คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 9 เบาะแสอีกชิ้นของรัชทายาท
ตอนที่ 9 เบาะแสอีกชิ้นของรัชทายาท
เรื่องที่วัดคะคุเซนจิ แม้จะผ่านมาเกือบหนึ่งเดือนแล้ว แต่ผมก็อดสงสัยไม่ได้อยู่ดีว่าพวกที่อยู่ในพุ่มไม้นั่นเป็นใครกัน
ผมเดินเข้ามาในห้องทำงานของพ่อ พ่อมองกระดาษแผ่นหนึ่งสีหน้าดูเคร่งเครียด “พ่อครับ” ผมเรียกท่าน
พ่อมองหน้าผมก่อนยื่นกระดาษแผ่นนั้นให้
รัชทายาทอยู่ใกล้ๆตัวแก คนที่แกไว้ใจที่สุด
ทำให้มันตายใจแล้วส่งมันให้ฉันไม่งั้นแกกับพ่อจะต้องตาย
รวมทั้งรัชทายาทด้วย ฉันให้เวลาพวกแกอีกหนึ่งเดือน
ถ้าไม่ทำให้รัชทายาทกลับมาอย่างเต็มใจล่ะก็ รอพบยมบาลได้เลย
ยาโอโตเมะ
ตัวอักษรทั้งหมดคือตัวพิมพ์
อยู่ใกล้ๆตัวผมงั้นเหรอ? แสดงว่าเขารู้แล้วใช่มั้ยว่ารัชทายาทคือใคร พวกเขามีแผนใหม่หรือไงนะ แต่ละวันผมเจอคนตั้งมากมาย แล้วคนไหนล่ะ
“พวกเขาต้องการให้รัชทายาทกลับไปกับพวกเขาอย่างเต็มใจ” พ่อบอกผม
“โดยใช้ผมเป็นเครื่องมืองั้นเหรอ!” ผมเริ่มจะโมโห
“ถึงจะไม่เคยออกสื่อ แต่รัชทายาทองค์นี้ก็เป็นเหมือนความหวังของชาวคุโรชิ ถ้าพวกกบฏต้องการขึ้นครองประเทศจริงๆ ต้องให้รัชทายาทเป็นคนยินยอมด้วย”
ด้วยคำพูดของพ่อผมนึกสงสารรัชทายาทคนนั้นจับใจ เกิดมาก็ไม่ได้อยู่ในวังแถมยังโดนตามล่าอีก แล้วต้องมาแบกรับภาระสำคัญขนาดนี้ เจ้าหมอนั่นจะเป็นยังไงบ้างนะ
ผมนึกไม่ออกจริงๆว่าเป็นใคร ถ้าจะให้บอกว่านึกไม่ออกก็คงไม่ใช่ เพราะคนแรกที่ผมนึกถึงคือ เคโตะ ทำไมน่ะเหรอ เพราะเขาเป็นคนใกล้ชิดผมที่สุดน่ะสิ แต่ผมพยายามมองในแง่ดีไว้ อาจจะเป็นยามะดะหรือไม่ก็จิเน็นก็ได้ พวกนี้ก็ใกล้ชิดกับผมอยู่ระดับหนึ่งเหมือนกัน
ผมเครียดหนักขึ้นไปอีกเมื่อนึกได้ว่าคนที่ใกล้ชิดผมที่สุดก็คือเคโตะนั่นเอง เป็นไปไม่ได้ ผมปวดใจที่คิดแบบนั้น อยากจะร้องไห้เสียให้ได้ อย่าให้เป็นเลยนะ อย่าให้เป็นเลย
ผมหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย ก่อนจะตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพราะเสียงเคาะประตูห้อง
“เชิญครับ” ผมบอกไปทั้งๆที่ยังไม่ได้ลุกจากที่นอน
เสียงประตูเปิดออก “ยูโตะตื่นหรือยัง” เสียงเคโตะนั่นเอง
