คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 โรงเรียน St Freya
หลังจากที่อารูโตะได้ร่วมมือกับพวกเคียน่ายึดSelenมาได้และสามารถเรียกสติของโบรเนียที่ถูกชิปควบคุมคุมได้สำเร็จก็ได้เดินทางกลับมาถึงที่หมายได้อย่างปลอดภัย
“ ฮ่าาาาา…..ในที่สุดก็ถึงสักที รุ่นพี่เมย์พวกเรารีบกลับไปที่หอแล้วทำอาหารเย็นกินกันเถอะ ” เคียน่าที่ได้เดินนำลงมาก่อนที่จะบิดตัวไปมาเพื่อคลายความล้าจากทำภารกิจที่ผ่านมา
“ เดียวก่อนสิเคียน่าเราต้องไปรายงานภารกิจให้พันตรีฮิเมโกะก่อนสิ ”
“ ยัยโง่เคียน่าในหัวมีแต่เรื่องกินรึไงนะ ”
“ ว่าใครโง่นะ!? ” เคียน่าพอได้ยินโบรเนียว่าเธอโง่แว่วๆก่อนจะหันไปเพื่อจะโวยวายทะเลาะกันจนสุดท้ายเมย์ต้องเข้ามาแยกสะก่อน
“ โถ่ววว ทั้งสองคนอย่าทะเลาะกันสิ ”
“ โห้วววว…..สวดยอดนี่นะเหรอโรงเรียนนะ!? ” อารูโตะที่เดินลงมาจากยานหลังสุดก็ทำให้ได้เห็นวิวทิวทัศน์ของโรงเรียนSt Freya ทำให้ตื่นตาตื่นใจกับภาพของบรรยากาศโรงเรียนทำให้นึกถึงตอนทีได้เข้ามารับหน้าที่เป็นประธานบริษัทฮิเด็นไม่มีผิด
“ นี่นะเหรอ…..โรงเรียนSt Freya ” อารูโตะที่กำลังรู้สึกว้าวกับโรงเรียนSt Freyaอยู่นั้นก่อนจะหันไปเห็นหน่วยแพทย์ที่ได้มาพาตัวของโบรเนียไปโดยที่อารูโตะก็ได้มองตามอย่างไม่ละสายตา “ เน่…..แน่ใจนะว่าโบรเนียไม่เป็นไรมากนะ? ”
“ ไม่เป็นไรหรอกคะ…อีกอย่างโบรเนียจังต้องการที่จะตรวจร่างกายของเธอเอง พอตรวจร่างกายเวร็จเดียวก็กลับมาร่าเริงเหมือนเดิมเองแหละคะ ”
“ งั้นเหรอ…..ได้ยินแบบนั้นก็ค่อยใจชื่นขึ้นมาหน่อย ”
“ เป็นคนที่เอาใจใส่ผู้อื่นดีนะ ” เสียงนึ่งที่จู่ๆได้ทักอารูโตะที่กำลังแสดงความเป็นห่วงโบรเนียออกมาจนทำให้เจ้าตัวพร้อมกับเคียน่าและเมย์ต่างหันตามกันไปก็ได้พบกับตัวของฮิเมโกะที่ได้เดินมาต้อนรับทั้งสาม
“ โอ้วว….ไงป้าฮิเมโกะพวกเรากลับมาแล้ว ” เคียน่าที่พอเห็นหน้าของฮิเมโกะก็ได้โบกมือกล่าวทักทายทันทีแถมยังเรียกตัวของฮิเมโกะว่าป้าอีกทำให้เธอโดนสันแฟ้มในมือของฮิเมโกะเคาะเข้าที่กลางกระหม่อมเต็มๆทำเอาอารูโตะที่พอเห็นก็รู้สึกเจ็บแทนจนต้องเอามือขึ้นมาลูบหัวตัวเองไปด้วย “ โอ้ย เจ็บ!!!! ”
“ มาเรียกใครว่าป้าย่ะ!? ต้องให้บอกกี่ครั้งว่าให้เรียกว่าพันตรีน่ะ ”
“ พันตรีฮิเมโกะ…..ทำการเก็บกู้ยานSelenกลับมาที่โรงเรียนSt Freyaได้อย่างปลอดภัยไม่มีปัญหาคะ ” เมย์ถึงกับถอนหายใจ
“ ทำได้ดีมาก……พวกเธอไปพักผ่อนเถอะวันนี้ก็ลุยกันมาทั้งวันแล้วด้วย ”
“ ค่ะ….ว่าแต่แล้วเรื่องของเขาละคะ? ” เมย์ตอบรับก่อนจะถามกับฮิเมโกะเอาไงต่อกับอารูโตะที่ได้ตามกลับมาด้วยแบบนี้
“ เรื่องนั้นละก็ไม่ต้องห่วงเดียวฉันจัดการเอง ” ฮิเมโกะที่บอกกับเมย์ว่าเธอจะจัดการเองก่อนที่จะตรงเข้าไปหาอารูโตะทันที “ เอาล่ะคุณประธานช่วยมากับฉันสักครู่นึ่งจะได้รึเปล่า? ”
“ เอ้ะ…..จะพาไปไหนเหรอ? ”
“ พอดีว่า อาจารย์ใหญ่ของเราต้องการอยากจะพูดคุยกับคุณนิดหน่อยนะ ”
สิ้นเสียงฮิเมโกะได้พาตัวของอารูโตะมายังอาคารหลักของโรงเรียนแล้วได้เดินมาหยุดอยู่หน้าประตูห้องที่อยู่สุดทางเดินของอาคารหลักซึ่งพออารูโตะได้เห็นประตูตรงหน้าก็ทำเอารู้สึกเกรงๆจนถึงขั้นกลืนน้ำลายและในหัวต่างก็จินตนาการไปไกลว่าอาจารย์ใหญ่ของที่นี่จะมีรูปลักษณ์แบบไหน
“ ฉันพาตัวมาแล้วนะอาจารย์ใหญ่ ”
“ โอ้ว….ในที่สุดก็มาสักที ” เสียงเล็กเสียงนึ่งได้พูดขึ้นมาแต่อารูโตะที่พยายามมองหาต้นตอของเสียงว่ามาจากไหนแต่ก็ไม่เจอนอกจากโต๊ะขนาดใหญ่พร้อมกับเก้าอี้ที่กำลังหันหลังให้กับอารูโตะและฮิเมโกะอยู่ก่อนที่เก้าอี้จะหันมาให้ได้เห็นเด็กสาวที่มีผมสีขาวและดวงตาสีฟ้าเหมือนกับเคียน่าอย่างกับแกะ
“ ยินดีต้อนรับสู่โรงเรียนSt Freya ฉันชื่อ เทเรซ่า อาโพคาลิฟส์เป็นอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนแห่งนี่ ”
“ เอิ่ม…..เมื่อกี้ไม่ได้หูแววไปใช่มั้ยว่ามีเด็กคนนึ่งบอกว่าตัวเองคืออาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนนี่นะ ” อารูโตะที่รู้สึกไม่ค่อยเชื่อเท่าไรและคิดว่าเป็นการอำเล่นก่อนจะหันไปถามกับฮิเมโกะเพื่อความชัดเจน
“ เสียใจด้วยนะ….แต่ว่าที่ได้ยินเป็นความจริง เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆนั้นแหละคืออาจารย์ใหญ่ของโรงเรียน St Freyaแห่งนี่ ” ฮิเมโกะพอเข้าใจตัวของอารูโตะว่ารู้สึกยังไงก่อนจะตอบให้ความแน่ใจว่าเด็กผู้หญิงตัวเล็กคนนั้นคืออาจารย์ใหญ่ตามที่พูด
“ เอ้!!!!!……เด็กผู้หญิงตัวเล็กเนี่ยนะคืออาจารย์ใหญ่นะ!? ”
“ มาว่าใครเป็นเด็กกันย่ะ!!!! ” เทเรซ่าพอได้ยินอารูโตะบอกว่าเธอเป็นเด็กก่อนจะลุกขึ้นพร้อมกับงัดเอาอาวุธที่รูปทรงเป็นกางเขนขนาดใหญ่ออกมา
“ กะ……กางเขนใหญ่เบ่อเริม!? ”
“ ถ้ายังบังอาจมาว่าฉันเป็นเด็กอีกได้โดนกุญแจสวรรค์ Oath of Judah - Eternal Prison แน่!! ”
“ อะแฮ่ม อาจารย์ใหญ่ใจเย็นๆก่อนนะคุณประธานเข้ากลัวจนตัวสั่นหมดแล้ว ” ฮิเมโกะได้รีบเข้าห้ามปล่ามเทเรซ่าเอาไว้ก่อนจะพลั้งมือเผลอเล่นงานอารูโตะทีตอนนี่รีบมาหลบหลังของฮิเมโกะ
“ แค่ขู่นิดหน่อยเท่านั้นเองแหละน่า ” เทเรซ่าได้ระงับอารมณ์โกรธของตัวเองลงก่อนจะเก็บจูดาสลงก่อนที่อารูโตะค่อยๆยื่นหน้าออกมาจากตัวของฮิเมโกะช้าๆ “ นายสินะประธานบริษัทฮิเด็นปัจจุบัน ฮิเด็น อารูโตะ ก่อนที่นายจะมาที่นี่ฉันก็ได้เช็คประวัติมาพอสมควรแล้วละ ไม่คิดเลยนะว่าจากนักตลกที่ขายไม่ออกกลายมาเป็นประธานบริษัทยักษ์ใหญ่แบบนี้ได้นะ ”
“ อื้อหื้อ…..คำพูดเหมือนโดนแทงใจดำนี่ขุดคุ้ยขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย….แต่ว่าตัวฉันได้พัฒนามาไกลแล้วเดียวจะแสดงมุขตลกของฉันให้ดู ” อารูโตะพอโดนสบประมาทแบบนี้ก็ยอมไม่ได้ก่อนจะทำการเล่นมุขให้เทเรซ่าและฮิเมโกะดูเป็นขวัญตาก่อนที่จะเอาไรซ์โฟนขึ้นมาพร้อมเปิดไฟฉายส่องมาที่ใบหน้าของเขา “ ไชนิ่ง∼ นักโต๊ะประธานแท้ๆแต่เป็นพนักงานใหม่ไชน์!!!! คราบอารูโตะมีขันแต่ไม่ขำ∼”
หลังจากอารูโตะได้เล่นมุขของเขาออกไปก็ทำเอาเทเรซ่ากับฮิเมโกะที่รับมุขเข้าไปก็ถึงหน้านิ่งพูดอะไรไม่ออกจนภายในห้องนั้นแถบจะเงียบสงัดจนได้ยินเสียงสายลมที่แผ่วเบา
“ อะ….อ่าวเงียบ…..อะไรกันเนี่ยนี่มุขของฉันไม่กระตุกต่อมหัวเราะทั้งสองคนเลยเหรอ!!! ”
