My Girl's รักนะครับ...ซุป'ตาร์ของผม!!!

บทนำ

‘คนอย่างเธอน่ะหรอจะเอาชนะใจ’วังวน’เขาได้น่ะ ไม่มีทาง’

‘ยัยขี้เหร่ ปลวกขนาดนี้ยังเสนอหน้าไปชอบ’วังวน’อีก ยี้ๆๆ น่าขยักแขยง แหวะ’

‘เหอะๆ คนอ้วน เตี้ย ดำ แว่นหนาเตอะ ผมหยิกหยอย แบบนี้น่ะหรอที่จะไปชอบ’วังวน’เขาน่ะ’

‘อยากจะบอกเธอให้เอาบุญนะยะยัยปลวกว่า’วังวน’น่ะ เขาไม่มีทางมาสนใจคนแบบเธอหรอกย่ะ’

ฉันถูกคนมากมายดูถูกว่าฉันไม่สมควรคู่กับ’วังวน’เลยสักนิด คิดแล้วน่าน้อยใจชะมัด ใช่สิ ฉันมันปลวก มันไม่สวย มันไม่ขาว มันไม่สูง มันไม่ผอมแบบคนอื่นนี่ ทำไมฟ้าดินต้องทำกับฉันแบบนี้ด้วยอ่ะ ฮือออออ T^T ฉันไม่น่าไปชอบวังวนเขาเลยจริงๆ ไม่น่าเลย ไม่สมควรคู่กันเลยสักนิด ช่วงซัมเมอร์ที่ฉันจะได้ขึ้นม.5นี่มันเป็นอะไรที่ทำให้ฉันร้องไห้ได้เยอะมากอย่างที่ไม่เคยร้องมาก่อนเพราะ คำดูถูก เหยียดหยาม ที่มาจากคนกลุ่ม’บิ้วตี้เกิร์ล’ที่คิดว่าตัวเองสวยและเป็นใหญ่ที่สุดในโรงเรียน ไม่มีใครแต่งตั้งตำแหน่งนี้ให้ยัยพวกนั้นหรอกนะ คิดเองเออเองกันหมดแหละ คิดแล้วเศร้า พวกนั้นทั้งสวย สูง ผอม ขาว น่าอิจฉาชะมัดเลย ซึ่งตรงข้ามกับฉันอย่างสิ้นเชิงเลยอ่ะ พระเจ้าแกล้งช้านนนนน!

เรื่องราวพวกนี้เกิดขึ้นได้เพราะยัยเพื่อนทรยศ ฉันแอบชอบวังวนมาตั้งแต่ม.1จนถึงปัจจุบัน ไม่น่าเชื่อใช่มั้ยล่ะ ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันที่จะแอบชอบเขาได้นานขนาดนี้ ตอนนี้ก็ย่างเข้าปีที่ห้าแล้วล่ะที่ฉันชอบวังวนน่ะ แต่เขารู้มั้ยว่าฉันชอบ...ใช่ เขารู้ จริงๆไม่ใช่แค่เขารู้คนเดียวหรอกนะ ทั้งโรงเรียนเลยล่ะ เพราะยัยเพื่อนทรยศแท้ๆเลยเชียว ฮึ่ย! ฉันกับยัยเพื่อนทรยศสนิทกันมาก เรียกว่าเพื่อนทรยศมันพิมพ์ยากไปหน่อยนะ งั้นขอเรียกสั้นๆว่า’เบลล์’แล้วกัน อ้อ ส่วนฉันชื่อว่า ‘ขวัญข้าว’นะ เล่ามาซะนานลืมแนะนำตัวซะงั้น^^ งั้นมาเริ่มฟังกันเลยยยย

“สวัสดีจ้า เราขวัญข้าวนะ ยินดีที่ได้รู้จักเพื่อนๆทุกๆคนค่ะ” ฉันแนะนำตัวเองหน้าห้อง จริงๆทุกคนได้ออกมาแนะนำตัวทุกคนนะ แต่ฉันเป็นคนสุดท้าย แต่กลับไม่มีเสียงปรบมือเลยมีแต่เสียงคนคุยกัน ไม่มีคนสนใจฉันเลยอ่ะT^T

“หวัดดีจ้าขวัญข้าว มานั่งข้างเรานะ” ผู้หญิงคนหนึ่งพูด ดูเหมือนเธอจะตั้งใจฟังฉันอยู่คนเดียวพูดขึ้น

