คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : ตอนที่ 21
ยูโตะเดินไปหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูรั้ว เขามองสีหน้าเป็นกังวลของคนที่ยืนอยู่ข้างนอก “คุณมาทำไมอีกครับ คุณอาริโอกะ”
“เคโตะอยู่ที่นี่หรือเปล่า” ไดกิถามอย่างร้อนรน “เขาไม่กลับบ้านตั้งแต่เมื่อวานแล้วโทรไปก็ไม่รับสาย บางทีอาจจะ...”
“ไม่ครับ เขาไปแล้ว และที่นี่ก็ไม่ต้อนรับเขาอีกต่อไป” ยูโตะพูดด้วยสีหน้าเย็นชา
“แต่ว่าเมื่อวานเคโตะมาที่นี่”
“นั่นมันเมื่อวานครับ วันนี้เขาไม่อยู่แล้ว พวกคุณกลับไปเถอะ” ยูโตะหันหลังเดินกลับเข้าไปในคฤหาสน์
ไดกิเกาะประตูรั้วไว้แน่น “เดี๋ยวสินากาจิม่า”
เคเข้ามาดึงแขนภรรยาไว้ “ไดจังครับ กลับบ้านก่อนเถอะ”
ไดกิยืนร้องไห้อยู่ตรงนั้น “แล้วเคโตะล่ะครับ เขาไปอยู่ที่ไหนซะแล้ว”
เคกอดภรรยา “ใจเย็นๆ ก่อนเถอะครับ ผมจะตามหาเขาเอง คุณไปพักผ่อนก่อนเถอะนะ”
“ไปแจ้งตำรวจเถอะนะอิโนะโอะ ให้พวกเขาช่วยตามหาให้ ฉันเป็นห่วงน้องจริงๆ นะ”
“เคโตะหายไปยังไม่ครบ 24 ชั่วโมง ตำรวจไม่รับแจ้งความหรอกครับ” เขาประคองภรรยาไปที่รถ “กลับบ้านแล้วพักผ่อนก่อนเถอะครับ บางทีเคโตะอาจจะแค่อยากใช้เวลาอยู่คนเดียวซักพักอีกหน่อยเขาก็คงกลับมาแล้วล่ะ”
“พี่ไดกิครับ!” ยูริวิ่งกระหืดกระหอบมาทางคนทั้งคู่ “พี่ไดกิอย่าเพิ่งไปรอผมก่อน”
ไดกิหยุดเดินและหันหลังกลับ เขาปาดน้ำตาออก “ยูริมาทำอะไรที่นี่”
ยูริยืนหอบแฮกๆ อยู่หน้าคนทั้งคู่ “เคโตะ... เขา.... ยัง... ไม่กลับบ้าน... หรือครับ” เขาพูดไปหอบไป ไดกิน้ำตาคลอเบ้าแล้วพยักหน้าแทนคำตอบ ยูริสูดหายใจเข้าลึกเพื่ออัดออกซิเจนเข้าปอด “ผมพอจะรู้ว่า... ทำไมเคโตะถึงหนีไป... แต่ผมไม่รู้หรอกว่า... เขาไปไหน”
“เหตุผลที่เคโตะหนีไป? นี่มันเรื่องอะไรยูริ คงไม่ใช่แค่การเลิกกันของเรียวจังกับเคโตะหรอกนะ”
ยูริส่ายหน้า “มันไม่ใช่แค่นั้นหรอกครับ แต่พี่อย่าเพิ่งบอกยามาดะนะครับว่าเคโตะหายไป แค่นี้เขาก็เจอเรื่องแย่ๆ มากพออยู่แล้ว”
ยูโตะเดินมาหยุดอยู่ข้างหลังยูริแล้วมองทุกคนในที่นั้นด้วยแววตาแข็งกร้าว “คุณจิเน็นครับ นี่คุณกำลังจะทำอะไร”
ยูริเงยหน้ามองร่างสูงแล้วจ้องตอบอย่างไม่กลังเกรง “ปัญหานี้มันไม่ใช่สิ่งที่พวกเราจะแก้กันตามลำพังได้นะ”
“แต่เจ้านี่มันคือพี่ชายของคนที่ทำร้ายคุณหนู ทำไมคุณถึงไว้ใจพวกเขาขนาดนี้”
“คนนี้คือพี่ไดกิไม่ใช่เคโตะ!” ยูริจ้องร่างสูงเขม็ง “ทำไมฉันถึงไว้ใจเขาอย่างนั้นเหรอ เพราะฉันรู้จักเขา และฉันก็คิดว่านายก็รู้จักพี่ไดกิดีพอที่จะรู้ว่าพี่เขาเป็นคนยังไง เขาไม่เข้าข้างคนที่ทำผิดแม้จะเป็นน้องของเขาก็ตาม”
ยูโตะขมวดคิ้ว “ผมรู้ แต่ถึงยังไงเขาก็คือพี่น้องกัน ผมก็ยังไม่ไว้ใจอยู่ดี” เขาจ้องไดกิด้วยแววตาที่ฉายแววความโกรธ
ไดกิพยายามทำใจให้เป็นปกติ “แม้เคโตะจะเป็นน้องฉันแต่ถ้าทำผิดก็คือผิด ได้โปรดบอกฉันว่าเคโตะทำอะไร”
“ผมจะไม่ยอมให้พวกคุณเข้าใกล้คุณหนูอีกเด็ดขาด” ยูโตะพูดเสียงเฉียบขาด “อย่าหวังว่าจะได้เจอหน้าคุณหนูอีกเลย”
“พี่ยูโตะ!!!!” ริวทาโร่ตะโกนลั่นคฤหาสน์ ร่างเล็กของเขาวิ่งออกมาหายูโตะด้วยความตกใจ “พี่ยูโตะ!! พี่เรียวหายไปแล้ว!!”