“ พอจะเข้าใจแล้วละว่าทำไมถึงบอกว่าเป็นตลกขายไม่ออกนะ ” ฮิเมโกะเข้าใจทันทีว่าทำไมถึงประวัติของอารูโตะบอกว่าเป็นตลกขายไม่ออกหลังจากได้ฟังมุขตลกของอารูโตะเข้าไป
“ อะแฮ่ม เรามาเข้าเรื่องดีกว่า ” เทเรซ่าที่ถึงกับอึ่งจนต้องรีบดึงสติกลับมาก่อนจะเรียกให้อารูโตะกลับเข้าเรื่องกัน “ เรื่องในภารกิจของวาลคิเรียที่เมืองโซวไกในครั้งนี้ ในฐานะอาจารย์ใหญ่ต้องขอขอบคุณความช่วยเหลือจากคุณจริงๆ ”
“ ไม่ๆๆๆ ไม่ต้องก้มหัวขนาดนั้นก็ได้ครับ ”
“ แต่ถึงอย่างงั้นการที่พลเรือนหรือบุคคลภายนอกเข้ามาก้าวกายการทำงานของทางเราเองก็มีสิทธิ์ที่จะต้องเอาผิดถึงแม้ว่าจะเป็นประธานยักษ์ใหญ่ของฮิเด็นก็ตามทีละน่า∼ ”
“ อะ….อ้าว เอ้ะ เดียวสิเอาผิดเลยงั้นเหรอ!? ”
“ แต่เห็นแก่ฮิเด็น โคเรโนะสุเกะกับ โซเรโอะจะทำเป็นว่าไม่เห็นอะไรก็แล้วกัน ” เทเรซ่าที่ไม่คิดจะเอาผิดกับอารูโตะเห็นแก่เพื่อนทั้งสองของเธออย่างโคเรโนะสุเกะและโซเรโอะที่ไม่อยู่แล้ว
“ เอ้ะ….อาจารย์ใหญ่รู้จักคุณปู่กับคุณพ่อของผมด้วยเหรอ? ”
“ แน่นอนสิ…..เมื่อ14ปีทางSchicksalของเราต้องการจะศึกษาวิทยาการเทคโนโลยีเพื่อการนั้นของทางเราเลยได้ติดต่อพูดคุยกับบริษัทฮิเด็นที่ครอบครองวิทยากาลเทคโนโลยีที่ล้ำสมัยสุดในตอนนั้น ฉันเลยเป็นตัวแทนเพื่อไปศึกษาดูงานก็ใช้เวลาคลุกคลี่อยู่ที่ญี่ปุ่นพอสมควรจนพวกเราเป็นเพื่อนกันแหละน่า ”
“ อาจารย์ใหญ่ก็อยู่ที่DayBreakงั้นเหรอไม่เห็นรู้มาก่อนเลย ”
“ อะไรกันเนี่ยเข้าโซเรโอะไม่ได้เล่าเรื่องของฉันให้นายฟังเลยเหรอเนี่ยหายตายสิ…..น้อยใจชะมัดถึงจะเป็นฮิวม่าเกียร์ก็เถอะ ” เทเรซ่าถึงกับแก้มป่องเมื่อรู้ว่าโซเรโอะไม่ได้เล่าเรื่องของเธอให้อารูโตะฟังเลยแม้แต่เรื่องเดียว “ ไหนๆนายก็มาที่นี่แล้วเดียวพรุ่งนี้ฉันจะพานายเดินชมโรงเรียนของเราแล้วกันตอนนี้ก็ไปพักผ่อนก่อนเถอะ คงจะเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ”
“ นั้นสินะครับ…..แต่ว่าจะให้ผมนอนพักที่ไหนดีละครับ ”
“ อื้ม….นั้นสินะเอาเป็นว่าไปนอนที่หอของเราดีมั้ย ฮิเมโกะยังพอมีห้องว่างเหลือมั้ยนะ? ”
“ กะแล้วว่าต้องถามแบบนี้…..ฉันได้เตรียมห้องเอาไว้แล้วล่ะ ” ฮิเมโกะที่กะเอาไว้แล้วว่าเทเรซ่าต้องขอให้ช่วยเรื่องที่พักแบบนี้ซึ่งเธอได้เตรียมเอาไว้ให้เรียบร้อยแล้ว
“ งั้นก็ฝากด้วยนะเดียวฉันขอเคลียร์งานเสร็จแล้วจะรีบตามไปทีหลังนะ ” เทเรซ่าฝากให้ฮิเมโกะพาอารูโตะไปที่หอพักก่อนโดยที่ยังต้องเคลียร์งานบนโต๊ะของเธอก่อนถึงจะกลับไปได้ซึ่งฮิเมโกะก็ได้พาอารุโตะออกจากห้องไปแต่ก่อนทีเทเรซ่าจะทำงานของเธอต่อก็ได้มีการติดต่อเข้ามาทำให้เธอต้องกดรับก่อนจะปรากฎเป็นโฮโลแกรมภาพของเด็กสาวที่อยู่ในชุดเครื่องแบบเมดปรากฎขึ้นมา
“ สวัสดียามเย็นค่ะ ท่านเทเรซ่า ท่านบิชอพได้รับรายงานของท่านในภารกิจ Selen เรียบร้อยแล้วเดียวฉันจะเข้าไปรับรายละเอียดรายงานของสาขาตะวันออกในวันพรุ่งนี้นะคะ ”
“ ริต้าเองเหรอ….เอ่อ ว่าไงริต้า เดียวฉันจะเตรียมเอกสารไว้รอแล้วกัน แล้วยังมีอะไรอย่างอื่นที่ต้องการขจ้อมูลเพิ่มอีกไหม จากที่ดูแล้วคงไม่ได้ถ่อมาแค่เพื่อดูยานรบเฉยๆแน่ ”
“ ช่างรู้ใจฉันจริงนะคะ ท่านเทเรซ่า..แน่นอนว่าท่านบิชอพต้องการให้ฉันเข้าร่วมการสอบของวาลคิเรียในปีนี้ด้วยนะค่ะ ดูเหมือนว่าท่านจะกำลังคาดหวังอะไรบางอย่างที่น่าสนใจอยู่ด้วย ”
“ ให้ตายสิ คุณปู่เนี่ยจริงๆเลยน่า ”
“ แล้วก็ท่านยังคงน่ารักเหมือนเคยเลยนะคะ ยังกับเด็กน้อยเลยล่ะค่ะ ”
“ เด็กน้อย นี่อย่ามาเรียก TeRIRI ว่าเด็กน้อยเชียวนะ! ” เทเรซ่าพอโดนเมดสาวตรงหน้าว่าเด็กก็ถึงน้ำโหขึ้นทันทีทำให้เรียกรอยยิ้มของริต้าได้พอสมควร
“ ถ้างั้นเอาเป็นว่าดิฉันขอตัวนะคะ ไว้พบกันวันพรุ่งนี้ค่ะ ” ริต้าที่แกล้งเทเรซ่าจนพอใจแล้วก่อนที่เธอจะขอตัวตัดการสื่อสารทันที
“ ให้ตายสิ….ผู้หญิงคนนี้ น่ากลัวชะมัด ฉันล่ะอยากสั่งสอนเธอด้วย จูดาสซักทีจริงๆ ” เทเรซ่าที่พอตัดการสื่อสารแล้วก็นินทาริต้ายกใหญ่ทันที
หลังจากที่พูดคุยกันเสร็จเรียบร้อยแล้วฮิเมโกะได้พาอารูโตะพามาที่หอพักของวาลคิเรียโดยที่เป็นห้องใหญ่ที่เธออยู่พอเข้ามาถึงก็เป็นห้องกว้างขนาดใหญ่
“ โห้วววว นี่นะเหรอหอพักของวาลคิเรียกว้างกว่าอพาร์ทเม็นของฉันสะอีก ” อารูโตะที่ต้องตะลึงกับความกว้างของหอพักที่วาลคิเรียอยู่กันแต่ว่าไปๆมาๆก็แอบรู้สึกตะหงิดแปลกๆอยู่อย่างนึ่ง “ เอิ่มคือ ถ้าจำไม่ผิดที่โรงเรียนSt Freyaเป็นโรงเรียนสตรีใช่มะแล้วให้ผมนอนในหอหญิงแบบนี้มันจะไม่เป็นไรหรอ? ”
“ถ้าเป็นห้องอื่นที่มีแต่นักเรียนละก็แน่นอว่ามีปัญหาแน่ แต่ว่าถ้าเป็นห้องนี้ที่มีฉันที่เป็นอาจารย์กับอาจารย์ใหญ่อยู่ก็ไม่มีปัญหาหรอก ” ฮิเมโกะได้ยืนยันว่าอารุโตะสามารถพักที่นี้ได้ให้หายกังวลก่อนที่เธอจะนำทางพาไปห้องเปล่าห้องนึ่งที่อยู่มุมสุดของห้อง “ ส่วนนี้คือห้องของคุณประธานน่า เชิญพักได้ตามสบายเลย ”
“ อ่า….ครับ ” อารูโตะที่ได้เดินเข้ามาดูในห้องของตัวเองที่ดูกว้างขว้างพอดีก่อนทีอ่ารูโตะจะรีบหันกลับมาหากล่าวขอบคุณกับฮิเมโกะทันที “ ขอบคุณสำหรับวันนี้นะครับ และก็ขอโทษด้วยที่ทำให้ต้องลำบากขนาดนี้คุณมูราตะ ”
“ ไม่ต้องเรียกด้วยนามสกุลอย่างงั้นก็ได้…..อุตส่าห์เป็นคนชาติเดียวกันแท้ๆเรียกฮิเมโกะก็พอแล้วละ ”
“ ครับคุณฮิเมโกะ….. ” อารูโตะได้เรียกฮิเมโกะตามที่เจ้าตัวขอก่อนที่จะเดินออกมาข้างนอกในจังหวะนั้นเองเคียน่าก็กลับมาพอดีพร้อมกับข้าวของเต็มไม้เต็มมือ
“ กลับมาแล้วค่า ” เคียน่าที่เดินนำมาก่อนคนแรกพอวางของบนโต๊ะก็ได้หันไปเห็นอารุโตะพอดี “ นี่นายมาทำอะไรที่นี่เนี่ย!!!! ” เคียน่าที่ตกใจอย่างมากที่มีผู้ชายอย่างอารุโตะมาโผล่ในหอหญิงล้วนแบบนี้
“ เห้ยๆๆใจเย็นเดียวๆ ให้อธิ…..” อารูโตะที่รีบห้ามปล่ามเอาไว้ก่อนแต่ยังไม่ทันได้อธิบายอะไรก่อนจะถูกเคียน่าเอาข้าวของที่อยู่ใกล้ตัวขว้างเข้าใส่จนโดนสันหนังสือเข้าเต็มเบ้าหน้าเต็มจนล้มหงายตึงไปกับพื้นทันที
“ เคียน่าทำอะไรของเธอนะ!! ” ฮิเมโกะทีพึ่งออกมาจากห้องของอารุโตะก็เห็นเจ้าตัวนอนล้มหงายไปแล้วพร้อมกับเห็นว่าเป็นฝีมือของเคียน่าในตอนนั้นเมย์เองก็เข้ามาทีหลังก็ได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้น
“ เกิดอะไรขึ้นนะเคียน่าจัง….เอ้ะ นั่นคุณอารุโตะไม่ใช่เหรอ?”
