Kamen rider Ex-aid & Sword Art Online

ตอนที่ 6 : เพลย์เยอร์สีส้ม

ณ เมืองเเห่งการเริ่มต้น

ภายในตรอกซอยที่มุมกำเเพงได้มีเพลยเยอร์เด็กชายกับเด็กหญิงที่ถูกเหล่าเพลย์เยอร์อันตพาร6-7คนได้ข่มขู่ทั้งสองอยู่

" เห้ย....ไอหนูบังอาจมาชนฉันเเบบนี้เนี่ยเรื่องไม่จบหรอกน่า "

" อะไรกัน...ลุงเองไม่ใช่หรอที่เป็นคนเดินมาชนนะ อัก!!! "   ไม่ทันไร1ในเเก๊งคนนึ่งได้เตะเข้าทีท้องของเด็กจนลงไปนอนกุ้มท้องกับพื้น

" ไค...เป็นอะไรมั้ย " เด็กสาวได้รีบเข้ามาดูอาการของเพื่อนเธอทันที  " อ้าาา "

เเต่พวกมันคนนึ่งได้เข้ามาอุ้มรัดเด็กสาวเอาไว้ในอ้อมกอด

" มะ....เมกุมิ "

" สาวน้อย.....ดูให้ดีๆละนี้ละคือสังคมที่พวกพี่จะสอนละจัดการเลย " พวกของมันอีก5คนได้เดินเข้าไปหาเด็กคนนั้นช้าโดยที่ยังคงนอนอกุ้มท้องอยู่

" ไม่นะ...อย่าน่าา "

" โทษทีน่าพี่ชาย " จู่ๆได้มีมือนึ่งมาสกิดหัวอันตพารให้หันไปหาก่อนที่มันจะถูกต่อยจนกระเด็นลงไปนั่งกับพื้นพร้อมเด็กสาวได้ตกลงมาเเต่ก็ถูกคนที่มาช่วยรับเอาไว้ได้ทัน

" ลูกพี่ "

" เห้ย.....แกเป็นใครกันน่ะ " มันได้มองขึ้นก่อนจะพบกับคนที่ต่อยหน้ามันนั้นก็คือเอมุกับพาราด็อกที่ยืนอยู่ข้างๆ

" เเกล้งเด็กเเบบนี้เนี่ย.....ไม่สมกับเป็นลูกผู้ชายเลยน่า " พาราด็อกได้พวกอันตพารใส่ก่อนที่เอมุจะวางเด็กสาวลงพร้อมลูบห้วเบาๆ

" ไม่บาดเจ็บตรงไหนน่า "

" ค่ะ "

" เดียวเพื่อนของเธอพวกเราจะช่วยเอง "

เอมุได้ยิ้มให้กับเด็กสาวก่อนจะหันไปมองพวกอันตพารก่อนที่พวกมทันต่างหยิบอาวุธออกมาเเล้ววิ่งพุ้งเข้าใส่ทั้งสองทันที

" เอมุมาแข็งกันมั้ย...ว่าใครจะล้มเจ้าพวกนี้ได้มากกว่ากันนะ "

" น่าสนุกดีนิน่า "

ทั้งสองที่คิดเเข็งกันก็ได้หลบการโจมตีของพวกมันอย่างง่ายดายก่อนที่ทั้งสองจะต่อยอัดเข้าท่เเก้มจนทั้งสองข้างจนล้มลงกับพื้น

เอมุได้เอามือปัดวิธีดาบออกจนเอียงไปด้านข้่างพร้อมเเทงเข่าอัดเข้าที่ท้องเต็มเเรงก่อนจะเอาศอกอัดอีกคนที่เข้ามาด้านข้างจนหน้าทิ่ม

พาราด็อกได้เดินเข้าไปหาอย่างชิวก่อนจะหมุนตัวหลบหอกเเละขวานที่พยายามเเทงใส่เขา

" อ่าวๆ....เเค่นี้ไม่ทำให้ชั้นตื่นเต้นเลยสักนิด " พาราด็อกได้ปล่อยหมัดอัดใส่ชายที่ใช่หอกเต็มเบ้าหน้าก่อนจะหมุนตัวเตะเข้าที่ก้านคอของคนที่ใช่ขวานล้มลงไปก่อนอีก1คน

" หน่อยเเน่เเกนะแก " อีกสองคนจึงวิ่งเข้าใส่เพื่อจะจับเด็กผู้หญิงให้มาเป็นตัวประกันเเต่เอมุเเละพาราด็อกได้เตะอัดเข้าทีท้องสองคนนั้นพร้อมกันจนมันกระเด็นอัดกับกำเเพงเเล้วลงไปนั่งจุกอยู่กับพื้น

