คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 8
ตอนที่ 8
เรียวสุเกะจัดเอกสารอย่างกระวนกระวายใจพร้อมทั้งมองนาฬิกาไปด้วยเป็นระยะ ยูโตะกำลังรอเขาอยู่ เคโตะมองเห็นปฏิกิริยานี้มานานแล้ว “ถ้ารีบจะกลับก่อนก็ได้” เรียวสุเกะมองหน้าผู้จัดการอย่างลำบากใจ เคโตะยิ้มแล้วพูดต่อ “วันนี้มีนัดไม่ใช่เหรอ?”
เรียวสุเกะตกใจ ไม่คิดว่าเคโตะจะรู้ได้ “ผู้จัดการรู้ได้ยังไงครับ”
เคโตะหัวเราะเบาๆ “ฉันได้ยินตอนที่นายคุยโทรศัพท์น่ะ รีบไปเถอะเดี๋ยวยูโตะจะรอนาน”
เรียวสุเกะยิ่งแปลกใจเข้าไปอีก “ผู้จัดการรู้ชื่อเขาได้ยังไงครับ”
“ตอนที่คุยโทรศัพท์ฉันได้ยินนายเรียกชื่อเขา ไปเถอะ อย่าเสียเวลาเลย ส่วนที่เหลือฉันจะจัดการเอง”
“แต่ว่า....”
เคโตะแกล้งทำเป็นดุ “ทำไมยามาดะชอบขัดฉันอยู่เรื่อยเลยนะ บอกให้ไปก็ไปสิ”
เรียวสุเกะลำบากใจแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่อยากให้ยูโตะต้องรอนาน “ถ้างั้นผมกลับก่อนนะครับ” เคโตะพยักหน้าเขาจึงเก็บของแล้วออกจากร้านไป
เคโตะได้แต่ฝืนยิ้มกับตัวเองเมื่ออยู่ตามลำพัง “ขอให้สนุกนะ”
ยูโตะเดินไปเดินมาข้างม้านั่งขณะที่รอเรียวสุเกะ ยิ่งรอนานเท่าไรเขาก็ยิ่งกระวนกระวายใจมากขึ้นเท่านั้น หรือเรียวสุเกะจะไม่ว่างมานะ
“ยูโตะคุง” เรียวสุเกะเรียก ยูโตะยิ้มออกเมื่อเห็นร่างเล็กที่กำลังเดินมาทางเขา “ขอโทษที่มาช้านะ รอนานมั้ย”
ยูโตะส่ายหน้า “ไม่นานหรอก ฉันนึกว่ายามะจังจะไม่มาแล้วซะอีก”
“นัดแล้วก็ต้องมาสิ”
ยูโตะจูงมือเรียวสุเกะไปที่รถ “ไปกันเถอะ”
เรียวสุเกะรั้งไว้ “เดี๋ยวสิ จะพาฉันไปไหน”
“ก็แค่ไปหาอะไรกินตอนดึกน่ะ” ยูโตะเปิดประตูรถ “ไปเถอะเดี๋ยวฉันจะไปส่งยามะจังที่บ้านเอง ถือว่าเลี้ยงรุ่นแล้วกัน”
“ก็ได้ แต่ค่าอาหารต้องแชร์กันนะ”
“ได้เลย”
เรียวสุเกะยิ้มให้แล้วเข้าไปในรถก่อนที่ยูโตะจะขับรถออกไป
“เฮ้อ~” ริวทาโร่นอนพลิกตัวอีกครั้งอย่างไม่สบายตัวทั้งยังร้อนรนในหัวใจอย่างประหลาด เขาลุกขึ้นมาดื่มน้ำเย็นๆ เผื่อจะช่วยให้จิตใจสงบลงบ้าง
“พี่เป็นอะไรของพี่น่ะ” ชินทาโร่ทัก เพราะพี่นอนพลิกตัวไปมาทำให้เขานอนไม่หลับไปด้วย
ริวทาโร่วางแก้มน้ำไว้ที่เดิม “ไม่รู้สิ มันกระวนกระวายใจยังไงก็ไม่รู้”
“เรื่องงานเหรอครับ”
ริวทาโร่ส่ายหัว “ไม่ใช่หรอก เรื่องงานก็ดีอยู่ แต่มันเหมือนมีอะไรสักอย่างก็ไม่รู้ มันอยู่ในใจเนี่ย”
ชินทาโร่นิ่งคิด “เรื่องของพี่ชายใจดีที่ให้พิซซ่าคราวนั้นหรือเปล่า” เมื่อน้องชายพูดแบบนี้ขึ้นมาริวทาโร่ก็ใจเต้นแรงจนรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก ชินทาโร่สังเกตอาการนั้นได้ “พี่ชอบเขาล่ะสิ”
ริวทาโร่พยักหน้ารับ “ใช่ แต่พี่ก็อกหักแล้วล่ะ”
“อ้าว!! ไหงเป็นงั้นล่ะ พี่คนนั้นเขามีแฟนแล้วเหรอ?”
