยู่แล้วครั้งนึ่ง"

" แปลว่าทุกคนในตอนนี้ต่างก็เคย ก้่าวข้ามขีดจำกัดของตัวเองอย่างที่อาจารย์โยมิคาว่าพูดเพราะงั้นจงดีใจและจดจำความรู้สึกนั้นเอาไว้ " โชทาโร่ได้พูดทั้งหมดออกมานั้นทำให้เหล่านักเรียนนั้นได้นำคำพูดเหล่านั้นมาคิดทบทวนกับตัวเองโดยเฉพาะกับซาเต็น " งั้นมาเริ่มคาบสุดท้ายแล้วกัน....ขอให้ทุกคนจดจำความรู้สึกในตอนนั้นเอาไว้ แล้วหลับตาลงแล้วตั้งสมาธิ ลองนึกภาพตอนที่ใช้พลังดู ภาพนั้นจะช่วยให้ทุกคนได้มาซึ่ง Personal Realityของตัวเอง "

ทุกคนในห้องต่างลองทำตามที่โชทาโร่บอกซึ่งเขาได้มองดูนักเรียนทุกคนนั้นตั้งใจก่อนจะไปสะดุดตากับซาเต็นที่ยังคงลืมตาและตกใจอยู่นั้นโชทาโร่ได้พยักหน้าให้ก่อนที่ซาเต็นจากใบหน้าที่สับสนกับยิ้มออกมาและหลับตาลง

" ความเป็นจริงของฉัน.... " ซาเต็นที่หลับตาลงและนึกถึงภาพที่ตัวเองได้ใช้พลังและคำพูดตอนที่เธอบ่นออกมาให้อุยฮารุฟัง

( ถึงจะบอกให้อ่านเรื่อง Personal Reality ก็เถอ ะแต่ฉันก็ไม่เข้าใจอยู่นั้แหละ )

( มันคือความยึดมั่น ไม่ก็ความเชื่อมั่นนะคะ เป็นความคิดที่แรงกล้า อะไรทำนองนั้นแหละคะ )

( ฉันนะ เกือบจะต้องสูญเสียสิ่งสำคัญยิ่งกว่าพลังจิตไปแล้วละ ฉันเกลียดตัวเองที่ไม่มีพลังอะไรเลยซักอย่าง แต่ทำยังไงก็ทิ้งความฝันนั้นไม่ลง )

(  ถ้างั้นก็ ลองพยายามดูอีกซักครั้งสิ )

( ไม่ต้องห่วงหรอกคะ เพราะคุณซาเต็นเป็นคนที่เพ้อฝันจะตายไป )

( อย่ามั่วทนมุกข์อยู่ตรงนี้ อย่ามั่วโกหกตัวเองไปเรื่อย ลองพยายามอีกซักครั้งสิ!?)

ซาเต็นได้ลืมตาขึ้นหลังจากที่ได้ยินคำพูดมากมายนั้นก็ทำให้เธอยิ้มออกมาและหันไปมองข้างนอกหน้าต่างที่ตอนนี้ฝนได้หยุดตกและเห็นแสงแรกก็ทำให้เธอนั้นยิ้มออกมาอีกครั้ง

"  เอาล่ะทุกคนคะ....เราจะทำการทดสอบพลังจิตเป็นอย่างสุดท้ายค่ะ " โคโมเอะพูดพร้อมกับโยมิคาว่าที่มายืนรอรับอยู่หน้าประตูห้องเรียน " ตามพวกอาจารย์มาเลยนะคะ "

ไม่กี่ชั่วโมงต่อมาหลังจากจบการทดสอบพลังจิตพวกซาเต็นที่มาทีล็อคเกอร์เก็บรองเท้าโดยที่เพื่อนของเธอนั้นกำลังดูผลทดสอบอยู่

" นี่ๆผลทดสอบเป็นไงบางเหรอ? "

" ตัวเลขเพิ่มขึ้นนิดหน่อยละ  "

" จริงอ่ะฉันเองก็เหมือนกัน "

" แต่เลเวลก็ยังเหมือนเดิมละน่า...จริงสิจัดปาร์ตี้ฉลองเรียนจบคอร์พิเศษกันเถอะ "

" เห้...ไม่เลวนิน่า "

" รุยโกะจะไปด้วยกันมั้ย? "

" อื้ม...เอาไงดีน่า " ซาเต็นที่ลังเลใจก่อนจะเปิดล็อคเกอร์ตัวเองและเห็นอะไรบางอย่าง " อ่อโทษทีน่าไปกันก่อนได้เลย พอดีว่าฉันมีธุระนิดหน่อยนะ "

หลังจากที่เพื่อนๆของซาเต็นได้ไปฉลองกันเธอก็ได้มานั่งเปิดจดหมายที่อยู่ในล็อคเกอร์มาเปิดอ่าน

" ว่าแล้วเชียวจากคุณจุฟุกิจริงๆด้วย "

