[Fic Naruto] Different Love ความแตกต่าง ..ระหว่างรัก
ตอนที่ 32 : ♥~ Chapter 27 : ความลับ / คำสัญญา~♥
[Fic Naruto] Different Love
ความแตกต่าง..ระหว่างรัก
♥~ Chapter 27 : ความลับ / คำสัญญา~♥
Sasuke Talk :
.. ผมและเนจิเดินกลับจากห้องเรียนมาด้วยกัน เพื่อตรงมายังหอพักนักเรียนประจำอย่างเรา บางคนอาจสงสัยว่าทำไมโรงเรียนนี้ถึงไม่ให้รักเรียนกลับบ้านไปวันเสาร์-อาทิตย์ เหตุผลที่ได้ฟังมาบ่อยๆ คือมักจะเกิดปัญญาทางด้านเวลาอะไรไม่รู้ อันนี้ผมไม่ได้สนใจจะฟังนักหรอก เพราะอย่างน้อยผมก็ไม่ได้กลับอยู่แล้ว เว้นแต่ช่วงปิดเทอมใหญ่ ครอบครัวจะมารับผมไปโน่นไปนี่ รวมถึงอิทาจิที่ต้องกลับด้วยกัน แต่ช่วงหลังๆนี้ผมไม่ได้ไปไหนแล้ว ไม่ใช่เพราะท่านไม่ให้ไปด้วยหรอก แต่เพราะผมนี่แหล่ะ .. ตั้งแต่มี สัญญา นั่น ผมก็ไม่คิดจะไปไหนมาไหนกับท่านอีกเลย เนื่องจากการถูกซักถามบ่อย ๆ จนผมเริ่มรำคาญที่จะตอบ จึงตัดสินใจอยู่ที่นี่ให้มากกว่าอยู่กับครอบครัว
‘ ซาสึเกะ ’ เสียงผู้เป็นพ่อเอ่นปากเรียก
‘ครับ’ ผมตอบกลับเสียงเรียบตามปกติที่ผมเป็น และเดินลงจากบันไดลงมานั่งเก้าอี้ข้างๆกับอิทาจิ
‘มีอะไรหรือเปล่าครับ’ ทันทีที่ผมนั่งลงก็เอ่ยปากถามท่านทันที
‘… นายจำครอบครัว ฮาคุจิ ได้ไหม ? ’
‘จำได้ครับ’
‘ฮาคุจิเป็นตระกูลใหญ่พอๆ กับอุจิวะของเรา ซึ่งเป็นตระกูลของเพื่อนพ่อเอง ตอนที่ธุรกิจของอุจิวะกำลังจะล้มละลาย ก็ไดด้ครอบครัวนี้ช่วยไว้ ให้ธุรกิจเราอยู่มาได้ถึงวันนี้’
ผมขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อท่านำลังร่ายความหลังอันแสนยืดยาวให้ผมฟัง
‘ได้โปรดอย่าอ้อมค้อมเลยครับ มีอะไรพูดมาตรงๆดีกว่า’ ผมเริ่มเปลี่ยนท่านั่งมาเป็นท่ากอดอก เอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้
‘ฉันได้สัญญากับฮาคุจิเอาไว้ .. ว่าเมื่อทางฝ่ายเค้าต้องการอะไร เรายินยอมจะให้ หากเป็นไปได้ .. และตอนนี้ ฮาคุจิ ต้องการ..’
“…”
“...นาย”
เมื่อนึกถึงคำสัญญาในวันนั้น ผมก็เริ่มออกอาการหงุดหงิดอีกจนได้ ! ตอนแรกที่ผมเข้าใจ คือ นึกว่าตระกูลนั้นต้องการแค่ให้ผมไปช่วยงาน หรืออะไรอย่างอื่น ที่เกี่ยวกับธุรกิจของพ่อ ..