" ดูเหมือนว่าคราวนี้จะเสมอนะ เอมุ "

" นั้นสิน่า " เอมุไปปัดมือไปมาก่อนจะหันไปมองชายคนเเรกที่ถูกซัดคนเเรก " เอาล่ะถ้าผมเห็นคุณที่นี้อีกคราวหน้าไม่จบเเค่นี้หรอกนะครับ " เอมุได้ชักดาบขึ้นมาขู่ทำให้อันตพารคนนั้นเกิดกลัวเเล้วรีบวิ่งหนีไปพร้อมกับพวกของมทันที่แบกร่างตัวเองวิ่งหนีไป

" ขอบคุณพวกพี่ชายที่ช่วยพวกผมเอาไว้ "

" หนูด้วยค่ะ "

ทั้งสองได้ก้มหัวขอบคุณเอมุที่สังเหตุดูเสื้อผ้าเเละสภาพของทั้งสองรู้ได้เลยว่า่ทั้งสองอยู่เพียงลำพังอย่างเเน่นอนก่อนจะเดินเข้าไปหา

" พวกเธอ....สนใจมากับผมมั้ย "ทั้งสองที่ยังคงไม่เข้าใจสิ่งที่เอมุพูด

ณ โบสถ์ในเมืองเเห่งการเริ่มต้น

จู่ๆได้มีมผู้หญิงคนนึ่งสวมชุดคล้ายซิสเตอร์เรือนผมสีน้ำตาลสวมเเว่นพร้อมพบดาบเล่มนึ่งไว้ที่เอว

" อะ....คุณเอมุ "

" สวัสดีครับคุณซาร์ชา...พอดีว่าผมเจอเด็กเร่ร่อนนะครับ " เอมุได้หลบทางให้ซิสเตอร์ซาร์ชาได้เห็นเด็กทั้งสองก่อนจะเดินเข้าไปหา

" พวกเธอคงจะเจออะไรมาเยอะสินะ "

ทั้งสองที่ถูกเธอลูบหัวก็เข้ามากอดทันทีเอมุที่ยื่นยิ้มเมื่องมองเห็นภาพตรงหน้าเช่นเดียวกับพาราด็อกก่อนที่เธอจะพาทั้งสองไปทำความรู้จักกับเด็กคนอื่นๆพร้อมกับเชิญเอมุกับพาราด็อกเข้ามาด้านใน

" ต้องขอบคุณ คุณเอมุมากจริงที่ทำให้เด็กพวกนี้อยู่อย่างมีความสุขเเบบนี้ "

" ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรมากหรอกครับ....ผมก็เเค่ทำให้สิ่งที่ต้องทำก็เเค่นั้น "

" คุณเอมุเเข็งแกร่งขนาดนี้เเถมยังเป็นกลุ่มพิชิตเกมส์อีกด้วย......แต่ว่า "

ณ ภายในป่า แห่งความซับสน ชั้นที่ 35

" ฮ้ากกก!!! " เอมุได้กระโดดเกาะมอนสเตอร์กอริลาพร้อมเเทงดาบเข้าที่กลางหลังจนร่างขงอมันดิ้นไปมาจนเอมุเกาะเอาไว้ไม่อยู่จึงมือหลุดจากดาบกระเด็นกลิ้งไปกับพื้น

ร่างของมันได้หันมามองเอมุด้วยความโกรธเกรี้ยวก่อนจะวิ่งพุ้งเข้าใส่เอมุได้ตั้งมือเรียงกัน5นิ้วพร้อมมือเปล่งเเสงเป็นสีเหลืองได้วิ่งพุ้งเข้าใส่โดยไร้ซึ่งอาวุธวินาทีเสี้ยววิทั้งสองฝ่ายต่างวิ่งส่วนกันก่อนจะหยุดนิ่งไปร่างของมอนสเตอร์ได้สลายหายไปก่อนที่ดาบจะตกลงมาปักลงพื้น

" ฟิ้ว.... " เอมุได้ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยก่อนจะเดินเข้าไปเก็บดาบขึ้นมา

ระหว่างที่เขาไม่ได้คิดอะไรได้มีเสียงฝีเท้านึ่งกำลังวิ่งตรงมาหาเขาพอหันไปร่างตรงหน้าได้ชนกับเขาจนทั้งสองล้มลงไปนอนกับพื้น