" ซาเต็นกำลังทำอะไรอยู่เหรอ " โชทาโร่ที่เดินออกมาเห็นพอดีจึงเดินเข้าไปหาซาเต็น

" อ่อ....คุณโชทาโร่พอดีกำลังอ่านจดหมายของคุณจุฟุกินะคะ เขาพูดถึงคุณด้วยนะคะ"

" เอ้ะ...จริงเหรอ "

( วันนี้ฉันดีใจมากค่ะที่ได้พบกับคุณซาเต็นและคุณโชทาโร่อีกครั้ง ฉันได้เห็นคุณซาเต็นวิ่งมาราธอนโดยไม่ปริปากบ่นอะไร และคุณโชทาโร่ที่เสี่ยงชีวิตเข้าปกป้องพวกเราและคำพูดของคุณโชทาโณ่นั่นเหมือนได้แบ่งความกล้ามาให้เลยคะ จากนี้ไป ฉันอยากจะเรียนรู้จากพวกคุณทั้งสอง จะไม่มั่วเอาแต่เสียใจแล้วใช้ชีวิตอย่างเข้มแข็งค่ะ)

" ฉันไม่ได้เข้มแข็งซักหน่อย " ซาเต็นได้พึมพำออกมาก่อนจะหยิบผลทดสอบพลังจิตขึ้นมาถึงแม้จะผ่านเหตุการณ์ในวันนี้เธอก็ยังคงเลเวล0เหมือนเดิมก่อนที่โชทาโณ่จะแตะบ่าซาเต็นเบาๆจนเธอหันไปหา

" แต่เธอเองก็มีความกล้าที่จะเผชิญหน้าและช่วยเหลือผู้คนโดยที่ไร้ซึ่งพลังนิน่า เพราะงั้นพยายามอีกครั้งเถอะ"

" นั้นสินะค่ะ.... " ซาเต็นได้ลุกขึ้นพร้อมบิดขี้เกียจไปมา " เอาล่ะ...กลับบ้านดีกว่าเรา "

" ดูเหมือนว่าจะมีคนมารับเธอด้วยละ " โชทาโร่ได้พูดพร้อมชี้ไปซาเต็นที่มองตามไปก็พบกับมิซากะ คุโรโกะและอุยฮารุที่ยืนรอรับ

" คุณซาเต็น "

" มารับแล้วนะคะ "

" จริงๆเลย ไม่ยอมออกมาสักทีจนดิฉันนึกวากลับไปเสียแล้วนะคะ "  

 " พอคุณซาเต็นไม่อยู่ พวกเราก็ตกลงอะไรกันไม่ได้เลยคะ "

ซาเต็นที่มองดูพวกมิซากะจากใบหน้าที่ประหลาดใจก่อนจะยิ้มออกมาและวิ่งเข้าไปหาก่อนที่โชทาโร่จะเดินตามไป

" เอ๋? มีอะไรกันงั้นเหรอ? "

" คุณซาเต็น ดูหนังดีกว่าใช่ไหมคะ? "

" ไม่สะหน่อย ที่สำคัญกว่านั้นคุณซาเต็นบนดาดฟ้าSeven Missมีมีกิจกรรมอยู่ด้วยละ  น่าสนุกดีกว่าเนอะ "

" ไม่ใช่ว่าท่านพี่อยากดูเกโคตะเหรอค่ะ? "

" บอกว่าไม่ใช่ไง "

" คือความเห็นของสองคนไม่ลงรอยกันจนพวกเราเลยนั่งอยู่ที่คาเฟ่ที่นัดเจอกันจนถึงเมื่อกี้เลยนะคะ "

" เอ้..ก็เลยจะให้ฉันตัดสินใจให้เหรอ? " ซาเต็นได้พ๔ดพร้อมชี้มาที่ตัวเองก่อนทีทั้งสองจะพยักเป็นการให้คำตอบ " เอ้... "

" หนังสินะคะ "

" อ้ะ คุโรโกะชี้โกงนี่!! "

" ค่า....ฉันอยากจะไปสระว่ายน้ำค่า " ซาเต็นได้เสนอขึ้นมาอีกทีทำเอาทุกคนต่างหันไปตกใจโดยเฉพาะอุยฮารุ

" เอ้...คุณซาเต็น "

" ว่าแล้วเชียวว่าคุณอุยฮารุ นั้นแหละที่ต้องตัดสินใจ "

" เอ้.... "

" Seven Missใช่มั้ย "

" สระว่าบน้ำเนอะ "

" เอ้....คุณโชทาโร่ช่วยฉันทีค่ะ " อุยฮารุที่โดนโยนความรับผิดชอบจนวิ่งมาหลบหลังโชทาโร่แทน

" หา...ฉันเนี่ยนะ "

" คุณโชทาโร่ ดูหนังดีกว่าสินะคะ"

" ไม่สักหน่อยSeven Missต่างหาก "

" ว่ายน้ำดีกว่าเนอะๆ คุณโชทาโร่ "

" เอ้...เลวร้ายสุดๆ!! "