.. แต่มันไม่ใช่เลย
ฮาคุจิต้องการผม เพียงเพราะว่าลูกสาวของตระกูลนั้น อยากแต่งงานกับผมเท่านั้น มันดูไม่มีเหตุผลอะไรเลย ที่พ่อมาบอกว่า
‘ตระกูลเราและฮาคุจิ ต่างมีชื่อเสียงไปในทางที่ดีด้วยกัน และมันจะดีกว่านั้น เมื่อสองตระกูลใหญ่นี้ รวมกันเป็นหนึ่ง’
ผมจำได้ว่าหลังจากที่พ่อพูดจบ ผมตบโต๊ะเสียงดัง แล้วบอกพ่อว่าทำไมถึงไม่เอาอิทาจิไป ทำไมต้องเป็นผม แต่ดูเหมือนพ่อจะไม่ฟัง พ่อบอกว่าลูกสาวตระกูลฮาคุจิหลงรักผม แต่พ่อไม่คิดจะถามผมบางเลยเหรอ ? ว่าผมรักเธอมั๊ย ? เป็นใครผมยังไม่รู้จักเลย แม้จะได้ยินว่าเธอยอมย้ายโรงเรียนมาเรียนโรงเรียนเดียวกันกับผมเลย แต่ตอนนี้ยังไม่เห็น ผมเลยลืมเรื่องนี้ไปชั่วขณะ แต่อิทาจิก็ลื้อฟื้นอีกจนได้ !
“มัวคิดอะไรอยู่ นายเดินเลยห้องเราไปเยอะแล้วนะ” เนจิพูดเบาๆ แต่เสียงดังก้องไปทั่วบริเวณทางเดิน ผมที่สติกลับคืนมาแล้วหันมามองทางเดิม
= =^
ผมทำหน้าให้เป็นปกติก่อนจะเดินเข้าห้องพักไป นารูโตะนอนดูทีวีแผ่กลางห้องเหมือนเคย ชาตินี้เมื่อไหร่จะเป็นผู้เป็นคนกับเขาสักทีนะ
“ไง ! ทำไมวันนี้กลับช้ากว่าทุกวันล่ะ” ชิกามารุโผล่ออกมาจากห้องนอนกับบล็อกเซอร์ใส่นอนตัวเดียว ซึ่งพวกผมเห็นจนชินตาแล้ว
“แล้วทำไมวันนี้นายถึงสนใจล่ะ - -+” เนจิพูดอย่างจับผิด
“เปล่าหรอก วันนี้บังเอิญมองนาฬิกา”
“หึๆ” ผมหัวเราะในลำคอแล้วเดินไปนั่งลงบนโซฟา
“แล้วซาอิไปไหน ?” ปกติผมเห็นซาอินั่งวาดรูปอยู่แล้วๆนี้ตลอด แต่วันนี้ไม่เห็น ผมเลยออกปากถามไป
“เห็นบอกไปซื้อของอยู่แถวๆนี้แหล่ะ”
“อืม ขอตัว” ผมพูดแค่นั้น ก่อนจะเดินเข้าห้องตัวเองไปจัดการธุระส่วนตัว แล้วจะเข้านอนทันที
.. ก็วันนี้ไม่มีนัดไปกินเลี้ยงอะไรเล่นกับยัยพวกนั้นนี่นา ..
‘ชอบฉันมั๊ย’ คำพูดของผู้หญิงที่เพิ่งเจอกันไม่กี่วันแว๊บเข้ามาในหัวผม ขณะที่กำลังยืนส่องกระจกอยู่ ไม่น่าเชื่อว่าคำถามที่มีคนถามผมบ่อยออกปานนั้น จะได้มาเจออีกทีกับยัยคนนี้ .. ปกติแล้ว ผมจะตอบคนอืนกลับไปหมด ว่า ‘ไม่’ แต่เธอคนนี้เล่นเอาปั่นยาก จะบอกว่าไม่ก็ไม่ใช่ แต่ถ้าบอกว่าชอบ มันก็พูดไม่ออกอยู่ดี แต่ก็ยอมรับนะ
.. ว่าสนใจเธอ
Neji Talk :
“ฮ้าว !! ชิกามารุ เนจิ ฉันไปนอนก่อนน้า ~ กู้ด ไนท์” นารูโตะหยิบหมวกนอนที่วางอยู่ข้างๆมาใส่ กันจะเดินโซเซเข้าห้องตัวเองไป จนผมต้องเดินมาปิดทีวีที่เปิดค้างอยู่ให้มัน - -+
“นายน่ะไม่นอนเหรอ ชิกามารุ ?”
