คุณรู้จักโต๊ะกับเก้าอี้มากแค่ไหน??

เนื้อเรื่อง

โต๊ะกับเก้าอี้ ก็คือเฟอร์นิเจอร์ชิ้นหนึ่งใน บ้าน
ที่แทบจะทุกบ้านต้อง มี .....
แต่ละบ้านก็จะมีโต๊ะและเก้าอี้แต่ ละแบบไม่เหมือนกัน
แตกต่างกันตามการใช้งาน และฐานะของผู้เป็นเจ้า ของ 

โต๊ะกับเก้าอี้นั้นเป็นของคู่กันที่ไม่จำเป็นต้องใช้คู่กันในทุก ครั้ง
บางทีเราอาจแค่ต้องการนั่งบน เก้าอี้
และบางทีเราก็อาจแค่ต้องการโต๊ะไว้ วางของเพียงอย่างเดียว
แต่...ถ้ามันอยู่ ด้วยกันก็จะดูสมบูรณ์แบบได้มากกว่า
และ ประโยชน์ใช้สอยมันก็จะมากกว่า ด้วย 
 
เหมือนกับผู้หญิงกับผู้ชายที่เป็นของคู่ กัน
....อย่างไรอย่าง นั้น 


มีเพื่อนคนหนึ่งถามฉันต่อ ว่า

“ แล้วตกลงผู้หญิงหรือผู้ชาย ใครกันที่เป็น โต๊ะ
ใครกันที่เป็น เก้าอี้ ” 
 
ฉันตอบไป ว่า 

“ โต๊ะน่าจะเป็นผู้ชาย และเก้าอี้น่าจะเป็น ผู้หญิง
เพราะโต๊ะสามารถมีเก้าอี้ ได้ มากกว่าหนึ่ง
แต่ถ้าเมื่อไรก็ตาม ที่ เก้าอี้ริจะมีโต๊ะมากกว่าหนึ่งจะดูไม่งาม 
และสังคมจะรุมประนามทันที ” ( ฮา) 
แล้วเพื่อนคนเดิมมันก็ถามต่ออีก ว่า

“ ก็แล้วจะมีโต๊ะสักกี่ตัวในโลกนี้
ที่มัน อยากจะมีเก้าอี้แค่เพียงตัว เดียว
”

ฉันก็เลยตอบมันไป ว่า 

“ ก็โต๊ะเขียนหนังสือไงแก...แกเคยเห็นใครวาง เก้าอี้ไว้ที่โต๊ะเขียนหนังสือ
มากกว่าหนึ่งตัวกัน บ้าง
ไม่เหมือนโต๊ะกินข้าวกับโต๊ะรับแขก พวกนี้เจ้าชู้
มีเก้าอี้ตั้ง เยอะ
บางบ้านก็ 4 ตัว บางบ้านก็ 6 ตัวหรือ อาจ มากกว่า ” 

“ อ๊ะ .. แต่โต๊ะเครื่องแป้งเค้าก็รักเดียวใจเดียวเหมือนกัน นะ
..มีเก้าอี้ตัวเดียวเหมือนกัน ” มัน เสริม ให้ 

“ เออ..จริง ว่ะ ” 
“
อาจเป็นเรื่องของขนาดก็ได้มั้งแก..ก็ โต๊ะกินข้าวน่ะมันมีขนาดใหญ่
มันก็เลยต้อง การเก้าอี้มาก ๆ เพื่อมาเสริมบารมี
เหมือน คนรวย ๆ ชอบมีอีหนูเยอะ ๆ ไว้ประดับบารมี 
ส่วนโต๊ะเขียนหนังสือ โต๊ะเครื่องแป้งน่ะ ขนาดมันไม่ ใหญ่
เหมือนคนฐานะปานกลางไปจนถึงยาก จน
จะมีเมียมากกว่าหนึ่งก็เลี้ยงไม่ ไหว ”

มันอธิบายเสียยืดยาว แล้วฉันก็ฮาอีก
ใน ความช่างคิดของทั้งมันและ ฉัน 

มานั่งนึกแล้วก็อดขำไม่ได้
ในความเหมือน โดยบังเอิญระหว่างโต๊ะกับเก้าอี้
และความ สัมพันธ์ระหว่างหญิงกับ ชาย 

มาพูดถึงเก้าอี้กันบ้าง เพื่อนมันถามฉันต่อ ว่า

“ แล้วแกว่าเก้าอี้แบบไหนในโลกวะ ที่มันจะชอบมีโต๊ะมากกว่า หนึ่ง
” 

มันเล่นเอาฉันคิดนานอยู่เหมือน กัน

“ ก็เก้าอี้ล้อเลื่อนไงวะ พวกนี้ชอบเลื่อนไปโต๊ะ โน้น
ย้ายมาโต๊ะ นี้
เปลี่ยนโต๊ะอยู่ เรื่อย ”

คราวนี้เปลี่ยนมาเป็นมันบ้างที่ ขำ

“ เค้าเรียกมีรักสำรองเผื่อเลือกใช่ไหมแบบนี้ ” มัน ว่า 

คงยุ่งน่าดูถ้าเก้าอี้ล้อเลื่อนมาเจอกับโต๊ะกิน ข้าว
เราก็เลยไม่เคยเห็นใคร เอา
เก้าอี้ล้อเลื่อนมาตั้งกับโต๊ะกินข้าว เลยสัก ที

มันก็คงเหมือนการที่แม่เหล็กขั้วเดียวกันมันจะผลักกันนั่น แหละ
เราเลยไม่ค่อยเห็นเท่าไหร่ นัก
ที่ผู้หญิงไวไฟจะมาจับคู่กับผู้ชายเจ้า ชู้ 