“หวัดดีจ้า เธอชื่ออะไรหรอ” ฉันถามเธอเพราะจะได้เรียกชื่อเธอถูก เพื่อนคนแรกของฉัน นึกว่ามาโรงเรียนนี้จะไม่มีเพื่อนซะแล้ว โชคดีที่มีตั้งหนึ่งคนแน่ะ^^

“ฉันชื่อ’เบลล์’จ้า” เธอพูดพร้อมกับส่งรอยยิ้มหวานชวนเคลิ้มมาให้ฉัน ถ้าไม่ติดว่าฉันเป็นผู้หญิงฉันคงจะจีบเธอไปแล้วล่ะ

“จ้า เรียนกันเถอะ อาจารย์เข้ามาแล้ว” ฉันพูดเมื่อเห็นอาจารย์เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับผู้ชายคนหนึ่งที่น่าจะอายุพอๆกับฉันเนี่ยแหละ^^

“แนะนำตัวสิจ๊ะ” อาจารย์พูดกับเด็กผู้ชายคนนั้นที่ยืนเกร็งๆแล้วก้มหน้าก้มตาหาแมลงสาปกินเล่น =O=;;

“อะ...ครับ สะ...สวัสดีครับทุกๆคน...ผมชื่อ...เอ่อ...วังวนนะครับ”  เฮ้ย! ชื่อคุ้นๆแฮะ เหมือนเคยรู้จักกัน แต่คงไม่อ่ะ ชื่อแปลกๆแถมหล่อซะด้วยฉันคงไม่รู้จักหรอก

“ไปนั่งข้างๆขวัญข้าวเลยจ้า ตรงนั้น...” อาจารย์บอกวังวนแล้วชี้มาตรงที่นั่งที่เหลืออยู่ที่เดียวในห้องคือข้างๆฉัน ฉันสะดุ้งนิดหนึ่งก่อนจะยิ้มให้วังวน และเขาก็ยิ้มหวานกลับมาให้ฉันด้วยอ่ะ ฟินจุงเบย~~

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาฉันก็เริ่มแอบชอบวังวนเพราะเห็นเขาแสดงกิริยาต่างๆซึ่งเหมือนชายในฝันของฉันเลยยยยย ตีห้าไม่ถึงก็จวน คิดทบทวนเรื่องฝันฉันนี่ ~~ ไปแล้วสมองช้านนนนน ความรักทำให้คนเพ้อหนัก!! และวันนี้ก็มาถึง วันที่ฉันบอกความลับนี้ให้ยัยเบลล์รู้ เพราะยัยเบลล์เซ้าซี้อยู่ทุกวี่ทุกวันว่าอยากรู้ว่าฉันชอบใคร ช่วงสอบวันสุดท้ายก่อนปิดซัมเมอร์ตอนม.4ขึ้นม.5 ฉันก็เลยตัดสินใจที่จะบอกยัยเบลล์เพื่อนสนิทของฉัน

 “เบลล์ เธออยากรู้ใช่มั้ย ว่าฉันชอบใคร” ฉันถามยัยเบลล์

“ใช่ๆๆๆ ฉันอยากรู้มากกกกๆๆๆๆ บอกหน่อยน้า ได้โปรด!”  ยัยเบลล์ทำหน้าอยากรู้มากแถมยังอ้อนด้วยอ่ะ ฉันก็เป็นคนแพ้ลูกอ้อนซะด้วย

 “อืม ฉันชอบ...วะ..วังวน” ฉันบอกด้วยใบหน้าที่ร้อนผ่าว ฉันก็เขินเป็นน้า

“ฮะ? เธอชอบวังวน” ยัยเบลล์ตะโกนเสียงดังจนทุกคนหันมามองแล้วดูเหมือนจะหันมาจ้องฉันซะด้วย โธ่เอ๊ย! ไม่น่าบอกเลยอ่ะ