“ ฮิเมโกะ รุ่นพี่เมย์มีผู้ชายเข้ามาในหอได้ยังไงกันนะ หรือว่าจะเป็นพวกโรคจิตแน่!!! ”
“ ดะ…..เดียวก่อนๆใจเย็นๆแล้วฟังที่ฉันอธิบายก่อนน่ะเคียน่า ” ฮิเมโกะเห็นท่าไม่ดีจนต้องอธิบายเรื่องทั้งหมดให้เคียน่าและเมย์ได้เข้าใจในขณะที่อารูโตะกำลังนั่งเอาน้ำแข็งประคบหน้าตัวเองไปด้วย “ อย่างที่ว่ามานั่นแหละคุณประธานจะมาอยู่กับพวกเราสักพัก ”
“ ไอ้เจ้าโรคจิตเนี่ยนะคนรู้จักกับป้าเทเรซ่าไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ ”
“ ฉันไม่ใช่โรคจิตสักหน่อยปัดโธ่วเอ๊ย ”
“ เคียน่าขอโทษเลยนะ ที่เขาต้องเจ็บตัวเพราะเธอน่า ” เมย์ได้หันไปบอกให้เคียน่าขอโทษอารูโตะกับสิ่งที่เธอได้ทำทันทีแต่ว่าเคียน่าก็ไม่ได้คิดจะขอโทษทำให้เมย์ถึงกับกุ้มขมับ “ ต้องขอโทษแทนเคียน่าจังด้วยนะคะ ”
“ ช่างเถอะ ก็เป็นเรื่องเข้าใจผิดกันนิน่า ”
“ ไหนๆคุณอารุโตะก็อยู่ด้วยเดียวฉันจะรีบทำอาหารเย็นให้ทานนะคะ ถือว่าเป็นคำขอโทษไปด้วยเละ ” เมย์ที่ถือวิสาสะทำอาหารเพื่อเลี้ยงขอโทษอารูโตะไปในตัวเธอก็เริ่มทำอหารโดยทันทีซึ่งเธอก็ได้ทำการหันวัตถุดิบที่ซื้อมาแล้วใส่หม้อเพื่อทำสตูว์พร้อมกับครีมซอสจนกลิ่นโชยออกมา
“ โห้วววว…..กลิ่นสุดยอดไปเลยนะเนี่ย ” อารุโตะที่นั่งอยู่ยังต้องลุกจากโซฟาเดินเข้ามาดูตรงโซนห้องครัวเห็นเป็นครีมสตูว์ที่ชวนน่ากินอย่างบอกไม่ถูก
“ อาหารฝีมือของรุ่นพี่เมย์ไร้ทีติเลยน่าจะบอกให้ ” เคียน่าได้เดินเข้ามาขิงเรื่องฝีมือการทำอาหารของเมย์ให้กับอารูโตะฟังยกใหญ่ก่อนที่เธอจะลืมตัวว่าเผลอทำสนิทสนมก่อนจะรีบถอยห่างทำเอาอารุโตะที่เห็นตัวเคียน่าทำเอางงไปครู่นึ่ง
“ อะไรกันละนั้นท่าทางผีเข้าผีออกนั้น ”
“ รออีกสัก10นาทีก็พร้อมทานแล้วละคะ….เคียน่าจังกับพันตรีฮิเมโกะฝากช่วยเตรียมโต๊ะที่นะค่า ”
“ โอ้ะ เดียวช่วยอีกแรง ” อารูโตะเองก็ได้อาสาช่วยอีกคนในขณะที่กำลังจัดเตรียมโต๊ะอาหารอยู่นั้นเองเทเราซ่าที่ถึงพึ่งกลับมาพร้อมกับถุงขนมปังศรั่งเศสที่ซื้อมาทานคู่กับครีมสตูว์ของเมย์
“ กลับมาแล้ว……เมย์ฉันซื้อขนมปังมาให้แล้วนะ ”
“ ขอบคุณนะคะ อาจารย์ใหญ่สตูว์เสร็จพอดีเลย ” เมย์ที่เห็นเทเรซ่ากลับมาได้เวลาพอดีก่อนจะยกหม้อครีมสตูว์มาที่โต๊ะก่อนทีจะเริ่มตักแบ่งให้ทุกคนแล้วเริ่มทานกันทันทีอารุโตะได้มองดูสตูว์ในจานของตัวเองที่มีสีสันน่าทายจนถึงกับกลืนน้ำลายลงคอเฮือกนึ่ง
“ ทานละนะครับ ” อารูโตะเอ่ยตามมารยาทก่อนจะเริ่มลงมือลองชิมครีมสตูว์คำแรกก็ถึงกับตาว้าวทันที
“ อาหารของเมย์เนี่ยมีเท่าไรก็ไม่พอจริงๆละน่า ” ฮิเมโกะได้ทานครีมสตูว์ไปพร้อมกับทานคู่กับขนมปังจนต้องเอ่ยชมออกมา
“ ไม่ขนาดนั้นหรอกคะ…..แต่ว่าแอบเสียดายที่โบรเนียจังไม่ได้อยู่ทานด้วย ”
“ ไม่เห็นเป็นไรเลยรุ่นพี่เมย์ เดียวฉันจะกินเผื่อในส่วนของโบรเนียเองละกัน ”
“ ให้ตายเถอะเคียน่าจังละก็ ” เมย์ถึงกับเหนื่อยใจกับเคียน่าครู่นึ่งก่อนจะหันไปทางอารูโตะเพื่อจะถามเกี่ยวกับรสชาติอาหาร “ คุณอารุโตะเป็นไงบางคะพอจะถูกปากรึเปล่า ”
“ สุดยอดเลยละ….ไม่เคยกินครีมสตูว์ที่อร่อยแบบนี้มาก่อนเลย…. ”
“ ขอบคุณสำหรับคำชมคะ มีอีกเยอะแยะเลยทานให้เต็มทีนะคะ ” เมย์ดีใจที่ได้รับคำชมจากแขกอย่างอารูโตะ
หลังจากที่ทุกคนได้ทานมือค่ำกันเรียบร้อยแล้วนั้นต่างคนต่างก็แยกกันไปที่ห้องของตัวเองในขณะนั้นเองอารูโตะก็ได้ติดต่อกับอิสุเพื่อบอกถึงสถานการณ์ทางนี้ให้รับรู้
“ อิสุทางนั้นเป็นไงบาง ”
“ ปลอดภัยดีคะ…..กลับมาที่โรงแรมอย่างปลอดภัยค่ะในเช้าวันรุ่งขึ้นดิฉันจะเดินทางไปหาท่านประธานอารูโตะก่อนจะออกเดินทางกลับญี่ปุ่นค่ะ ”
“ คือว่านะอิสุก่อนที่เธอจะมาหาฉัน พอดีว่ามีเรื่องอยากให้ช่วยอย่างนึ่งได้รึเปล่า? ”
“ เรื่องอะไรเหรอคะ? ”
“ พอดีอยากจะให้ติดต่อไปที่บริษัทเพื่อเตรียยมเอกสารเซ็นสัญญานิดหน่อยนะ ”
เช้าวันรุ่งขึ้นอารูโตะได้ตื่นขึ้นมาก่อนจบิดขี้เกียจไปมาเนื่องจากว่ามีแค่ชุดเดียวเลยจำใจต้องใส่ซ้ำไปก่อนแล้วค่อยมาล้างหน้าล้างตาแปรงฟันที่มีอยู่ในห้องแล้วออกมาก็ไม่เจอใครนอกจากเทรเซ่ากำลังทานมื้อเช้าอยู่
“ อรุณสวัสดิ์เมื่อคืนหลับสบายดีมั้ย? ”
“ อ่าครับ เต็มอิ่มแล้วคนอื่นๆละครับ? ”
“ ถ้าเคียน่ากับเมย์ละก็ตอนนี้คงกำลังเรียนแหละฝึกกันอยู่แหละ เพราะไม่อีกกี่วันข้างหน้าก็จะถึงวันทดสอบสมรรถภาพประจำปีของวาลคิเรียแล้วนะ เพื่อที่จะผ่านการสอบนี่ไปให้ได้นักเรียนทุกคนก็เลยต้องพยายามเพื่อเลื่อนขั้นของตัวเองนะ ”
“ เห้…..ถ้าเปรียบเทียบโรงเรียนธรรมดาก็คงจะเป็นการสอบเลื่อนชั้นสินะครับ ”
“ ก็จะพูดแบบนั้นก็ได้…..อย่ามั่วแต่ยืนคุยเลยรีบมาทานข้าวเช้าเถอะเมย์เตรียมเพื่อของนายมาแล้วกินเสร็จแล้วเดียวฉันจะพาเธอทัวร์โรงเรียน ”
