[Fic Naruto] Different Love ความแตกต่าง ..ระหว่างรัก

ตอนที่ 40 : ♥~ Chapter 35 : เริ่มต้นความสัมพันธ์ ~♥

[Fic  Naruto] Different  Love

ความแตกต่าง..ระหว่างรัก

 ♥~ Chapter 35 : เริ่มต้นความสัมพันธ์ ~♥

Writer mode :

          “คบกันนะ ฮินาตะจัง <3” นารูโตะพูดพลางวิ่งเข้าไปกอดฮินาตะอย่างไม่แคร์สายตาคนแถวนั้น ผิดกับฮินาตะที่หน้าแดงยิ่งกว่ามะเขือเทศ

            และเหตุการณ์นั้นก็อยู่ไม่พ้นสายตาของใครคนหนึ่ง

            “กล้านักนะยะ หึ! ฉันรู้จักพี่นารูโตะมาก่อนแก แล้วแกมีสิทธิอะไรไปยั่วพี่เขาแบบนี้!!” นาโอมิ พูดออกมาด้วยความโมโหร้าย แต่แล้วใบหน้าที่บึงตึงกลับคลายยิ้มออกมาด้วยความเจ้าเล่ห์ “แล้วฉันจะทำให้เธอรู้ ว่าใครกันแน่ที่มาก่อน!!”

                        ฮินาตะกลับเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าอันแดงแจ๋ และนารูโตะที่เดินมาด้วยกันกลับมีสีหน้ายิ้มแฉ่ง

                        “เฮ้ย ไอ้โตะ หน้าแกจะเบ่งบานแข่งกับพระอาทิตย์เหรอวะ”

                        “เรื่องของฉันน่าคิบะ ฮี่ๆๆ” คิบะหน้าเจื่อนลงทันที ก็รู้อยู่น้าว่ารักฮินาตะ แต่ออกตัวแรงไปมั้ยวะเพื่อน

                        “อ๋า~ ฮินาตะ ทำไมหน้าแดงจัง” เท็นเท็นวิ่งตัดหน้าเนจิที่กำลังเดินมาดูแลฮินาตะตามประสาคนหวงน้อง เมื่อเนจิเห็นอย่างนั้นจึงหันไปทำตาใส่นารูโตะแทน แต่ก็เหมือนจะไม่เป็นผลใดๆ ก็ความรักมันบังตา..(โดนถีบ =A=)

                        “อ่ะเอ่อ เปล่าค่ะ ><”

                        “ไหวมั้ยเนี่ยเธอ” ยังไม่ทันได้ถามอะไรมากมายประตูห้องก็เลื่อนครืดออก เป็นสัญญาณว่านักเรียนทุกคนต้องกลับที่นั่งของตัวเองก่อนจะเริ่มเข้าสู่บทเรียน

                        Tenten Talk :

                        ฉันเดินกลับมานั่งที่ตัวเองอย่างเซ็งๆเพราะต้องเจอหน้าคนแถวนี้ และคนแถวนี้ที่ว่าก็เป็นคนที่เอาหนังสือของฉันไปแต่ไม่ยอมคืน อารมณ์เสียสุดๆ!

                        “หน้ามุ่ยเชียวนะ”

                        “ไม่ต้องมาพูดเลย!” อีกคนหัวเราะหึๆในลำคอก่อนจะหยิบหนังสือและอุปกรณ์การเรียนออกมาวางบนโต๊ะ อ่า..ฉันก็ต้องทำด้วยสินะ

                        สายตาเจ้ากรรมดันเหลือบไปเห็นสมุดเล่มล้ำค่าของฉัน ที่เนจิเป็นคนขโมยมันไป - -+ หึๆๆๆ อยู่ใกล้แค่นี้ไม่พ้นมือเท็นเท็นแน่!! เอ๊ะ แต่เนจิเป็นคนรอบคอบนี่นา ไม่ได้ๆ ฉันต้องมีแผนขโมยหนังสือคืน *^* (อะไรจะขนาดนั้น)

                        “เนจิ ข้อนี้ทำยังไงหรอ” ฉันแสร้งถามโจทย์ในหนังสือข้อหนึ่ง ก่อนจะโบ้ยไปให้เนจิช่วยดู และระหว่างนี้ฉันจะใช้วิชามารกระชากหนังสือมาเอง วะฮ่าๆ