“เปล่าหรอก” ริวทาโร่ถอนหายใจใหญ่ “พี่เคโตะมีคนที่ชอบอยู่แล้วน่ะ แถมคนที่พี่เคโตะชอบก็ทั้งเก่ง หน้าตาก็ดี ฐานะก็ดีกว่าพวกเราอีกตั้งเยอะ พี่สู้เขาไม่ได้หรอก”
ชินทาโร่มองพี่ชายอย่างไม่พอใจ “พี่เป็นอย่างนี้ตลอดเลย เอะอะอะไรก็เอาแต่หนีแบบนี้พี่จะได้คนที่ตัวเองชอบมาครองได้ยังไง อีกอย่างพี่ชายคนนั้นเขาก็ยังไม่มีแฟนสักหน่อย พี่ก็มีโอกาสอยู่นะสู้หน่อยสิ”
ริวทาโร่ถอนหายใจ “พี่ง่วงแล้ว ไปนอนล่ะ”
ชินทาโร่ได้แต่มองตามพี่ชายไปอย่างอึดอัด เมื่อไรพี่ชายจะเลิกทำตัวอ่อนแอในเรื่องความรักสักที
“ฮ้า~ วันนี้อากาศดีจริงๆ นะริวทาโร่ นายว่ามั้ย” ยูโตะพูดอย่างอารมณ์ดี ตื่นเช้าขึ้นมาก็โทรหาเรียวสุเกะเป็นอันดับแรก เมื่อคืนก็ได้ไปดื่มด้วยกันแถมยังได้ไปส่งเรียวสุเกะที่บ้านอีก ไม่มีอะไรจะสุขยิ่งกว่านี้แล้ว
“อืม” ริวทาโร่ตอบอย่างไม่สนใจพลางเช็ดกระจกไปเรื่อย
ยูโตะหน้าบึ้งทันทีเมื่อเพื่อนไม่เล่นด้วย “โธ่ริว เมื่อไรจะทำใจได้สักทีเนี่ย ฉันล่ะรำคาญหน้าบูดบึ้งของนายเต็มทนแล้วนะ แล้วถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปลูกค้าจะเข้าร้านได้ไง นายน่ะมันตัวเรียกลูกค้าเลยนะเว้ย”
ริวทาโร่หยุดเช็ดกระจกแล้วหันมาทางยูโตะ “เห็นผมเป็นเด็กพีอาร์เรียกลูกค้าหรือไงครับ” เขาพูดอย่างไม่พอใจก่อนจะกลับไปเช็ดกระจกต่อ
ยูโตะคิดหาเรื่องพูดี “วันนี้ฉันจะไปหายามะจังนายจะไปด้วยมั้ย”
“ไม่”
“ไม่อยากเจอพี่ชายกล้ามใหญ่คนนั้นแล้วเหรอ”
“ไม่” ริวทาโร่ตอบอย่างหนักแน่น “ถ้าเจอเขาอีกผมก็ทำใจไม่ได้น่ะสิ”
ยูโตะได้แต่ถอนหายใจ เขาไม่รู้จะทำยังไงให้ริวทาโร่กลับมาร่าเริงเหมือนเดิมได้
“คุณยามาดะอารมณ์ดีจังเลยนะครับ” เคพูดแหย่เพราะเห็นเรียวสุเกะนั่งยิ้มอยู่คนเดียวตั้งแต่เช้า “ไม่เหมือนเจ้าเคโตะเลย เห็นนั่งหงอยมาตั้งแต่เมื่อเช้าเป็นอะไรของมันก็ไม่รู้”
เรียวสุเกะเห็นจริงอย่างที่เคว่าแต่ก็ไม่รู้สาเหตุที่แท้จริงแล้วเขาก็ไม่กล้าถามอะไรมากกว่านี้เพราะผู้จัดการไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายเรื่องส่วนตัวมากมาย
เคเห็นเรียวสุเกะเงียบเขาจึงพูดต่อ “เมื่อเช้าผมลองไปถามเขาแต่ก็โดนโมโหกลับซะอย่างนั้น น่าแปลกนะครับ ผมไม่เคยเห็นเจ้านี่โมโหแบบนี้มาก่อนเลย ผู้จัดการรู้เหตุผลมั้ยครับ”
“อิโน่จัง!!” เคสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงของไดกิเรียกเขาเสียงเหี้ยม เขาค่อยๆ หันหน้าไปมองคนรักอย่างกล้าๆ กลัวๆ ไดกิยิ้มหวาน “พูดไม่เคยฟังกันเลยนะอิโน่จัง ถ้าเคโตะไม่อยากบอกก็ไม่ต้องไปถามเข้าใจมั้นฮะ!”