“ไม่ล่ะ รอเจ้าซาอิกลับมาก่อนดีกว่า”
“แล้วนี่หมอนั่นไปนานหรือยัง”
“..จะว่าไป ก็นานแล้วเหมือนกัน เดี๋ยวฉันจะลงไปตาม”
“อืม .. ฉันไปด้วย” ไม่รู้มีอะไรดลใจให้ผมอยากไปกับชิกามารุนักหนา แค่ไปตามเพื่อนเท่านั้นเอง
พวกเราเดินออกมาจากหอพัก และเดินตามทางลัดของโรงเรียน ที่เชื่อมไปถึงร้านที่ซาอิชอบมาซื้อที่นี่บ่อย ๆ เราใช้เวลาไม่นานมาก ก็เดินมาถึง ผมผลักประตูเข้าไปในร้าน ก่อนจะกวาดตามองรอบๆ ร้าน ..ไม่เห็นใครเลยแฮะ
“หรือซาอิจะไม่ได้มาที่นี่” ชิกามารุตั้งข้อสงสัย และเดินออกไปทางด้านซ้ายมือ ส่วนผมก็เดินแยกไปอีกทาง เพื่อหาซาอิ เผื่อว่าจะเดินอยู่ในซอกร้านนี้ = =
ผมเดินหาไปเรื่อย ๆ แต่ก็ไม่พบ จนได้ยินเสียงกุกๆ กักๆ อยู่แถว ๆ นั้น เลยเดินเข้าไปหาที่มาของเสียง
..อ๋อ = = สรุปแล้วคือมีผู้หญิงที่คุ้นหน้าคุ้นตา 2 คนมานั่งดูผ้าพันแผลอยู่นี่เอง - -^
“เอ๊ะ !? ตกลงแกจะเอามั๊ยเนี่ย” คนนึงคือเทมาริ ที่เจ้าบ้าชิกามารุฉวยจูบไปได้อย่างงดงาม - -^ (โปรดสังเกตเบื้องหลังความเงียบของผมไว้ให้ดี - -*)
“ฉันไม่ได้อยากได้สักหน่อย ! แกอ่ะแหล่ะ บ่นปาวๆๆ ว่ากลัวแขนหัก” อีกคน คือเท็นเท็นเอง สงสัยเพิ่งจะกลับมาจากการคัดตัวนักกีฬา แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครรับรู้กับการมีตัวตนของผมอยู่เลยนะ = =
“แกนั่นแหล่ะ เล่นไม่ดูสุ .. เอ๋ ?” เทมาริเหมือนจะรู้ตัวก่อน เลยหันมาโค้งเบาๆให้ผม เท็นเท็นเห็นห็นก็ทำตาม
“= = นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” เท็นเท็นเอ่ยปากถาม - - อยากตอบเหลือเกินว่าเห็นตอนที่ยัยนี่คลั่งน่ะ
“ไม่นานหรอก”
“ว่าแต่ เนจิคุงมาทำอะไรที่นี่คะเนี่ย ^^;;;” เทมาริที่นานๆทีจะได้คุยกับผมพูดขึ้นมาอย่างอาย ๆ ที่ผมเห็นเธอแว้ดใส่เท็นเท็นจนหมดภาพพจน์ -0-
“ฉันมาหาซาอิ ว่าแต่เห็นซาอิบ้างไหม ?”
“อืมม์ .. ไม่นะ ฉันก็เพิ่งเข้ามาเมื่อกี้นี่แหล่ะ” เท็นเท็นพูดโดยไม่หันมามอง แต่เธอกลับเลือกผ้ากอซสีขาวๆที่อยู่ด้านหน้าเธอต่อ
“งั้น .. ฉันขอตัวแล้วกัน” ผมตัดบทแค่นั้น ก่อนจะเดินต่อไป หาซาอิต่อ
แต่ยังไม่ทันจะได้เดินต่อ ชิกามารุก็โผล่ (หัว) มาดักหน้าผมจนได้
“เจอมั๊ย ? อ้าว ! ไหงมาเจอยัยนี่ได้เนี่ย” ชิกามารุพูดแล้วชี้มาทางเทมาริ ที่ตอนนี้ก็ตกใจไม่แพ้กัน - -+
“ฉันนั่นแหล่ะต้องถามนาย ฉันเข้ามาที่นี่ก่อนนายนะ !!”
