คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 10
ตอนที่ 10
ร่างเล็กเดินเฉิดฉายเข้าไปในร้านโอคายะสาขาที่สาม สายตาทุกคู่ต่างจับจ้องไปยังเขา ใบหน้าหวานบวกกับสายตาคมกริบไม่ได้ชายตาแลใคร เขาเดินไปนั่งตรงที่ส่วนตัวที่หนึ่ง
พนักงานของร้านเดินเข้ามารับออเดอร์อย่างนอบน้อม “สวัสดีครับคุณคนสวย”
ตาคมมองขึ้นไปยังพนักงานคนนั้น “ขอโทษนะครับ ผมเป็นผู้ชาย คุณคงเข้าใจอะไรผิดแล้ว”
พนักงานทำหน้าตกใจเล็กน้อย “โอ๊ะโอ! เดี๋ยวนี้ผู้ชายบางคนก็สวยซะจนผู้หญิงสู้ไม่ได้เลยนะครับ”
ร่างบางยิ้ม “ผมถือว่าเป็นคำชมก็แล้วกัน จะว่าผมสวยก็ไม่ถือหรอกครับ ผมได้ยินมาจนชินแล้ว”
“ยูริ?” ยูโตะที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องร้องทักอย่างแปลกใจเมื่อเห็นร่างบางที่นั่งอยู่
ยูริละสายตาจากพนักงานมองไปยังยูโตะ เขายกมือขึ้นทักทายและยิ้มอย่างไม่แสดงอาการแปลกใจออกมาแม้แต่น้อยผิดกับยูโตะที่ตกใจจนแทบพูดไม่ออก “สวัสดียูโตะ นึกว่าจะไม่ได้เจอนายซะแล้ว”
ยูโตะยิ้มดีใจ เขาเข้าไปนั่งเก้าอี้ตรงข้ามยูริ “กลับจากฝรั่งเศสตั้งแต่เมื่อไรไม่เห็นบอกกันเลย” เขายิ้มแล้วมองยูริอย่างถี่ถ้วนอีกครั้ง “ดูๆไปนายก็สวยขึ้นนะเนี่ย”
ยูริยิ้มหวาน “คนเรามันก็ต้องเปลี่ยนบ้างสิ” เขามองสำรวจร้านอย่างคร่าวๆ “ร้านนี้น่ารักดีนะ ทำมานานหรือยัง”
ยูโตะยักไหล่ “ก็ไม่นานเท่าไรหรอก ฉันมันมือใหม่น่ะ”
“ฉันเพิ่งจะกลับมายังไม่เจอใครเลย ยูโตะคุงเจอใครบ้างหรือเปล่า ฉันคิดถึงเพื่อนๆ สมัยมัธยมจัง”
ยูโตะส่ายหน้า “ไม่เจอใครหรอก เจอแค่ยูริกับยามะจัง ถ้ายูริคิดถึงเพื่อนก็ไปเยี่ยมยามะจังได้นะ”
ยูริตกใจแต่ก็ควบคุมสีหน้าไว้ได้ “ยามะจังเหรอ ก็ดีนะ เขาเป็นยังไงบ้างล่ะเดี๋ยวนี้”
“ก็น่ารักเหมือนเดิม”
ยูริหมั่นไส้กับท่าทีมีความสุขแบบนั้นนัก นึกว่าจะได้เจอกับยูโตะเป็นคนแรกซะอีกแต่เรียวสุเกะก็มาชิงตัดหน้าไปก่อน อุตส่าห์ไปเปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่หมดเพื่อให้ยูโตะได้แปลกใจ แต่จนถึงตอนนี้ยูโตะก็แสดงออกแล้วว่ายังมีใจให้เรียวสุเกะอยู่ เสี้ยนหนามนี้เมื่อไรจะบ่มออกไปได้สักทีนะ ยูริฝืนยิ้ม “น่ารักเหมือนเดิมสินะยามะจังของนาย จีบติดหรือยังล่ะ?”