ริวทาโร่นั่งร้องไห้อยู่ในห้องรับแขกท่ามกลางคนในบ้านและแขกอย่างไดกิและเค “ผมผิดเอง ผมไม่ดูแลพี่เรียวให้ดีพี่เรียวถึงได้หนีไป”
ยูริได้แต่ปลอบอยู่ข้างๆ “ใจเย็นๆ ก่อน เราต้องตามหายามาดะเจอแน่”
ริวทาโร่ซบหน้าลงฝ่ามือ “ทำไมพี่เรียวทำแบบนี้ ผมเป็นห่วงเขาครับ ร่างกายเขายังไม่แข็งแรงพอแล้วนี่ถ้า...”
“ริวทาโร่ ใจเย็นๆ ก่อน เขาต้องไม่เป็นอะไรสิ” ยูริหันไปพูดกับยูโตะ “ปัญหาตอนนี้ชักจะบานปลายกันไปใหญ่แล้ว ยูโตะนายออกไปตามหายามาดะที พาบอดิการ์ดนายไปเยอะๆ ก็ได้ นายด้วยยูยะออกไปตามหาพวกเขาส่วนฉันกับพี่ไดกิจะรอที่นี่เผื่อพวกเขาสองคนกลับมา” ยูริหันไปทางเค “คุณอิโนะโอะครับ รบกวนช่วยพวกเราอีกแรงด้วยนะครับ”
เคพยักหน้ารับ “ไม่ต้องห่วงยูริ”
ยูยะขับรถออกมาจนถึงจุดที่คิดว่าคนอื่นจะไม่เห็นแล้วเขาจึงจอดรถไว้ข้างทาง วันนี้ทุกอย่างผิดคาดไปหมดสำหรับเขาจนเขาแทบไม่รู้ว่าจะปลีกตัวออกมาจากยูริได้ยังไง แต่เขาต้องขอบคุณเรียวสุเกะที่ทำให้เขาสามารถออกมาข้างนอกได้เพื่อเตรียมการครั้งสุดท้ายสำหรับงานวันนี้ เขากดหมายเลขโทรออก เสียงดังรอสายสักพัก
[ทาคาคิ ทำไมวันนี้ฉันติดต่อนายไม่ได้ หายไปไหนมา] เสียงฮิคารุดังมาตามสาย
“ขอโทษครับ พอดีมีเรื่องทางนี้นิดหน่อยแต่ตอนนี้จัดการได้แล้วครับ เวลาหนึ่งทุ่มตรง อิโนะโอะ เค จะอยู่ที่ฟุจิยะผับวันนี้ นั่นเป็นเวลาที่เราจะลงมือ บอกให้โคะเตรียมตัวให้พร้อมด้วยนะครับอย่าให้พลาด”
[คุณโคะเตรียมพร้อมเสมออยู่แล้ว]
“ขอบคุณครับ” ยูยะเตรียมวางสายแต่เสียงฮิคารุดังขึ้นซะก่อน
[ฉันขอถามทาคาคินะ ถ้า อิโนะโอะ เค จับพวกเราได้ขึ้นมา ทาคาคิมีแผนสองมั้ย]
“ไม่มีครับ” เสียงปลายสายเงียบไป “แต่ไม่ต้องห่วงครับเราต้องทำสำเร็จแน่”