“เฮ้ ! พูดงั้นก็ไม่ถูกนะ ใครจะรู้ บางทีฉันอาจจะมาก่อนเธอ แต่ไม่ได้เดินมาทางนี้เองก็ได้ = ^ =”
“เอ๊า ! แล้วคนที่เปิดประตูเข้ามานั่นคืออะไรล่ะ !”
“อาจจะไม่ใช่ฉันก็ได้ = =”
= = ผมยอมรับ .. ว่าเทมาริมาถึงก่อน -*-
“เฮ้ ๆ! ฉันอยู่นี่” เท็นเท็นโบกไม้โบกมือแสดงการมีชีวิตอยู่ของตัวเองให้คนทั้ง 2 ได้รู้ และมองเธอเป็นสายตาเดียว
เออ ! หยุดทะเลาะกันซักที!
“ขอบคุณค่ะ โอกาสหน้าเชิญใช้บริการใหม่ค่ะ” เทมาริพาเพื่อนของเธอมาจ่ายเงินที่เค้าท์เตอร์ ก่อนจะหอบถุงขาว ๆ นี่เดินออกไปนอกร้าน พร้อมกับพวกผม
“อ้าว ! แล้วไม่หาซาอิต่อแล้วเหรอ” เทมาริชะโงกหน้ามาถาม
“ถ้าที่นี่ไม่มี ที่อื่นก็หมดหวังแล้วล่ะ ยัยโง่เอ๊ย !”
“เออ ๆๆ = = ไอ้คนฉลาด”
ผมแอบขำตามนะ ปกติชิกามารุมันจะไม่ยอมให้ใครด่าหรือด่าใครง่าย ๆ แบบนี้ ยกเว้นในกรณีกับ คนพิเศษ เท่านั้นน่ะสิ
“ไงล่ะ คัดตัวติดมั๊ย”
ผมเบี่ยงการฟังสองคนนั้นทะเลาะกันออกมาเดินข้างๆเท็นเท็นแทน
“^^ ไม่ติดก็ไม่รู้จะว่าไงแล้วล่ะ” เธอยิ้มด้วยความดีใจ ผมน่ะไม่รู้หรอกนะว่าเธอจะเก่งแค่ไหน แต่ถ้าติดที่นี่แล้ว แสดงว่าไม่ธรรมดาจริงๆ
“ดีใจด้วยแล้วกัน”
“อื้อๆ”
บางทีผมก็เผลอคิดนะ เวลาผมอยู่ใกล้เธอคนนี้แล้ว ยิ่งถ้าอยู่สองคน ผมยิ่งชอบที่จะเปิดเผยตัวตน หรือไม่ก็ชอบระบายความในใจที่หลายๆคนไม่รู้ให้เธอฟัง หมายถึงเล่าทางอ้อมน่ะนะ -0- ตอนนี้ก็พยายามหาสาเหตุอยู่ และหนึ่งสาเหตุที่ผมคิดนั้น ..ผมว่าเธอคงเหมือนใครสักคน ที่ผมไว้ใจได้ละมั้ง..?
เว้นแต่ .. เรื่องที่ผมไม่บอกให้ใครรู้ นอกจากแก๊งค์ของผมแล้ว มันคือเรื่องลับมาก และผมพยายามจะไม่นึกถึงมันอีก และมันเป็นรอยแผลลึก ที่จะทำให้ผมไม่มีความรักอีกต่อไป !
ผมเคยมีแฟนอยู่คนหนึ่ง ตอนผมอยู่ ม.1 ผมและเธอคนนี้ดูเข้ากันได้มากกว่าใคร จนผมมั่นใจว่าผมรักเธอ เธอเองก็รักผมเช่นกัน เราจึงตกลงคบกัน เราดูแลกันเป็นอย่างดี ไม่ว่าจะเวลาไหน แต่เราคบกันแบบลับ ๆ ไม่ให้ใครรู้ (นอกจากแก๊งค์ผม -^-) แต่แล้ววันที่ผมจะจำไปตลอดชีวิต ก็มาถึง..