”เธอจะตะโกนทำไมล่ะ เห็นมั้ยทุกคนเขาหันมามองกันหมดแล้ว” รวมทั้งวังวนด้วย

“ก็เธอบอกฉันแล้ว ฉันจะเอาไปบอกคนอื่นก็ได้นี่ เธอไม่ได้บอกว่าเธอห้ามบอกใคร ไปนะ บาย” ยัยเบลล์วิ่งไปทิ้งให้ฉันยืนเป็นเป้าสายตาที่ทุกคนส่งสายตามาเหยียดหยามและดูถูก เพื่อนทรยศ ฉันจะจำไว้ว่าเราไม่เคยเป็นเพื่อนกัน! ฉันเดินมาหน้าโรงเรียนอย่างเหม่อลอย ไม่เหลือแล้ว ชีวิตฉัน หมดกัน

ฉันเดินมานั่งบนม้าหินหน้าโรงเรียนสักพักก็มียัยแก๊ง ”บิ้วตี้เกิร์ล” มายืนอยู่หน้าฉันแล้วก็ด่าฉันเหมือนตอนแรก คือ...

‘คนอย่างเธอน่ะหรอจะเอาชนะใจ’วังวน’เขาได้น่ะ ไม่มีทาง’

‘ยัยขี้เหร่ ปลวกขนาดนี้ยังเสนอหน้าไปชอบ’วังวน’อีก ยี้ๆๆ น่าขยักแขยง แหวะ’

‘เหอะๆ คนอ้วน เตี้ย ดำ แว่นหนาเตอะ ผมหยิกหยอย แบบนี้น่ะหรอที่จะไปชอบ’วังวน’เขาน่ะ’

‘อยากจะบอกเธอให้เอาบุญนะยะยัยปลวกว่า’วังวน’น่ะ เขาไม่มีทางมาสนใจคนแบบเธอหรอกย่ะ’

นี่แหละ จบแล้ว เรื่องราวที่ฉันโดนทุกคนดูถูก เหยียบหยาม และถูกเพื่อนที่ไว้ใจที่สุดทรยศ!! ฮึ่ย โลกนี้ช่างอยู่ยากขึ้นทุกวัน เหอะ ซัมเมอร์นี้แหละ คอยดู เปลี่ยนนิสัยคนอื่นที่คอยดูถูกฉันอยู่ทุกวี่ทุกวันไม่ได้ ฉันเปลี่ยนตัวเองแทนก็ได้!! ฉันนั่งหาวิธีต่างๆจากเว็บนู่นเว็บนี้มาเรื่อยๆ อ้อ ฉันลืมบอกไป ฉันน้ำหนัก55 สูง152 ฉันทั้งเตี้ยและอ้วนใช่มั้ยล่ะ แถมสิวยังเต็มหน้าเต็มตาอีก ดำก็ดำ อีกาเรียกพี่เลยอ่ะ ฮือออ T^T เพื่อวังวนฉันต้องทำให้ได้สิ สู้ๆๆๆๆ บิ้วตี้เกิร์ลสวยแล้ว ฉันจะสวยกว่า!!

                เมื่อฉันกลับมาถึงบ้านก็สวัสดีคุณพ่อคุณแม่แล้ววิ่งขึ้นห้องเพื่อไปร้องไห้ระบายออกมาให้หมดทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันเก็บเอาไว้คนเดียว ไม่ได้ระบายอะไรให้ใครฟังเลย ร้องไห้จนเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ ตื่นมาอีกทีก็ได้ยินเสียงแม่ของฉันมาเคาะประตูเรียก ฉันเงยหน้าไปมองนาฬิกาก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลาแปดโมงสิบห้านาทีแล้ว ฉันหลับไปตอนไหนเนี่ยยยย!

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

“ขวัญข้าว ตื่นมากินอะไรหน่อยลูก แม่ทำอาหารที่ข้าวชอบไว้ตั้งหลายอย่างแน่ะ มากินเร็ว เดี๋ยวเย็นแล้วจะไม่อร่อยนะ แม่เห็นลูกไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”

“ค่ะ แม่ ขอบคุณนะคะ เดี๋ยวข้าวตามลงไปค่ะ”

“จ้ะ เร็วๆนะลูก”

แม่พูดด้วยน้ำเสียงดูเป็นห่วงเป็นใยฉันมาก ฉันไม่น่าไปรักคนที่เขาไม่รักเราเลย คนที่รักฉันก็มีนี่ ทั้งญาติพี่น้อง พ่อแม่ ฉันมองข้ามพวกท่านไปได้ยังไงกันนะ ‘รัก’ที่บริสุทธิ์ของพวกท่านที่ทำให้ฉันมีทุกวันนี้ได้ ฉันคงต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่สิ!