" โอ้ยเจ็บๆๆ " เอมุได้ลูบเอวไปมาก่อนจะเงยมองหน้าเพื่อนจะดูว่าใครเป็นคนวิ่งมาชนเขาพอมองดีๆเป็นร่างผู้หญิงสวมเสื้อคลุมสีฟ้าทับบนท่อที่มีหลายเฉดสีฟ้ายามแขนสีเงินบนแขนขวาของเธอกางเกงขาสั้นสีดำที่เผยให้เห็นต้นขาและถุงเท้าสีดำยาวขึ้นไปถึงต้นขาสูง

เเต่ก่อนที่เอมุจะได้ทำอะไรอีกฝ่ายได้ชักดาบสั้นที่เอวด้านหลังออกมาเเล้ววิ่งพุ้งเข้าฟันใส่เอมุโดยไม่ถามอะไรเเม้เเต่น้อย

" หะ....เห้เดียวสิ "เอมุได้ใช่เเขนยันตัวตีลังกาเพื่อหลบมีดอีกฝ่ายก่อนจะกลับมายืนเเต่อีกฝ่ายได้วิ่งเข้ามาฟันใส่อย่างต่อเนื่องเอมุจึงหลบการโจมตีไปเรื่อยพอมองดีๆเคอร์เซอร์ของอีกฝ่ายกลายเป็นสีส้มทำให้เอมุตกใจก่อนจะเริ่มตอบโต้กลับโดยใช่ดาบในมือปะทะกับมีดทันทีจนผ้าคลุมได้เปิดออกเผยให้เห็นใบหน้าที่เเท้จริงของเธอใบหน้าที่เเท้จริงอายุน่าจะน้อยกว่าเอมุ5-6ปีผมสีเหลืองอ่อนออกน้ำตาลยาวประมาณหูพร้อมดวงตาสีสีเขียว

 

" เพลย์เยอร์สีส้มงั้นหรอ "

" อึก... "เธอดูเหมือนกำลังเร่งรีบเพื่อที่จะผ่านเอมุไปก่อนที่จะเสียงฝีเท้าจำนวนนึ่งกำลังวิ่งเข้ามาเอมุเองก็ได้ยินเขาที่มองคนตรงหน้าพร้อมเสียงฝีเท้าที่กำลังจะเข้ามาหา

" มานี้!!! "  เอมุได้ดึงร่างอีกฝ่ายเข้ามาในพุ้งหญ้าเเละเจ้าของเสียงฝีเท้าได้วิ่งมาหยุดอยู่จุดที่ทั้งสองพึ่งต่อสู้กันไปไม่นาน

เอมุที่เอามือปิดปากอีกฝ่ายเอาไว้ถึงตอนเเรกเธอจะขัดขืนคนที่ไล่ตามเธอมาได้มาถึงจึงได้อยู่นิ่งๆไม่พูดอะไรพวกทีตามเธอมาก็กลุ่มเพลย์เยอร์สวมผ้าคลุม

" เมื่อกี้หายไปไหนเเล้วนะ "

" คงหนีไปไม่ไกลหรอก....หากันต่อเถอะ "

สิ้นเสียงเพลยเยอร์กลุ่มนั้นก็เดินหายไปเอมุที่แอบซ่องอยู่ในพุ้มไม่ได้ปล่อยมือจากอีกฝ่ายพร้อมถอนหายใจออกมา

" ดูเหมือนว่าจะรอดเเล้วสินะ "

" ปล่อยฉัน.... " อีกฝ่ายได้ผลักเอมุออกก่อนจะรีบถอยห่างพร้อมชี้อาวุธของเธอขึ้น " ทำไมนายต้องช่วยฉันด้วยละ "

" ก็เธอนะกำลังเดือดร้อนไม่ใช่หรอ "

" เเต่ฉันเป็นเพลย์เยอร์สีส้มนะ "

" ถ้าเป็นงั้นจริงละก็......อยากจะฟังเหตุผลจากเธอก่อนมากกว่าละน่า " เอมุได้ลุกขึ้นยืนกอดจะเอาดาบเก็บเข้าฝักที่ข้างเอวเเละได้หยิบออกวางลงกับพื้นเพื่อเเสดงความเชื่อใจ

" นายเนี่ย.....แปลกจริงๆหรือว่าติดอยู่ในนี้จนบ้าไปเเล้วนะ "

" ก็คงใช่เเหละน่า ฉันเอมุ "

" ฟิเลียยินดีที่ได้รู้จัก "