ยูโตะหน้าแดง “กำลังพยายามอยู่ ตอนนั้นฉันไม่กล้าพอจะบอกรักยามะจัง แต่ตอนนี้ฉันต้องทำให้ได้” พอเห็นยูโตะมุ่งมั่นขนาดนั้นแล้วยูริยิ่งทวีความหมั่นไส้เรียวสุเกะมากขึ้นไปอีกแต่เขาก็ยังฝืนยิ้มต่อไป “ยูริเปลี่ยนไปมากเลยนะ ตอนมัธยมก็เห็นเรียบร้อยอยู่เลย ไปอยู่ฝรั่งเศสไม่กี่ปีเซ็กซี่ขึ้นเยอะนะเนี่ย”
ยูริยิ้มหน้าแดง “คนบ้า ฉันเป็นผู้ชายนะเฟ้ย” เขาหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “คนเรามันก็ต้องเปลี่ยนไปตามกาลเวลา ก็มีแต่นายนี่แหละที่ไม่เปลี่ยนเลยไม่ว่าเมื่อไร”
“หัวใจฉันก็ไม่เปลี่ยนด้วยนะ” ยูโตะหัวเราะเพื่อกลบเกลื่อนความเขินอาย ยูริก็หัวเราะไปด้วยแม้ในใจจะเจ็บแค้นแค่ไหนก็ตาม
“จ้า~ รักเดียวใจเดียวกับยามะจังคนสวยตั้งแต่สมัยมัธยม ฉันรู้หรอกย่ะ!”
“ตอนนั้นฉันไม่ได้คบกับยามะจังสักหน่อย ก็แค่แอบชอบเท่านั้นเอง”
“แต่นายก็ไม่เคยชายตามองใครเลยไม่ใช่หรือไง ไม่แน่นะ ป่านนี้ยามะจังอาจจะมีแฟนไปแล้วก็ได้”
ยูโตะส่ายหน้า “ไม่หรอก ฉันตามสืบมาแล้ว ยามะจังยังไม่มีใคร” เขายิ้มอย่างมีความสุข “ว่าแต่ยูริรู้ได้ยังไงว่าฉันทำงานที่นี่”
“เรื่องนั้นน่ะเหรอ ฉันก็....”
“ตามสืบนายมาตลอด ไม่รู้เลยหรือไงยูโตะ”
เสียงหนึ่งดังแทรกยูริขึ้นมา ยูโตะหันไปทางต้นเสียง เขาร้องทักอย่างแปลกใจ “รุ่นพี่ทาคาคิ”
ยูยะยิ้มให้แล้วถือวิสาสะนั่งลงตรงที่ว่างที่หนึ่ง เขาหันไปยิ้มให้ยูริที่ทำหน้าบึ้งอย่างไม่พอใจ “สวัสดีจิเน็น เจอกันอีกแล้ว” เขามองสำรวจยูริไปทั้งตัวแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ “เซ็กซี่ขึ้นนะนายเนี่ย คิดจะมายั่วเจ้ายูโตะหรือไง”
ยูริถลึงตาใส่อย่างไม่พอใจ “ไม่มีใครเขาคิดต่ำๆ แบบนายหรอก” ยูยะหัวเราะ ยูริหมั่นไส้กับท่าทีสบายๆ นั่นเต็มทน เมื่อไรเจ้านี่จะเลิกตามราวีเขาสักทีนะ ตั้งแต่สมัยมัธยมแล้วไม่รู้จะวุ่นวายอะไรกับเขานักหนา
ยูโตะเริ่มเห็นสถานการณ์ที่ไม่ค่อยจะดีแล้ว “รุ่นพี่ทาคาคิมาที่นี่ได้ยังไงครับ”
“ฉันเหรอ ตามเจ้านี่มาไง” ยูยะชี้ไปที่ยูริ
ยูริลุกขึ้นมองอย่างโกรธจัด “เมื่อไรจะเลิกตามสักทีห้ะ!! ไปฝรั่งเศสก็ตามไป กลับมาญี่ปุ่นก็ยังตามมาอีกไม่เลิก มันน่ารำคาญรู้มั้ย” เขาพูดเสียงดังจนคนทั้งร้านเริ่มหันมามอง
ยูโตะฉุดแขนยูริให้นั่งลงเหมือนเดิม “ยูริใจเย็นๆนะ นั่งลงก่อนเถอะเดี๋ยวลูกค้าตกใจ”