ผมลดผ้าห่มลง สังเกตเห็นเคโตะเดินมานั่งข้างๆผม “มีอะไรเหรอ มาแต่เช้าเชียว” ตั้งแต่วันที่ผมทำเขาบาดเจ็บ ดูเขาจะไม่โกรธผมเลยแม้แต่น้อย แม้ผมจะพยายามขอโทษอย่างไร เคโตะก็พูดเพียงว่า มันเป็นอุบัติเหตุ แต่ผมก็ต้องขอโทษอยู่ดี
“ฉันมีอะไรมาให้นายดูล่ะ” เสียงเขาสดใสจังนะ
“แต่ฉันเหนื่อย อยากพักผ่อน” ผมตอบไปก่อนจะนอนคลุมโปงอีก อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าตอนนี้ได้มั้ย ไม่อยากรับรู้ว่านายคือรัชทายาท ไม่อยากจะให้นายต้องกลายเป็นผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่งแบบนี้ฉันไม่อยากร้องไห้ต่อหน้านาย
ผมได้ยินเคโตะลุกขึ้น “ขอโทษที่รบกวน” เสียงประตูปิดลงพร้อมกับร่างของเคโตะที่ลับหายไปจากประตู
ผมเปิดผ้าห่มออก เอามือก่ายหน้าผากอย่างคนคิดหนัก สักวันเคโตะก็จะต้องลับหายไปจากโลกแห่งคนธรรมดาสามัญของผมแน่ คิดแล้วผมปวดใจจริงๆ
เดี๋ยวจะออกไปหา
ผมอ่านข้อความทางโทรศัพท์ครั้งที่เท่าไรก็ไม่รู้ ผมชวนเคโตะมาออกกำลังกายที่สวนสาธารณะใกล้บ้านผม ตอนแรกผมนึกว่าจะถูกปฏิเสธซะแล้ว ใจจริง ผมเองก็อยากขอโทษเรื่องเมื่อเช้าด้วยเหมือนกัน
เราวิ่งไปเรื่อยๆโดยไม่พูดอะไร ผมวิ่งตามหลังเคโตะ เขาหุ่นดีมาก แม้จะไม่เคยเห็นแต่ผมก็รู้ว่าภายใต้เสื้อผ้านั่นเขาได้ซ่อนร่างกายที่สมชายชาตรีเอาไว้ แต่บางครั้งพฤติกรรมก็ช่างขัดกับร่างกายเสียจริงๆ
เรานั่งพักกันที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง เหงื่อเม็ดเล็กๆผุดขึ้นเต็มใบหน้าของเราสองคนพร้อมความหอบเล็กน้อย ผมแอบหันไปมองเคโตะ น่ารักจัง ไม่ว่าจะมองกี่ครั้งหมอนี่ก็น่ารักในสายตาผมเสมอ ถ้าให้เคโตะเป็นผู้หญิง เขาก็จะกลายเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดเลย เอ๊ะ นี่ผมคิดอะไรอยู่ ผมสะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไป
“ยูโตะนายไม่สบายหรือเปล่า” เคโตะหันมาถามผมหลังจากที่ไม่พูดมาตลอดตั้งแต่เจอหน้ากัน
“เปล่าหรอก ฉันสบายดี
“งั้นเหรอ” เหมือนเคโตะจะดูซึมๆไปนะครับ เพราะเรื่องที่ผมไล่เขากลับไปเมื่อเช้านี้หรือเปล่านะ
“เอ่อ... คือว่า....” เคโตะหันมามองหน้าผม ทำตาโตเหมือนอยากรู้ด้วย นั่นน่ะสวยมากๆเลยล่ะ “คือฉัน...” ทำไมมันพูดยากพูดเย็นขนาดนี้นะ กะอีแค่คำว่าขอโทษน่ะ “คือฉัน...”
เปรี้ยง!!!