ฟิเลียที่ได้เเนะนำตัวอยู่เธอได้ชักอาวุธอออกมาวิ่งพุ้งเข้าใส่เอมุที่ยืนอยู่ตรงข้ามปลายมีดของเธอเฉียดเเก้มของเอมุไปเล็กน้อยทำเอาเอมุสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองพบมอนสเตอร์ผึ่งที่ถูกเสียบด้วยมีดของฟิเลียก่อนที่ร่างมันจะหายไป

" ถ้าอยากรู้เรื่องของฉันมากละก็.....ที่นี้ไม่ค่อยเหมาะหรอกน่ะ "

" เห็นด้วยเลยละ "

ทั้งสองที่ตกลงกันเรียบร้อยจึงออกเดินทางออกจาป่าระหว่างทางเอมุก็ค่อยจัดการกับมอนสเตอร์เพื่ออัพเลเวลบางครั้งก็ฟิเลียก็ช่วยจนใช่เวลาไม่นานก็ออกมาจากป่า

" ในที่สุดก็....ออกมาได้เเล้ว "  เอมุได้บิดขี้เกียจไปมาเเต่พอมองไปหาฟิเลียเธอทีท่าทางของเธอนิ่งเงียบมาตลอดทางเเต่พอเขามองเข้าไปในตาของเธอเหมือนว่าเธอเจอเรื่องราวมากมาย " เเสดงว่าเธอนะ....เจอเรื่องร้ายมาเยอะสินะ "

" นะ...นายทำไมถึงรู้ละ "

" ฉันนะ.....ได้เห็นมุมมองของผู้คนมากมายที่อยู่ที่นี้ " เอมุได้หันกลับมาามองขึ้นไปบนท้องฟ้าได้มีนกสองตัวบินผ่านไป " ไม่ว่าทั้งเรื่องดีหรือร้ายมากมาย....แต่ว่านะฉันก็ไม่ได้โกรธเเค้นคนพวกนั้นเลยเเม้เเต่น้อย "

ฟิเลียที่ยืนมองเอมุอยู่เงียบโดยไม่พูดอะไรเอาเเต่ฟังอยู่เงียบๆ

" นายเนี่ย...ประหลาดคนจริงๆ "

" จะถือว่าเป็นคำชมละกันน่า....ทีนี้ลองเล่าเรื่องของเธอก่อนสิ "

" จริงๆเเล้วฉันไม่ได้ไปฆ่าใครหรืออะไรหรอกนะ "

" เอ้ะ.....หมายความว่าไงนะก็เคอร์เซอร์ของเธอนะมัน "

"  เคอร์เซอร์ขอบงฉันนะเปลี่ยนสีส้มมาเดือนนึ่งได้เเล้วละ......ทั้งๆที2-3วันน่าจะหายไปเเท้ๆ "

" บั๊คงั้นหรอ....ถ้าเป็นเเบบนี้เธอก็ไม่มีเพื่อนเลยนะสิ "

" เพื่อนอะไรนั้นนะ....ไม่ต้องการหรอก "  ฟิเลียพูดด้วยสีหน้าที่เรียบนิ่ง 

" ฉันจะช่วยเธอหาทางเเก้บั๊คเองจนกว่าจะถึงตอนนั้นฉันจะค่อยช่วยเหลือเธอเอง " 

ฟิเลียตกใจกับคำพูดของเอมุก็เบิกตากว้างโดยไม่ใช่เชื่อหูของตัวเองก่อนจะหันไปหาเอมุโดยที่หน้าของเธอเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่เรียบนิ่งเหมือนเดิม

" ทำไมกันละ  "

" ถ้าหากมีคนที่เดือดร้อนก็ต้องช่วยสิ...... "

ก่อนที่เอมุจะก้าวเดินออกจากป่าจู่ๆพื้นโดยรอบของทั้งสองเหมือนเกิดความผิดปกติเเละรอบๆตัวของทั้งสองเกิดสั่นไหว

" เกิดอะไรขึ้นนะ? " ฟิเลียได้ตะโกนขึ้นมา

" ไม่รู้เหมือนกัน......ไม่เคยเห็นเเบบนี้มาก่อน "

จู่ๆร่างของทั้งสองเหมือนถูกบังคับให้วาร์ปเอมุที่หันไปมองฟิเลียที่สับสนอยู่เขาจึงรีบเอามือไปคว้ามือของฟิเลียก่อนที่ร่างทั้งสองจะหายไปจากตรงนั้นอย่างเป็นปริศนา