ยูรินั่งลงตามคำขอร้องของยูโตะแต่ก็ยังไม่วายทำสายตาคาดโทษไปให้ยูยะจนได้
ยูยะหัวเราะ “ยูโตะ นายว่ายูริน่ารักมั้ย ฉันชอบว่ะ” เขาพูดอย่างไม่คิดจะอายใคร
ยูริทั้งโกรธทั้งอาย เขาหยิบกระเป๋าขึ้นมาอย่างโมโหจัด “ฉันกลับแล้วนะยูโตะ เหม็นขี้หน้าไอ่รุ่นพี่โรคจิต” เขาถลึงตาใส่ยูยะก่อนจะเดินออกไป
ยูโตะได้แต่ยิ้มหน้าเจื่อน เขาปรับอารมณ์ตามยูริไม่ทันจริงๆ “รุ่นพี่กับยูริยังไม่เลิกทะเลาะกันอีกเหรอครับ”
ยูยะจิบน้ำด้วยท่าทางสบาย “สนุกดีออก เถียงกับเจ้านี่แล้วทำให้ชีวิตมีสีสันขึ้นนะ” เขายิ้มละมุน “วันนี้ไปดื่มกันมั้ย ไหนๆ ก็ได้เจอกันทั้งที ชวนยามะดะไปด้วยสิฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าแฟนเก่านายจะยังสวยเหมือนเดิมหรือเปล่า”
ยูโตะหน้าแดง “รุ่นพี่ครับ แฟนก่งแฟนเก่าอะไร ผมไม่เคยคบกับยามะจังสักหน่อย”
ยูยะหัวเราะ “ฉันไปนะยูโตะ เลิกงานแล้วเจอกัน เดี๋ยวฉันจะชวนเจ้าเด็กยูรินั่นไปด้วยถ้ารู้ว่านายไปเขาต้องไม่ปฏิเสธแน่”
ยูโตะพยักหน้ารับ “ถ้างั้นก็ได้ครับ”
เรียวสุเกะยืนมองเคโตะอย่างลำบากใจ เป็นอีกครั้งแล้วที่เขาต้องกลับก่อนกำหนดเลิกงานเพราะมีนัดกับยูโตะ
“จะไปก็ไปเถอะ” เคโตะพูดแล้วถอดผ้ากันเปื้อนออก
เรียวสุเกะก้มหน้าด้วยความรู้สึกผิด “ขอโทษนะครับผู้จัดการ”
เคโตะไม่พูดอะไรอีก เขาเดินเข้าไปในห้องโดยไม่รอให้เรียวสุเกะออกไปก่อน เรียวสุเกะถอนหายใจ เขาไม่รู้ว่าทำไมช่วงนี้เคโตะชอบทำตัวเย็นชาและไม่ค่อยพูดกับเขาเหมือนแต่ก่อน เขาวางกระเป๋าและตัดสินใจเดินตามเคโตะเข้าไปในห้อง
เคโตะละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์เมื่อเรียวสุเกะเดินเข้ามา “ทำไมยังไม่ไปอีก” เขาถาม
“ผมยังไปไม่ได้ครับ” เรียวสุเกะนั่งลงตรงข้ามกับเคโตะแล้วมองเขาด้วยสีหน้าจริงจัง “ผมรู้จักกับผู้จัดการนานแล้วนะครับ คุณจะไม่ไว้ใจเล่าอะไรให้ผมฟังหน่อยเหรอ คุณมีเรื่องลำบากใจอะไรถ้าช่วยได้ผมก็อยากจะช่วยคุณ”
เคโตะหลบตา ทำยังไงเขาถึงจะตัดใจจากเรียวสุเกะได้ ชั่วแว้บหนึ่งที่ความคิดจะแย่งเรียวสุเกะจากยูโตะผุดขึ้นมาแต่ความคิดนั้นกลับทำให้เขารู้สึกแย่ยิ่งกว่าการที่รู้ว่าเรียวสุเกะชอบยูโตะซะอีก
“ผู้จัดการครับ” เรียวสุเกะเรียกเมื่อเห็นว่าเคโตะเงียบไปนาน “ผู้จัดการครับ!”