“ อ่าครับ…. ” อารุโตะได้เดินมานั่งที่โต๊ะก่อนที่จะเริ่มทานอาหารเช้าก่อนจะหันไปบอกเรื่องที่อิสุจะมาที่นี่ “ จริงด้วยอาจารย์ใหญ่พอดีว่าเลชาผมกำลังจะมาที่นี่คงให้เข้าใช่มั้ยครับ ”
“ ถ้าเรื่องนั้นละก็ไม่ต้องเป็นห่วงเพราะคุณปู่ของฉันก็ได้บอกไว้แล้วว่า แขกอนุญาติให้แขกของฮิเด็นเข้ามาได้นะ ”
“ คุณปู่เหรอ? ”
“ เมื่อวานคิดว่านายก็คงจะเจอแล้วใช่มั้ยละ บิชอฟหรือผู้นำของSchicksal ออตโต้ อาโพคาลิฟส์ ”
“ เอ้ะ…..เดียวนะคนที่หนุ่มแน่นๆนั้นคือปู่ของอาจารย์ใหญ่เหรอครับ!!! ”
“ ฮ่าห์ๆ…….กะแล้วว่าต้องรีแอคแบบนี้ ใครที่รู้ครั้งแรกก็ทำหน้าแบบนี้ทุกราย…..เรื่องของปู่เอาไว้คราวหน้าแล้วกัน ”
เวลาถัดมาหลังจากอารูโตะทานอาหารเช้าก่อนจะออกไปรับอิสุที่หน้าทางเข้าของโรงเรียนก่อนที่อิสุจะลงมาจากรถแล้วตรงเข้ามาหาทั้งสอง
“ ดิฉันเดินทางมาพร้อมกับกระเป๋าเดินทางขอท่านประธานอารูโตะเรียบร้อยแล้วคะ” อิสุได้เข้ามาพร้อมกระเป๋าเดินทางของอารูโตะมาด้วย
“ แต้งกิ้ว อิสุ”
“ หื้มม….นี่นะเหรอฮิวม่าเกียร์ปัจจุบันโมดูลตรงหูต่างกับพ่อของนายมากเลยนะเนี่ย ดูแบบว่าไม่เทอะทะดี ” เทเรซ่าได้เดินวนดูรอบๆตัวของอิสุไปมาอย่างละเอียดทุกมุม
“ คุณคือ เทรเซ่า อโพคาลิฟส์ อาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนSt Freya ส่วนสูง 145 ซม. อายุไม่สามารถระบุได้ไม่มีอยู่ในข้อมูล ”
“ อ่าาาา พอๆๆๆ พอแค่นั้นแหละไม่ต้องขุดคุ้ยเรื่องส่วนตัวของฉันเลยนะ ” เทเราซ่าได้แทรกหยุดอิสุเอาไว้ไม่ให้ขุดเรื่ีองส่วนตัวมาพูดให้อารุโตะฟังก่อนจะหันไปส่งซิกให้คนของเธอเอากระเป๋าของอารูโตะกลับไปเก็บที่หอ “ อะฮึม….เอาเป็นว่าเดียวจะเดินพาทัวร์โรงเรียนกันเถอะ หยุดตรงนั้นเลยนะเคียน่า!? ”
ก่อนที่เทรซ่าจะพาอารูโตะและอิสุไปเดินทัวร์โรงเรียนSt.Freyaในตอนนั้นเองก็สายตาก็ได้ไปเห็นร่างนึ่งกำลังวิ่งผ่านหน้าเธอไปพอดีซึ่งคนคนนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหนก็คือเคียน่านั้นเอง
“ เคียน่ามานี่เดียวนี้เลย ”
“ วะ…..หว่าาาา ป้าเทเรซ่า!? ”
“ เคียน่านี่มันเวลาแล้วไม่ใช่เหรอ….คงไม่ใช่ว่าจะโดเรียนอีกสินะ ”
“ ปะ….ปล่าวสักหน่อย ฉันไม่ได้โดดเรียนนะ กะ….แบบว่ากำลังจะไปเข้าเรียนนะ ”
“เธอเรียกชื่อฉันเฉยๆไม่ได้แล้วก็เริ่มเรียกว่าป้าด้วย เธอต้องเรียกฉันว่าอาจารญ์ใหญ่เข้าใจมั้ย ”
“ คะ…ค่า ป้า…เอ๊ย ไม่ใช่อาจารย์ใหญ่ ”
“ ดี….แล้วก็หน่วยแพทย์ได้รายงานมาแล้วว่าโบรเนียกำลังฟื้นตัวปกติแล้ว พรุ่งนี้เธอต้องไปเยี่ยมโบรเนียและรับเธอจากห้องพยาบาลด้วยเข้าใจมั้ยและไหนๆแล้วเธอก็ชวนโบรเนียไปติวเพื่อเตรียมสอบด้วยละ ”
“ การสอบวาลคิเรียงี่เง่านั้นนะเหรอ ”
“ ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นฉันได้แจ้งให้ฮิเมโกะทำการเตรียมติวสอบให้กับเธอเรียบร้อยแล้ว ”
“ ติวอะไรไม่ต้องการหรอก…..ฉันนะเป็นอัจฉริยะอยู่แล้ว ”
“ จ้าๆแม่สาวอัจฉริยะเธอรู้มั้ยเนี่ยว่าผลการสอบของเธอทำลายสถิติมาตรฐานที่ต่ำที่สุดขจองตระกูล คาสลาน่า เลยนะ ถ้าคราวนี้่สอบตกอีกฉันก็ช่วยอะไรเธอไม่ได้เข้าใจมั้ย ยังจำสัญญาของเราได้รึเปล่า ” เทเรซ่าได้พูดตอกย้ำถึงคำว่าอัจฉริยะของเคียน่าที่ผลการสอบของเธอแทบจะส่วนทางกับที่เธอพูดเลยด้วยซ้ำ
“ ต้องเป็นวลาคิเรียระดับ A เพื่อแลกกับบอกที่อยู่ของเจ้าพ่อบ้า จำได้ค่า∼ ”
“ ไหนๆก็ไหนแล้วฉันพาเธอไปหาฮิเมโกะเลยดีกว่าเพราะยังไงเธอต้องแอบโดดออกมาอีกแน่ ถือวิสาสะพาชมโณงเรียนเลยแล้วกันคงไม่ว่าอะไรนะประธาน ”
“ โอ้ววว แน่นอนไม่มีปัญหาอยู่แล้วยังก็ถือว่าเป็นการเดินชมห้องเรียนไปในตัวเลย ”
ตัดมาทางด้านภายในห้องเรียนนึ่งในSt Freyaฮิเมโกะที่ตอนนี้กำลังทำงานสอนนักเรียนของเธอในห้องอย่างเข็มงวด
“ ฮงไกได้เติบโตขึ้นพร้อมกับอารยธรรมโลกของเรา ในเหตุการณ์ฮงไกเริ่มอุบัติครั้งแรกในเบอร์ลิน ปี 1953จนผู้คนได้ค้นพบว่าพลังงานฮงไก ทำให้เกิดคอร์เปลี่ยนร่างกายของมนุษย์ให้กลายเป็น แฮชเชอร์ ตัวตนที่สามราถบิดเบือนกฎฟิสิกข์ของโลกได้…… ”
ฮิเมโกะทีกำลังเล่าประวัติความเป็นมาของฮงไกจากจุดเริ่มต้นในตอนนั้นเองประตูห้องก็ได้เปิดออกพร้อมกับเทเรซ่าที่ได้ลากตัวเคียน่ากลับมาที่ห้องเรียนด้วยจนทุกคนต่างหันไปมองเป็นสายตาเดียว
“ ฮิเมโกะเธอลืมของนะ ”
“ โอ้วววว ไหนที่สุดนักเรียนของฉันที่แอบโดดก็กลับมาสักที ขอบใจนะอาจารย์ใหญ่ ” ฮิเมโกะที่พอเห็นเคียน่ากลับมาก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมากก่อนจะสังเกตุเห็นอารูโตะและอิสุที่ตามาด้วยซึ่งอารูโตะก็ได้โบกมือและยิ้มทักทาย “ ดูเหมือนจะมีแขกมาด้วยละ…..”