วันนั้นเป็นวันเกิดของเธอ ผมกะจะไปเซอร์ไพรส์เธอที่ห้องพัก โดยของขวัญวันเกิดและเค้กก้อนโตที่ผมซื้อไว้ ผมแอบหยิบกุญแจห้องเธอมา ตอนที่เธอฝากกระเป๋าไว้กับผม ผมค่อย ๆ ไขกุญแจประตูให้ปลดล็อก แล้วจึงเปิดมันเข้าไปข้างใน .. กลิ่นห้องของเธอยังติดจมูกผมมาจนวันนี้ ผมค่อย ๆ วางเค้กลงบนโต๊ะ แล้วหาของมาจัดแต่งให้เข้ากับบรรยากาศที่เธอชอบ เธอชอบความโรแมนติก ...
ผ่านไปกว่าชั่วโมงที่ผมจัดสถานที่เซอร์ไพรส์ให้เธอ เธอจะไม่สงสัยว่ากุญแจเธอหายไปไหน เพราะในกระเป๋าเธอมีกุญแจอยู่ 2 ชุด ผมวิ่งไปล็อกห้องให้แนบเนียน ก่อนจะไปหลบอยู่ในมุมห้อง รอเธอเปิดประตูเข้ามา แล้วไฟจะดับ..
ผมได้ยินเสียงคนกำลังไขประตู...
แกร๊ก ! แอ๊ดด !
ทันทีที่ประตูเปิดเข้ามา มือผมที่กำลังจะกดปิดสวิตซ์ไฟก็อ่อนแรงลงทันที เมื่อผมเห็นภาพตรงหน้า ..
เธอพาผู้ชายอื่นเข้ามาถึงห้อง ผมจะไม่ตกใจเลย ถ้าผู้ชายคนนั้นไม่โอบเอวเธอน่ะ !! ทันทีที่เธอใช้เท้าปิดประตูห้อง เธอก็เบียดตัวเข้าหาผู้ชายคนนั้น ..ยั่วชัดๆ ! แล้วก็คลอเคลียกันกลางห้องอย่างไม่อายใคร .. ก็คิดว่าผมจะไม่อยู่น่ะสิ!
“สุขสันต์วันเกิดนะที่รัก..” ไอ้เลวนั่นพูด ก่อนจะชิงริมฝีปากเธอไปต่อหน้าต่อตาผม .. ขนาดผมเป็นแฟนเธอ ผมยังไม่เคยคิดจะทำอย่างนั้นเลย .. แสดงว่าต้องมีใครคนนึงมาก่อนกันสินะ..
ผมลุกขึ้นคว้าเค้กที่เตรียมไว้ให้เธอ แล้วกระแอมเสียงดัง เมื่อเธอเห็นผมแล้วถึงกับช็อกพูดไม่ออก
“...เนจิ”
“หึ ! สุขสันต์วันเกิดนะที่รัก งั้นเหรอ ?”
“น่ะ..เนจิ มันไม่ใช่อย่างนั้นน่ะ คือว่า..”
“เธอจะบอกว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิดเหมือนที่ในละครเค้าพูดกันมั๊ยล่ะ ?” ผมพูดดักหน้าเธอไว้ เพราะผู้หญิงมักจะใช้คำแบบนี้แก้ตัวเป็นประจำ!
“.... เราเป็นแค่เพื่อนกันนะเนจิ .. ฉันมีนายคนเดียว”
“แล้วไอ้นั่นล่ะ”
“..กะ.ก็”
“หึ !! พูดไม่ออกเลยล่ะสิ !! ฉันเห็นหมด ฉันเข้าใจหมดทุกอย่างแล้ว ! งั้นวันนี้ฉันขอสุขสันต์วันเกิดเธอด้วยนะ .. ”
“…..”
“.. ขอให้เธอได้เจอกับความวิบัติ เอาให้สาสมกับที่เธอหักหลังฉัน !!” ผมปาเค้กลงพื้นต่อหน้าเธอด้วยความโมโห ที่ผ่านมานั้นคืออะไร .. เธอโกหกผมทั้งหมดน่ะเหรอ ? มันเป็นแค่การสร้างภาพงั้นเหรอ ?