                        “ไหน เอามาดูหน่อย” ฉันเลื่อนหนังสือไปให้เนจิดู เนจิก็ดูตั้งใจกับการอ่ารโจทย์นี้มาก ตอนนี้ล่ะ! ฉันค่อยๆสาวมือไปยังสมุดเล่มนั้นซึ่งอยู่ใกล้มือฉันเอาการ แต่ทำยังไงก็เอื้อมไปไม่ถึงซักที จนฉันต้องเบียดตัวเข้าไปใกล้เนจิเรื่อยๆ ..///

                        “ทำอะไรน่ะ” เนจิถามอย่างงงๆเมื่อฉันเข้าไปเบียดเนจิเต็มที แล้วฉันควรจะตอบว่าอะไรดีนะ - -;

                        “อะ..อ๋อ พอดีมองไม่เห็นน่ะ แฮ่ะๆ” ฉันทำเป็นเพ่งมองโจทย์ในหนังสือเหมือนกับว่ามองไม่เห็นจริงๆ เนจิเห็นอย่างนั้นจึงไม่ติดใจอะไร อืมม.. กลิ่นเขาหอมจริงๆนะ เฮ้ยไม่ใช่ละ -__- ฉันเจอหนังสือแล้วค่ะทุกคน!!

                        “ฟังฉันอธิบาย ดูจากโจทย์นะ มันต้อง…” วิชาการพรั่งพรูเข้ามาในหัวตามคำพูดของเนจิ TOT เอาจริงๆฉันไม่ได้อยากรู้เลยนะว่ามันทำยังไง ตอนนี้มันไม่มีประโยชน์กับฉันเลยด้วยซ้ำเพราะฉันได้สิ่งที่ฉันต้องการแล้ว

                        “อ่า เข้าใจแล้วๆ ขอบใจมากๆ”

                        “ที่จริงเธอไม่ได้จะถามโจทย์ใช่มั้ย”

                        “บ้า!! พูดอะไรของนาย! ฉันอยากรู้โจทย์จริงจริ๊ง!”

                        “แต่ในมือเธอมันไม่เกี่ยวกันนะ -__-” แย่ล่ะสิ! ลืมยัดหนังสือลงกระเป๋า T^T ไอ้คุณชายบ้านี่ก็ตาไวจริงอะไรจริง

                        “ผลพลอยได้ตางหาก แบร่ :P” ฉันยอมรับหน้าด้านๆก่อนจะรีบเก็บหนังสือลงกระเป๋า แต่ไม่ทันที่ฉันจะได้สัมผัสกระเป๋า มือของฉันก็ถูกใครบางคนดึงไว้ก่อน แล้วมันจะเป็นใครล่ะถ้าไม่ใช่..

                        “ส่งมันมาให้ฉัน” ฉันชาไปทั้งตัวทันทีที่มีสัมผัสอันไม่คุ้นเคยก่อตัวเข้าที่มือฉันข้างที่กำลังถือหนังสืออยู่ T////T ทำไมหน้ามันร้อนจังนะ

                        “ไม่!”

                        “ไม่แล้วทำไมต้องหน้าแดง อ้อ..” เหมือนคนตรงหน้าจะรู้ตัวถึงสาเหตุการหน้าแดงของฉันจึงปล่อยมืออออก แต่ก็ไม่วายหยิบหนังสือในมือฉันกลับไปด้วย

                        “เอาหนังสือฉันคืนมา TOT”

                        “ตราบใดที่ฉันยังอ่านไม่จบ ฉันจะไม่คืนให้เธอ”

                        “นั่นมันหนังสือฉันนะไอ้..”