“ อ่อจริงด้วยลืมแนะนำตัว นี่เป็นแขกของฉันเองเข้ามาเพื่อชมการเรียนของพวกเธอทุกคนเพราะงั้นเรียนกันต่อเลยเดียวพกวเราจะไปนั่งฟังอยู่เงียบๆนะ ” เทเรซ่าได้บอกให้ทุกคนเรียนตามเดิมก่อนเธอจะวางร่างของเคียน่าลง “ ฟังนะเคียน่าไปนั่งเรียนดีด้วยเข้าใจนะ ”
“ ขะ….เข้าใจแล้วน่าป้าเทเรซ่า ” เคียน่าตอบแบบไม่พอใจแต่ก็เผลอหลุดปากเรียกป้าจนเห็นออร่าเทเรซ่าจนทำเอาเธอสั่นกลัว “ เอิ่ม เข้าใจแล้วคะ อาจารย์ใหญ่ ” เคียน่าได้เดินไปนั่งโต๊ะก่อนที่ตัวของเทเรซ่าพาอารุโตะและอิสุไปนั่งที่โต๊ะบริเวณมุมห้องเพื่อชมการเรียนต่อ
“ เอาล่ะๆมาเริ่มเรียนกันต่อ แฮชเชอร์แห่งมิติมืดได้ตื่นขึ้นที่ไซบีเรียในปี 2000 นั้นทำให้เกิดเหตุการณ์อุบัติครั้งที่ 2 และยังสร้างความเสียหายไปทั่วโลก ” ฮิเมโกะได้เริ่มการสอนต่อทันทีซึ่งอิสุก็ได้นั่งฟังไปพร้อมกับหาข้อมูลผ่านฐานข้อมูลเซอาร์ไปด้วยในขณะที่อารุโตะก็นั่งฟังด้วยความน่าสนใจแต่ว่าขณะนั้นเองเคียน่าก็หลับในห้องเรียนจนได้
เวลาได้ล่วงเลยจนกระทั้งเสียงกริ้งบอกเลิกเรียนได้ดังขึ้นซึ่งฮิเมโกะก็ได้เก็บอุปกรณ์ในการสอนของเธอในวันนี้แล้วหันไปหาเหล่านักเรียนของเธอ
“ วันนี้พอเท่านี้ ถึงแม้ในวันพรุ่งนี้จะเป็นวันหยุดแต่ในวันถัดไปก็คือวันสอบหวังว่าทุกคนจะใช้เวลาในการทบทวนเนื้อหาทีเรียนไปด้วยนะเพื่อเตรียมสำหรับความพร้อมในการสอบที่จะมาถึงนะ ”
“ ค่ะ ” นักเรียนทุกคนต่างกล่าวขานก่อนที่จะเริ่มทยอยออกจากห้องไปก่อนที่อารูโตะจะเดินเข้าไปหาฮิเมโกะ
“ สุดยอดมากเลยนะครับคุณฮิเมโกะ ทั้งที่เป็นวิชาเกี่ยวกับประวัติศาสตร์แต่ด้วยการอธิบายทำให้แม้แต่ผมที่ไม่ชอบอะไรแบบบนี้สนใจได้เลย ”
“ เดียวความยินดีหวังว่าคุณประธานจะได้รับความรู้ที่มีประโยชน์นะคะ ” ฮิเมโกะกล่าวขอบคุณสำหรับคำชมของอารูโตะก่อนที่อิสุที่ได้เรียนรู้ด้วยก็เข้ามาหา
“ ท่านประธานดิฉันได้ทำการเรียนรู้ทั้งหมดเพื่อทำการบันทึกลงฐานข้อมูลของเซอาร์เรียบร้อยแล้วคะ ต้องขอขอบพระคุณความรู้จากคุณด้วยคะ คุณมูราตะ ฮิเมโกะ ”
“ แม้ๆขนาดฮิวม่าเกียร์ยังมาขอบคุณรู้สึกดีใจแปลกๆแหะ ”
“ เคียน่าตื่นได้แล้ว คาบเรียนจบแล้วนะ ” เทเรซ่าได้เดินตรงเข้าไปหาหลานของเธอก่อนจะพยายามเปลุกให้ตื่นซึ่งเคียน่าก็ได้งัวเงียขึ้นพร้อมกับน้ำลายไหลออกมุมปาก
“ งั่ม งั่ม…..พายไก่อบ งื้อ….ป้าเทเรซ่า!? ”
“ ให้ตายสิ…..ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าจะต้องมาหวังพึ่งวาลคิเรียอย่างเธอ ฉันละสงสารแทนโลกนี้จริงๆ ” ฮิเมโกะที่พอเห็นสภาพของเคียน่าก็ถึงกับพูดตัดพ้อทันที
“ มะ….แม้คงไม่ขนาดนั้นหรอกมั้งครับ…..บางทีเคียน่าอาจจะไม่ถนัดการเรียนแบบนี้ก็ได้ ” อารุโตะที่รู้สึกเห็นใจก่อนที่จะเข้ามาอธิบายเพื่อไม่ให้เคียน่าดูแย่จนเกินไปซึ่งเคียน่าได้ยินแบบนั้นก็เหมือนจะดีใจแต่ก็ไม่ได้แสดงออกมา
“ บางที่ทีคุประธานพูดมาก็มีเหตุผลนะ…..แล้วฮิเมโกะเธอมีทางแก้ให้กับสถานการณ์นี้รึเปล่า ”
“ ก็กะอยู่แล้วว่าจะต้องลงเอ๋ยแบบนี้……ไม่ต้องห่วงฉันมีผู้ฝึกสอนที่เหมาะสมที่จะช่วยติวให้กับเธอ ”
“ เอ้ะ….เดียวนะไม่ใช่ว่าฮิเมโกะจะมาช่วยสอนเหรอ? ”
“ ก็อยากนะแต่แบบว่าพอดีฉันมีธุระต้องไปทำหลังจากนี้นะ ”
“ ฮิเมโกะ…..คงไม่ใช่แอบไปนัดเดทหรือไปปาร์ตี้อะไรหรอกนะ ”
“ ปะ…..ป่าวสักหน่อยอาจารย์ใหญ่ อะแอ่มแต่ว่าไม่ต้องห่วงคนที่จะมาช่วยฝึกเคียน่าก็คือวาลคิเรียอันดับ 1 ฟูฮัวมาช่วยสอนเธอเอง ”
“ ถ้าเป็นฟูฮัวทีเป็นวลาคิเรียระดับ A อย่างถูกต้องคงเป็นนักเรียนตัวอย่างที่ดีให้เคียน่าได้อย่างแน่นอน ” เทเรซ่าเองพอได้ยินชื่อคนที่มาช่วยสอนเคียน่าก็ค่อยไว้วางใจอย่างมาก
“ เอ้ะ….หัวหน้าห้องเนี่ยนะ แต่เธอทั้งจริงจังและน่าเบื่อ ฉันทนฝึกกับเธอไม่ไหวหรอก ” เคียน่าหน้าเสียทันทีที่ต้องไปฝึกฟูฮัวพร้อมกับบ่นออกมายกใหญ่
“ ฉันไม่ได้บอกให้ชอบแต่ฉันสั่งให้เธอไปฝึกต่างหากละ…..งั้นก็ขอฝากอาจารย์ใหญ่พาเคียน่าไปที่โรงฝึกด้วยคะ ตอนนี้ฟูฮัวคงจะฝึกซ้อมอยู่ที่นั่นอยู่แน่ ” ฮิเมโกะได้ไหว้วานให้เทเรซ่าจัดการต่อก่อนที่เธอจะรีบเดินออกไป
“ ไว้ใจได้เลย เธอก็รีบไปทำธุระเถอะฮิเมโกะ แตอย่าเมากลับมาก็พอเข้าใจมั้ย ” เทเรซ่ารับปากก่อนจะตะโกนแซวฮิเมโกะไม่ให้เมาแอ้กลับมาเหมือนทุกครั้ง “ เอาล่ะไปที่โรงฝึกกันต่อเถอะ ”
หลังจากทีไ่ด้แยกกับฮิเมโกะแล้วเทราซ่าก็ได้พาคนอื่นๆมาที่โรงฝึกซึ่งข้างในนั้นก็ได้มีเด็กสาวคนนึ่งที่กำลังฝึกซ้อมด้วยศิลปะการต่อสู้จีนอย่างหนักแน่น
“ ฟูฮัว…..ฉันมาพาตัวเคียน่ามาตามที่ฮิเมโกะแล้วละ ”
“ อ่ะ….อาจารย์ใหญ่คุณพาเคียน่ามาดวยตัวเองเลยเหรอ ทั้งทีคุณกำลังวุ่นวายอยู่กับพาแขกเดินชมโรงเรียนแท้ๆ ” ฟูฮัวที่พอได้ยินเทเรซ่าก็ได้หยุดฝึกแล้วเอาผ้าขนหนูที่วางใกล้มาเช็ดเหงื่อของเธอออกก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาทุกคน
“ คุณประธานขอแนะนำอีกครั้งนึ่ง นักเรียนคนนี้ชื่อฟูฮัว เป็นนักเรียนดีเด่นอันดับ1ของปีที่เป็นวาลคิเรียระดับAคนแรก ”
“ พูดชมกันเกินไปแล้วอาจารย์ใหญ่ ฉันไม่ได้เก่งอะไรขนาดนั้นหรอก”
“ พูดจาถ่อมตัว พร้อมกับลุคที่เป็นหัวหน้าห้องมีความเป็นผู้นำราศีจับจนมีออร่าออกมาเลยนะเนี่ย ”
“ คุณประธานเองก็เอากับเขาด้วยเหรอคะเนี่ย ” ฟูฮัวพอโดนอารูโตะชมโอเวอร์แบบนั้นก็ยังคงทำตัวสงบนิ่งก่อนจะหันสลับไปมองเคียน่าเพื่อที่จะเริ่มการฝึกทันที “ เอาล่ะ…เคียน่ามาเริ่มต้นด้วยการทดสอบกันดีกว่าอย่างแรกเลยคือลองจัดการกับโมดูลพวกนี้ดูสิ ” ฟูฮัวพูดกับเคียน่าเสร็จก่อนที่เธอจะดีดนิ้วแล้วปรากฎโมดูลสำหรับฝึกซ้อมออกมาจำนวนมากขึ้นมา
" ทำไมมีโมดูลฝึกซ้อมเยอะแยะขนาดนี้เนี่ย......แต่ช่างเถอะเดี๋ยวแม่จะกวาดให้เรียบเลย " เคียน่าที่รู้สึกแปลกใจที่มีโมดูลสำหรับฝึกซ้อมโผล่มาเยอะแบบนี้แต่ว่าเธอเธอก็ไม่สนใจก่อนจะควักเอาปืนคู่ของเธอขึ้นมาควงแล้วตรงเข้าไปลุยจัดการกับพวกมันทันที
" ไอ้พวกหุ่นแปลกนั่นมันอะไรเหรอครับอาจารย์ใหญ่ "
" ทำการวิเคราะห์ รูปลักษณะของหุ่นยนต์ฝึกซ้อมที่มีAIในการควบคุมเหมาะสมสำหรับการฝึกต่อสู้หลากรูปแบบ " อิสุที่ได้ลองวิเคราะห์พวกโมดูลฝึกซ้อมที่เคียน่ากำลังเข้าจัดการอยู่แล้วอธิบายอย่างฉับไหว
" สมแล้วที่เป็นฮิวม่าเกียร์ ส่วนใหญ่พวกเราใช้โมดูลพวกนี้ในการให้วาลคิเรียทุกคนฝึกซ้อมสู้จริง จริงๆแล้วก็มีเป็นแบบSimulationที่มีสามารถสร้างความเจ็บปวดได้เหมือนจริงอยู่ แต่ก็น่าบางคนอย่างประเภทเคียน่าเองก็อยากที่จะลองซ้อมแบบทำลายจริงก็มีอยู่เหมือนกัน "
" งี้นี่เอง แต่ว่านะมันดูไม่เยอะไปหน่อยเหรอครับ "
" แค่นี่ไม่ทำให้หลานของฉันหอบได้หรอก..... "