“ออกไปได้แล้ว!” เคโตะเผลอพูดเสียงดังออกไปจนเรียวสุเกะสะดุ้ง
“ผู้จัดการไม่สบายหรือเปล่าครับ”
เคโตะถอนหายใจ เขาขมวดคิ้วเพราะไม่สามารถจัดการกับอารมณ์ตัวเองได้ “ฉันไม่เป็นไร อย่าเสียเวลาเลยนายออกไปเถอะ” เรียวสุเกะทำอะไรไม่จำต้องเดินกลับออกไป เคโตะนั่งพิงพนักเก้าอี้เผื่อจะช่วยให้คลายความเครียดลงบ้าง สายตาเหม่อมองออกไปอย่างไร้จุดหมายก่อนจะเผลอหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย
ยูโตะมองดูเวลาในนาฬิกาข้อมืออีกครั้งอย่างกังวลใจ ยูริถอนหายใจอย่างรำคาญ “ตกลงยามะจังจะมาหรือเปล่าเนี่ยยูโตะ”
ยูโตะรู้สึกลำบากใจอย่างบอกไม่ถูก “ต้องมาสิ ยามะจังไม่เคยผิดนัดเลยนะ”
เรียวสุเกะเดินเข้ามาในร้านแล้วตรงไปยังพวกเขาอย่างรีบร้อน “ขอโทษที่มาช้านะพอดีติดธุระนิดหน่อย” เขานั่งลงตรงที่ว่างที่ถูกจัดไว้ให้
ยูโตะยิ้มอย่างดีใจ “ไม่เป็นไรหรอก มาก็ดีแล้ว”
ยูริเมินหน้าอย่างหมั่นไส้ “ปล่อยให้คนอื่นเขารออยู่ได้”
เรียวสุเกะยิ้มให้อย่างประหม่า “ขอโทษนะจิเน็น ขอโทษนะครับรุ่นพี่ทาคาคิ”
ยูยะไม่ชอบพฤติกรรมของยูริเสียจริงๆ เขาหันไปยิ้มให้เรียวสุเกะ “ไม่เป็นไรหรอก ไหนๆ ก็มาแล้วสั่งอาหารกันดีกว่านะ” ยูยะหยิบเมนูขึ้นมาดู “วันนี้กินของหรูๆ กันดีกว่า เอาเป็นซูชิก็แล้วกัน” เขาหันไปสั่งพนักงานร้าน “ขอซูชิชุดใหญ่ครับ แล้วพวกนายจะกินอะไร”
“สั่งมาชุดใหญ่ขนาดนั้นจะกินหมดเหรอ” ยูริค่อนขอด
ยูยะทำเป็นไม่สนใจ “หรือจะกินแบบฉันล่ะ สั่งอีกชุดก็ได้” ว่าแล้วก็หันไปสั่งพนักงานร้านอีกครั้ง “ขอซูชิชุดใหญ่สองชุดครับ” พนักงานรับแล้วเดินกลับไป
ยูริมองท่าทางอ่อนหวานของเรียวสุเกะอย่างหมั่นไส้ “เลิกงานค่ำขนาดนี้เลยเหรอยามะจัง”
เรียวสุเกะยิ้มให้อย่างประหม่า อารมณ์ของยูริทำให้เขาไม่สามารถยิ้มได้อย่างเต็มที่ “ฉันต้องช่วยผู้จัดการปิดร้านก่อนน่ะก็เลยค่ำหน่อย”
“เหรอ” ยูริตอบแบบไม่สนใจ “ถ้างั้นคงอยู่ด้วยกันจนค่ำแบบนี้ทุกวันเลยน่ะสิ” เขาแกล้งพูดเพื่อให้ยูโตะได้คิด
เรียวสุเกะพยักหน้า “เพราะฉันเป็นรองผู้จัดการน่ะก็เลยต้องอยู่ช่วยงาน”
ยูริหัวเราะ “ระวังนะยามะจัง นายเองก็หน้าตาสวยใช่ย่อย ระวังผู้จัดการของนายจะทำอะไรเข้าล่ะ”
“คุณโอคาโมโตะไม่ทำอย่างนั้นหรอก” เรียวสุเกะตอบกลับ เขาชักจะเริ่มโกรธขึ้นมาเสียแล้ว “เขาไม่ทำแบบนั้นกับฉันแน่”
“อ้อเหรอ” ยูริตอบแล้วจ้องหน้าเรียวสุเกะด้วยแววตาเจ้าเล่ห์