                        “ลดเสียงหน่อยเท็นเท็น”

                        “รู้แล้วน่า ///” ฉันว่าฉันควรหยุดแผนการขโมยหนังสือไว้แต่เพียงเท่านี้ เพราะดูเหมือนว่ามันจะไม่ดีต่ออัตราการเต้นของหัวใจฉันซะเท่าไหร่เลย T///T

                        “หน้าแดงอีกแล้ว”

                        “อากาศมันร้อน - -;”

                        “ฉันว่าก็ไม่ร้อนนะ”

                        “แต่ฉันร้อน!!” แต่ตราบใดที่คนคนนี้ยังมาป้วนเปี้ยนในใจฉันอยู่ ฉันคงทำใจไม่ให้หน้าแดงไม่ได้แล้วล่ะ T____T

                        ตกเย็นแล้วก็เป็นหน้าที่ของฮินาตะที่ต้องเตรียมอาหารไว้ให้กับพวกเราเช่นเคย ส่วนพวกเราสี่คนที่เหลือก็นั่งจับกลุ่มเม้าส์มอยกันตามประสาหญิงสาวทั่วไป โดยหัวข้อก็หนีไม่พ้นเรื่องฮินาตะกับนารูโตะที่กำลังคบหาดูใจกัน จากเรื่องที่มีคนรู้ไม่กี่คนกลับลามไปทั้งโรงเรียน

                        ฮินาตะเองก็บอกว่าเริ่มชินแล้ว แล้วก็จะพยายามไม่หน้าแดงจนเป็นลมเป็นแล้งไปเหมือนคราวก่อนๆด้วย พวกฉันได้ยินอย่างนั้นก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้าง

                        คนที่ดูน่าปวดหัวที่สุดก็คงจะหนีไม่พ้นเทมาริ ที่ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าชิกามารุเข้ามาตอแยกับเธอไม่เว้นวัน ถึงตัวไม่อยู่แต่ก็โทรมาถามตลอด เทมาริก็ลำบากใจไหนจะต้องคอยรับโทรศัพท์ ไหนจะต้องคอยแก้ตัวกับน้องอีก ฉันล่ะสงสารยัยนี่จริงๆ

                        “อาหารเย็นเสร็จแล้วค่ะ”

                        “พรุ่งนี้ไม่ทำไปฝากนารูโตะหน่อยเหรอฮินาตะ”

                        “ไม่หรอกค่ะอิโนะซัง เดี๋ยวนารูโตะคุงเค้า..”

                        “เธอน่ะทำอาหารเก่งจะตาย ทำไปให้เขาเลย” ซากุระเชียร์

                        “ใช่ๆ ฉันก็ว่าอย่างนั้น” ฉันเสริมซากุระกับอิโนะด้วย

                        “แล้วเทมล่ะว่าไง เอ๋ -0-?” ก็จะไม่ให้ยัยซากุระเอ๋ได้ไง ก็เมื่อหันไปเจอเทมารินั่งกดโทรศัพท์งุดๆๆอยู่

                        “เมื่อกี้พวกเธอว่ายังไงนะ” คนถูกจ้องเงยหน้าขึ้นถามทันที

                        “ฉันถามความเห็นเธอว่า ฮินาตะควรทำอาหารไปให้นารูโตะมั้ย”

                        “ควรสิ ถ้าฉันเป็นหมอนั่นฉันดีใจตายเลย”

                        “จริงเหรอคะ อื้ม พรุ่งนี้ฉันจะทำไปให้นารูโตะคุง ^^~”

                        “ฉันล่ะอิจฉาคนมีความรัก” อิโนะทำหน้าเซ็งจนซากุระต้องเข้าไปปลอบ อ้อ แต่ละวันที่มีเรื่องอะไรเราจะเอามาเล่าให้กันฟังทั้งหมดค่ะ โดยเฉพาะเรื่องหัวใจ ทุกคนรู้กันหมด รวมถึงเรื่องของอิโนะด้วย ก็ซาอิมัน.. เห้อ -3-

                        “โอ๋ๆๆ ไม่ต้องห่วงนะยะยัยหมู อย่างน้อยก็ต้องมีผู้ชายสักคนที่ชอบหุ่นหมูๆอย่างเธอแหล่ะน่า ^0^”

                        “หน็อยยัยโหนก! คอยดูนะ ฉันจะแย่งซาสึเกะคุงของเธอ”

                        “ว่าไงนะยะ!!”

                        บอกฉันที.. มันจะมีสักวันมั้ยที่ยัยสองคนนี้ไม่ทะเลาะกันบนโต๊ะอาหาร  -3-

                        ก๊อก ก๊อก ก๊อก

                        “เดี๋ยวฉันไปเปิดให้เองค่ะ” ฮินาตะอาสา

                        แอ๊ด..