ไม่กี่นาทีต่อมาเคียน่าก็ได้เข้าจัดการพวกโมดูลทั้งหมดเลยได้ด้วยตัวคนเดียวอย่างง่ายดายก่อนที่เอาปืนของเธอเก็บแล้วเดินหันไปทางฟูฮัวที่ยืนชมอยู่
" เป็นไงละ ฝีมือของฉันแข็งแกร่งสุดๆไปเลยช่ายมะ "
" การทดสอบเสร็จสิ้นกำลังประเมินคะแนะ " ฟูฮัวที่เห็นว่าเคียน่าจัดการโมดูลฝึกซ้อมเสร็จเรียบร้อยแล้วก่อนจะเอาแฟ้มหนีบที่มีกระดาษประเมินคะแนนเตรียมเอาไว้อยู่แล้วขึ้นมาเพื่อประเมินคะแนะให้กับเคียน่าจากผลงาน " ผลการประเมินปัจจุบันของ เคียน่า การโจมตี A ไหวพริบ A ความรู้พื้นฐาน E ประเมินโดยรวมทั้งหมดคือ E "
" เอ้ะ อะไรกันเนี่ย น่าจะAทุกตัวไม่ใช่เหรอ? "
" ถึงการโจมตีและไหวพริบจะดีเลิศแค่ไหนแต่ถ้าหากขาดความรู้พื้นฐานในการรับมือกับศัตรุก็ไร้ความหมาย " ฟูฮัวได้วิจารณ์ความสามารถของเคียน่าออกมาตรงๆและชัดเจนทำเอาเคียน่าถึงกับเถียงไม่ออกได้แต่ยอมรับผล " ไม่ต้องห่วง.....เดียวฉันจะฝึกเธอด้วยทุกอย่างที่มีเอง "
" เอ้.......หมายความว่าไงที่ว่าไม่มีความรู้พื้นฐานนะ "
" งั้นขอถามแล้วกันนะเคียน่าว่าประเภทของศัตรูมีอะไรบาง "
" เอ้....ประเภทอีกแล้วเหรอ น่าเบื่อ ถ้ามีอาวุธพร้อมแล้วทำไมต้องไปกังวลเรื่องพวกนั้นอีกละ? "
" บนโลกนี่มันกว้างขว้าง เธอยังต้องต่อสู้กับอะไรอย่างอื่นนอกจากปีศาจฮงไกอีกนะ แน่นอนว่าการแพร่เชื้อของฮงไก มันเกิดขึ้นได้หลายแบบ อย่างเช่นหุนยนต์ที่ถูกฮงไกเข้าควบคุม จะถูกจัดเป็นศัตรูประเภทจักรกล ฮงไกที่ฟื้นคืนชีพศพจนกลายเป็นซอมบรี้พวกนี้คือประเภทชีวิภาพ และสุดท้ายก็คือปีศาจฮงไกก็คือศัตรูประเภทพลังจิต แต่ละประเภทจะมีความได้เปรียบซึ่งกันและกัน เพื่อให้การต่อสู้ง่ายชึ้น โดยที่วาลคิเรียอย่างพวกเรานั้นต่างก็มีชุดสูทไว้สำหรับรับมือประเภทต่างๆด้วย "
" เห้.....ที่แท้ก็มีแยกประเภทด้วยสินะ..... " อารุโตะก็ได้จั้งใจฟังอย่างมั่นใจเกี่ยวกับเรื่องประเภทของศัตรูก่อนที่จะเอ่ะใจถึงซีโร่วันขึ้นมา " ถ้าสมมุติว่าเป็นซีโร่วันเนี่ยจะเข้าค่ายไหนเหรอ? "
" ถ้าตามที่ฟูฮัวว่าอาจจะไม่ระบุประเภทก็ได้นะ.....ในบางกรณีก็มีวาลคิเรียหรือชุดสูทที่ไม่จำกัดประเภทสามารถรับมือได้ทุกประเภทแต่ก็ไม่ไม่มีความได้เปรียบด้านไหนเลย " เทเรซ่าก็ได้ให้คำตอบนั้นกับอารูโตะซึ่งทั้งอารุโตะและอิสุต่างก็พยักหน้าไปมา
" ถ้างั้นก็แปลว่าฉันเป็นประเภท สุดยอดใช่ไหมล่ะ? " เคียน่าพูดบอกโต้งๆทำเอาฟูฮัวถึงกับกุ้มขมับทันทีแม้แต่เทเรซ่าถึงกับเหนื่อยใจ
" เอาล่ะพวกเราไม่รบกวนเวลาของพวกเธอสองคนแล้ว ฟูฮัวฝากดูแลเคียน่าด้วยนะ จัดหนักได้ยิ่งดีเลยละ " เทเรซ่าที่ไม่อยากจะรบกวนเวลาของฟูฮัวก่อนจะขอตัวและฝากให้จัดการกับเคียน่าได้ตามสมควร
" เข้าใจแล้วคะอาจารย์ใหญ่ "
" อะ...เอ้ะ เดียวสิป้าเทเรซ่า ช่วยหนูด้วย " เคียน่าทีพ่ยายามกรีดร้องขอความช่วยเหลือแต่ก็สายไปเมื่อเทเรซ่าได้พาอารุโตะกับอิสุออกมาแล้วปล่อยให้เธอเผชิญโชคเพียงลำพัง
" แบบนี้จะไม่เป็นไรเหรอครับ? "
" ไม่ต้องห่วงหรอกเป็นถึงหลานของฉันเชียวนะ....เอาล่ะไปเดินชมโรงเรียนกันต่อเถอะ " เทเรซ่าพูดออกมาอย่างไม่เป็นห่วงก่อนจะเดินพาชมโรงเรียนต่อ
จนเวลาล่วงเลยมาถึงช่วงเย็นเป็นเวลาที่พระอาทิตย์กำลังตกดินพอดีซึ่งเทเรซ่าก็ได้พาอารุโตะแลอิสุเดินชมทั่วโรงเรียนจนเสร็จเรียบร้อย
" วันนี้คุณประธานสนุกรึเปล่า "
" สุดยอดเลยละครับ....ได้ความรู้เยอะแยะไปหมดเลย "
" ถ้าแบบนั้นก็ยินดีอย่างยิ่งเลย..... "
" อาจารย์ใหญ่ผมมีมีคำถามครับ.....เกี่ยวกับยานรบที่ชื่อว่าSeleneตอนนี้ทางพวกคุณได้ทำการตรวจสอบไปแค่ไหนแล้วเหรอ " อารูโตะที่จู่ๆก็ได้ถามกับเทเรซ่าเกี่ยวกับเรื่องของยานSelene
" ก็จากที่ได้ยินมาจากฝ่ายเทคนิคเหมือนกับว่าพลังงานของ Seleneที่ปล่อยออกมามีผลกระทบกับตัวของวาลคิเรีย ด้วยความที่เรายังไม่สามารถระบุได้ว่าจะส่งผลอันตรายกับมนุษย์ธรรมดารึเปล่าเลยยังทำการซ่อมบำรุงไม่ได้นะ "
" ผมพอจะมีทางออกให้กับอาจารย์ใหญ่นะครับ..... " อารุโตะที่เหมือนจะมีไอเดียในการแก้ปัญหาให้กับเทเรซ่าในตอนนี้ที่เหมือนตัวเธอก็ตั้งตาจะรอฟังเช่นเดียวกัน
" เพื่อความปลอดภัยของฝ่ายเทคนิคทางคุณเทเรซ่า ดิฉันคิดว่าควรจะให้ฮิวม่าเกียร์เข้ามาทำหน้าที่ในการซ่อมบำรุงน่าจะเหมาะสมกว่านะคะ "
" ใช้ฮิวม่าเกียร์งั้นเหรอ.....ก็จริงแหะบอกตามตรงฉันก็ไม่ได้คิดถึเงรือ่งนั้นเลยแต่ว่านะจะให้เอาฮิวม่าเกียร์นายช่างมาทำการซ่อมบำรุงยานรบแบบนี้มันจะเกินมือเกินไปรึเปล่านะ "
" ถ้าเรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอกครับ เพราะทางเรามีฮิวม่าเกียร์ที่เชี่ยวชาญเฉพาะทางเรื่องนี้อยู่ด้วย "
ตกดึกในวันนั้นหลังจากเคียน่าได้ถูกฟูฮัวจัดหนักากรฝึกร่วมถึงเรื่องการที่เธอคนหัวช้าอย่างเธอต้องมาหนังสืออีกแต่เพื่อที่จะทำตามสัญญาเธอเองก็ได้พยายามอย่างหนักอย่างมากเหมือนกัน
" อึก.....ปวดหัวจัง " เคียน่าที่กำลังนอนหลับคาหนังสือเรียนตั้งแต่เมือ่ไรไม่รู้แต่ในระหว่างที่กำลังหลับนั้นเธอก็มีอาการปวดหัวขึ้นมาอย่างฉับพลันก่อนที่ภาพเธอจะตัดแล้วเธอจะมายืนอยู่ในโรงเรียนSt Freyaอย่างมึนงงทั้งที่เธอควรจะนอนอยู่บนเตียงที่หอแท้ๆ
" ที่นี่มัน....โรงเรียน St Freyaนี่นา....ใคร...นั่นใครน่ะ? " เคียน่าที่รู้สึกว่าเธอไม่ได้อยู่คนเดียวจนพยายามมองหาด้วยความตื่นตระหนก
" ยินดีต้อนรับกลับนะ สาวน้อยจอมหลงทาง "
" มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ได้ "
" ฉันหลับไปนานมาก แต่แล้วกงล้อแห้งโชคชะตาก็เริ่มหมุนอีกครั้งแล้ว ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะเคียน่าแห่งตระกูลคาสลาน่า"
" บ้านเหรอ....นี่ไม่ใช่บ้านของฉันศักหน่อย เธอเป็นใครน่ะ? ทำไมถึงรู้จักฉันได้ "
" ถ้าอยากจะรู้ก็คงจะยาวไปหน่อยแต่ก่อนอื่นเลย เธอชอบโลกที่ฉันสร้างให้เธอไหมล่ะ? "
" โลกเหรอ....พูดเรื่องอะไรน่ะ จริงสินี่จะต้องเป็นฝันแน่ๆ " เคียน่าที่คิดแบบนั้นก็ได้พยายามหยิกแขนและแก้มตัวเองแรงคิดว่าตัวเองน่าจะสะดุ้งตื่น " โอ้ยเจ็บๆๆๆๆ "
" อ้าวๆ เธอจะไปแล้วเหรอ แบบนี้ฉันก็เสียใจแย่ ถึงเธออยากจะออกไปก็ออกไปไม่ได้ง่ายๆหรอกนะ "
" นี่เธอ ทำบ้าอะไรเนี่ย หน่อยเดียวฉันจะแสดงพลังของคาสลาน่าให้ดู จงจำเอาไว้ซะว่าฉันคือสลาคิเรียที่แข็งแกร่งที่สุดของ Schicksal ในรอบหลายปีนี้รู้ไว้ซะ!! "
" คาสลาน่า? วาลคิเรีย ฮ่าห์ๆๆ พวกนั้นไม่บอกอะไรกับเธอเลยรึไง? เธอนะก็แค่เด็กกำพร้าที่ถูกพ่อทิ้งไว้ ไม่เคยเห็นหน้าแม่ของตัวเองด้วยซ้ำ ไม่คิดจะสงสัยอะไรบ้างลยเหรอ แม่ของเธอไปไหน ทำไมพ่อของเธอถึงทิ้งเธอไว้?"