“ยูริไม่น่ารักเลยนะ” ยูยะที่เงียบอยู่นานพูดขึ้น “ยูโตะไม่ต้องไปสนใจเจ้ายูริหรอก ถ้าผู้จัดการคนนั้นทำอะไรจริงยามะจังคงไม่อยู่ที่นั่นนานขนาดนี้หรอก”
เรียวสุเกะมองยูโตะด้วยความกลัวว่ายูโตะจะคล้อยตามคำยูริ ยูโตะยิ้มให้ “ฉันเชื่อว่ายามะจังไม่ทำอย่างนั้นแน่” พอได้ยินคำพูดนี้ออกจากปากของยูโตะแล้วจึงทำให้เรียวสุเกะยิ้มได้
ยูริถือจังหวะที่ทุกคนกำลังสนใจเรื่องของเรียวสุเกะอยู่นั้นหยิบแฟ้มเอกสารของเรียวสุเกะขึ้นมาดูอย่างถือวิสาสะแล้วอ่านออกเสียงเสียงดัง “ ‘ผู้จัดการร้านโอคายะสาขาที่สอง โอคาโมโตะ เคโตะ’ เอ๊ะ!” เขาอุทานอย่างแปลกใจเมื่อเห็นชื่อร้านที่เรียวสุเกะทำงานอยู่
เรียวสุเกะดึงแฟ้มกลับมาด้วยความโกรธ “มันจะมากเกินไปแล้วนะจิเน็น”
ยูริหันไปมองยูโตะอย่างสงสัย “ร้านโอคายะนี่มันร้านที่ยูโตะ....”
“ยูริ!” ยูโตะพูดขัดขึ้นเสียงดังจนยูริต้องหยุดลง “กินกันเถอะอาหารมาแล้ว” เขาก้มหน้าก้มตากินทันทีโดยทำเป็นไม่สนใจใครจนเรียวสุเกะนึกแปลกใจแต่ก็ยังนิ่งเงียบไว้อยู่
ยูริสงสัยนักว่าทำไมยูโตะต้องปิดบังเรียวสุเกะเรื่องนี้ด้วย โอคาโมโตะ เคโตะงั้นเหรอ ยูริยิ้มเมื่อคิดอะไรขึ้นมาได้ ถ้ายูโตะไม่สนใจเขาแผนนี้คงต้องหยิบเอามาใช้ ทีนี้แหละยูโตะจะต้องเลิกสนใจเรียวสุเกะแน่นอน
ยูยะมองปฏิกิริยาของยูริตลอดเวลา เจ้าเด็กนี่คิดจะทำอะไรอีกแล้ว เขาจิบชาพลางมองยูริไปพลาง ฉันจะไม่ยอมให้นายทำอะไรยูโตะหรอก เจ้ากระรอกน้อย เขายิ้มก่อนจะเริ่มต้นกินซูชิชุดใหญ่ที่ตนสั่งมา
-----------------------------------------------------------------
มาอัพแล้วนะคะ ^^ แม้มันจะสั้นไปหน่อยแต่ไรเตอร์ก็แต่งอย่างเต็มที่และหวังว่าทุกคนจะสนุกกับมัน มีตัวละครเพิ่มอีกแล้ว ฝากติดตามตอนต่อๆ ไปด้วยนะคะ คาดว่าอาจจะมีตัวละครเข้ามาสร้างสีสันเพิ่มอีกก็ได้
ขอบคุณทุกกำลังใจที่มอบให้ค่ะ ที่จริงไรเตอร์สอบวันนี้และประกาศผลผู้ผ่านรอบแรกวันที่ 17 นี้ อา... ตื่นเต้นจัง >_<
ต้องบอกรีดเดอร์ทุกคนก่อนนะคะว่า ไรเตอร์จะหายไปอีกแล้วจ้า อาจจะซัก 2 อาทิตย์หรือเดือนหนึ่งก็ไม่รู้ เหตุผลเดิมคือ เตรียมตัวสอบค่ะ ^.^ แต่คาดว่าจะไม่เกินเดือนนะ ตอนต่อไปจะพยายามให้ยาวกว่านี้ค่ะ รีดเดอร์จะได้ไม่ค้างมาก ^___^
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่าน ดีใจมากค่ะที่ชอบฟิคที่ไรเตอร์แต่ง หรือถ้าไม่ชอบยังไงก็บอกได้นะคะไรเตอร์จะได้พัฒนาฝีมือให้ดีขึ้น
สุดท้ายนี้ เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ :D
ความคิดเห็น