                        “ชิกามารุ!!!” ทุกคนบนโต๊ะอุทานอย่างตกใจเมื่อเห็นแขกที่ไม่ได้รับเชิญก้าวฉับๆเข้ามาในห้อง -A-

                        “ไม่ต้องตกใจ ฉันขอยืมตัวยัยนี่แปปเดียว มากับฉัน!!” ชิกามารุกระชากตัวเทมาริออกไปจากห้องก่อนจะปิดประตูลงอย่างเสียงดัง ทั้งฉัน ฮินาตะ ซากุระ และอิโนะอ้าปากหวอไปตามๆกัน มาเร็วเคลมเร็วจริงๆนะ (-_-)b

                        “ขอให้เทมาริปลอดภัย (_*_)” อิโนะพูดเบาๆ แต่ดูเหมือนซากุระจะไม่เข้าใจที่เพื่อนของเธอพูดเท่าไหร่

                        “ทำไม หมอนั่นจะพาเทมาริไปฆ่าหรอ”

                        “ไม่ใช่! ขอให้กาอาระอย่าไปเห็นต่างหากเล่า”

                        “=A=!!”

    “นี่ปล่อยนะ! นายจะพาฉันไปไหน”

                        “เดินตามมาเงียบๆเหอะน่า”

                        “แต่ถ้า..”

                        “ฉันรู้อยู่ ไม่ต้องกังวลหรอกว่าน้องชายตัวแสบเธอจะมาเห็น” และในเวลาไม่นานชิกามารุก็พาเทมาริมาหยุดอยู่ที่สวนแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากตัวหอมากนัก

                        “มีอะไรก็พูดมาได้แล้ว”

                        “ฉันไม่เข้าใจ…ทำไมต้องคอยหลบหน้าฉัน ไม่รับโทรศัพท์ฉัน แต่กลับไปคุยกับไอ้รุ่นพี่บ้าบอนั่นได้”

                        “นายพูดอะไร รุ่นพี่อะไรของนาย?”

                        “ก็ไอ้ไทมากิไง เหอะ”

                        “นายเป็นอะไรของนาย ฉันจะคุยกับใครไม่ได้เลยหรือไง!”

                        “แล้วทำไมไม่คุยกับฉันด้วยล่ะ โทรศัพท์อะไรก็ไม่รับ ปล่อยสายไว้ มันน่ารำคาญรู้มั้ย!”

                        “ใครมันจะไปดีเหมือนผู้หญิงข้างห้องของนายกันล่ะ?” ชายหนุ่มถึงกับขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เขาฉลาดพอที่จะรู้ว่าคนที่เธอพูดถึงนั้นคือ ‘นามิสึเกะ โรคุโกะ’ ผู้หญิงตัวเล็กๆที่คอยเอาขนมและของเล็กๆน้อยๆมาให้เขาไม่เว้นวัน แม้ตอนกลางวันจะไม่มีโอกาสได้ให้ แต่ก็สามารถให้ตอนกลางคืนได้ เพราะห้องของเขาและเธออยู่ติดกันนั่นเอง แต่.. แล้วเทมาริไปเห็นได้ยังไง?

                        “เธอรู้ได้ยังไง”

                        “น้องฉันไปหาเพื่อนนาย แล้วมาเล่าให้ฉันฟัง ให้ฉันห่างจากนายไว้เพราะนายมีผู้หญิงอยู่แล้ว”

                        “ฉันไม่ได้รักยัยเด็กนั่น เธอก็รู้ว่าฉันรั..”

                        “แล้วไง?”

                        “…?”

                        “นายคิดว่านายทำแบบนี้แล้วจะทำให้ฉันยอมรับนายเหรอ ตั้งแต่ที่นายเข้ามาในห้องฉัน จูบฉัน บอกว่าฉันเป็นของนาย ฉันบอกตามตรงว่าฉันตั้งตัวไม่ถูก!”

                        “แล้วที่ฉันพูดมันจริงไหมล่ะ? ของๆฉัน” ร่างสูงพูดพร้อมขยับร่างเข้ามาใกล้ ใกล้จนร่างบางต้องขยับถอยหลังเพื่อเว้นระยะห่าง

                        “ไม่จริง” นัยน์ตาสีน้ำทะเลตวัดขึ้นมองอย่างเคืองๆ “ฉันจะกลับแล้ว” ทันทีที่เทมาริก้าวผ่านร่างสูงไป มือหนาของร่างนั้นก็รั้งร่างบางเข้ามาใกล้ก่อนจะดึงกลับเข้าไปจุดจุดเดิม

                        “เรายังพูดกันไม่จบ!”