ปึง !!
ผมปิดประตูอย่างดัง และรีบวิ่งกลับห้องไปให้เร็วที่สุด ผมสาบาน .. ว่าผมจะไม่มาเหยียบที่นี่อีกเลย!
ผมใช้เวลานานนับปี ที่จะลืมเรื่องราวทั้งหมด และพยายามทำใจ มันก็สมควรยากมั๊ยละ ? เธอเป็นรักแรกของผม และทำผมเจ็บซี๊ดจนถึงขั้นสุด เหมือนบีบหัวใจของผมให้แหลกสลายคามือเธอ เธอคงไม่มีวันรู้หรอก ว่าผมเจ็บปวดเพียงใด...
หึ ! นี่แหล่ะนะ...ผู้หญิง
จากเรื่องราวในวันนั้น ก็ทำให้ผมกลายเป็นคนเย็นชา และสุขุมมากขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งเรียกได้ว่า ผมไม่รักใครอีกเลย
“เฮ้ ! คิ้วนายเป็นปมแล้วนะเนจิ”
“หะ...อ่อ เปล่า คิดอะไรเพลินไปหน่อย” ตอนแรกผมกำลังจะตวาดกลับไปว่า ‘หุบปาก !’ แต่เมื่อเห็นหน้าตาไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรของเธอแล้ว ผมก็รีบเปลี่ยนคำทันที ไม่ใช่เพราะผมห่วง .. แต่ผมไม่อยากแสดงอาการมีพิรุธให้เธอเห็น
“งั้นฉันไปก่อนนะ บาย !” เทมาริพูดแล้วลากแขนเพื่อนเธอกลับขึ้นห้องไปด้วยกันทันที เหลือแต่ผมและชิกามารุ ที่ต้องเดินต่อไปอีกนิด เพื่อจะกลับหอของเรา (อย่าคิดไปไกลเชียวนะ = =)
..ทันทีที่ขึ้นมา
“ไม่เจอซาอิ... อ้าว ! ซาอิ นาย..” ชิกามารุและผมงงเป็นไก่ตาแตก (แต่เก็บอาการได้ดี) กับภาพซาอิตรงหน้า ที่ตอนนี้กำลังนั่งวาดรูปสบายใจเฉิบอยู่บนโซฟา
“^^ ขอโทษนะครับ สงสัยลิฟต์จะสวนกันน่ะครับ”
“= [ ] =” ß ผมและชิกามารุ
“ผมขึ้นมานานแล้วครับ”
“= [__________]=” ß อเกน - -
โอ้ววว ดองฟิคมาเกือบเดือน T T เนื่องจากการติดแมวของข้าพเจ้าเอง 555 ได้แมวใหม่แล้วเห่อค่ะ เข้าเรื่อง ๆ ตอนนี้ความลับพระเอก 2 คนเปิดแล้วค่ะ คือเนจิ และ ซาสึเกะ >< หล่อๆๆ (เกี่ยวมั๊ย = =) และจะมีมาเรื่อย ๆ เพราะแต่ละคนมีกันท้างน้านน ~ และคิดว่าที่ถูกใจคือความลับของซาสึเกะที่แอบสนใจซากุระ ใช้อ๊ะเปล่า ^^ โฮ๊กก ! ในที่สุดก็เข้าพล็อตเดิมได้ซักที T T หลังจากแถไปไกล 555
.. อย่าลืมติดตามตอนต่อไปนะค๊า ~
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
จุ๊บๆ
เนจิไม่ต้องห่วง
เราคิดไม่ไกลหรอก
แต่คิดไปลึกแล้วล่ะ
เมื่อไหร่จะอัพต่อเหรอ
อยากอ่านซาสึซากุมากที่สุดในสามโลก!
มาอัพไวไวนะค่ะ
อยากอ่านคู่ซาสึเกะกับซากุระครับ
มันจะมันกันไม่เห็นเลยเหรอ?
-*-
ดีแล้วๆๆ เนจิต้องเป็นของเท็นจังเท่านั้น