ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 วันหยุด
ตอนที่ 2 วันหยุด
จากวันนั้นผมก็เพิ่งรู้ว่าเคโตะเป็นเพื่อนกับยามะจังและชี่จังด้วย ผมก็เพิ่งรู้นะว่ายามะดะกับจิเน็นหรือชี่จังที่ทุกคนเรียกจะเป็นแฟนกัน ผมก็อึ้งเหมือนกันนะครับ
“ทำไมนายไม่บอกฉันแต่แรก” ผมถามเคโตะ
“เรื่องอะไร” หมอนี่มันกวนจริงๆครับ
“ก็จิเน็นกับยามะดะไง มีแต่นายเท่านั้นที่รู้ไม่ใช่เหรอ”
เคโตะหัวเราะ “พวกนั้นยังไม่พร้อมเปิดตัวน่ะ” เขายิ้มให้ผม “นายมีแฟนหรือเปล่า?”
ผมมองหน้าเขา แฟนเหรอ? ถ้าเป็นที่อเมริกาผมก็เคยมีนะ แต่ที่นี่ยังไม่มีสาวๆคนไหนสะดุดตาผมเลยสักคน “ยังไม่มี แล้วนายล่ะ”
เคโตะอมยิ้ม “ไม่มีเหมือนกัน”
ผมไม่อยากจะเชื่อนะครับว่าคนหล่อๆ ซึ่งในสายตาผมว่าน่ารักเนี่ย จะไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตน แต่ที่ผ่านมาก็ไม่เคยเห็นจริงๆน่ะแหละ หมอนี่นะ สาวๆล้อมหน้าล้อมหลังอย่างกับเป็นซูเปอร์สตาร์ จะให้ผมเชื่อได้ไง แต่ในใจผมก็แอบดีใจนิดๆนะที่เขาไม่มี ไม่รู้ทำไมถึงได้ตื่นเต้นนัก “นายโกหกฉันหรือเปล่า”
เคโตะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ “เป็นแฟนกันดูมั้ยล่ะ”
O_O สีหน้าของผม
เคโตะหัวเราะก่อนจะกลับไปนั่งที่เดิม “ล้อเล่นหรอกน่า” เขาหัวเราะอย่างอารมณ์ดี แต่เขาช่างไม่รู้เลยว่า เมื่อกี้ผมคิดจริงจังแค่ไหน นึกว่าจะเอาจริงซะอีก
ผมกลับบ้านมาอย่างเหนื่อยอ่อน แล้วก็เปิดแฟ้มข้อมูลนักเรียนอีกครั้ง เป็นครั้งที่เท่าไรผมก็จำไม่ได้แล้วล่ะ เปิดไปเปิดมาอยู่หลายรอบ จนผมแทบอยากจะฟาดเจ้าแฟ้มนั่นลงกับพื้นเสียให้ได้ ผมพักสายตาแล้วลุกขึ้นไปดื่มน้ำ นึกถึงเรื่องวันนี้
“เป็นแฟนกันดูมั้ยล่ะ”
ถ้าเป็นจริงก็ดีสินะ ผมยิ้มกับความคิดตัวเอง ก่อนจะกลับมานั่งอ่านประวัตินักเรียนอีกครั้ง
“ทำไมไม่จ้างนักสืบเลยนะ” ผมบ่นกับตัวเอง เปิดไปเรื่อยๆจนไปถึงหน้าของเคโตะ เหตุการณ์วันนั้นผุดขึ้นมาในหัว “ยาโอโตเมั กำไลหยก ใกล้แล้ว มันคืออะไรกันนะ?” ผมพยายามทวนความจำครั้งนั้น แต่นี่ก็ผ่านมาตั้งเดือนแล้ว ผมก็จำไม่ค่อยได้ บางทีเคโตะอาจจะรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับรัชทายาทก็ได้ หรือไม่ก็ พวกนั้นอาจจะแค่พูดเรื่องกำไลหยกที่ยามะดะจะซื้อไปฝากจิเน็น ยาโอโตเมะก็ไม่แปลกนี่คนญี่ปุ่นนามสกุลซ้ำกันมีตั้งเยอะมันอาจเป็นชื่อร้านขายของที่ยามาดะไปซื้อ ใกล้แล้ว ก็คงเป็นร้านใกล้ๆก็ได้นะ
แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ๆไม่สามารถตัดพวกเขาออกจากผู้ต้องสงสัยได้ ผมอ่านประวัติของเคโตะอย่างละเอียดอีกครั้ง รวมทั้งยามะดะและจิเน็นด้วย
ผมพยายามนึกให้ออกว่าใครที่น่าจะมีส่วนที่คล้ายพระราชาที่สุด แต่ผมก็เดาไม่ออกจริงๆ บางทีรัชทายาทอาจเหมือนมเหสีก็ได้
ผมมองรูปเคโตะในแฟ้มประวัติอีกครั้ง ดูๆไป เคโตะก็หน้าเหมือนพระราชานะ ผมเผลอจ้องรูปเคโตะอยู่นานเลย “เอ๊ะ!!” เหมือนมีอะไรฉุกใจให้ผมคิดอะไรได้ ถ้าเคโตะคือรัชทายาทจริงๆล่ะ?