" เฮ้ เดียวสิทำไมถึงรู้เรื่องพวกนี้ได้ละ? "
" โห.....ท่าทางดูตะเริ่มสนใจขึ้นมาบางแล้วสินะ ฉันนะคอบเฝ้าดูเธอมาตลอด แม้ในฝันก็ตามเพราะงั้นฉันถึงได้รู้เรื่องทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอ ชีวิตของเธอที่เธอเห็นมันก็แค่คำหลอกหลวงกองโตเท่านั้นแหละ " เงาปริศนาได้พูดจาแลปกใส่เคียน่ายกใหญ่ก่อนที่ตัวเองเหมือนจะนึกสนุกบางอย่างเข้า " ไหนเรามาเล่นเกมกันดีกว่า ถ้าจับฉันได้ฉันจะเล่าความลับบางอย่างให้กับเธอฟังก็แล้วกัน " สิ้นเสียงเงาปริศนาก็ได้ค่อยลอยหนีจากเคียน่าไปในทันที
" เดียวสิ!!!! " เคียน่าที่เห็นว่าเงาปริศนากำลังหนีก็รีบวิ่งตามไปทันที
" ทางนี้....ตามมาสิ "
เคียน่าได้วิ่งตามไปจุนสุดความสามารถก่อนที่ทางข้างหน้าของเธอจะปรากฎร่างอขงเหล่าซอมบี้ขึ้นมาทำเอาตัวของเธอประหลาดใจอย่างมากแต่ก็ไม่มีทางเลือกนอกเข้าต่อสู้เพื่อฝ่าพวกมันจนสามารถมาถึงตรงลานน้ำพุของโรงเรียนในที่สุด
" แฮ่ก...แฮ่ก เจ้าพวกลูกกระจ๊อกไม่คณามือฉันหรอก ที่นี่ก็บอกมาได้แล้ว "
" เก่งมากเลยที่ตามมาจนทันได้นะเคียน่า ยินดีด้วยเธอสมควรได้รับรางวัลเอาละเธออย่างรู้เรื่องอะไรล่ะ"
" เกิดอะไรขึ้นกับมะม๊าของฉันแน่ "
" เธอเป็นวาลคิเรีย คงจะรู้เรื่องเหตุการณ์ฮงไกอุบัติครั้งที่2 ในไซบีเรียเมื่อ14ปีที่แล้วสินะ เด็กสาวที่ถูกเลือกโดยฮงไกเหมือนกับเมย์ที่นางาโซระที่ถูกเลือกให้เป็นแฮชเชอร์ แน่นอนว่า แฮชเชอร์ที่สามก็คือสิ่งที่เป็นตัวแทนของความเป็นฮงไกที่แท้จริง แต่ในเมื่อมีแฮชเชอร์ที่สามก็ต้องมีที่สองและที่หนึ่ง และฮงไกอุบัติครั้งที่ 2 เมื่อ14ปีที่แล้วในไซบีเรียคือจุดกำเนิดของแฮชเชอร์ที่สอง แฮชเชอร์ที่สามมีพลังบงการสายฟ้าและแฮชเชอร์ที่สองนี้ก็มีพลังควบคุมมิติมืดก็มีพลังควบคุมมิติมืดของตัวเอง เมื่อต้องเผชิญหายนะของดวงดาว Schicksal ก็ได้ทำการส่งวาลคิเรียระดับ S ที่มีเพยงคนเดียวในเวลานั้น วาลคิเรียคนนั้นพิเศษมากๆ เธอตุ๊กตาที่ล้ำค่าแต่ก็เปราะบาง ซึ่งวาลคิเรียคนนั้นก็คือ เซซิเลีย ชาเลียร์ "
" เอ้ะ.....มาม๊าก็เป็นวลาคิเรียของ Schicksal เหมือนกันเหรอ? "
" หมดเวลาแล้ว ฟ้ากำลังจะขึ้นแล้วคงต้องปล่อยให้ต้างไว้แค่นี่ละนะ เอาไว้มาต่อกันคราวหน้านะเคียน่า "
" เฮ้ เดียวสิ! " เคียน่ายังมีคำถามอีกมากมายที่ต้องการจะรู้คำตอบแต่ภาพก็ได้ตัดจนเธอรู้สึกตัวอีกทีเธอก็ตื่นขึ้นมาอยู่บนเตียงซะแล้ว " ฝัน....งั้นเหรอ "
ในเช้าวันใหม่ที่ท่าจอดยานSeleneอารุโตะ อิสุและเทเรซ่าที่ได้มายืนรอโดยที่ยังไม่เข้าไปข้างในเหมือนกำลังรอการมาของใครอยู่จนกระทั้งได้มีเสียงงฝีเท้าจำนวนนึ่งที่กำลังเดินเข้ามาหาจนทำให้ทั้งสามหันไปหาซึ่งอารูโตะก็ได้เดินตรงเข้าไปต้อนรับทันทีซึ่งก็คือสองพี่น้องฮิวม่าเกียร์อวกาศไรเดนกับซึบารุนั้นเอง
“ โย่ววว….ประธานพวกเราสองพี่น้องฮิวม่าเกียร์นักบินอวกาศมาตามคำขอแล้วนะ ” ไรเดนได้กล่าวทักทายกับอารูโตะอย่างสนิทสนมพร้อมทกับซึบารุที่โบกมือทักทายเช่นเดียวกัน
“ พี่ชาย….ซึบารุขอบคุณที่มากันนะที่อุตส่าถ่อมาถึงที่นี่นะ ” อารูโตะได้กล่าวขอบคุณสองพี่น้องด้วยความดีใจที่ยอมเสียสละเวลามาทั้งๆที่ยังมีงานที่ทั้งสองต้องทำอยู่อีก
“ ขอแค่ประธานสั่งมาพวกเราก็พร้อมจะช่วยทุกเมื่ออยู่แล้วละครับ ” ซึบารุได้แสดงความยินดที่ตัวเองพร้อมช่วยอารูโตะทุกเมื่อ
“ ฮิวม่าเกียร์นักบินอวกาศเหรอ? ”
“ สองคนนี้มีหน้าที่ค่อยดูแลดาวเทียมของบริษัทเรา ถ้าหากเป็นพวกเขาละก็ต้องช่วยเรื่องการซ่อมบำรุงยานSeleneได้อย่างแน่นอนครับ ”
“ ไว้ใจมือพวกเราได้เลย…..แต่ว่าขนาดแค่สแกนดูภายนอกของยานแล้ว คงมีกลไกที่ซับซ้อนน่าดูเลย ” ไรเดนที่ทำการแสกนโครงสร้างของยานร่วมถึงระบบต่างๆของยานที่มันค่อนข้างยุ่งยากกว่าที่คาดเอาไว้จนอาจจะเกินมือไปกับเขาและซึบารุ “ เพื่อการนั้นแล้วก็อาจจะต้องมีตัวช่วยอะไรนิดหน่อย ” ไรเดนได้พูดเกริ่นอยู่ครู่นึ่งก่อนจะหันหลังไปก็พบกับร่างๆนึ่งที่ได้เดินตามมาทีหลังซึ่งก็คือไยบะ ยูอะได้เดินมาพร้อมกับนาคิซึ่งพออารุโตะเห็นรู้สึกแปลกใจอย่างมาก
“ ไงประธานไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ”
“ แล้วพวกเธอคือ? ” เทเรซ่าที่พอได้เห็นทั้งสองก็ได้เอ่ยถามด้วยความสงสัยก่อนที่ยูอะจะหยิบไรซ์โฟนของเธอพร้อมเปิดนามบัตรให้เทเรซ่าได้ดู
“ หัวหน้าหน่วย A.I.M ไยบะ ยูอะคะ ”
“ ส่วนฉันฮิวม่าเกียร์ฝ่ายทีปรึกษาด้านเทคนิคของA.I.M ชื่อนาคิ ”
“ ดะ…เดียวๆๆๆ ทำไมคุณไยบะกับนาคิถึงมาที่นี้ด้วยละ? ”
“ ฉันเป็นคนชวนมาเองแหละ…..ถ้าหากว่าได้นาคิช่วยอีกแรงไม่ว่ายานรบที่ซับซ่อนแค่ไหนก็ไม่ใช่ปัญหาเนอะ ” ไรเดนได้อธิบายเหตุผลที่เรียกตัวของนาคิมาช่วยด้วยอีกแรงให้อารูโตะเข้าใจ
“ ก็ตามที่อิคาสึจิว่ามานั้นแหละ ”
“ ส่วนฉันที่มาเพราะว่าต้องการที่จะมาดูการทำงานของนาคินะ….ถ้าไม่เป็นการรบกวนอะไรขออนุญาติด้วยนะคะอาจารย์ใหญ่ ” ยูอะเองก็ได้บอกถึงเหตุผลที่มาที่นี่ก่อนจะหันไปขออนุญาติกับตัวเทเรซ่า
“ คนที่ต้องรบกวนคือฉันต่างหากละ…..งั้นเดียวฉันจะนำทางทุกคนไปขึ้นยานเองนะ ” เทเรซ่าได้กล่าวตอบกลับยูอะก่อนที่จะอาสาพาทุกคนไปที่Seleneเองก่อนจะเดินนำทุกคนออกไป
“ อิสุ….เธอเองก็ไปช่วยพวกคุณไยบะอีกแรงแล้วเถอะ ”
“ แล้วท่านประธานจะไม่ตามมาด้วยเหรอคะ? ”
“ พอดีว่าฉันมีธุระนิดหน่อย ไว้เสร็จแล้วกลับมาเจอที่หอพักก็แล้วกันนะ ” อารูโตะที่ขอตัวแยกออกมาก่อนที่เพื่อไปทำธุระบางอย่างซึ่งอิสุก็ไม่ได้ขัดค้านอะไรก่อนจะโบกมือลาแล้วตามพวกยูอะไป
ซึ่งธุระที่อารูโตะที่ว่ามาก็ไม่ใช่อะไรคือการมาดูเคียน่าที่กำลังฝึกซ้อมโดยที่มีฟูฮัวค่อยคุมอยู่โดยที่การฝึกของฟูฮัวที่มอบให้กับเคียน่าก็เป็นการที่ต้องรับมือกับศัตรูหลากหลายรูปแบบและเรียรู้พื้นฐานสำหรับวาลคิเรียทั้งหมดโดยที่รูปแบบการฝึกของเธอไม่ใช่การให้เคียน่านั่งอ่านหนังสือแต่เป็นการฝึกด้วยโมดูลที่ได้จำลองเป็นประเภทศัตรูต่างๆ
“ คุณประธานมีธุระอะไรงั้นเหรอ? ” ฟูฮัวที่กำลังยืนคุมก่อนจะหันไปสังเกตุเห็นอารูโตะยืนอยู่อีกฝั่งของลานฝึกเลยเดินตรงเข้าไปทักทาย