                        “นายเอาแต่บังคับฉันอย่างนี้ จะให้ฉันรักนายลงได้ยังไงกัน ชิกามารุ?”

                        “เธอรักฉัน”

                        “ฉันเปล่า”

                        “เหอะ ไอ้ไทมากิน่ะสิ”

                        “…”

                        “ทำไมไม่ตอบล่ะ เทมาริ?”

                        “ฉันจะกลับ”

                        “จะเอาอย่างนี้ใช่มั้ย”

                        “จะทำอะไรฉันงั้นเหรอ นารา?” เรียกนามสกุลงั้นเหรอ..หึ! ห่างเหินชะมัด

                        “เธอกับฉันได้เห็นดีกันแน่”

                        “…”

                        “เธอเรียกฉันว่านารางั้นเหรอ จำไว้นะ..สักวันมันจะไปเป็นนามสกุลของเธอ!”

    “จะรอวันนั้นนะคะ คุณนารา” เธอเน้นเสียงในคำสุดท้ายก่อนจะเดินจากไปจากตรงนั้น ทิ้งให้ชายหนุ่มยืนจมอยู่กับความรู้สึกหลายอย่างที่ปะปนกันอยู่อยู่ผู้เดียว..

                        Temari Talk :

                        เพราะว่าเขาบังคับฉันมากเกินไป..

                        ฉันยอมรับว่าฉันตกหลุมรักชิกามารุไปเต็มๆ และตอนแรกเราตกลงจะคบกันเป็นแฟนก่อนคู่นารูโตะกับฮินาตะเสียอีก แต่ฉันขอเวลาคุยกับน้องก่อนซักสองสามวัน การที่ฉันจะมีใครเข้ามาในชีวิตต้องผ่านการรายงานน้องชายตัวเองก่อนทุกครั้ง

                        แต่..อะไรที่คิดว่าดีแล้วกลับไปดีอย่างที่คิด ช่วงนั้นชิกามารุตามติดฉัน โทรเช็คฉันตลอดเวลาจนฉันรู้สึกเบื่อและรำคาญ การคบใครสักคนแต่เขาเข้ามามีอิทธิพลในชีวิตเราเกินไป แล้วคำว่า ‘อิสระ’ มันจะอยู่ตรงไหนกันล่ะ?

                        และฉัน..ทำผิดต่อชิกามารุ ฉันคุยกับไทมากิซึ่งเป็นรุ่นพี่ที่ทำท่าว่าจะจีบฉัน ฉันคุยด้วยอย่างไม่คิดอะไร อาจเพราะฉันเป็นผู้หญิงประเภทที่ว่ามั่นใจในตัวเองสูง อัธยาศัยดี เป็นผู้หญิงลัลล้าล่ะมั้ง จึงทำให้ชิกามารุไม่พอใจ

                        พอฉันรู้สึกผิดต่อสิ่งที่ฉันทำ ฉันจึงตั้งใจจะบอกไทมากิว่าฉันมีคนคบหาดูใจอยู่แล้ว แต่ยังไม่ทันได้โทรไปหา กาอาระก็มาบอกเรื่องชิกามารุกับผู้หญิงอีกคนซะก่อน กาอาระบอกว่าเป็นผู้หญิงที่อยู่ห้องข้างๆกับชิกามารุ เอาขนมมาให้ชิกามารุไม่เว้นวัน พร้อมกับโน้ตสีชมพูเล็กๆวันละใบ ไม่อยากคิดเลยว่าข้อความอะไรจะอยู่ในกระดาษใบนั้นบ้าง!

                        ได้ยินเรื่องนี้แล้วความรู้สึกผิดบาปฉันหายไปจนหมด ฉันคุยกับไทมากิต่อไปและเริ่มที่จะเมินชิกามารุ หึ J

                        Sakura Talk :

                        “เป็นไงบ้าง เทมา.. เหวอออ” เท็นเท็นถึงกับหงายหลังเมื่อตั้งใจจะวิ่งเข้าไปแหย่เทมาริแต่กลับถูกเทมาริจิ้มหน้าผาก และหน้าตาเธอดูไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย -___-

“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ -3-“ อิโนะถามอย่างเซ็งๆเมื่อเทมาริเดินผ่านไปโดยไม่พูดอะไร ก่อนจะปิดประตูห้องลงดังปัง!