ผมปิดแฟ้มประวัตินักเรียนลง ภาวนาอย่าให้มันเป็นอย่างนั้นเลย เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น แม้แต่มือ ผมก็คงไม่สามารถจับได้ ขออย่าให้เคโตะ ไปอยู่ในที่ๆผมเอื้อมไม่ถึงเลย
ผมตื่นขึ้นมาในตอนเช้า วันนี้โรงเรียนหยุดผมนึกถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วใจหาย ผมอาจตาฝาดก็ได้ที่มองว่าเคโตะเหมือนกับพระราชา ไม่จริงหรอก
ผมลุกไปอาบน้ำเพื่อความสดชื่น
ก๊อก ก๊อก
เสียงพ่อหรือเปล่า “ครับพ่อ!!” ผมตอบไป
“ฉันเข้าไปได้มั้ย” นั่นมันเสียงเคโตะนี่!
ผมพยายามใส่เสื้อผ้าให้เร็วที่สุด ก่อนจะไปเปิดประตูให้แขกที่มาเยี่ยมโดยมิได้นัดหมายวันนี้
ประตูเปิดออก เคโตะยืนยิ้มแฉ่งอยู่หน้าห้องแล้ว เขาถือวิสาสะเข้ามาในห้องผมก่อนผมจะอนุญาตซะอีก
“นายรู้จักบ้านฉันได้ไง” ผมจำได้ว่าไม่เคยบอกเรื่องที่อยู่บ้านให้เคโตะรู้เลยนะ
“บ้านผอ.ใครๆก็รู้จักทั้งนั้นแหละ” เคโตะตอบก่อนที่จะนั่งลงบนโซฟาในห้อง
คำถามข้อแรกผ่าน ผมก็ลืมไปนะว่าพ่อผมเป็นเจ้าของโรงเรียนแห่งนี้ “แล้วนายมาทำอะไรในวันหยุดอย่างนี้ล่ะ”
เคโตะยิ้มให้ผม “ก็ว่างๆน่ะ ก็เลยมาหานาย อยู่บ้านน่าเบื่อออก”
“แล้วจะมาทำอะไรล่ะ”
“นายอยู่กับพ่อนายสองคนเหรอ” เขาถามผม
“ใช่ แม่ฉันเสียไปตั้งแต่ฉันเด็กๆนู่นน่ะ” ผมนั่งลงข้างๆเขา “เล่นเกมกันมั้ย”
“ก็ดีเหมือนกัน”
แล้วเราก็เล่นเกมกันไปซักพัก เคโตะก็พูดขึ้นเสียงดัง
“เฮ้!! นายเล่นกีตาร์ด้วยเหรอ” เคโตะดูจะตื่นเต้นกับกีตาร์เก่าคร่ำคร่าของผมนัก ที่จริงผมไม่ได้เล่นหรอก แค่อ้อนพ่อซื้อตั้งแต่เด็กๆเพราะเห็นคนอื่นเล่นแล้วมันเท่ดี อยากเท่แบบเขาบ้างน่ะครับ
“เปล่า ไม่ได้เล่นหรอก”
เคโตะหันมายิ้มให้ผม “เล่นได้มั้ย”
“นายเล่นเป็นด้วยเหรอ”
เคโตะพยักหน้า ใบหน้ายังปรากฏรอยยิ้มอยู่ “เดี๋ยวจะเล่นให้ฟัง”
