คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 11 ตามล่า
ตอนที่ 11 ตามล่า
แสงแดดยามเช้าส่องเข้ามาตรงช่องหน้าต่างที่เปิดม่านไว้ ผมมองคนที่หลับอยู่ภายในอ้อมแขน ชอบจังเวลาที่เขาหลับแบบนี้ แต่ผมก็รู้ว่ามันคงอยู่ได้ไม่นาน สักวันเคโตะก็ต้องไปอยู่ในที่ของเขา ส่วนผมก็ต้องกลับมาเป็น ยูโตะ นากาจิม่า คนธรรมดาเหมือนเดิม
ผมมองคนในอ้อมกอดอีกครั้ง รู้สึกเจ็บปวดอย่างหยุดไม่ได้ผมอยากจะหยุดเวลานี้ไว้ตลอดไป ตอนนี้คงเป็นผมแล้วล่ะที่ต้องเป็นฝ่ายร้องไห้
กระดุมเม็ดสุดท้ายถูกติดด้วยมือของผม เคโตะเงยหน้าขึ้นมามองก่อนยิ้มบางๆให้ เขาหน้าซีดนิดหน่อย ไม่รู้ว่าเพราะเพิ่งหายป่วยหรือเหนื่อยเพราะเรื่องเมื่อคืน
“นายหิวหรือเปล่า” ผมถาม
“ก็นิดหน่อย”
“นายไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวานไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวฉันไปหาอะไรให้กินนะ” ผมเดินออกจากห้อง ไม่รู้ว่าเคโตะจะรู้สึกยังไงบ้างตอนนี้ เขาจะเหนื่อยแค่ไหนกับการที่ต้องหลบหนีการตามเอาชีวิตแบบนี้
ผมเดินลงมาชั้นล่างแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อพ่อยืนเผชิญหน้ากับผมอยู่
“รัชทายาทอยู่ที่ไหน” พ่อถามเชิงรุก
“..............”
“พ่อถามว่าเคโตะอยู่ที่ไหน!!”
“พ่อครับ” ผมมองหน้าพ่อ ไม่รู้จะพูดยังไงดี
“ยูโตะ บอกพ่อ”
“พ่อจะให้พวกนั้นเอาตัวเคโตะไปแบบนี้น่ะเหรอครับ แล้วเคโตะจะเป็นยังไงล่ะ ผมไม่อยากให้เคโตะต้อง...” ผมกลืนคำนั้นลงไปให้ลึกที่สุด ไม่อยากพูด ไม่อยากได้ยิน โดยเฉพาะกับเคโตะด้วยแล้ว เมื่อหมดประโยชน์พวกเขาคงไม่ปล่อยเคโตะไว้แน่ผมไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าพ่อเลย
พ่อไม่พูดอะไรแต่กลับเอามือมาตบไหล่ผมเบาๆ “พาเคโตะไปจากที่นี่ซะ”
ผมมองหน้าพ่อแบบไม่เข้าใจ
“จะมีรถมารับลูกและเคโตะ พาเคโตะลงมาซะ”
“แล้วพ่อล่ะครับ”
“พ่อก็มีทางหนีของพ่อ แต่ตอนนี้รีบพาเคโตะไปจากที่นี่ก่อน”
ผมวิ่งขึ้นไปหาเคโตะบนห้อง แต่ดูเหมือนเขาจะรู้อยู่แล้วเขายืนยิ้มให้ผมที่หน้าห้อง ถึงใบหน้าจะระบายไปด้วยรอยยิ้ม แต่ผมก็รู้ว่าในใจตอนนี้เคโตะกลัวแค่ไหน “ไปกันเถอะ” เขาพูดพร้อมจูงแขนผมเดินลงไปชั้นล่าง พ่อผมไม่อยู่ที่นั่นแล้ว
รถเก๋งคันหนึ่งจอดรอเราอยู่ที่หน้าบ้าน พอเข้าไปผมถึงได้รู้ว่า คนขับคือยามาดะนั่นเอง ส่วนอีกคนที่นั่งมาด้วยกันคงเป็นใครไม่ได้นอกจากจิเน็น
รถเคลื่อนตัวออกไปอย่างรวดเร็วบนทางที่ผมไม่รู้จัก ผมไม่รู้หรอกว่าพวกเขาจะพาผมไปที่ไหน ผมรู้แค่ว่า เส้นทางของผมกับเคโตะคงเป็นได้แค่เส้นขนานเท่านั้น
ยามาดะขับรถมาได้ร่วม 30 นาที ไม่มีใครพูดอะไร ผมชำเลืองไปที่เคโตะ เขาหลับไปแล้ว “เมื่อวานทำไมเคโตะถึงได้มาคนเดียวล่ะ” ผมถาม
จิเน็นหลุบตาลงต่ำ “เขาไปหาคุณ” จิเน็นเงียบไปซักพัก “องค์ชายต้องการพบคุณคนเดียวเท่านั้น”
รถแล่นไปเรื่อยๆร่วมชั่วโมง ตอนนี้ทิศไหนเป็นทิศไหนผมก็จำไม่ได้แล้ว สองข้างทางเต็มไปด้วยป่าไม้ ผมละจากสิ่งตรงหน้ามามองคนที่นอนซบไหล่ผมอยู่ ผมไม่เข้าใจเขาเลย ทั้งๆที่จะกลับไปแล้วแท้ๆ แต่ทำไมต้องเสี่ยงอันตรายกลับมาเพื่อมาพบผมด้วย
ยามาดะชำเลืองมองนาฬิกาก่อนจะเร่งเครื่องให้เร็วขึ้น
“เกิดอะไรขึ้น” ผมถาม เพราะตอนนี้ยามาดะขับรถด้วยความเร็วเกินร้อยยี่สิบกิโลเมตรต่อชั่วโมงไปแล้ว