เคคุกเข่าลงพลางอ้อนวอน “เคสำนึกผิดแล้วจ้ะไดจังที่รัก เคไม่ทำอีกแล้วไดจังอย่าดึงหูเคอีกเลยนะ เคเจ็บแล้ว” ไดกิเชิดหน้าแล้วเดินหนีไป เคลุกขึ้นวิ่งตามไปง้อ
เรียวสุเกะได้แต่อมยิ้มกับคู่รักไม่มีวันโตคู่นี้ เขาเหลือบมองไปเห็นเคโตะที่กำลังเก็บจานอย่างเงียบๆ อยู่อีกมุมหนึ่งของร้าน ช่วงนี้เคโตะดูแปลกไปจริงๆ นั่นแหละ
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ยูโตะละสายตาจากคอมพิวเตอร์ตรงหน้าแล้วกดรับสาย “ครับคุณพ่อ” เขานิ่งฟังสิ่งที่พ่อพูด “อะไรนะครับ!” เขาถามอย่างตกใจเมื่อเคนอิจิพูดจบ “ผมจะไปเดี๋ยวนี้แหละครับ”
[ไม่ต้องก็ได้ยูโตะ ยูมิโกะไม่เป็นอะไรมากแค่แขนหักแต่อาจจะทำงานบ้านไม่ได้เป็นเดือน พ่อวานให้ลูกช่วยหาคนมาช่วยดูแลที่บ้านทีระหว่างที่ยูมิโกะต้องพักฟื้น]
“ผมเข้าใจแล้วครับแล้วจะลองหาดู”
[ขอบใจมากยูโตะ]
ยูโตะยืนลังเลอยู่ว่าจะเข้าไปพูดกับริวทาโร่ยังไงดี เรื่องที่แม่เขาประสบอุบัติเหตุจนแขนหักทำงานไม่ได้จึงต้องจ้างคนมาดูแลงานบ้านแทนนั้น เขาเห็นจะไว้ใจใครไม่ได้นอกจากริวทาโร่ เขาขมวดคิ้วอย่างเครียดจัด ริวทาโร่จะยอมไปมั้ยนะ
“คุณยูโตะครับ”
ยูโตะสะดุ้งเมื่อเห็นริวทาโร่ยืนจ้องเขาตาแป๋ว “มีอะไรเหรอ?”
ริวทาโร่จ้องยูโตะอย่างแปลกใจ “ผมเห็นคุณมายืนรอผม ตอนนี้ผมเก็บจานหมดแล้วช่วงนี้ลูกค้าก็ไม่ค่อยเยอะ ผมว่างแล้วครับคุณมีอะไรก็พูดมาได้เลย”
ยูโตะถอนหายใจ “ถ้างั้นตามฉันมาที่ห้องหน่อยฉันมีเรื่องจะขอร้องให้นายช่วย”
“หวังว่าจะไม่ใช่เรื่องเดิมนะเพราะผมไม่เอาด้วยแล้ว”
“ไม่หรอกน่า คือแม่ฉันแขนหักน่ะก็เลยไม่มีคนดูแลงานบ้านแทนให้”
“ก็เลยจะให้ผมไปทำให้งั้นสิ”
ยูโตะพยักหน้า “นายเป็นคนเดียวที่ฉันไว้ใจนะริวทาโร่ เรื่องงานที่นี่นายไม่ต้องเป็นห่วงเลยเพราะมีรุ่นน้องที่มหาลัยคนหนึ่งเขาอยากจะมาฝึกงานที่นี่หนึ่งเดือน เขาจะทำงานแทนนายเอง”
“นี่แสดงว่าคุณเตรียมทุกอย่างไว้แล้วงั้นเหรอครับ”
ยูโตะยิ้มอย่างสำนึกผิด “ขอร้องนะริวทาโร่ช่วยฉันหน่อย ฉันจะเพิ่มเงินเดือนให้สองเท่าเลย ส่วนเรื่องครอบครัวของนายฉันก็ฝากฝังชินทาโร่ให้ช่วยดูแลระหว่างที่นายไม่อยู่”
“หา!?” ริวทาโร่ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง “งั้นก็แสดงว่าผมต้องไปอยู่บ้านคุณด้วยงั้นเหรอ”
ยูโตะพยักหน้า “นะริวทาโร่ ช่วยฉันหน่อยเถอะ” ริวทาโร่มองยูโตะด้วยสายตาเย็นชาโดยไม่ตอบอะไรนั่นทำให้ยูโตะกระวนกระวายใจ “นายจะไม่ช่วยฉันจริงๆ เหรอ?”
ริวทาโร่ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายกับความดื้อรั้นของยูโตะ “จะไม่ไปได้ไง เสื้อผ้าผมคุณก็คงเตรียมไว้แล้วล่ะสิ”
ยูโตะยิ้มอย่างดีใจ “รู้ได้ยังไงริวทาโร่ นายนี่มันเพื่อนรู้ใจฉันจริงๆ เลย” ริวทาโร่ได้แต่ส่ายหน้ากับพฤติกรรมของเจ้านาย คนแบบนี้ดูออกง่ายจะตายไป
ความคิดเห็น