แล้วเคโตะก็เล่นกีตาร์ไป แถมร้องเพลงด้วยผมไม่รู้หรอกว่าเพลงอะไร แต่ดูเขามีความสุขมากเลย ที่สำคัญตอนที่เล่นกีตาร์น่ะเขาเท่สุดๆ ผมอยากจะเท่แบบเขาบ้างจัง สุดท้ายผมก็เผลอมองเคโตะเล่นกีตาร์อยู่นานเลยล่ะ ส่วนหูผมน่ะเหรอ ฟังไม่รู้เรื่องหรอกครับ
วันนั้นทั้งวันผมจึงนั่งฟัง(ดู)เคโตะเล่นกีตาร์จนผมหลับไปตอนไหนไม่รู้ ตื่นขึ้นมาเคโตะก็ไม่อยู่แล้ว
“พ่อครับ เคโตะกลับไปตั้งแต่เมื่อไร” ผมวิ่งลงมาถามพ่อทันที
“ซักพักแล้วล่ะ เพื่อนลูกบอกว่าลูกหลับอยู่เลยไม่กล้าปลุก”
เฮ้อ~ เซ็งครับ จะไปก็น่าจะบอกกันบ้างนะ ผมเดินขึ้นมาในห้องมองไปที่กีตาร์สังเกตเห็นโน้ตแผ่นหนึ่งแปะไว้
ขอบคุณสำหรับวันนี้นะ
เคโตะ
แค่นี้น่ะเหรอ ใจร้ายเกินไปแล้วนะ แล้ววันหยุดของผมก็จบลงไปด้วยประการฉะนี้ แต่ก่อนจะจบไปผมยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้านี่นา ผมไปหาอะไรกินดีกว่า เคโตะกินอะไรหรือยังนะ ผมชักห่วงเขาตะหงิดๆซะแล้วล่ะสิ
“ฮัลโหล เคโตะ จะกลับทำไมไม่บอกล่ะ”
[ขอโทษที เห็นนายหลับอยู่เลยไม่กล้าปลุกน่ะ]
“แล้วกินอะไรหรือยัง”
[กินแล้ว แล้วนายล่ะ]
“กินแล้วเหมือนกัน” ผมไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี “พรุ่งนี้ไปกินเค้กกันมั้ย เดี๋ยวฉันเลี้ยง”
[ขอโทษทีนะ ไปไม่ได้หรอก ติดธุระ]
“น่าเสียดายจัง งั้นวันหลังแล้วกัน”
[อืม... สัญญาเลยว่าจะไปกินด้วย นายก็อย่าลืมพาฉันไปเลี้ยงด้วยล่ะแล้วก็ ขอบคุณที่ให้ยืมกีตาร์นะ ฉันชอบมันมากเลย]
“ถ้านายชอบฉันยกให้ก็ได้”
[ไม่ได้ๆ นั่นเป็นของดีที่สุดเลยนะ นายเก็บไว้เถอะ ถึงฉันจะชอบมันมาก ฉันก็มีปัญญาซื้อของฉันหรอกน่า] เสียงหัวเราะสดใสดังมาตามสาย
“ก็ได้ฉันจะเก็บไว้ให้ดีที่สุดเลย ถ้างั้นก็ ราตรีสวัสดิ์”
[อืม... ราตรีสวัสดิ์]
สายตัดไปแล้ว ผมมองไปที่กีตาร์ที่ผมไม่เคยแตะมันเลย คิดถึงคนที่เล่นมันจังเลยนะ ผมยิ้มกับตัวเองก่อนปิดไฟนอน คืนนี้ผมคงหลับฝันดีแน่ๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น