                        “ฉันว่าทะเลาะกันมาชัวร์ๆเลยว่ะ -3-” ฉันพูดขึ้นเบาๆ ฮินาตะพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาคุยกับใครบางคน..คงเป็นสายเรียกเข้าล่ะมั้ง

                        “สวัสดีค่ะพี่เนจิ..อ๋อ อยู่ค่ะ..ได้ค่ะได้ เดี๋ยวจะบอกให้นะคะ” ฮินาตะกดวางสายก่อนจะหันหน้ามาทางฉัน

                        “เห? มีอะไรเหรอฮินาตะ”

                        “ซาสึเกะคุงให้พี่เนจิโทรมาหาฉันน่ะค่ะ บอกว่าฝากบอกซากุระด้วยให้เปิดโทรศัพท์ เขาติดต่อไม่ได้”

                        “ซากุระ!! นี่เธอมาถึงขั้นไหนแล้วเนี่ย!!”

                        “พูดเรื่องอะไรของเธอน่ะอิโนะ เรื่องอะไรกับใคร ฉันไม่มี๊ -3-”

                        “ก็ซาสึเกะคุงไงเล่า! เล่ามาเดี๋ยวนี้นะ!!”

                        “เรื่องคนอิ่นเค้าคืบหน้ากันหมดแล้วย่ะ เหลือเรื่องของเธอคนเดียวนั่นแหล่ะ :P”

                        “หน็อยแน่ ยัยโหนก!!”

                        “ไปคุยโทรศัพท์ดีกว่า คิกคิกคิก”

                        “อย่าให้ฉันมีบ้างนะ! ฉันจะสวีทกันข้ามวันข้ามคืน โทรศัพท์คุยกันทุกห้านาทีเลยคอยดู!! !@#$%^&*()_”

                        “ฮัลโหล ‘โทษทีนะซาสึเกะคุง ฉันชาร์ตมือถือไว้น่ะเลยไม่ได้เข้ามาดู”

                        (อือ ไม่เป็นไร) ให้ตายสิ ตอบมาแค่เนี้ย -3- ตลอดเลยยยย

                        “ว่าแต่ มีอะไรหรือเปล่า?”

                        (ไม่เชิงหรอก แค่อยากคุยด้วย)

                        “อ๋ออ ///”

                        (ซากุระ.. นารูโตะกับฮินาตะก็คบกันแล้วนะ)

                        “อืม”

                        (เธอ..ไม่ลองคิดเรื่องนี้บ้างเหรอ)

“…”

                        (ฉันแสดงออกกับเธออย่างที่ไม่เคยทำกับใครแล้วนะซากุระ เธอเองก็รู้สึกแบบเดียวกันกับฉันไม่ใช่หรอ)

                        “คิกคิก ซาสึเกะคุงมีมุมน่ารักๆแบบนี้ด้วย”

                        (ยัยบ๊องเอ๊ย คนแบบฉันก็ทำได้เท่านี้แหล่ะน่า)

                        “เท่านี้ฉันก็เขินจะแย่แล้ว คนบ้า!”

                        (เขินแล้วตอบมาได้หรือยังล่ะ)

                        “เอ่อคือ.. ฉันยังไม่อยากรีบน่ะซาสึเกะคุง”

                        (..หมายความว่ายังไง)

                        “เดี๋ยวนะๆๆ ฉันไม่ได้ไม่รักซาสึเกะคุงนะ แต่ฉัน..ไม่อยากคิดเรื่องนี้ตอนนี้เท่าไหร่น่ะ T/////T คือมันแบบๆๆ”

                        (จะไม่คบกันฉันจริงหรอ)

                        “ฉันก็อยากนะ แต่..โอ้ยยย T///T ฉันยังไม่พร้อมน่ะซาสึเกะ”

                        (มันต้องพร้อมด้วยเหรอเรื่องแบบนี้)

                        “ต้องพร้อมสิ ขอเวลาฉันหน่อยนะซาสึเกะคุง ตอนนี้ฉันยังไม่พร้อมจริงๆ”

                        (…)