เคขับไปตามถนนพลางมองซ้ายมองขวา เขาหามาทุกที่ที่คิดว่าเคโตะจะไป ทั้งที่โรงเรียน สวนสาธารณะ ร้านสะดวกซื้อ เกมส์เซ็นเตอร์ และอีกหลายๆ ที่แต่ก็ไร้ซึ่งเงาของน้องภรรยาจนเขาแทบจะถอดใจ เคมองนาฬิกาใกล้เที่ยงแล้วเขารู้สึกหิวขึ้นมาตงิดๆ เคจอดรถแล้วตรงไปยังร้านสะดวกซื้อใกล้ๆ แถวนั้น ขณะนั้นเองเขาก็เหลือบไปเห็นใครบางคนนั่งอยู่ที่หน้าร้าน เคตรงดิ่งไปยังเด็กหนุ่มคนนั้นรู้สึกดีใจจนแทบลืมความหิว “ไงน้องชาย หายไปทั้งคืนรู้มั้ยพี่นายเป็นห่วงจะแย่อยู่แล้ว”
เคโตะเงยหน้าขึ้นมองแต่ก็ไม่พูดอะไร เคนั่งลงข้างๆ
“เฮ้อ! รักวัยรุ่นนี่มันวุ่นวายจริงๆ เลยน้าา~”
เคโตะหัวเราะหึหึ “พูดอย่างกับตัวเองแก่อย่างนั้นแหละ”
เคหัวเราะ “แล้วมานั่งทำอะไรที่นี่เนี่ย ทำอย่างกับเป็นเด็กข้างถนนไปได้ นายเป็นน้องภรรยาของนายห้างเพชรที่ใหญ่เป็นอันดับสามของญี่ปุ่นเลยนะ” เคดึงแขนเคโตะลุกขึ้น “ไปๆ กลับบ้านได้แล้ว” แต่เคโตะก็ยังไม่ขยับเขยื้อนไปไหน เคออกแรงดึงจนเริ่มรู้สึกว่าเหงื่อออกจึงหยุด เขาปาดเหงื่อแล้วนั่งลงตามเดิม “ก็ได้เอ้า ไม่ไปก็ไม่ไป แต่ฉันก็จะนั่งอยู่กับนายอย่างนี้แหละ”
เคโตะมองหน้าพี่เขย “ทำอย่างกับเป็นผู้ใหญ่ข้างถนนไปได้ คุณเป็นนายห้างเพชรที่ใหญ่เป็นอันดับสามของญี่ปุ่นเชียวนะ”
“ยอกย้อนฉันเหรอ” เคหัวเราะ ริมฝีปากเคโตะเผยรอยยิ้มที่แทบจะมองไม่ออก “เมื่อวานนี้พี่ไปพบแฟนนายมา”
เคโตะหันขวับมา “แฟนผม? เรียวสุเกะน่ะเหรอ”
“ใช่ เขาน่ารักนะ น่าเสียดายที่นายบอกเลิกเขาซะได้ มีปัญหาอะไรกันหรือเปล่า”
“พี่ไปพบเรียวสุเกะเหรอ ปกติผมก็ไม่เห็นพี่สนใจเขาเลยนี่แล้วไปพบเขาทำไม” เคโตะหยั่งเชิงถาม
เคยิ้มหน้าเจื่อน “มันอาจจะบ้าระห่ำไปหน่อย แต่พี่ดันเข้าใจผิดว่าไดจังกับแฟนของเคโตะกำลังเลิฟๆ กันน่ะสิ พี่ก็เลย” เคสูดลมหายใจเข้าเพื่อรวบรวมสมาธิ “พี่ก็เลยไปขอร้องยามาดะไม่ให้ยุ่งกับไดจังอีก นั่นน่ะพี่ถึงได้รู้ว่าตัวเองเข้าใจผิด เฮ้อ! คิดแล้วก็อายเหมือนกัน เล่นคุกเข่ากลางร้านอาหารแบบนั้นน่ะ”
“คุกเข่ากลางร้านอาหาร?”