โดยมากถ้าอีกฝ่ายเจ้าชู้
อีกฝ่ายจะสงบสยบ อยู่เสียมากกว่า
มันถึงจะอยู่ด้วยกันได้ ไป ด้วยกัน รอด 

ในความสัมพันธ์ระหว่างคนสองคน
ฉันว่าเราไม่ จำเป็นต้องเป็นโต๊ะกับเก้าอี้ที่สวยหรูงดงามมากมายอะไร นัก
แค่พอดูได้ ใช้งานได้ มันก็ไม่น่า เกลียดอะไรแล้วล่ะ
เอาแค่แบบโต๊ะเขียน หนังสือ มีโต๊ะหนึ่งเก้าอี้หนึ่ง
นั่งแล้ว รู้สึกสบาย
ถ้าเหนื่อยนักก็ฟุบหน้าหลับตา พัก ได้ 

หรือถ้าจะสวยงามก็ขอให้มันดูสวยงามแค่อย่างโต๊ะเครื่อง แป้ง
ที่ดูดีสวยงาม เพราะหมั่นดูแลกันและ กัน
เป็นกระจกคอยสะท้อนซึ่งกันและ กัน
อยู่ร่วมกันโต๊ะหนึ่งเก้าอี้หนึ่งอย่าง เข้าใจ
อย่าให้ต้องเป็นเหมือนโต๊ะกินข้าว ที่ยิ่งใหญ่ร่ำรวย
แต่ก็ไม่สามารถดูแล เก้าอี้ที่มีได้อย่างทั่วถึง
กว่าจะแบ่ง ความห่วงใยมาใส่ใจแต่ละที
ก็คงต้องรอจนเหงา เฉาตายกันไปเสีย ก่อน 
 
หรือไม่จำเป็นต้องสวยงามหรือหรูหรา ถึงขนาดโต๊ะรับ แขก
ที่มีเอาไว้แค่เพียงอวดชาวบ้านที่ผ่าน ไปผ่านมา
ใครเห็นใครพบก็สบาย ใจ 
 
แต่เก้าอี้ (โชฟา) นี่สิช้ำ
ต้องโดนโถมโดน ทับไม่รู้จักเท่าไหร่
เพราะใคร ๆ ก็พากัน แวะ 
ถ้าจะมีความรักฉันอยากรักแบบโต๊ะเขียน หนังสือ
หรือโต๊ะเครื่องแป้งก็พอ ไม่ยิ่ง ใหญ่ ไม่หรูหรา
แต่อบอุ่นพอให้บ้านน่าอยู่ อาศัย 

ฉันว่าถ้าแท้จริงแล้วคนเราวัดคุณค่ากันจากภายในจิต ใจ
โต๊ะกับเก้าอี้ก็คงไม่ ต่าง
ตรงที่เราวัดคุณค่ามันจากประโยชน์ใช้ สอยมากกว่ารูปลักษณ์ภายนอก
บางทีเก้าอี้อาจ ขาหักขาโยกไปบ้างนะ
ถ้าตั้งเองไม่ได้ก็ไม่ เป็นไร อาศัยพิงโต๊ะเอาก็ได้
ก็ไหน ๆ เราก็ คู่กันอยู่แล้วไม่ใช่ เหรอ 

หรือบาง ที 

โต๊ะอาจสึกมีรอยบิ่นรอยขีดข่วนไปบ้างก็ไม่เป็นไรหรอก นะ
เพราะเก้าอี้เค้าจะคอยบดบังให้ เอง 
 
ความจริงแล้ว
คนเรารักกันมันไม่ต้องการองค์ ประกอบอะไรที่มากมายเลย
แค่หมั่นเติมเต็ม ซึ่งกันและกันก็พอแล้ว
เพราะโต๊ะกับเก้าอี้ ที่ไม่เข้าชุดกัน
เมื่อจับมาวางคู่ กัน
ประโยชน์ใช้สอยมันก็ไม่ได้ลดน้อยลง ไป
แค่ความสวยงามมัน(อาจจะ)ลดน้อยลงไปเท่า นั้น เอง 

แล้วบ้านของคุณเองล่ะอยากให้มีโต๊ะกับเก้าอี้แบบไหนเคยคิดเอาไว้บ้าง หรือ 
เปล่า.........

อับราฮัม ลินคอร์น เคยกล่าวไว้ ว่า 

“ คนเราจะมีความสุขได้เสมอทุกเมื่อถ้าตั้งใจจะให้ตนเองมีความ สุข
”

ในความเป็นจริงเราไม่สามารถเลือกได้ดังใจ เราทุกอย่าง
ถ้าคุณเป็น เก้าอี้
คุณไม่มีทางรู้ได้ในทั้งหมดทุกส่วน ว่าโต๊ะของคุณเขาจะเป็นอย่างไร
คุณอาจไม่จำ เป็นที่จะต้องชอบในทั้งหมดของโต๊ะของคุณ 
และถ้าคุณเองเป็นโต๊ะ
คุณก็คงไม่มีทางที่จะ พอใจในทุกส่วนที่เก้าอี้ของคุณมีเพราะความสมบูรณ์แบบ ที่
แท้ จริง 
 
ไม่มีอยู่บนโลกใบนี้....
ฉันเชื่ออย่าง นั้น หากแต่
ศิลปะสุดยอดของการอยู่ร่วมกัน คือ 
 
การให้ อภัย 

อะไรที่เค้าขาดไปบ้างเราก็หมั่นเติม
อะไร ที่เค้าเกินไปบ้างเราก็เอามาเติมให้เราเอง 
ถ้าเป็นแบบนี้เราจะสามารถอยู่ร่วมกันได้อย่างงดงามมากกว่า ไหม 

ว่า ไหม ?