ซ่าๆๆๆๆ
จู่ๆ ฝนก็ตกลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตาผมต้องกลืนคำพูดทั้งหมดลงท้องก่อนจะพาเคโตะไปหลบฝนที่บ้านผม บ้านผมใกล้นี่นา เราต่างก็เปียกปอนกันทั้งคู่
นี่ก็เย็นมากแล้ว เคโตะอาบน้ำที่ห้องผม ส่วนผมไปอาบน้ำที่อีกห้องหนึ่ง ฝนไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตก ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องก็ต้องตกใจจนแทบควบคุมตัวเองไม่ได้ นี่มันเกิดอะไรขึ้น! เคโตะยืนอยู่หน้าห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูผืนเดียว!
“นายยังไม่ได้เอาเสื้อผ้าให้ฉันเลยนะ” เอ๊ะ! นี่ผมลืมเหรอ
ดังนั้นผมจึงเอาเสื้อผ้าให้เคโตะ เขาเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ
นี่ผมเป็นอะไรไป แค่เห็นเคโตะไม่ใส่เสื้อผมก็ตื่นเต้นขนาดนี้เลยเหรอ แต่เคโตะก็หุ่นดีจริงๆนะ
ฝนก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตก ทำให้เคโตะต้องนอนค้างที่บ้านผมแล้วล่ะ นี่ผมจะได้นอนกับเคโตะเหรอเนี่ยOoO
ไฟดวงสุดท้ายปิดลงพร้อมๆกับที่ผมและเคโตะล้มตัวลงนอน
เกือบเที่ยงคืนแล้ว เคโตะหลับหรือยังนะ ผมชำเลืองมองไปที่เขา แต่เขาหันหลังให้ผมอยู่ แต่แค่นั้นก็ทำให้ผมตื่นเต้นสุดๆไปเลยล่ะ ผมพยายามข่มตานอนหลับ แต่ก็ไม่หลับซักที
ผมปิดไฟในห้องน้ำก่อนจะมองที่นาฬิกาที่เวลา 2 นาฬิกา ตี 2 แล้วแต่ผมยังไม่ได้หลับเลยซักนิด
เคยมีคนบอกว่าถ้าทำให้ตัวเองเหนื่อยก็จะหลับได้ ผมจึงออกกำลังกาย
1 2 3 up and down…
แฮกๆ ไม่ไหวๆ ผมเหนื่อยแต่ก็ไม่หลับอยู่ดี ผมเดินไปรอบๆห้องเผื่อจะทำให้ง่วงได้ จนไปหยุดอยู่ที่เคโตะ หมอนี่หลับสนิทเลย ผมนั่งลงข้างหน้าเขา และเผลอมองหน้าเขาไปนานเท่าไรไม่รู้ ตอนหลับนี่น่ารักจริงๆ^^
ฝนหยุดตกแล้ว ผมหรี่แอร์ให้อุ่นขึ้นอีกหน่อยแล้วก็เลื่อนผ้าห่มที่ตกลงไปห่มให้เคโตะ แต่ทว่า ก่อนที่ผมจะวางผ้าห่มลงไป ไอร้อนๆจากตัวเคโตะก็สัมผัสโดนมือผม ผมเอามืออังหน้าผาก
ร้อนจี่!!!
นี่เคโตะไม่สบายเหรอเนี่ย ที่จริงผมไม่อยากปลุกเคโตะหรอกแต่ก็ต้องปลุก เคโตะแค่งัวเงียตื่นมาแล้วก็หลับไป ผมไม่รู้จะทำยังไงดีได้แต่เอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้อาการทุเลาลง
ผมใช้เวลาร่วมชั่วโมงในการเช็ดตัวให้เคโตะ ถึงอย่างนั้นผมก็อดตื่นเต้นไม่ได้เลยที่ได้สัมผัสร่างกายเขาขนาดนี้ ตอนนี้ร่างกายเคโตะเย็นลงจนเกือบปกติแล้ว ผมห่มผ้าให้เขา ก่อนที่ผมจะหลับไปด้วยอีกคน
ความคิดเห็น