“ใช่ คุกเข่าขอร้องเพื่อแสดงความจริงใจให้เขาเห็นว่าเราน่ะรักภรรยาจริงๆ พอคิดย้อนไปอีกทีพี่ก็คิดว่า ทำไมฉันทำแบบนั้นได้นะ มันทำให้ไดจังเกือบเข้าใจพี่ผิดไปแล้ว” เคหัวเราะ “แล้วนี่เคลียร์กันหรือยังล่ะ มีปัญหาร้ายแรงหรือเปล่า เมื่อเช้าพี่กับไดจังเกือบจะโดนนากาจิม่าไล่ตะเพิดออกมาแน่ะ”
เคโตะหน้าถอดสีก่อนจะก้มหน้านิ่ง ความรู้สึกผิดกำลังปะทุขึ้นอีกครั้ง เคโตะลุกขึ้นยืน “ผมจะไปหาเรียวสุเกะ”
เครั้งไว้ “เฮ้ย! จะไปไหน ยามาดะไม่ได้อยู่บ้าน”
เคโตะหันมา แต่ภาพที่ปรากฏตรงหน้ากลับเบลอจนแทบมองอะไรไม่เห็น รู้สึกถึงหัวที่ปวดตุบๆ ขึ้นมา เคโตะกุมขมับตัวเองไว้แล้วนั่งลง เคเดินไปเขย่าแขนเบาๆ
“เคโตะ เป็นอะไรหรือเปล่า”
หัวเริ่มปวดขึ้นเรื่อยๆ จนเคโตะไม่สามารถแม้แต่จะลืมตาได้ ความรู้สึกตัวต่างๆ เริ่มจะหายไปจนในที่สุดภาพทุกภาพก็ดับมืดลง เขาไม่รับรู้อะไรอีก
เคโตะลืมตาขึ้นมาในห้องๆ หนึ่ง เขากระพริบตาถี่ๆ เพื่อให้สายตาชินกับแสง หัวยังปวดตุบๆ อยู่ เขาแทบจะลุกขึ้นนั่งไม่ได้เพราะรู้สึกว่าร่างกายอ่อนเพลียไปหมด เขามองสำรวจไปทั่วห้องสายน้ำเกลือห้อยอยู่ด้านข้างของเขา เคเดินเข้ามานั่งข้างๆ
“ไม่ได้กินข้าวมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วเป็นไง” เคถอนหายใจ “พี่ถามจริงๆ นะ เมื่อวานนี้เคโตะไปไหนมาทำไมไม่ได้กินอะไรเลย แถมร่างกายก็เพลียมากขนาดนี้ด้วย”
เคโตะพยายามนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวาน “ผม....”
“ถ้าไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไร” เคเลื่อนถาดอาหารมาไว้ตรงหน้า “ถ้างั้นก็กินอะไรซักหน่อย ตอนนี้ไดจังยังไม่รู้ว่าเคโตะอยู่โรงพยาบาล แต่เขารู้ว่าพี่เจอเคโตะแล้ว”
“แล้วพี่บอกไดจังว่ายังไงครับ”
“ก็ไม่ได้บอกอะไร แค่บอกว่าพี่จะพาเคโตะมาผ่อนคลายซักหน่อยเดี๋ยวก็กลับแล้ว”
เคโตะพยักหน้าแล้วก้มกินอาหารของตัวเองต่อไปอย่างช้าๆ “พี่เคครับ ผมอยากเจอเรียวสุเกะ”
“กินข้าวให้หมดไม่งั้นพี่ไม่พาไปแน่”
“ผมอยากไปขอโทษเขา อยากให้เขารู้ว่าผมไม่ได้ตั้งใจ ผมอยากบอกความรู้สึกของผมครับพี่เค ผมอยากบอกเขาว่าผมเสียใจ”
เคยิ้ม “แล้วมาบอกพี่ทำไม ไปบอกแฟนเคโตะสิ ถ้านายไม่กินข้าวก็จะไม่มีแรงทำอะไรแม้แต่การขอโทษนะ เพราะฉะนั้นกินมันเข้าไปเดี๋ยวนี้” เสียงโทรศัพท์เคดังขึ้นเขามองเบอร์ที่โทรมาแล้วหันไปพูดกับเคโตะ “กินข้าวไปนะเดี๋ยวพี่ไปคุยกับไดจังก่อน”
เคออกมาหยุดยืนอยู่ไกลจากหน้าห้องของเคโตะพอที่จะแน่ใจได้ว่าเคโตะจะไม่ได้ยินบทสนทนาระหว่างเขาทั้งสอง เคกดรับสาย “ว่าไงครับไดจัง”
[เคโตะเป็นไงบ้างครับ] น้ำเสียงร้อนรนของไดกิ
“ดีขึ้นแล้วครับ กำลังกินข้าวอยู่”
[คุณอิโนะโอะพาเขากลับมาทีนะครับผมมีเรื่องต้องคุยกับเขา ตอนนี้ผมอยู่ที่บ้าน เคโตะคงตกใจถ้าเห็นผมอยู่ที่บ้านเรียวจัง]
“เข้าใจแล้วครับ แล้วคุณยามาดะกลับมาหรือยัง”
น้ำเสียงของไดกิดูกังวล [ยังครับ ยังไม่มีข่าวจากใครเลย ผมเป็นห่วงเขาจังครับ]
“อย่าคิดมากนะไดจังเดี๋ยวเราก็ต้องหาเจอ เขาต้องไม่เป็นอะไร” เควางหูโทรศัพท์แล้วเดินกลับเข้าไปในห้องพักของเคโตะ “กินเสร็จแล้วนอนพักผ่อนนะ ตื่นแล้วพี่จะพาไปหาไดจัง คงต้องคุยกันยาวแน่เลย”
ความคิดเห็น