“ อ่อ….ก็ไม่มีอะไรหรอกพอดีว่าผ่านมาแล้วเห็นกำลังฝึกเคียน่าอยู่ก็เลยแวะมาดูนะ ” อารูโตะได้หันไปตอบกลับฟูฮัวก่อนที่จะมองยืนมองดูเคียน่าฝึกต่อ “ คงจะลำบากน่าดูใช่มั้ยที่ต้องมาฝึกให้คนหัวช้าอย่างเคียน่าแบบนี้นะ ”
“ บอกตามตรงถ้าเป็นคนทั่วไปคงจะหมดหวังไปแล้ว…..แต่ว่าในใจลึกของฉันแล้วถ้าหากสามารถใช้วิธีการสอนที่เหมาะสมก็สามารถรับมือเคียน่าได้….ยกตัวอย่างเช่นเคียน่าไม่ชอบนั่งฟังบรรยายและอ่านหนังสือเพราะงั้นก็ต้องใช้ประสบการณ์สอนแทน นั้นทำให้เพิ่มการสนใจของเจ้าตัวได้เป็นอย่างดี ”
“ สุดยอดเลยนะเนี่ย สมแล้วที่เป็นวลาคิเรียอันดับ 1 เลย” อารูโตะเอ่ยชมฟูฮัวที่แก้ปัญหาของเคียน่าได้ถูกจุดแบบนี้ “ แต่ว่าเคียน่าเองก็สุดยอดเหมือนกัน….ถ้าเป็นผมละก็คงอาจจะยอมแพ้ไปแล้วแน่ๆ ”
“ จะว่าไปแล้วเห็นว่าคุณประธานส่งคนของคุณมาทำการตรวจสอบSeleneสินะคะ ”
“ อ่อ….อื้มใช่แล้วละเห็นอาจารย์ใหญ่บอกว่าเพราะตัวพลังงานขับเคลื่อนของSeleneมีผลกับวาลคิเรีย เลยยากต่อการซ่อมบำรุงและไม่รู้ด้วยว่าจะมีผลอะไรกับคนปกติด้วย ”
“ เท่าที่ฉันได้ยินมาจากหน่วยแพทย์ที่ดูแลโบรเนียเห็นว่าตัวของเธอรับผลกระทบบางอย่างที่ดูรุนแรงมากจากพลังงานของปฏิกรณ์ของยานรบนั้น…..ทางที่ดีอยากจะให้คุณเช็คในส่วนนั้นด้วยเหมือนกัน ”
“ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงคงจะดูบังเอิญน่าตกใจเลยนะเนี่ย…….เดียวจะลองให้พวกพี่ชายตรวจสอบดูก็แล้วกัน ”
ตกดึกในวันนั้นหลังจากเคียน่าหมดแรงกับการฝึกจนพลอยหลับไปบนเตียงความรู้สึกที่เหมือนกับคืนก่อนก็ได้หวนกลับมาและเสียงปริศนานั้นก็ได้เรียกให้เคียน่าตื่นขึ้นมา
“ ตื่นเถอะเคียน่า….. ”
“ อะ….อื้อออ ” เคียน่าที่ทนเสียงเรียกไม่ไหวจนต้องลืมตาขึ้นมาปรากฎว่าตัวของเธออยู่ในโลกแห่งความฝันอีกครั้งแต่ทืี่แตกต่างไปก็คือร่างของเมย์ที่อยู่ตรงหน้าของเธอที่ท่าทางดูแปลกออกไป
“ ระ….รุ่นพี่เมย์…..เป็นอะไรไปนะ? ”
“ เคียน่า…..ฉันหมดความอดทนกับเธอแล้ว เธอมันตัวเกะกะตลอด ถ้าไม่มีฉันช่วยเธอก็คงโดนปีศาจฮงไกจัดการกลายเป็นศพไปแล้ว ทุกคนต่างพยายามอย่างหนักให้เธอมีชีวิตรอด แต่ว่าเธอมันแย่ยิ่งกว่ายัยแม่หนูโบรเนียซะอีก ” เมย์ที่พูดจาใส่ร้ายใส่เคียน่าอย่างสารพัดจนเคียน่ายิ่งรู้แปลกเข้าไปใหญ่จนเธอเข้าใจสถานการณ์แล้วว่าคนที่อยู่ตรงหน้าของเธอไม่ใช่อย่างที่เธอคิด
“ เธอเป็นใครกันแน่ รุ่นพี่เมย์ไม่มีทางพูดอะไรแบบนั้นแน่ ”
“ การมีตัวตนอยู่ของเธอนั้นคือข้อผิดพลาด ” เมย์ที่ได้ทิ้งคำพูดสุดท้ายก่อนที่ความมืดจะกลืนกินจนหายไปต่อหน้าก่อนที่จะมีร่างนึ่งปรากฎตัวมาอยู่ข้างหลังของเธอวึ่งคราวนี้เป็นฮิเมโกะ
“ ฮิเมโกะ? ”
“ ทำหน้าตกใจแบบนั้นทำไมละเคียน่า เธอทั้งคู่เป็นคนที่ฉันต้องจับตาดู ไม่รู้เหรอ ”
“ พูดเรื่องอะไรนะ ฮิเมโกะ? ”
“ ยัยเด็กโง่ นี่ไม่รู้อะไรบางเลยรึไงเหตุผลที่ฉันจับพวกเธอขังไว้ที่โรงเรียน เพราะเธอคือระเบิดเวลาที่จะทำลายโ,กใบนี้ยังไงละ ตัวปัญญาอย่างพวกเธอ โดยเฉพาะแฮชเชอร์ที่สามที่อยู่ในตัวของเมย์ก็เหมือนกัน ”
“ หยุดพูดจาใส่ร้ายรุ่นพี่เมย์แบบนั้น…..เดียวสิหรือเธอคือยัยที่อยู่ในความฝันของฉันคืนก่อนใช่มั้ย!? ” เคียน่าที่รู้ตัวตนของสิ่งที่อยู่ตรงหน้าที่กำลังปั่วหัวเธอแล้วก่อนที่ร่างของฮิเมโกะจะสลายหายไปแล้วร่างของเทเรซ่าจะปรากฎตัวออกมา “ ป้าเทเรซ่า? ”
“ เคียน่า….ฉันขอโทษนะ….ฉันทำตามสัญญาไม่ได้ ฉันบอกไม่ได้ว่าซิกฟรีดอยู่ที่ไหน เพราะเขาไม่ต้องการจะเจอเธอก็เพราะว่าเธอมันเป็นตัวซวยสำหรับเขายังไงละ ”
“ ตัวซวย พูดถึงอะไรกันแน่!? ”
“ เมื่อ14ปีก่อนในตอนที่แฮชเชอร์ที่สองปรากฎตัวขึ้นมา…..แม่ของเธอ เซซิเลียทีเป็นวลาคิเรียระดับ S ในตอนนั้นเพียงคนเดียวไปหยุดยั้งแต่ว่าต่อให้เธอกล้าหาญแค่ไหนก็ไม่สามารถจัดการกับเป้าหมายได้ รู้รึเปล่าว่าเพราะอะไร? ” เทเรซ่าได้เริ่มเล่าเกริ่นเกี่ยวกับสิ่งที่เคยเกิดในอดีตเมื่อ14ปีก่อนแล้วให้ได้ฟังแล้วลองถามคำถามว่าเพราะอะไรกับเคียน่าแต่เธอไม่รู้ก่อนที่เทเรซ่าจะให้คำตอบนั้น “ นั้นก็เพราะว่าเธออยู่ในระหว่างพักฟื้นหลังจากที่คลอดเธอออกมายังไงละ…..แต่สุดท้ายเพราะคำสั่งของผู้นำSchickal นั้น หึหึเพราะความขี้ขลาดที่กลัวว่าเซซิเลียจะแพ้เลยทำการยิงขีปนาวุธเข้าใส่เพื่อหวังจะจัดการกับแฮชเชอร์ที่สองและเซซิเลียไปพร้อมกันยังไงละ ”
“ ไม่นะ…พอแล้ว….ขอร้องละหยุดเล่าได้แล้ว ” เคียน่าที่ไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ได้ยินจนเธอปฏิเสธที่รับฟังแต่ถึงอย่างงั้นเทเรซ่าที่อยู่ตรงหน้าก็ยังคงเล่าต่อไปเรื่อยๆ
“ ซิกฟรีดที่ต้องสูญเสียคนที่รักไปยังไม่พอ ยังพลาดเกลียดลูกสาวของตัวเองที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้ ภรรยาของเขาตาย เคียน่าเธอคือตัวนำพาโชคร้ายมาให้แก่คนที่รักของเธอ ”
“ ไม่….ไม่ฉันไม่อยากจะฟังอีกแล้ว…..ไม่อยากได้ยินแล้วพอสักที!!!! ” เคียน่าได้พยายามปิดหูเพื่อไม่อยากฟังสิ่งต่างๆอีกแล้วจนเธอพยายามกรีดร้องขอให้ฝันร้ายนี้จบลง
“ เคียน่า….เคียน่า!! ” จู่ๆก็ได้มีเสียงนึ่งได้พยายามเรียกตัวของเคียน่าจนกระทั้งเธอได้สะดุ้งตื่นขึ้นมาในสภาพที่ทั้งเนื้อทั้งตัวเต็มไปด้วยและคนที่อยู่ตรงหน้าของเธอก็คืออารูโตะที่เป็นคนมาปลุกเธอซึ่งพอเธอเห็นก็รีบพุ้งเข้ากอดทันทีพร้อมกับอาการที่สั่นกลัวไปหมด
“ ฉะ….ฉันกลัว…..กลัวจังเลย ” เคียน่าที่ตอนนี้กอดตัวของอารุโตะเอาไว้แน่นซะจนเหมือนเด็ตัวน้อยที่เจอกับฝันร้ายที่แสนน่ากลัว
“ ไม่เป็นไร……ไม่เป็นไรแล้ว ฝันร้ายนั้นมันจบแล้ว ”
“ ปะป๊า…..หนูขอโทษ….หนูขอโทษ หนูกลัวไม่เอานะอย่าทิ้งหนูเอาไว้คนเดียว ” เคียน่าที่เหมือนจะเผลอเรียกอารูโตะว่าเป็นพ่อของเธอโดยที่ไม่รู้ตัวแทบยิ่งกอดแน่นและน้ำตาได้ไหลออกมา
“ ไม่เป็นไร…..ฉันอยู่นี่แล้วเธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวนะ เคียน่า ” อารูโตะที่คิดจะตามน้ำว่าตัวเองเป็นพ่อของเคียน่าเพื่อทำให้เธอสงบลงแล้วค่อยลูบหัวเธอไปเรื่อยๆเพื่อกล่อมให้เธอสงบสติอารมณ์ลง
ความคิดเห็น