                        “นะคะ TT”

                        (อื้ม..ได้สิ ฉันรอเธอได้อยู่แล้ว)

                        “เย้ รักซาสึเกะคุงที่สุดเล้ย >w<”

                        (เธอนี่บ๊องชะมัด ฮ่าๆ แต่อย่านานเกินไปซะล่ะ เดี๋ยวไม่รอนะ)

                        “อย่าพูดอย่างนั้นสิ ไม่นานหรอกก ฉันสัญญา >w<”

                        (โว้ยยยย ไอ้ซาสึเกะ มัวแต่คุยโทรศัพท์อยู่ได้ หวานเกินหน้าเกินตาคนมีแฟนแล้วโว้ยยยยย !@#$%^&*()_) ไม่ต้องบอกก็รู้ว่านี่คือเสียงของนารูโตะที่ตะโกนดังเข้ามาถึงในโทรศัพท์ -____-

                        (เอ่อ ซากุระ แค่นี้ก่อนนะ)

                        “ฝันดีค่ะ”

                        (ฝันดี)

ฮ่า… คืนนี้ฉันต้องนอนฝันดีแน่เลย >w< เขาขอคบกับฉัน เขาขอคบกับช้านนนนนน >< แต่ฉันปฏิเสธ (แป่ว) ก็ฉันยังไม่พร้อมนี่นา T^T รักจริงต้องรอได้สิ เอ…แต่เขาก็ยังไม่เคยบอกซักครั้งเลยนี่นาว่า ‘รัก’ น่ะ  แต่ไม่เป็นไรหรอก ที่เขาทำอยู่มันก็ชัดเจนในระดับนึงแล้วมั้ง สบายใจจัง

            เพล้ง!!

            “ว้ายยย เทมารี้~!!!” เสียงตะโกนของยัยหมูดังขึ้นก่อนจะตามมาด้วยเสียงบิดกลอนประตูห้องของเทมาริ ฉันจึงเปิดประตูห้องออกไปดูสถานการณ์ พบว่า..

            แจกันลายลูกหมีสีขาวที่อยู่ห้องเทมาริได้เสียชีวิตลงอย่างเรียบร้อยแล้ว.. =A=

            “เทมาริ อย่าทำแบบนี้ ฉันกลัวว TOT” อิโนะร้องโอดโอยเมื่อเห็นสภาพแจกันและสีหน้าของเทมาริ คาดว่าถ้าฆ่าคนได้คงฆ่าไปแล้ว

            เห็นอย่างนั้น ฉันกับฮินาตะจึงช่วยกันเก็บกวาดซากลูกหมีผู้อาภัพนั้นทิ้งลงถังขยะไปซะ แต่ก็คงไม่อาภัพเท่าเท็นเท็น…ที่โดนซากลูกหมีนั้นบาดเข้าที่เท้าขวาไปเต็มๆ

            “ขาช้านนนนนน TOT!!”

50% แรก~ วิ่งสลับกันสองฟิค อัพฟิคนู้นและมาอัพฟิคนี้ ยิบปิ๊วว~ จะเกิดอะไรขึ้นกับเทมาริ และกาอาระจะมาเห็นหรือไม่… ต้องรอดู อิอิ

เบนซ์รีบไปก่อนน้า เดี๋ยวจะรีบกลับมาอัพอีกครึ่งที่เหลือให้เร็วที่สุดค่า วันนี้วันเกิดคุณพ่อ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยูววว~ ต้องรีบไปเตรียมเค้กค่า เดี๋ยวจะเอามาอวดนุ๊ คริคริ

100% เต็ม จบด้วยความโกลาหลของห้าสาววว ฮ่าฮ่า~ สัญญาว่าจะมาอัพมาอัพให้แล้วนะคร้า อย่าดุไรเตอร์นุ๊ที่อืดเกินไป TAT ตอนนี้ความสัมพันธ์เริ่มเพิ่มขึ้นทีละนิดแล้ว แต่ละคู่ก็พัฒนาต่างกัน บางคู่เป็นหอยทากเป็นตะคริว บางคู่เป็นหอยทากนอน และบางคู่เป็นหอยทากขี่หลังกระต่าย (?) อย่างงกันนุ๊ 555555555 โปรดติดตามค่า ฝากฟิคอีกเรื่องด้วยน้า >___<