“คนของยาโอโตเมะกำลังตามมา ถ้าไม่รีบองค์ชายอาจไม่ได้กลับแคว้นอีกเลย” แต่คนตอบกลับเป็นจิเน็นที่นั่งอยู่ข้างๆ
ถนนทั้งสายโล่งไม่มีรถซักคันแล่นผ่าน บรรยากาศแวดล้อมไปด้วยความตึงเครียด
ยามาดะเลี้ยวรถเข้าไปในป่า ซักพักก็ปรากฏทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ซึ่งมีเฮลิคอปเตอร์จอดรอไว้ เคโตะตื่นเมื่อสามสิบนาทีที่แล้ว
ยามาดะและจิเน็นลงจากรถทันทีที่จอดสนิท เคโตะก็ออกไปผมออกจากรถเป็นคนสุดท้าย
ผมและเคโตะเดินตามจิเน็นและยามาดะอยู่ไม่ห่างออกไปก่อนที่ยามาดะจะส่งสัญญาณหยุดอยู่กับที่ พวกเราหยุด
“มีอะไรผิดปกติ” ยามาดะพูดไม่ทันขาดคำ เสียงปืนนัดหนึ่งก็ดังขึ้น ทั้งสามคนรวมทั้งผมรีบหมอบลงทันทีตามสัญชาตญาณ “พวกมันตามมาทันจนได้” ยามาดะกรัดฟันกรอด
เขาเขยิบเข้ามาใกล้ผมและเคโตะ “เราต้องไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด” ยามาดะลังเลซักพัก ก่อนส่งสัญญาณไปให้จิเน็น จิเน็นวิ่งไปที่รถทันที เคโตะกำลังจะไปที่รถพร้อมด้วยยามาดะและผมที่อยู่รั้งท้าย แต่ทว่า....
ปัง!!!
เสียงปืนนัดหนึ่งดังขึ้นทำลายความเงียบ เสียงเคโตะร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด มือกุมที่หน้าอกข้างซ้ายแล้วล้มลงไปต่อหน้าผม
“รีบพาองค์ชายขึ้นรถเดี๋ยวนี้!!! ยูโตะนายพาองค์ชายขึ้นรถเร็ว!!” ยามาดะยิงปืนสกัดคนของยาโอโตเมะ พร้อมด้วยจิเน็นที่ชักปืนพกออกมาเช่นกัน “ไปเร็ว!!”
แม้ผมจะมึนๆอยู่บ้าง ผมก็รีบประคองเคโตะไปที่รถอย่าทุลักทุเลเพราะดูเหมือนเรี่ยวแรงของเคโตะจะเหือดหายไปหมด
ยามาดะรีบวิ่งมาขึ้นรถ สตาร์ทแล้วขับออกไปทันที
มีการยิงกันอยู่ชั่วขณะหนึ่งหลังจากออกรถ จิเน็นยิงปืนไปที่ล้อรถของพวกนั้นทำให้รถของพวกนั้นเสียหลักพุ่งลงข้างทาง ยามาดะเร่งคันเร่ง
ผมมองไปยังคนในอ้อมกอด ใบหน้าเคโตะเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อเย็นชืด เขาส่งเสียงครางและเหมือนตาจะปิดลงได้ทุกขณะ
“อย่าให้องค์ชายหลับเป็นอันขาด” ยามาดะสั่งมาจากด้านหน้า เขาขับรถอย่างรวดเร็ว และเข้าไปในทางที่รกครึ้มด้วยต้นไม้แต่กลับมีทางให้รถวิ่งผ่านได้สบาย “ทำยังไงก็ได้ให้องค์ชายตื่นตลอดเวลา”
จิเน็นที่ตอนนี้นั่งประกบเคโตะคู่กับผมพยายามห้ามเลือดที่ไหลออกมาราวท่อน้ำที่กำลังแตก “เร็วสิ ทำยังไงก็ได้” จิเน็นเร่งผมเช่นกัน
ผมไม่รู้จะทำยังไงดี “เคโตะ” ผมเรียกเขา “นายได้ยินฉันหรือเปล่า”
“เสียงค่อยขนาดนั้นองค์ชายจะได้ยินได้ยังไง!!” ยามาดะพูดเสียงดัง
“เคโตะ” ผมเรียกเขาด้วยน้ำเสียงที่ดังกว่าเดิม “ถ้านายได้ยินล่ะก็ ตอบฉันด้วย”
เคโตะหายใจอย่างยากลำบากแต่กลับไม่มีเสียงตอบกลับมา
ผมรู้สึกถึงดวงตาที่ร้อนผ่าวของตัวเอง “เคโตะ” พยายามอย่างมากที่จะไม่ร้องไห้แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ผลเลย “เคโตะนายตอบฉันสิ! นายได้ยินฉันมั้ย! ห้ามหลับเด็ดขาดนะ ลืมตาสิฉันอยู่ที่นี่แล้ว!”
“อือ...” เคโตะตอบด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา เขาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของตัวเองแล้วหยิบบางสิ่งออกมาใส่มือผม ริมฝีปากมีรอยยิ้มบางๆ “สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะ” เขายิ้มให้ผมก่อนที่ดวงตาคู่นั้นจะปิดลง
“เคโตะ!!!!” ผมร้องเรียกเขาด้วยดวงใจที่ปวดร้าว
ความคิดเห็น